Αποταμίευση δανείων

Παγκόσμια ημέρα αποταμίευσης σήμερα. Λες και οι «παγκόσμιες ημέρες» έχουν την οποιαδήποτε σημασία. Πέρα ίσως απ’ το να ησυχάζουν την συνείδηση των ανθρώπων και να τους βοηθούν στην «ολοκλήρωση του εγκλήματος».
Για την ακρίβεια, όλη η προηγούμενη εβδομάδα, με αποκορύφωση τη σημερινή ημέρα, ήταν αφιερωμένη στην αποταμίευση. Οι «ειδήσεις» και οι δημοσιεύσεις όμως παρέμειναν εκ διαμέτρου αντίθετες του πνεύματος. Στον πλανήτη κυριαρχεί ανησυχία για την ελάττωση χορήγησης δανείων σε επιχειρήσεις και νοικοκυριά. Ούτε την «εβδομάδα της αποταμίευσης» δεν «κουκουλώθηκε» αυτή η ανησυχία.
Γιατί άραγε «γιορτάζεται» η αποταμίευση και όχι η δανειοληψία; Ή μήπως η πρώτη αποτελεί ένα κατάλοιπο του παρελθόντος, μία αποβιώσασα συγγενή, και η σημερινή ημέρα δεν είναι «γιορτή», αλλά μνημόσυνο επάνω από τον τάφο της;
Τούτος ο κόσμος μαστίζεται από τα προβλήματα, στα οποία έχει περιέλθει λόγω των δανείων και συνεχώς του τριβελίζουν το μυαλό πως θα τα λύσει με νέα δάνεια. Τούτος ο κόσμος δεν έχει ελπίδα θα μάθει ποτέ, γιατί του κάνουν πλύση εγκεφάλου. Καθημερινή προπαγάνδα με διαλείμματα εορταστικών εκδηλώσεων στη μνήμη παλαιών, «ξεπερασμένων» ιδεών.

The OXI day

Μου αρέσει ο χαρακτηρισμός της ημέρας στο ελληνικό εορτολόγιο της Microsoft. OXI day. Επίσης μου αρέσει που ο ορθογράφος κεφαλαιοποιεί απευθείας το m στο όνομα της εταιρίας, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα, μη γίνει κανένα λάθος και γραφεί Η εταιρία με μικρό μι. Τελικά, άραγε αυτή η ημέρα θα χαραχτεί στις μνήμες σαν «ημέρα του όχι», κατάλοιπο μιας ιδέας της ομάδας του Bill Gates, και θα ξεχαστούν όλα τα υπόλοιπα; Πολύ πιθανό ακούγεται, άλλωστε αν ρωτήσει κανείς τη «νέα γενιά», θ’ ακούσει πολλά ευτράπελα. Όχι πως γίνονται πιστευτά όσα προβάλλονται στην τηλεόραση ή κυκλοφορούν στο διαδίκτυο, αυτά ως συνήθως είναι εσκεμμένα επιλεγμένα για να προκαλούν αίσθηση, να εντυπωσιάζουν ώστε να αποτελούν «είδηση». Αλλά να, τις προάλλες στο ιατρείο ενός παιδιάτρου, μια «ολική» δειγματοληπτική έρευνα απέδειξε πως οι γονείς κοκκίνιζαν ακούγοντας τις απαντήσεις των τέκνων τους.
Η απορία βέβαια δεν πηγάζει από κάποιο «αχαλίνωτο εθνικισμό», όπως σίγουρα θα σχολιάσει ένας «εκμοντερνιστής», πηγάζει από την απλή πεποίθηση πως η ιστορία θα πρέπει να είναι γνωστή, ειδικά όταν αφορά σε τόσο σημαντικά ζητήματα. Πηγάζει και από το γεγονός πως δεν είναι κακό να είναι κανείς περήφανος για προγόνους και να θεσμοθετεί μια ημέρα μνήμης, σε τελευταία ανάλυση, αυξάνει έτσι και η κοινωνική συνοχή. Άλλωστε τόσες «παγκόσμιες ημέρες» υπάρχουν, μια μέρα μνήμης για μια σημαντική καμπή της ιστορίας είναι απόλυτα λογική, απλά ίσως ενοχλεί τα σύγχρονα σχέδια ισοπεδωτικής ομογενοποίησης της υφηλίου. Πηγάζει τέλος από το γεγονός πως μπορεί η ιστορία να είναι γνωστή σε όλους, αλλά οι «θεματοφύλακες» και συνεχιστές της είναι πάντα αυτοί που παραμένουν στον τόπο των γεγονότων, γιατί η ιστορία είναι πάντα συνδεδεμένη με τόπους και πρόσωπα, όσο και αν τα διδάγματά της είναι διαχρονικά και «παγκόσμια».
Όμως είναι πολύ πιθανόν κάποιοι, κάποτε, να πιστεύουν πως την 28η Οκτωβρίου γιορτάζεται η λέξη «όχι». Μετά, ίσως δημιουργήσουν και την ημέρα του «ναι», για να μην μείνει παραπονεμένο και αυτό. Το θέμα είναι πάντως να μην ξεχάσει η ανθρωπότητα τί συμβαίνει τελικά, όταν κάποιος, επειγόντως και εναγωνίως, «χρειάζεται χώρο» για να αναπτυχθεί. Αν και ίσως ήδη έχει αρχίσει να το ξεχνά.
Ευτυχώς που ένα τηλεοπτικό κανάλι προβάλει κινούμενα σχέδια. Τα υπόλοιπα έχουν τις κλασικές γλυκανάλατες εκπομπές της πρωινής ζώνης, ατράνταχτα δείγματα της «πνευματικότητας» του σήμερα, ενώ τα χιλιοπαιγμένα έργα που προβάλλουν τα κρατικά, αν και πολύ πιο ενδιαφέροντα, σίγουρα έχουν καταντήσει βαρετά μετά από τόσα χρόνια. Σε τελευταία ανάλυση, «το μεγάλο κανόνι», ίσως και να αποτελούσε καλύτερο «φόρο τιμής».
Το πρωινό τελικά κυλά το ίδιο γλυκανάλατα, με τον αχνιστό ελληνικό στο φλιτζάνι και το «περισκόπιο» ανά χείρας. Καταντά μονότονο πάντως… σιωπηλό, ανιαρό και ενοχλητικά νωθρό…

Είμαι σίγουρος πως όταν ξεκίνησα σκεφτόμουν κάτι άλλο, αλλά η οθόνη του πιντιέι με οδήγησε εδώ...

Εναρκτήριοι απολογισμοί

Τελικά κάθε αρχή και… εύκολη!
Ισχύει τουλάχιστον στην περίπτωση του φυντανοτροφείου. Να ‘ναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα; Οι πρώτες ώρες αφήνουν πάντα μια διάθεση ευχαρίστησης, πλήρωσης θα έλεγε κανείς. Η ώρα περνά εποικοδομητικά και γρήγορα, «γεμάτα» και «πλούσια», ενώ τα φυντάνια φαίνεται ν’ ανταποκρίνονται θαυμάσια. Ύστερα από ενδελεχή μελέτη χρόνων βέβαια, έχει αποδειχθεί πως η κατάσταση ευφορίας σπάνια κρατά πάνω από δύο βδομάδες. Η ελπίδα πεθαίνει μετά την τέταρτη συνήθως…
Εξαίρεση σ’ αυτό προφανώς και δεν φαίνεται υπάρχει…
Η ελπίδα πάντα πεθαίνει :/
Οψόμεθα εις Φιλίππους…

Ταλαγάνι ψητό!
Ότι πρέπει για «γαρνιτούρα» σαλάτας!
Δημιούργησα πάλι... Μμμμιαμμμμ! ;)

Βραδινές περιπλανήσεις

Μια από τις τελευταίες μέρες που η γαλακτερή λάμψη θα πλανάται επάνω απ’ το βουνό μέχρι τόσο αργά. Αν και πάνω απ’ την πόλη ο ουρανός είναι ήδη μαύρος, μπαίνοντας στο δρόμο του βουνού, προστατευμένο από τα φώτα της και χωρίς δικό του φωτισμό, χωρίς σύννεφα να αντανακλούν τις νυχτερινές λάμψεις, μπορεί κανείς να διακρίνει τα τελευταία υπολείμματα της ημέρας.
Το πάρκο στην κορυφή ευχάριστο, αν και άδειο. Σχεδόν. Δυο πιτσιρίκια συνοδευόμενα απ’ τη μαμά και τον παππού τους διαλύουν την ηρεμία της ατμόσφαιρας με τα μηχανοκίνητα αυτοκινητάκια τους. Τα ποδήλατα αποτελούν παρελθόν μάλλον για την γενιά που μεγαλώνει. Η παροδική δυσαρέσκεια που δημιουργείται από τις επιλογές των άλλων, διαλύεται σιγά σιγά περνώντας στην απέναντι πλευρά, καθώς οι ήχοι των μικροσκοπικών αυτοκινήτων σβήνουν στην απόσταση. Τα φώτα της πόλης κατακλύζουν όλη την περιοχή, από τους πρόποδες, μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι. Δημιουργούν αλήθεια ένα ρομαντικό σκηνικό, εκτός ίσως από τις περιοχές που συνωστίζονται σαν σε ουρά νευριασμένων πολιτών, ή άλλες που η λάμψη γίνεται εκτυφλωτική ή ακαλαίσθητη, από προβολείς και νέον επιγραφές. Ρομαντισμός που αντικατέστησε αυτόν του έναστρου ουρανού, ο οποίος αποτελεί «μύθο» για ανθρώπους που δεν έχουν βρεθεί ποτέ στην νυχτερινή εξοχή, μακριά από κάθε πηγή φωτός.
Η γλυκιά βραδιά προχωρά συντροφεύοντας τα πόδια στο δρόμο τους γύρω απ’ το βουνό. Κάθε πλευρά και μια απέραντη φωτισμένη θάλασσα. Στο στερέωμα η λευκή φλοίδα του φεγγαριού έχει κάνει από ώρα την εμφάνισή της και οδεύει πια αργά προς τη δύση της. Σε δυο μέρες από τώρα όλα αυτά θα συμβαίνουν μια ώρα νωρίτερα. Δίνοντας περισσότερη διάρκεια στη φωτισμένη πόλη και περισσότερες ίσως πιθανότητες στους κατοίκους της να τα αντικρύσουν. Όχι ότι το επιδιώκουν πάντως, κρίνοντας από τους λοιπούς περιπατητές που μετρώνται στα δάκτυλα του ενός χεριού, μάλλον αδιάφοροι είναι αυτοί οι περίπατοι.
Ο θόρυβος των αυτοκινήτων σιγά σιγά εξασθενεί κι εξαφανίζεται καθώς η νύχτα προχωρά… κοπάζει, και η ηρεμία κυριεύει το «μπαλκόνι με θέα». Πέρα μακριά φωτισμένα μνημεία κι εκκλησίες, ακόμα πιο κάτω η θάλασσα, και το μυαλό τριγυρνά πάνω από την πόλη, και στις σκέψεις…

Κόκκινο, το κρασί για τη συνέχεια...

Πολιτικές…

«Συμφωνήθηκε» λοιπόν, και μέχρι το 2030 στοχεύεται η μείωση των εκπομπών του διοξειδίου του άνθρακα από πλοία και αυτοκίνητα στο 70% των σημερινών. Σε έναν κόσμο με συνεχώς αυξανόμενη ζήτηση ενέργειας, προβλέπεται 60% αύξηση της ζήτησης έως το 2030, και όπου οι εκπομπές του διοξειδίου από τα μέσα μεταφοράς ανέρχεται το πολύ στο 20% των συνολικών. Κοινώς η συμφωνία αφορά στον περιορισμό των συνολικών εκπομπών μόνο κατά 6%. Ακόμα και αυτό όμως, είναι άραγε εφικτός ή ανέφικτος στόχος; Τεχνολογικά εφικτός, «πολιτικά» μάλλον ανέφικτος.
Κατά τα άλλα «η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού». Υπό ποιά οπτική γωνία; Κάπου εδώ βρίσκεται ίσως και η ρίζα της μεγάλης αντιπάθειας προς την πολιτική. Όπου συζητούνται μέχρι και τα προφανή, αναγνωρίζονται, γίνονται παραδεκτά και ακολουθούνται από την κυνική απραξία των «μεταρρυθμίσεων», ενώ η ανθρωπότητα συνεχίζει την πορεία της «επί του εφικτού». Σε έναν κόσμο όπου το γεγονός πως πάνω από ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση σε πόσιμο νερό, υποσιτίζονται και πεθαίνουν με εξαιρετικά υψηλούς ρυθμούς, είναι μια απλή είδηση που δεν προκαλεί ρίγη, ούτε τη διάθεση για αλλαγή του διαχειριστικού σχεδίου. «Πολιτικά ανέφικτο» κι ας είναι εφικτό.
Κάτι που θα έπρεπε να προβληματίσει σοβαρά την ανθρωπότητα είναι πως μέχρι σήμερα, τη μεγαλύτερη και αμεσότερη συνεισφορά στην «προστασία του περιβάλλοντος», ένα πρόβλημα που μετρά μόνο 150 χρόνια ζωής, την επέδειξε η «οικονομική κρίση». Ήρθε μάλλον να διορθώσει τα «πολιτικά ανέφικτα», αν και γρήγορα ο άνθρωπος θα ξαναορθώσει ανάστημα «διορθώνοντας τα κακώς κείμενα» και συνεχίζοντας «την τέχνη του εφικτού».

Παλαιόκαινο

Η παλιά φωτογραφία, ασπρόμαυρη, μικρή, με άσπρο πλαίσιο με δοντάκια, σαν παλιό, μεγάλο, πολυκαιρισμένο γραμματόσημο, φίλων και γνωστών, τότε συμμαθητών, ξαπλωμένων ή γονατιστών στο γρασίδι, μπροστά στο κτίριο που την εποχή εκείνη ήταν το σχολείο τους, κείται στην επιφάνεια του μπλε-γκρι, καμπυλωτού, μοντέρνας σχεδίασης, ηλεκτρονικού σαρωτή. Η φωτογραφία κράτησε περισσότερο από αυτόν. Όχι γιατί ο σαρωτής χάλασε, αντιθέτως, μετά από είκοσι, και παραπάνω, χρόνια απρόσκοπτης λειτουργίας, συνεχίζει ακάθεκτος να προσφέρει τις υπηρεσίες του. Μάλλον συνέχιζε. Διότι πλέον, τα μοντέρνα λειτουργικά συστήματα, ενώ τον αναγνωρίζουν, δε δέχονται να συνεργαστούν μαζί του. Παλιό κομμάτι, αδιάφορο αν κάνει αποτελεσματικά τη δουλειά για την οποία προορίζεται, καιρός να παροπλιστεί. Εδώ οι άνθρωποι οι ίδιοι παροπλίζονται άλλωστε, και μάλιστα πολλές φορές πριν την ώρα τους, για ένα μηχάνημα θα σκάσει η ανθρωπότητα;
«Τα πάνω κάτω» φέρνει η έρευνα που αποδεικνύει πως πριν από δύο χιλιάδες χρόνια μπορεί η ζωή να ήταν πρωτόγονη για το σύγχρονο μυαλό, οι άνθρωποι όμως της εποχής εκείνης φαντάζουν υπερήρωες σε σχέση με τους απογόνους τους που ζουν σήμερα. Τί δηλαδή; Η τεχνολογική ανάπτυξη, σε συνδυασμό με την αλλαγή τρόπου ζωής, αξιών και επιδιώξεων, έχει «εξασθενήσει» και εκφυλίσει τον ανθρώπινο οργανισμό; Ή μήπως η αλήθεια είναι κάπου στη μέση; Ή μάλλον θα μπορούσε να κατοικεί στο σημείο της χρυσής τομής, αν ο άνθρωπος σκεφτόταν διαφορετικά; Η αλήθεια είναι πάντως πως η τάση «εκφυλισμού» αποδεικνύεται μάλλον διαχρονική εσωτερική δύναμη, ενώ η δυνατότητα επιβολής της θέλησης επ’ αυτής φαίνεται περιορισμένη, παρότι, περιέργως, η φύση φρόντισε να προικίσει τον άνθρωπο με τις ισχυρότερες ασφαλιστικές δικλείδες έναντι του εκφυλισμού, σε γενετικό τουλάχιστον επίπεδο. Ο μύθος του δρόμου της «αρετής» και της «κακίας» είναι άλλωστε αρχαίος, όχι σημερινός, η διαφορά είναι ίσως πως ακόμα και αξιακά σήμερα, γίνεται αποδεκτό πως η πλατιά και ανθοστόλιστη «λεωφόρος» μπορεί και να αποτελεί για κάποιους θεμιτή επιλογή.
Πάντως, η πρωινή παραδοχή πως η κατανόηση της εκπόρευσης του ατομικού από το συλλογικό συμφέρον είναι μια δύσκολη υπόθεση και πως η αντιληπτική ικανότητα των ανθρώπων είναι μάλλον αρκετά περιορισμένη ώστε να φτάσει μέχρι εκεί, πέραν του γεγονότος πως εκλείπει μέχρι και η διάθεση για σκέψη, μάλλον οδηγεί σε απογοητευτική διάθεση…

The month after…

Ουγκ

«Άκρως γελοία» ταχύτητα. Του χρόνου. Όχι των καταστάσεων. Αυτές πορεύονται στο ρυθμό της «Rαλί». Ούτε και της νταρδιριάδας. Κι αυτή σε στάση. Οι τέσσερεις καλοκαιρινές εβδομάδες απεδείχθησαν καρποφόρες, το κείμενο διπλασιάσθηκε, αλλά η επιστροφή στην πόλη σηματοδότησε και την απαρχή νέας περιόδου «κρίσεως» και ύφεσης, διόλου οικονομικής φύσεως, αλλά σε πλήρη συμφωνία με την παγκόσμια κατάσταση εκτάκτου ανάγκης.
Ούτε το εξωτερικό περιβάλλον βοηθά, ούτε το εσωτερικό. Οι τέσσερεις τοίχοι σίγουρα δεν συνάδουν στη δημιουργικότητα, ανεξαρτήτως των φερόντων καλλιτεχνημάτων. Λογικό βέβαια να μην έχουν την ίδια επίδραση του ήρεμου, πράσινου κήπου, κάτω απ’ τη βεράντα. Το ίδιο ισχύει και για τις συμβατικές αλλά χρονοβόρες υποχρεώσεις στο γραφείο και… στην επιστήμη. Όσο για το εσωτερικό, αυτό καζάνι που βράζει, έτοιμο να εκραγεί. Ταλιμπάν κομάντο αυτοκτονίας ζωσμένος με εκρηκτικά φαντάζει, και ορισμένες φορές αποδεικνύεται για τους οικείους, πολύ πιο ακίνδυνος…
Άλλες τέσσερεις βδομάδες στο Ιόνιο θα είχαν τελικά αποδειχθεί πολύ πιο προσοδοφόρες. Θα απαιτούνταν βέβαια απαγκίστρωση από το «οργανωμένο πρόγραμμα», κάτι που στην πράξη ακούγεται λογικό με την κατάσταση ανοργανωσιάς που ούτως ή άλλως κυριαρχεί διάχυτα τριγύρω, για κάποιο λόγο όμως το αίτημα δεν γίνεται αποδεκτό.

Τικ τακ, τικ τακ, ο χρόνος περνά…

Τοξικά και άλλα

Ο τούρκος πνέει τα λοίσθια δημιουργώντας πρόβλημα στην ομαλή «λειτουργία». Καιρός για ανανέωση των αντιγράφων, μη δε σωθεί η ανθρωπότης δηλαδής. Αλλαγή αναμένεται στο τέλος του μήνα, να βγουν και επίσημα στη γύρα τα καινούργια παράθυρα, τί, αγορά παρωχημένων αλουμινίων, χωρίς διπλά τζάμια; Δε λέει… Αυτά να ήταν μόνο τα προβλήματα…
Ο κόσμος συνεχίζει για κάποιον ακατάληπτο και απροσδιόριστο λόγο να ακούει και να διαβάζει αυτό που περιμένει, όχι αυτό που λέγεται ή γράφεται. Ακόμα και όταν το νόημα είναι τόσο απλό όσο μια λέξη: Όχι.
Μέσα στο πνεύμα των ημερών, ο κινηματογράφος δεν μπορούσε να αφήσει ασχολίαστη την «πανδημία των χοίρων». Έτσι λοιπόν τέσσερεις νεαροί φίλοι βιώνουν το χάος στο οποίο έχει βυθίσει την (για πολλοστή φορά πολύπαθη) Αμερική η εξάπλωση ενός νέου ιού. Φρέσκια σπαρταριστή ταινία (δύο αστεράκια, ουάου) απ’ ότι φαίνεται, να συνεισφέρει και λίγο στο κλίμα της γενικής «ανησυχίας». Πότε κατεβαίνει από τις αίθουσες;
Τα χρωμικά συνεχίζουν να απασχολούν την επιστημονική κοινότητα και τις εφημερίδες, προφανώς λόγω «κατανάλωσης», όπως και η ταινία δηλαδή, αφού δε φαίνεται να απασχολούν κανέναν άλλο σ’ αυτόν τον κόσμο. Το κυνήγι του χρήματος παραμένει η κύρια ασχολία που αναλώνει το σύνολο της ανθρώπινης ζωής, πού χρόνος για ευαισθησίες; Το πολύ, πολύ να «ησυχάσουμε μια ώρ’ αρχύτερα».
Άραγε, στις αυριανές προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης, που τόση ευφορία έχει προκαλέσει με την εκλογή της, θα υπάρχει κάποια πρόνοια για τέτοιου είδος θέματα; Μάλλον όχι, τα ποσοστά καρκίνου της επόμενης δεκαετίας άλλωστε δεν ανήκουν στα προγράμματα των κομματικών επιτελείων. Η αγορά έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο. Εκεί αρχίζει και τελειώνει πλέον η ζωή, η διάρκεια και η ποιότητά της είναι «παράπλευρες μεταβλητές» προς «αυτορύθμιση».

Και που έβρεξε… χαΐρι δεν είδαμε :(

Ετοιμάστε τις γόνδολες

Ή και τις φελούκες. Διότι με τη μαυρίλα που επικρατεί στο στερέωμα του νότου, αλλά και βορειοδυτικά, πιθανότατα θα χρειαστούν. Καιρός να αρχίσουν τα έργα εκβενετισμού της πόλης. Μέγα λάθος η πρόσκληση Ισπανού αρχιτέκτονα, σε Ιταλό θα έπρεπε να ανατεθεί η «ανάπλαση» της χώρας, αυτοί διαθέτουν την τεχνογνωσία για τα απαραίτητα πλέον κανάλια, τις στεγανοποιήσεις που χρειάζονται τα κτίρια και τα συναφή. Κάπως θα πρέπει να προστατευτεί και η ακρόπολη, να μη βουλιάξει αν μη τι άλλο. Αν και εδώ που τα λέμε, η εικόνα του παρθενώνα να «στεφανώνει» ένα μικρό νησάκι είναι ίσως πιο ελκυστική απ’ τη σημερινή.
Θυμίζει το ναό της Ίσιδας.

Και που θα βρέξει πάντως... χαΐρι δε βλέπω... :(

Αλλοπρόσαλλο…

Μέρες έψαχνες τη λέξη, μέχρι που ήρθε και σφηνώθηκε στο μυαλό την ώρα που χάζευες το ταβάνι. Ο ήλιος έξω είχε σηκωθεί από ώρα, αλλά τα παντζούρια παρέμεναν κλειστά, και με μάτια σφραγισμένα, το «αλλοπρόσαλλο» περιδιάβαινε το νου. Μέρα-νύχτα, φως-σκοτάδι, καμία δυνατότητα συσχετισμού της μίας κατάστασης με την επόμενη, της μιας ενέργειας με την άλλη. Απλά αλλοπρόσαλλα. Και ο ήλιος συνέχισε ν’ ανεβαίνει αδιάφορα στο στερέωμα, και οι μύες αρνούταν να κουνηθούν, βυθισμένοι σε λήθαργο απραξίας, αλλά από ερμηνείες, καμία.
Καταθλιπτικά, αυτή τη λέξη πάλι δεν την έψαχνες. Την έχεις αποδώσει εδώ και πολύ καιρό εκεί ακριβώς που ανήκει. Ήρθε τότε στο μυαλό, άμεσα, αυθόρμητα και εντελώς ταυτόχρονα με τη διαπίστωση. Τριβέλισε κι αυτή τη σκέψη καθώς ο ήλιος συνέχιζε την ανηφορική του πορεία, προσπαθώντας μάταια να διαπεράσει πατζούρια και βλέφαρα.
Άλλες λεξούλες της ημέρας;
Απογοήτευση, σπατάλη, ανούσια, βαρετή, θλιβερή, μίζερη… (μπλιάξ)
Ο ήλιος συνεχίζει να ανηφορίζει και ξαφνικά θυμάσαι πως πρέπει να αγοράσεις ένα δώρο. Όχι από υποχρέωση, αλλά να, γιατί θες να δωρίσεις κάτι. Μπας και το παζλ των εννοιών προσελκύσει πλάι του και την «ευχαρίστηση», όχι ότι έτσι περιμένεις να ξορκίσεις τα δικά σου δαιμόνια, αυτά τριγυρνούν μόνιμα πάνω απ’ το κεφάλι σου και δεν δείχνουν καμία διάθεση να σε εγκαταλείψουν, ό,τι κι αν κάνεις.
Ώρα να αντιμετωπίσεις το φως…

Γιατί;

Κουτσά, στραβά (κουτσά, κουτσά…), η αναζήτηση έλαβε τέλος και το σύνολο των άρθρων κατεγράφη. Η τελική ευθεία είναι μπροστά, ταξινόμηση των παραγράφων, συμπεράσματα, προτάσεις και έτοιμοι προς δημοσίευση. Κάτι είναι κι αυτό. Όχι, δεν άπτεται των κυβερνητικών αλλαγών, ήταν εντελώς ανεξάρτητο αυτών και στην πράξη η ολοκλήρωση φαντάζει λίγο παράταιρη με την συνολική κατάσταση. Άλλωστε η συγκέντρωση απουσιάζει αυτήν την περίοδο απ’ το μυαλό και οι μέρες περνούν σαν φαντάσματα, δίνοντας η μία τη θέση της στην άλλη, έτσι, χωρίς σκοπό, χωρίς κέφι. Απλή εναλλαγή ημέρας, νύκτας. Αν η γη δε γύριζε, τα πάντα θα φάνταζαν σαν μία οδυνηρή παύση. Το ότι ξαφνικά τελείωσαν τα άρθρα αποτέλεσε έκπληξη. Πού, πώς, πότε;
«Η τοξικότητα του χρωμίου αναγνωρίζεται εδώ και καιρό», ξεκινά η γραφή και η αλήθεια είναι πως η όλη συμπεριφορά των επαγγελματιών του χώρου φαντάζει ακατανόητη, τραγικά απερίσκεπτη, έως και εκούσια δολοφονική. Φαίνεται τελικά πως ο άνθρωπος, το μόνο ον του πλανήτη που διαθέτει νόηση, αρνείται πεισματικά να βάλει «μυαλό». Αυτό από μόνο του είναι πολύ απογοητευτικό.
Και δυστυχώς δεν περιορίζεται μόνο σε επαγγελματίες, ή επαγγελματικά. Πολλά φαντάζουν ακατανόητα και το «γιατί;» βρίσκεται συνεχώς πρώτο στην ημερήσια διάταξη.

Μήνας ανατροπών;

Μπορεί. Μπορεί και όχι. Μεταβολών σίγουρα, αλλά το αποτέλεσμά τους είναι αμφίβολο. Η εμπιστοσύνη έχει κλονισθεί, αλλά η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Όμως πεθαίνει κάποτε, εκεί πρέπει να σταθεί κανείς και να δώσει μεγάλη προσοχή. Η κεφαλή του κράτους άλλαξε, αυτό άλλωστε ήταν αναμενόμενο μετά την εκούσια παράδοση εξουσίας, οι εκλογικές επιδόσεις όμως σίγουρα δεν ήταν αναμενόμενες από τους περισσότερους. Ούτε και ευκταίες. Δύο από τα πιο ελπιδοφόρα πάντως μηνύματα των εκλογών αυτών ήταν πως ο πρώην, ο άνθρωπος που έθεσε τις βάσεις πάνω στις οποίες στηρίχθηκε ο απερχόμενος, βγήκε από το παιγνίδι από νωρίς, πριν από την ώρα των κάλπεων. Το δεύτερο, αναμενόμενο και αυτό βέβαια, η απόσυρση του απερχόμενου. Εν απουσία «ηγέτης» επί πέντε συναπτά έτη, το μόνο που πέτυχε είναι να διαλύσει πλήρως όσα ξεκίνησε να αποδομεί ο προκάτοχός του. Ευτυχώς απαξιώθηκε και το πρωτοπαλίκαρό του. Διαχειριστές της κακιάς ώρας που καλύτερα να μην είχαν αναλάβει ποτέ το τιμόνι. Πιθανότατα πάντως η παρουσία του τελευταίου ήταν εξ αρχής απλά ένα διαφημιστικό τρυκ, εξ ου και ήταν απών. Πετυχημένο, εκ του αποτελέσματος. Αλλά τα τρυκ δε διαρκούν αιώνια.
Ο νυν έρχεται με υποσχέσεις. Αν και δεν κρίνονται και ιδιαίτερα «συμφέρουσες». Ενδύονται σίγουρα πιο ελκυστικό μανδύα. Ο καιρός θα δείξει. Λαμβάνοντας υπ’ όψη την κατάσταση προ του 2003 βέβαια, μια ελπίδα σίγουρα υπάρχει. Από τότε άλλωστε είναι που όλα μα όλα είναι εντελώς στάσιμα, έως και καθοδικά. Βέβαια, από τότε, η στατικότητα εμφανίζεται σε όλους τους τομείς, και φυσικά για τους περισσότερους από αυτούς δεν φταίει κάποιο από τα κυβερνητικά σχήματα που πέρασαν, αλλά έστω και μια μικρή ανάταση σε έναν από αυτούς μπορεί να φέρει γενικότερα θετικά αποτελέσματα. Αλήθεια, ψέματα, ποιος ξέρει; Πάντως η ελπίδα ψυχορραγεί και καλό θα ήταν να υπάρξει κάποια τονωτική ένεση. Γιατί όχι δηλαδή, τόσες δεν έγιναν στην αγορά; Βέβαια, άλλο αγορά, άλλο ελπίδα…
Οι μεγαλύτερες, έστω και αν είναι παραπαίουσες, ελπίδες πάντως δε στηρίζονται στους πολιτικούς. Αλλά πάλι η όλη κατάσταση μοιάζει εντελώς ακατανόητη. Όπως πάντα άλλωστε. Άβυσσος, καμία λογική. Όπως και να έχει πάντως, αυτή η σχεδόν επταετής στατικότητα ίσως και να αλλάξει με κάποιο τρόπο. Αυτό από μόνο του είναι ελπιδοφόρο. Πόσο και για πόσο όμως;

Οκτώβρης

Κι όλας; Πέρσι, κάπου το Μάη, η αίσθηση πως είναι ακόμα Οκτώβρης ήταν διάχυτη. Μήπως φταίει το μετρητικό σύστημα; Ότι και να φταίει, ο Σεπτέμβρης πέρασε ανεπιστρεπτί, κι ας φαντάζει αυτό αδύνατο.
Η πρώτη φράση που περίμενε στο ηλεκτρονικό γραμματοκιβώτιο, πρώτη του μήνα, ήταν «Ου γαρ η γνώμη των πολλών, αλλά των επαϊόντων», με μια υπενθύμιση πως σήμερα ο Σωκράτης (και όχι μόνο αυτός) μάλλον θα χαρακτηριζόταν αλλιώς. Όχι ότι η ιδέα αυτή δεν έχει περάσει πολλές φορές απ’ το μυαλό, αλλά συνειδητοποιείται διαφορετικά όταν το επισημαίνει και κάποιος άλλος. Συγχρονισμένο απόλυτα ίσως με το επερχόμενο Σαββατοκύριακο, στο οποίο ο ελληνικός λαός καλείται να εκλέξει αντιπροσώπους και κυβερνήτες. Επαΐοντες θα έλεγε κανένας, αλλά σήμερα αυτοί έχουν στερέψει κι έχουν απομείνει μόνο οι δημαγωγοί να λυμαίνονται το πολιτικό σκηνικό. Σε ένα σύστημα όμως, όπου ο πνευματικός κόσμος, η πνευματικότητα η ίδια, φθίνει, είναι λογικό παρεπόμενο. Διαχειριστές εξουσίας λοιπόν, και στην πράξη, ο καυγάς γίνεται για το ποιός μπακάλης θα διαφεντέψει το μπακάλικο.
Ο μήνας ξεκινά με τη «γιορτή της δημοκρατίας», αν και είναι αμφίβολο για το ποιοί την γιορτάζουν και τί ακριβώς γιορτάζουν. Άλλωστε, η δημοκρατία προϋποθέτει ενημερωμένους πολίτες. Μόνο που σήμερα η ενημέρωση είναι μια πονεμένη ιστορία. Τόσο, όσο και οι επαΐοντες. Στη συνέχεια θα ξεκινήσει και το φυντανοτροφείο και όλα θα μπουν σε μια σειρά. Και θα φτάσει ο Μάης. Κι ο Οκτώβρης, κι ο Μάης. Λες και μια μαύρη τρύπα καταπίνει το χρόνο, αφήνοντας περιοδικές εκλάμψεις συνειδητότητας του παρόντος εμποτισμένες με την απορία της χρονικής διάρκειας του παρελθόντος.

Καλό μήνα (;)