Γέρε χρόνε φύγε τώρα...

Η χρονιά αυτή λοιπόν δώρισε στην οικογένειά σου το πιο γλυκό και όμορφο δώρο που θα μπορούσε κανείς να προσφέρει. Έναν γλυκό μπελά με αμυγδαλωτά ματάκια και στρουμπουλό προσωπάκι, που τριγυρνάει με τις ώρες στα πόδια σου στο γραφείο καθώς πληκτρολογείς, ή παίζει με το φερμουάρ της ζακέτας σου όταν την έχεις αγκαλιά.

Τρελαίνει τη μάνα της ανοίγοντας όλα τα συρτάρια και αραδιάζοντας τα πράγματα στο πάτωμα, από πετσέτες μέχρι τεντζερέδια και πινέλα και κουτάλες, λες και σε παζάρι έτοιμη να διαλαλήσει την  πραμάτεια της στους επίδοξους αγοραστές. Τα παιγνίδια της τα αγνοεί επιδεικτικά, προς μεγάλη στενοχώρια της μαμάς της που θα ήθελε ένα παιδί να παίζει, αλλά και σε απόλυτη συμφωνία με τον μπαμπά της που θεωρεί πως το καλύτερο παιγνίδι είναι αυτό που δεν αγοράστηκε!

Κόρη του μπαμπά αυτό το παιδί, τί να πεις!

Έτσι λοιπόν, μπορεί το ‘13 να μην ήταν και κανά σπουδαίο έτος, χειρότερο από κάθε προηγούμενο θα έλεγε κάποιος (αν δεν ανήκε στη σφαίρα των φαφλατάδων κυβερνώντων), αλλά για εσάς στάθηκε ένα από τα καλύτερα, αν δηλαδή είναι δυνατόν να είναι ποτέ ένα έτος καλό ή κακό. Αλλά με αυτές τις συμβάσεις μεγαλώσατε, με αυτές και μιλάτε και σκέφτεστε. Εδώ ακόμα κι εσύ που δεν θεωρείς τα έτη καλά η κακά, φροντίζουν οι άνθρωποι να λάβουν πλήρη κυριότητα στην καλοσύνη και την κακία, αισθάνθηκες την ανάγκη να αποχαιρετήσεις το έτος ευχαριστώντας το για το υπέροχο δώρο, αν και για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, η γυναίκα σου σού το έκανε το δώρο αυτό και λες να μην πάρει τα ‘πάνω της ευχαριστώντας την για πολλοστή φορά και δημοσίως, οπότε ρίχνεις τα εύσημα στο χρόνο! Αλλά είπαμε, συμβάσεις είναι αυτές – όσα δεν φέρνει ο αϊ Βασίλης, τα φέρνει ο χρόνος, και όσα δεν μας αρέσουν τα φέρνει η κακιά η ώρα!

Τη χρονιά αυτή λοιπόν, χωρίς να μπορείς να διακρίνεις κάποια σοβαρή διασύνδεση, ολοκλήρωσες και το μυθιστόρημά σου. Την ιστορία εκείνη που άρχισες πριν εννέα χρόνια και που την είχες σταματήσει για τρία λόγω κακής διάθεσης με τα προβλήματα του πατέρα σου, και μετά για άλλα τέσσερα λόγω γάμων και βαρεμάρας και σιγουριάς ότι το τελευταίο κεφάλαιο ούτε ήξερες, ούτε πίστευες ότι μπορείς να το γράψεις… Ε αυτή η ιστορία τελείωσε, και μια δεύτερη, ακόλουθη, είναι ήδη στα σκαριά κατά το εν’ τέταρτο!

Παραγωγική χρονιά! Το φυντανοτροφείο βέβαια αποτελεί δεδομένο πλέον παρελθόν, καθώς και κάθε άλλη πιθανή ακαδημαϊκή δράση έτσι όπως είναι τα πράγματα στην Ελλάδα, και παρόλο που κάποιες ιδέες για δραστηριοποίηση στο εξωτερικό πέρασαν από το μυαλό σου, έφυγαν όπως ήρθαν, μιας και ούτε οι οικογενειακές καταστάσεις το επιτρέπουν, ούτε η άποψή σου για το «τί είναι ζωή» και «πώς ζήται μια ζωή» συνηγορεί με το να φύγεις.

Παύση – η μικρή βαρέθηκε στο πάτωμα και ανέβηκε στην αγκαλιά – παρακολουθεί τώρα τα γράμματα να γεμίζουν τη σελίδα! (Τσιρίζει άμα τη εμφανίσει του θαυμαστικού!)

Οπότε λοιπόν, και αφού οποιαδήποτε ιδέα για παραγωγική δραστηριότητα στο Ιόνιο προσκρούει στη σθεναρή αντίθετη διάθεση της γυναίκας σου για απομάκρυνση της οικογενείας από τα τσιμέντα – και την αιθαλομίχλη εδώ που τα λέμε, αλλά ούτε αυτό το επιχείρημα έπιασε, ούτε ο συνδυασμός του με το καλύτερο περιβάλλον για το/τα παιδιά, αρκείσαι στο να μεταφέρεις τις γνώσεις σου στα παιδιά τριγύρω και να συγγράφεις, μπας και κάποτε αναγνωριστείς ως συγγραφέας που λέει ο λόγος.

Μεταξύ μας τώρα, μια ματιά που έριξες στην πόλη με τη μουντίλα να πλανιέται από πάνω της, είναι κομμάτι απωθητική…

Τέλος, αυλαία, το 2013 αποχαιρετά, και το 2014 έρχεται!

(Και τι σημασία έχει άραγε; Μα είπαμε, δεν είπαμε; Συμβάσεις του μυαλού! Α έτσι, καλά…)

Για το ‘14 λοιπόν θα μπορούσες να ευχηθείς πολλά (όχι, το τί θα αλλάξεις δεν θα το μαρτυρήσεις, δεν αλλάζεις άλλωστε τίποτε, ο συνδυασμός όλων, των καλών και των κακών σου, κάνουν εσένα και δεν επιθυμείς να γίνεις άλλος άνθρωπος).

Τα πράματα, ευχηθείς δεν ευχηθείς, δεν θα αλλάξουν (ούτε τα ευχολόγια του πολυχρονεμένου σας βεζύρ’ πρόκειται να τα αλλάξουν) οπότε άσκοπο να ασχοληθείς με αυτά. Ούτε επί γης ειρήνη θα έρθει επειδή το θες, ούτε και εν ανθρώποις ευδοκία.  Τί θα ήθελες λοιπόν; Αδερφάκι (ένα – δύο, δεν κολλάμε στο νούμερο τώρα) για τη μικρή, να πάψει, έστω και μετά από τέταρτη επέμβαση, να ταλαιπωρείται ο πατέρας σου άδικα, και να εκδοθεί το βιβλίο σου. Αυτά, εί δυνατόν με αυτή τη σειρά, αν προαιρείται ας τα φέρει, ο αϊ Βασίλης, το νέο έτος, ο πελαργός, όποιος θέλει τέλος πάντων, αν είναι νά ‘ρθουν ας τα φέρει όποιος νά ‘ναι, δεν κακοκαρδίζεις κανέναν καλοθελητή!

Άντε και καλή χρονιά!

Μια του Λιάπη, δυο του Λιάπη, τρείς και το σχοινί της μάνας!

Με φασαρία κι εκνευρισμό αποχωρεί το έτος τούτο. Μεγάλο εκνευρισμό, γιατί εσύ, όπως και οι περισσότεροι άλλωστε, ούτε ένα ταξιδάκι ψυχικής ανάτασης δεν μπορέσατε να πραγματοποιήσετε! Τώρα, εδώ που τα λέμε, άμα ήταν να πας ταξίδι και να έχεις τους δημοσιογράφους στο κατόπι σου ανά δευτερόλεπτο, να το βράσεις. Χειρότερα από μπράβους έχουν καταντήσει, και δεν είναι και διακριτικοί ανάθεμά τους˙ ενώ τουλάχιστον τον σεκιουριτά τον δασκαλεύεις πότε να μην εμφανίζεται για να μπορέσεις να απολαύσεις και δυο ιδιωτικές στιγμές με κάποια αιθέρια παρουσία, ή στο φινάλε δυο μοναχικές γουλιές κρασί βρε αδερφέ!

Θα μου πεις, καλοπροαίρετε συνομιλητή, μα τί βορρά στα θηρία που έγινε ο άμοιρος ο Λιάπης, γόνος μεγάλου τζακιού, και μπορεί και να έχεις κάποιο δίκιο, μόνο που το δίκιο το έχεις γιατί ακριβώς είναι από τους λίγους που απήλαυσαν τέτοιου είδους εξευτελισμό, ενώ αντιθέτως σε εξευτελισμό θα έπρεπε να σύρονται όλοι όσοι έχουν τελέσει, ή τελούν αδικήματα, διότι η δημοκρατία μπορεί να σταθεί μόνο όταν ο κάθε πολίτης καταδεικνύει φωναχτά τα κρίματα των συμπολιτών του, απάντων και ονομαστικά! Τάδε έφη Ισοκράτης, όχι εσύ, σε κείμενο ευρέως γνωστό, αλλά εσκεμμένα τμηματικά μεταφρασμένο για να ταιριάζει γάντι στους αγανακτισμένους! Και εδώ λοιπόν έχεις κι εσύ μια μικρή ένσταση, γιατί ακριβώς δεν διαπομπεύονται άπαντες, ενώ κάποιοι, άτυχοι μεν, αλλά λίγο πιο τυχεροί, διαπομπεύονται «ανώνυμα-επώνυμα»!

Προψές πάλι, επώνυμα μεν, αλλά με μικρότερη ένταση, στηλιτεύτηκε και ο καλλιτέχνης Σχινάς, μαζί με το κέντρο, 4-7-11 θαρρείς λεγόταν, που τραγουδούσε. Όργιο φοροδιαφυγής σου λέει. Και μετά ο μέγας κατήγορος Πρετεντέρης αναρωτήθηκε γιατί η πολιτεία θα αφήσει το κέντρο να λειτουργεί για δεκαπέντε ακόμη ημέρες. Μαζί του, δεν λες, αλλά θα αναρωτηθείς καλοπροαίρετα: «Η πολιτεία μπορεί και να μην προφταίνει, γιορτές είναι, δύο μέρες λειψές, ναι, σφάλμα της, αλλά πες ότι δεν προφταίνει. Εσύ όμως λαϊκέ άνθρωπε, που σε βάζουν σε δυσχερή θέση και στην ουσία σε κλέβουν αφού φοροδιαφεύγουν στην πλάτη σου, γιατί εσύ καλέ μου λαϊκέ άνθρωπε δεν τιμωρείς από μόνος σου το κέντρο, ξεκόβοντας μια για πάντα από πελάτης, και όχι μόνο για τις λίγες ημέρες που θα το τιμωρούσε η επίσημη πολιτεία;»

Μήπως τελικά απλέ μου άνθρωπε έχεις την πολιτεία που σου πρέπει, και μήπως ο κάθε «δημόσιος κατήγορος» τελικά φροντίζει να ικανοποιεί την λύσσα σου για διασυρμό, ώστε μετά να μπορείς να ξεδίνεις με ήσυχη συνείδηση παρέα με τους ίδιους που απολαμβάνεις να διαπομπεύονται; Γιατί ας μην ξεχνάμε πως εσύ απλέ μου πολίτη δεν διαθέτεις, ούτε θα διαθέτεις ποτέ, όσο και αν σε παραμυθιάζουν, τη δυνατότητα να ξεδίνεις για λίγες μέρες στην κουάλα λουμπούρ, όπως ο Λιάπης, όχι να είσαι και υπόλογος! Σε κανά κρατητήριο θα την έβγαζες καψερέ Χριστουγεννιάτικα, και όχι στην εξωτική Μαλαισία! Καλύτερα παρέα με τον παράνομο στην τελική, να κάνεις και λίγο χαβαλέ! Πού είσαι λοιπόν να στηλιτεύσεις κι εσύ ενεργά, να καταγγείλεις επώνυμα τον κάθε έναν απ’ όσους καταπατούν το κοινωνικό συμβόλαιο συνύπαρξής σας και σου κάνουν τη ζωή ποδήλατο έμμεσα ή άμεσα; Από τον ανεγκέφαλο γείτονα που γεμίζει κλαδιά πεύκων τον κάδο και πετάει τα μπάζα του στο δρόμο, στον άξεστο οδηγό που παραβιάζει τα κόκκινα και αράζει το όχημά του στα πεζοδρόμια σου, έως και τον φοροφυγά, και τον απατεώνα πολιτικό.

Ω πόσο καλύτερος θα ήταν ο κόσμος σου, αν στο δελτίο των οκτώ ο Πρετεντέρης, αντί να καταγγέλλει διαβόλους και τριβόλους, είχε μπροστά μια λίστα με τους αριθμούς ΙΧ (και ΔΧ) που οι κάμερες κυκλοφορίας κατέγραψαν να παρανομούν, και τα ονοματεπώνυμα των οδηγών από το υπουργείο, και ξεκινούσε τις ειδήσεις: «για τη σήμερον, τον τίτλο του Αυνάν οδηγού κερδίζουν οι κάτωθι αντικοινωνικοί: (α) ο κύριος Ονομάτου Επωνύμου, κάτοχος του υπ’ αριθμ’ ΙΧΕ6969 επιβατικού για την τάδε παράβαση. (β) ο κύριος… κοκ. Αλλά βλέπεις μόνο τα πιασάρικα ονόματα καταδέχεται να διασύρει ο κος δημόσιος κατήγορος! Κατά τα άλλα, εντελώς υποκριτικά, «η εταιρία τάδε που δεν λέμε το όνομά της φοροδιαφεύγει και η δείνα, που πάλι δε λέμε το όνομά της γιατί ελεύθερη αγορά έχουμε, έχει ληγμένα γάλατα!» Ληγμένα γενικότερα είναι αυτά που σας ψεκάζουν μάλλον, γι’ αυτό ζείτε σε τέτοιο ντελίριο…

Τέλος έτους πάντως, και ο πρωθυπουργός είπε τα κάλαντα από βραδύς, δεν περίμενε να ξημερώσει, και δεν πρόκαμες κι εσύ έρμε πολίτη να του δώκεις μπουναμά, γιατί που να τρέχεις στο μαξίμου βραδιάτικα, εσύ ήσουν προετοιμασμένος να πας να τον ασημώσεις κανονικά, την τελευταία πρωία, όπως είθισται να λέγονται τα ευχολόγια για την πέτρα που δεν θα ραγίσει στο σπίτι και το νοικοκύρη που θα μακροημερεύσει. Κι έτσι σου έρχεται τώρα που στην έφερε ο πολυχρονεμένος, και στα πρόκαμε νωρίτερα τα χαρμόσυνα μαντάτα της έλευσης του νέου έτους που θα βγεις στις αγορές να κάνεις παρέα με τα υπόλοιπα αρπακτικά, και σε γλύτωσε έτσι και από το χαράτσι-μπουναμά, έτσι σου έρχεται να το ρίξεις ξανά Σαμαρά δαγκωτό στις επόμενες εκλογές, για να σιγουρέψεις την σταθερή αυτή πορεία της Ελλάδας στο δρόμο της ανεργίας και της πενίας!

Η αιθαλομίχλη καλά κρατεί στο στερέωμα, μα τί καίτε τέλος πάντων σε αυτά τα τζάκια/σόμπες/κοκ-ότι-βρείτε;
Το πιο ενδιαφέρον ανάγνωσμα της χρονιάς πάντως ήταν «ο κόσμος όπως των έβλεπε ο Αϊνστάιν».

Προοπτικές ομιχλώδεις

Γκρίζο πέπλο πλανάται πάνω από την πόλη. Ξεκίνησε σαν μια θολούρα που έκρυβε τα νησιά, συνέχισε σαν λευκά σταγονίδια που κάλυψαν τα κτήρια, και κατέληξε σε μια κουρτίνα που κάνει δυσδιάκριτα πλέον ακόμα και Ακρόπολη-Λυκαβηττό. Τα τζάκι και οι σόμπες σηκώνουν φαίνεται πολύ μεγάλο βάρος θέρμανσης, και προφανώς ο καθαρισμός καυσαερίων απουσιάζει…

Άσε που και οι καυστήρες δεν ξέρεις κατά πόσο έχουν συντηρηθεί φέτος, μάλλον καθόλου, μπορεί και να αποτελείς τραγική μειοψηφία…

Ο της ατμοσφαιρικής ρύπανσης πάντως, δεν ενθυμείσαι τον τίτλο του αυτή τη στιγμή, τα είπε σταράτα! Δεν νομίζει πως υπάρχει πολίτης ο οποίος θα ήθελε να έχει ευθύνη για βλάβες στην υγεία των συμπολιτών του, άρα το λογικό είναι οι πολίτες να σταματήσουν την αλόγιστη καύση…

Ναι, αυτά τα λέτε στην επιστημονική κοινότητα αναμεταξύ σας συχνά-πυκνά, αλλά ο απλός πολίτης συνήθως σας ακούει ως γραφικούς αγύρτες που μόνο φαιδρότητες ξέρετε να λέτε! Στην πραγματικότητα βέβαια ο απλός πολίτης, ως βρέφος στο μυαλό ανεξαρτήτου ηλικίας, δεν έχει καν επίγνωση κινδύνου. Σιγά που αντιλαμβάνεται ο μέσος πολίτης πως βλάπτει την υγεία του και την υγεία του συνόλου όταν συνεισφέρει στην παραγωγή αιθαλομίχλης! Για την ακρίβεια ουδέποτε αντιλήφθη καν ποτέ ότι με κάποιες ενέργειές του βλάπτει την δια του την υγεία, των άλλων σίγουρα ούτε που τον απασχολεί!

Άλλωστε, όταν τα χρήματα δεν του φτάνουν, θα ζεσταθεί όπως όπως. Αν αυτό αύριο θα του κοστίσει περισσότερο σε άλλα έξοδα, για υγεία ας πούμε, ούτε καν του περνάει από το μυαλό. Έχει φροντίσει άλλωστε γι’ αυτό η «οικονομική παιδεία» της σημερινής πραγματικότητας. Η τσέπη του άλλωστε είναι εντελώς μονοδιάστατη, και η σκέψη του σαφώς καθόλου πολυδιάστατη για να προεκβάλλει και στο μέλλον!

Φυσικά, οι ανόητες εξαγγελίες των λαϊκιστών πολιτικάντηδων του ελληνικού θεάτρου του παραλόγου, παρότι ανέκδοτες, φαντάζουν πολύ πιο «λογικές» από τον επιστημονικό λόγο. «Θα δίνουμε δωρεάν ρεύμα» λέει. Και γιατί όχι δωρεάν φαγητό; «Δωρεάν λαϊκισμό» πάντως μπόλικο, μιας και σίγουρα ουδείς, έκανε μια απλή τεχνοοικονομική μελέτη πριν την εξαγγελία. Άλλωστε το θέμα είναι να δημιουργήσουμε το σωστό αίσθημα στον κόσμο, όχι να μιλήσουμε σοβαρά. Τους σοβαρούς άλλωστε λόγους ο κόσμος τους εκλαμβάνει ως φαιδρά ανέκδοτα, μιας και θέλει αρκετή αυτοπειθαρχία και παιδεία για να τους καταλάβει και να τους ενστερνιστεί, και σήμερα στον καιρό της παρλαπιπίασης του φέισμπουκ και του τουίτερ…

Κατά τα άλλα, άκουσες και για το πόθεν-έσχες των  πολιτικών. Και η απορία που σου δημιουργήθηκε είναι: πώς είναι δυνατόν άνθρωποι με 200.000 ετήσιο εισόδημα και πάνω από εκατομμύριο στην τράπεζα, πώς είναι δυνατό να κατανοήσουν και να καθορίσουν την τύχη και τη ζωή ανθρώπων που έχουν το ένα δέκατο του ετήσιου τους εισοδήματος, και αν τύχει κι έχουν και το ένα δέκατο των τραπεζικών τους καταθέσεων, αισθάνονται ευτυχείς; Αλλά τί να κάνεις, αφού το σύστημα επιτρέπει την ψαλίδα να ανοίγει τόσο, προφανώς οι πιο πάνω πάντα θα διαφεντεύουν και θα φροντίζουν η ψαλίδα να παραμένει ανοιχτή, και να ανοίγει ακόμα περισσότερο!

Τώρα, λέγεται ότι ο καθείς μπορεί να ανέβει πάνω στον άγιο «φιλελεύθερο καπιταλισμό», αλλά κανείς δεν ασχολήθηκε να αποδείξει το μηχανισμό, αρκεί που με κάποιον τρόπο, αρκεί να τα καταφέρει να τον ανακαλύψει και να τον εφαρμόσει, μπορεί να το κάνει.

Ο πνευμονολόγος πάντως συμπλήρωσε τον φυσικό συμφωνώντας: «λίγη κοινωνική συνείδηση χρειάζεται, και νομίζω ότι όλοι θέλουν να την επιδείξουν». Μόνο που αυτή την κοινωνική συνείδηση ακόμα την ψάχνετε, γιατί πλέον, όπως και πολλά άλλα, ανήκει στη σφαίρα της λογοτεχνίας˙ η πραγματικότητα είναι πολύ πιο μαύρη και ασυνείδητη…

Λονδίνο γίναμε...

Σ’ όποιον αρέσουμε!

Η νέα κυβερνητική επιθεώρηση που ανεβαίνει αυτήν την περίοδο στα μέσα μαζικής ενημέρωσης της Ελλάδας. Ορισμένοι μάλιστα πήραν τόσο σοβαρά το ρόλο, που το γύρισαν σε δράμα! Αναφορές για μάχες στήθους με στήθος ένα πράμα, κυβερνητικές πτώσεις, κόκκινες γραμμές και κάθετες αρνήσεις! Το έθνος ξαναζεί στιγμές εικοστής ογδόης Οκτωβρίου, και οι κυβερνητικοί βροντοφωνάζουν απανωτά όχι στην τρόικα. Καλά, ο υπουργός που έχει αναλάβει να ολοκληρώσει τις μεταρρυθμίσεις (που εξαγγέλλονται και ξαναεξαγγέλονται επί συναπτά πολλά – πάμπολλα έτη) σύμφωνα με τα συμφέροντα των κολλητών και ομοϊδεατών του, ουδέποτε φημιζόταν για την υποκριτική του, οπότε η παρανόηση της κωμωδίας και η υιοθέτηση δραματικών τόνων δεν φαντάζει και ιδιαίτερα παράξενη στην περίπτωσή του!

Κατά τα λοιπά, η ελληνική πολιτική σκηνή αρχίζει να μην διαφέρει σε τίποτε από τη σκηνή του Δελφινάριου, σε παράσταση σε σκηνοθεσία Μάρκου Σεφερλή! Προσεχώς, οι έλληνες θα βιώσουν για μία ακόμη φορά τον σπαραγμό των βουλευτών που δακρύβρεκτοι θα βγαίνουν ένας-ένας από το κοινοβούλιο, απολογούμενοι γιατί εξαναγκάστηκαν για ακόμα μία φορά να ψηφίσουν, μετά από μαραθώνιες, απέλπιδες διαπραγματεύσεις, κόντρα σε όσα αντιδρούσαν μέχρι εκείνη τη στιγμή, για να έχουν τη συνείδησή τους ήσυχη, ότι η χώρα δεν θα εγκαταλείψει το ευρώ, κι έτσι δεν θα χάσουν το καφεδάκι στις Βρυξέλες.

Και μέχρι τότε, θα τους βλέπουν καθημερινά στο γυαλί να αναλύουν και να δηλώνουν πως δεν θα κάνουν αυτό ή το άλλο, και να απαιτούν μεταβολές νομοσχεδίων «για τα μάτια του κόσμου» ή για να μην χάσουν πολλά οι υμέτεροι.

Έχεις βαρεθεί είναι η αλήθεια να αναμασάς καθημερινά πόση σιχασιά σου δημιουργούν οι λακέδες που έχουν αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας, υποδυόμενοι τους εκπροσώπου των ελλήνων και μιλώντας ο καθείς εξ ονόματος του λαού και εκφράζοντας τις ανησυχίες του, και κυβερνώντας τη χώρα με βάση τα όσα συμφέροντα και πιστεύω έχει ο μικρόκοσμος της άρχουσας τάξης.

Κι αν είναι να πέσει η κυβέρνηση λοιπόν, ας πέσει με μάχες αν θέλει, αλλά ας πέσει επιτέλους. Το γεγονός ότι δεν υπάρχει σοβαρή εναλλακτική είναι πολύ μικρότερης σημασίας από το να πάψει αυτός ο τραγέλαφος στον οποίο βυθίζεται η χώρα. Και ανάμεσα σε τραγέλαφο και τραγέλαφο, καλύτερος είναι αυτός που τέρπει τους πολίτες και όχι τα κολλητάρια!

Στην κόψη του ξυραφιού...

...το εξάμηνο! Για το ακαδημαϊκό μιλάνε βέβαια. Δεν έχεις διάθεση να ασχοληθείς με δίκαια ή άδικα του οποιουδήποτε, άλλωστε όλα είναι θέμα οπτικής γωνίας και κριτηρίων. Σίγουρα δεν σου αρέσει η κατάσταση που δημιουργείται, όπως δεν σου αρέσει και η κατάσταση που έχει επιβληθεί και έχει οδηγήσει στην κατάσταση που δημιουργείται, και πάει λέγοντας η αλυσίδα, γιατί το σύμπαν μας είναι απίστευτα αιτιοκρατικό στο μακρόκοσμο, παρότι χαοτικό στο μικρόκοσμο, και λάθος που τα μπερδεύουν όσοι τα μπερδεύουν…

Αλλά να, σου γεννήθηκε η απορία: γιατί τους καθηγητές, με την υπόνοια και μόνο πως θα χαθούν οι πανελλαδικές, τους επιτάξανε, ενώ τους διοικητικούς, με την πραγματική απειλή να χαθεί το εξάμηνο, δεν τους επιτάσσουν; Όχι, η απορία σου δεν πηγάζει από το ότι θεωρείς θεμιτή ή αθέμιτη την ενέργεια της επίταξης, ή τις απεργίες των καθηγητών  και διοικητικών, πηγάζει αυστηρά και μόνο από τη διαφορά συμπεριφοράς της κυβέρνησης σε δύο σχεδόν παρόμοια θέματα, τουλάχιστον όσον αφορά «την οπτική της παιδείας»!

Εν τέλει, αναρωτιέσαι, το πραγματικό ενδιαφέρον που οδήγησε στην επίταξη ήταν οι εξετάσεις ή οι διακοπές;

Στην περίπτωση των πανεπιστημίων, μιας και φαίνεται πως η πλειοψηφία της ακαδημαϊκής κοινότητας δηλώνει να διαφωνεί με την μη-διεξαγωγή μαθημάτων, ποια ακριβώς σκοπιμότητα εξυπηρετεί η μη-επίταξη, όταν η κυβέρνηση έχει αποδείξει πολλάκις ότι το «μέτρο» το χρησιμοποιεί κατά κόρον;

Τελικά το πολιτικό κόστος στη μία περίπτωση ήταν υπέρ της παιδείας, ενώ στην άλλη είναι κατάφορα ενάντιο;

Μήπως εν τέλει έχει βάση η θεωρία που διατυπώνεται κατά καιρούς, πως οι κυβερνήσεις κάνουν το παν για να υποβαθμίσουν την ήδη υποβαθμισμένη πανεπιστημιακή κοινότητα της Ελλάδας;

Όχι, δεν θα ταχθείς ποτέ υπέρ αυστηρών μέτρων του τύπου «επίταξη», σε μια δημοκρατική χώρα, όσο τουλάχιστον δεν ελλοχεύουν κίνδυνοι που απειλούν την ασφάλεια και την υπόσταση της χώρας, και φυσικά όλη αυτή την προπαγάνδα απ’ όσους έχουν ήδη καταλύσει την έννοια της δημοκρατίας, ότι οτιδήποτε κι αν γίνει πέρα από τα τετριμμένα «φυσιολογικά σταθερά» της κοινωνίας βάλλει την δημοκρατία, δεν  την συμμερίζεσαι, αλλά αναρωτιέσαι πραγματικά ποιος νοιάζεται για ποιόν σε αυτή την χώρα και μήπως ο καθένας νοιάζεται μόνο για το τομάρι του, ξεκινώντας από την ίδια την (όποια) κυβέρνηση που νοιάζεται μόνο για τα μπάνια του λαού και για καθημερινά χειρότερα πανεπιστήμια;

Μήπως στην κόψη του ξυραφιού τελικά ακροβατεί η ίδια η χώρα;

Χάθηκες…

Από τότε λοιπόν που για κάποιο περίεργο λόγο, και ύστερα από τρία έτη, συναπτά, αποφάσισες να συνεχίσεις το της νταρδιριάδος πόνημα, σιγά σιγά αποτραβήχτηκες από κάθε άλλου είδους δραστηριότητα. Επί του πισίου πάντα ομιλώντας, γιατί (όχι που δεν θέλεις δηλαδή, αλλά και να μην ήθελες…) περνάς ουκ ολίγες ώρες με την κόρη και με τις λοιπές δουλειές της καθημερινότητας, και με τα μαθήματα βεβαίως βεβαίως…

Αλλά πέραν του ότι δεν φορτώνεις ούτε καν ένα παιγνιδάκι, έτσι για να ξεσκάσεις, σιγά σιγά αποτραβήχτηκες και  από τα μπλόγκς, αλλά και την ανάγνωση δημοσιευμάτων˙ τις ειδήσεις τις έχεις κόψει σε τραγικά υπερβολικό βαθμό εδώ και καιρό ούτως ή άλλως – μια στο τόσο και τις περισσότερες φορές εκεί που ανοίγεις την τηλεόραση, εκεί την ξεχνάς γιατί όλο και κάτι θέλει η πιτσιρίκα…

Και τί να δεις άλλωστε, σχεδόν όλες αναμασούν τα ίδια και τα ίδια, όσα δηλαδή ισχύουν εδώ και τρία τουλάχιστον χρόνια. Κατήφεια, και ανόητοι σχεδιασμοί από την κυβέρνηση αλλά και το συρφετό των ανόητων δανειστών που σας κατσίκωσαν στο κεφάλι οι ανεγκέφαλοι, δήθεν αισιοδοξία από την κυβέρνηση που προσπαθεί να δείξει το κατράμι ως αχνόφαιο φως εξόδου από την τρύπα (αλλά αποτυγχάνει να πείσει ακόμα και τον εαυτό της, μόνο τους πνιγμένους που προσπαθούν να πιαστούν από τα μαλλιά τους μπας και σωθούν πείθει, έχεις έναν τέτοιο γείτονα που τον λυπάσαι είναι η αλήθεια, αλλά λυτρωμός δεν βλέπεις να του έρχεται), και ανεγκέφαλες ανακοινώσεις και περισπούδαστες προβλέψεις από πολιτικούς και οικονομολόγους παγκοσμίου εμβέλειας, που αντί να κάνουν κάτι επί του πρακτέου και να επιλύσουν μια κι έξω το ζήτημα, κάθονται και το φιλοσοφούν αφήνοντάς το να λυθεί «με τη δύναμη της θέλησης» - μην και πειράξουν τους νόμους που αποφάσισαν ότι πρέπει να ισχύουν στο οικονομικό παιγνίδι δηλαδής, και παρότι αποδείχθηκαν περίτρανα παράλογοι και εξωπραγματικά απάνθρωποι αυτοί συνεχίζουν στρουθοκαμηλίζοντας να «έχουν πίστη» - χειρότεροι από θρησκευτικό ιερατείο έχουν καταντήσει και θέλουν να λέγονται και πολιτικοί ή οικονομικοί επιστήμονες τρομάρα τους…

Τέλος, φόρτωσες, ξεφόρτωσες, καμία διάθεση δεν είχες να πεις όσα τελικά σχεδόν ακούσια αποτυπώθηκαν – ούτως ή άλλως των ανεγκέφαλων το αυτί δεν βαΐζει.

Το πρώτο μέρος λοιπόν του φιλόδοξου πονήματος έχει ολοκληρωθεί (ποτέ δεν σε θεώρησες συγγραφέα, αλλά και ποτέ δεν ξέρεις), έχει πολύ πιο περίτεχνο πρόσωπο από τα αρχικά του στάδια που ήταν μια απλή διάθεση για μια ευχάριστη δραστηριότητα που θα μοιραζόσουν με πέντε φίλους (ας όψεται η Ντια που σου φούσκωσε μετά τα μυαλά) και βρίσκεται σε αναζήτηση εκδότη, μπας και φιλοτιμηθεί κανένας δηλαδή και του ρίξει μια ματιά… πιστεύεις άλλωστε ακράδαντα ότι όλα τελικά είναι θέμα τύχης και γνωριμιών μόνο – σε παγκόσμιο επίπεδο πάντα μιλώντας – και ήδη ξεκίνησες τις πρώτες σελίδες του δεύτερου!

Και πάνω που έλεγες να γράψεις μια σελιδούλα ακόμα, η μικρή θέλει τον μπαμπά της και πάλι στη μέση του δρόμου θα μείνει η παρέα… :/

Τώρα λέμεεε...

Γερνάμε όλοι μαζί!

Περισσότεροι οι άνω των εξήντα από τους κάτω των δεκαπέντε. Έτσι τουλάχιστον υπολογίζει για το δύο χιλιάδες πενήντα η helpaid. Αλήθεια, μετά περιμένει κανείς ποτέ να ορθοποδήσει το οποιοδήποτε ασφαλιστικό σύστημα, στην οποιαδήποτε χώρα; Προφανώς και ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να χάνει όσα κέρδισε ως «κεκτημένα τόσων χρόνων» και να καταλήξει πάλι να ζει οικογενειακά. Αν τα καταφέρει, γιατί με το ψώνιο που τον έχει καταλάβει, τουλάχιστον εδώ, στον δυτικό κόσμο, και την υπογεννητικότητα που τον μαστίζει, αμφιβάλεις αν θα διαθέτει οικογένεια το δύο χιλιάδες πενήντα.

Είναι σαν να ζητάς από ένα παιδί να γηροκομήσει δύο γονείς, άσε που πολλοί ζητούν από κανένα παιδί να γηροκομήσει δύο γονείς. Από πολύ δύσκολο έως και αδύνατο. Αλλά τι τα θες, τα παιδιά δεν είναι ευτυχία σήμερα, κούραση και δυσκολία είναι, άσε που σου στερούν χρόνο από τις εξόδους και χρήματα από τα χιλιάδες γκατζετάκια που κυκλοφορούν και αν έχεις παιδί είσαι καταδικασμένος να μην αγοράσεις. Και φυσικά κρύβεσαι πίσω από τις δραστηριότητες και την προσφορά που «πρέπει» να κάνεις στο κάθε παιδί. Τί, να μην έχει το μπαλέτο του, τις τρείς γλώσσες του, το καράτε του και την άθληση στον καλύτερο αθλητικό σύλλογο παύλα γυμναστήριο; Εδώ καθημερινά αναρωτιέσαι πώς κατάφερε και επέζησε η κοινωνία τόσους αιώνες, χιλιετίες για την ακρίβεια, χωρίς όλη αυτή την προσφορά! Και εκεί ακριβώς εδράζεται και το ψυχολογικό αδιέξοδο των σημερινών ανθρώπων: σκέφτονται τόσους αιώνες κατήφειας και μελαγχολίας τόσων γενεών ανθρώπων και τους πιάνει κατάθλιψη για όσα δεν έζησαν ποτέ οι πρόγονοί τους!

Το θέμα είναι πως κάποτε λέγανε «δύσκολα νιάτα, καλά γεράματα», ενώ σήμερα τείνει το ρητό να μεταβληθεί σε «εύκολα νιάτα, πουθενά τα γεράματα». Και όχι δυστυχώς γιατί απαλείφθηκε από την επιστήμη η «μάστιγα των γηρατειών», ευτυχώς ο άνθρωπος δεν έχει φτάσει ακόμα σε τόσο μεγάλο επίπεδο ματαιοδοξίας, ο έχων και κάποιο πνευματικό επίπεδο βέβαια, αλλά γιατί η επιβίωση ενός ανθρώπου άνω των εξήντα θα δυσκολεύει χρόνο με το χρόνο, και πιθανότατα θα καταλήξει να υπολογίζεται όπως υπολογιζόταν κάποτε ο μέσος χρόνος επιβίωσης ενός αμερικάνου οπλίτη στο Βιετνάμ – σε δευτερόλεπτα!

Ε, βέβαια, με τα διάφορα γκατζετάκια και τα συναφή, αυτά τα δευτερόλεπτα θα περάσουν τουλάχιστον ευχάριστα! Τώρα θα μου πεις: αφού πλήρωνα κύριος, έχω δικαιώματα εγώ. Και προφανώς ποτέ δεν σκέφτηκες ότι όσο και αν πλήρωνες, οι νέοι με τους οποίους δεν τροφοδοτείς την κοινωνία είναι αυτοί που θα κινήσουν το σύστημα για να επιβιώσεις. Εκτός και αν έχαψες την φόλα των χρημάτων που αυγατίζουν από μόνα τους, αλλά δεν ξέρω αν το έχεις παρατηρήσει γύρω σου, εδώ και τρία τέσσερα χρόνια έχει αποδειχθεί περίτρανα πως τα χρήματα δεν αυγατίζουν, με ότι και αν τα ταΐσεις! Μόνο κάτι τύποι πίσω από κάτι κουστούμια έχουν ακόμα τέτοιες ψευδαισθήσεις, ή παίζουν πως τις έχουν για να πείθουν τον άμοιρο τον κοσμάκη πως τα γκατζετάκια και οι πληρωμένες δραστηριότητες θα του φέρουν καλύτερα γεράματα από τρία-τέσσερα παιδιά που θα μεγαλώσουν με αγάπη και μέσα σε μια δεμένη οικογένεια, κι ας μην έχουν όλα τα καλά που διαφημίζονται, κι ας παίζουν με τους γονείς τους και με απλά παιγνίδια που κατασκευάζουν μόνα τους, αναπτύσσοντας και όλας το μυαλό τους αντί να το καίνε μέσα στη σημερινή υπερπληθώρα ανοησίας.

Βέβαια, πριν από αυτό πρέπει και οι γονείς να χωνέψουν πως πρέπει να δρουν ως ομάδα, και όχι ως άτομα με το δικό τους μπαϊράκι ο καθείς, κι αυτό είναι ίσως ακόμα πιο δύσκολο με τους τόνους ανοησίας που έχουν ταϊστεί ώστε να υπερτονιστεί το «εγώ» τους από τις σύγχρονες «διδαχές» του ατομικιστικού μοντέλου που επικρατεί στον δυτικό πολιτισμό. Και ειδικά για το τελευταίο, πιστεύεις ακράδαντα πως οι φιλελεύθεροι του προηγούμενου αιώνα θα είχαν αυτοκτονήσει πολύ πριν διατυπώσουν τις απόψεις τους, αν ήξεραν πώς θα τις καταντήσουν οι συνεχιστές τους…

Το μόνο καλό πάντως που αναμένεται για το δύο χιλιάδες πενήντα είναι πως οι γηραιότεροι θα πάψουν να διαμαρτύρονται για το χάσμα γενεών. Άλλωστε θα σπανίζουν οι νέοι για να τσακώνονται μαζί τους!

Ακαδημαϊκές ερωτήσεις

Κάπου, μέσα στα πλαίσια αυτού του σαξές στόρι που διακατέχει την Ελλάδα τους τελευταίους μήνες, είχε ακουστεί κάτι για μία στάση για την έναρξη επιχείρησης. Για να λες και του στραβού το δίκιο, επιχείρηση δεν ξεκίνησες, ένα ρεύμα πήγες να βάλεις, κάτι που είναι προαπαιτούμενο για μια επιχείρηση, και ώ του θαύματος, ενώ περίμενες μία στάση και μόνη, χρειάστηκε να κάνεις δύο ταξίδια στην Ηγουμενίτσα και ένα στην Πρέβεζα.

Διότι στα πλαίσια του εκσυγχρονισμού και του σαξές, πρέπει να πας στο δήμο και την εφορία να τους ενημερώσεις για τον νέο μετρητή, ώστε να μην παραληφθεί ούτε ένα τετραγωνικό, ούτε ένας μετρητής, από τα τέλη και τα χαράτσια. Φυσικά, στα πλαίσια του σαξές στόρι, ο πολίτης πρέπει από μόνος του να ενημερώνει τις υπηρεσίες, και αυτά τα πράγματα δεν μπορούν να γίνουν με αλληλογραφία, είτε ηλεκτρονική, είτε ταχυδρομικού περιστεριού! Διότι, σε ένα σαξές στόρι ο πολίτης είναι υπεύθυνο ον που αναλαμβάνει όλα τα βάρη, ακόμα και το να ξεχρεώσει τις βίλες των πολιτικών και τα κότερα των επιχειρηματιών!

Φυσικά, στα πλαίσια αυτού του σαξές που σας περιτριγυρίζει σαν ίωση, αλλά ακόμα δεν σας έχει προσβάλλει για τα καλά, οι δημόσιες υπηρεσίες και τα γραφεία των προς πώληση εταιριών συρρικνώθηκαν. Οπότε ο έρμος από την Πάργα χρειάζεται να πάει στη ΔΕΗ Ηγουμενίτσας, στο δήμο στο Καναλάκι και στην εφορία στην Πρέβεζα! Διότι προφανώς και το σαξές προϋποθέτει κοσμογυρισμένους πολίτες που έχουν εντυπώσεις και εμπειρία και από άλλους τόπους, όχι μόνο από το δικό τους!

Εν τω μεταξύ, κάθε σοβαρό σαξές περιλαμβάνει, όπως προαναφέρθηκε, και την πώληση εταιριών. Έτσι λοιπόν πουλήθηκε η Δωδώνη, η γαλακτοβιομηχανία, όχι το χωριό, ακόμα τουλάχιστον, για να δώσει ώθηση ο ιδιωτικός τομέας στην ανάπτυξη και την απασχόληση! Γι’ αυτό λοιπόν και μια ωραία πρωία, ο νέος ιδιοκτήτης αποφάσισε και διέταξε πως δεν πληρώνει τους παραγωγούς για το γάλα τους μέχρι να πουληθούν τα προϊόντα!

Κάπου εδώ αναρωτιέσαι αν σε κάθε φορτίο γάλακτος ενός παραγωγού βάζουν κάποιο διακριτικό, ώστε να υπάρχει μια ιχνηλασιμότητα και να ξέρουν ότι το γάλα του Μήτσου πουλήθηκε και όχι του Κώτσου, και να πληρώσουν το Μήτσο, αλλά μετά το μετάνιωσες. Ιχνηλασιμότητα στα προϊόντα αυτά; Πού ξανακούστηκε; Εδώ στη χώρα σας πωλούνται τόσοι τόνοι ελληνικού γάλακτος και κρέατος που θα έπρεπε οι μισοί κάτοικοι να είναι κτηνοτρόφοι!!!

Ο θειο-Μήτσος πάντως δεν πληρώθηκε, με τη σειρά του δεν πληρώθηκε φυσικά και ο παραγωγός ζωοτροφών, ενώ ο θειός αναγκάστηκε να πουλήσει το κοπάδι γιατί δεν έβγαινε. Με μια κουτσοσύνταξη και δυο ζα θα τα βγάλουν τα λιγοστά χρόνια που τους απομένουν αυτοί, για τους υπόλοιπους, δεν ξέρεις! Πάντως, αφού ο παραγωγός δεν πληρώθηκε από κανέναν κτηνοτρόφο, ούτε εσύ πληρώθηκες το ενοίκιο του χωραφιού. Και αναρωτιέσαι μη το είχες και ακριβό, εκατό ευρώ το στρέμμα, το χρόνο, ήταν, γιατί όλοι σου λένε πως για να λυθούν τα προβλήματα της Ελλάδας χρειάζεται μια εσωτερική υποτίμηση και φοβάσαι μήπως το να νοικιάζεις εκατό ευρώ το στρέμμα, το χρόνο, είναι πανάκριβο και μήπως θα έπρεπε να το γυρίσεις κάτι σε πενήντα ευρώ το στρέμμα την πενταετία μπας και σωθεί η οικονομία!

Το γεγονός πάντως είναι πως η ιδιωτικοποίηση της Δωδώνης έφερε επιπλέον μαρασμό στην ελληνική ύπαιθρο, και αναρωτιέσαι τελικά πώς ακριβώς θα έρθει αυτή η αύξηση θέσεων εργασίας μέσω των ιδιωτικοποιήσεων, αφού και οι πέντε κτηνοτρόφοι των χωριών του Σουλίου χάσαν πλέον τη δουλειά τους και τώρα το γάλα θα έρχεται απ’ το εξωτερικό, πιο φτηνό ένα πράμα, ίσως με μερικές δόσεις απεμπλουτισμένου ουρανίου και διοξινών βεβαίως βεβαίως, αλλά η φτήνια πληρώνεται ποιοτικώς, τί να κάνεις;!!!

Και μέσα στο ντελίριο προπαγάνδας περί του σαξές και των ευεργετικών επιδράσεων της τροικανής αντιβίωσης στην οικονομία, ακούς πως θα ιδιωτικοποιηθεί η Λάρκο με βάση τα σχέδια της κυβέρνησης. Έτσι, για να αυξηθεί η απασχόληση όπως ακριβώς έγινε και με τη Δωδώνη!!! Βρε κουτοί έλληνες πολιτικοί, η τρόικα ξέρει καλύτερα, γιατί να περάσετε από την ιδιωτικοποίηση πριν πάτε στη απώλεια θέσεων εργασίας, και να μην πάτε με τη μία, πτωχεύοντας και κλείνοντας; Μία στάση, όχι τρείς, όπως για το ρεύμα της ΔΕΗ! Νοικοκυρεμένα, να παταχθεί και η γραφειοκρατία έτσι!!! Εδώ πάλι σου έρχεται η αυθόρμητη ερώτηση: Μα γιατί μπαμπά; Το μνημόνιο δεν το υπογράψαμε για να μην πτωχεύσουμε; Γιατί πρέπει να συζητάμε για μεμονωμένες πτωχεύσεις; Αλλά μετά θυμάσαι ότι ο πατέρας σου δεν έχει όλες της απαντήσεις, όπως και κανένας πατέρας δεν τις έχει όλες τις απαντήσεις, εξ ου και η ανθρωπότητα στράφηκε στις θρησκείες! Χριστιανισμό, μουσουλμανισμό, ορθοδοξία, οικονομολογία, όλες μαζί δίνουν με τα πιστεύω τους απαντήσεις στα καίρια ερωτήματα που κανένας πατέρας δεν μπορεί να απαντήσει!

Πάντως δεν έχεις παράπονο από τα ΜΜΕ, για να ελαττωθεί το εγχώριο προπαγανδιστικό ντελίριο πριν κουραστεί ο κόσμος, ξεκίνησε η προπαγάνδα για τον επικείμενο πόλεμο στη Συρία. Έτσι, για να ξεκουραστεί λίγο ο κόσμος και να ξαναπιάσει «δουλειά» μετά τις γερμανικές εκλογές! Εδώ πάλι αναρωτιέσαι: πότε θα ξυπνήσει λίγο ο έλληνας, να μουντζώσει μια κι έξω τους κοτζαμπάσηδες και τους κατσαπλιάδες που του έχουν σβερκωθεί, να τον κυβερνάνε δήθεν, αλλά να υπηρετούν τα συμφέροντα τα ιδία, αλλά και των εξωχώριων κυβερνήσεων, μη δίνοντας δεκάρα τσακιστή για τα συμφέροντα της Ελλάδας και των κατοίκων της;

Ακαδημαϊκές ερωτήσεις θα μου πεις…

Αλίκη-Χριστίνα

Δύο θείες, πάντα σκεφτόσουν να τιμήσεις τη μία, της γυναίκας σου άρεσε πολύ το όνομα της άλλης, και οι δύο άτεκνες, η πέρδικα πήρε και τα δύο ονόματα, να τα φέρει μεγαλοπρεπέστατα και τα δύο μαζί με τιμή, εκτός και αν η ίδια θελήσει και αποφασίσει διαφορετικά.

Βαφτίστηκε στο νησάκι, με φόντο την νυφούλα του Ιονίου. Κυρία η δικιά σου, όχι μόνο δεν έκλαψε, αλλά δεν δυσανασχέτησε καν, ούτε δευτερόλεπτο! Τα λόγια του παπά τα βαρέθηκε είν’ η αλήθεια, σαν τον πατέρα της ένα πράμα. Δις χασμουρήθηκε, και μετά πήρε και έναν υπνάκο στα χέρια του νονού. Ξύπνησε να γδυθεί και να λουστεί. Χτύπησε τα πόδια στο νεράκι για να παίξει, πάλι καλά που δεν άρχισε και τα παλαμάκια όταν μπήκε στην κολυμπήθρα!

Το πάρτι της απέναντι, στη γράβα, με φόντο το νησάκι της Παναγίας. Κυρία κι εκεί η κοπελιά, περιδιάβηκε μερικές αγκαλιές και μετά το έριξε στον ύπνο στο παρκοκρέβατό της, στημένο δίπλα στο οικογενειακό τραπέζι, ενώ οι λοιποί, γονείς, παππούδες, συγγενείς, μετά των συνδαιτυμόνων, έριχναν τις γυροβολιές τους στην πρώτη δεξίωση που διοργανώθηκε προς τιμήν της. Μιάμιση πρωινή σφύριξε η λήξη, και κανείς δεν είχε καταλάβει πόσο είχε προχωρήσει η ώρα!

Να το χαίρεσαι κούκλα τ’ όνομά σου, να το φέρεις μεγαλοπρεπώς και να το καμαρώνεις σ’ όλη σου τη ζωή, και να θυμάσαι όσο μπορείς τις δύο νόνες που μνημονεύεις!

Η επιστροφή των Παργινών

Η Πάργα ήταν γνωστή από τα χρόνια τα παλιά, Τορύνη την ονόμαζε ο Πλούταρχος, μα Πάργα έγινε την εποχή του βυζαντίου, και των ενετών. Κατοικούνταν από πρόσφυγες των γύρω περιοχών, διωγμένους από τις επιδρομές αλβανών, αλλά και αρκετούς Κερκυραίους.

Λιμάνι σημαντικό, για να βρίσκουν τα πλοία καταφύγιο από τους πειρατές, προστατευόταν από το ενετικό φρούριο και γρήγορα μετατρέπεται σε αυτοδιοικούμενο εμπορικό κέντρο που ακμάζει, με ελαιώνες, ελαιοτριβεία, αλλά και διδασκάλους του ελληνικού πνεύματος, ενώ ανεφοδιάζει και τους Σουλιώτες με τρόφιμα και πυρομαχικά, και τους φιλοξενούσε στο κάστρο, κάθε που αναγκαζόταν να εγκαταλείψουν για λίγο το Σούλι. Το 1797 περνάει από την ενετική σε γαλλική κυριαρχία. Τον καιρό αυτό οι Παργινοί  διατηρούν διάφορα προνόμια, με αποτέλεσμα να θεωρούνται ελεύθεροι.

Με την συνθήκη των Παρισίων, 5 Νοεμβρίου 1815, και την αποκατάσταση της ειρήνης στην Ευρώπη, τα Επτάνησα αποτέλεσαν αυτόνομο κράτος κάτω από την αποκλειστική προστασία της Μεγάλης Βρετανίας. Οι Παργινοί, οι οποίοι διατηρούσαν στενή σχέση με τα Επτάνησα, βρίσκονται πλέον και αυτοί υπό την κυριαρχία των Άγγλων. Οι Άγγλοι όμως, μέσω του Τόμας Μέτλαντ, ο οποίος είχε έρθει ως κυβερνήτης της Μεγάλης Βρετανίας μετά την απελευθέρωση της Κέρκυρας, θέλοντας να ενισχύσουν τον Αλή Πασά και να μειώσουν την επιρροή των Ρώσων στην περιοχή, αποφασίζουν, το 1819, να πουλήσουν την Πάργα στον Αλή Πασά, ο οποίος για χρόνια την πολιορκούσε και δεν μπορούσε να την κατακτήσει.

Ο πασάς την εποικίζει με αλβανικές οικογένειες, και η Πάργα, από ελεύθερη, αυτοδιοικούμενη περιοχή, περνά στον τουρκικό ζυγό, και οι κάτοικοί της, με τη συνθήκη πώλησης, χάνουν τα προνόμια ελευθερίας και κατοχής περιουσίας που είχαν. Έτσι, 4000 Παργινοί, αποφασίζουν να «ξεριζωθούν», να πάρουν ότι μπορούσαν να κουβαλήσουν, να ξεθάψουν τα κόκαλα των προγόνων, τιμώντας τους, και αφού τα κάψουν να πάρουν μαζί τους την τέφρα, για να μη τα μαγαρίσει ούτε αυτά ο Τουρκαλβανός, και να φύγουν πρόσφυγες στην Κέρκυρα. Το κόστος πώλησης, 150000 λίρες.

Δεν θα χαρακτήριζες τη φυγή αυτή ένδοξη, όπως θέλουν να την παρουσιάζουν σήμερα. Μίζερη, θλιβερή ανάγκη θα τη χαρακτήριζες, όπως ακριβώς απεικονίζεται στον πίνακα του Francesco Hayez. Χωρίς στρατό να αντιταχθούν, αφού η μόνη πολεμική μηχανή που υπήρχε στην Πάργα ήταν των ευρωπαίων που αποχωρούσαν, οι Παργινοί δεν είχαν και πολλές δυνατότητες αντίστασης. Το πιθανότερο, λαμβανομένης υπόψη της πρότερης «ανέντιμης» προς Τούρκους ιστορίας της – ο Αλή Πασάς είχε χτίσει ολόκληρο κάστρο προσπαθώντας να την κατακτήσει πριν την αποκτήσει μέσω αγοραπωλησίας – θα κατέληγαν δούλοι αν όχι σφαγμένοι. Θα τη χαρακτήριζες και «επαναπατρισμό», αφού οι περισσότεροι κάτοικοι είχαν κερκυραϊκές καταβολές.

Το 1913, οι Παργινοί επέστρεψαν στην ελεύθερη πλέον Πάργα, μετά την προσάρτηση των Ιωαννίνων στο Ελληνικό κράτος. Δεκαπεντάυγουστο, μαζί με «της Παναγίας», που γιορτάζει το νησάκι με την ομώνυμη εκκλησία, με την εικόνα που η παράδοση θέλει να επιστρέφει πάντα τον δεκαπενταύγουστο στο νησί, γιορτάζει η Πάργα την επιστροφή των Παργινών.

Δεν μπορείς να αποφύγεις μερικούς συσχετισμούς. Οι ευρωπαίοι και τότε, όπως και τώρα, εκμεταλλεύονταν τις περιοχές αυτές για τα συμφέροντά τους. Μπορεί να φερόνταν οι ίδιοι ευγενικά στους κατοίκους, αλλά δεν είχαν ενδοιασμούς να τους θυσιάσουν για το κέρδος, όχι μόνο το χρηματικό, αλλά κυρίως το κυριαρχικό. Η χώρα τούτη πάντα ήταν ένα μπαλάκι ανάμεσα στα συμφέροντα ανατολής – δύσης και πάντα μαστιζόταν από τις διαμάχες των άλλων δυνάμενων, από τότε δηλαδή που έπαψε η ίδια να αποτελεί δύναμη και πέρασε στην κυριαρχία των Ρωμαίων. Μήπως και σήμερα το ίδιο δεν γίνεται;

Η πώληση της Πάργας στους Τούρκους χαρακτηρίζεται άτιμη, ερίζουν ακόμα όμως οι έλληνες κατά πόσο η πώληση των δικαιωμάτων τους από τον Γιωργάκη, τον Παπαδήμο (καλά, αυτός τραπεζικός ήταν, τι να περιμένεις από τέτοιο σινάφι), τον Βενιζέλο και τον Αντωνάκη,  αποτελεί και αυτή άτιμη πράξη. Θα μου πεις, ούτως ή άλλως, οι κάτοικοι σήμερα «ακμάζουν» πουλώντας μόνο τουριστικές υπηρεσίες, τί κι αν πουλήσουν και λίγα δικαιώματα; Την όποια «ελληνική τιμή» την έχουν πουλήσει προ πολλού, όταν θέλησαν να γίνουν ευρωπαίοι (και αμερικάνοι) και κοιτούσαν υποτιμητικά τους «έλληνες χωριάταρους» με τις χωριάτικες συνήθειες – το γιατί; Μα λόγω της προαναφερθείσης διαμάχης ανατολής – δύσης αφού! Άλλωστε ο κόσμος πέρασε πολλές κακουχίες και μόλις βρήκε ευκαιρία (που του την προσέφεραν πλουσιοπάροχα, αλλά δυστυχώς με ύπουλο αντάλλαγμα), προσπάθησε να ξεφύγει όπως-όπως. Και να σήμερα η κατάληξη...

Θα μου πεις, έχουν αλλάξει σήμερα τα πράγματα, και θα έχεις δίκιο, αλλά θα σου πω, τίποτε δεν έχει αλλάξει, η οπτική γωνία που έχουν οι πάνω για τους κάτω και ο τρόπος διαχείρισης των συμφερόντων είναι ακριβώς ο ίδιος, και θα έχω απόλυτο δίκιο. Συσχετισμούς κάνουμε άλλωστε, όχι αντιστοιχίσεις!

Βλέπεις, τα συμφέροντα του απλού κατοίκου διαφέρουν από τα οικονομικά και κυριαρχικά συμφέροντα της «ελίτ» του κάθε τόπου, αλλά και των κυρίαρχων δυνάμεων. Και τα παιγνίδια εξουσίας συνεχίζονται κανονικά επάνω στις πλάτες του απλού κοσμάκη, όσο και αν προσπαθούν να κάνουν τον μέσο πολίτη να ονειρεύεται πως ανήκει κατά μερίδιο στην άρχουσα τάξη.

Τούτος ο τόπος πωλείται αιώνες τώρα, και μόνο αν ξαναγίνει κυρίαρχος ο κόσμος του, και χωρίς να διαφεντεύεται από ξένα δάκτυλα, υπάρχει περίπτωση να πάψει να αποτελεί τον λακέ των ευρωπαίων, ή όποιων άλλων. Αλλά πρέπει να το αποφασίσει ο ίδιος, και να αλλάξει ο ίδιος νοοτροπία. Η ιστορία πάντως διδάσκει πολλά, πολύ περισσότερα από τις χρηματιστηριακές εφημερίδες και τις οικονομολογικές θεωρίες, και καλό θα ήταν να αρχίσουν να ανατρέχουν περισσότερο σε αυτή όσοι δεν θέλουν να ξαναζήσουν στιγμές του παρελθόντος.

Η γιορτή πάντως χτες ήταν ευχάριστη, χωρίς ευτυχώς τον αέρα της τουριστικής ατραξιόν προηγούμενων ετών, αλλά με αρκετό άρωμα Ελλάδας και Επτανήσων. Για μια ακόμα φορά τα βεγγαλικά φαντασμαγορικά, αλλά υπερβολικά  πολλά – σπάταλα πολλά.

Της Παναγίας

Μεγάλη η χάρη της. «Ευχές Κ. Παπούλια για απαλλαγή του λαού από τα βάρη του» διαβάζεις. Μεγάλη και αυτού η χάρη, όποιος βαριέται να ζυμώσει, δέκα μέρες κοσκινάει! Μέρες που είναι άλλωστε, σύσσωμη η πολιτική ηγεσία εύχεται το τέλος των δινών… που η ίδια έφερε και συνεχίζει να επιφέρει ακάθεκτη στον λαό και τον τόπο.

Δεν ξέρεις πώς εκφράζεται με αριθμούς το ντελίριο της αυξημένης τουριστικής κίνησης, και αν ήξερες, δεν έχεις τους αντίστοιχους περσινούς, προπέρσινους και αντιπαραπροπέρσινους και δε συμμαζεύεται αριθμούς για να κάνεις συγκρίσεις. Αυτό που βλέπεις όμως είναι πως, ναι, δεν είναι άδεια η παραλία, αλλά το κομφούζιο που γινόταν αυτή τη μέρα (και τις παραπλήσιες) στο δρόμο μπροστά από το σπίτι σας απουσιάζει. Για την ακρίβεια, με βάση όσα βίωνες κάποτε, θα έπρεπε να το χαρακτηρίσεις ερημιά!

Και ειλικρινά πια, όλες αυτές οι ευχές και τα βαρύγδουπα λόγια, μαζί με όλες αυτές τις φανφαρολογίες του σαξές στόρι και τις αναλύσεις των οικονομολόγων για την σωστή πορεία και την ανάκαμψη που πρόκειται να έρθει, τις έχεις βαρεθεί. Στον κόσμο τους ζουν άλλωστε όλοι, και οι μεν, και οι δε, σε έναν κόσμο που καμία σχέση δεν έχει με την πραγματικότητα.

Και αλήθεια, τα έχεις τόσο σιχαθεί, που τουλάχιστον για καλοκαίρι είπες να απέχεις, αλλά ο τραγελαφικός ευχητήριος τίτλος δεν μπόρεσε παρά να σε τζινίσει λίγο να σαρκάσεις τους πεφωτισμένους ηγέτες και γνώστες. Έχει χτυπήσει και η ζέστη κόκκινο και ψάχνεις να ξεδώσεις κάπως, δεν έχεις και κλιματιστικό στη σοφίτα – και με τις ευχές του Παπούλια σίγουρα δε θα αποκτήσεις ούτως ή άλλως – βρήκες το πληκτρολόγιο πρόσφορο να σαρκάσεις…

Εστίασης ή κίνησης;

Δυσεύρετα αυτά τα γαλάζια σηματάκια! Σκέφτεσαι πως αν κάποιο υποπέσει τελικά στην αντίληψή σου, καλό θα ήταν να το αποκτήσεις άμεσα γιατί μάλλον πρόκειται για συλλεκτικά είδη! Μέχρι στιγμής πάντως δεν έχεις δει ούτε ένα να κάνει τον κράχτη σε κάποια επιχείρηση εστίασης!

Οι τιμές φυσικά δεν έπεσαν από προχτές. 3,30€ ο καφές την 31^η Ιουλίου, 3,30 και την 1^η Αυγούστου! Φυσικά η απόδειξη είχε διαφορά: 23% την προηγούμενη, 13% την επόμενη. Μάλλον θα ξέχασαν απλά να αλλάξουν και την τιμή, μια από αυτές τις μέρες θα το πάρουν χαμπάρι και θα το διορθώσουν!

«Αφελώς» ρώτησες και τον κάπελα, εκεί όπου θα κάνει το παρτάκι της η μικρή στα βαφτίσια της, αν τώρα που άλλαξε ο φόρος θα πρέπει να αναπροσαρμόσετε την τιμή κατ’ άτομο, αφού ήταν ούτως ή άλλως τελική και με απόδειξη (τώρα θα σε χαρακτηρίσουν, το ξέρεις, αλλά…). «Ε-μα, τώρα μειώσεις, αφού απορροφήσαμε το ΦΠΑ όταν τον ανέβασαν, θα μειώσουμε τώρα που τον κατέβασαν;»

Κάποιος άσχετος πάντως εκεί στο υπουργείο οικονομικών και στα κλιμάκια της τρόικας πιστεύει ακόμα πως θα υπάρξει εσωτερική υποτίμηση, θα υπάρξει μείωση τιμών, θα υπάρξει… Το μόνο που θα υπάρξει είναι φτώχια και νεύρα, αλλά μάλλον σε αυτά ποντάρουν  οι πεφωτισμένοι για να εκκινήσουν την ανάπτυξη. Σου λένε, δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα θελήσουν να φάνε και κάτι παραπάνω από σκουπίδια, κάτι θα βρουν να κάνουν.

Ναι, έτσι, στην τύχη…

Αλλά τί να κάνεις, είσαι κι εσύ θύμα της θαθαρολογίας του Αντωνάκη. Είχες πιστέψει ότι από 1^ης Αυγούστου πρέπει να τρέξεις να στηρίξεις την ανάπτυξη που θα έρθει μέσα από την εστίαση! Δεν έχεις ακόμα συνειδητοποιήσει πως άλλαξαν οι καιροί, κάποτε σου έλεγαν να μην εμπιστεύεσαι δικηγόρο, ενώ σήμερα αυτοί που δεν πρέπει να εμπιστεύεσαι είναι οι πολιτικοί και οι οικονομολόγοι. Και αν σκεφτείς πως ο κόσμος κυβερνάται από τους δεύτερους, μιας και οι πρώτοι είναι ως επί το πλείστο απόφοιτοι κάποιας οικονομολογικής σχολής, αντιλαμβάνεσαι γιατί ο κόσμος ενώ έχει κάνει τόσα τεχνολογικά άλματα ζει ακόμα στην ανέχεια και τις δυσκολίες!

Τώρα θα μου πεις, περίμενες δηλαδή ότι θα πέσουν οι τιμές; Μα όχι, το είχες πει από την ημέρα που άκουσες τον ανόητο Αντωνάκη να μιλάει περί της τρομερής του επιτυχίας, αλλά να, πίστευες ότι κανα-δυό αφελείς εστιάτορες θα έβρισκες, πού να φανταστείς πως δεν υπάρχει ούτε ένας;!

Πάντως πραγματικά, η κυβερνητική πολιτική φόρων σου δημιουργεί τρομερές απορίες. Ας πούμε, απόλυτα φυσιολογικά, καμία εταιρία δεν μπορεί να πουλάει το προϊόν της σε δύο τιμές, ανάλογα. Έτσι ακριβώς τα πετρέλαια θέρμανσης και κίνησης, που είναι το ίδιο προϊόν ακριβώς, έπρεπε να έχουν ίδιο φόρο και ίδια τιμή, και να λέγονται απλά πετρέλαιο. Απόλυτα σωστό και φυσιολογικό. Πως γίνεται λοιπόν ένα αναψυκτικό να έχει άλλο φόρο ανάλογα με το αν το πιείς στο τραπέζι ή στο δρόμο;

Αναψυκτικό εστίασης και αναψυκτικό κίνησης! Τζιμάνια αυτοί οι άνθρωποι, πώς και δεν έχουν ακόμα τετραγωνίσει τον κύκλο;

Υπομονή

Ο υδράργυρος ανεβαίνει επικίνδυνα. Προχτές ήταν η πρώτη μέρα που τα τζιτζίκια τραγουδούσαν τη νύχτα συγχορδία με τους γρύλος. Χτες πάλι σιώπησαν, αν και η ζέστη φαινόταν μεγαλύτερη. Μάλλον όμως δεν ήταν, αλλά είναι και αυτή η καταραμένη υγρασία που κάνει το κορμί να αισθάνεται τη θερμοκρασία τέσσερις με πέντε βαθμούς παραπάνω. Η πρόγνωση πάντως για χτες έλεγε τριάντα ένα πραγματική, τριάντα έξι αισθητή. Κι ο καύσωνας δεν ήρθε ακόμα;

Πήρε το αυτί σου κάτι για πυρκαγιές. Εκλογές μυρίζουν τ’ αποκαΐδια θα έλεγες. Σύνηθες φαινόμενο, όταν προμηνύονται εκλογές, οι πυρκαγιές τρέχουν να τις προϋπαντήσουν. Θα μπορούσες να πεις, όπως πριν κάμποσα χρόνια, πως ο αντωνάκης δεν θα δοκιμάσει καν να καταθέσει προϋπολογισμό, αλλά τώρα υπάρχουν και αστάθμητοι παύλα εξωτερικοί παράγοντες, ισχυρότεροι του στρατηγού ανέμου, οπότε κάποια φόρμουλα μπορεί και να βρεθεί να τεντωθεί το λάστιχο τόσο που από Οκτώβρη να φτάσει Μάη. Για παραπάνω το βλέπεις να σπάει. Προφήτης δεν είσαι, ναι, αλλά μέχρι στιγμής οι εκτιμήσεις σου έχουν βγει σωστές εδώ και δεκαετία τουλάχιστον! Κάτσε όμως πρώτα να μετρήσουν τα κουκιά οι βόρειοι, και μετά βλέπουν και οι νότιοι…

Στο αναμεταξύ, κι ενώ οι «εφιάλτες» επικρατούν  στην μιντιακή σκηνή (τελικά ο άνθρωπος τρέφεται από το άγχος και την αγωνία, τόσο, που του τα ταΐζουν σε υπερπερίσσειες πλέον), οι πολίτες, αφού για ακόμα μία φορά παρακολούθησαν στους τηλεοπτικούς δέκτες τους τούς «κυρίους» να υπογράφουν μία ακόμη συμφωνία μείωσης τιμών, περιμένουν εναγωνίως δύο μερούλες, για να ξεχυθούν στα εστιατόρια και τα καφέ με το ειδικό γαλάζιο σηματάκι και τον λογαριασμό οκτώ τοις εκατό (8%) χαμηλότερο!

Υπομονή, την Πέμπτη τελειώνουν τα προβλήματα της χώρας!

Με χρυσά πιρούνια!

Αναστέναξε από ανακούφιση το πανελλήνιο. Με αλαλαγμούς χαράς ο πολυχρονεμένος βεζίρης ανακοίνωσε πως του επετράπη να ελαττώσει το φι-πι-α στην εστίαση. Χαρωπά τα πλήθη ετοιμάζονται να προστρέξουν σε καφετέριες και εστιατόρια να γευτούν τις πολυπόθητες λιχουδιές που είχαν στερηθεί εδώ και διετίας.

Ποιος κοροϊδεύει ποιόν τώρα; Περιμένεις δηλαδή να ελαττωθεί η τιμή του (ούτως ή άλλως υπερτιμημένου) καφέ; Ή τα τιμολόγια των εστιατορίων; Στη χώρα που λίγο πριν τις εκπτώσεις οι τιμές εκτινάσσονται, για να επανέλθουν στα πρότερα επίπεδα ύστερα από τα κραυγαλέα  ποσοστά σκόντου που υποτίθεται πως γίνονται; Γιατί όπως και να το κάνουμε, ένα τεράστιο -50%, ή ακόμα και -70% χειραγωγεί τέλεια τον υπερκαταναλωτικό εγκέφαλο των ανθρώπων του σήμερα!

Άσε που δηλαδή αυτό ακριβώς ήταν το πρόβλημα των ελλήνων. Οι τιμές στα εστιατόρια και τα καφέ! Βέβαια, θα μου πεις, δεν έχεις που δεν έχεις δουλειά, να μην κάθεσαι κλεισμένος και στους τέσσερεις τοίχους, να έχεις μια διέξοδο!

Και αλήθεια, γιατί ο πρωθυπουργός μας βγαίνει να αναγγείλει «την προσωπική του επιτυχία» στη μείωση του φι-πι-α, και δεν βγαίνει να αναγγείλει και την προσωπική του επιτυχία στην απόλυση μερικών χιλιάδων ανθρώπων; Θα μου πεις, δεν είναι εύπεπτη είδηση η δεύτερη, φέρνει οδυρμούς, όχι αλαλαγμούς! Και μιας και η επικοινωνιακή χειραγώγηση είναι το παν στις μέρες μας, γιατί να χάσει την ευκαιρία να κρεμάσει κάτω από το πλατύ του χαμόγελο ένα -10%; Σκόντο είναι αυτό, τί!

Και με την έμμεση προτροπή να αναγράφεται και η αντίστοιχη ένδειξη στην απόδειξη, το σκόντο θα εντυπωθεί καλά στον εγκέφαλο των «πολιτών», οι οποίοι θα τρέξουν να ξαναγοράσουν Σαμαρά στην εξουσία! Ενώ καρτελάκι με ένα -10%, ή -20% για την ακρίβεια, στους εργαζομένους, ε δεν θα το εκλάμβανε ο κόσμος ακριβώς σαν σκόντο. Άντε μετά να ξαναψωνίσει από το μαγαζάκι του Αντωνάκη…

Το σόου θα κλείσει με την έλευση του εντολέα του έλληνα βεζίρη, ο οποίος θα περιοδεύσει για να επιθεωρήσει τα κυβερνητικά κλιμάκια της επαρχίας της Ελλάδος, σε μια προσπάθεια να αμβλύνει τις αντιδράσεις και τη δυσφορία που νοιώθουν οι κάτοικοι έχοντας την μπότα του στο λαιμό τους. Θα μου πεις: ας πρόσεχαν τι φίλους κάνουν, και δίκαιο θα έχεις, αλλά να, όλοι μικροαστοί είναι που περιμένουν να γλύψουν ένα κοκαλάκι από την άρχουσα τάξη, πώς να ψηφίσουν αλλιώς και πώς να προσεταιριστούν άλλους από τους φίλους των ανωτέρων κλιμακίων;

Η οποία άρχουσα τάξη παρεμπιπτόντως παίζει πολύ θέατρο πλέον κάθε που μιλάει για τα συμφέροντά της, τις προσδοκίες της και τις ανάγκες της, λες και είναι ίδιες και ταυτόσημες με του συνόλου. Τόσο που αναρωτιέσαι πως και δεν έχει μαζευτεί ακόμα όλος ο πληθυσμός να τους τη στήσει στη γωνία με τομάτες και γιαούρτια. Αλλά είπαμε, δαγκώνεις το χέρι που περιμένεις να σε ταΐσει; Το ‘χουν πιάσει το νόημα εδώ και δεκαετίες οι φύλαρχοι!

Θέμα οπτικής...

Η επιστροφή στο «κλεινόν άστυ», έστω και για μικρό χρονικό διάστημα, αποκάλυψε λίγες ακόμα «ασχήμιες» για τον πάνω όροφο, αλλά και την πόλη. Εντάξει, μπορεί να γίνεσαι υπερβολικός με το θόρυβο, αν και θέμα οπτικής δεν  είναι; Και όχι απλά οπτικής, αλλά όταν ο κόσμος έχει συνηθίσει στο συνεχές βουητό, το θεωρεί λογικό να υπάρχει και εσένα, ίσως, παράλογο, αλλά έτσι είναι, ή μήπως ανάποδα;

Γεγονός πάντως είναι πως τόσα χρόνια στους κατώτερους ορόφους δεν είχες αντιληφθεί πόσο ισχυρός είναι ο αχός της πόλης. Εδώ και τα αυτοκίνητα και τα μηχανάκια που περνούσαν ακριβώς έξω από το δρόμο σας, ακούγονταν πιο «σιγανά» στον προστατευμένο κάτω όροφο. Τώρα όμως είναι λες και είσαι εκτεθειμένος από παντού στα πυρά των τροχοφόρων και κάθε είδους συσκευών που λειτουργούν στο λεκανοπέδιο, οι οποίες σαδιστικά σε μαστιγώνουν με τις άναρθρες κραυγές τους.

Ειδικά μετά την ηρεμία του κήπου σας στα Ιόνιο η ηχορύπανση της πόλης ακούγεται σαδιστική στ’ αυτιά σου. Θα συνηθίσεις, θα μου πεις, και θα έχεις δίκιο, αλλά και θα δυσκολευτείς, και μπορεί και να μην συνηθίσεις και εντελώς, μιας και αδυνατείς να κοιμηθείς με παράθυρο ανοιχτό – την άκρα του τάφου σιωπή την προτιμάς, μόνο οι γρύλοι και οι γάτες του κήπου δε σε πειράζουν – αλλά το ερώτημα παραμένει: φυσιολογικό είναι το να συνηθίσεις, ή το φυσιολογικό θα ήταν να πάψει να λειτουργεί όλος αυτός ο συρφετός των μηχανών;

Θέμα οπτικής, θα μου πεις… και θα ξαναρχίσουμε από την αρχή, γιατί το πραγματικό ερώτημα είναι μέχρι που η «οπτική» γίνεται να συνδυαστεί και να «συνδιαλεχθεί» με το φυσιολογικό και τη φύση…

Στο αναμεταξύ είχατε και μουσαφίρηδες από την τρόικα απ’ ότι άκουσες. Συνεχίζουν απτόητοι το καταστροφικό τους έργο επί της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας (και περιβάλλοντος εδώ που τα λέμε) και αναρωτιέσαι ώρες-ώρες κατά πόσο αυτοί οι χαρτογιακάδες έχουν ακούσει ποτέ τους περί αειφορίας και πυλώνων της – μην απαντήσεις, ακαδημαϊκή είναι η ερώτηση, το ξέρεις πως ούτε ξυστά δεν έχει περάσει από πάνω τους η πληροφορία τόσο μονοδιάστατα σκεπτόμενοι που είναι.

Και πριν μου πεις πως είναι και πάλι «θέμα οπτικής», σε παραπέμπω ανωτέρω…

Φεγγαρολουσμένη

Η πανσέληνος σκαρφαλώνει στον ουρανό πάνω από τον κόλπο της νυφούλας. Το φώς ακόμα αρκετό και ο βράχος με τον Άι Νικόλα φαίνεται καθαρά στη μέση του πελάγου. Η υγρασία πάλι σας τσάκισε τις τελευταίες μέρες. Ακόμα και η μικρή δυσανασχέτησε και το κλιματιστικό πήρε μπροστά να κατευνάσει τη δυσχέρεια. Μεγαλώσαμε, τριών μηνών πια και χτες το βράδυ απολαύσαμε το άπλετο σεληνόφωτο πάνω από τον κήπο με τα δέντρα μας! Λουστήκαμε και αλληλοκοιταχτήκαμε στο ασημένιο φως του φεγγαριού πριν κοιμηθούμε.

Ο καιρός περνά γοργά εδώ στο Ιόνιο, αλλά και οι σελίδες γεμίζουν αρκετά πιο εύκολα. Μπήκες πλέον σ’ αυτό που ονομάζεις «τελευταίο για την ώρα κεφάλαιο», και ελπίζεις το τέλος του καλοκαιριού να βρει το μυθιστόρημα τελειωμένο. Με τη λέξη «συνεχίζεται» φαρδιά πλατιά από κάτω, κι ύστερα πού, ποιος να το ξέρει τάχα; Βλέπεις, ανάλογα την έμπνευση, τη διάθεση και τις υποχρεώσεις που πιθανόν προκύψουν. Ιδέες διαθέτεις πάντως, καί σενάριο. Δεν μπορείς να πεις όμως, πήρε καιρό, δεν το πας και γρήγορα, και αν λάβεις υπ’ όψη τα χρόνια που το είχες παρατήσει αναρωτιέσαι πώς και δεν μπαγιάτεψε η ιστορία!

Η αλήθεια είναι πάντως πως με τα διάφορα προβλήματα που είχαν προκύψει βρίσκεις απόλυτα λογική την απουσία διάθεσης όλον εκείνο τον καιρό. Θα μου πεις τώρα πως δεν έχεις προβλήματα σήμερα; Ναι, ακόμα ταλαιπωρείστε οικογενειακώς από εκείνες τις ατυχείς επεμβάσεις, και πολλές φορές φαίνεται πως τα πράγματα πάνε άσχημα, αλλά τελικά τα προβλήματα κάνουν κύκλους. Αυτό το φθινόπωρο πάντως φαίνεται πως θα μπείτε σε μια τελευταία περιπέτεια, μπας και γλυτώσετε, αλλά όπως λέει (τώρα τελευταία) ο θυμόσοφος λαός, αν σου κάτσει… την έκατσες!

Ο ασημόχρυσος δίσκος σκαρφαλώνει και το χρώμα τ’ ουρανού σκουραίνει, μαζί και της θάλασσας. Μαζί πάνε αυτά. Σιγά σιγά εμφανίζεται και το λαμπύρισμα του πελάγους κάτω απ’ το σεληνόφωτο. Ήλπιζες σε ένα παγωμένο ποτήρι κρασί, σε ένα απ’ τα μπαράκια τα σκαρφαλωμένα προς το κάστρο, που τα μπαλκόνια και οι αυλές τους αγναντεύουν το πέλαγο, αλλά φαίνεται πως η πριγκηπέσα δεν θα σας δώσει την ευκαιρία. Ας είναι, και το μπαλκόνι σου καλό είναι, το κρασί μόνο λείπει και το ευχάριστο κοσμοπολίτικο περιβάλλον που μια στο τόσο επιζητάς.

Και η νύχτα προχωρά…

ΝΕΡΙΤ

Αλήθεια, ποιος σκέφτηκε ένα τόσο αντιπαθές το αρκτικόλεξο; Καλύτερα να κλείσει πριν ακόμα ανοίξει, γιατί από το όνομα και μόνο προμηνύεται αποτυχία. Φαντάσου, μπορεί η ΕΡΤ να είχε μηδενικό ακροατήριο, αλλά ποιος θα πει ποτέ «παρακολούθησα τη ΝΕΡΙΤ»; Κανένας, θα προτιμήσει να αλλάξει κανάλι για να μην τον σνομπάρουν!

Αλήθεια, η ΕΡΤ μπορεί όντως να ήταν γεμάτη σκάνδαλα, ένας τίτλος και μια πρωθυπουργική δήλωση δεν αποτελούν απτές αποδείξεις, αλλά ποιο υπουργείο δεν είναι γεμάτο σκάνδαλα και γιατί δεν βάζουν λουκέτο σε όλα τα υπουργεία; Να τα ξαναδημιουργήσουν την επομένη με λίγα άτομα, και φυσικά με οργανόγραμμα και περιγεγραμμένες θέσεις ευθύνης, και μετά βλέπουμε για τον υπόλοιπο δημόσιο τομέα; Και ποιός εγγυάται τώρα που έκλεισε η ΕΡΤ, ότι τα οκτακόσια άτομα προσωπικό της ΝΕΡΙΤ δεν θα είναι οι κολλητοί των κυβερνώντων σε αναλογία 3 προς 1 προς 1;

Και αλήθεια είναι πως η ΕΡΤ είχε πολύ περιορισμένο ακροατήριο, αλλά είχε πολύ καλύτερο πρόγραμμα απ’ όλα τα υπόλοιπα κανάλια και αποτελεί όνειδος για την ελληνική τηλεοπτική σκηνή να εκπέμπουν μόνο τα σκουπίδια των ιδιωτικών καναλιών. Θα σου πει ο καλοθελητής ότι την ΕΡΤ την πληρώνει με χαράτσι στο λογαριασμό της ΔΕΗ (και δεν την βλέπει). Κακώς κάκιστα. Και που δεν την βλέπει, αλλά και που την πληρώνει με χαράτσι στο λογαριασμό της ΔΕΗ. Αλλά ο εν λόγω καλοθελητής έχει αναρωτηθεί τί χαράτσι πληρώνει σε κάθε προϊόν που αγοράζει ώστε να διαφημίζεται αυτό στους ιδιωτικούς τηλεοπτικούς σταθμούς; Και μάλιστα χωρίς καν να μπορεί να επέμβει στη λειτουργία τους! (Όχι πως επενέβαινε στην ΕΡΤ, αλλά θεωρητικά…)

Αλήθεια, πόσο πιο φθηνή και όμορφη θα ήταν η ζωή μας χωρίς τις διαφημιστικές καμπάνιες; Εδώ είναι που, ενώ δεν είσαι κάποιος υπέρμαχος των κρατικών μονοπωλίων, καλοβλέπεις ένα τέτοιο αν θα έκοβε κάθετα τη διαφήμιση από τον αέρα…

Προφανώς η ΕΡΤ χρειαζόταν κάποια εξυγίανση, όπως και το υπόλοιπο δημόσιο της Ελλάδας, αλλά οι απολυταρχικές κινήσεις του τύπου αυτού και οι στρουθοκαμηλισμοί των συγκυβερνητικών λακέδων σου τη δίνουν στα νεύρα. Δεν μπορείς να παραγνωρίσεις βέβαια πως με την κίνηση αυτή εκπληρώθηκε η απαίτηση απολύσεων μέχρι τον Ιούλιο και ταυτόχρονα, σε συνδυασμό με την απεργία των δημοσιογράφων, κανείς δεν μαθαίνει τίποτε για την αγία τρόικα. Κι ακόμα δεν ξεκίνησαν τα μπάνια του λαού! Νωρίς άρχισε φέτος η θερινή ραστώνη! Κυβερνητική κίνηση ματ!

Κάποιοι κηφήνες θα απολυθούν, αν και πιστεύεις ακράδαντα ότι είναι οι μόνοι που δεν θα χαθούν, κάμποσα παιδιά θα χάσουν τη δουλειά τους, κάμποσες οικογένειες θα χάσουν ένα σημαντικό εισόδημα και η οικονομική ζωή θα δυσκολέψει ακόμα περισσότερο, αλλά οι μεγαλοκαρχαρίες του δυσκίνητου δημόσιου θα παραμείνουν στις καρέκλες τους στα υπουργεία. Θα χαθεί μία ακόμα δημόσια ασφαλιστική δικλείδα, μιας και το δημόσιο θα μπορούσε να είναι κάλλιστα η ασφαλιστική δικλείδα απέναντι στις ιδιωτικές κερδοσκοπικές υπερβολές, αλλά αυτό είναι προς όφελος των ολίγων στα ανώτερα στρώματα. Θα σπάσουν έτσι πολύ λίγα αυγά, ενώ η κυβέρνηση θα συνεχίσει να έχει τα υπόλοιπα κανάλια συμμάχους στην καθημερινή προπαγάνδα υπέρ των «μονόδρομων» που έχει επιλέξει και εν τέλει, με μικρό κόστος, το μπλε κόμμα θα βγει κερδισμένο και η απόχρωσή του θα σκουρύνει ακόμα περισσότερο. Η αριστερά δυστυχώς δεν φαίνεται διατεθειμένη να πάρει σοβαρό ρόλο στα πράγματα και θα συνεχίσει να τσακώνεται, όσο η δεξιά θα ανδρώνεται και θα κινείται δεξιότερα, πιο κοντά στους πραγματικούς χώρους του παρόντος αρχηγού της.

Στον απόηχο ακούς και σχόλια ιδρύσεως της νέας ΥΕΝΕΔ. Γέλασες όταν έπιασες την συνομιλία κάτω από το μπαλκόνι σου, αλλά αν το καλοσκεφτείς…

Άλλωστε η δημοκρατία έχει πεθάνει από καιρό Περικλέους, στην καλύτερη των περιπτώσεων ολιγαρχία και θεοκρατία βασιλεύουν στην υφήλιο.

Τέλος εποχής

Πότε ήταν που εγκαταστάθηκες στο διαμερισματάκι που έφτιαξες; Το 2003 περίπου; Δεν θυμάσαι ακριβώς, δεν είσαι σίγουρος αν είναι πλήρης δεκαετία, αν της λείπουν μερικοί μήνες, ή αν είναι λίγοι μήνες παραπάνω. Και δεν έχει σημασία, μιας και όχι απλά δεκαετία, αλλά πολύ περισσότερο σου φαίνεται. Με μεράκι διάλεξες τα πλακάκια, αγόρασες τις συσκευές, το μέτρησες και το επίπλωσες και το έκανες κουκλίστικο. Τόσο που ο πατέρας σου όλο ήθελε να κάθεται εκεί, του άρεσαν οι γωνιές του.

Και ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, η μικρή πλέον χρειάστηκε κρεβατάκι, δεν χωράει πια στην καλαθούνα της. Δεύτερο δωμάτιο δεν υπήρχε, έπρεπε λοιπόν να αφήσεις το κουκλόσπιτο. Όχι για μακριά, για «από πάνω», και κατέβηκαν «οι από πάνω» κάτω. Απλά από πάνω τα δωμάτια είναι πολλά και γύρισες στην ουσία εκεί που μεγάλωσες. Μια πίκρα όμως την έχεις, η διαρρύθμιση και η λειτουργικότητα δεν είναι ίδια, όπως θα ήθελες. Άσε που τα δικά σου έπιπλα είναι μετρημένα για εκείνους τους χώρους, ενώ τα έπιπλα «των παιδιών από πάνω» είναι μετρημένα για τους επάνω χώρους. Και όχι μόνο αυτό, αλλά και πολύ δύσκολα αναμιγνύονται.

Δύσκολα πράγματα. Σηκώθηκαν και τα δύο σπίτια στον αέρα, τα «τσιμπράκαλα», γιατί από τα έπιπλα πολύ λίγα μετακινήθηκαν, και τώρα βρίσκονται ακόμα στον αέρα. Τρεις μέρες τώρα βέβαια κατοικείς επάνω, αλλά ζεις κάτω, μιας και δεν είναι λειτουργικές οι κουζίνες και τα καθιστικά, ακόμα. Σήμερα το καθιστικό αποκαταστάθηκε, αν και δυσκολεύεσαι λίγο να αισθανθείς άνετα, λείπουν ανέσεις που σου προσέφεραν ορισμένα έπιπλα, λείπει και η κουζίνα μιας και δεν θα έχετε πλέον σαλοκουζίνα – προς μεγάλη λύπη δική σου, αλλά και της γυναίκας σου και άντε να το ξεπεράσετε που θα ανακατώσετε και τα έπιπλα… (άλλωστε κάθε μετακόμιση έχει τη γκρίνια της, γιατί να αποτελέσει αυτή εξαίρεση;;;)

Άφησες και το γραφείο σου κάτω, δεν χωράει επάνω, αλλιώς ήταν σχεδιασμένα τα πράγματα όταν ήσουν εσύ παιδί, τώρα το παιδί είναι άλλο και έχει το ίδιο δωμάτιο που είχες κι εσύ. Το γραφείο σου λοιπόν δεν χωράει κάπου αλλού, εκτός και αν το κομματιάσεις και καλύψεις όλους τους τοίχους και… και… Τι να κάνεις, τα παιδιά παίρνουν το μεγαλύτερο δωμάτιο πάντα, να έχουν χώρο να αναπτύσσονται. Κι εσύ έστησες γραφείο στα έπιπλα που είχες στην πάνω-πόλη – φοιτητικό στυλ πάλι, έτσι να έχεις το PC σου βρε αδερφέ να βρίσκεται, μέχρι να αναγκαστείς να παραχωρήσεις και αυτό το δωμάτιο για κάποια άλλη χρήση, ειδικά αν αυγατίσετε ακόμα περισσότερο, οπότε τότε σε βλέπω να ξεσπιτώνεσαι για τα καλά!

Μέσα στο σαββατοκύριακο ελπίζεις και η κουζίνα να είναι χρηστική, να ροβολήσεις και τον κατήφορο αν είναι για το Ιόνιο. Τα «παιδιά» τα έχεις ήδη στείλει εκεί για να μην ανακατεύονται στα πόδια σας κατά τη μετακόμιση. Έχει το μειονέκτημα ότι πρέπει να τακτοποιήσεις και τα δικά τους πράγματα, αλλά μικρό το κόστος σε σχέση με το κέρδος!

Από τη μία ξέρεις ότι δεν γινόταν αλλιώς, από την άλλη ξέρεις ότι ήταν προσχεδιασμένο, από την παρ-άλλη ήθελες κάπου να ανέβεις στο πιο ευήλιο σπίτι,  από την παρ-παρ-άλλη πάλι καθόλου δε σου αρέσει που ξεβολεύτηκες, και που άφησες όλες τις ομορφιές που έφτιαξες κάτω, από την παρ-παρ-παρ-άλλη και τα παιδιά θα δυσκολευτούν να το συνηθίσουν, τριάντα χρόνια στο επάνω δύσκολα ξεπερνιούνται.

Η ουσία λοιπόν είναι πως απλά σου τη δίνει που έπρεπε να γίνει έτσι και που δεν γίνεται αλλιώς, να κόψεις για παράδειγμα τον ένα όροφο και να τον ανεβάσεις επάνω αυτούσιο γίνεται;;; Μα γιατί δεν είναι πολυμορφικά τα σπίτια τέλος πάντων; Τόση τεχνολογία πάει τζάμπα σε γκάτζετς και χαζομάρες αντί να φτιάξουν κάτι που πραγματικά θα ενδιέφερε εσένα…!

Πρεμιέρα

Πρεμιέρα λοιπόν σήμερα. Για τις πανελλήνιες. Έκθεση. Ιδεών; Γίνεται τις ιδέες να τις αναπτύσσεις στο φροντιστήριο; Δικές σου είναι ή των άλλων; Γιατί τις δικές σου τις αναπτύσσεις σε ένα φύλλο χαρτί, ή έστω στο μυαλό σου την ώρα που στοχάζεσαι, όχι στο φροντιστήριο. Ο πρώτος που εξήλθε του εξεταστικού πάντως είχε αντιμετωπίσει το θέμα στο φροντιστήριο και ήταν ευτυχής και γεμάτος ελπίδα.

Ενώ γύρω η παραφιλολογία για τα καημένα τα παιδιά καλά κρατεί. Γιατί καημένα; Επειδή η κοινωνία, οι γονείς, η ανάγκη η ίδια, τους ζητά να μάθουν πως δουλεύει η ζωή, η φύση, το σύμπαν, τα πράγματα γύρω τους; Ναι, αλήθεια, κι εσύ υποστηρίζεις πως τα παιδιά είναι οι σκληρότερα εργαζόμενοι, απαιτείται συνεχώς είτε να παρακολουθούν είτε να διαβάζουν, ενώ οι γονείς μετά το πέρας του ωραρίου, ό,τι ώρα κι αν είναι αυτό, μπορούν να ξεχάσουν την εργασία τους. Αλλά η εργασία που «απαιτείται» από τα παιδιά είναι ευχάριστη, και αν αυτά δεν νοιώθουν την εσωτερική ανάγκη να αναπτύξουν τον εαυτό τους, τότε και μόνο τότε είναι προφανώς καημένα. Καημένα γιατί κανείς δεν τα προέτρεψε και γιατί η κοινωνία τα μετέτρεψε σε άψυχα και αδιάφορα ανδρείκελα. Αλλά καημένα γιατί διαβάζουν; Ή γιατί εξετάζονται, αγωνίζονται δηλαδή με πολύ μικρότερο κόστος, διδασκόμενα για τους μετέπειτα αγώνες που θα κάνουν για μια δουλειά, για έναν καλύτερο μισθό; Μα και ο αγώνας, η εξέταση, είναι και πρέπει να είναι μέρος της εκπαιδευτικής διαδικασίας και μέτρο της ικανότητας. Όμως προφανώς και είναι έξω από την νοοτροπία της καλοκουρδισμένης αλλά άνετης ζωής που ουτοπικά ονειρεύεται ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας.

Όχι, καημένα επειδή πρέπει να διαβάσουν και να αποδώσουν, αποδεικνύοντας έτσι πως ανέπτυξαν τον εαυτό τους, ποτέ δεν θα τα πεις. Αν και θα τα πεις καημένα επειδή οι γονείς τα σέρνουν σε πολύδραστηριότητες γεμίζοντάς τους το χρόνο και στερώντας τους την παιδεία και το παιγνίδι. Θα τα πεις σίγουρα καημένα αν από το σχολείο επιδιώκουν πρωτίστως την αποκατάσταση, και μόνο αυτή συνήθως, και όχι τη γνώση που θα τα οδηγήσει τελικά στην πρώτη.

Επιπλέον, καημένα θα τα πεις επειδή μαθαίνουν τις απαιτούμενες ιδέες για το περιβάλλον και τις χρησιμοποιούν «παπαγαλιστί» για να αναπτύξουν θέματα σαν το σημερινό, αλλά δεν τις κατέχουν, δεν τις έχουν κτήμα τους, δεν τις ανέπτυξαν και δεν τις γνώρισαν πραγματικά. Το αποτέλεσμα; Το περιβάλλον προστατεύεται και εκθειάζεται μόνο στις μαθητικές εκθέσεις, ενώ στην πραγματική ζωή βιάζεται καθημερινά από τους απόφοιτους που είχαν αναπτύξει το θέμα στην τάξη και ήξεραν να γράψουν μια καλή έκθεση γι’ αυτό.

Και να είχε μόνο το περιβάλλον αυτή τη μοίρα; Δυστυχώς όμως όλες οι μεγάλες ιδέες το ακολουθούν κατά πόδας, ενώ η ελληνική κοινωνία ετοιμάζεται για μία ακόμα φορά να παρακολουθήσει την ελληνική αποστολή στη γιουροβίσιον. Έκθεση ιδεών είπαμε το σημερινό μάθημα; Οι καημένες οι ιδέες…

Και η Βουλη πάντως σήμερα, έκθεση ιδεών σκέτη ήταν!

Ο δρόμος

Πριν κάμποσα χρόνια λοιπόν, όταν ήσουν εσύ σχολιαρόπαιδο, ο δρόμος σας έσφυζε από ζωή. Πόσα ήσασταν; Καμιά δεκαριά πιτσιρίκια; Κορίτσια – αγόρια, βγαίνατε κάθε απόγευμα, και πρωί άμα δεν είναι μέρες σχολείου, και παίζατε στο δρόμο. Τότε βέβαια ήταν και ασφαλής, περνούσε ένα αμάξι ανά ώρα πάνω κάτω, και περνούσε ήρεμα, με μικρή ταχύτητα. Τώρα πια περνάει ένα αμάξι ανά δίλεπτο; Άντε τρίλεπτο. Μπορεί όμως και πιο συχνά, και οι περισσότεροι οδηγοί είναι και ανεγκέφαλοι.

Ακούς τις μηχανές από έξω να μουγκρίζουν, λες και θα αποδείξουν κάτι άμα τρέξουν με μεγάλη ταχύτητα μέσα στην πόλη, μέσα στον κόσμο, σε δρόμο που στο δήμο είναι χαρακτηρισμένος δρόμος περιπάτου – και θα έπρεπε να είναι, με τη φύση από τη μία και τη θέα της τσιμεντούπολης από την άλλη. Κάθεσαι τους παρατηρείς τώρα τελευταία, ε λοιπόν σχεδόν όλα τα αυτοκίνητα ξεφεύγουν λίγο στην τρίτη στροφή, την πιο απότομη. Αναρωτιέσαι, τόσοι που κινδύνεψαν να ντελαπάρουν, δεν το ένοιωσαν να «βάλουν λίγο μυαλό»; Μάλλον όχι, βάζει άλλωστε μυαλό ο άνθρωπος; Το μόνο ζώο που διαθέτει λογική και το μόνο που τόσο επίμονα αρνείται να τη χρησιμοποιήσει. Να μη λογαριάσεις τα ατυχήματα – πόσα αυτοκίνητα έπεσαν σε κήπους, πόσα κατέστρεψαν τους πυροσβεστικούς κρουνούς. Μέσα σε ένα χρόνο άλλωστε έριξαν δύο κολώνες και ένα πυροφυλάκιο.

Αμ’ ο άλλος ο πιτσιρικάς; Που χτύπησε στο πεζοδρόμιο, τινάχτηκε στο απέναντι και προσγειώθηκε πάνω στο τειχάκι, και βγήκε μετά και έβριζε τη στροφή και την τύχη του; Μα τί, τον εαυτό του να βρίσει;

Οπότε ο δρόμος δεν είναι ασφαλής πλέον, φρόντισαν γι’ αυτό οι ανόητοι που πήραν διπλώματα με τη σέσουλα και καβάλησαν τις τέσσερεις και τις δύο ρόδες και έκαναν την πόλη αβίωτη. Αλλά και να ήταν, η κόρη σου είναι το μόνο μικρό που μένει πραγματικά στη γειτονιά πια. Τα υπόλοιπα έρχονται μία στο τόσο να δουν τους παππούδες. Όλη η νέα γενιά έφυγε και πλέον δεν υπάρχει καν πιτσιρίκι να παίξει στο δρόμο, ούτε θα υπάρχει σε λίγο που θα θέλει η δικιά σου να βγει έξω να κάνει τις παρέες της και τα παιγνίδια της.

Πώς έγινε έτσι ο δρόμος σας; Τόσο αγωνιστήκατε να τον κάνετε δρόμο περιπάτου και τελικά κατέληξε δρόμος κόντρας και ατυχημάτων; Που τον γεμίσατε με τόσα γέλια και χαρές και τώρα δεν βλέπει πιτσιρίκι για δείγμα; Μόνο μερικούς ανθρώπους να κάνουν τζόκινγκ, και σλάλομ ανάμεσα στους σκουπιδοτενεκέδες, που τοποθέτησαν ανά είκοσι μέτρα, γιατί κάποιος εργολάβος είχε δόντι στο δημοτικό συμβούλιο, και τα αυτοκίνητα που παρκάρουν επάνω στο πεζοδρόμιο μπας και οι τρελοί οδηγοί τους τα σώσουν από τους άλλους τρελούς οδηγούς που τρέχουν εν αγνοία τους προς το ατύχημα, και τούμπαλιν.

Δεν θα αναρωτηθείς «πώς κάνατε έτσι την πόλη σας», αν και στο Ιόνιο μπορείς ακόμα να βρεις πιτσιρίκια να παίζουν. Όχι, δεν έχεις λόγο να το αναρωτηθείς, γιατί δεν υπάρχουν καν τα πιτσιρίκια για να φτάσεις μέχρι εκεί. Θα αναρωτηθείς όμως «πώς κάνατε έτσι τη ζωή σας».

Καλή ανάσταση!

Προεόρτια

Πλησιάζει η πρωτομαγιά, κι εδώ πάλι σου έρχεται στο μυαλό ένα «κι όλας; πότε;», αλλά το παραβλέπεις. Πρέπει όμως να παραδεχτείς πως δυσκολεύεσαι πολύ να βρεις χρόνο για να κάνεις ο,τιδήποτε, να γράψεις λόγου χάρη, που είπες να το ξεκινήσεις, και το ξεκίνησες με ζήλο, αλλά τώρα δυσκολεύεσαι. Κι ο μόνος χρόνος που βρίσκεις συνήθως είναι αργά το απόγευμα, μετά το σούρουπο πάντα, οπότε η διάθεσή σου είναι μάλλον προσανατολισμένη στο χαζολόγημα είτε σε κανά παιγνίδι – βαράς έντιτορς που έλεγε κι ο σύντεκνος, είτε σε καμιά ταινία. Για δημιουργία ούτε λόγος – όχι ότι δηλώνεις βαριά εργαζόμενος, δεν έσκαβες, τουναντίον, αλλά και το συνεχές πέρα δώθε κουράζει- εξουθενώνει θα έλεγες.

Πάντως έτσι όπως το πάει ο καιρός, παρότι το κρυουλάκι του το έβαλε κι ο Απρίλης, η πρωτομαγιά δεν θα βρει και πολλά πράσινα. Πολλές από τις πρασινάδες έχουν ήδη ξεραθεί εντελώς ενώ άλλες πνέουν τα λοίσθια. Το μαγιάτικο στεφάνι προβλέπεται κίτρινο φέτος, και το χρώμα δεν θα προέρχεται από τα λουλούδια!

Φιλοδοξείς να πεταχτείς και μέχρι το Ιόνιο για τις γιορτές του Πάσχα, σκεφτόσουν πως θα πάρεις και μαγιό για μπάνιο, αλλά όλο και κάτι θα προκύψει, πόσα χρόνια έχεις να βρεθείς πασχαλιά εκεί ούτε που θυμάσαι. Όλο έτρεχες με γονείς, εφέτος περίμενες να δεις αν θα σου επιτρέψει η μικρή να πάτε, πάλι γονείς θα είναι η αιτία όπως φαίνεται…

Η άνοιξη πάντως σας τσάκισε κανονικά αυτή τη χρονιά. Σχεδόν όλη η οικογένεια την έβγαλε με αντιβίωση. Πέντε στους έξι – πέντε στους επτά τώρα πια, πρέπει να το συνηθίσεις. Και πάνω που έλεγες πως θα περπατήσεις λίγο τη φύση με την έβδομη, τη μικρότερη, τη χαμηλοβλεπούσα που σφυρίζει κλέφτικα κάθε που έχει κάνει τη βρωμιά της και την αλλάζετε, τελικά μόνο μια βόλτα έχετε βγει, κι αυτή στις αρχές. Τουλάχιστον φύγετε δεν φύγετε, να κάνετε περίπατο στη φύση εδώ γύρω. Αν και είναι κρίμα, ήθελες πολύ να περπατήσετε δίπλα στη θάλασσα και να δείτε το νησάκι και το κάστρο.

Το σκέφτηκες να πας και μόνιμα, εσένα θα σου άρεσε πολύ και το ίδιο πιστεύεις και της μικρής, αλλά δυστυχώς αυτή η απόφαση δεν είναι πλέον δική σου, είναι δική σας, και δεν συμφωνούν όλοι με αυτή, παρότι είσαι σίγουρος ότι τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα έτσι, και ποιοτικώς, όσον αφορά στη ζωή σας, αλλά και οικονομικώς. Όμως ξέρεις από πρώτο χέρι πως δύσκολα αποχωρίζεται ο άνθρωπος τους οικείους του, και δύσκολα ξεφεύγει και από την αδράνεια της καθημερινότητάς του και αποφασίζει να δοκιμάσει και το διαφορετικό, το άγνωστο. Οπότε δεν μπορείς παρά να αποδεχτείς με βαριά καρδιά την παραμονή στα τσιμέντα, και ίσως και με μια υποβόσκουσα αγαλλίαση από την άλλη, που δεν θα χρειαστεί κι εσύ ακόμα να ξεφύγεις από την αδράνεια της μέχρι τώρα ζωής σου.

Τα πράγματα πάντως είναι ζόρικα, και όση αισιοδοξία και αν μπογιατίζουν το τηλεοπτικό γυαλί οι πολυχρονεμένοι μας, τόσο περισσότερο αισθάνεσαι θυμό κι εκνευρισμό για την κοροϊδία και την υποκρισία που διακατέχει τον οποιοδήποτε από αυτούς τύχει να δεις να εμφανίζεται. Συνήθως τους αποφεύγεις αν και ξέρεις πως λύση δεν είναι αυτή, μιας και ό,τι και να γίνει, κάποιος θα κυβερνάει και το πιθανότερο είναι πως θα είναι κάποιος από αυτούς. Οπότε αποφεύγεις τους πολυχρονεμένους, αν και γενικά προσπαθείς να είσαι ενήμερος για όσα συμβαίνουν, άλλωστε είναι και ο μόνος τρόπος να προασπίσεις τα συμφέροντά σου και να ξέρεις τί σε περιμένει στα ραντεβού με την κρατική μηχανή.

Τουλάχιστον κάθε που εκνευρίζεσαι και βρίζεις, έχεις και τη διέξοδο για να ηρεμήσεις. Κάθεσαι και κοιτάς τα χαμογελάκια της μικρής κάθε που της μιλάτε και παίζετε μαζί της και ξεχνάς την ανοησία που λούζει τον κόσμο σας. Ε, ναι, η άνοιξη φέτος, μπορεί να φεύγει νωρίς, αφήνει όμως τις ομορφιές της να κατοικήσουν μαζί σας!