Κυριακή 8 Νοεμβρίου 2009

Φως στο τούνελ

Τα «θυμωμένα» σύννεφα περιδιάβαιναν τον ουρανό από πρωί της χτεσινής. Τόσο θυμωμένα, που η απορία «πότε θα ρίξει καρέκλες» περιδιάβαινε με τη σειρά της, και δικαίως, το μυαλό, όσο περιδιάβαινες τη γειτονιά για δυο τρεις αναγκαίες δουλίτσες. Η γενέθλια πρόσκληση ήρθε από νωρίς. «Εσύ με θυμάσαι πάντα, όπως πολύ λίγοι». Και πως μπορούσες να μην τη θυμάσαι, κι ας απομακρύνει η πόλη. Την ξέρεις από μικρό παιδί, πριν είκοσι συναπτά την μάθαινες κολύμπι το καλοκαίρι. Είκοσι; ;;;???;;; Από τότε;;; Ας μην αρχίσουν πάλι βροχή οι κατάρες προς τον Αϊνστάιν και τις μαύρες τρύπες…
Πώς μπορούσες λοιπόν ν’ αρνηθείς; Άσχετο αν ήθελες ή δεν ήθελες, ή αν δεν μπορούσες ν’ αποφασίσεις ποιο από τα δύο ίσχυε. Σημασία είχε πως δεν μπορούσες να μην πας. Και τα μαύρα σύννεφα συνέχιζαν να κυκλοφορούν ψηλά πάνω, συνοδεύοντας τις απαραίτητες εργασίες, χωρίς να ρίχνουν σταγόνα νερού.
Τώρα πως γίνεται μια ήρεμη χαλαρή σπιτική συνεστίαση «λίγων καλών κι εκλεκτών φίλων», να καταλήξει στα μπουζούκια, είναι ένα θέμα. Η αλήθεια είναι πως το χεράκι σου το έβαλες, έσπρωξες κάτι τοις παραπάνω. Άσχετο αν το ήθελες, ή δεν το ήθελες, ή δεν μπορούσες ν’ αποφασίσεις, πρακτικά δεν το πίστευες κι όλας πως θα γίνει. Αλλά ζήλεψε λίγο βλέπεις η «ψυχή του παντρεμένου» και πήρε «άδεια μετά δημοσίων θεαμάτων» κι άφησε γυναίκα και τέκνα για να θυμηθεί εκείνα τα καλοκαίρια προ… χμμ μαύρες τρύπες είπαμε; Ο έτερος καπαδόκης θα σας ακολουθούσε στα πάντα ούτως ή άλλως, η υπόλοιπη παρέα φαινόταν να μην ήθελε, αλλά λίγο παραπάνω «σπρώξιμο» ποτέ δεν έβλαψε κανέναν…
Έτσι καταλήξατε «στην υπόγα» ν’ ακούτε το μπαγλαμά και το τουμπερλέκι να συνοδεύουν τους στοίχοι. Τώρα αλήθεια χρειαζόταν όλα αυτά για να δεις ότι κάτι πάει πάρα μα πάρα μα πάρα πολύ στραβά; Μάλλον χρειαζόταν για να το συνειδητοποιήσεις ακόμα περισσότερο. Κάτι πάει όντως πολύ, πολύ, πολύ στραβά, και σίγουρα δεν μπορείς να βρεις κανέναν τρόπο να το διορθώσεις, να του ξεφύγεις. Κανένας δεν περνάει απ΄ το μυαλό, όσο και αν το σπας το ρημάδι.
Κι αφού δεν κατέβηκαν τελικά οι αγγέλοι, χορέψατε εσείς το τσιφτετέλι, ίνα πληρωθεί το άσμα, και, ταραγμένος από την συνειδητότητα της στιγμής επέστρεψες σπίτι λίγο πριν ανοίξουν τελικά οι ουρανοί και πέσουν οι πολυαναμενόμενες «καρέκλες», σε μια προσπάθεια να ξεπλύνουν ίσως τα στραβά κι ανάποδα. Μόνο που απ’ ότι φαίνεται, τα δαιμόνια πρόκαμαν να περάσουν κι αυτά την πόρτα και η βροχή εις μάτην μαστίγωνε την πόλη. Αυτά, προστατευμένα στους τέσσερεις τοίχους περιδιάβαιναν, παρέα με εκείνο το μπουκάλι ουίσκι, γύρω σου, μέσα σου.
Φώς στο τούνελ, ούτε καν αμυδρό, κι ας έσκασε μύτη ο ήλιος στην άκρη εκείνου του σύννεφου…

13 σχόλια:

  1. Και να, που γι' άλλη μιά φορά δεν επαληθεύεται το ρημάδι το "μιά βροχή μάς σώνει" Καμηλιέρη μου...
    Ενας κατακλυσμός ίσως;
    Μιά Κιβωτός με έτοιμο απόπλου γι' άλλη γή, γι' άλλα μέρη;
    Μπά!
    Το μυαλό, βλέπεις, ούτε σε Κιβωτούς φυλακίζεται, ούτε σ' άλλα μέρη...
    Οπότε...
    Μένουμε με την απορία:
    Στραβός είν' ο γιαλός;
    Η, στραβά αρμενίζουμε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ...O βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται!!! ;)

    Πολλές καμηλέρες...εεε καλημέρες!! :P

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Τί ‘χες γιάννη τί ‘χα πάντα βιολιστή μου…
    Το θέμα είναι πως τελικά απομακρυνόμαστε απ’ το γιαλό…

    Όχι μπούρδου μου, δε τη φοβάται, απλά απογοητεύεται από αυτή…
    Καμη... Σπέρες πιάααα…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Κάνε λίγο άκρη να φυσήξουμε κάπως καλύτερα παιδί μου, μη στέκεσαι μέσα στη μέση και μας εμποδίζεις με τα σύννεφα!!!
    ;-Ρ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Άσε παιδί μου τα σύννεφα και πάρε το μυστρί, ίσιωσε το γιαλό, πάρε το σουβλί διόρθωσε το τιμόνι και πιάσε και την απόχη να μαζώξεις τα δαιμόνια, γιατί σε βλέπω να σε χώνω για ματσακόνι σ’ όλο το ταξίδι…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Πολύ ωραίο κέιμενο. Όμορφα γραμμένο και συναισθηματικά φορτισμένο. Αλλά για΄τι τόσα μαύρα σύννεφα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. ο παντρεμενος ειναι δεμενος για παντα !! απαγορευονται ολα !!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. A, no prob, τα παίζουμε στα δάχτυλα αυτά (και στα δέκα!!!). Κάτι πιο δύσκολο έχετε? Πιο challenging?
    ;-Ρ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Τί να πω δείμο μου; Αυτά μου έλαχαν, στραβά είναι, να το ισιώσω δεν μπορώ, μαύρα μου φαίνονται…

    Όπως είδες σκώληξ μου, και ο παντρεμένος έχει ψυχή και επειδή έχω καθαρό κούτελο, μαζί μου παίρνει άδεια ακόμα και για «απαγορευμένα»!!!

    Κάνε αυτά Σοφάκι και μετά βλέπουμε…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. μη μου σκανιάζεις καλέ.
    Θα γίνει κι αυτό.
    Τσιφτετέλια ε; Χμού!
    Κατά μιά περίεργη σύμπτωση , τις άλλες βραδιές που βγάζουμε τη γριά στη σκηνή ....εεεεεεεεε.....στο παράθυρο, είναι όταν οι δάφοροι παντρεμένοι χορεύουμε τσιφτετέλια.
    :)
    δ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Φτου ρε γμτ ... ελεγα να κάνω το γνωστό search και την πάτησα :(((( {γμ τα proposal μου, ξεκούτιανα ... θα έλειψα και στον γκούγκλη}

    ΝΑ ΤΑ ΧΙΛΙΑΣΕΙΣ ΣΥΝΤΕΚΝΕ! Χρόνια καλά και χαμογελαστά και πολλά!!! Σμακ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Έλα ρε δημητρούλα, είπαμε, και οι παντρεμένοι έχουν ψυχή, γιατί να τους μπουγελώνουμε με το που πάει να σκάσει το χειλάκι τους;

    Εχμμμ σύντεκνε, εμμμ ευχαριστώ, αλλά… θα σε στενοχωρήσω, κι εσύ λάθος έκανες!
    Ε μία εσύ, μία η γλαρένια, κάποια στιγμή κάποιος θα το πετύχει!!!
    Σμακ ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Για πες...