Φιλαράκι δε γουστάρεις μία, ε;

«Όσοι βρίσκονται εδώ μέσα όμως, βρίσκονται για να δουλεύουν, όποιος δε γουστάρει, όξω απ’ την αίθουσά μου». Κάπως έτσι, με μεγάλη ένταση αλήθεια, τελείωσε ο «μήνας του μέλιτος» και ξεκίνησε ο αγώνας που θα αναδείξει ποιός θα «πατήσει πόδι». Κάποια ανώτερη δύναμη πάντως πρέπει να κανονίζει ώστε οι «αντιρρησίες συνείδησης» να μαζεύονται κάθε φορά, όλοι μαζί, την Τρίτη το βράδυ. Εξουθενωτικό. Τουλάχιστον το «μαστίγιο» φαίνεται να απέδωσε, έστω πρόσκαιρα.
Η αρχική ιδέα πάντως, σήμερα, κινούνταν γύρω από τους γλάρους. Κάθε πρωί, απολαμβάνουν το μπάνιο τους και το θαλασσινό αγέρι πλάι στο δρόμο προς το φυντανοτροφείο, εκεί που η πρωινή άμπωτη δημιουργεί μια τεράστια αμμώδη έκταση, διάσπαρτη με λιμνούλες θαλασσινού νερού. Το θέαμα της ήρεμης «αμμοθάλασσας» με τα εκατοντάδες πουλιά, χειμώνα καλοκαίρι, με ήλιο, συννεφιά ή βροχή, δημιουργεί αλήθεια μια αγαλλίαση, ενώ, ξεκινώντας κάθε φορά το ταξίδι, από το σπίτι κι όλας, η προσμονή για την ώρα της διαδρομής πλάι στα γλαροπούλια που «χαλαρώνουν» λίγο πριν ξεκινήσουν το δικό τους ημερήσιο ταξίδι, είναι μεγάλη. Στην επιστροφή πάλι, η παλίρροια έχει καλύψει όλο το αμμώδες στρώμα τους και ανήσυχα κυματάκια, στεφανωμένα πολλές φορές από άσπρα άτια, σκάνε στην τσιμεντένια βάση του οδοστρώματος. Οι γλάροι έχουν φύγει, θα επιστρέψουν εκεί το επόμενο πρωινό για την καθιερωμένη τους «πρωινή σιέστα».
Καινούργια, φρεσκοβαμμένα παραθύρια ανά χείρας για τον γερομπισμπίκι του γραφείου, που αντέχει σαν σκυλί, χρόνια τώρα, αλλά είναι αμφίβολο πόσο θ’ κρατήσουν τα κουφώματά του τα «νέα υλικά». Οι διαδικασίες αντικατάστασης του τούρκου μπήκαν στην τελική ευθεία. Απεφασίσθη επιστροφή στις παλιές καλές γκέισες που άφησαν εποχή... ;)