Συνειρμικές «ενεργειακές» συννεφιές

Το ταξίδι προς το μικρό ίδρυμα ξεκίνησε ηλιόλουστα. Ο δρόμος αρκετά ξεκούραστος, αλλά περιέργως γεμάτος φορτηγά. Πρακτική εξάσκηση υπολογισμού εύρωστου ελεγκτή. Μου δίνει αρκετή ώρα για να ανατρέξω σε ανάγνωση κλιματολογικών μελετών – έτσι για να κάνω κι εγώ κάτι. Στο μεταξύ τα σύννεφα μαζεύονται και ο ήλιος σκιάζεται. Ο συνειρμός άμεσος, επιβάλλεται στο νου λόγω του αναγνώσματος, μιας και τις προάλλες είχα διαβάσει μία «ιδέα» σκίασης του ήλιου για να λύσουμε το πρόβλημα της υπερθέρμανσης. Η έκπληξή μου τότε ήταν τεράστια, αναρωτιόμουν κατά πόσο εννοούσε ο «συγγραφέας» όσα έλεγε. Πόσο απερίσκεπτους, για να μην πω παράλογα ανεγκέφαλους, μας έχει κάνει η σημερινή κοινωνία; Πόσο δύσκολο είναι να σκεφτεί κάποιος πως η γη ενεργειακά είναι ένα κλειστό σύστημα, με μόνη εισαγωγή ενέργειας την ακτινοβολία του ηλίου; Πόσο δύσκολο είναι να αντιληφθεί πως αν μειώσει την ενέργεια αυτή, προφανώς θα μειώσει το διαθέσιμο προς εκμετάλλευση ενεργειακό περιεχόμενο του πλανήτη; Και όλα αυτά σε μια ανθρωπότητα που ζητά διαρκώς αυξανόμενη ποσότητα ενέργειας προς κατανάλωση. Όχι ότι αν είχε απεριόριστα ποσά ενέργειας δηλαδή θα μπορούσε να τα καταναλώσει – εντάξει, εδώ γίνεται λίγο πιο πολύπλοκο. Χωρίς το φαινόμενο του θερμοκηπίου, θα μπορούσε να καταναλώσει τόση ενέργεια, όση ακριβώς θερμότητα μπορεί να απαχθεί την νύχτα – στο σκιασμένο ημισφαίριο – κατά την ψύξη του πλανήτη. Έστω και ελάχιστη παραπάνω θα οδηγήσει τελικά σε υπερθέρμανση, αφού η ενέργεια έχει το κακό συνήθειο καταναλισκόμενη να μετατρέπεται σε θερμότητα. Η υπερθέρμανση τώρα, αυξάνει το θερμικό περιεχόμενο του πλανήτη, με αποτέλεσμα φυσικά την ελάττωση του ποσοστού της παρεχόμενης από τον ήλιο ενέργειας που μπορούμε να εκμεταλλευτούμε! Κάπου στο τέλος περιμένει ο «θερμικός θάνατος», τον οποίο σίγουρα είμαστε ικανοί να φέρουμε πιο κοντά για τον πλανήτη μας, απ’ ότι ο χρόνος θερμικού θανάτου του σύμπαντος – τον οποίο μπορούμε ακόμα να ελπίζουμε πως πιθανόν να αποφύγουμε, αν το σύμπαν αποδειχθεί με κάποιο τρόπο ανοιχτό σύστημα, αλλά για τον πλανήτη μας, όντας δεδομένα κλειστό και πεπερασμένο σύστημα, προσπαθούμε να τον κάνουμε άμεση πραγματικότητα. Αν τώρα λογαριάσουμε και το φαινόμενο του θερμοκηπίου, τότε όχι μόνο καταλήγουμε στην ταχύτερη ελάττωση του ποσοστού ηλιακής ενέργειας που μπορούμε να εκμεταλλευόμαστε, αλλά επιταχύνουμε ακόμα περισσότερο την έλευση «θερμικού θανάτου». Βέβαια βιολογικά θα έχουμε πεθάνει πολύ νωρίτερα από την ώρα που το θερμικό περιεχόμενο του πλανήτη θα ομογενοποιηθεί με αποτέλεσμα να είναι αδύνατη η εκμετάλλευση του παραμικρού ποσού ενέργειας.
Τα βιολογικά συστήματα βλέπεις υπόκεινται και στον θαυμαστό κύκλο ισορροπίας του περιβάλλοντος. Αν δεν υπάρχει σημαντική διαφορά θερμοκρασίας δεν θα μεταφέρεται νερό από τους υδάτινους στους χερσαίους όγκους. Δεν θα φυσούν αέρηδες, δεν θα μεταφέρεται γύρης, δεν θα συμβαίνουν εκατομμύρια απλά φαινόμενα που δίνουν ώθηση στην ζωή. Και η ζωή θα σβήσει, πολύ πριν τον τελικό θερμικό θάνατο του πλανήτη. Εκτός και αν μετατρέψουμε την βιολογία σε τεχνολογία. Τότε ίσως διατηρηθούμε λίγο παραπάνω εν «τεχνο-ζωή». Πάλι μέχρι τον θερμικό θάνατο που θα πλησιάζει με γοργούς ρυθμούς. Βλέπεις όταν η θερμοκρασία ομογενοποιηθεί, κάθε δραστηριότητα καταρρέει και επέρχεται το χάος. Θερμοδυναμική, η «μαγεία» που διέπει τα πάντα και που δεν μας αφήνει περιθώρια να την καταπατήσουμε. Ένα απλό ισοζύγιο ενέργειας φανερώνει πως δεν μπορείς να παράγεις περισσότερη θερμότητα απ’ όση μπορεί να απαχθεί, αλλιώς έχεις συσσώρευση. Άρα δεν μπορείς να καταναλώνεις περισσότερη ενέργεια απ’ όση θερμότητα μπορείς να απάγεις. Παγκοσμίως, πανσυμπαντικώς. Και όσο λιγότερη θερμότητα μπορείς να απάγεις λόγω των αερίων του θερμοκηπίου, τόσο θα πρέπει να μειώνεις την κατανάλωση ενέργειας. Και όσο θα σκιάζεις τον ήλιο, τόσο λιγότερη ενέργεια θα έχεις διαθέσιμη αλλά και τόσο λιγότερη ενέργεια θα μπορείς να απάγεις ταυτόχρονα, περιορίζοντας ακόμα περισσότερο την ενέργεια που μπορείς να καταναλώνεις! Ναι, δυστυχώς είναι μονόδρομος, γιατί μπορεί μεν τα πάντα να «είναι ρευστά», αλλά η θερμοδυναμική που τα διέπει είναι αμείλικτα απόλυτη. Δυστυχώς υπάρχουν όρια, μας αρέσει δεν μας αρέσει, και περιοριζόμαστε από αυτά. Όλοι μας. Και η μόνη λύση είναι να περιορίσουμε την κατανάλωση ενέργειας σε τέτοια επίπεδα ώστε το ισοζύγιο να κλείνει με μηδενικό ρυθμό συσσώρευσης, σε μια φυσιολογική για το περιβάλλον θερμοκρασία, που θα επιτρέπει την λειτουργία των βιοκλιματικών κύκλων.
Και σε όλα αυτά φυσικά δεν έχουμε λογαριάσει την ποιότητα αέρα που αναπνέουμε, την ποιότητα της ζωής που ζούμε, τους ανθρώπους, τα ζώα, τα φυτά… Αλλά αξίζει που και που να σχολιάζεις τα «επιχειρήματα» των ανεγκέφαλων χρησιμοποιώντας τους δικούς τους όρους. Βλέπεις οι «λύσεις» τους καταστρέφουν τις ίδιες τις «αξίες» που προσπαθούν να προστατεύσουν. Αν μπορεί κανείς να τις θεωρήσει αξίες δηλαδή. Λογικό, οι μη-βιώσημες λύσεις, είναι μη-βιώσημες «καθ’ ολοκληρίαν».
Ατελείωτη αυτή η άσκηση τελικά, αφήνει πολλή ώρα για αναλογισμό. Αλλά τελείωσε. Και τώρα, στον «κενό χρόνο» ανάμεσα στα τρίωρα, κοιτούσα πάλι το λαπτόπι και είπα να αποτυπώσω τις ακατάσχετες σκέψεις την προηγούμενης ώρας. Και αυτές, και άλλες. Βλέπεις αναρωτιέμαι για «το ανεγκέφαλο» του κόσμου μας ως προς το ισοζύγιο ενέργειας, την ώρα που δεν μπορεί να κάνει ένα απλό χρηματικό ισοζύγιο. Ότι συσσωρεύεται ισούται με αυτό που μπαίνει, μείον αυτό που βγαίνει, συν αυτό που παράγεται, μείον αυτό που καταναλώνεται. Διέπει τα πάντα. Μάζα, ενέργεια, υλοενέργεια, χρήμα. Και είναι αμείλικτο και μονοσήμαντα ορισμένο.
Ας μην φτάσω όμως εκεί, ας πάω λίγο πιο πίσω. Στον σημερινό 35άρη οδηγό που η κοινωνία έχει αποτύχει να του δείξει πως όταν η 5χρονη κόρη του είναι ξαπλωμένη στο κάθισμα του συνοδηγού, χωρίς ζώνη, ενώ αυτός την κρατά με το ένα χέρι, καθώς οδηγεί, δεν υπάρχει καμία οδική ασφάλεια ακόμα και αν οδηγεί μερσεντές μέσα στο Ψυχικό. Και στο ενδιάμεσο οι υπουργοί μας μπορούν, εντελώς υποκριτικά, να φιλοσοφούν περί της νομολογίας και των μέτρων που θα καταστήσουν την οδήγηση ασφαλή. Η αποτυχία τους βέβαιη. Το ίδιο και οι υποκριτικές φιλοσοφίες τους περί «καταλληλότερης ενεργειακής πολιτικής».
Όταν λοιπόν ο σημερινός κόσμος θυσιάζει την ασφάλεια του παιδιού του, έτσι για να το έχει δίπλα του – ήμαρτον, μέχρι και καθισματάκια θέσης συνοδηγού κυκλοφορούν – μάλλον κακώς αναρωτιέμαι για το ανεγκέφαλο της σημερινής κοινωνίας, ενώ η σκίαση του ήλιου όντως πρέπει να φαντάζει μια «απόλυτα λογική» λύση στους απερίσκεπτους…
Αν νοιαζόμασταν όμως πραγματικά, έστω και λίγο γι’ αυτά τα αγγελούδια, τότε μάλλον θα αναπτύσσαμε άλλου είδους πολιτικές, όχι αυτές που μας κάνουν να περνούμε καλά σήμερα αλλά αυτές που είναι βιώσιμες και αειφόρες στο διηνεκές, ακόμα και αν παραδεχθούμε πως μας περιορίζουν. Νοιαζόμαστε όμως γι’ αυτά, ή νοιαζόμαστε μόνο, εντελώς εγωιστικά, για τον εαυτό μας, ακόμα και όταν λέμε πως νοιαζόμαστε γι’ αυτά;

Περί ανέμων (ξανά)...

Έχοντας μία ωρίτσα κενού χρόνου (μα εντελώς όμως), κάθομαι και κοιτώ το μονιτορ του καινούργιου λαπτοπίου, το οποίο παρεμπιπτόντως έχει την δική του προσωπικότητα. Ανοίγει όποτε θέλει, όπως θέλει. Μερικές φορές μάλιστα για να με μπερδέψει «κάνει» ότι άνοιξε - μετά μου λέει ένα θριαμβευτικό: «Χα, στην έσκασα!». Οι καταστηματάρχες αναγνώρισαν το πρόβλημα, στο ενδιάμεσο ανακάλυψα και δεύτερο αγοραστή που λαμβάνει ακριβώς την ίδια «απροσάρμοστη» συμπεριφορά, οπότε και πλέον ρωτήσαμε την γνώμη της μαμάς εταιρίας. Αυτή βέβαια για την ώρα «ποιεί την νήσσα» και έτσι για μια ακόμη φορά στην όλη αλυσίδα την πληρώνει η τελευταία τρύπα: ο καταναλωτής. Έτσι γιατί μου ήρθε τώρα και νευρίασα. Ομολογώ δεν ήταν η αρχική μου πρόθεση. Αρχικά απλά κοιτούσα το λαπτόπι προσπαθώντας να σκεφτώ. Ε και σκέφτηκα.

Η πρώτη φουρνιά φυντάνια μόλις αποχώρησαν και τελώ εν αναμονή της δεύτερης, χωρίς να έχω κάτι ενδιαφέρον για να περάσω την ώρα μου. Ως γνωστών ούτε δίκτυο έχω μιας και η εταιρία που παρέδωσε το «έργο» στο μικρό ίδρυμα αποφάσισε να μην έρθει να θέσει την κεραία σε λειτουργία και την περιμένουμε ακόμα μετά από. έξι βδομάδες! Ουάου, φτάσαμε κι όλας στην βδομάδα Νο6; Πότε; Χμπφφφφ..

Εβδομάδα Νο6 λοιπόν και τα φυντάνια έχουν (ίσως) αρχίσει να αντιλαμβάνονται πως η αδιαφορία δεν θα τους προσφέρει πολλά. Η αλήθεια είναι πως σε κάποια αδιόρατη στιγμή, δεν θυμάμαι πότε ακριβώς, αποφάσισα πως ή θα μάθουν να σκέφτονται και να κατέχουν ένα-δύο χρήσιμα πράγματα, ή θα με μισήσουν. Η αλήθεια είναι πως βρίσκω μεγαλύτερη ανταπόκριση από άτομα τα οποία τα είχα πέρσι σε άλλο μάθημα, αλλά τουλάχιστον μέχρι τώρα «μίσος» δεν εισέπραξα. Απλά αποφάσισα να ακολουθήσω το κλασικό μοτίβο της οικογενείας, όπου όλοι οι εκπαιδευτικοί της (ηπειρώτικη οικογένεια συνεπάγεται πολλλλύυυυ μεγάλο σόι) έχουν το παρατσούκλι «κακούργος», ανεξαρτήτως βαθμίδας εκπαίδευσης. Ζήλεψα βλέπεις όταν πριν από χρόνια ψάρεψα έναν τύπο και χωρίς να ξέρει σε ποιόν μιλάει τον ρώτησα την γνώμη του για μια θεία μου και μου απάντησε: Την «κακούργα»; Μμμ ναι, πολύ «στριμμένη», αλλά ξέρεις κάτι; Και έμαθα και με σημάδεψε. Ναι, είμαι ζηλιάρης, το παραδέχομαι, αλλά είναι πολύ ευχάριστο να ακούς τέτοια σχόλια. Πως το είπε χτες ο Ρέντφορντ; Από εγωισμό βρισκόμαστε εδώ που βρισκόμαστε και συνεχίζουμε να προσπαθούμε όταν όλα έχουν ισοπεδωθεί; Χμμ ναι ίσως παίζει και αυτό. Θυμάμαι τον πρόεδρο να μου λέει τις προάλλες: «Τι σε νοιάζει; Αφού κύκλος είναι: το υπουργείο κοροϊδεύει τους γονείς, οι φοιτητές κοροϊδεύουν εμάς, ε για να κλείσει εμείς κοροϊδεύουμε το υπουργείο». Απόλυτο δίκιο έχει, μόνο που στην όλη διαδικασία εγώ έχω την αίσθηση πως κοροϊδεύω τους φοιτητές και, μιας και αυτούς τους κοροϊδεύουν όλοι εκτός των γονιών τους - οι οποίοι αγωνιούν αλλά δεν καταλαβαίνουν την κοροϊδία που παίζεται σε βάρος τους, ε είπα να πάρω λοιπόν το μέρος τους και να μην τους κοροϊδέψω και εγώ.

Έχει λίγη ψύχρα η αίθουσα σήμερα. καλά που έχουμε ένα κλιματιστικό τουλάχιστον και δεν ξεπαγιάζουμε. Γλωσσοδιάρροια ε; Και να σκεφτεί κανείς πως κοιτούσα το λαπτόπι σκεφτόμενος πώς να γράψω το: Μα καλά, τόσα άχρηστα «γκάτζετς» βάζουν στα αυτοκίνητα και κάνουν με αυτά τις περισσότερες φορές την οδήγηση πιο επικίνδυνη, λασπωτήρες όμως γιατί δεν βάζουν;;; Άσχετο; Όχι, απλά όταν βρέχει στις εθνικές και έχει κίνηση, η έλλειψη και το επικίνδυνο της έλλειψης ενός τόσο ευτελούς και απλού εξαρτήματος από τα αυτοκίνητα γίνεται απόλυτα φανερή. Ε και σήμερα έβρεχε και το ταξίδι μέχρι εδώ δεν ήταν και τόσο εύκολο σε ορισμένα σημεία - ειδικά εκεί στην Μαλακάσα. Οπότε ιδού το «ακαδημαϊκό» ερώτημα της ημέρας: Εκεί δίπλα στο σούπερ ντούπερ χάι στερεοφωνικό με τους σαμπγούφερ και την οθόνη 65000 χρωμάτων, που το πιθανότερο είναι ότι κάποια μέρα θα μας σκοτώσει, γιατί δεν μπαίνουν και δύο ευτελέστατοι λαστιχένιοι λασπωτήρες μπας και αυξηθεί η ορατότητα εν καιρώ βροχής;

Και αν δεν αφήσουν τον Μωάμεθ να πάει στο βουνό;

Εσείς μάθατε για την νέα υπηρεσία ασύρματου adsl από την wind; Εεεεμ;
Εσείς μάθατε για το πόσο επικίνδυνο είναι να έρχεσαι σε άμεση επαφή για ώρες με gsm πομποδέκτη; Εμ αυτό δεν θα το ακούσετε ποτέ.
Βλέπεις όταν ερχόμαστε σε άμεση επαφή με έναν τέτοιο πομποδέκτη το κορμί μας δέχεται τεράστια ποσά ηλεκτρομαγνητικής ενέργειας. Έτσι κάθε φορά που πατάμε τα δαχτυλάκια μας επάνω στα πλήκτρα δεχόμαστε ένα «ντους ενέργειας». Λεπτομέρειες βέβαια. Εδώ έχουμε μετατρέψει τα σπίτια μας σε πομποδέκτη και δεχόμαστε ντους ακτινοβολίας επί 24αώρου βάσεως και είμαστε και περήφανοι που δεν έχουμε καλώδια «να μας ταλαιπωρούν». Είμαστε περήφανοι που «γίναμε κι εμείς in σαν τους τύπους στην διαφήμιση» ενώ για την ώρα δεν βρίσκεται κανένας σοβαρός άνθρωπος να βάλει φρένο στην ανεξέλεγκτη δραστηριοποίηση των εταιριών τηλεφωνίας.
Στο ενδιάμεσο, στο τελευταίο ιατρικό συνέδριο καταδείχθηκε η αναγκαιότητα του θηλασμού για ένα εξάμηνο τουλάχιστον. Αναγκαιότητα και για την υγεία του βρέφους, αλλά και για την υγεία του μητρικού στήθους. Ακούστηκε, και πιθανότατα πολύς κόσμος θα το άκουσε. Μια φορά όμως αρκεί. Βλέπεις δεν είναι κάτι που πρέπει να τονισθεί, χρειαζόμαστε άλλωστε τον χρόνο για να κάνουμε πλύση εγκεφάλου για άλλα πραματάκια - όπως το ασύρματο adsl της wind, άσε που αν το τονίσουμε και το κάνουμε «κτήμα» της κοινωνίας, «κάποιοι» δεν θα «βολευτούν» καθόλου από δαύτο.
Κάπου εκεί πέρα ακούστηκε και το θέμα της παχυσαρκίας που έχει αρχίσει να γίνεται μάστιγα. Ακούστηκαν διάφορα για εκδηλώσεις που «προσπαθούν» να τρέψουν τα παιδιά στην υγιεινή, σπιτική διατροφή. Δέκα δεύτερα. Και πολύ είναι. Χρειαζόμαστε τον υπόλοιπο χρόνο για να παρουσιάσουμε πολλάκις τα βιομηχανικά προϊόντα διατροφής, τα οποία ούτε λίγο ούτε πολύ είναι γνωστό πως μαζί με όλα όσα τρώμε εκτός σπιτιού περιέχουν τριπλάσιες τουλάχιστον θερμίδες από το ακριβώς ίδιο γεύμα που θα παρασκευασθεί στο σπίτι από εμάς τους ίδιους και ταυτόχρονα είναι κατά πολύ ανθυγιεινότερα. Εμείς όμως «ενημερώσαμε», μην το κάνουμε και «κτήμα» του κόσμου, έχουμε «άλλα» να του περάσουμε…
Βλέπεις σήμερα ο κόσμος πληρώνει αδρά - και χωρίς να έχει ερωτηθεί γι’ αυτό, για να του διαφημίζουν καθημερινά ένα σωρό πράγματα όπως το ασύρματο adsl και έτσι να του κάνουν πλύση εγκεφάλου παρουσιάζοντας ως «σωτήρια» την ίδια την καταστροφή του, γιατί περί καταστροφής πρόκειται, ενώ δεν πληρώνει φράγκο για να ακούσει τις πραγματικές επιπτώσεις όλων των καταναλωτικών αγαθών στην υγεία του. Ούτε αυτός, αλλά ούτε κανένας άλλος, μιας και η αλήθεια βλάπτει σοβαρά το κέρδος των εταιριών. Έτσι στην ουσία, πέντε νοματαίοι προσπαθούν μόνοι τους να υπολογίσουν και να κατανοήσουν την πραγματικότητα και με φιλότιμο να την διαδώσουν, ενώ η εικονική πραγματικότητα γελάει πίσω από την πλάτη τους. Και φυσικά η έρευνά τους και κυρίως η διάδοσή της, μιας και η έρευνα γίνεται από φιλότιμο, ήθος και αγάπη, δεν χρηματοδοτείται από πουθενά. Ούτε από καταναλωτές, ούτε φυσικά και από εταιρίες – τρελές είναι να βάλουν τα χεράκια τους και να βγάλουν τα ματάκια τους; Τρελές είναι να ανοίξουν τα μάτια στον κόσμο; Τις βολεύει να τρώει κουτόχορτο και ό,τι άλλο του δίνουν.
Ποιο το νόημα άραγε να είσαι σπουδαγμένος και επιστήμονας σε μια εποχή σαν τη σημερινή; Μια εποχή όπου ακόμα δεν έχει «αποδειχθεί» πως το τσιγάρο βλάπτει, πως η ραδιενέργεια βλάπτει πως οι γενετικές τροποποιήσεις βλάπτουν, πως οι βόμβες απεμπλουτισμένου ουρανίου βλάπτουν, πως οι βόμβες βλάπτουν γενικώς, πως η μαζικοποίηση βλάπτει, πως το 6σθενές χρώμιο βλάπτει, πως η έλλειψη χρόνου βλάπτει, πως η έλλειψη σπιτικού φαγητού βλάπτει, πως η έλλειψη χρόνου θηλασμού του βρέφους βλάπτει κοκ. Γιατί δυστυχώς στον κόσμο μας χρειάζονται «αποδείξεις» και όχι αποδείξεις. Γιατί στον κόσμο μας το να λες την αλήθεια δεν αρέσει, το μόνο που αρέσει είναι να βοηθάς την κερδοσκοπία, την «ευκολία», την «λάμψη». Λες και δεν ξέρουμε πως ό,τι λάμπει δεν είναι «χρυσός».
Στον κόσμο μας δεν βρίσκεται κανένας σοβαρός άνθρωπος να βάλει φρένο στην βλαπτική δραστηριοποίηση των κερδοσκόπων, να εξασφαλίσει την παροχή του απαραίτητου χρόνου θηλασμού στις γυναίκες, να εξασφαλίσει τον απαιτούμενο χρόνο παρασκευής σπιτικού φαγητού, να ασχοληθεί με τον άνθρωπο και όχι με το χρήμα. Και όσοι προσπαθούν να το κάνουν συνθλίβονται από τους κερδοσκόπους και πνίγονται και από τους ίδιους τους συνανθρώπους τους, μιας και μετά την πλύση εγκεφάλου που έχουν υποστεί ούτε έχουν διάθεση, αλλά ούτε και μπορούν να κατανοήσουν τίποτε άλλο - πλύση εγκεφάλου είναι αυτή.
Άλλωστε ζούμε σε μια εποχή όπου το μεγαλύτερο μέρος, για να μην πούμε σχεδόν όλες, των ενεργειών μας είναι επιβεβλημένο από την καθημερινή προπαγάνδα κάποιας διαφημιστικής καμπάνιας. Ζούμε σε μια εποχή όπου θεωρούμε ελευθερία την «ελευθερία επιλογής» αυτοκινήτου, κινητού, προγράμματος adsl ή κινητής τηλεφωνίας, απορρυπαντικού, κοκ. Έτσι μέσα στην πληθώρα των εικονικών ελευθεριών, δεν καταλαβαίνουμε την πραγματική ελευθερία που μας στερείται μέρα με την ημέρα. Στην πραγματικότητα την αποποιούμαστε εμείς οι ίδιοι, αφού η καθημερινή προπαγάνδα μας την περνάει σαν απαραίτητη θυσία ενός «μικρού κομματιού» ώστε να μπορέσουμε να απολαύσουμε την άλλη, την μεγάλη, την «πραγματική ελευθερία επιλογής» - επιβεβλημένης επιλογής! Πόσο εύκολα άλλωστε αντιστρέφεται η πραγματικότητα και η βαρύτητα των αξιών μέσα στον εικονικό προβαλλόμενο κόσμο όπου κανείς δεν πεινάει, όπου όλοι έχουν άπλετο χρόνο για τα πάντα και τρώνε το καταπέτασμα διατηρώντας σιλουέτα. Και εμείς συνεχίζουμε να θεωρούμε εαυτούς ελεύθερους, ενώ στην ουσία ζούμε υπό το στυγνό, επιβλητικό, φασιστικό καθεστώς του κερδοσκοπισμού και του χρήματος, καθώς οι διαφημιστικές εταιρίες επιδίδονται με τις ευχές μας στην χειρότερη μορφή προπαγάνδας που εμφανίστηκε ποτέ επάνω σε αυτόν τον πλανήτη, διαστρεβλώνοντας καθημερινά την πραγματικότητα και την έννοια της ελευθερίας, οι κάτοικοί του δε, πληρώνουν αδρά και χωρίς καν να ερωτηθούν, για την διατήρηση αυτής της εικονικής πραγματικότητας.

Κι έτσι το βουνό δεν πάει στον Μωάμεθ, αφού η κοινωνική αδράνεια είναι τεράστια, ο Μωάμεθ δεν βρίσκει δρόμους να πάει στο βουνό, αφού φροντίζουν ώστε να κόβονται όλες οι γέφυρες επικοινωνίας, επόμενο είναι το βουνό να συνεχίσει να ζει έρμαιο της άγνοιάς του.

Τα απολύτως δικά μου;

Χμμμ…
Στην αρχή, όταν ο Σώτος με ρώτησε ποιά είναι τα απολύτως δικά μου αντικείμενα, νόμισα πως εννοούσε τα αντικείμενα με τα οποία είμαι δεμένος – ήταν και αυτή η κούραση της Τρίτης που δεν μπορούσα να πάρω τα πόδια μου ένα πράμα, το μυαλό μου είναι ούτως ή άλλως «αλλού» εδώ και καιρό…
Επί δύο ημέρες έψαχνα αν υπάρχουν, σκέφτηκα να αναφέρω την ιστιοσανίδα μου, αλλά και αυτή αναλώσιμη είναι… Σκέφτηκα τον υπολογιστή μου (η σκέψη μου πήγαινε αμέσως σε αντικείμενα για τα οποία διάβασα αφού δεν είχε πραγματικά καμία δική της απάντηση) αλλά και αυτός απλό εργαλείο – όποιον και να είχα το ίδιο θα μου έκανε, αρκεί να έκανε αυτά που θέλω…
Μετά άρχισα να τριγυρίζω το σπίτι ψάχνοντας, ήθελα να βρω μια δική μου απάντηση, όχι μια κατά συνθήκη απάντηση… Το μόνο που μου έκανε ίσως «κλικ» ήταν ο πάπυρος με την κρίση των νεκρών κατά την αρχαία αιγυπτιακή θρησκεία. Αλλά και πάλι σίγουρα δεν είμαι «δεμένος» μαζί του - δεν ήταν δηλατή αυθόρμητη, αλλά εξαναγκασμένη απάντηση.
Μετά έριξα μια προσεκτικότερη ματιά. Είδα πως το «παιχνίδι» είχε να κάνει με τα απολύτως δικά μου αντικείμενα. Ε τώρα πελάγωσα πραγματικά. Αν θεωρήσουμε πως εννοούμε τα αντικείμενα που είναι καθ’ ολοκληρίαν κτήμα μου, τότε υπάρχουν μπόλικα, είτε άξια, είτε μη-άξια λόγου – μια απλή όμως λίστα είναι και μόνο. Αν θεωρήσουμε πως είναι τα αντικείμενα που χρησιμοποιώ μόνο εγώ… δεν υπάρχουν!! «Δανείζω» τα πάντα σε φίλους μου να τα χρησιμοποιήσουν. Και το πισί μου και το σέρφ μου (μέχρι και σε άγνωστο το έχω δανείσει) και… όλα. Μμμ το μοναδικό πράγμα που δεν έχω «δανείσει» (χωρίς να είμαι κι εγώ επάνω δηλαδή) είναι το κρεβάτι μου – άντε ίσως και το μαξιλάρι μου, αν και τώρα που το σκέφτομαι, έχω φιλοξενήσει συγγενείς ή κολλητούς σπίτι μου «εν τη απουσία μου» και άρα και αυτά τα δάνεισα…
Σκέφτηκα να ψάξω «αναμνηστικά» αντικείμενα. Το αναμνηστικά μέσα σε εισαγωγικά, διότι σήμερα αναμνηστικά θεωρούμε τα αντικείμενα που αγοράσαμε από κάπου για να μας θυμίζουν ότι πήγαμε εκεί (να «ευχαριστήσουμε» το σύστημα πάλι…:@), ενώ αναμνηστικά είναι στην ουσία τα αντικείμενα που συνδέθηκαν με κάτι και μας το θυμίζουν. Πάλι έφτασα σε αδιέξοδο. Ούτε τέτοια έχω, πέρα ίσως από φωτογραφίες. Οι αναμνήσεις μου έρχονται – και πολύ συχνά μάλιστα – χωρίς να δω ή να πιάσω αντικείμενα. Καταστροφή είμαι ε;
Συνεπώς καταλήγω στο συμπέρασμα πως αδυνατώ να εκπληρώσω την «πρόκλησή σου» Σωτήρη μου, γιατί πολύ απλά δεν έχω κανένα απόλυτα δικό μου αντικείμενο, ούτε με ενδιαφέρει να έχω είναι η αλήθεια. Μετά από 4 μέρες σκέψης, θυμήθηκα κάτι που έλεγα σε έναν φίλο:
Είμαι καθαρά «ανθρωποκεντρικός» άνθρωπος. Δεν δίνω σοβαρή αξία σε τίποτε άλλο.

**Προσθήκη: Συνήθως αυτό που ψάχνεις είναι πάντα κάτω από την μύτη σου. Έτσι, δίνοντας τα εύσημα στην κουβούλα θα αναφέρω τα βιβλία. Όχι μόνο τα αγαπάω, αλλά είμαι τόσο σχολαστικός με αυτά που προσπαθώ να μην τσαλακώσω ούτε καν την πλάτη τους αν μπορώ :)
Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να κάνω χωρίς αυτά...

Επιλογές

Εν τω μέσω (αμπελο-)φιλοσοφικής θεωρήσεως έρχεται πάντα η στιγμή στην οποία ο φιλόσοφος αναρωτιέται «Είναι άραγε οι συλλογισμοί μου σωστοί ή έχω πάρει λανθασμένο μονοπάτι σκέψης;» Εν τω μέσω (αμπελο-)θεωρητικής προσεγγίσεως ενός ζητήματος ο επιστήμονας αναρωτιέται: «Έχω ακολουθήσει ορθό μονοπάτι σκεπτικού ή τζάμπα τυραννιέμαι;»
Και στις δύο περιπτώσεις η πραγματικότητα του «πειραματισμού» θα τους υποδείξει την απάντηση στο ερώτημα που αν μη τι άλλο ταλανίζει το μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπότητας σε καθημερινή βάση από γεννησιμιού της. «Ποια επιλογή μου είναι η σωστότερη;»
Κεκλεισμένοι σε ελεγχόμενο περιβάλλον, η απάντηση αυτή είναι τις περισσότερες φορές ανώδυνη. Οι επιπτώσεις του πειράματος είναι καλοδεχούμενες γιατί προκληθήκαν ελεγχόμενα προς παρατήρηση και μελέτη και προς κατανόηση της πραγματικότητας και απάντηση εις τον γρίφο.
Στην καθημερινή πράξη όμως τα πράγματα αλλάζουν δραστικά. Οι επιπτώσεις όχι μόνο δεν είναι αδιάφορες, αλλά έχουν επίδραση και στην ίδια την ζωή του «δράστη», σε αντίθεση με την ανωτέρω περίπτωση όπου καθορίζουν μόνο την περεταίρω πορεία σκέψης του. Ταυτόχρονα, σχεδόν πάντα επιδρούν με τέτοιο τρόπο, ώστε να αφαιρούν ένα ολόκληρο σύνολο επιλογών από την μετέπειτα χρονική στιγμή του «δράστη»
Τις περισσότερες φορές λοιπόν ο κοινός θνητός αναλογίζεται τις επιλογές που οι πράξεις του πιθανόν θα προσφέρουν ή θα αφαιρέσουν. Μέσω αυτής της διαδικασίας λαμβάνει την απόφαση για την τέλεση της πράξης. Απόφαση που πολλές φορές, εκ του αποτελέσματος αναιρείται, όχι γιατί απεδείχθη σωστή ή λανθασμένη, αλλά γιατί αφαίρεσε ένα μεγάλο σύνολο επιλογών.
Συνήθως λοιπόν το ορθό των επιλογών καθορίζεται τόσο από την φαινόμενη αποτελεσματικότητα, όσο και από τον αριθμό των επόμενων επιλογών που αυτές αφαιρούν. Και δεν υπάρχει τίποτε πιο σίγουρο στον κόσμο από το εσφαλμένο μιας επιλογής που βγάζει σε αδιέξοδο. Και δεν υπάρχει τίποτε πιο χείριστο στον κόσμο από μια επιλογή ή πράξη η οποία θα φέρει σε αδιέξοδο, εν αγνοία ή αντίθεσή του, έστω και έναν επιπλέον άνθρωπο μαζί με αυτόν που έκανε την επιλογή.

Γενετική τροποποίηση

Η γενετική μηχανική έχει φέρει πραγματικά μια επανάσταση στη ζωή μας και έχει βοηθήσει αρκετά στην επίλυση προβλημάτων υγείας. Δυστυχώς όμως ο άνθρωπος νομίζει πως είναι ένας μικρός θεός και έτσι δημιούργησε τα γενετικά τροποποιημένα τρόφιμα (και όχι μόνο δυστυχώς). Οι πιθανοί κίνδυνοι από αυτά πολλοί, πολλοί περισσότεροι από τα πιθανά οφέλη. Δυστυχώς ακόμα χειρότερα, σήμερα τα ΓΤΤ παρουσιάζονται ως βιολογικές καλλιέργειες επειδή ο όρος γενετική τροποποίηση δεν βρήκε σε συμφωνία πολύ κόσμο. Χρησιμοποιείται όμως ταυτόχρονα και η τακτική της «παιδείας», μέσω της οποίας γίνεται προσπάθεια να «καλλιεργηθεί» η επόμενη γενιά ώστε να αποδεχθεί τα ΓΤΤ στα ράφια των καταστημάτων (η παραπλάνηση δεν μπορεί να είναι αώνια, θα αποκαλύφθεί...). Έτσι λοιπόν προστέθηκε και μια εκθειαστική παράγραφος στο βιβλίο βιολογίας, στην οποία δεν αναφέρονται καθόλου οι κίνδυνοι που ελλοχεύουν από τα ΓΤΤ. Άλλη μια προσπάθεια δέσμευσης του 1γενή από τον 2γενή παραγωγικό τομέα - και είναι γνωστές πλέον οι τραγικές συνέπειες της δέσμευσης και για τον αγροτικό κόσμο αλλά και για την ποιότητα και δυνατότητα διατροφής της ανθρωπότητας.
Είναι απαράδεκτο να παρουσιάζονται οι Γενετικά Τροποποιημένοι Οργανισμοί, με τρόπο τόσο μονομερή και μεροληπτικό. Εάν συγγραφέας και χρηματοδότης του βιβλίου ήταν η Monsanto, θα μπορούσαμε να καταλάβουμε τις σκοπιμότητες και την αναγραφή της μισής αλήθειας. Δυστυχώς, όμως, αυτά αναγράφονται, σε ένα επίσημο βιβλίο, που χρηματοδοτείται, από τους φόρους των Ελλήνων Πολιτών Καταναλωτών και σκοπεύει να «μορφώσει» τα παιδιά μας και να διαμορφώσει την άποψή τους και τη στάση ζωής τους.
Το ΚΕΠΚΑ συλλέγει υπογραφές και αποστέλλει διαμαρτυρία για τον μεροληπτικό τρόπο που αντιμετωπίζονται οι ΓΤΤ.

Κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο…

…και πάνω που ακούς ότι το εμβόλιο κατά του καρκίνου του τραχήλου γίνεται υποχρεωτικό και καλύπτεται πλήρως από την κοινωνική ασφάλιση (τουλάχιστον ένα καλό ανά θητεία θα βρω…), εμφανίζεται ένας ουραγκοτάγκος από τον πλανήτη του πιθηκιστάν και αποσύρει την εισπνεόμενη ινσουλίνη «για οικονομικούς λόγους», ενισχύοντας την πεποίθησή σου πως σε μια συγκεκριμένη μερίδα του πληθυσμού δεν αξίζει ο τίτλος «άνθρωπος». Η συνείδηση έχει πεθάνει βλέπεις και το χρήμα έχει λάβει ανώτερη του ανθρώπου θέση. Σαπίζει στα αζήτητα την ώρα που η τσέπη κρύβει επιμελώς την ανθρώπινη δυστυχία, ενώ οι κάτοικοι του πιθηκιστάν την γεμίζουν ακόμα περισσότερο για να μπορεί να καλύπτει όλο και περισσότερο πόνο (μη χάσουν τον ύπνο τους...).
Αηδία σκέτη έχει καταντήσει το αξιακό μας σύστημα και αρχίζει να μην το αντέχει το στομάχι μου...
Μία, μία στον κόσμο βρε παιδί μου, φαρμακευτική δημοσίου συμφέροντος ή/και κοινωνικού χαρακτήρα δεν υπάρχει για να την παράξει έστω και αντιοικονομικά και να ευεργετήσει την γη και όχι το πιθηκιστάν; Όλες ιδιωτεύουν συμφεροντολογικά;
Κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο και βρωμάει όλο και περισσότερο, ταλαιπωρώντας την κοινωνία με τη δυσωδία που εκπέμπει…

:(

Το παλιό μου ποντίκι

Δυστυχώς το λαπτοπάκι τα τίναξε, δύο μήνες το παίδευα αλλά δεν κατάφερα τίποτε, και την θέση του πήρε καινούργιο. Το περίμενα, δεν το περίμενα; Το καινούργιο λαπτόπι, παρότι τελευταία λέξη της τεχνολογίας, δεν διαθέτει θύρα για το ποντίκι μου. Ένα ποντικάκι σένιο, στο μέγεθος της παλάμης μου, με υψηλή ανάλυση και άριστη απόδοση, που με συντρόφεψε δέκα συναπτά έτη. Γιατί πρέπει να το παροπλίσω; Θα μου πεις, τι ψυχή μωρέ έχει ένα ποντίκι; Πόσο κοστίζει ποια; Τριάντα αργύρια ακριβώς. Χρηματικά δεν κοστίζει αρκετά, αν και ακόμα και αυτό το κόστος είναι άσκοπο αφού το παλιό δουλεύει άψογα και ικανοποιεί πλήρως όλες τις απαιτήσεις μου! Όμως το κόστος του είναι πολύ μεγαλύτερο. Το ενεργειακό κόστος κατασκευής του, οι πρώτες ύλες του, το κόστος και η περιβαλλοντική επίπτωση απόρριψής του, το ενεργειακό κόστος πιθανής ανακύκλωσης μέρους του υλικού του, οι επιπτώσεις των μη-ανακυκλώσιμων τμημάτων του…
Το κόστος και οι επιπτώσεις του ποντικιού στην οικονομία του πλανήτη είναι τάξη(εις) μεγέθους μεγαλύτερο απ’ ότι το χρηματικό κόστος του. Και όμως, για χάρη της ευτελέστερης των αξιών που εφήβρε ποτέ ο άνθρωπος, το σύμπαν καλείται να το πληρώσει. Κι εγώ δυστυχώς καλούμαι να το παροπλίσω. Αλλά τι να λέμε τώρα, ακόμα και το λαπτοπάκι, χάρη στο παιχνίδι τάχιστης απαξίωσης δεν κατάφερα να το αναστήσω.

Τα βίστα γιατί «μπαι ντιφόλτ» κοιμούνται αντί να σβήσουν τον υπολογιστή;
Δεν μας φτάνουν όλες οι «συσκευές εν αναμονή»,
τώρα θα καταναλώνουμε ενέργεια στα πισιά «μπαι ντιφόλτ»;

:(

Πολιτική βούληση

Την τελευταία βδομάδα βαρέθηκα ν’ ακούω για το πετρέλαιο, για το ασφαλιστικό και για τις (συντηρητικότατες) «μεταρρυθμίσεις» που πρόκειται να συμβούν. Και ένα είναι το σίγουρο, κάθε μέρα όλο και περισσότερο φαίνεται πως δεν νοιάζονται ποτέ να λύσουν κανένα πρόβλημα (Για επιλύσεις είμαστε τώρα; Κοστίζουν πολιτικά…). Το μόνο που φαίνεται να νοιάζει είναι πως θα μαζέψουν φράγκα. Τα προβλήματα απλά θα «κρυφτούν κάτω από το χαλάκι» (χρηματικό χαλάκι, δεν λέω, αλλά παραμένει χαλάκι) και θα γίνουν εντονότερα στο μέλλον. Για να χτυπήσεις όμως την λαθραία διακίνηση καυσίμων πολιτική βούληση χρειάζεται. Πολιτική βούληση να έρθεις σε ρήξη με όσους μέχρι τώρα στήριζες και σε στήριζαν. Αντ’ αυτού ας δημιουργήσουμε ένα μπάχαλο μέσα από το οποίο παραμένει αμφίβολο κατά πόσο θα καταπολεμηθεί το λαθρεμπόριο. Εγώ πάντως θα το αγοράσω για το σπίτι και θα ταΐζω τις καμήλες – άντε «πιάσε ’με αν μπορείς». Το μοναδικό δεύτερο σωστό πράγμα αυτής της κυβέρνησης, μετά την βάση του δέκα, θα ήταν το πλαφόν κατανάλωσης. Για λάθος λόγους βέβαια, εντελώς λάθος, αλλά αν ήταν να περιοριστεί η ενεργειακή κατασπατάληση δεν θα με χαλούσε καθόλου. Οι πόροι του πλανήτη μας είναι πεπερασμένοι και πρέπει να συνειδητοποιήσουμε κάποτε ότι δεν μπορούμε να τους δαπανούμε άσκοπα. Ήδη τον κατασπαταλήσαμε μέσα σε 100 μόνο χρόνια! Η άμεση κατάργηση και απαγόρευση κάθε χρήσης ορυκτού καυσίμου θα μου άρεσε περισσότερο αλλά αυτό και αν χρειάζεται πολιτική βούληση…
Τουλάχιστον βέβαια η ευρωπαϊκή ένωση δεν κρύβεται πίσω από το δάχτυλό της και αναγνωρίζει πως η βασική αιτία του ασφαλιστικού είναι το δημογραφικό. Κι αυτό γιατί συνεπάγεται τη συνεχή μείωση των ασφαλισμένων εργαζομένων. Έντεχνα καλύπτουμε πάλι κάτω από το χαλάκι ότι προωθώντας την ανασφάλιστη εργασία των νέων και την ημιαπασχόληση και υποαπασχόληση δημιουργούμε για τον ίδια λόγο πρόβλημα στο ασφαλιστικό. Έντεχνα καλύπτουμε το ότι στραγγίζοντας τον ελεύθερο χρόνο από τους ανθρώπους που εργάζονται και ελαττώνοντας την «κοινωνική» αντιμετώπιση των γυναικών, τους ωθούμε στο να μην κάνουν παιδιά, εντείνοντας το δημογραφικό. Έντεχνα καλύπτουμε το γεγονός του ότι αν η παρούσα γενιά δεν παράγει ίδιο αριθμό εργαζομένων για το μέλλον, δεν μπορεί να συνταξιοδοτηθεί. Και μαγειρεύουμε τρόπους όπου τα χρήματα θα «αυγατίσουν» ή οι εργαζόμενοι δεν θα συνταξιοδοτηθούν. Όμως όλοι αυτοί οι τρόποι εκτός του ότι είναι εικονικοί (τα χρήματα δεν αυγατίζουν αν δεν υπάρχει παραγωγή όσο και αν τα μαγειρέψεις) επιδεινώνουν και την κατάσταση. Ας ξεπουλήσουμε όμως το κράτος, ας κάνουμε την κοινωνία μια επιχείρηση χωρίς κοινωνικό πρόσωπο. Μια κοινωνία που τα γρανάζια θα είναι σε καλύτερη μοίρα από τους ανθρώπους...
Κάποτε καλό θα ήταν να χωνέψουμε πως χωρίς βασική πρωτογενή παραγωγή και ισόρροπα κατανεμημένη δευτερογενή, δεν είναι δυνατόν να αναπτυχθούμε ή να αποκτήσουμε καλύτερη ζωή. Η τριτογενής «παραγωγή» από μόνη της δεν μπορεί να επιφέρει ευημερία. Άσε που περισσότερη καταστροφή κάνει με την υπερδιόγκωσή της, αφού στην ουσία μετατρέπει τα συστήματα σε αμιγώς καταναλωτικά. Και η απώλεια ισορροπίας ανάμεσα στην παραγωγική και καταναλωτική δραστηριότητα ενός συστήματος το μόνο που μπορεί να επιφέρει είναι μαρασμό και μετατροπή του περιβάλλοντος σε σκουπιδότοπο απόρριψης άχρηστων υλικών. Αυτός είναι ίσως και ο μεγαλύτερος μελλοντικός κίνδυνος, μιας και όλος ο «ανεπτυγμένος» δυτικός κόσμος συρρικνώνει την πρωτογενή παραγωγή του. Οξύμωρο ε; Αναπτυσσόμεθα συρρικνούμενοι… Αποτελέσματα των μεταρρυθμίσεων των συντηρητικών πολιτικών…
Και δεν θα αργήσει η στιγμή που οι καθημερινοί πολίτες του θα πεινούν ανάμεσα σε τόνους σκουπίδια. Και όλα αυτά γιατί πολύ απλά λείπει η πολιτική βούληση. Λογικό άλλωστε αφού η εξουσία αποτελεί στην ουσία «τριτογενή» ή και ακόμα πιο χαμηλού επιπέδου παραγωγή…

{Ο Νίμιτς, μήπως μπερδεύει την αρχαία ελληνική

με την σύγχρονη ιστορία των ΗΠΑ;}

Υπολειτουργώντας

Οι εξετάσεις έλαβαν τέλος, το σεμινάριο το ίδιο, αν και τα αποτελέσματα ακόμα δεν έγιναν γνωστά. Ο χρόνος κυλά αργά. Αυτό βέβαια έχει να κάνει με το ότι «βαριέμαι ασύστολα» τον τελευταίο καιρό. Ας ελπίσουμε να διορθωθεί. Μένει έτσι βέβαια αρκετός χρόνος για σκέψεις και αλήθεια οι σκέψεις δεν είναι καθόλου ρόδινες για το μέλλον. Πόσο ρόδινες μπορεί να είναι οι σκέψεις για μια κοινωνία που εξαναγκάζει τους νέους σε εξάρτηση, τους αναβάλει συνέχεια τα όνειρα και την δημιουργία και μάλιστα στα πιο δημιουργικά τους χρόνια, ενώ προσπαθεί να μεταφέρει την εργασία σε γηραιότερους, πλήττοντας ακόμα περισσότερο την αγορά εργασίας των νέων και δεσμεύοντας επιπλέον τους ακόμη γηραιότερους στα παιδιά τους; Χάος. Να «λύσουμε» τώρα και φαινομενικά το πρόβλημα, να μην το έχουμε στα πόδια μας, και ας πεθάνουν οι επόμενοι. Η κοινωνική διάσταση του θέματος απούσα.
Η δημοκρατία δέχεται ακόμα ένα πλήγμα. Ζητούμε λέει αλλαγή εκλογικού νόμου. Οι εκλεγμένοι εκ του 30% των Ελλήνων θέλουν να μπορούν να εκλέγονται με μικρότερα ποσοστά. Και έτσι θα ξαναπεράσουμε στην ολιγαρχία και αν λάβουμε υπ’ όψη μας και την κληρονομικότητα μας βλέπω να ζούμε σε μια μοναρχία (ή δυαρχία) έντεχνα παρουσιασμένη ως δημοκρατία μέσα από την εικονική πραγματικότητα. Όμως δημοκρατία σημαίνει να κυβερνάσαι από τον πλουραλισμό τριακοσίων (ή και παραπάνω), μέσα από συζήτηση και αποδοχή θέσεων, και όχι να ακολουθείς «συναινετικά» ακόμα και αν διαφωνείς.
Βέβαια, θα μου πεις, για ποια δημοκρατία μιλάς, όταν στο ισχύων σύστημα όποιος διαθέτει χρήματα εξουσιάζει χωρίς να έχει την ανάγκη να είναι εκλεγμένος από τον λαό. Φιλική συμμετοχή του καπιταλιστικού συστήματος στο πολίτευμά μας…
Πόσο εικονική άραγε η πραγματικότητά μας;

Βαθμός απογοήτευσης στο άπειρο…
{Μετά τις ασκήσεις θάρρους μήπως κυκλοφορούν και ασκήσεις αισιοδοξίας;}

Καφές ελληνικός.

Αυτό σημαίνει μάλλον πως φθινοπώριασε. (Ορέ φθίνηναν τα φρούτα; Πότε;). Διάθεση απογοήτευσης νούμερο… μεγάλο (από κάποιο σημείο και μετά σταματάς να μετράς).
Αλήθεια, αναρωτιέμαι, γιατί πειράζουν οι λέξεις και γιατί πρέπει να διαστρεβλώνουμε και να ξεχνούμε τα γεγονότα; Ο συνωστισμός στο λιμάνι λέει έγινε φυγή υπό δραματικές συνθήκες. Διωγμός ήταν. Λαοθάλασσα αποκλεισμένη στο λιμάνι μιας πόλης που καιγόταν. Βάρκες που δεν έφταναν και μέσα στον πανικό βούλιαζαν υπέρβαρες. Γύρω-γύρω καμία διέξοδος. Οι εισβολείς σκότωναν όποιον έβρισκαν, έπιαναν τις κοπέλες και τις βίαζαν και μετά τους έκοβαν τα στήθη για να μην μπορούν να θηλάσουν. Πραγματικότητα που πρέπει να θυμόμαστε και που θρασύτητα υπουργοί και συγγραφείς του συμφέροντος θέλουν οδηγήσουν στην λήθη.
«Φυγή υπό δραματικές συνθήκες…»
Ο γάμος λέει προτείνεται να είναι συμβόλαιο οκταετούς διάρκειας. Συμβόλαιο; Πόσα άλλα πλήγματα πρέπει να δεχθεί η οικογένεια; Η ανθρωπιά; Η επικοινωνία; Σε πόσο χαμηλό επίπεδο μπορεί να φτάσει η ανθρωπότητα πριν αρχίσει να αντιδρά; Πόσο πρέπει να ξεφτιλισθεί κάθε αξία; Πόσο κοντά στο επίπεδο της ζούγκλας πρέπει να ξαναβρεθούμε; Ζούγκλα μοναξιάς και ανταγωνιστικότητας σε κάθε επίπεδο της ζωής μας. Και το ονομάζουν και νεοτερισμό… ανάπτυξη…
Μεταρρυθμίζουμε τον άνθρωπο επιστρέφοντάς τον καθημερινά στην ζωώδη του κατάσταση.

Ώρα για τον δεύτερο καφέ της ημέρας…

Φυντανοημέρα

Μετά τις εκλογές ήρθε η ζέστη και η υγρασία – σημαδιακό να είναι;
Αλλού πάλι ήρθε η ξηρασία. Οι αντιδράσεις του περιβάλλοντος ραγδαίες. Και μέχρι να συνειδητοποιήσουμε πως οι πόροι αυτού του πλανήτη είναι πεπερασμένοι, δεν προβλέπω βελτιώσεις.
Η ευγένεια του διευθυντή του αλλεργιολογικού και της γιατρού μου, στην πανεπιστημιακή κλινική, είναι η αλήθεια σκλαβώνει. Αξίζει να μνημονευθεί.
Τα φυντανάκια ήσυχα σήμερα. Παράξενα ήσυχα. Αλλά φυσικά όχι διαβασμένα. Αν όμως λάβει κανείς υπ’ όψη ότι μετά από 10 ώρες επιτήρησης μετακινήθηκαν μόνο 2 άτομα, πρέπει να παραδεχτεί πως παραήταν ήσυχα. Ανησυχητικά ήσυχα…
Κάποια προβλήματα του μικρού ιδρύματος ποτέ δεν λύθηκαν και δεν προβλέπεται να λύνονται. Ο υφυπουργός (προφορικώς και αυτοπροσώπως) τα έριξε στην αυτοδιοίκηση, παραβλέποντας συστηματικά το γεγονός πως ο πρόεδρος είναι «χρισμένος» εκ της παράταξής του.
Η επιστροφή εύκολη σαν τον πηγαιμό.
Τα Σκόπια δε έλαβαν ακόμα μία αναγνώριση. Καναδέζικα πισωμαχαίρωμα στον Κωστάκη.
Και αφού εις τριπλούν έσβησα το κείμενο συνειδητοποιώ πως εκτός από περίοδο γενικής απογοήτευσης περνώ και περίοδο δυστοκίας. Και αρνητικότητας...

Ανούσιες ανοησίες του νου…

Και το αίμα κύλησε σε πάρα πολλά χέρια (αναμενόμενο). Μα να ‘ταν μόνο το αίμα; Ένα κάρο από ψευτιές έγιναν αποδεκτές, άλλο ένα κάρο από ασυνέπειες και υποκρισίες αφέθηκε στην άκρη και από σήμερα η ζωή συνεχίζεται και φυσικά οι δυνατότητες και οι ελπίδες αξιοπρεπούς ζωής συρρικνώνονται, βορά στην ζούγκλα του ελεύθερου αθέμιτου ανταγωνισμού. Και το μεγάλο ερώτημα είναι κατά πόσο τελικά θέλουμε (ή τουλάχιστον μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων θέλει) να κυβερνόμαστε από ασυνεπείς ψεύτες και υποκριτές. Αναλογίζομαι πως ουδέποτε πανηγύρισα για την νίκη οποιουδήποτε κόμματος. Άλλωστε το θέμα δεν είναι να νικήσει η φατρία των πράσινων ή των βένετων, ή και κάποια άλλη, το νόημα είναι να εκλεγούν οι σωστοί κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι και κυβερνήτες, κάτω από δημοκρατικές διαδικασίες, και υπό αυτό το πρίσμα δεν μπορώ να καταλάβω τον λόγο πανηγυρισμού ορισμένων ανθρώπων, ειδικά όταν πρόκειται για τέτοια ποιότητα κυβέρνησης. Εκτός και αν θεωρούν την δημοκρατία ανταγωνιστικά ή αν (θεωρούν ότι) έχουν ίδιον όφελος από την «νίκη». Όπως δεν πανηγύρισα βέβαια, δεν στενοχωρήθηκα κι όλας ποτέ τόσο πολύ. Και ο λόγος είναι πως δεν μπορώ να καταλάβω πως είναι δυνατόν να επιβραβεύονται τόσα καταφανή ψέματα. Να μη πάω πολύ μακριά, το μεγάλο θέμα της εποχής είναι οι φωτιές και οι πυρόπληκτοι. Πέρσι τέτοιο καιρό δίδονταν υποσχέσεις που ποτέ δεν κρατήθηκαν, με αποτέλεσμα τα ολέθρια αποτελέσματα που παρακολούθησα στην Πελοπόννησο. Επίσης πέρσι τέτοιο καιρό δόθηκαν υποσχέσεις σε αντίστοιχους πυρόπληκτους στην Χαλκιδική οι οποίες ουδέποτε τηρήθηκαν. Ξαφνικά όλοι περιμένουν να τηρηθούν οι φετινές; Άσε που απ' ότι φάνηκε εδώ και μία εβδομάδα η «αποκατάσταση των ζημιών» περνάει μέσα από την εμπορευματοποίηση της γης. Συνήθως όταν ένας συνάνθρωπός μου «κάνει μια λαδιά» εγώ πάντως δεν τον εμπιστεύομαι ξανά.
Όσο αναλογίζομαι δε τα ψέματα και τις ασυνέπειες στα θέματα ανάπτυξης και προστασίας του περιβάλλοντος, με τις μισές λύσεις «για να δείξουμε ότι κάτι κάναμε» οι οποίες «μπάζουν νερά από παντού» (την Ψυτάλλεια να θυμηθώ, τους υπολειτουργούντες βιολογικούς της μισής Ελλάδας ή την υποτιθέμενη ενεργειακή πολιτική που κάθε άλλο παρά αειφόρα και ευγενής προς το περιβάλλον είναι;) τόσο περισσότερο απογοητεύομαι. Μα είναι δυνατόν να επιβραβεύουμε τέτοιους ανθρώπους;
Έτσι λοιπόν τελικά θα κυβερνήσει τον τόπο μια κυβέρνηση ψηφισμένη από το 30,1% των Ελλήνων ψηφοφόρων, θεωρώντας πως έχει νομιμοποιητική ισχύ 41,8% των ψηφοφόρων (χάριν «εξυπνάδας» του 27,5%) και διαλαλώντας την «νίκη» της – μα στις εκλογές νόμιζα ότι νικάει η δημοκρατία, όχι κάποια κομματική παράταξη… Η δημοκρατία όμως ούτως ή άλλως έχει χάσει. Άλλωστε ούτως ή άλλως δεν θεωρώ ότι υφίσταται πλέον. Την έχουν στραγγαλίσει κανονικά οι φεουδάρχες και οι επικοινωνιολόγοι-image makers τους. Κάλπικα προσωπεία. Πάντως πήραν λέει το μήνυμα. Όλοι. Αυτή η κάλπη πια ταχυδρομικό κουτί έχει καταντήσει και όλο γράμματα πάει…
Ούτως ή άλλως βέβαια η ζωή συνεχίζεται και παρότι τραγικά απογοητευμένος για όσα πρόκειται να ακολουθήσουν, ειδικά στον τομέα δραστηριοποίησής μου με την συνέχιση της πολιτικής καταβαράθρωσης της παιδείας και εξάρτησής της από τα συμφέροντα έναντι της δημιουργίας ανεξάρτητων υγειών-σφαιρικών πολιτών, δημιουργώντας έτσι μια καταφανώς διαβαθμισμένη κοινωνία με αμφίβολη κριτική ικανότητα, και του στραγγαλισμού της επιστημονικής ανάπτυξης της χώρας (...την εκποίηση της κρατικής περιουσίας και την απόρριψη κάθε κοινωνικής δραστηριοποίησης του κράτους ενισχύοντας την εκμετάλλευση...), αρχίζω να σκέφτομαι σοβαρά πως θα προστατέψω την τσέπη μου από τα κοκοράκια του στενόμυαλου εγωιστικού-ανταγωνιστικού μοτίβου – μα που πήγε τέλος πάντων ο συναγωνισμός και η ευγενής άμιλλα που μας μάθαιναν; Θα καταλήξω πολύ φοβούμαι να «ψάχνω έναν άνθρωπο»…
Οι τελευταίες βόλτες στο μεγάλο ίδρυμα ήταν αρκετά αποκαλυπτικές όσον αφορά σε όσα πρόκειται να ακολουθήσουν και κατά συνέπεια στις επιλογές που όλο και στενεύουν. Μάλλον είναι ώρα μεγάλων αποφάσεων ανάμεσα σε προτάσεις, όσο υπάρχουν ακόμα, μόνο που… μόνο που είναι δύσκολες και έχουν όλες κάποιο τίμημα. Και μάλλον η δεδομένη υποστήριξη που υπέθετα πως τύγχανα αρχίζει να καταρρέει από πλευρές που δεν περίμενα. Και η ζωή συνεχίζεται και εμείς μεγαλώνουμε, απομακρυνόμενοι ολοένα και περισσότερο από τους στόχους μας.

{Με ‘γειά τον λεκέ στο χαλάκι…}

Ακούσιοι μαζικοί δολοφόνοι

Μια από τις μεγαλύτερες τραγωδίες που έχουν «ανέβει» ποτέ στην ελληνική επικράτεια ήρθε να ταράξει την νηνεμία και την χαλαρότητα των ταξιδιών μου. Θυμάμαι λίγο πριν την αναχώρησή μου είχα εκφράσει την ελπίδα να μην δω το εργάκι αυτό να παίζεται (μα ήταν ολοφάνερο αγαπητέ μου Ουότσον, το σκηνικό είχε στηθεί και το έργο είχε προαναγγελθεί από Ιανουαρίου). Μάταια όμως. Συγκλονισμένος, στενοχωρημένος, λυπημένος, οργισμένος, παρακολούθησα μία-μία τις πράξεις του δράματος. Ψυχική κατάσταση στην οποία θες να αντιδράσεις μα δεν ξέρεις πως, νοιώθεις ανήμπορος, τα λόγια περιττεύουν και οι πράξεις δεν αρκούν. Μια κατάσταση που ζητάς εκδίκηση, που ακούς ανακοινώσεις και δεν ξέρεις αν πρέπει να βάλεις τα κλάματα ή να πάρεις το δίκανο. Μια κατάσταση οργισμένης απελπισίας. Εν αρχή η σύγκρουση και η δράση, η ύβρις - ο προάγγελός της αρχής αυτής συνειδητοποιείς ότι έχει έρθει πολύ νωρίτερα. Στη συνέχεια το ηθικό μεγαλείο ενός μεγάλου αριθμού ελλήνων που σε καθημερινή βάση, για πολλές μέρες, κινδύνεψαν την ζωή τους για να κατευνάσουν τους θεούς. Ο απομηχανής θεός όμως δεν έκανε την εμφάνισή του. Μετάβαση από την άγνοια στην γνώση. Και όμως η ύβρις συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Η τίση, η λύτρωση, η κάθαρση απούσες, ενώ οι υπαίτιοι γονατιστοί εκλιπαρούν τη μη-τιμωρία.
Εξήντα τέσσερεις εν αρχή (ήδη μετράμε τον εξηκοστό πέμπτο και ποιος ξέρει πόσους θα μετρήσουμε ακόμα) νεκροί ζητούν δικαίωση. Σε αυτούς προστίθενται τα δάση, οι καλλιέργειες, οι μελλοντικοί άρρωστοι, τα ερημωμένα χωριά, οι πόλεις που θα δεινοπαθήσουν, οι μετανάστες στην ίδια τους τη χώρα, το περιβάλλον, οι κατεστραμμένες ζωές. Στην αντίπερα όχθη, δίπλα στα χέρια που άναψαν τις φωτιές, οι ευθύνες.
Παρά την γενική κατακραυγή κάθε θέρους, για μια ακόμη φορά η πρόληψη παρέμεινε απλά λέξη γραμμένη στις σελίδες ενός λεξικού, και στις κυβερνητικές ανακοινώσεις, απούσα όμως από την καθημερινότητά μας. Αντιπυρικές ζώνες προφανώς και δεν υπήρξαν στο σύνολο της καμένης έκτασης. Το πυροσβεστικό σώμα προφανώς και δεν διέθετε ούτε το προσωπικό που χρειάζεται, ούτε έτοιμα μέσα, ούτε την οργάνωση που απαιτούνταν ώστε να καταστείλει την φωτιά εν τω γενέσθαι – αν η φωτιά γιγαντωθεί δεν σβήνει. Άλλωστε η πρόληψη κοστίζει και οι κυβερνώντες τον τόπο «χρειαζόταν» τα χρήματα αλλού. Και οι φλόγες πλησίαζαν τα χωριά, οι κάτοικοι εκλιπαρούσαν για βοήθεια, μάλιστα σε ορισμένες περιπτώσεις προσπάθησαν από μόνοι τους να ανοίξουν αντιπυρικές ζώνες γύρω από τα χωριά, άλλοι το πέτυχαν, άλλοι εις μάτειν. Και ο στρατός απών. Ενώ θα μπορούσε από την πρώτη στιγμή να χρησιμοποιηθεί για περιπολίες σε μέρη που δεν άναψε ακόμη φωτιά, για υποστήριξη των πυροσβεστικών δυνάμεων, όχι για την κατάσβεση αυτή καθ’ εαυτή, και για δημιουργία αντιπυρικών ζωνών γύρω από τα χωριά που φαινόταν από πρωίας πως θα κινδυνέψουν, παρέμεινε στάσιμος – μεγάλο το πολιτικό κόστος της κινητοποίησής του. Κρατικός μηχανισμός γεμάτος ελλείψεις και ανίκανη κυβερνητική και εκτελεστική εξουσία με παντελή έλλειψη οργάνωσης. Μόνος σκηνοθέτης να ορίζει τα νήματα ο «στρατηγός άνεμος».
Πέραν των νεκρών μετρούμε τις πληγές μας: Στρέμματα δασών καμένα. Το κλίμα της περιοχής καταστραμμένο εντελώς. Καλλιέργειες-ζώα κατεστραμμένα. Ατμόσφαιρα γεμάτη διοξίνες και ρύπους, έτοιμα να δηλητηριάσουν σε μεγάλη έκταση την τροφική αλυσίδα με τοξικές ουσίες – δεν αρκεί άλλωστε η Πελοπόννησος ή η Ελλάδα, το τοξικό νέφος έχει ήδη διασπαρεί και μεταφερθεί προς τα παράλια της Αφρικής και με μία αλλαγή της φοράς θα δηλητηριάσει και άλλες περιοχές. Στάχτες και αποκαϊδια θα δηλητηριάσουν με τις πρώτες βροχές τα ποτάμια και τους υδροφόρους ορίζοντες των περιοχών και τελικά και την θάλασσα. Ο καρκίνος θα αυξηθεί κατά ένα μικρό ποσοστό αλλά ποιος θα καταλάβει πόσοι νέοι νεκροί ή άνθρωποι με προβλήματα θα προστεθούν σιγά-σιγά στην αλυσίδα των θυμάτων; Όσα αντιδιαβρωτικά έργα και αν γίνουν, ένα μέρος των εκτάσεων θα ερημοποιηθεί και η φύση δεν θα ξαναβρεί την πρότερη ισορροπία της. Θα οδεύσει σίγουρα σε μια νέα, αλλά δεν θα είναι η προηγούμενη και λόγω της ανθρώπινης δραστηριότητας δεν έχει ελπίδες να επιστρέψει σε κάποια αντίστοιχη. Η νέα θα είναι υποβαθμισμένη. Και το φαινόμενο της κλιματικής καταστροφής θα ενταθεί. Απουσία των δέντρων για να πιούν το νερό της βροχής, τα φράγματα θα μπορέσουν να συγκρατήσουν μικρή ποσότητα από αυτό. Το μεγαλύτερο όμως μέρος τελικά θα βρει τάχιστα το δρόμο προς την θάλασσα, αφού πρώτα πλημμυρίσει τις διάφορες πεδινές περιοχές και φυσικά τις πόλεις τσιμέντου όπου δεν δίδεται δίοδος στο νερό προς το έδαφος. Έτσι θα ελαττωθεί και η ποσότητα νερού στους υδροφόρους ορίζοντες. Θα αυξηθεί η ξηρασία. Οι κλιματικές ακρότητες θα αυξηθούν, σαν να μην έφτανε η έντασή τους λόγω της συνολικής κλιματικής καταστροφής που διαπράττουμε στον πλανήτη. Το δάσος, ρυθμιστικό στοιχείο του κλίματος, λείπει. Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα άνθρωποι που εισέπνευσαν τα σωματίδια – χιλιάδες τον αριθμό – θα αποκτήσουν αναπνευστικά προβλήματα, θα αυξηθούν οι αλλεργίες, θα υποβαθμισθεί η ποιότητα ζωής της τοπικής αλλά και ευρύτερης περιοχής. Άνθρωποι που έχασαν την ελπίδα τους, ή θα την χάσουν σταδιακά, θα μεταναστεύσουν στις πόλεις ελαττώνοντας ακόμα περισσότερο τον ελληνικό παραγωγικό τομέα και αυξάνοντας τον «παρασιτικό», μη παραγωγικό και άνεργο, αστικό πληθυσμό. Έτσι, μέσα στην ανυπολόγιστης ηθικής, κοινωνικής αλλά και χρηματικής αξίας περιβαλλοντική καταστροφή, δίπλα στους νεκρούς, έρχεται να προστεθεί μια κρυφή αλλά σημαντική οικονομική καταστροφή. Και για μια ακόμα φορά θα προσπαθούμε να επουλώσουμε πληγές, βλέποντας πόσο λιγότερο θα μας κόστιζε (ακόμα και χρηματικά) η πρόληψη και η υιοθέτηση άλλων συνολικών πολιτικών, αντί της σημερινής. Και θα κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας και ο κόσμος, σε μια χώρα με κοντοπόδαρη μνήμη, θα συνεχίσει να ξεχνάει – είναι πιο εύκολο να ζει στην εικονική πραγματικότητά του marketing και του lifestyle, όπου νομίζει ότι όλα είναι καλά καμωμένα.
Όλα αυτά τα εγκλήματα έχουν υπαίτιους. Και δεν είναι μόνο οι πιθανοί εκούσιοι υπαίτιοι που έβαλαν την φωτιά με το χέρι τους. Είναι οι καθοδηγητές τους αλλά και οι ακούσιοι μαζικοί εγκληματίες που σήμερα, με περισσό θράσος, ζητούν την ψήφο μας στις επερχόμενες εκλογές. Οι άνθρωποι που άφησαν τον κρατικό μηχανισμό να μαραζώσει αντί να τον θρέψουν ν’ αναπτυχθεί και να είναι ικανός να αντιμετωπίζει καταστροφές - ακόμα και φυσικές, οι άνθρωποι που παρουσιάζουν έλλειμμα οργάνωσης αλλά έχουν το θράσος να υποστηρίζουν πως μπορούν να κυβερνήσουν τον τόπο, οι άνθρωποι που κάθε πέντε του μηνός αραδιάζουν ψέματα, στις δεκαπέντε δεν πράττουν τίποτε και στις είκοσι συγκαλύπτουν ώστε στις πέντε του επόμενου να αραδιάσουν τα ίδια σε μια χειραγωγημένη μάζα με μνήμη χρυσόψαρου. Οι άνθρωποι που ενώ εξελέγησαν με σημαία την ρομφαία της τιμωρίας και της μηδενικής ανοχής, εκλιπαρούν τώρα τον λαό να μην τους τιμωρήσει για την αδράνεια και την αδιαφορία τους, για τα εγκλήματα έναντι ανθρώπων και κράτους για τα οποία είναι απόλυτα συνυπεύθυνοι. Για το αίμα των ανθρώπων που κυλά και στα δικά τους χέρια. Το σημερινό θρασύ, ανίκανο και εγκληματικό κυβερνητικό επιτελείο, εντελώς πέρα απo πολιτικές πεποιθήσεις, δεν αξίζει στους ανθρώπους που έδωσαν με αυταπάρνηση την μάχη για να προστατεύσουν όσα αυτό δεν προστάτευσε με τις ενέργειές του. Δεν αξίζει να λάβει ούτε καν την δική του, προσωπική ψήφο. Δυστύχημα πως θα λάβει περισσότερες και το αίμα θα κυλήσει σε περισσότερα χέρια, ενώ αυτό θα νίπτει πλέον τας χείρας. Και η τίση για μία ακόμη φορά δεν θα έρθει. Η τραγωδία, αλίμονο, θα μείνει χωρίς λυτρωτικό επίλογο, ενώ το θράσος και το ψέμα θα επιβραβευθούν.

Άλλος ένας μικρός Ήρως…

Η νηνεμία πέρασε, οι αέρηδες όμως δεν στάθηκαν αρκούντως ικανοποιητικοί. Η ιστιοσανίδα βέβαια δεν παρέμεινε στεγνή, αλλά δεν κατάφερε επίσης να διανύσει και μεγάλες αποστάσεις. Ευτυχώς δηλαδή που δεν έλαβα τέτοια απόφαση, γιατί εις διπλούν αναγκάστηκα να την βγάλω στην ακτή κολυμπώντας, αφού κάπου εκεί στα μέσα του κόλπου επικράτησε ξαφνική άπνοια. Προχωράς ωραία και καλά και ξαφνικά διαπιστώνεις πως απλά κρατάς το πανί όρθιο και ψάχνεις να δεις αν από κάπου φυσάει ή κάποιος σου κάνει πλάκα και κλείνει τους ανεμιστήρες…
Την ανία ήρθε να σπάσει η αλεπουδίτσα οπότε και ακολούθησαν εκδρομούλες στον ποταμό του κάτω κόσμου, στο παλάτι της Περσεφόνης, στα παράλια του Ιονίου και στη λίμνη του Αλή Πασά. Οι εκδρομές καλοδεχούμενες, γιατί με τα γεγονότα της επικαιρότητας το μυαλό ήταν έτοιμο να διαβεί περίεργες οδούς, ενώ η οργή ήταν έτοιμη να ξεσπάσει σε μπόρα (αν και ενάντιος ακόμα και στην πράξη της αυτοχειρίας, υπάρχουν συγκεκριμένοι άνθρωποι που θα συγχωρούσα και μάλιστα θα επιβράβευα αν την έπρατταν, δυστυχώς όμως απλά έχουν το θράσος να μιλάνε και να ζητάνε και όχι το θάρρος να πράττουν – δεν γίνεται βέβαια, θα με νευριάσουν αρκετά κάποια στιγμή για να βρίσω, για την ώρα κρατιέμαι καπετάνιο μου). Ε στο ενδιάμεσο τα τίναξε και το λαπτόπι μετά από 7 χρόνια συνεχούς λειτουργίας και δεν κατάφερα να το επιδιορθώσω (επίσης το πιντιέει αρχίζει νομίζω να πνέει και αυτό τα λοίσθια, να δω πως θα ξεπεράσω κι αυτό το σκόπελο… ΟΥΦ)

Η συνέχεια δόθηκε στον Παλαιό Παντελεήμονα. Στο ξωκλήσι με την υπέροχη θέα αποφάσισε ο καρντάσης να «απολέσει την ελευθερία του». Και φυσικά δεν υπήρχε καμία περίπτωση ν’ αφήσουμε τον γάμο και να τρέχουμε για πουρνάρια. Άλλωστε αποτέλεσε το σημαντικότερο γεγονός της χρονιάς. Έτσι λοιπόν τον παντρέψαμε κι αυτόν, αφού αποφάσισε να τελέσει την ηρωική πράξη του γάμου, και φυσικά το γλεντήσαμε δεόντως, ξεκινώντας την οινοποσία από την προηγούμενη και σταματώντας την επομένη της απονενοημένης πράξης >:p
Ο επόμενοοοος….

Έτσι λοιπόν, με αυτά και μ’ αυτά επιστρέψαμε χτες βράδυ στο τσιμέντο. Πρωινή βόλτα στο Μεγάλο Ίδρυμα (να δούμε, κουνιούνται οι βάρκες;) και εν συνεχεία λίγη οργάνωση (λογαριασμοί, μελανοταινίες και άλλα τέτοια – να έρθουμε σιγά-σιγά σε λειτουργία). Άλλωστε η επόμενη βδομάδα προβλέπεται πλήρης σεμιναρίου, ενώ την παρεπόμενη έχω να λογαριαστώ με τα γνωστά φιντανάκια.
Η επιστροφή σοκαριστική όπως πάντα. Πρώτη επαφή με κάνγκουρο γκαζιάρη κατέχοντα σμαρτάκι (το νέο σπορτίφ στύλ, όχι το σπιρτόκουτο..), ο οποίος τσαντιζόταν και έκανε ελιγμούς για να αποφύγει πεζούς τρία μέτρα πριν το κόκκινο φανάρι, ενώ φυσικά πέρασε στην περιοχή της διάβασης και μάρσαρε συνεχώς τα άλογά του για να ξεχυθούν λυσσασμένα άμα τι εμφανίσει του πράσινου χρώματος και να φάμε την σκόνη του. Στην συνέχεια ακολούθησε η ξανθιά με το νι… Η κοπέλα είχε απαιτήσεις δεν λέω (και… νι είχε), έπρεπε να σταματήσει πάραυτα όλη η κυκλοφορία για να αλλάξει λωρίδα… Αυτό το βλέμμα της όταν κοίταξε τον μπροστινό μου που κόντεψε να πέσει απάνω της ο έρμος, μη έχοντας πάρει χαμπάρι την επικείμενη «ξανθιά σφήνα» έπηζε γάλα. «Είμαι ξανθιά, ωραία και με νιιι, άρα έχω προτεραιότητα, νταξ;;;». Τέλος ο κουστουμάτος «σας πουλάω και σας αγοράζω όλους», οδηγώντας καράβι, να νευριάζει επειδή ψάχνουμε χώρο και παρκάρουμε (να σε δω να αγοράζεις ηρεμία μεγάλε…). Γιατί άραγες όσο ακριβαίνει το αυτοκίνητο χαλάει ο οδηγός; Τελικά η τρέλα δεν πάει στα βουνά…
«Οδηγοί στην τσίτα» προσπαθώντας να χαλάσουν την ηρεμία και την χαλαρότητα μου (χα!! σας γελάσανε). Πολλή δόση τρέλας πήρα για πρώτη μέρα, τι ώρα ξαναφεύγω;
Καλό φθινόπωρο λοιπόν, ή όπως είπε η κεφαλή του Μ.Ι. «καλή συνέχεια καλοκαιριού». Διότι, ως γνωστών, και προς μεγάλη λύπη ορισμένων, ο χειμώνας ξεκινάει κάπου γύρω στον Δεκέμβρη.

[Κάπου εδώ γύρω θα πρέπει να έχουν βάλει κάποια χαλαρή παραλία,
μην τρέχω Ιόνιο πάλι απογευματιάτικα….]

Νηνεμία

Δύο μέρες τώρα περιμένω να φυσήξει μαΐστρος, να σηκώσω πανί να δαμάσω τον αέρα, μάταια όμως. Η σανίδα περιμένει υπομονετικά, ενώ ο αετός παραμένει κουρνιασμένος πάνω στο κατάρτι. Είναι από τις ημέρες που υπάρχει αρκετή ώρα για σκέψεις και υπολογισμούς. Είναι από τις μέρες που εύχεσαι να έχεις ένα πακέτο τσιγάρα να περάσει η ώρα. Το μαγαζάκι είναι καμιά διακοσαριά μόνο μέτρα από το σημείο που κάθομαι, αλλά η ζέστη αποθαρρυντική για μετακινήσεις.
Δύο μέρες προσπαθώ να λύσω το γρίφο. Πάντα πίστευα πως τα νερά του Ιονίου είναι πιο φιλικά, πιο ζεστά από αυτά του Αιγαίου. Όταν ο λόγος φτάνει όμως στα νερά της νυφούλας, αυτά δεν γίνονται απλά ζεστά, καθόλου άλλωστε δε φημίζεται η περιοχή για ζεστά νερά με τόσες αναβλύζουσες τριγύρω πηγές, αλλά γίνονται μαλακά, έτοιμα να σε δεχτούν σαν να είναι το φυσικό περιβάλλον σου, το περιβάλλον μέσα στο οποίο είσαι φτιαγμένος να ζεις. Αυτά τα νερά μυρίζουν… «μυρίζουν μανούλα»; Ίσως.
Η νύφη απέναντι από το νησάκι ουδέποτε αποτέλεσε για μένα τοποθεσία διακοπών. Παρότι δεν γεννήθηκα σε αυτή, αυτή με γέννησε. Είναι η πατρίδα μου, δεν είναι απλά ένα μέρος που μου αρέσει ή αγαπάω. Εδώ έχω ζήσει τουλάχιστον το ένα τέταρτο της ζωής μου, έστω και τμηματικά, το αναγνωρίζω, στην αρχή για πολύ μεγάλες περιόδους, στη συνέχεια για τρίμηνα ολάκερα και αργότερα… Αργότερα απλά άρχισα να κάνω και διακοπές, αλλού. Αλλά εδώ μεγάλωσα, στους δρόμους αυτούς έμαθα να τρέχω, στις θάλασσες αυτές έμαθα να κολυμπάω, εδώ έμαθα να μην είμαι νωθρός αλλά δραστήριος. Τώρα που το σκέφτομαι αλήθεια, αν ήμουν απλά ένα παιδάκι της πόλης, όπως οι περισσότεροι σήμερα, σίγουρα θα είχα επηρεαστεί κατά μέρος από την νωθρότητα της απραξίας. Όμως προστατεύτηκα αποτελεσματικά από τέτοιου είδους αρνητικές επιδράσεις. Η απραξία ποτέ δεν μου πήγαινε και τώρα με σκοτώνει. Ο αέρας χαμηλός, η ιστιοσανίδα στο ιστιοσανιδοστάσι κι εγώ απεγνωσμένα ψάχνω να βρω ομάδα να παίξω βόλεϋ, συμπαίκτη να παίξω ρακέτα, συνκολυμβητή να ξανοιχτώ στο πέλαγος.
«Πάμε μέχρι ξέρα;» ρώτησα την μάνα μου σήμερα. Αυτή ήταν που με έμαθε να κολυμπάω από βράχο σε βράχο μέχρι το επόμενο λιμανάκι. Άλλωστε και αυτή μέσα σ’ αυτά τα νερά γεννήθηκε. Ο πατέρας μου, ως βουνίσιος, μυήθηκε στη μαγεία της κολύμβησης μεγάλος πια, αλλά ακολούθησε κι αυτός μαγεμένος από την θάλασσα. Μαζί τους κολυμπούσα με τις ώρες, περισσότερο με τη μαμά, μιας και ο μπαμπάς δεν μπορούσε να καθίσει για περισσότερο από μήνα, ενώ συνήθως εμείς καθόμασταν όλο το τρίμηνο. Τα φοβερά πλεονεκτήματα της μη-εργαζόμενης μητέρας. Αφιέρωνε ώρες για να με διδάξει και να με τριγυρίσει, να με αναθρέψει. Πραγματικά στενοχωριέμαι για τα παιδιά του σημερινού συστήματος που μεγαλώνουν απουσία γονέως, κακέκτυπα ενός προτύπου μαζικής ανατροφής, μεγαλωμένα μέσα στην νωθρότητα των κλουβιών που ονομάσαμε πόλεις, χωρίς γονική επικοινωνία, χωρίς φύση γύρω τους, μόνο με καναπέδες, οι γενιές του καναπέ. Δεν είναι αυτό όμως το θέμα μας, αλλά βλέπεις το πλεόνασμα ώρας οδηγεί το μυαλό σε δαιδαλώδη μονοπάτια.
«Πάμε μέχρι την ξέρα;» «Δεν βαστάν πια οι δυνάμεις μου τόσο παιδί μου.». Συνειδητότητα. Οι γονείς μου δεν είναι πια αυτοί που ήταν, αν και το «δεν βαστούν οι δυνάμεις μου» αναφέρεται σε κολύμπι πάνω από δύο ώρες, μέχρι το δίπλα λιμανάκι, μιάμιση ώρα πηγαιν-έλα, χωρίς στάση, πηγαίνουμε καθημερινά!
Είναι οι άνθρωποι που με παρακινούσαν να ασχολούμαι με τα πάντα. Ακόμα και όταν «βαριόμουν» δεν σταμάτησαν να με παροτρύνουν. Έτσι έμαθα και σκι - φήμες λεν ότι δεν ήθελα -, έμαθα και σερφ, έμαθα και να κολυμπάω τεράστιες αποστάσεις και σιγά-σιγά καταλάβαινα την μαγεία και ήθελα να συνεχίσω, να γίνω καλύτερος. Και αυτοί, αυτή κυρίως, έτρεχε συνεχώς πίσω μου, σηκώθηκε πρώτη φορά το πανί και άρχισα να προχωράω, μέσα στην χαρά μου πάρ’ τον κάτω είκοσι μέτρα πιο μακριά, από πίσω η μαμά να με φτάσει. Ξανά μανά εγώ, άλλα τριάντα μέτρα και βουτιά, από πίσω η μαμά. Με έκλεισε ο γαϊδουρομαΐστρος στο κάστρο, ποιος θα έρθει να με βγάλει έξω και να με βοηθήσει; Η μαμά, καλά και ο μπαμπάς άν ήταν εδώ, αλλά κυρίως η μαμά, άφηνε άλλωστε τον κανακάρη μόνο; Αγωνιούσε, δεν μπορούσε! Οκτώ χρονών παιδάκι άλλωστε δε θα το έκανα μόνος, το πολύ-πολύ να καθόμουν στην σανίδα και να περίμενα… τη νύχτα! Λάθος, αλλά ποτέ δεν της το είπα. Με είχαν διδάξει καλά από την αρχή, καθόμουν λίγο στην σανίδα και μετά, αφού ξεκουραζόμουν, «αγκομαχώντας» την έβγαζα λίγο παραέξω. Το μόνο πρόβλημα γεννιόταν άμα ο αέρας με απομάκρυνε περισσότερο απ’ όσο πλησίαζα την ακτή, κάθε φορά που ξεκουραζόμουν. Αλλά κατά τα άλλα ποτέ δεν το έβαλα κάτω, άλλωστε ήταν μια «κούραση» που μου άρεσε. Δεν υπάρχει νόημα στο να μη κουράζεσαι. Ας πρόσεχε σε τελευταία ανάλυση. Ας σταματούσε με το σκι που δεν έτρεχε πέρα-δώθε κολυμπώντας τον κόλπο αφού ήμουν πάντα πίσω από το σκάφος. Αλλά βλέπεις το ξεκίνησα στα έξη, και στα οκτώ δεν είχα κάτι παραπάνω να μάθω. Είχα αρχίσει άλλωστε να κάνω και μονό πέδιλο, οπότε καιρός ήταν να μάθω να δαμάζω την φύση μόνο με τις δικές μου δυνάμεις. Αφού ήθελε λοιπόν να μάθω, καλά να πάθει! Αλλά ούτε το σκι νομίζω είναι το θέμα μας. Και παραμένουν διακόσια μέτρα καυτής άμμου ανάμεσα σε εμένα και το μαγαζάκι. Και η συνειδητότητα πως οι γονείς μου, όσο και αν συνεχίσουν να «μάχονται» καθημερινά, έχουν γεράσει, έχει έρθει εδώ και αρκετό καιρό, αλλά αυτό είναι κάτι με το οποίο δεν θέλω να ασχολούμαι ιδιαίτερα.
Το θέμα μας είναι ο γρίφος. Ο γρίφος, η λύση του οποίου μάλλον είναι ότι «μυρίζει μανούλα». Αυτή η πόλη με ανάθρεψε. Ποτέ δεν ήρθα εδώ θεωρώντας πως κάνω «διακοπές». Έμενα εδώ αρκετό καιρό και ποτέ μου δεν καθόμουν. Πάντα, εξαιρώντας τις πέντε πρώτες και τις πέντε τελευταίες μέρες των δικών μου «διακοπών» όπου καθόμουν για να «ξεκουραστώ», πάντα διάβαζα μαθήματα. Έκανα επανάληψη τα της τελευταίας χρονιάς και μετά προετοιμαζόμουν μία στα γρήγορα τα της επόμενης. Έτσι περνούσαν τα πρωινά και κατέβαινα το μεσημέρι στην θάλασσα. Μετά φυσικά μπάνιο και… σκι, σερφ, βόλλεϋ, ότι έβρισκα, ότι άρεσε στις παρέες. Μεγάλες παρέες. Α και ποδήλατο. Πολύ ποδήλατο. Πάντα μοιραζόμουν το ποδήλατό μου, μέχρι που μου στράβωσαν την ρόδα δηλαδή. Μετά στενοχωρήθηκα πολύ. Και φυσικά ψάρεμα. Ατελείωτες ώρες ψαρέματος στον πόντε και στο καμίνι. Η καλύτερή μου όταν πηγαίναμε στον ποταμό του κάτω κόσμου να μαζέψουμε γαρίδα για δόλωμα. Αλλιώς με ζυμάρι από το φούρνο. Τακτικός πελάτης ο δικός σου! Πήγαινα και του καθάριζα το (γιγαντιαίο εκείνο, ατσάλινο) μίξερ καθημερινά μετά το ζύμωμα. Έτσι λοιπόν αυτή η πόλη δεν είναι απλά μια πόλη που μου αρέσει και αγαπάω. Είναι η πόλη μου. Σίγουρα είναι το μέρος που θέλω να συνεχίσω να περνάω μεγάλες περιόδους της ζωής μου, και ευτυχώς, πρέπει κι’ όλας να το κάνω. Σίγουρα είναι ένα μέρος που θέλω να μεγαλώσουν και τα παιδιά μου, για να μάθουν όπως κι εγώ να είναι ένα με την φύση, με την θάλασσα, να δραστηριοποιούνται και να μην είναι νωθρά σαν τα παιδάκια της πόλης. Ακόμα ίσως, ίσως είναι το μέρος που θέλω να γεράσω, αλλά ούτε αυτό είναι κάτι με το οποίο θέλω να ασχολούμαι ιδιαίτερα. Άλλωστε, όπως έχω πει, «δεν επιθυμώ να πεθάνω». Δεν έχω ιδιαίτερα καλές σχέσεις με τον θάνατο - δένομαι πολύ με τους ζωντανούς.
Τελικά μάλλον ούτε αυτό είναι το θέμα μας, παρότι ο γρίφος με παραξενεύει πολύ και παρότι η αυθυποβολή συνίσταται στο να μην γνωρίζεις την ύπαρξή της, συνεπώς δεν μπορεί να είναι αυθυποβολή, μπορεί; Κοιτώντας πάνω-πάνω, φαίνεται πως το θέμα μας είναι η νηνεμία. Η νηνεμία που με αναγκάζει να κάθομαι εδώ στην παραλία, αντί να δαμάζω τον μαΐστρο με το πανί μου. Η νηνεμία που μου προσφέρει αρκετή ώρα για σκέψεις και αναπολήσεις, για περίεργους γρίφους και επιλύσεις, για αναμονή και προσμονή. Και όλη η παλιοπαρέα έχει χαθεί, γιατί είτε δεν ερχόμαστε ταυτόχρονα εδώ, είτε δεν κατεβαίνουμε ταυτόχρονα στην παραλία, είτε γιατί όσοι μένουν εδώ έχουν μπουχτίσει την θάλασσα και χάνονται στο πλήθος, στα μπαράκια, είτε γιατί μεγαλώσαμε απλά και δεν γνωριζόμαστε. Προχτές είδα ένα κοριτσάκι που, μάρτυς μου ο θεός, μου θύμισε μια φίλη μου όταν ήμασταν παιδιά. Κόρη της θα ήταν υποθέτω… Το σίγουρο πάντως είναι πως ο φιλές του βόλλεϋ έχει ξεστηθεί εδώ και χρόνια από την παραλία, ενώ τα πέδιλα του σκι του Γιώργου προφανώς θα αραχνιάζουν σε κάποια αποθήκη. Αλλά ούτε τα πέδιλα του σκι είναι το θέμα μας.
Το θέμα μας απλά είναι να τελειώσουν οι αναπολήσεις του δαιδαλώδους μυαλού γιατί η θάλασσα περιμένει να με πάρει στις αγκάλες της ξανά και αν και τα διακόσια μέτρα μέχρι το μαγαζάκι φαίνονται πολλά, τα δεκαπέντε μέτρα άμμου μέχρι την θάλασσα θα φύγουν γοργά κάτω από τα πόδια που τρέχουν για να βουτήξουν στο νερό το σώμα που ζεστάθηκε από την όστρια.

Γύρος προβενσάλ με σαλάτα ιταλιάνα

Και αφού ξεκινήσαμε πουρνό πουρνό (κατά τις 12 όπως επέβαλε η γυναίκα της παρέας…) και κάναμε και μερικές στάσεις για καφέ στο δρόμο, φτάσαμε στην νυχτερινή Προβηγκία. Η διαμονή τύπου «Κρεβάτι & Πρωινό» σε ένα σπίτι τύπου αγρόκτημα στα περίχωρα της Αβινιόν. Ε η αλήθεια είναι πως πέρα από τα ηλιοτρόπια και ορισμένα αλόγατα και γαϊδουράκια, δεν υπήρχε τίποτε άλλο γύρω μας (ευτυχώς τουλάχιστον υπήρχε το κρεβάτι και το πρωινό… ειδικά το δεύτερο το τιμήσαμε δεόντως, θα μας θυμούνται για χρόνια – διπλασιάσαμε την κατανάλωση ψωμιού και μαρμελάδας σύκου). Οι μέρες κύλησαν γρήγορα ανάμεσα σε πόλεις, μουσεία και χωριά της Προβηγκίας. Επιστροφή κατά μήκος της κυανής ακτής. Αντισταθήκαμε στον πειρασμό να αυξήσουμε το μπάτζετ των διακοπών στο Μόντε Κάρλο. Όπως πάντα όμορφη η Γαλλία.
Η συνέχεια σε «Κρεβάτι & Πρωινό» στις πέντε γαίες (γιατί 5, αφού σε μία ακτή είναι χτισμένες). Η πρώτη έκπληξη ήταν πως το συγκεκριμένο «Κρεβάτι & Πρωινό» δεν διέθετε πρωινό! (Αν δεν διέθετε κρεβάτι προφανώς θα ήταν καφετέρια αλλά ευτυχώς δεν σταθήκαμε τόοοοοσο τυχεροί). Η δεύτερη πως εκεί ένα μονοπάτι «αλά κρέμασμα» θεωρείται εθνικός δρυμός (και σχολίαζα την Πάρνηθα; Δρυμότατος δρυμός η Πάρνηθα!), άσε που θέλεις 5 ευρά για να πας με τα πόδια (σου, μόνος σου) από το ένα χωριό στο άλλο, ενώ με το τραίνο θέλεις 1!!! (και δεν χαλάς και τις σόλες σου). Εντάξει, ενδιαφέρουσες οι γαίες αλλά όχι για παραπάνω από 2ήμερο (εδώ δεν πρόκαμα να σχολιάσω, σχολίασε το υπόλοιπο team και πολύ χειρότερα από εμένα). Πως πέρασαν οι άλλες 3 μέρες; Ο ιταλοϊδρυματικός έκανε διαφήμιση της Ελλάδας (μα τι ήρθατε εδώ, τραβάτε παραδίπλα να δείτε την υγειά σας, κτλ…) μέχρι που αποφασίσαμε να εκδράμουμε και στην Σιέννα. Ε εκεί τουλάχιστον αποζημιώθηκα. Όπως δήλωσα ήταν το πρώτο αξιόλογο πράγμα που είδα αυτή τη φορά στην Ιταλία!
Επιστροφή στο τρεντοΐδρυμα και Αΐντα στην Βερόνα. Είπαμε βρε παιδιά, κυκλοφορείτε όλοι με μια πίτσα το βράδυ, αλλά ντελίβερι πίτσας σε θεατή της αρένας στο διάλειμμα, ούτε στα πιο γκροτέσκα όνειρά μου δεν είχα φανταστεί (οι αρένες τελικά πάντα βάρβαρους θα φιλοξενούν).
Ύστερα από 3500 χλμ και 1500 φωτογραφίες, εκ των οποίων απέμειναν 900 μετά το ξεκαθάρισμα, και αφού τραβήξαμε και γύρω στις 3 ώρες ταινίας, τουρισμός τέλος. Και αφού το team πέρασε καλά και άφησε τις «καλύτερες» εντυπώσεις, ιδού τα 2/90 οπτικής γεύσης
>:p

Επιστροφή στον πολιτισμό και αρχίζουν επιτέλους οι διακοπές :)

Στιβεν Κινγκ ανά χείρας, γουϊντσερφ τριμαρισμένο και μπυρίτσες απέναντι από το νησάκι :))
[Τελικά χαίρομαι αφάνταστα που ζω στην Ελλάδα]

Lago Maggiore

Το team αποφάσισε να ξοδέψει την μέρα του με ψώνια ρούχων στην Ελβετία. Μιας και φυσικά το σπορ δεν είναι μέσα στα ενδιαφέροντά μου, αναχώρησα για Sesto Calende όπου συνάντησα τον Α., «παρέλαβα» το αυτοκίνητό του από τον σταθμό του τραίνου και αφού τον επέστρεψα στο ίδρυμά του, με το ντεστινέιτορ ανά χείρας, ξεκίνησα το γύρο της μεγάλης λίμνης. Πρώτος σταθμός Arona. Με το που άρχισα να πλησιάζω, άρχισε να «μυρίζει» η ομορφιά του τοπίου. Μικρή στάση, βόλτα στην παραλία και αρχίζει ο ενθουσιασμός. Απέναντι χωριουδάκια να σκαρφαλώνουν στο βουνό, ενώ ιστιοφόρα έσκιζαν τα κύματα της λίμνης. Συνεχίζοντας παραλιακά - δρόμοι κομμένοι για δύο μόλις αυτοκίνητα :ο - αρχίζεις να συναντάς βίλες και χωριουδάκια σα βγαλμενα από κινηματογραφικά φίλμ. Δεύτερος σταθμός η Stresa. Για μία ακόμη φορά δε παρατηρώ πως η μέθοδος παρκαρίσματος που με τόση επιτυχία εφαρμόζω σε συνοικίες όπως κυψέλη και παγκράτι, δουλεύει και στο εξωτερικό! Εκεί που αναρωτιώμουν που να παρκάρω και βρίσκομαι 200 μέτρα από το κέντρο και στο σημείο που τελειώνει η ελεύθερη στάθμευση, τσουπ βλέπω έναν τύπο να μπαίνει στο επόμενο αμάξι. Άμεση εύρεση παρκαρίσματος λοιπόν ακόμα και εδώ :)

Με το που πλησίασα στην παραλία συνειδητοποίησα πως δεν είχα καθόλου άδικο που προτίμησα την εκδρομή από την αλεπούπολη. Το τοπίο πανέμορφο, αν και λίγο άγριο μιας και είχε πολύ αέρα και κύμα. Τα νησάκια στο εσωτερικό της λίμνης συμπλήρωναν το παζλ, ενώ τα γραφικά σοκάκια της πόλης εκτείνονταν ως τις βουνοπλαγιές. Τρίτη στάση Verbania όπου και φόρτωσα το αυτοκίνητο στο φέρι και πέρασα στο Laveno. Εκεί ξανασυναντήθηκα με τον Α. και αφού περάσαμε να μου δείξει το σπίτι του (το επόμενο ξενοδοχείο που θα μας φιλοξενήσει την Άνοιξη, για να δούμε και τους βοτανικούς κήπους), πήγαμε για ένα απεριτιφ σε παραλιακό μπαράκι που συχνάζουν οι ιδρυματικοί... Τουλάχιστον τα αλαντικά και τα τυριά που παραγγείλαμε διόρθωσαν λίγο την πείνα που δεν κατάφερε να κόψει η pretend πίτσα του Arono. Βράδυ πια, επιστροφή στο Μιλάνο όπου μας περίμενε το δείπνο της οικοδέσποινας, με την ειδική παραγγελία καρμπονάρας από τον Κ.Κ. που επέστρεψε πεινασμένος από την αλεπούπολη. Η καλύτερη γεύση της βραδιάς πάντως ήταν νιόκι γεμιστά με τυρί και σάλτσα ντομάτας...

[Μα καλά, πεζοδρόμιο δεν ξέρουν τι σημαίνει στην περιοχή;
Φοβούνται μήπως δώσουν λίγο χώρο στην κοινότητα;]

Βόλτα Μιλανέζα

Ευτυχώς που στο ΕλΒεν ήπιαμε μια καλή δόση καφέ διότι από την αλιτάλια καφέ δεν είδαμε. Μα είναι δυνατόν να μην έχουν καφέ; Τραγικό. Την πτήση μπορούμε να την χαρακτηρίσουμε «ομαλή», αλλά κατά την προσέγγιση είχαμε κάποια ψιλοπροβληματάκια… Δεν ξέρω, κολιά αποφάσισε να κάνει ο πιλότος, το χειρόφρενο δεν του δούλεψε καλά, δεν ξέρω, πάντως κάτι τσιρίδες ακούστηκαν από το επιβατικό κοινό. Η προσγείωση δε μας δίδαξε πως πηδούν τα καγκουρό. Χαίρομαι αφάνταστα που δεν μεγάλωσα μέσα σε μάρσιπο… Το «σαντουιτσάκι παύλα τοστάκι» και το «γλυκάκι» δεν θα τα σχολιάσω (δεν υπάρχουν λόγια)… Θρασύτατα ο Shadow πήγε να τα δοκιμάσει αλλά κόλλησε στην πρώτη μπουκιά...
Παρά τον φόβο πως μπορεί να εφαρμοσθεί και στην περίπτωσή μας το σλόγκαν: «Alitalia, πρόγευμα στην Αθήνα, γεύμα στο Μιλάνο, αποσκευές στο Κάιρο», τα πράγματα όδευσαν φυσιολογικά, οπότε και το βράδυ μπορέσαμε και να βουρτσίσουμε τα δόντια μας και να αλλάξουμε ρούχα για να κοιμηθούμε!
Πρωινή βόλτα στο Duomo και τη σκάλα. Καφές στη στοά Vittorio Emanuele. Καφές να λέγεται δηλαδή, γιατί ο εσπρέσσο φρέδο τους ομοιάζει με νεροζούμι. Νταξ, μην είμαι άδικος, είναι κάτι ανάμεσα σε νεροζούμι και καφέ (μα καλά, καλαμάκι δεν έχουν σε αυτό τον τόπο;)... Το γεγονός βέβαια ότι στην στοά ο pretend καφές και 2 ποτήρια νερού κοστίζουν 16 ευρά σύνολο, θα το αφήσω επίσης ασχολίαστο... Ο Κ.Κ. τους έσουρε βέβαια τα εξαμάξης αλλά το προσωπικό κρατήθηκε στο ύψος του και προσποιήθηκε πως δεν γνωρίζει ελληνικά :p
Έκθεση ζωγραφικής Botero και Ferroni. Τα βασανιστήρια στο Ιρακ με τάραξαν λίγο ειν' η αλήθεια αλλά κατά τα άλλα οι παχουλές κυρίες και οι ακόμα πιό παχουλές γάτες είχαν τον τύπο τους... Οι τσιγκογραφίες πάλι όμορφα περίεργες, ενώ οι πίνακες είχαν δόση μαύρου σουρεαλισμού...
Ας δεχτούμε τώρα ότι ένα πανίνι μπορεί να θεωρηθεί γεύμα (τουλάχιστον είναι κλάσεις ανώτερο από το τοστ αλα αλιτάλια και σίγουρα εύγευστο, αλλά γεύμα; κολατσιό να το δεχτώ). Αλλά βρε καλοί μου, φέρτε πιρουνάκια και ποτηράκια για όλο τον κόσμο, έλεος πια με το τυπικό ένα προς ένα...
Απεριτίφ στη Via Brera και στο Corso Como. Fratelli la bufala για βραδυνό. Ενδιαφέρουσες (απλά) γεύσεις και περιβάλλον. Προσωπικό και σέρβις απαράδεκτο... Το ίδιο και τα κουνούπια της περιοχής. Ήδη κυκλοφορώ (24 ώρες τώρα) με πρισμένο χέρι (αγκρρρρ). Νυχτερινή βόλτα στο Navigli. Ώρα για ένα καλό μοχίτο (πολύ καλό). Αλλά βρε χρυσά μου έφτασε 2 και μας σηκώνετε από τα τραπέζια; Πάνω στο καλύτερο μας κόψατε. Μοχίτο σφινάκι και επιστροφή... :(
Ευτυχώς η οικοδέσποινα φρόντισε για τα απαραίτητα για την διαβίωσή μας. Εκτός από το ότι φτιάχνουμε ενισχυμένες δόσεις φραπέ στο σπίτι, έψησε και μια τάρτα μηλόπιτα (γιατί μου αρέσει) και μας ετοιμάζει αύριο επίσημο δείπνο. Θα φτιάξει και καρμπονάρα (ιταλική) για τον Κ.Κ. γιατί παράπονο το έχει ότι δεν βρήκε πουθενά και ήθελε να δοκιμάσει :)