Αναπάντεχες κλήσεις

Η συνωνυμία ενεργοποίησε το τηλέφωνο, πάει καιρός από την τελευταία επικοινωνία, όπως και να το κάνεις άλλωστε, πεντακόσια χιλιόμετρα απόστασης βάζουν τη επικοινωνία σε δεύτερη μοίρα. Η συνωνυμία μεν ήταν απλή, αλλά το τηλεφώνημα «καταλυτικό», διότι μπορεί η συσχέτιση των δύο ατόμων να ήταν μηδενική, ο Altair όμως θα ταξίδευε αστραπιαίως, ελαττώνοντας την απόσταση στο ένα εκατοστό της, για μερικές μόνο ώρες.
Φυσικά και το πρόγραμμα αναδιαρθρώθηκε εν ριπή οφθαλμού και στις δύο το μεσημέρι, ο «αγαπημένος παίκτης» κατέθετε τα σέβη του στον «κάφκα ντι-εμ», στην «κεντρική πλατεία του χωριού».
Ακολούθησε μπυροποσία, διότι ο Altair είναι λάτρης της λύρας, αλλά το κουφό τζίνι έκανε λάθος και του έστειλε ένα καφάσι μπύρες, και από τότε ο δόλιος δεν πίνει τίποτε άλλο ελπίζοντας, όταν με το καλό τελειώσει το καφάσι, το τζίνι να του στείλει το σωστό. Συνοδευόμενη φυσικά από τους απαραίτητους γευστικότατους μεζέδες του καπηλειού του τρίτου δισέγγονου της ξαδέρφης της κουνιάδας του αδερφού του ντόνοβαν, και πολύ μα πολύ άρωμα ΠανωΠόλης, μέχρι τις πρώτες βραδινές.
Και όπως είπε και ο επισκέπτης, πάντα θα υπάρχει το σημείο αναφοράς σε εκείνες τις ανέμελες ολονυκτίες της ομάδας, γύρω από το τραπέζι, στη γνωστή γιάφκα της ΠανωΠόλης.

Μου λείψατε ρε αλήτες…

Τικ τακ, τικ τακ

Η ώρα περνά. Οι κενές αυτές ώρες της Τρίτης γίνονται βαρετές, σχεδόν μαρτυρικές, ενώ μια κούραση συνήθως καταλαμβάνει μυαλό και κορμί. Αν συμπεριλάβει κανείς και τη δραματική ζέστη που κοιμίζει, φτιάχνει ένα «εκρηκτικό» μίγμα υπνηλίας. Δραματική ζέστη πλάι στην αρχή του χειμώνα; Διότι μπορεί μεν να μην ξεκίνησε το Σεπτέμβρη όπως προσπάθησαν να διαμηνύσουν υποχθόνια, προ τριμήνου σχεδόν, διάφοροι καλοθελητές (ονόματα δε λέμε, υπολήψεις δε θίγουμε!), αλλά οσονούπω ξεκινάει. Υποτίθεται. Έχουν ανάψει και τα ριγέ θερμοκούτια, ένεκα το τέλος του Νοέμβρη δηλαδή, και το πουκαμισάκι πάει σύννεφο στην αίθουσα. Σε λίγο θα χρειαστούν τα παγοκούτια, γιατί αλλιώς θ’ αρχίσει το στριπτίζ…
Άντε μετά να διαχωρίσεις τρίοδες, πεντάοδες βάνες και πεπλεγμένες διαφορικές από τους στρίπερς. Διότι άλλο να κάνεις ανάκτηση ουσίας στο στρίπερ και άλλο να κάνεις τον στρίπερ από μόνος σου.
Πώς θα γίνει αυτό; Θα χρειαστεί μια βάνα, θ… Μα καλά, από τη βάνα θα ξεκινήσουμε; Ε αφού θα χρειαστεί; Είμαστε σίγουροι ε; Μήπως το μοναδικό «σιγουράκι» είναι ο στρίπερ, και μετά βλέπουμε;
Χάος. Ο «σύγχρονος τρόπος» σκέψης απέχει σίγουρα πολύ από το «συνθετικό» τρόπο. Τα πετάμε όλα χύμα και μετά κάνουμε συνδυασμούς…
Είναι κι αυτό μια «άποψη»…
Μας έχουν φάει οι απόψεις και δεν ξέρουμε τι μας γίνεται πια τη σήμερον ημέρα…
Ένεκα η ελευθερία λόγου…

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, πέρασε η ώρα, με «θέμα ελεύθερο»

Aftermath?

Εκεί οι πέτρες μοιάζουν, μοιάζουν, μοιάζουν ρε παιδί μου πιο μαλακές… Και ξαφνικά περνά απ’ το μυαλό πως παλιότερα είχα πει πως: εκεί τα νερά μοιάζουν πιο ζεστά και μαλακά, ναι, τον ίδιο προσδιορισμό ακριβώς. Ενώ εδώ, εδώ όλα είναι παράφωνα, μέχρι και οι καμπάνες παράφωνα βαράνε, μέχρι και το κλάμα της σινιορίνας παράφωνο είναι. Παράξενο η ίδια λέξη να ξεπηδά από δύο μυαλά, δυο εντελώς διαφορετικές και απόμακρες χρονικές στιγμές, ή μήπως… μήπως τελικά, όταν και άμα κάτσουμε και το καλοσκεφτούμε, όλοι, πάντα, το ίδιο νοιώθουμε;
Να κάτσουμε να το καλοσκεφτούμε… μας έχει αφήσει χρόνο άραγε το ματαιόδοξο κυνηγητό στο οποίο αναγάγαμε τη ζωή μας; Ιόνιο, τραγούδι, κέφι θάλασσα…
Ο πιο αγαπημένος δίσκος μάλλον υπήρξε «ο Καλογιάννης τραγουδά Μουστακί». Κάπου εκεί, πριν είκοσι χρόνια, η κασέτα έπαιζε και ξαναέπαιζε στο κασετόφωνο της «ηλιαχτίδας», συντροφεύοντας τις διαδρομές. Μετά τόσο καιρό, μαζί με λίγο δελφίνι-δελφινάκι, από Καλατζή, ήρθε η σειρά του ψηφιακού δίσκου, μιας και κασετόφωνο δε διαθέτει η πανακότα, δυσεύρετα πια. Όχι ότι οι κασέτες έζησαν τόσα χρόνια, απλά η αναζήτηση μουσικής για τη μάζωξη του προηγούμενου Σαββάτου είχε ως «παρενέργεια» την εξεύρεση και αυτών των δίσκων. Τόσο «οικείο και μαλακό» άκουσμα…
Το παρκάκι στην κορυφή σήμερα ήταν γεμάτο. Γεμάτο κόσμο, μικρά παιδιά, γέλια και χαρές. Γλυκά φτερνίσματα χαριτωμένων ροζ φιόγκων και τρεχάλες πίσω από τις μπάλες. Απέκτησε τουλάχιστον για μια μέρα ζωή. Και όλο το πρωί το πόδια τριγύριζαν όλη του την έκταση. Και η αλήθεια είναι πως η δουλειά είναι αξιόλογη. Το ίδιο και η θέα, θέα που μέχρι τώρα ποτέ δεν είχε αναδειχθεί.
Σ’ ένα ζεστό, καλοκαιρινό καιρό, που το μόνο παράταιρο είναι πως τα ημερολόγια δείχνουν τέλη Νοέμβρη και οι σκιές του απογεύματος αρχίζουν να σείουν και να μακραίνουν τη σιλουέτα τους από τις δύο το μεσημέρι, η ήρεμη βόλτα μέσα στα δέντρα αγαλλιάζει το πνεύμα καθώς η ματιά χάνεται στο «άπειρο», πέρα μακριά, χωρίς τοίχους ή άλλα περιοριστικά εμπόδια σε κοντινή απόσταση να δημιουργούν τραχιά και «άκαμπτη» οπτική εντύπωση.
Αλήθεια, το δίδαγμα του Σαββατόβραδου ηχεί ακόμα στο μυαλό. Πως ορισμένοι άνθρωποι δεν «έχουν μυαλό» και μόνοι τους αποφασίζουν δύστυχη ίσως μοίρα, εν γνώσει πλήρη, αφού τα χείλη τρεμόπαιζαν φανερά σε ένα πνιγμένο άδικο για τα λόγια που άκουγαν τ’ αυτιά να προφέρονται. Βλέποντας τα νευρικά δάκτυλα να τρεμοπαίζουν και τα μάτια ν’ αγωνίζονται να μη βουρκώσουν, μόνο στενοχώρια μπορούσες να αισθανθείς για λογαριασμό τους. Μπορεί βέβαια και όλα αυτά να περάσουν σαν κακό όνειρο, να μείνουν πίσω, οι πιθανότητες όμως λίγες. Γιατί η περηφάνια φαινόταν ήδη σβησμένη, απούσα απ’ το βλέμμα αυτό.
Τελικά τί είναι οικείο και μαλακό, αφού πολλές φορές το πιο μαλακό μπορεί ν’ αποδειχθεί και το πιο σκληρό συνάμα;
Αλήθεια πόσος καιρός πάει από τότε που τίποτε δεν έχει μαλακή υφή;
Εκτός ίσως από τις ήρεμες μέρες του νωχελικού περίπατου μέσα στα δέντρα ή πλάι στη θάλασσα…
Αλήθεια, τί αίσθηση έχει το μαλακό;

Ψαλιδίσματα

Πάγωμα μισθών δημοσίων υπαλλήλων, για μισθούς άνω των δύο χιλιάδων ευρώ. Λογικό ακούγεται, με την πληθώρα του κόσμου να λαμβάνει ως μισθό λιγότερα από χίλια τετρακόσια, το μέτρο συμβάλλει εκτός των άλλων και στο κλείσιμο της ψαλίδας.
Κάπου ακούστηκε πως το «μέτρο» θα ισχύσει και στον ιδιωτικό τομέα. Όχι φυσικά γιατί το ζήτησε κάποια κυβέρνηση, ούτε για να κλείσουν «τρύπες προϋπολογισμού», αλλά να, εκεί αρχίζει η διαπραγμάτευση της συλλογικής σύμβασης σιγά, σιγά, και ήδη οι επιχειρηματίες «κινούνται», προς όφελός τους φυσικά, όχι προς το δημόσιο συμφέρον. Να μην πεταχτούν σαν πορδοβούλωμα; Έχει γίνει άλλωστε «μόδα» οι επιχειρηματίες να εμπλέκονται στα πολιτικά δρώμενα. Ειδικά από τότε που η χρηματοοικονομία τοποθετήθηκε άνω της πολιτικής και η πολιτική έγινε απλή χειράμαξα που υπηρετεί τις επιχειρήσεις.
Τί; Να ελπίζει δηλαδή η κοινωνία πως οι επιχειρηματίες θα παγώσουν τους μισθούς άνω των δύο χιλιάδων, συμβάλλοντας έτσι και αυτοί στο «κλείσιμο της ψαλίδας», ή αυτοί μιλούν για το σύνολο των μισθών, και στην πράξη αναφέρονται στους μισθούς των υπαλλήλων και όχι στις αποζημιώσεις διευθυντάδων και στελεχών, ή στα κέρδη των ιδίων; Πάγωμα στα κέρδη θα υπάρξει άραγε; Πάντως, σήμερα, κοινά αποδεκτό, αν και κατακριτέο απ’ όλους, πως γίνεται να είναι και τα δύο μόνο η οξύμωρη ανωριμότητα του σήμερα μπορεί να ξέρει, είναι πως ήθος και επιχειρηματικότητα δεν συνάδουν. Λες ν’ αλλάζουν οι καιροί ξαφνικά, ή άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε;
Πάγωμα διορισμών δημοσίων υπαλλήλων πέραν των τομέων υγείας και παιδείας (και εθνικής άμυνας;;;). Λογικό. Με τόσες ελλείψεις προσωπικού στα νοσοκομεία, είναι πραγματικά θαύμα πως αυτά καταφέρνουν και λειτουργούν. Αν και ο περισσότερος κόσμος δεν αντιλαμβάνεται πως ένας από τους λόγους που η περίθαλψη είναι σε δραματικό επίπεδο, είναι αυτές οι ελλείψεις προσωπικού. Η προπαγάνδα «συρρίκνωσης του δημοσίου» έχει πείσει τους πάντες να μην εξετάζουν ποτέ αυτή την παράμετρο, αντίθετα να κλείνουν τ’ αυτιά τους και να «κοιτούν» αλλού!
Όσο για τα σχολεία, κάθε χρόνο τρέχουν τελευταία στιγμή να καλύψουν τρύπες μπας και καταφέρουν να λειτουργήσουν. Αλλά βέβαια η κοινωνία είναι «αντίπαλη» και των δασκάλων. Μήπως τελικά η κοινωνία είναι αντίπαλη του εαυτού της και δεν το έχει καταλάβει;
Χάλια η οργάνωση του δημοσίου, χάλια, γιατί εκεί ακριβώς εντοπίζεται το πρόβλημα. Χάλια μαύρα, ειδικά αν σκεφτεί κανείς πως μέσα σε όλες τις ελλείψεις, υπάρχουν και κηφήνες που κάθονται, ειδικά όσο κινείσαι προς τα «πάνω». Διότι το «βόλεμα» εκεί είναι εύκολο να γίνει. Σιτιστές περιστεριών δεν υπάρχουν πολλοί, άσε που ο σιτιστής πρέπει να περπατήσει και λίγο και να παράξει ένα κάποιο έργο, αλλά «διοικητικοί»…
Αυτές τις τελευταίες προσλήψεις θέλει η κυβέρνηση να παγώσει; Πολύ καλά θα κάνει!
Οι ελεγκτικοί μηχανισμοί όμως, βλέπε εφορία, η οποία θα καταστείλει και τη φοροδιαφυγή, βλέπε επιθεώρηση εργασίας, βλέπε ένα σωρό άλλους μηχανισμούς που υπολειτουργούν, χωρίς προσωπικό, εξ ου και όλα πάνε στραβά κι ανάποδα, με τί θα επανδρωθούν; Γιατί δυστυχώς, παρόλο που το ελληνικό δημόσιο βρίθει κηφήνων, η αλήθεια είναι πως έχει τρομερές, πολλαπλάσιες ελλείψεις σε καίριο προσωπικό, το οποίο δεν προσλαμβάνεται μόνο και μόνο λόγω της μοντέρνας επιταγής «συρρίκνωσης» του δημόσιου τομέα.
Σε αυτό το δημόσιο χάος άραγε θα μπει κάποια στιγμή τάξη; Γιατί όσον αφορά στο ήθος, χαΐρι μάλλον δε θα δει η ανθρωπότητα πριν καταδικάσει και απαγχονίσει την έννοια της κερδοφορίας.

Σκόρπιες σκέψεις στ’ όνομά σου

Τί σχέση έχει το σήμερα με το τότε; Τα σημερινά σιδερόφρακτα παράθυρα με εκείνα, τριάντα έξι χρόνια πριν; Τί σχέση έχει ο σημερινός «φόβος» των περίοικων με το αντίστοιχο συναίσθημα των τότε πολιτών; Ποιές οι συσχετίσεις δημοκρατίας, ελευθερίας, τρομοκρατίας;
Πόσο βασανισμένη είναι η συνήθης πια δήλωση πως η τρομοκρατία και τα «γεγονότα» υπονομεύουν τη δημοκρατία; Η «δημοκρατία» του σήμερα κρατεί καλά, το μόνο που υπονομεύει ο φόβος είναι η ελευθερία η ίδια. Άλλωστε, οι δύο τελευταίες έννοιες εκφράζουν κατάσταση, ενώ η πρώτη εκφράζει πολίτευμα.
Τριάντα έξι χρόνια πριν πάντως το κτίριο δεν είχε σφραγισμένα με μέταλλο παράθυρα να προστατέψουν, τί; Τότε, ό,τι και αν είναι αυτό το «τί», προφανώς και δε χρειαζόταν προστασία.
Τότε κάποιοι «ξεσπάθωσαν» ενάντια στην καταπίεση. Σήμερα η «γιορτή», η μέρα μνήμης, φαίνεται πως καταπιέζει την κοινωνία. Και μόνο η φράση «τα προβλήματα που θα προκαλέσουν οι κυκλοφοριακές ρυθμίσεις» φανερώνει πως η κοινωνία δε γιορτάζει. Συνεχίζει απτόητη το «δρόμο της» ελπίζοντας να μην υπάρξουν «αποκλίσεις» από την καθημερινή της ρουτίνα. Γιατί κάθε απόκλιση, αποτελεί πρόβλημα. Και η ζωή η ίδια τελεί έτσι υπό καταπιεστικό καθεστώς. Προφανώς και οι τότε εξεγερμένοι ενάντια στην καταπίεση και υπέρ της ελευθερίας, απέτυχαν.
Απέτυχαν γιατί η ελευθερία έχασε το νόημά της. Στο όνομα της προάσπισής της άλλωστε ο σημερινός άνθρωπος έχει γίνει ο χειρότερος φασίστας, υποστηρικτής των «ατομικών συμφερόντων». Και ενώ στη θεωρία ωραιολογεί, στην πράξη επικροτεί και δικαιολογεί κάθε «προάσπισή τους», με όποιο τρόπο και αν γίνεται, όποιες συνέπειες κι αν έχει. Άλλωστε τα ατομικά συμφέροντα «απαιτούν χώρο» και το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο περιορίζει το άτομο, στερώντας τόν του.
Σήμερα είμαστε όλοι απαλλαγμένοι από το παρελθόν. Σήμερα είμαστε «δημοκράτες», δεν «επιβάλλουμε», δε δημιουργούμε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Τα διώξαμε μακριά μας, σε άλλες χώρες, σε άλλες ηπείρους και παρότι στηριζόμαστε σε αυτά για να βιώσουμε την εικονική μας «ανάπτυξη» και ευημερία, εθελοτυφλούμε και θεωρούμε εαυτούς υπέρμαχους της ελευθερίας. Στο όνομά της σκλαβώνουμε ανθρώπους, ιδέες, ζωές, ακόμα και τις ίδιες τις δικές μας, εμάς τους ίδιους. Σήμερα θεωρούμε εαυτούς ελεύθερους, μόνο και μόνο γιατί βρισκόμαστε στη θέση των καταπιεστών.
Πόσες αυριανές ελευθερίες άραγε δεν αίρονται πιθανότατα σήμερα, με τη σημερινή ανθρώπινη δραστηριοποίηση και πορεία; Τι σημασία έχει όμως; Ο άνθρωπος δεν θέλει να είναι όλοι ελεύθεροι, θέλει απλά να μπορεί να κάνει αυτός, σήμερα, ότι θέλει, αγνοώντας τη διαχρονική διαδραστικότητα των «θέλω» του.
Όλα αυτά όμως είναι «φιλοσοφίες». Η σημερινή μέρα, όπως και κάθε μέρα μνήμης, πρέπει να καταργηθεί. Καταπιέζει τη «φυσιολογική», καθημερινή, ρουτινιάρικη ζωή. Ευτυχώς, ο κόσμος σιγά, σιγά ξεχνάει, βολεύεται, επαναπαύεται, «προχωράει». Ομοιάζει επιτέλους σε ένα λοβοτομημένο ανθρωποειδές κατασκεύασμα που έχει βάλει την «ανάπτυξη» και την «ελευθερία» αυτοσκοπό και μέσα σε όλα αυτά ξεχνάει να ζήσει. Σε λίγο καιρό η «ανθρωπότητα» θα μπορεί να πει ότι είναι πλέον ελεύθερη να προοδεύει απρόσκοπτα.
Η ανθρωπιά πάντως χάθηκε την ώρα που ο άνθρωπος έπαψε να αγωνίζεται για τους συνανθρώπους του. Εξαφανίστηκε τη μέρα που το άτομο εξυψώθηκε πάνω από το σύνολο. Έσβησε όταν ο άνθρωπος έμαθε να φοβάται τους όμοιούς του εκ προοιμίου.

Πρωινό απόδοσης φόρου τιμής, κάτι πρέπει πάντα να αφιερώνουμε.

Μικρά, καθημερινά εγκλήματα…

Και να θες να το αποφύγεις, δεν μπορείς. Τελεσίγραφον: «Καλά, εμείς θα έρθουμε»…
Ε αφού θα έρθετε, ας γίνει ολοκληρωμένο το έγκλημα. Τί τρεις, τί τριάντα; Ένα μηδενικό διαφορά τώρα… Πφφφφ…
Οπότε από πρωί στη μαρινάτα, καλό δέσιμο, μη φύγει κανά κομματάκι δηλαδή και το ψάχνουμε… 3 ώρες ψήσιμο και το «λουκούμι» έτοιμο, ένα γκιούλμπασι να γλύφεις… και τσ’ αμασχάλες του κώλου σου που έλεγε κι' η νόνα μου.



Όπως πάντα φυσικά οι γνωστοί τρελοί έφεραν τούρτα και κεράκια. Τα τελευταία χώρεσαν οριακά, αλλά αυτό το πράμα σε τριάντα κομμάτια δεν κόβεται!



Κόβεται κόβεται, αρκεί να τραγουδήσει η ομήγυρης όλη μαζί δυνατά και να δώσει το σωστό τέμπο! Μετά από ένα ενδελεχές τοπογραφικό οι συνδαιτυμόνες ταΐστηκαν και γλυκάθηκαν, αλλά απείλησαν πως χωρίς μαργαρίτες δεν αποχωρούν…



Τα σέικερ ανά χείρας λοιπόν και τα ποτήρια στον πάγκο.
Και να θέλει ν’ αγιάσει κανείς, δεν μπορεί, ειδικά άμα έχει μπλέξει με μουρλοπαντιέρες…

Surely…

Size may not matter my young padawan,
but age, as you do know, does.

…

Οι «διαχειριστές» κάνουν τελικά τίποτε παραπάνω από το να ροκανίζουν το χρόνο των συνεργατών τους;

Παίρνουν και μερικά τηλέφωνα που και που βέβαια, και μεταφέρουν μερικά προς υπογραφή χαρτιά. Και αν δεν ήταν πάλι διαχειριστές αυτοί που «πρέπει» να τα υπογράψουν, μάλλον κλητήρες θα ονομαζόταν με βάση την υπόλοιπη δραστηριότητά τους. Κλητήρες, μπλαμπλά-δημοσιοσχεσίτες με δικαίωμα υπογραφής και εξειδίκευση στην εξανέμιση του χρόνου… Άντε μετά να κάνεις σοβαρή δουλειά…

Μιλώντας για μαύρες τρύπες…

Και τί έγινε;

Τίποτε. Λογικό, για να γίνει κάτι πρέπει να έχουν προδιαγραφεί προορισμοί. Εκτός και αν θεωρηθεί πως η ρότα είναι θέμα «αυτορύθμισης». Λες και αυτορυθμίζεται ποτέ τίποτε. Ιδέα είναι και αυτό. Αιτιοκρατικά ρυθμίζεται, όχι «αφ εαυτού», απλά με αυτόν τον τρόπο είναι δυνατό να στρουθοκαμηλίσουμε βλέποντας τη «διεργασία» σαν μαύρο κουτί και θεωρώντας άπειρους βαθμούς ελευθερίας.
Μα για ένα λεπτό, για ποιά ρότα μιλάμε; Αυτό δεν είναι ρότα. Στασιμότητα, και μάλιστα δίχως άγκυρα είναι. Πλήρης άπνοια και τα πανιά κρέμονται ακίνητα στα κατάρτια, κοιτούν μάταια το στραβό γιαλό. Κι έχει αρχίσει το σαράκι να το ροκανίζει το σκαρί και στο τέλος αύτανδρο θα πάει, χωρίς να έχει κουνηθεί οργιά.
Και τι έγινε; Το μόνο που θα αλλάξει είναι πως θα χαθούν οι φωνές όσων το επανδρώνουν. Κατά τα άλλα, διαφορά δε θα υπάρξει σε τίποτε, ούτε καν σε αυτούς τους ίδιους. Μόνο μια μικρή αύξηση της εντροπίας, η οποία πιθανότατα θα είναι τόσο αμελητέα, που θα περάσει απαρατήρητη από το σύμπαν.

Χωρίς Ιθάκη άλλωστε, δεν υπάρχει το ταξίδι, χωρίς το ταξίδι, δεν υπάρχει ζωή.

Μήνας εορτών

Ή μήνες εορτών, μιας και οι εορταστικές εκδηλώσεις ξεκίνησαν από τον προηγούμενο και πρόκειται να συνεχιστούν έως και τον επόμενο. Μιχάληδες και Άγγελοι πολλοί, αλλά η καλύτερη γιορτή γίνεται στο σπίτι της θείας. Εκεί λοιπόν αυτή τη φορά ήρθε το μπουζούκι ως επισκέπτης, δεν χρειάστηκε να μεταβεί η ομήγυρη σε κέντρο διασκεδάσεως, και συνοδεία κιθάρας, οι συνδαιτυμόνες θυμήθηκαν Βαμβακάρη, Τσιτσάνη και ένα σωρό άλλους ρεμπέτες, τραγούδησαν όλοι μαζί και χόρεψαν ζεϊμπέκικα και τσιφτετέλια, μιας και «όλοι θέλαν να γίνουν μπουφετζίδες» μπας και αποφύγουν τους «γκρεμούς της ζωής»… Οι φιάλες του κρασιού μάλλον ήταν τρύπιες, δεν εξηγείται αλλιώς η ταχύτητα με την οποία άδειαζαν. Το κέφι και οι συζητήσεις κράτησαν μέχρι «το μινόρε της αυγής». Μετά το δεύτερο στη σειρά γλέντι, η άφιξη στο φυντανοτροφείο οριακά καθυστερημένη.
Μερικές φορές τελικά, ένα ξυπνητήρι θα ήταν χρήσιμο…

Σπάνια πιά τέτοια αυθόρμητα, ζεστά γλεντάτσια  :(

Φως στο τούνελ

Τα «θυμωμένα» σύννεφα περιδιάβαιναν τον ουρανό από πρωί της χτεσινής. Τόσο θυμωμένα, που η απορία «πότε θα ρίξει καρέκλες» περιδιάβαινε με τη σειρά της, και δικαίως, το μυαλό, όσο περιδιάβαινες τη γειτονιά για δυο τρεις αναγκαίες δουλίτσες. Η γενέθλια πρόσκληση ήρθε από νωρίς. «Εσύ με θυμάσαι πάντα, όπως πολύ λίγοι». Και πως μπορούσες να μην τη θυμάσαι, κι ας απομακρύνει η πόλη. Την ξέρεις από μικρό παιδί, πριν είκοσι συναπτά την μάθαινες κολύμπι το καλοκαίρι. Είκοσι; ;;;???;;; Από τότε;;; Ας μην αρχίσουν πάλι βροχή οι κατάρες προς τον Αϊνστάιν και τις μαύρες τρύπες…
Πώς μπορούσες λοιπόν ν’ αρνηθείς; Άσχετο αν ήθελες ή δεν ήθελες, ή αν δεν μπορούσες ν’ αποφασίσεις ποιο από τα δύο ίσχυε. Σημασία είχε πως δεν μπορούσες να μην πας. Και τα μαύρα σύννεφα συνέχιζαν να κυκλοφορούν ψηλά πάνω, συνοδεύοντας τις απαραίτητες εργασίες, χωρίς να ρίχνουν σταγόνα νερού.
Τώρα πως γίνεται μια ήρεμη χαλαρή σπιτική συνεστίαση «λίγων καλών κι εκλεκτών φίλων», να καταλήξει στα μπουζούκια, είναι ένα θέμα. Η αλήθεια είναι πως το χεράκι σου το έβαλες, έσπρωξες κάτι τοις παραπάνω. Άσχετο αν το ήθελες, ή δεν το ήθελες, ή δεν μπορούσες ν’ αποφασίσεις, πρακτικά δεν το πίστευες κι όλας πως θα γίνει. Αλλά ζήλεψε λίγο βλέπεις η «ψυχή του παντρεμένου» και πήρε «άδεια μετά δημοσίων θεαμάτων» κι άφησε γυναίκα και τέκνα για να θυμηθεί εκείνα τα καλοκαίρια προ… χμμ μαύρες τρύπες είπαμε; Ο έτερος καπαδόκης θα σας ακολουθούσε στα πάντα ούτως ή άλλως, η υπόλοιπη παρέα φαινόταν να μην ήθελε, αλλά λίγο παραπάνω «σπρώξιμο» ποτέ δεν έβλαψε κανέναν…
Έτσι καταλήξατε «στην υπόγα» ν’ ακούτε το μπαγλαμά και το τουμπερλέκι να συνοδεύουν τους στοίχοι. Τώρα αλήθεια χρειαζόταν όλα αυτά για να δεις ότι κάτι πάει πάρα μα πάρα μα πάρα πολύ στραβά; Μάλλον χρειαζόταν για να το συνειδητοποιήσεις ακόμα περισσότερο. Κάτι πάει όντως πολύ, πολύ, πολύ στραβά, και σίγουρα δεν μπορείς να βρεις κανέναν τρόπο να το διορθώσεις, να του ξεφύγεις. Κανένας δεν περνάει απ΄ το μυαλό, όσο και αν το σπας το ρημάδι.
Κι αφού δεν κατέβηκαν τελικά οι αγγέλοι, χορέψατε εσείς το τσιφτετέλι, ίνα πληρωθεί το άσμα, και, ταραγμένος από την συνειδητότητα της στιγμής επέστρεψες σπίτι λίγο πριν ανοίξουν τελικά οι ουρανοί και πέσουν οι πολυαναμενόμενες «καρέκλες», σε μια προσπάθεια να ξεπλύνουν ίσως τα στραβά κι ανάποδα. Μόνο που απ’ ότι φαίνεται, τα δαιμόνια πρόκαμαν να περάσουν κι αυτά την πόρτα και η βροχή εις μάτην μαστίγωνε την πόλη. Αυτά, προστατευμένα στους τέσσερεις τοίχους περιδιάβαιναν, παρέα με εκείνο το μπουκάλι ουίσκι, γύρω σου, μέσα σου.

Φώς στο τούνελ, ούτε καν αμυδρό, κι ας έσκασε μύτη ο ήλιος στην άκρη εκείνου του σύννεφου…

Καρδιακό…

Παραλίγο. Και μάλιστα την ώρα που απεφασίσθη η ανανέωση των αντιγράφων ασφαλείας. Ο τούρκος ξεκίνησε ομαλά, όπως αναμενόταν, αλλά εκεί που κανείς θα περίμενε την υπέροχη ταπετσαρία του, αντ’ αυτού εμφανίζεται ο «φάκελος» με τα κείμενά του. Παράξενο. Κλείνοντας τον «φάκελο», μαύρη οθόνη. Γλάροι και κύκνος πουθενά. Τούτη την ώρα απλά κοιτάς απορημένος, δεν υποψιάζεσαι τι μπορεί να ακολουθήσει…
Κάτι λάθος θα έγινε. Επανεκκίνηση! Μα η σιγουριά ότι όλα θα πάνε σωστά τώρα, γρήγορα διαλύεται. Μετά τη γνωστή διαδικασία, κλείσιμο «φακέλου», πάλι εμφανίζεται μια μαύρη οθόνη, με ένα χρυσοκίτρινο βελάκι να περνοδιαβαίνει, διαγράφοντας τη φιδίσια τροχιά που του υπαγορεύει το ποντίκι, λες και το έχει πάρει η γάτα στο κατόπι. Κάπου εδώ ξεκινάνε τα τσιμπήματα, ένας βάρος στο στήθος, μια δυσκολία στην αναπνοή…
Ctrl-Alt-Del, επίκληση του task manager, δεν μπορεί, κάτι θα γίνει. Όλες οι «εργασίες» εκτελούνται κανονικά και τα παράθυρα δουλεύουν άψογα αναφέρει ο διαχειριστής. Και τότε πού είναι η οθόνη; ΟΕΟ; Πού το γνωστό περιβάλλον εργασίας; Επανεκκίνηση για δεύτερη φορά με τις ρυθμίσεις της τελευταίας «επιτυχούς εκκίνησης». Το βάρος μεγαλώνει. Όλα τα αρχεία βρίσκονται «ασφαλισμένα» σε αντίγραφα, όλα εκτός από την τελευταία πρόταση, αυτή που ζητείται γραμμένη σε κελάκια του εξέλ, με συγκεκριμένο αριθμό χαρακτήρων ανά παράγραφο, αυτή που μέσα σε δέκα λεπτά, γράφεις την παράγραφο και θες άλλη μισή ώρα για να τη χωρέσεις, με το νόημα που θες, στο κελί της… Καρδιακό; Καρδιοεγκεφαλικό έρχεται…
Ε, ε, έρχεται, διότι και στην τρίτη εκκίνηση την παράσταση κλέβει η… μαύρη οθόνη! Μαύρη χήρα που τον έφαγε τον τούρκο. Με τα μάτια κλεισμένα σφιχτά, το δισκάκι του λειτουργικού εισάγεται στο ντράιβ για να επιχειρηθεί επιδιόρθωση. Με μισή καρδιά, γιατί τα αποτελέσματα είναι αμφίβολα, η άλλη μισή άλλωστε έχει ήδη παραλύσει. Με ανάσα βαριά και χέρια και πόδια κομμένα. Βλέποντας τον πίνακα επιλογών, έρχεται η ιδέα: Επαναφορά του συστήματος σε παλαιότερη κατάσταση! Υπάρχει μία πριν από την εγκατάσταση της νέας έκδοσης «αντιβιοτικού», την περασμένη Κυριακή. Επιλογή, αναμονή, αναμονή, αγωνιώδης αναμονή, λες και πέρασαν αιώνες ένα πράμα…
Το σύστημα επανέρχεται. Γρήγορα στο φάκελο της πρότασης. Όλα στη θέση τους, όπως έπρεπε! και τα κελιά γεμάτα! Ανακούφιση. Το καρδιακό απεφεύχθη τελευταία στιγμή. Άμεση ανανέωση των αντιγράφων ασφαλείας. Ευτυχώς, η γκέισα βρίσκεται ήδη Ελλάδα και η αντικατάσταση του τούρκου είναι πλέον θέμα ημερών. Φρέσκα νέα. Στο μεταξύ, η προσπάθεια «αναβάθμισης» του γερομπισμπίκη απέβη χρονοβόρα. Η δοκιμαστική έκδοση των νέων παραθύρων αναβαθμίζεται μόνο με τα βιομηχανικά ατσαλοκουφώματα, και όχι με σπιτικά λουμίνια. Αναγκαστική επανεγκατάσταση των πάντων…

Και η ζωή συνεχίζεται…

Φιλαράκι δε γουστάρεις μία, ε;

«Όσοι βρίσκονται εδώ μέσα όμως, βρίσκονται για να δουλεύουν, όποιος δε γουστάρει, όξω απ’ την αίθουσά μου». Κάπως έτσι, με μεγάλη ένταση αλήθεια, τελείωσε ο «μήνας του μέλιτος» και ξεκίνησε ο αγώνας που θα αναδείξει ποιός θα «πατήσει πόδι». Κάποια ανώτερη δύναμη πάντως πρέπει να κανονίζει ώστε οι «αντιρρησίες συνείδησης» να μαζεύονται κάθε φορά, όλοι μαζί, την Τρίτη το βράδυ. Εξουθενωτικό. Τουλάχιστον το «μαστίγιο» φαίνεται να απέδωσε, έστω πρόσκαιρα.
Η αρχική ιδέα πάντως, σήμερα, κινούνταν γύρω από τους γλάρους. Κάθε πρωί, απολαμβάνουν το μπάνιο τους και το θαλασσινό αγέρι πλάι στο δρόμο προς το φυντανοτροφείο, εκεί που η πρωινή άμπωτη δημιουργεί μια τεράστια αμμώδη έκταση, διάσπαρτη με λιμνούλες θαλασσινού νερού. Το θέαμα της ήρεμης «αμμοθάλασσας» με τα εκατοντάδες πουλιά, χειμώνα καλοκαίρι, με ήλιο, συννεφιά ή βροχή, δημιουργεί αλήθεια μια αγαλλίαση, ενώ, ξεκινώντας κάθε φορά το ταξίδι, από το σπίτι κι όλας, η προσμονή για την ώρα της διαδρομής πλάι στα γλαροπούλια που «χαλαρώνουν» λίγο πριν ξεκινήσουν το δικό τους ημερήσιο ταξίδι, είναι μεγάλη. Στην επιστροφή πάλι, η παλίρροια έχει καλύψει όλο το αμμώδες στρώμα τους και ανήσυχα κυματάκια, στεφανωμένα πολλές φορές από άσπρα άτια, σκάνε στην τσιμεντένια βάση του οδοστρώματος. Οι γλάροι έχουν φύγει, θα επιστρέψουν εκεί το επόμενο πρωινό για την καθιερωμένη τους «πρωινή σιέστα».
Καινούργια, φρεσκοβαμμένα παραθύρια ανά χείρας για τον γερομπισμπίκι του γραφείου, που αντέχει σαν σκυλί, χρόνια τώρα, αλλά είναι αμφίβολο πόσο θ’ κρατήσουν τα κουφώματά του τα «νέα υλικά». Οι διαδικασίες αντικατάστασης του τούρκου μπήκαν στην τελική ευθεία. Απεφασίσθη επιστροφή στις παλιές καλές γκέισες που άφησαν εποχή... ;)

Νοέμβρης

Επίσημα. Από χτες. Μετρώντας τους μήνες έναν έναν, υπήρχε ίσως ελπίδα να βρεθεί η μαύρη τρύπα που ρουφάει τον χρόνο μεταξύ Σεπτεμβρίου και Μαΐου. Αντ’ αυτού, αναζητείται πλέον η «οπή διαρροής» για κάθε μήνα χωριστά, διότι και μεμονωμένα, ένας προς έναν οι άτιμοι μήνες «εξατμίζονται» εν ριπή οφθαλμού. Αναζητείται λοιπόν και νέο «πειραματικό πρωτόκολλο» για το επόμενο έτος. Μπας και διευκρινισθεί και λυθεί το πρόβλημα. Όχι ε;
Παραδοχή.
Με τον Νοέμβριο, ήρθε κι ο χειμώνας, χτύπησε την πόρτα και έβαλε το ποδάρι του στο κατώφλι. Δεν εξηγείται αλλιώς. Κοντομάνικο μακό τη μία ημέρα και την επομένη ψάχνεις για μάλλινα, άχρηστα μέχρι τότε, στην ντουλάπα. Ε μέχρι να βρεθεί το κατάλληλο ένδυμα ένα ψιλό συναχάκι το αρπάζει κανείς. Αρκετό για να επιδεινώσει το «τσίμπημα» του λαιμού από το συνεχές μπλαμπλά του φυντανοτροφείου. Μέχρι εκεί. Οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους. Ο χειμώνας οφείλει να μείνει στο κατώφλι και να μη διαβεί την πόρτα για έναν ακόμα μήνα. Να υπάρχει και θέμα δηλαδή για τις αρχές Δεκεμβρίου, σε… δυο τρεις μέρες και μια «χρονοδιαρροή» μετά;
Στην πράξη πάντως αυτή η χρονοδιαρροή ακολουθεί τάξη μεγέθους έτους. Γίνεται πιότερο αισθητό σε συγκεκριμένα γεγονότα, ορόσημα. Δεκαοκτώ, εικοσιπέντε ας πούμε… Πώς και πότε; Ισοδύναμο με το τριάντα, τριανταεπτά βέβαια, αλλά όταν αλλάζει η αρχή των αξόνων και χρησιμοποιείται άλλο χωροχρονικό μετρητικό σύστημα, η ύπαρξη της μαύρης τρύπας γίνεται άμεσα αντιληπτή! Κάπου εδώ ξεκινάς να καταριέσαι τον Αϊνστάιν…
Η χθεσινοβραδινή βόλτα πάντως απέδειξε πως κάποιοι είχαν την προνοητικότητα να έχουν βγάλει απ’ το μπαούλο μέχρι και κασκόλ! Υπερβολικό ίσως. Πάντως η κίνηση στην οδό των ρεμαλιών ήταν πεσμένη. Υποτονική, σχεδόν χειμερινή. Βγήκαν και οι πρώτες σόμπες σε πρώτη θέα. Αλλά το κασκόλ και η καμπαρτίνα που φορούσε η περαστική, μάλλον έπεσαν λίγο βαριά στην εποχή. Από τώρα; Δηλαδή αργότερα τί; Κρομμύδι θα κυκλοφορεί!

Με ελαφρά πηδηματάκια να ξεκινάμε γιατί πλάκωσαν οι επόμενοι πελάτες