Το τζίνι

Τον τελευταίο καιρό κυκλοφορεί η μόδα των τριών αλυσιδωτών ευχών και η αλήθεια είναι πως έχω διαβάσει μπόλικες, άκρως πολιτισμένες, εκλεπτυσμένες και ανιδιοτελείς ευχές. Αναρωτήθηκα λοιπόν πως γίνεται να υπάρχουν τόσοι πολιτισμένοι άνθρωποι τριγύρω και να μην έχουμε κατακτήσει ακόμα τον πολιτισμό στην κοινωνία μας. Μετά βέβαια θυμήθηκα πως η παγκόσμια ειρήνη δεν κατακτάται μέσα από ευχολόγια καλλιστείων αλλά μέσα από αγώνες και θυσίες. Βλέπεις η από μηχανής θεός έχει το κακό συνήθειο να εμφανίζεται μόνο σε όσους κινούν και τα δικά τους χεράκια. Άσε που ακόμα και τα τζίνια δεν σου κάνουν τη χάρη να βγουν απ’ το λυχνάρι αν δεν το τρίψεις.
Αλήθεια, πολύ ενδιαφέρον το σενάριο του τζίνι που εκπληρώνει ανιδιοτελώς τρείς ευχές. Για τζίνι μιλάμε έτσι; Για το πιο έξυπνο, μοχθηρό και κακόβουλο πλάσμα που δημιούργησε η ανθρώπινη φαντασία.
Η μανούλα πάντως θέλει να μάθει τη δική μου επιλογή τριών ευχών, παραβλέποντας το γεγονός του μικροσκατόψυχου χαρακτήρα μου. Υποθέτω βέβαια πως ευχή του στυλ θέλω να μου εκπληρωθούν όλες οι ευχές μου, σ’ όλη μου τη ζωή, δεν μετράει ε; Γιατί μετά θα πρέπει να κάτσω να γράψω και ολόκληρη λίστα, όχι τίποτε άλλο.
Ευχές: τρόπος για να θέσεις στόχους ή για να εφησυχαστείς αναμένοντας την πραγματοποίησή τους; Το δεύτερο πάντως καίει, καίει πολύ. Άραγε αν ένα τζίνι εκπλήρωνε την ευχή «θα ήθελα να είχα όλο το χρυσάφι του κόσμου», την επόμενη μέρα θα χτυπούσε το εφμπιάι την πόρτα του ευχητή ζητώντας να μάθει πως βρέθηκαν τα αποθέματα του φορντ νοξ στο υπόγειό του, μαζί με τις ράβδους χρυσού που έκρυβε ο βασιλόπορτας στο προσωπικό του θησαυροφυλάκιο; Τα τσιράκια των εμπόρων ναρκωτικών πάντως σίγουρα δεν θα χτυπούσαν την πόρτα. Με το χέρι τουλάχιστον, με βαριοπούλα μπορεί…
Τί να ευχηθώ για μένα λοιπόν; Μάλλον να μην κουραστώ ν’ ακολουθώ τον προσωπικό μου κώδικα και να μην βρεθώ ποτέ στην ανάγκη να συμβιβαστώ καταπατώντας κάποιες από τις αρχές του. Βέβαια με το δεύτερο σκέλος διακινδυνεύει κανείς να του πει το τζίνι: «Είναι πολλές όλες οι υπόλοιπες ευχές που θα είχες στη ζωή σου;»
Σ’ αυτούς που αγαπώ τί να ευχηθώ; Να μου χαμογελάνε καθημερινά (και να με πηγαίνουν για καφέ καθημερινά – είπα ποτέ σε κανέναν πως στην προσωπική μου ζωή είμαι ανιδιοτελής;)
Στους εχθρούς μου; Χαχαχα. Μα φυσικά να υποστούν σύντομα τα πολλαπλάσια από τα βάσανα που επιφέρουν και με ώθησαν να τους χαρακτηρίσω εχθρούς. Άλλωστε ο μόνος λόγος να χαρακτηρίσεις κάποιον εχθρό, είναι το αίσθημα της εχθρότητας που νοιώθεις εσύ γι’ αυτόν, όχι οι δικές του πράξεις.
Αναρωτιέμαι βέβαια γιατί αφήνουμε έξω συστηματικά το υπόλοιπο μέρος της ανθρωπότητας. Αν μου έδινε λοιπόν το τζίνι και μια τέταρτη ευχή; Καλά μυαλά σε όλους μας, ή….;

ΟΥΦ… Να τις κάνουμε πέντε;

Η μοναξιά της όασης

Τελικά οι συζητήσεις της σημερινής πραγματικότητας με παραξενεύουν πολύ. Πανζουρλισμός για την απεργία των τελωνιακών. Να και κάτι που ποτέ δεν είχα φανταστεί. Αγωνία για την αγορά, αδειάζει, πότε θα γεμίσει, πλήττεται ο κόσμος λέει (πάλι καλά που δεν πάθαμε και τίποτε δηλαδής είπε ο συνοδηγός της διαλυμένης μαζεράτι, μαζεύοντας τα άντερά του και κρατώντας τα στα χέρια του).
Παραξενεύομαι να βλέπω αυτόν τον «πανζουρλισμό» γύρω μου ενώ, κοιτώντας τον εαυτό μου, εμένα ούτε που με άγγιξε. Δηλαδή μα τον δία, άμα δεν μου περνούσε απ’ το μυαλό πως το Σάββατο το βράδυ δεν θα μπορούσα να πάω σε δείπνο στο οποίο ήμουν προσκεκλημένος, με το αυτοκίνητό μου, και συνεπώς μάλλον δεν θα πήγαινα (οι τεράστιες αποστάσεις του τσιμέντου), ούτε που θα είχα καταλάβει πως κάνει κάποιος απεργία. Μέχρι την Κυριακή θα είχα ούτως ή άλλως στερέψει βενζίνης και θα κινούμουν μόνο σε ακτίνα περιπάτου και κάτι τρέχει στα γύφτικα. Το πολύ-πολύ θα έκοβα και το γραφείο μέχρι να ξαναγεμίσουν τα βενζινάδικα (θα προχωρούσε και περισσότερο η νταρδιριάδα – το να χρησιμοποιήσω ΜΜΜ μετατρέποντας μια διαδρομή δεκαπέντε λεπτών σε δίωρη εκδρομή, τετράωρο πήγαινέλα, δεν το θεωρώ οπτιόν για μένα).
Φαγητό βρήκα μπόλικο (βέβαια θα μου πεις εγώ δεν τρέφομαι καθημερινώς με φουά γκρά γαλλίας, φιλετάκι σολομού βορείου θάλασσας, πάπια του πεκίνου και αντιλόπη χιλής, οπότε δεν είμαι αντιπροσωπευτικό δείγμα του ελληνικού πληθυσμού) και ούτως ή άλλως δεν αισθάνθηκα καμία ανάγκη αγοράς κάποιου αντικειμένου – που πιθανότατα θα το έβρισκα δηλαδή, ένα δωράκι για το σαββατόβραδο βρήκα άνετα μέσα σε πέντε λεπτά (σιγά και μη χάσω το χρόνο μου στα μαγαζιά), αλλά και να μην το έβρισκα, υπήρχε και η άλλη και η παράλλη βδομάδα. Όλος αυτός ο σαματάς για το ότι στέρεψε η αγορά, δεν ξέρω πώς και γιατί δημιουργείται.
Με τρελαίνουν αυτές οι φοβερές ουρές στα βενζινάδικα (ρε παιδιά, μετά περάστε και από κανά σουπερμάρκετ και πάρτε και κωλόχαρτο, είναι πολύ πιο χρήσιμο από την βενζίνη και άμα η αγορά παρουσιάσει ελλείψεις όπως διατεινόμαστε, δεν είμαστε για να μένουμε και με το σκατό στον κώλο). Κάτσε και λίγο σπίτι ρε παιδάκι μου, χαλάρωσε και λίγο, κάτσε με το παιδί σου και μίλα του λιγάκι, συζήτα μαζί του μπας και γίνει άνθρωπος αντί των φυντανίων που αντιμετωπίζω κάθε μέρα (εδώ παίρνει λίγο νερό βέβαια το θεματάκι γιατί αν είναι να το κάνεις σαν τα μούτρα σου μη συζητάς καλύτερα… χμφφφτ). Ήμαρτον πια με αυτή την τρέλα: Δούλευε όλη μέρα χαμάλη, μετά τρέχα στην αγορά (γιατί; γιατί πρέπει να ασχοληθώ με την αγορά και όχι με την ζωή μου;) για να καταναλώσεις και να συνεισφέρεις κι εσύ στο δείκτη ανάπτυξης (μα ήμαρτον, δηλαδή πλέον αν αγοράζεις, δουλεύεις δε δουλεύεις, συνεισφέρεις στον δείκτη ανάπτυξης – φοβερό κόνσεπτ – τινάζει μέχρι και τράπεζες στον αέρα) και γύρνα το βράδυ σπίτι σου να καληνυχτίσεις το παιδί σου αφού του πάρεις το ντουβουντού με το οποίο ζαβλακώθηκε τις τελευταίες ώρες που σε περίμενε, μετά από ένα μεγάλο αριθμό ρομποτικών και κανονικοποιημένων «δραστηριοτήτων» που ναι μεν ωραίες είναι, αλλά ουδεμία σχέση έχουν με παιδικό αυθορμητισμό και ισορροπημένη ανάπτυξη. Άλλο πάλι που δεν μπορώ να χωνέψω είναι γιατί πρέπει σώνει και καλά να ξοδεύω το χρόνο μου ψάχνοντας για την καλύτερη τιμή. Ένα αγαθό μπορεί να κοστίζει όσο ακριβώς κόστισε να δημιουργηθεί. Γιατί πρέπει να ψάχνω να βρω ποιος δε με κλέβει; Σοβαρότερα πράγματα δεν έχω να κάνω; Δουλειά να παράξω κάτι δεν έχω; Σπίτι δεν έχω; Φίλους να επικοινωνήσω; Γιατί πρέπει να χαλάω το χρόνο μου στην «αγορά»;
Ξύλο που θέλουμε όλοι μας – με πολύ μα πολύ βρεγμένη σανίδα…
Αυτή την αγοραλατρεία πραγματικά δεν τη χωράει το μυαλό μου. Πιθανότατα ζω στον κόσμο μου, δεν εξηγείται διαφορετικά (αλλιώς κάποιος μας κάνει πολύ μεγάλη πλάκα και εμείς καθόμαστε και τον ακούμε αποχαυνωμένοι). Άλλωστε που να βρεις αγορά μέσα στην έρημο; Εδώ και όαση να πετύχεις, πιθανότατα ολομόναχος θα βρίσκεσαι εκεί…

Ιστορικές φράσεις

Φθινόπωρο και πρώτη μέρα στα θρανία για τους μαθητές του αμερικανικού κολεγίου. Η δασκάλα παρουσιάζει στα αμερικανάκια έναν καινούριο συμμαθητή τους, τον Ιάπωνα Σακίρο Σουζούκι (γιο του διευθυντή της SONY) και το μάθημα αρχίζει με μικρές ερωτήσεις ιστορίας.
«Για να δούμε λοιπόν, πόσο καλοί είστε στην αμερικανική ιστορία;» λέει η δασκάλα.
«Ποιος είπε 'δώστε μου ελευθερία ή δώστε μου θάνατο'»
Κάποιοι μουρμουρίζουν αλλά κανείς δεν σηκώνει το χέρι του, εκτός από τον καινούριο:
«Ο Πάτρικ Χένρυ το 1775 στη Φιλαδέλφεια», απαντά.
«Μπράβο Σουζούκι, και ποιος είπε: 'Κυβέρνηση του λαού, από το λαό και για το λαό'», ξαναρωτά την τάξη η δασκάλα.
«Ο Αβραάμ Λίνκολν, το 1863 στο Γκέτυσμπουργκ», απαντά και πάλι ο Σουζούκι.
Η δασκάλα κοιτάζει αυστηρά την τάξη και λέει:
«Ντροπή σας! Ο Σουζούκι είναι γιαπωνέζος και ξέρει την αμερικανική ιστορία καλύτερα από σας!»
Τη σιωπή στην τάξη σπάει μια μικρή φωνή από τα πίσω θρανία:
«Ρε δεν πάτε να γαμηθείτε όλοι, μαλάκες γιαπωνέζοι!»
«Ποιος το είπε αυτό;;;» ρωτάει αυστηρά η δασκάλα.
Ο Σουζούκι σηκώνει το χέρι του και χωρίς να περιμένει λέει: «Ο στρατηγός Μακάρθουρ, το 1942, στη διώρυγα του Παναμά και ο Λι Ιακόκα, το 1982 στη γενική συνέλευση της Τζένεραλ Μότορς».
Η τάξη βυθίζεται στη σιωπή.
«Θέλω να ξεράσω», ακούγεται μια ξεψυχισμένη φωνή.
«Ποιος το είπε αυτό;;;» ξαναρωτάει με το ίδιο βλοσυρό ύφος η δασκάλα.
Και ο Σουζούκι πετάγεται πάλι:
«Ο Τζορτζ Μπους ο πρώτος, στον πρωθυπουργό Τανάκα κατά τη διάρκεια επίσημου δείπνου στο Τόκιο το 1991».
Ένας μαθητής σηκώνεται όρθιος και ξεσπάει: «Ρε δε μας παίρνεις καμιά πίπα, λέω γω!!!»
Και ο Σουζούκι, ψύχραιμα: «Μπιλ Κλίντον στη Μόνικα Λουίνσκι, το 1997, στο οβάλ γραφείο του Λευκού Οίκου».
Δυο τρεις μαθητές πετάγονται και φωνάζουν: «Α γαμήσου ρε μαλακισμένο, Σουζούκι».
Ατάραχος ο γιαπωνέζος: «Βαλεντίνο Ρόσι, παγκόσμιο πρωτάθλημα μοτοσικλέτας, ράλι Νότιας Αφρικής, το 2002».
Κόλαση στην τάξη, οι μαθητές ουρλιάζουν και πετάνε καρέκλες, η δασκάλα έχει σωριαστεί λιπόθυμη και ξαφνικά ανοίγει η πόρτα και μπαίνει ο διευθυντής: «Ε, μα την Παναγία δεν έχω ξαναδεί τέτοιο μπουρδέλο!!».
Και στο βάθος ακούγεται πάλι η φωνή του Σουζούκι:
«Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, Κώστας Καραμανλής, το Σεπτέμβριο του 2008, στο υπουργικό συμβούλιο της κυβέρνησής του».

Πράσινο-καφέ

Είπαμε πως ευχόμαστε καλό φθινόπωρο, αλλά αυτό το κάνουμε για να το καλοπιάσουμε και να έρθει μαλακά-μαλακά. Ποιος του είπε να έρθει την Παρασκευή το βράδυ και να μας επιφυλάξει ένα συννεφιασμένο Σάββατο, αποτρέποντάς μας από το θαλάσσιο κολύμπι; Ούτε μια μικρή χάρη δε μας κάνει το αχάριστο, ενώ εμείς γυρνάμε «ανά τον κόσμο» και τον προτρέπουμε να μην «τρώει» τις εποχές, μετά το καλοκαίρι έρχεται το φθινόπωρο και μετά από τρείς ολόκληρους μήνες έρχεται ο χειμώνας, αυτό εκεί. Ουφ… Τόσες μέρες βρε έχει η βδομάδα, το ΣΚ βρήκες να συννεφιάσεις και να βρέξεις;
Θα μου πεις βέβαια ότι την Κυριακή ήταν χαρά θεού, αν και την ψυχρούλα του την είχε ένα πράμα, για παραλία δε σου έκανε κέφι, για αρχαιολογικό χώρο πάλι μια χαρούλα ήταν, ευχάριστα θα έλεγα. Άσε που και αυτόν με την ψυχή στο στόμα, μόνο δύο ωρίτσες μείναμε μέσα, γιατί φυσικά «παρασυρθήκαμε» από την καφεποσία, αν και ευτυχώς αντισταθήκαμε στην τσιπουροποσία γιατί αλλιώς σήμερα θα πήγαινα.



Άλυτο βέβαια παραμένει το ερώτημα: Ποιος παίζει σούπερ ντόμινο με τις κολώνες; Φως στο τούνελ όμως δεν βλέπουμε, το μόνο σίγουρο είναι πως η Ήρα τσαντιζόταν τα μάλα άμα ξενοκοιτούσε ο Δίας, αλλά αυτή τους σπίτωνε κανονικά τους γκόμενους. Ένας έμπαινε από την πόρτα, άλλος έβγαινε απ’ το παράθυρο, ε στο τέλος το κάνανε γκάμπριο το μαγαζί για να μην τους ενοχλούν οι τοίχοι. Α ρε Δία δε ρίχνεις έναν κεραυνό να τον φχαριστηθούμε εδώ πέρα…



Η διαδρομή καταπράσινη και πανέμορφη, οι δρόμοι φυσικά οι κλασικοί βουνίσιοι με τις γέφυρες του ενός αυτοκινήτου και τα κλασικά πέταλα, αλλά τελικά αυτό κάνει τη διαφορά ανάμεσα σε ταξίδι και εκδρομή.
Και όπως είπε και ο καλός ο τσοπανούλης: «Ε όλα όμορφα τα προβάλλουν παλικάρι μου, παραδοσιακά προϊόντα, παραδοσιακός οικισμό, παραδοσιακό τό ‘να, παραδοσιακό τ’ άλλο…», «Αμ δεν ασχολούμαι με προϊόντα όταν λέω όμορφα μπάρμπα, ηρεμία, πράσινο, δροσούλα, ευχάριστο τοπίο, φρέσκος αέρας, όμορφα!», «Ναι, όμορφα είναι παλικάρι μου!»
Και περνώντας απ’ την άλλη πλευρά του βουνού, μέσ’ απ’ την τρούπα, άρχισαν οι καταρράκτες. Άλλος κόσμος…

Απόδραση

Σε πείσμα όσων θέλουν να εύχονται καλό χειμώνα. Όχι πως το χειμώνα δεν αποδρούμε από την καθημερινότητα και το τσιμέντο, αλλά να, δε μου αρέσει το τσιμέντο. Μάλλον καθόλου.
Μακριά απ’ το τσιμέντο είναι πιο ευχάριστα, αυθόρμητα και χαρούμενα. Και σίγουρα πιο όμορφα. Άλλωστε δεν μου αρέσει κάθε μέρος, αν μου μιλούσες για το Σουλοχώρι, καλό είναι μεν αλλά δε θα ξετρελαινόμουν κι όλας. Άλλο η νυφούλα, άλλο το αόρατο, άλλο το χωριό των αγώνων.
Ξεκαρδιστική η χτεσινή νύκτα. Μέχρι πονόκοιλου δηλαδή. Συγκεκριμένη συνδαιτυμόν δε είναι άξιον απορίας πως δεν έπαθε τίποτις (λες να κυκλοφορούσε με πάνα βρακάκι;). Καλά που δε σπάσαμε και κανά τακούνι...
Η επιστροφή στο τσιμέντο σημαδεύτηκε από μια περίεργη αναπνευστική δυσφορία φέτος. Άμεση υπόθεση η ευθύνη των πράξεων του υποφαινόμενου, παρόλ’ αυτά… Παράξενο δεν είναι, πέντε ώρες μετά την απομάκρυνση όλα να ξαναγυρίσουν εκεί που ήταν;
Εορταστικές εκδηλώσεις με δασκάλα, απ’ αλλού και καμιά 20αριά ακόμα… (σαμ’ πως μέτρησε κανείς πόσοι θα έρθουν;)

Αυξήθηκαν τα πρόστιμα

Αυξήθηκαν και τα τροχαία το πρώτο εξάμηνο του 2008!
Ίνα πληρωθούν τα λόγια του «προφήτου»…

Τα εισπρακτικά μέτρα δεν οδηγούν στην επίλυση των προβλημάτων.

Αλλά πως μπορείς να συζητήσεις με ανθρώπους που ακόμα και τα προβλήματα τα θεωρούν πεδίο χρηματικής εκμετάλλευσης.

Εγώ ειμί ο σωτήρας του κόσμου

Τελικά είμαι και πολύ μούρη. Πρέπει να αισθάνομαι πολύ περήφανος για τον εαυτό μου δηλαδή. Απτόητη από το χρηματοοικονομικό κραχ του αμερικανικού κολοσσού, μία από τις τράπεζες που συνεργάζομαι, αναγνώρισε την αξιοπιστία, την εγκυρότητα και τις ικανότητές μου και σήμερα, πρωί-πρωί, ο ίδιος ο διευθυντής της μου απέστειλε μια εντελώς προσωπική επιστολή με την οποία μου γνωστοποιεί πως δεκαοκτώ ολόκληρα χιλιάρικα βρίσκονται στη διάθεσή μου, προεγκεκριμένα και χωρίς να χρειάζεται καμία άλλη ενέργεια από μέρους μου, πέραν της αναλήψεώς τους, για να κάνω με άνεση τις αγορές μου.
Είναι ολοφάνερο ότι ο άνθρωπος γνωρίζει το συμφέρον της τράπεζάς του καθώς και του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος. Θα βγει ο καμηλιέρης με τις καμήλες του παγανιά στην αγορά, θα πλερώνει απ’ εδώ κι απ’ εκεί αγοράζοντας όλα τα πανχρήσιμα γκάτζετς και τα πανέμορφα μπιχλιμπίδια, θα στηρίξει την ελληνική χρηματοοικονομία και θα βοηθήσει και εμάς να ανακάμψουμε από την διεθνή κρίση που μαστίζει τα ιδρύματά μας. Α ρε, αισθάνομαι τελικά πολύ περήφανος για τον εαυτό μου που οι τραπεζίτες εμπιστεύονται στα χέρια μου την περιουσία τους και όλες τους τις ελπίδες να μην πεινάσουν αύριο αυτοί και τα παιδιά τους.
Εκατομμύρια δολάρια χάθηκαν από το κραχ. Μα που πήγαν ρε παιδιά; Τα έφαγ’ η μαύρη τρύπα; Και το έλεγα εγώ στους Ελβετούς να μην ακούσουν αυτούς τους επιστήμονες και να μην στήσουν αυτό το τεράστιο πράμα που θα φέρει τη συντέλεια του κόσμου, κάτω απ’ τη Γενεύη, τίποτε αυτοί. Δεν με άκουσαν. Χαμένοι εντελώς ρε παιδί μου, αντί να έχουν την εξυπνάδα του διευθυντή της τράπεζάς μου! Βλάκες τελείως. Να τώρα τι τραβάμε. Μπήκε μπροστά το μηχανάκι, δημιούργησε τη μαύρη τρύπα, τα ρούφηξε τα καημένα τα δολαριάκια. Χάθηκαν, εξαϋλώθηκαν από προσώπου γης μέσα σε μια στιγμή. Θα μας φάει όλους η μαρμάγκα στο τέλος με τις ανοησίες τους. Αντί να βάλουν όλα αυτά τα δισεκατομμύρια ευρά στο σίγουρo και αναπτυξιακό χρηματιστήριο, κάθονται και παίζουν με πρωτόνια, νετρόνια, ποζιτρόνια, ηλεκτρόνια, μποζόνια, αδρόνια, ελπίζοντας να ανακαλύψουν το βλακειόνιο λέει, το φοβερικό εκείνο σωματίδιο που κάνει την ανθρωπότητα να κινείται. Αλλά δεν με ακούν, ούτε εμένα ούτε τους χρηματιστές, να ‘νάψω μια λαμπάδα παναϊαμ’ που υπάρχουν και οι πεφωτισμένοι χρηματιστές και πάει μπροστά ο πλανήτης, ακούν τους βλάκες τους επιστήμονες. Μόνο ο τραπεζίτης μου με εμπιστεύεται. Ε ρε πως τον πάω τον άνθρωπο, θα τον καλέσω για δείπνο καμιά μέρα. Αυτός δηλαδή πως μου στέλνει αυτοπροσώπως τις αυθυπόγραφες επιστολές αναγνώρισης και θαυμασμού προς το άτομό μου; Μια υποχρέωση του έχω όσο να ‘ναι, να τονε πάω για δείπνο με αστακομακαρονάδες και φουα γκρα γιατί μπορεί να πεινάει ο καημένος με την κρίση που διέρχεται ο τραπεζικός κόσμος σήμερα.
Άκουσα λέει παρεμπιπτόντως έναν αναλυτή, δε θυμάμαι ποιος ήταν αλλά πρέπει να ήταν και πολύ βλάκας ο δικός σου, να λέει πως ο πρωθυπουργός φάνηκε αλαζόνας στην ομιλία του στην έκθεση και αυτό πληρώνει. Ρεεεε, μεγάλεεε. Κάνεις λάθος. Ο έλληνας ψηφοφόρος τη γουστάρει την αλαζονεία. Δε θυμάσαι πέρση τέτοιο καιρό, κανά δυό σαββατοκύριακα πίσω θα ‘τανε, που ο Κωστάκης εντελώς αλαζονικά δήλωσε πως ή η λαϊκή ετυμηγορία θα είναι όπως τη γουστάρει αυτός, και θα του δίνει αυτοδυναμία, ή αυτός δεν κυβερνά, να τον ξεχάσουμε, να πα να βρούμε άλλον να βάλουμε στη θέση του, την θώκο αυτός δε την μοιράζεται. Ένα δίκιο τό ‘χε εδώ που τα λέμε ο άνθρωπος. Χωράει δεύτερος να κάτσει στη ίδια θέση μαζί του; Τον έχει έναν όγκο, άμα βάλεις και τον αέρα της νίκης μαζί, δύο-δύο τις θέλει τις θώκους ο τετραπέρατος. Έτσι είναι βρε δικέ μου, ψάξε αλλού να βρεις το πρόβλημα, η αλαζονεία είναι από τις αγαπημένες ιδιότητες του ανθρώπου. Δεν βλέπεις άλλωστε πόσο αλαζονικά και αφ’ υψηλού κοιτάμε όλοι γύρω μας. Αναλυτής της κακιάς ώρας είναι τελικά, τσάμπα τονε πληρώνει το κανάλι του. Δεν είναι σαν τον τραπεζίτη μου. Αυτός ούτε αλαζόνας, τα μοιράζεται τα λεφτά του απλόχερα μαζί μου να τα ξοδέψω χωρίς καν να ενδιαφερθεί αν μπορώ να τα καλύψω, έχω πρόσωπο εγώ, ούτε και βλάκας είναι. Ξέρει το συμφέρον του. Υποστηρίζει Καμηλιέρη!

Τεκμήριο βλακείας

Τις τελευταίες μέρες παρακολουθώ μια τραγική «συζήτηση». Αντικείμενο: τα νέα-παλαιά φορολογικά τεκμήρια. Μόνο που, προς έκπληξή μου, η συζήτηση δεν περιστρέφεται γύρω από το δίκαιο ή άδικο των μέτρων και την αποτελεσματικότητά τους στην αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής, αιτία για την οποία λέγεται πως υιοθετούνται. Όλος ο κόσμος φαίνεται να ασχολείται με το πλήγμα που επέφεραν τα μέτρα στην αγορά! Ελαττώθηκε λέει η κατανάλωση!
Μα η κατανάλωση είναι το πρώτο πράμα που πρέπει να ελαττωθεί για να ξαναγίνει βιώσιμη η ανθρώπινη διαχείριση του κοινωνικοπολιτικού οικοσυστήματος! Αν όντως τα τεκμήρια ελαττώσουν, κυρίως την κατανάλωση, αλλά και τη χρήση των πιστωτικών και των δανείων, θα είναι ίσως το μόνο καλό που θα κάνουν στην κοινωνία μας, γιατί κατά τα άλλα, τα φορολογικά μέτρα που εξαγγέλλονται είναι εντελώς άδικα. Άλλωστε, μιας και με προβλημάτισαν τα τεκμήρια δηλαδή, τι τεκμήριο να έχει άραγε η περιουσία των «μεγάλων» που την έχουν «γραμμένη» σε ανώνυμες, επώνυμες και «της απέναντι ακτής» εταιρίες; Αν ήθελε να πατάξει τη φοροδιαφυγή ας φορολογούσε το ίδιο τα πάντα, ανώνυμα, επώνυμα και παραλιακά, όπως ακριβώς και τον κάθε ιδιώτη. Να δεις μετά πως θα έκλεινε η μαύρη τρύπα.
Αλλά αν η κοινωνία μας πραγματικά ενδιαφέρεται μόνο για «την κίνηση της αγοράς», τότε όχι μόνο υποφέρει αυτά που της αξίζουν αλλά δυστυχώς θα ζήσω και πολύ χειρότερες μέρες ανέχειας, απογοήτευσης και απανθρωπισμού. Και αυτό με θλίβει. Αν όντως το μόνο που την ενδιαφέρει είναι να ζει για να καταναλώνει, τότε πρέπει πάραυτα να θεσπισθεί και τεκμήριο βλακείας, για να καλύψουμε το έλλειμμα και να ορθοποδήσουμε εν μία νυκτή.

Μεγάλες… απορίες

Σε περίπτωση που βάλω την υπογραφή μου και ξεκινήσει να λειτουργεί μια εγκατάσταση, αν συμβεί κάτι και χαθεί η παραγωγή, καταστραφεί η εγκατάσταση, ή υπάρξουν νεκροί, θα μετατεθώ, θα χάσω την δουλειά μου και πολύ πιθανό θα διωχθώ ποινικά για το σφάλμα μου. Απόλυτα λογικό. Υπογράφω σημαίνει πως είμαι σίγουρος για όσα πιστοποιώ μέσω του εγγράφου. Δε πα να ‘χουν συνηγορήσει, μελετήσει και προτείνει τριάντα δύο ανεξάρτητοι μελετητές και είκοσι εννέα κατασκευαστές πλυντηρίων τα όσα προσυπογράφω; Η ευθύνη είναι δική μου και αν διατηρώ οποιαδήποτε αμφιβολία περί του περιεχομένου ή της αξιοπιστίας οφείλω να μην δώσω άδεια λειτουργίας. Αλλιώς, σαράντα χρόνια φούρναρης θα είχα τιναχτεί στον αέρα.

Πώς είναι δυνατόν λοιπόν ένας υπουργός, βουλευτής, εν γένει πολιτικός τέλος πάντων, να καλύπτεται πίσω από τις «δεκάδες εισηγήσεις» και να μην παύεται άμεσα μόλις διαπιστωθεί πρόβλημα σε όσα έγιναν με βάση τη δική του υπογραφή, ακόμα και αν οι πολιτικές, ποινικές ή όποιες άλλες ευθύνες του είναι υπό διερεύνηση; Υπογραφή έβαλε, δεν χόρεψε καρσιλαμά.

Βλέποντας πού βάζουν την υπογραφή τους,
λυπάμαι το έρμο το πουλί τους…

Γυρίσατεεεεεε;

Η επιστροφή στα τσιμέντα σημαδεύτηκε από μια γερή δόση φυντανιών, τα οποία βέβαια πρέπει να ομολογήσω πως εμφανίσθηκαν πολύ ευγενικότερα απ’ ότι συνήθως (κάτι θα θέλουν), αν και η ομήγυρης συμφώνησε ομόφωνα πως δεν παρατηρήθηκαν διαφορές στην απόδοση και τις απόψεις τους περί «ταχυδρομικών πτυχίων» και διδασκαλικής βοήθειας στην περίοδο επιτηρήσεων και κυρίως βαθμολογήσεων. (Αφού κατάφερα να κρατήσω το στόμα κλειστό και δεν τον πήρε να τον σηκώσει, άγιο είχε...) Ευτυχώς, αυτή τη φορά γλυτώσαμε τουλάχιστον τα αποφθέγματα περί Τσάκ Νόρις…
Πρώτη στο γραφείο σήμερα και φυσικά, ω τί πρωτότυπο, βαριέμαι του θανατά και ψάχνω να βρω τη θάλασσα πίσω απ’ το καλαμάκι του καφέ μου. Κάποιος ύπουλος εγκάθετος κακεντρεχής πρέπει να την πήρε και να την έκρυψε στην κασετίνα του, δεν εξηγείται αλλιώς :(
Άσε που πρέπει, ο ίδιος ύπουλος τύπος, να έκρυψε και τα βραχάκια, μαζί με το νησάκι μου γιατί χθες βράδυ που περιδιάβαινα το δρόμο, μόνο πολύ φως έβλεπα παντού αλλά νησάκι πουθενά. Χαμηλώστε τα φώτα και σβήστε επιτέλους όλες τις χαζοδιαφημιστικές νέον (και παλαιών, δεν τίθεται ζήτημα) επιγραφές και κυρίως κλείστε τα φώτα των κλειστών καταστημάτων και των άδειων δωματίων. Άντε γιατί δεν βλέπω το νησάκι μου με τόσο φως…
Χμφφφτ. Θυμήθηκα την ατάκα του εκνευρισμένου πολίτη που ωρυόταν πως θα τον αναγκάσουν να κυκλοφορεί με το κερί στο χέρι. Αμ σπαρματσέτο μας χρειάζεται με την ανοησία που μας διακρίνει (όλοι μέτοχοι της ΔΕΗ θέλουμε να είμαστε) και τις δηλώσεις για άφθονο φθηνό ρεύμα, διαθέσιμο σε κάθε διακόπτη. Μπορεί παρακαλώ ο πρόεδρος του ΣΕΒ να πάρει το άφθονο (όχι το φθηνό, αυτό ας το αφήσει) και να το χρησιμοποιήσει (όχι σε ηλεκτρική συσκευή… όπως αλλιώς θέλει αλλά όχι σε ηλεκτρική συσκευή) προς τέρψιν του; Το αυτό επιθυμώ και περί των κυβερνητικών σχεδίων για προσπάθειες κάλυψης της αυξανόμενης ζήτησης…
Μείωση της ζήτησης, μείωση της ζήτησης, μείωση της ζήτησης… αν το βάλουμε υπνοπαιδεία λες να πιάσει;
Από τα καλύτερα που έχω διαβάσει. Χαιρετίζω τη σκέψη και τη γραφή του, ειλικρινά.
Με χαλάει τελικά το τσιμέντο… Θυμάμαι (ακούω) και εκνευρίζομαι, άσε που η έλλειψη της θάλασσας με κάνει να περνάω συχνά απ’ το σαλόνι – και είπαμε, το σαλόνι κάνει κακό, έχει χάλια «ακουστική» :(
Χαιρετίζω είπα… Θυμήθηκα τη χθεσινή φυντανίτσα που με απορία ρώτησε γιατί ένα αποτέλεσμα βγαίνει αρνητικό ενώ δε θα έπρεπε. Δύο ολόκληρες αίθουσες απλά το αγνόησαν, συνεχίζοντας τη λύση με αρνητικό πρόσημο. Μετά από αρκετά χρόνια και μερικές εκατοντάδες φυντάνια, επιτέλους βρέθηκε ένας μαθητευόμενος μάγος που σκέφτεται τι γράφει και κρίνει τα αποτελέσματα. Και είπαμε, η μοναδική λέξη που δε θες ν’ ακούσεις από τον μάγο της ομάδας σου είναι: «Ούπς…». Έσπευσα να την συγχαρώ ενθουσιασμένος και μεγαλοφώνως. Ελπίζω αυτό να της δώσει λόγους για να συνεχίσει με την ίδια τακτική. Τουλάχιστον χαμογέλασε ευχαριστημένα.

Μέχρι και η νταρδιριάδα, αυτή τη στιγμή, δε με ενθουσιάζει ιδιαίτερα.
Θέλω να φύυυγωωωω να πάρω τα… χμμμ όχι βουνά, ούτε λιμάνια… Παραλίες, αυτό είναι, θέλω να πάρω τις παραλίες και τα μοχίτο παραμάζωμα.

Βαριέμαι, το είπα;

Μαζευτήκαμε

Όλοι εδώ, ακόμα και κάποιος που είχε να φανεί από το ’79 λέει. Έλειπε μόνο η εντός ημερών μέλλουσα μαμά. Τηνε παντρέψαμε, τη μικρότερη, τη μοσχαναθρεμμένη και μας έφυγε ένα βάρος ;) (ίσα με εκατό κιλά :p)
Φτυαρίσαμε καλά την ομήγυρη με τη σύζυγο του μεγάλου εξαδέλφου (αφού δε μας πέταξε ο παπάς έξω, πάλι καλά) και φυσικά τον ίδιο τον παπά που βρήκε μάλλον πρόσφορο έδαφος και πρέπει να έψαλε τη λειτουργία εις διπλούν, δεν εξηγείται αλλιώς, εκτός και αν τα είχε κανονισμένα με το κέντρο που θα κάψαν πιθανότατα το φαγητό και τον πήραν τηλέφωνο να καθυστερήσει λίγο την τελετή – άσε που αντί ν’ αργήσει η νύφη, άργησε ο παπάς :p
Ο μπόμπιρας φυσικά δεν κατέβηκε απ’ την πίστα, ενώ έσυρε με περηφάνια το χορό στο «Είσαι νινί ακόμα» - δεν του είπαμε πως δεν εννοούσε τον ίδιο αλλά το παραδιπλανό «μωρό» :-*
Πρόωρη η αναχώρηση, ο κόσμος βέβαια είχε αρχίσει ήδη να διαλύεται (εμείς κι εμείς δηλαδή είχαμε μείνει, οι νέοι), αλλά έπρεπε να κάνω μια τελευταία βόλτα στο αγαπημένο μου γαλάζιο και λευκό και να κεραστώ φυσικά τη μαργαρίτα μου. Τελειώνει η τουριστική εποχή. Η αφεντιά μου, ο «κάπελας», το προσωπικό και δυο Σουηδέζες είχαμε απομείνει να χαζεύουμε το νησάκι με τα «μουστάκια» μας (αν είχαμε) κρεμασμένα στα ποτήρια μας.
Οι Σουηδέζες βέβαια κόντεψαν να μας βάλουν να περάσουμε τη νύχτα στο «μαντρί», ψάχναμε αυτό το κουμπί της έντασης αλλά δεν το βρίσκαμε πουθενά, μόνο το άλλο ήταν εμφανές αλλά δεν εξυπηρετούσε τη στιγμή. Τελικά βρήκαμε κάτι σε τούρκικο αμανέ που να μην το ξέρανε και ησύχασε η γειτονιά.
Με όλο το σόι εδώ στενοχωριέμαι πολύ που αναχωρώ πρώτος. Ήθελα να πάμε καμιά τσάρκα με τον μεγάλο ξάδερφο και τη γυναίκα του που βλεπόμαστε σπάνια στα τσιμέντα, να κουτσομπολέψουμε τα καθέκαστα, αλλά τα φυντάνια έχουν άλλη άποψη :@ (Μα Δευτέρα πρωί-πρωί εξετάσεις; Δεν κάνουν μια κατάληψη που τα πιέζουμε έτσι;)
Αυτός δεν έρχεται εδώ, στενοχωριέται με τις αλλαγές – και είναι όντως τεράστιες από τότε που τρέχαμε στα σοκάκια και τις καμάρες, πιτσιρίκια με τις μανάδες μας να μας κυνηγάνε «με τον κεφτέ στο πιρούνι» για να μας ταΐσουν (και με δώδεκα χρόνια διαφορά ο ένας απ' τον άλλο).
Τελευταία βουτιά στις φιλόξενες και ζεστές αγκάλες των κατά τα άλλα ψυχρών Ιόνιων νερών σήμερα.

Μαζευόμαστε

Πρώτος κατέφθασε ο μικρότερος. Με λένε αλουκά και είμαι αδύοοοοο (και 4 ημερών πια, αλλά αφήνουμε τα μαθηματικά για του χρόνου). Ήρθα να σας χορέψω την «Ιτιά-Ιτία» και δώστου χτύπημα στο πόδι ο πιτσιρικάς και δώστου παλαμάκια και κτύπημα τα δάκτυλα.
Μη δει φωτογραφική μηχανή! Πάει και στήνεται ο δικός σου και παίρνει πόζα (επιτέλους κάποιος που στήνεται πιο χάλια από εμένα :p) να τον φωτογραφίσεις. Και μετά τρέχει αμέσως αναφωνώντας «Κοίταξε, κοίταξε» ζητώντας σου να του δείξεις τι έβγαλες, με ένα σαρδόνιο ύφος ικανοποίησης (καλά είμαστε άπαιχτο σόι, μεγάλες βεντέτες, δε το συζητώ). Θα γίνει και μεγάλος γόης ο δικός σου και θα με τρέχει στα χολιγούντια μου φαίνεται. Ο νέος ανερχόμενος Άντονι Κουίν! (να του αλλάξω λίγο τις προτιμήσεις και να τον τρέψω στη ζεμπεκιά μόνο, γιατί με το ιτιά-ιτιά δε το βλέπω να κατακτιέται το χόλιγουντ)
Καλά, τι τρέλα είναι αυτή που έχουν τα μικρά με τη σκιά τους; Αυτός τη συνειδητοποίησε πριν καμιά δεκαπενταριά μέρες λέει η νόνα του. Προχωράμε βόλτα χεράκι-χεράκι, που λες, σ’ ένα μονοπατάκι στο βουνό με θέα τον κόλπο και ξαφνικά τον βλέπω να κοιτάει όλο πίσω. Βρε χρυσό μου κάτω είναι τα φωτάκια από τα κατάρτια των καραβιών, τίποτε αυτός, πίσω. Και ξαφνικά αναφωνεί: «Κοίταξε, αλουκάς!», δείχνοντας πίσω το… χάος. Όχι, εδώ είναι ‘τος, δεν είναι πίσω, κάνω, τίποτε αυτός. Μου πήρε τριάντα δεύτερα να συνειδητοποιήσω (και δύο λεπτά να μείνω εμβρόντητος) τι εννοούσε. Βρε μπαγάσα, τη σκιά σου κοιτάς; Μπουαχαχαχαχαχαχαχιχιχιχιχιχιχι, σαρδόνιο, διαβολικό γελάκι ικανοποίησης ο μπόμπιρας – θα τον πάρω μαθητευόμενο >:).
Κοίτα να δεις τι εντύπωση κάνει στα μικρά κάτι που σε εμάς έχει γίνει δεύτερη φύση και δε δίνουμε καν σημασία στην ύπαρξή του. Δηλαδή, εμένα αν μου την κλέβανε χαμπάρι δε θα έπαιρνα.
Τελευταία μέρα «ιστιοσανιδοπλοΐας» σήμερα και ένας εκπληκτικός αέρας με «αποχαιρέτησε» για φέτος! Αύριο μάζεμα, πλύσιμο και πακετάρισμα σκάφους. Άντε γιατί δε θα προκάμουμε με τις ετοιμασίες – έχουμε και μια νύφη να παινέψουμε!

Όσο πάω και ευχαριστιέμαι περισσότερο τη νταρδιριάδα >:)

Ο καιρός γαρ εγγύς

Δρόσισε επιτέλους, κάποιοι λεν ότι ψύχρανε βέβαια, αλλά δεν τους δίνουμε ιδιαίτερη σημασία, ειδικά όταν καθόμαστε στην άκρη του πόντε στο κέντρο της θάλασσας μεσάνυχτα και κάτι! Πλησιάζουν οι μέρες της αναχώρησης απ’ τα «θερινά ανάκτορα» (ουστ που θα με πεις ψωνάρα – συγγραφέας σκέτο :p) και δεν έχω καθόλου διάθεση να επιστρέψω στο τσιμέντο. Προτιμώ το πρωινό στο μπαλκόνι πάνω απ’ τη φύση, το μεσημέρι στην αμμουδιά με φόντο τη θάλασσα και το βράδυ στην παραλία με φόντο το νησάκι και το κάστρο. Εικόνες που θα λείψουν σίγουρα τους επόμενους μήνες αν και γενικά δεν του δίνω σημασία (γιατί αλλιώς κινδυνεύω να κόψω τις φλέβες μου). Όπως και σε άλλες (γιατί αν έδινα σε όλες σημασία, σίγουρα θα τις είχα κόψει, ειδικά στην παραλία…)
Μπήκαμε δυναμικά στην «καθημερινότητα». Χθες πήρα χαμπάρι πως πιθανολογείται νοθεία σε βουλευτική ψηφοφορία. Εταράχθην είν’ η αλήθεια γιατί υποτίθεται πως περιμένεις τουλάχιστον μια κάποια υποτυπώδη αξιοπρέπεια από τους άρχοντας του τόπου, αλλά θα μου πεις αναμενόμενο δεν είναι από ανθρώπους που θέλουν να εξουσιάσουν και όχι να υπηρετήσουν; Άλλωστε η νοθεία της βουλευτικής βούλησης επιτυγχάνεται με διάφορες μεθόδους στις μέρες μας. Κομματική πειθαρχία το λεν τώρα λέει, όχι νοθεία. (Να μάθω να μην περνάω απ’ το σαλόνι ώρες που είναι…)
Κάπου εκεί φυσικά ακούστηκε πως θα αυξηθεί η φορολόγηση των χαμηλών εισοδημάτων γιατί αποτύχαμε να πιάσουμε τους φοροφυγάδες! Ευτυχώς που αυτή ήταν η μόνη αποτυχία μας και κατά τα άλλα η χρηματοοικονομική (ας μάθουμε να χρησιμοποιούμε το σωστό όρο – η οικονομική πολιτική του πλανήτη έχει ούτως ή άλλως αποτύχει παταγωδώς, μεσ’ τη σπατάλη πόρων είμαστε βουτηγμένοι) πολιτική της «κυβέρνησης» τα πάει περίφημα!
Το γυμναστήριο γεμάτο κόσμο και οι φωνούλες του παιδότοπου γεμίζουν τα τελευταία απογεύματα στο Ιόνιο. Ποτέ δεν κατάλαβα βέβαια την αναγκαιότητα του γυμναστήριο ή του παιδότοπου σε ένα μέρος με τη θάλασσα και τις παραλίες πέντε λεπτά απ’ το κάθε σπίτι. Θα μου πεις κατάλαβα ποτέ γιατί υπάρχουν τόσες πισίνες δίπλα στη θάλασσα; (Εδώ πάει το από κουζουλάδα σύντεκνε, όχι επειδή ανέβηκα στο Δικταίον Άνδρον). Και όσο θυμάμαι τον εαυτό μου πιτσιρίκι ή βλέπω τους ανθρώπους να χτυπιούνται στα γυμναστήρια αντί να βουτήξουν για μια-δυο ώρες στη θάλασσα, κολυμπώντας και όχι πλατσουρίζοντας, τρομάζω με τη σημερινή ζωή, τις εξαρτήσεις της, τις συνήθειες και τις άγνοιές της.

Είμαι ήδη πολύ ευχαριστημένος από το επόμενο επεισόδιο :)

:’(

Όταν βλέπω το φθινόπωρο στο πρόσωπο, το βάδισμα και την κορμί των γονιών μου…
Ακόμα και η περηφάνια τους που τους «κάνω παρέα» με τις παρέες τους δεν αρκεί να με συνεφέρει…

:(