Νυχτοπερπατήματα...

Τον δράκουλα των Καρπαθίων τον ξέρετε; Εκείνον τον τύπο με την καμπαρτίνα με τον ψηλό γιακά που είχε κατακόκκινα ματάκια; Αν βγάλεις την καμπαρτίνα κάπως έτσι ήμουν το πρωί. Αισίως κλείνω 3 μέρες σχεδόν άυπνος. Ξαπλώνω στο κρεβάτι αλλά αδυνατώ να ξεφύγω από τα δίχτυα της συνειδητότητας και να περάσω στην αγκαλιά του Μορφέα. Στριφογυρίζω ανήσυχα, λαγοκοιμάμαι, αλλά έχω πλήρη συναίσθηση του περιβάλλοντος. Το πρωί φυσικά τα μάτια πονάνε και αισθάνομαι σαν να με έχει πατήσει ένα τραίνο. Σήμερα τρόμαξα κι εγώ όταν είδα το χρώμα τους στον καθρέφτη. Αναρωτιέμαι αν θα περάσω στο επόμενο βήμα και, κοιτώντας έξω από το παράθυρό μου μια νύχτα, διακρίνω τον Κλώθο και τον Λαχέση, ντυμένους παλιάτσους, να τριγυρνάνε εδώ κι εκεί κόβοντας με το μαχαιράκι τους πολύχρωμα ή μουντά νήματα.
Και το μυαλό συνεχίζει να βασανίζεται. Πολλές φορές απογοητεύεται κανένας. Αντιλαμβάνεται ότι συμβαίνουν πράγματα που δεν θα έπρεπε, που δεν έχουν λόγο να συμβαίνουν, που τον πλήττουν ή έστω απλά τον στενοχωρούν. Ορισμένα λόγια όμως χτυπούν σαν πέτρες τα μηνίγγια και τότε χάνεις την αίσθηση του προσανατολισμού. Χάνεις εντελώς το έδαφος κάτω από τα πόδια σου. Έτσι ξεκινάει και ο θάνατος δια λιθοβολισμού.
Η μέρα είναι ηλιόλουστη, αλλά σήμερα το πολύ φως με τυφλώνει. Παράπλευρη επίπτωση της Αϋπνίας. Ο Ατροπός σε λίγο θα αρχίσει να χοροπηδά γύρω μου προκαλώντας με και μεταβάλλοντας παράλογα το παιχνίδι, καταστρέφοντας κάθε ισορροπία που προσπάθησαν να αποκαταστήσουν οι άλλοι δυο παλιάτσοι. Εγώ τελικά πότε θα κοιμηθώ;;;