Τίποτε. Λογικό, για να γίνει κάτι πρέπει να έχουν προδιαγραφεί προορισμοί. Εκτός και αν θεωρηθεί πως η ρότα είναι θέμα «αυτορύθμισης». Λες και αυτορυθμίζεται ποτέ τίποτε. Ιδέα είναι και αυτό. Αιτιοκρατικά ρυθμίζεται, όχι «αφ εαυτού», απλά με αυτόν τον τρόπο είναι δυνατό να στρουθοκαμηλίσουμε βλέποντας τη «διεργασία» σαν μαύρο κουτί και θεωρώντας άπειρους βαθμούς ελευθερίας.Μα για ένα λεπτό, για ποιά ρότα μιλάμε; Αυτό δεν είναι ρότα. Στασιμότητα, και μάλιστα δίχως άγκυρα είναι. Πλήρης άπνοια και τα πανιά κρέμονται ακίνητα στα κατάρτια, κοιτούν μάταια το στραβό γιαλό. Κι έχει αρχίσει το σαράκι να το ροκανίζει το σκαρί και στο τέλος αύτανδρο θα πάει, χωρίς να έχει κουνηθεί οργιά.
Και τι έγινε; Το μόνο που θα αλλάξει είναι πως θα χαθούν οι φωνές όσων το επανδρώνουν. Κατά τα άλλα, διαφορά δε θα υπάρξει σε τίποτε, ούτε καν σε αυτούς τους ίδιους. Μόνο μια μικρή αύξηση της εντροπίας, η οποία πιθανότατα θα είναι τόσο αμελητέα, που θα περάσει απαρατήρητη από το σύμπαν.
Χωρίς Ιθάκη άλλωστε, δεν υπάρχει το ταξίδι, χωρίς το ταξίδι, δεν υπάρχει ζωή.
