Σκόρπιες σκέψεις στ’ όνομά σου

Τί σχέση έχει το σήμερα με το τότε; Τα σημερινά σιδερόφρακτα παράθυρα με εκείνα, τριάντα έξι χρόνια πριν; Τί σχέση έχει ο σημερινός «φόβος» των περίοικων με το αντίστοιχο συναίσθημα των τότε πολιτών; Ποιές οι συσχετίσεις δημοκρατίας, ελευθερίας, τρομοκρατίας;
Πόσο βασανισμένη είναι η συνήθης πια δήλωση πως η τρομοκρατία και τα «γεγονότα» υπονομεύουν τη δημοκρατία; Η «δημοκρατία» του σήμερα κρατεί καλά, το μόνο που υπονομεύει ο φόβος είναι η ελευθερία η ίδια. Άλλωστε, οι δύο τελευταίες έννοιες εκφράζουν κατάσταση, ενώ η πρώτη εκφράζει πολίτευμα.
Τριάντα έξι χρόνια πριν πάντως το κτίριο δεν είχε σφραγισμένα με μέταλλο παράθυρα να προστατέψουν, τί; Τότε, ό,τι και αν είναι αυτό το «τί», προφανώς και δε χρειαζόταν προστασία.
Τότε κάποιοι «ξεσπάθωσαν» ενάντια στην καταπίεση. Σήμερα η «γιορτή», η μέρα μνήμης, φαίνεται πως καταπιέζει την κοινωνία. Και μόνο η φράση «τα προβλήματα που θα προκαλέσουν οι κυκλοφοριακές ρυθμίσεις» φανερώνει πως η κοινωνία δε γιορτάζει. Συνεχίζει απτόητη το «δρόμο της» ελπίζοντας να μην υπάρξουν «αποκλίσεις» από την καθημερινή της ρουτίνα. Γιατί κάθε απόκλιση, αποτελεί πρόβλημα. Και η ζωή η ίδια τελεί έτσι υπό καταπιεστικό καθεστώς. Προφανώς και οι τότε εξεγερμένοι ενάντια στην καταπίεση και υπέρ της ελευθερίας, απέτυχαν.
Απέτυχαν γιατί η ελευθερία έχασε το νόημά της. Στο όνομα της προάσπισής της άλλωστε ο σημερινός άνθρωπος έχει γίνει ο χειρότερος φασίστας, υποστηρικτής των «ατομικών συμφερόντων». Και ενώ στη θεωρία ωραιολογεί, στην πράξη επικροτεί και δικαιολογεί κάθε «προάσπισή τους», με όποιο τρόπο και αν γίνεται, όποιες συνέπειες κι αν έχει. Άλλωστε τα ατομικά συμφέροντα «απαιτούν χώρο» και το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο περιορίζει το άτομο, στερώντας τόν του.
Σήμερα είμαστε όλοι απαλλαγμένοι από το παρελθόν. Σήμερα είμαστε «δημοκράτες», δεν «επιβάλλουμε», δε δημιουργούμε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Τα διώξαμε μακριά μας, σε άλλες χώρες, σε άλλες ηπείρους και παρότι στηριζόμαστε σε αυτά για να βιώσουμε την εικονική μας «ανάπτυξη» και ευημερία, εθελοτυφλούμε και θεωρούμε εαυτούς υπέρμαχους της ελευθερίας. Στο όνομά της σκλαβώνουμε ανθρώπους, ιδέες, ζωές, ακόμα και τις ίδιες τις δικές μας, εμάς τους ίδιους. Σήμερα θεωρούμε εαυτούς ελεύθερους, μόνο και μόνο γιατί βρισκόμαστε στη θέση των καταπιεστών.
Πόσες αυριανές ελευθερίες άραγε δεν αίρονται πιθανότατα σήμερα, με τη σημερινή ανθρώπινη δραστηριοποίηση και πορεία; Τι σημασία έχει όμως; Ο άνθρωπος δεν θέλει να είναι όλοι ελεύθεροι, θέλει απλά να μπορεί να κάνει αυτός, σήμερα, ότι θέλει, αγνοώντας τη διαχρονική διαδραστικότητα των «θέλω» του.
Όλα αυτά όμως είναι «φιλοσοφίες». Η σημερινή μέρα, όπως και κάθε μέρα μνήμης, πρέπει να καταργηθεί. Καταπιέζει τη «φυσιολογική», καθημερινή, ρουτινιάρικη ζωή. Ευτυχώς, ο κόσμος σιγά, σιγά ξεχνάει, βολεύεται, επαναπαύεται, «προχωράει». Ομοιάζει επιτέλους σε ένα λοβοτομημένο ανθρωποειδές κατασκεύασμα που έχει βάλει την «ανάπτυξη» και την «ελευθερία» αυτοσκοπό και μέσα σε όλα αυτά ξεχνάει να ζήσει. Σε λίγο καιρό η «ανθρωπότητα» θα μπορεί να πει ότι είναι πλέον ελεύθερη να προοδεύει απρόσκοπτα.
Η ανθρωπιά πάντως χάθηκε την ώρα που ο άνθρωπος έπαψε να αγωνίζεται για τους συνανθρώπους του. Εξαφανίστηκε τη μέρα που το άτομο εξυψώθηκε πάνω από το σύνολο. Έσβησε όταν ο άνθρωπος έμαθε να φοβάται τους όμοιούς του εκ προοιμίου.

Πρωινό απόδοσης φόρου τιμής, κάτι πρέπει πάντα να αφιερώνουμε.