Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2009

Παλαιόκαινο

Η παλιά φωτογραφία, ασπρόμαυρη, μικρή, με άσπρο πλαίσιο με δοντάκια, σαν παλιό, μεγάλο, πολυκαιρισμένο γραμματόσημο, φίλων και γνωστών, τότε συμμαθητών, ξαπλωμένων ή γονατιστών στο γρασίδι, μπροστά στο κτίριο που την εποχή εκείνη ήταν το σχολείο τους, κείται στην επιφάνεια του μπλε-γκρι, καμπυλωτού, μοντέρνας σχεδίασης, ηλεκτρονικού σαρωτή. Η φωτογραφία κράτησε περισσότερο από αυτόν. Όχι γιατί ο σαρωτής χάλασε, αντιθέτως, μετά από είκοσι, και παραπάνω, χρόνια απρόσκοπτης λειτουργίας, συνεχίζει ακάθεκτος να προσφέρει τις υπηρεσίες του. Μάλλον συνέχιζε. Διότι πλέον, τα μοντέρνα λειτουργικά συστήματα, ενώ τον αναγνωρίζουν, δε δέχονται να συνεργαστούν μαζί του. Παλιό κομμάτι, αδιάφορο αν κάνει αποτελεσματικά τη δουλειά για την οποία προορίζεται, καιρός να παροπλιστεί. Εδώ οι άνθρωποι οι ίδιοι παροπλίζονται άλλωστε, και μάλιστα πολλές φορές πριν την ώρα τους, για ένα μηχάνημα θα σκάσει η ανθρωπότητα;
«Τα πάνω κάτω» φέρνει η έρευνα που αποδεικνύει πως πριν από δύο χιλιάδες χρόνια μπορεί η ζωή να ήταν πρωτόγονη για το σύγχρονο μυαλό, οι άνθρωποι όμως της εποχής εκείνης φαντάζουν υπερήρωες σε σχέση με τους απογόνους τους που ζουν σήμερα. Τί δηλαδή; Η τεχνολογική ανάπτυξη, σε συνδυασμό με την αλλαγή τρόπου ζωής, αξιών και επιδιώξεων, έχει «εξασθενήσει» και εκφυλίσει τον ανθρώπινο οργανισμό; Ή μήπως η αλήθεια είναι κάπου στη μέση; Ή μάλλον θα μπορούσε να κατοικεί στο σημείο της χρυσής τομής, αν ο άνθρωπος σκεφτόταν διαφορετικά; Η αλήθεια είναι πάντως πως η τάση «εκφυλισμού» αποδεικνύεται μάλλον διαχρονική εσωτερική δύναμη, ενώ η δυνατότητα επιβολής της θέλησης επ’ αυτής φαίνεται περιορισμένη, παρότι, περιέργως, η φύση φρόντισε να προικίσει τον άνθρωπο με τις ισχυρότερες ασφαλιστικές δικλείδες έναντι του εκφυλισμού, σε γενετικό τουλάχιστον επίπεδο. Ο μύθος του δρόμου της «αρετής» και της «κακίας» είναι άλλωστε αρχαίος, όχι σημερινός, η διαφορά είναι ίσως πως ακόμα και αξιακά σήμερα, γίνεται αποδεκτό πως η πλατιά και ανθοστόλιστη «λεωφόρος» μπορεί και να αποτελεί για κάποιους θεμιτή επιλογή.
Πάντως, η πρωινή παραδοχή πως η κατανόηση της εκπόρευσης του ατομικού από το συλλογικό συμφέρον είναι μια δύσκολη υπόθεση και πως η αντιληπτική ικανότητα των ανθρώπων είναι μάλλον αρκετά περιορισμένη ώστε να φτάσει μέχρι εκεί, πέραν του γεγονότος πως εκλείπει μέχρι και η διάθεση για σκέψη, μάλλον οδηγεί σε απογοητευτική διάθεση…

11 σχόλια:

  1. Μάλλον, οι έρευνες καταδεικνύουνε πως σε κάθε εποχή, ο άνθρωπος προσαρμοζότανε (και προσάρμοζε ανάλογα) στις παραμέτρους που διέθετε. Άλλοτε με περισσότερη επιτυχία, άλλοτε με λιγότερη. Την χρυσή τομή, νομίζω την αντιλαμβάνεται ένα ικανό κομμάτι του σύγχρονου ανθρώπινου δυναμικού, αλλά το τί επιλέγει κανείς όσον αφορά τον δρόμο της αρετής και της κακίας (αυτός ο ακραίος δυϊσμός, πάντα μου δημιουργούσε απορίες, γιατί μόνο το ένα ή το άλλο?) καθορίζεται από πολλές συνθήκες. Ξέρω πολλούς που το συλλογικό συμφέρον είναι για αυτούς η κύρια κινητήρια δύναμη που ορίζει τις πράξεις και τα έργα τους, αλλά, οι πολλοί του δικού μου μικρόκοσμου δεν θα είναι ποτέ αρκετοί έξω από αυτόν.
    Και όμως, σκέψου ότι όσο υπάρχει έστω και ένας (π.χ. εσύ) που σκέφτεται, πάντα θα είναι καλύτερο από το κανένας, και πάντα αυτός ο ένας, θα έχει την δυνατότητα να επηρρεάσει και τους γύρω του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Για μενα το οτι προχωραειη τεχνολογια μονο θετικο ειναι
    αν τωρα ο ανθρωπος παλι τα σκατωνει και την χρησιμοποιει λαθος και για λαθους σκοπους αλλο αυτο !!

    φιλια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. H προσαρμοστικότητα του ανθρώπου Σοφάκι είναι γεγονός, τόσο αδιαμφισβήτητο, όσο και ο δυισμός, κι ας μην αρέσει στη φιλοσοφική φύση μας. Το θέμα όμως, όπως λέει η σκώληξ, είναι με βάση ποιό δρόμο επιλέγει να δράσει. Πάντως, η επιλογή της υιοθέτησης ενός καθιστικού τρόπου ζωής μόνο ως εκφυλιστική μπορεί να θεωρηθεί. Όσον αφορά σε όσους σκέφτονται, ή έχουν το συλλογικό συμφέρον ως κινητήρια δύναμη, ούτε φτάνουν, ούτε είναι ικανοί να επηρεάσουν καταστάσεις. Δυστυχώς, το άτομο απαρτίζει, αλλά δεν καθορίζει το σύνολο, διότι η έκφανση καθορίζεται από το διαδραστικό αποτέλεσμα.

    Σκώληξ μου, κάθε εξελικτικό βήμα είναι εξ ορισμού θετικό, έχεις απόλυτο δίκιο, οι «εκμεταλλευτικές» επιλογές του ανθρώπου είναι που επιφέρουν τον εκφυλισμό. Αυτές οι επιλογές είναι πάντα το πρόβλημα, άλλωστε, χωρίς αυτές, ο κόσμος θα ήταν ουδέτερος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Βασικά η Σοφία έχει ένα δίκιο,αλλά και σύ νομίζω πως έχεις ένα Φούξια γλυκόκαινο κάπου στην Αθήνα που σε περιμένει.
    Καλημέρα :)
    δ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Μάλλον περιμένει σε λάθος διασταύρωση...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. απαπαπα πα πα
    τισαισυρε;
    Δε φταίω εγώ μαρέ!!Ούτε που ξέρω που με πηγανε!
    δ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Δεν ήξερες, δε ρώταγες η καψερή;
    Σα πρόβατο επί σφαγή σε σούρναν;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Εγώ πάλι πιστεύω στη δύναμη που έχουμε οι άνθρωποι να ξεφεύγουμε από τις αγκυλώσεις που μας κρατάνε πίσω. Μπορεί να'μαι και αιθεροβάμων, δεν ξέρω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Σίγουρα οι άνθρωποι έχουν τη δυνατότητα να ξεφύγουν από αγκυλώσεις, την ίδια που έχουν για προσαρμογή. Σημαντικός όμως είναι ο πληθυντικός που χρησιμοποιείς. Σημαντικό επίσης είναι να ορισθεί και η αγκύλωση. Ένα παλιό μηχάνημα δεν αποτελεί αγκύλωση, παρότι έτσι παρουσιάζεται σήμερα, ενώ ο εθισμός σε μια αφύσικη ζωή αποτελεί για πολλούς λόγους έναν τύπο αγκύλωσης, αλλά σήμερα θεωρείται θεμιτός αλλά είναι και εξωτερικώς επιβεβλημένος. Συνεπώς υπάρχει ένα θεματάκι με τις αγκυλώσεις και με τη δυνατότητα και τις μεθόδους αντιμετώπισης τους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Κόκκινο κρασί αυτή τη στιγμή...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Για πες...