Επεμβάσεις και διαβάσεις - ποιός θανάσης; :p

Αφού δεν κάηκε τόσο καιρό ο επιτραπέζιος…

«Ο θανάσης» που έλεγε κι ο σύντεκνος – το γιατί όλοι είχαν το όνομα θανάσης παραμένει ένα άλυτο μυστήριο για την οικουμένη!

Πού και πού γκρίνιαζε ο έρμος πως ανέβηκε η θερμοκρασία, αλλά τόσο σποραδικό, μάλλον σφάλμα θερμομέτρου θα ήταν. Αλλά να που άρχισε να καθυστερεί και είπες να ελέγξεις τελικά τις θερμοκρασίες και να’σου όποτε έκανε το οτιδήποτε πέραν του να κάθεται χτυπούσε κάτι 84άρια… άλλο πράμα, σαν να λέμε 39 κι 9 ακατέβατα και με κομπρέσα!

Καιρός του ήταν να ανοίξει για να του κάνεις ένα μικροσέρβις. Αποτέλεσμα; Ένα καλώδιο αποσυνδεδεμένο κι ένας ανεμιστήρας εκτός λειτουργίας. Έλα μου όμως που δεν ήταν και πολύ σημαντικός ο συγκεκριμένος! Προχωρώντας λοιπόν την εξέταση εις βάθους ανακαλύπτεις πως έχει μάλλον ξεραθεί και η κρέμα του επεξεργαστή. Διότι ο επεξεργαστής θέλει και την κρεμούλα του, σας τις γυναίκες ένα πράμα… γνωστές άλλωστε οι παρομοιώσεις των υπολογιστών με τα θηλυκά!

Βάλαμε λοιπόν κρεμούλα, ενώσαμε τα καλώδια, όλα ρολόι και ο πυρετός έπεσε! 49 με 51, φυσιολογικά πλαίσια! Στο ενδιάμεσο περάσαμε και από τα 32μπιτα στα 64μπιτα - μα να «παίζεις» τρία χρόνια κοντά με 3 γίγα μνήμης αντί για 6 που έχεις επάνω και να μην το έχεις χαμπαριάσει;;;

Κάθε καλός μαστροχαλαστής όμως πρέπει να τιμάει και το όνομά του. Οπότε στο κλείσιμο κάτι πήγε στραβά και η κάρτα τηλεόρασης πάπαλα! Μα εντελώς όμως! Πιο πολύ δε γινόταν! Την πίεσες λίγο παραπάνω και κράτς, πάει μια σύνδεση!

Δεύτερη χειρουργική επέμβαση, συγκόλληση των μελών του ασθενούς και όλα βαίνουν καλώς – πάλι καλά που δεν χρειάζεται και αναισθησία ο άρρωστος γιατί δύο φορές την ίδια μέρα…

Στο αναμεταξύ, πέρασε μια παρέα να μας πει τα κάλαντα, και αυτά… υποτονικά τα πράματα εφέτο, ακόμα και οι καλαντολόγοι βρίσκονται σε κρίση!

Εν αναμονή και προετοιμασιών λοιπόν για την υποδοχή του 2012. Κι επειδή εκεί έξω τα πράματα δε πρόκειται να φτιάξουν, ίσως γιατί οι ανεγκέφαλοι κυβερνούν, ίσως γιατί όσα επιδιώξαμε μέχρι σήμερα ήταν ματαιόδοξα και αδύνατα, οπότε πληρώνουμε το τίμημα της επιστροφής σε πιο λογικά και βιώσιμα επίπεδα, είτε γιατί ισχύουν και τα δύο, είτε για όποιο άλλο λόγο κι αν ισχύει, ας είμαστε καλορίζικοι στον μικρόκοσμό μας και το 2012 να μας έχει ευτυχισμένους με αυτά που έχουμε, όχι αυτά που θέλουμε, και όσα θα μας «φέρει»! Εμάς πάντως χιονάνθρωπο δεν μας έφερε (θα θέλαμε) αλλά μας μπαίνει με καλό μπουναμά και μας έχει υποσχεθεί καλά!

Καλή χρονιά!

Μπρρρρ

Κρύο… Καιρός του ήταν να χειμωνιάσει και λίγο πια. Φέτος μας ήρθε οριακά! 21 του μηνού αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε από χειμώνα! Φαντάσου να έμπαινε ο χρόνος με ζέστες! Έρχονται όμως τα Χριστούγεννα και φέραν δώρο χιόνι για τα χιονοδρομικά και μπόλικο κρύο για τους υπόλοιπους. Φέραν και διαμαρτυρίες στις εθνικές, όπου οι ανέτοιμοι οδηγοί γκρινιάζουν για ένα ανέτοιμο κράτος. Λες και υπάρχει λόγος για ένα κράτος να προετοιμαστεί για να «ανταπεξέλθει το χιονιά» για μια-δυο μέρες την τριετία! Ενώ οι γκρινιάρηδες δεν έχουν κανένα λόγο να ενημερωθούν και να γνωρίζουν, Και να μην παν βρε αδερφέ, άστο για μεθαύριο! Δε χάθηκε ο κόσμος… Οι μόνες που χάνονται για ψήλου πήδημα και για μια μέρα είν’ οι αγορές, οι άνθρωποι δεν θα πάθαιναν τίποτε αν καθόταν και λίγο! Επίσης δεν θα πάθαιναν και τίποτε αν έδιναν λιγότερη σημασία στο αλισβερίσι, αλλά εδώ η ανευθυνότητα επεκτείνεται στο να μην ξέρουμε για τον καιρό και τι πρέπει να κάνουμε και να τα περιμένουμε όλα από το κράτος – σήκω σήκω κάτσε κάτσε το έχουμε!

Στολίστηκε και το δέντρο, μαζί με τα κρύα κι αυτό, φωταγωγήθηκε ο κήπος με την ουρά του κομήτη, δεν ξέρω αν το προσέξατε αλλά γίνατε μια ωραία ατμόσφαιρα!

Καλό είν’ αυτό, γενικότερα, να ξεφύγει λίγο κι ο κόσμος από τον καθημερινό βομβαρδισμό. Στο φινάλε, πτωχεύουμε και μετά των γιορτών! Άσε που ο πτωχευμένος… δεν έχει και τίποτε να χάσει, οπότε είναι και πιο δεκτικός στην ευτυχία!

Πνέει τα λοίσθια το ’11 και μπορεί να μην ήταν τόσο πετυχημένο ως έτος, όσο υπολόγιζαν – όχι ότι τους πίστεψες ποτέ, δουλεύουν τον κόσμο ψιλό γαζί και ο κόσμος κάθεται αποχαυνωμένος και χειροκροτεί! Ήταν όμως ένα έτος με ωραία γεγονότα και όμορφα χαμπέρια. Τόσο ανεκτίμητα που τα τρία άλφα των οίκων ανοχής αξιολόγησης δεν φτάνουν ούτε το μικρό τους δακτυλάκι. Άσε «τις αγορές» ν’ ανησυχούν γι’ αυτά, μηδαμινής σημασίας είναι άλλωστε στην πραγματικότητα! Έξω από αυτό το παιγνίδι υπάρχει και η πραγματική ζωή!

Αλλά κάνει κρύο· έτσι λέει και ο τίτλος πάνω-πάνω, τώρα που σήκωσες τα μάτια από το πληκτρολόγιο. Πρωί-πρωί, από το ζεστό κρεβάτι στο δρόμο μέσα σε δεκαπέντε λεπτά, ήταν λίγο απότομη η μεταβολή. Τέσσερεις έδειχνε το θερμόμετρο· αλλού θα είχε και «μείον». Ε, πρέπει να την άρπαξες και λίγο, κάτι πονάκια στο λαιμό τα νοιώθεις όταν μιλάς. Χειμώνιασε για τα καλά!

Καλές γιορτές!

Χάριν οικονομίας

Η «οικονομία» είναι μία έννοια που χρησιμοποιείται από τους επιστήμονες πολύ πριν την εμφάνιση των οικονομολόγων. Είναι η πορεία και διαχείριση ενός υλικού (έννοιας, οντότητας, στοιχείου) σε μια διεργασία ή ένα σύνολο αλληλεπιδρώντων διεργασιών, έως ότου ολοκληρωθεί ο κύκλος του. Η χρηματοοικονομία τώρα είναι ένα πολύ περιορισμένο και παροπηδικό υποσύνολο που αφορά στον κύκλο μιας εικονικής έννοιας: του χρήματος. Η υπόθεση μέσω της οποίας παίρνει υποτίθεται η χρηματοοικονομία ευρύτητα, πως κάθε άλλη παράμετρος μπορεί να εκφραστεί σε χρηματικό αντίτιμο είναι απολύτως λανθασμένη και χωρίς καμία ισχύ, γιατί δεν είναι αντικειμενική, υπεραπλουστεύει και οδηγεί σε απώλεια της φυσικής σημασία των παραμέτρων.

Είναι γεγονός πως κάποιος που θα ασχολούταν με το πεπλεγμένο ισοζύγιο όλων των στοιχείων κάποιου κύκλου, σε όσο το δυνατόν ευρύτερο σύνολο αλληλεπιδρώντων διεργασιών, με στόχο την προς όφελος του συστήματος βελτιστοποίηση της αποτελεσματικότητάς τους, θα μπορούσε κάλλιστα να λάβει τον τίτλο του επιστήμονα. O οικονομολόγος όμως, μέσα από την αυθαίρετη «κοστολόγηση» των παραμέτρων, προσπαθεί μέσα από το μονοχρωματικό πρίσμα του να μεγιστοποιήσει τα χρηματικά οφέλη, αδιαφορώντας αν στο διάβα του θίγει την οικονομία άλλων παραμέτρων του συστήματος, κάτι που συμβαίνει συνεχώς γιατί οι παράμετροι, μέσα από την αποτίμηση σε χρήμα, έχουν χάσει τη φυσική τους σημασία. Ως αποτέλεσμα, τις περισσότερες φορές, οι υπόλοιπες παράμετροι αντιμετωπίζονται με εγκληματική αμέλεια και η χρηματοοικονομία θίγει σχεδόν κάθε πτυχή του κόσμου μας, μόνο και μόνο για να μεγιστοποιηθεί η μοναδική εικονική παράμετρος, το χρήμα!

Η παράμετρος αυτή μάλιστα δημιουργήθηκε εκ του μη-όντος για να βοηθήσει στις ανθρώπινες συναλλαγές. Από τη σκοπιά των συστημάτων λοιπόν είναι η ελάσσονος σημασίας παράμετρος, η οικονομία της οποίας θα έπρεπε να εξετάζεται και να βελτιστοποιείται στο χαμηλότερο επίπεδο και όχι στο ανώτερο, και μοναδικό στην πράξη, στο οποίο εξετάζεται σήμερα. Η επικρατούσα αυτή τακτική έχει φέρει πολλά προβλήματα στην λειτουργία του κόσμου και των κοινωνιών μας, από την περιβαλλοντική καταστροφή, μέχρι και την αδυναμία κατανομής αγαθών σε μια περίοδο όπου τα αγαθά αυτά βρίσκονται σε πληθώρα. Στην πράξη, με την κοντόφθαλμη αντιμετώπιση των υπόλοιπων παραμέτρων, σε μακρο-χωροχρονικό επίπεδο θίγεται ακόμα και η ίδια η χρηματική παράμετρος.

Υπό το πρίσμα αυτό λοιπόν ο οικονομολόγος μπορεί να διεκδικεί επάξια τον τίτλο του εγκληματία. Το ότι υπήρξαν φυσικά και επιστήμονες οι οποίοι αποδείχθηκαν εγκληματίες δεν μπορεί να αποτελέσει επιχείρημα για να ονομαστεί εξ επαγωγής ο οικονομολόγος επιστήμονας!

Πισωγυρίσματα

Τόσο Springsteen μαζεμένο είχες χρόνια ν’ ακούσεις. Από τότε που τελευταία φορά άκουσες όλο το the river, μονοκοπανιά, στο αυτοκίνητο, παρέα με τον κολλητό. Χαλκιδική, βράδυ, ζέστη, ανοιχτά παράθυρα και χαλαρή βόλτα για ποτάκι και αμπελοφιλοσοφία…

Το επεισόδιο αυτής της μεταμεσονύκτιας σειράς που συνδέει παρόν και παρελθόν ήταν μουσικά επενδεδυμένο με τον ίδιο αυτόν δίσκο. Σχεδόν ολόκληρο θα έλεγες, τουλάχιστον με όλα τα πιο τρανταχτά κομμάτια του. Σε έστειλε κι εσένα, νοητικά, στο παρελθόν.

Και τι δε θα έδινες, όπως όλοι, μάλλον, άλλωστε, να μην είχε περάσει ανεπιστρεπεί. Όχι μόνο αυτό, της Χαλκιδικής, από τότε κύλησε άλλωστε κύλησε πολύ νερό στ’ αυλάκι και ακόμα και ο κολλητός χάθηκε· πήγες ακόμα πιο πίσω, τότε που έτρεχες στο ολυμπιακό στάδιο, «γήπεδο, όχι κερκίδες», για να τον ακούσεις «από κοντά», πιτσιρικάς τότε.

Ένα παρελθόν χωρίς έγνοιες και σκοτούρες…

Η διάθεση να επιστρέψεις στο σήμερα μηδαμινή, ένα «τώρα», που πέρα από τις σκοτούρες «της ηλικίας», αφού δεν είσαι πια πιτσιρικάς για να σε νοιάζει μόνο να πας μια βόλτα, να παίξεις βόλεϊ και να διαβάσεις για την επόμενη και για να μάθεις «πράματα και θάματα», φέρει και τις σκοτούρες της ανωριμότητας μιας ανθρωπότητας που ακροβατεί κι ετοιμάζεται να «πεθάνει μέσα στην αφθονία».

Προτιμάς να μείνεις κάπου εκεί πίσω, στην γλυκιά αίσθηση που ερχόταν στο άκουσμα των μουσικά επενδεδυμένων λέξεων: «we’re going down to the river…»

Προφητείες

Αισθάνεσαι πλέον πεπεισμένος για το επικείμενο τέλος του κόσμου. Το 2012 προέβλεψαν τόσες και τόσες προφητείες, σε γεωλογικούς χρόνους όμως τί είναι μερικά χρόνια πάνω ή κάτω; Το «κάτω» βέβαια είναι σχεδόν αδύνατο μιας και πλησιάζουμε στο ’12 επικίνδυνα, από κάτω, οπότε μας απομένει το άνω όριο. Ή και το ίδιο το ’12, οπότε και οι προφητείες θα αποδειχθούν πιο ακριβείς από οποιαδήποτε μέχρι σήμερα γνωστή επιστημονική μέθοδο και μέτρηση!

Ο άνθρωπος τελικά, έχει την ικανότητα να πλάθει θρησκείες αλλά και καταστροφολογίες, νουμερολογίες παύλα αριθμολογίες και σενάρια πέρα από κάθε φαντασία! Οξύμωρη φράση αλλά ταιριάζει απόλυτα στην περίσταση, παρότι ο αρμαγεδώνας για κάποιο λόγο παραμένει εσαεί ένα άπιαστο όνειρο… Βάλε όμως μερικούς αριθμούς ή γεωμετρικά σύμβολα, βάλε και μπόλικη φαντασία, θέσε τους κανόνες όμως θέλεις εσύ και θα δημιουργήσεις μια αλληλουχία λογικών επιχειρημάτων τόσο ατράνταχτων που ένα γάιδαρος που πετάει θα φαντάζει τετριμμένος! Η μαγεία των αριθμών και των σχημάτων! Θα κινδυνέψεις βέβαια να χαρακτηριστείς μασόνος, αλλά στο τέλος μπορεί να ξεφύγεις το σκόπελο και να κλέψεις και λίγη από την αίγλη του Νοστράδαμου!

Το 2012 πάντως προβλέπεται και το απόγειο της ηλιακής δραστηριότητας. Αυτό πάλι με επιστημονική αλληλουχία σκέψεων· όχι απ’ την άλλη, την σεναριολογική. Αλλά πάλι τί μας νοιάζει; Αν οι προφητικές προβλέψεις συμπίπτουν με την ηλιακή δραστηριότητα τόσο το καλύτερο! Ανάγουμε τη σύμπτωση σε συσχετισμό και αφού, πάνω κάτω, συμπίπτουμε και με τα 3600 «περίπου» χρόνια της αιγυπτιακής προφητείας, την ολοκλήρωση του μεγάλου κύκλου του ημερολογίου των Μάγια, κι ένας θεός (όποιος να ‘ναι) ξέρει με τί άλλο, αισθανόμαστε ασφαλείς να υποστηρίξουμε πως το τέλος του κόσμου επίκειται!

Το παράξενο είναι πως μέχρι σήμερα κανένας δε συσχέτισε όλες αυτές τις προφητείες με την οικονομική κρίση και την επικείμενη κατάρρευση του ευρώ και του δυτικού μοντέλου, αλλά προφανώς όλα αυτά είναι πολύ πεζά και δε φέρουν την αίγλη ενός πλανήτη «καταστροφέα». Άσε που οι οικονομολόγοι κάναν το λάθος να θέλουν να αυτοαποκαλούνται επιστήμονες, αντί για προφήτες, οπότε αδυνατούν να κλέψουν τη δόξα των δεύτερων!

Το έτερο παράξενο είναι πως ο Μανδραβέλης και οι λοιποί φιλόσοφοι του παράλογου ορθολογισμού δεν συσχέτισαν την ηλιακή δραστηριότητα με την οικονομική, έτσι ώστε το μέγιστο της μίας να συμπίπτει με το ελάχιστο της άλλης, κοκ. Γιατί με βάση όλα τους τα στοιχεία αυτή η σύμπτωση φαίνεται να πραγματοποιείται και είναι κρίμα να χαθεί μια τέτοια ευκαιρία να δοθεί άλλο ένα ατράνταχτο επιχείρημα φιλελεύθερης μανδραβέλειας υπερλογικής για τα δεινά του κόσμου τούτου. Στο φινάλε, ο ήλιος ήταν είναι και θα είναι η κινητήρια δύναμη του πλανήτη μας και αφού κάθε αλληλουχία επιχειρημάτων, όπου κι αν καταλήγουν, συνηγορεί στην απόδειξη της ευστάθειας των μανδραβέλειων ισχυρισμών, γιατί να μην συνηγορεί και η ηλιακή δραστηριότητα;

Το μόνο σίγουρο είναι πως αν οι προφήτες ήταν αλληγορικοί και είχαν ευρύτερο τρόπο σκέψης, συμπεριλαμβάνοντας και την οικονομική δραστηριότητα στις καταστροφολογίες τους, θα είχαν πιάσει την καλή με το 2012. Αλλά πού να προβλέψουν οι έρημοι πόσο σημαντική θα γινόταν η χρηματοοικονομία στη ζωή μας; Αυτοί δεν μπορούσαν να φανταστούν έναν κόσμο που ο άνθρωπος θα έπαυε να πλάθει παραμύθια για θεούς και θα τα έπλαθε για το νόμισμα και το χρηματιστήριο. Πού να φανταστούν την πεζότητα στην οποία θα υποπίπταμε;

Πρωινό

Μετά τη δεκάτη πρωινή η κίνηση στους δρόμους πέφτει. Η πόλη γίνεται ευχάριστη και εύκολη πλέον, μπορείς να διαβείς τους δρόμους της, ακόμα και να μετακινηθείς με αυτοκίνητο χωρίς να δυσανασχετείς ανά δίλεπτο. Το Σάββατο το πρωί δε, πέρασες τον περιφερειακό και είδες μόνο δύο αυτοκίνητα να κινούνται· ευχάριστη ηρεμία…

Η ηρεμία αυτή την περίοδο είναι το βασικό συστατικό, εκ διαμέτρου αντίθετο από τον πανζουρλισμό για την επικείμενη, αυτοεκπληρούμενη κατάρρευση των πάντων. Άλλωστε δεν έχεις και πολλά να κάνεις πέρα απ’ το να προσφέρεις λίγη φροντίδα. Παρατηρείς απλά με απάθεια τα όρνεα του παγκόσμιου γίγνεσθαι να τρώνε τις σάρκες τους, βαράς έντιτορς χτίζεις πόλεις και κάνεις ταξίδια με τραίνα. Και είναι σίγουρα πολύ πιο ωραίο απ’ όσο ακούγεται!

Μιλώντας για έντιτορς, εκείνο το αρθράκι για τα χρωμικά βρίσκεται υπό δημοσίευση εδώ και χρόνο και βάλε! Μάλλον φιλοδοξούν να το αφήσουν προίκα στην επόμενη γενιά, να είναι και φρέσκο όταν θα τρέχουν και δεν θα φτάνουν για να απορρυπάνουν το περιβάλλον τους. Αλλά τι να πεις, η «φιλικότητα προς το περιβάλλον» είναι μόδα σήμερα· το όμορφο περιτύλιγμα με το οποίο πλασάρονται στον κόσμο τα ίδια όσα το κατέστρεφαν μέχρι τώρα. Για το περιβάλλον το ίδιο κανείς δεν νοιάζεται πραγματικά… Σε τούτον τον πλανήτη πήραμε την παιδεία λάθος, ακριβώς πάνω που είχαμε την δυνατότητα να κάνουμε το άλμα και να γυρίσουμε σε μια κοινωνία γνώσης. Και τώρα, την τελευταία εικοσαετία, κάνουμε τα αδύνατα δυνατά για να αποδομήσουμε αυτήν ακριβώς τη δυνατότητα.

Έξυπνο ον ο άνθρωπος… άμα κάτσει να σκεφτεί! Αλλά πού, η σκέψη θέλει χρόνο και ο χρόνος είναι χρήμα και εμείς δεν είμαστε για έξοδα! Ειδικά σε περιόδους κρίσης!!!

Μ’ αυτά και μ’ αυτά βρήκες κάτι να προσθέσεις στον ιστοτόπο αυτό. Κάτι διαφορετικά απ’ όσα τριβελίζουν το μυαλό και προσπαθείς ν’ αδιαφορείς για δαύτα. Τελειώνει κι ο καφές στο φλυτζάνι… ες αύριον τα σπουδαία!

Αναζητήσεις

«Ψάχνετε κάτι;»

«Ναι, τη γυναίκα μου!»

Και άντε, να το πεις αυτό στην πωλήτρια ενός εμπορικού με ρούχα – και δη γυναικεία – θα προκαλέσει ένα μειδίαμα στα χείλη (της), ενώ θα σκέφτεται «τί τραβάει ο δυστυχής». Θα φέρει επίσης και μια δόση «λαμπερής πονηράδας» στα μάτια, αφού στην αναζήτηση μπορεί και να πετύχεις διάφορες γυναίκες να ψάχνουν για ρούχα και να τα δοκιμάζουν μπροστά στους καθρέφτες, αναδίνοντας όλη τη θηλυκότητα παύλα σκέρτσο παύλα νάζι παύλα  προκλητικότητά τους!

Όταν όμως το λες σε πωλητή μεγάλου πολυκαταστήματος υπολογιστών παύλα ειδών υψηλής τεχνολογίας (όλοι, όλα πια…) είναι λογικό να λαμβάνεις ως απόκριση ένα βλέμμα έκπληκτης απορίας, ενώ σκέφτεται «μα αυτό ανάποδα δε συμβαίνει συνήθως;»

Και να πεις ότι η γυναίκα σου είναι κάποιο κομπιούτερ φρικ… Μάλλον σε κομπιούτερ αντιφρίκ προσομοιάζει, μιας και η σχέση της με υπολογιστές (ή γενικά την σήμερα επονομαζόμενη υψηλή τεχνολογία – κολ μι γκάτζετ μάνια) είναι από υποτυπώδης έως και ανύπαρκτη. Λογικό λοιπόν η φράση αυτή να προκαλέσει έκπληξη ακόμα και σε εσένα τον ίδιο!

Η ουσία είναι πως η απολεσθείσα γυνή ανεβρέθη μετά από αρκετή αναζήτηση στο τμήμα με τα τετράδια (υψηλής πάντα τεχνολογίας), όπου επιδιδόταν στην αναζήτηση ενός τεφτερίου μεγάλου, αλλά μικρού και σουλουπωμένου, σκληρού για να μη χαλάει, αλλά και όμορφου – κάτι σαν δωράκι ένα πράγμα, χριστουγεννιάτικο κατά προτίμηση – για να καταγράφει συνταγές μαγειρικής, οπότε θα έπρεπε να είναι εύχρηστο και μικροσκοπικό για να χωράει σε κάθε δυνατό ντουλάπι και απομεινάρι πάγκου, αλλά και αρκετά μεγάλο για να χωρέσει όλη τη σοφία της κουζίνας!

Το αποτέλεσμα είναι φυσικά να μην μας αρέσει τίποτε, οπότε και να φύγουμε άπραγοι…

Και εις άλλα με υγεία…

Chaos

Κι ας λένε ότι θέλουν «oι άλλοι»...

Ώρες οξύμωρες

Ώρες ευθύνης άραγε; Η φράση πάντως δίνει και παίρνει στα χείλη των πολιτικών της χώρας. Λες και οι προηγούμενες δεν ήταν ώρες ευθύνης. Λες και το 2000 δεν χρειαζόταν να είναι υπεύθυνοι. Ούτε το 2004, ούτε το 2007, ούτε το 2009…

Κι όλοι έχουν περί πολλού τη δημοκρατία και το λαό, τον οποίο τον εμπιστεύονται απόλυτα για… όλα εκτός από ένα δημοψήφισμα. Για εκλογές εδώ και τώρα είναι υπεύθυνος λαός, αλλά σε ένα δημοψήφισμα θα πάρει τη «λάθος» απόφαση. Λες και υπάρχει λάθος απόφαση σε μια δημοκρατία. Όπως ακριβώς δεν υπάρχουν αδιέξοδα σε μια δημοκρατία. Καθημερινά όλοι το αναφέρουν αλλά παρόλ’ αυτά, η ιδέα και μόνο ενός δημοψηφίσματος έφερε τη «δημοκρατία» σε αδιέξοδο. Λες και η έκφραση του λαού τελικά αποτελεί ένα αδιέξοδο για τη δημοκρατία. Ώρες οξύμωρες θα έπρεπε να ονομάζονται, όχι ευθύνης.

Ξαφνικά όλα έγιναν εκβιαστικά διλλήματα. Η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα, αλλά όλοι οι πολιτικοί μας εδώ και δεκαετίες κινούνται στο μοτίβο «ή εγώ ή το χάος». Να ξεκινήσεις από το «Καραμανλής ή τανκς»; Να συνεχίσεις στους συνεχείς εκβιασμούς αυτοδυναμίας στις βουλευτικές ή στους εκβιασμούς αποχώρησης στις δημοτικές εκλογές;

Ή να καταλήξεις στο «ευρώ ή δραχμή» του σήμερα; Και αν και δεν τάσσεσαι φανατικά υπέρ του ευρώ, για πολλούς «τεχνικούς» λόγους, το βασικό ερώτημα σήμερα θα έπρεπε να είναι αν ο κόσμος συμφωνεί ή όχι με την πολιτική που ακολουθείται. Το νόμισμα δεν παύει να είναι ένα μέσο άλλωστε· μια συνετή και αναπτυξιακή πολιτική μπορεί να είναι επιτυχημένη ανεξαρτήτως μέσου, ενώ το ίδιο το νόμισμα δεν ωφέλησε την πολιτική, τις αγορές ωφέλησε μόνο μέχρι σήμερα και υπό την έννοια πως το χρήμα είναι πάνω από την πολιτική, ναι, το ευρώ είναι πιο σημαντικό από τους πολίτες της χώρας.

Όμως σε μια δημοκρατία κυβερνούν οι πολίτες και όχι οι αγορές, ούτε το νόμισμα. Αν λοιπόν υποτεθεί πως οι πολίτες, οι οποίοι είναι πάντα ώριμοι όταν συμφωνούν με τους κυβερνώντες απ’ ότι φαίνεται, αποφασίσουν πως δεν θέλουν το νόμισμα, για πιο λόγο άραγε, σε μια δημοκρατία, θα έπρεπε να μην εισακουστούν;

Γιατί ίσως το πολιτικό σύστημα τους έχει φέρει στο χείλος της απελπισίας και θα αποφασίσουν με «λάθος κριτήρια»; Μα και μόνο αυτή η παραδοχή δεν είναι αρκετή για να αλλάξουν άμεσα πολιτική οι κυβερνώντες; Και μήπως, σε μια δημοκρατία, ο καθένας δεν πρέπει να έχει το δικαίωμα να χρησιμοποιεί όποια κριτήρια θέλει, και απλά το αποτέλεσμα των αποφάσεων των περισσοτέρων να είναι αυτό που υλοποιείται; Γι αυτό και στη δημοκρατία άλλωστε λέγεται ότι δεν υπάρχουν αδιέξοδα…

Εφόσον όμως σήμερα όλοι βρίσκονται σε αδιέξοδο, η κυβέρνηση γιατί δεν ξέρει τι μπορεί να βγάλει η κάλπη, η αντιπολίτευση για τον ίδιο λόγο, οι νότιες χώρες της Ευρώπης γιατί αν φύγει η Ελλάδα μετά έρχονται αυτές, η Γαλλία γιατί θα χάσει τα τρία άλφα της, η Γερμανία γιατί αν καταστραφεί το ευρώ θα καταλήξει να έχει πιο σκληρό νόμισμα, η Ευρώπη γιατί το νόμισμά της είναι τόσο σκληρό που ωφελεί μόνο τη Γερμανία, άντε και τη Γαλλία, οι ΗΠΑ γιατί ενώ ξεπέρασαν κατά ένα μέρος τη δίνη της κρίσης φοβούνται ότι προφανώς τα «συγκοινωνούντα δοχεία» θα τους την επιστρέψουν πίσω, αρχίζει να γίνεται προφανές πως μπορεί οι πολιτικές που ακολουθούνται από τον δυτικό κόσμο να είναι αδιέξοδες και πως η δημοκρατία του είναι κατ’ όνομα και μόνο δημοκρατία. Και προφανώς οι πολιτικοί φοβούνται πως ο κόσμος μπορεί και να τους πει κάτι τέτοιο στις κάλπες, γι’ αυτό και προτιμούν να ρωτήσουν «ευρώ ή δραχμή;» και όχι να θέσουν ερώτημα για το είδος της πολιτικής. Προτιμούν να ρωτούν για το μέσο και όχι για την ουσία, την οποία δεν είναι διατεθειμένοι να την αλλάξουν αφού δεν παύουν να είναι υποχείρια των «αγορών» και όχι ηγέτες των πολιτών αυτού του πλανήτη.

Πίθω μπροθ…

Όπως και να το κάνεις είναι ένας τρόπος για να μην καταλάβεις το αδιέξοδο και να συνεχίσεις να πορεύεσαι. Αν δύο μπρος έχεις γκρεμό και δύο πίσω έχεις ρέμα, κάνοντας ένα μπρος, ένα πίσω μπορείς να κινείσαι αέναα. Αν δεν χρειαστεί να κάτσεις να ξαποστάσεις δηλαδή…

Τά ‘πε ένα χεράκι ο γιωργάκης στους βουλευτές του, νά ‘το το έλκος μετά ο βαγγέλας! Άντε να δούμε τί βόλι θα ρίξουν όσοι μέχρι τώρα ψήφιζαν ενάντια στη συνείδησή τους. Θα το πράξουν άραγε για άλλη μία τελευταία φορά; Τελικά αυτές οι «τελευταίες φορές» τελειωμό δεν έχουν!

Κι εντάξει, μπορεί να διαφωνείς κάθετα με τα μέχρι σήμερα αποφασισμένα και πεπραγμένα, αλλά επιτέλους λίγη σταθερότητα και λίγη σοβαρότητα δε θα έβλαπτε. Η κατάσταση έχει γίνει τόσο κωμικοτραγική που δεν ξέρεις αν θα πρέπει να κυλιστείς στο πάτωμα από τα γέλια ή να βαλαντώσεις στο κλάμα. Και μετά ζητάς από τους άλλους σοβαρότητα και σταθερότητα…

Τελικά, εκείνο το γεμάτο μπιστόλι που κρατούσε ο γιωργάκης (μα καλά, δεν ήξερε η μανούλα του ότι δεν πρέπει να αφήνει τα παιδιά να παίζουν με όπλα;) και το σήκωνε και το άφηνε καθημερινά στο τραπέζι, τον κρόταφο του έλληνα έδειχνε…

Το δημοψήφισμα πάντως δεν είναι κακό από μόνο του. Μια πιο άμεση μορφή δημοκρατίας είναι σίγουρα καλύτερη από την αντιπροσωπευτική, κατ’ όνομα «δημοκρατία» που επικρατεί στον πλανήτη. Το κακό είναι η δημοκρατία «σε δόσεις». Δύο χρόνια κακών χειρισμών και μετά δημοψήφισμα για τί; Για να πάρει ο κόσμος τη δόση του και να συνεχίσει η ολιγαρχία να κυβερνά μέχρι το επόμενο;

Ούτε η απαξίωση μερικών εκ των θεσμών είναι τόσο κακή, όσο προβάλλεται τον τελευταίο καιρό. Όταν το πολιτικό σύστημα παίζει συλλήβδην με αυτούς τους θεσμούς και τους απαξιώνει, δεν υπάρχει κανένας μα κανένας λόγος να τους σέβονται οι πολίτες.

Το μόνο σίγουρο είναι πως τα πράγματα χειροτερεύουν και θα συνεχίσουν να χειροτερεύουν όσο οι υπεύθυνοι θα συνεχίζουν να ασχολούνται με τα αιτιατά, γιατί δεν θέλουν να δουν την πραγματική αιτία των δεινών του κόσμου μας.

Εν αναμονή…

Ααααχ!

Ξαλαφρώσαμε…
Ας κάνουμε κι ένα πλήρες τσεκαπ τώρα!

Μην πάει και τον κατηγορήσει κανείς για αδιαφανείς σκέψεις…!

Στον απόηχο της ημέρας

Παρότι δεν πιστεύεις πως μπορεί να φέρει αποτέλεσμα, έτσι για συμπαράσταση, για διαμαρτυρία, η μέρα επιτάσσει την παρουσία μπροστά στο κοινοβούλιο. Η διαδρομή ανάμεσα σε σκουπίδια, μια μεγάλη στοίβα έξω από καφετέρια, ακριβώς δίπλα στα τραπεζάκια του πεζοδρομίου. Τα περισσότερα φυσικά προέρχονται από την ίδια την καφετέρια. Ακριβώς δίπλα ένας ηλικιωμένος παίρνει τον καφέ του. Εντύπωση προκαλεί που οι ιδιοκτήτες της καφετέριας αφήνουν τα σκουπίδια ακριβώς εκεί που περιμένουν τους πελάτες τους. Ίσως τελικά η εξοικείωση μας με αυτά είναι μεγάλη. Μας ταΐζουν άλλωστε μπόλικα, καθημερινά.

Το κοινοβούλιο ζωσμένο από δύο αμυντικά στρώματα. Το πρώτο η αστυνομία. Παραταγμένη γύρω από αυτό στέκεται παρατηρητής – τοποτηρητής θα έλεγες – των περίχωρων. Το κοινοβούλιο το ίδιο με όλα του τα παραθυρόφυλλα κατεβασμένα. Παρότι η πλατεία σφύζει από ζωή, από παλμό θα έλεγες, η ζώνη ανάμεσα στην αστυνομία και το κτίριο της βουλής «νεκρή». Πουλί πετούμενο δεν υπάρχει. Η εξωτερική περίμετρος δημιουργείται από τους διαδηλωτές. Η βουλή κυριολεκτικά περικυκλωμένη από το ΠΑΜΕ, ακριβώς όπως είχε ειπωθεί. Η αίσθηση πως η ημέρα θα κυλήσει ήρεμη είναι διάχυτη, οι παραβρισκόμενοι όμως φαίνεται να πιστεύουν αλλιώς. Είναι εμφανώς προετοιμασμένοι να αντέξουν σε χημικά.

Πόσο παράξενο αλήθεια φαντάζει οι κυβερνήτες της χώρας να είναι οχυρωμένοι μέσα στη βουλή. Σε μια δημοκρατία οι πολιτικοί λογικά βρίσκονται δίπλα στον πολίτη. Όμως εδώ φαίνονται ταμπουρωμένοι, φοβισμένοι, αλλά… αποφασισμένοι. Αποφασισμένοι για κάτι που είναι ενάντια στη συνείδησή τους, όπως δηλώνουν. Διάχυτη η αίσθηση πως όλα αυτά γίνονται για το θεαθήναι. Πώς ψηφίζεις ενάντια στη συνείδηση σου, όταν πρωταρχικό γνώρισμα της δημοκρατίας είναι η ψήφος κατά συνείδηση; Πώς είναι δυνατό να εκβιάζεται η ψήφος των βουλευτών σε μια δημοκρατία; Πώς μπορείς να διατείνεσαι δημοκράτης και να δηλώνεις πως είτε θα σε ακολουθήσουν οι υπόλοιποι πιστά, είτε δεν υπάρχει αύριο; Πού πήγε η ρήση πως στην δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα; Γιατί άραγε την επικαλούνται μόνο όταν τους βολεύει, ενώ όταν δεν τους βολεύει δεν το έχουν σε τίποτε να συμπεριφερθούν δικτατορικά; Αναπάντητα ερωτήματα, τα οποία όμως έχουν νόημα μόνο για όσους πιστεύουν πως το πολίτευμα της χώρας είναι δημοκρατικό. Για εσένα δεν έχουν και πολύ σημασία, ούτως ή άλλως εδώ και καιρό πιστεύεις πως η δημοκρατία πλέον σε ολόκληρο το δυτικό κόσμο υπάρχει μόνο κατ’ όνομα, κατάλοιπο του προηγούμενου αιώνα που διατηρείται για να κατευνάζει τα πλήθη σαν ναρκωτική ουσία.

Δύο ώρες μετά και η αντοχή της μέσης στην ορθοστασία εκμηδενίζεται. Έχεις και μισή ώρα περπάτημα, πρέπει να αναχωρήσεις. Για τα υπόλοιπα δρώμενα της ημέρας θα στηριχθείς στην τηλεόραση. Οι «γνωστοί άγνωστοι» δεν αργούν να έρθουν. Στόχος τους για μια ακόμη φορά η διάλυση του πλήθους. Εν τέλει, αλλιώς είναι να ψηφίζεις «κατά συνείδηση» ενάντια σε έναν λαό, με τον λαό απ’ έξω να διαμαρτύρεται για την ψήφο σου, κι αλλιώς αν αντί για διαμαρτυρίες έχεις φασαρίες, ή ακόμα και τίποτε. Απομακρύνεται η προσοχή από την ψήφο σου έτσι. Μπορεί άλλωστε κάποιοι να το σκεφτόταν περισσότερο αν ο κόσμος παρέμενε διαμαρτυρόμενος απ’ έξω. Όταν με το καλό ο κόσμος διαλύθηκε, η αστυνομία αποκατέστησε την τάξη. Η συνταγή γνωστή και το σκηνικό επαναλαμβάνεται σταθερά εδώ και χρόνια. Ψάχνεις έστω και έναν λόγο για να αθωώσεις την εξουσία και να μην αποδώσεις τους «γνωστούς αγνώστους» και τη δράση τους στην ίδια. Μάταια.

Η ημέρα κλείνει με επιτραπέζιο και καλή παρέα. Κάπου το αυτί σου παίρνει πως το νομοσχέδιο ψηφίστηκε όπως αναμενόταν, η Κατσέλη διεγράφη, όπως αναμενόταν, Υπήρξε ένας νεκρός, όπως αναμενόταν για την ένταση της ημέρας, οι πιθανότητες άλλωστε ήταν υπέρ για περισσότερους. Η ζωή από αύριο θα συνεχιστεί, με τους βουλευτές της Ελλάδος για μια ακόμη «τελευταία» φορά να έχουν ψηφίσει ενάντια στη συνείδησή τους και τον πρωθυπουργό να ετοιμάζει βαλίτσες για τη σύνοδο κορυφής. Άλλη μια σύνοδο στην οποία θα γίνει μια τρύπα στο νερό, η οποία θα παρουσιαστεί στην αρχή σαν σωτήρια λύση, αλλά θα καταλήξει και πάλι να είναι ένα ημίμετρο που θα χειροτερέψει τα πράγματα.

Και η Ελλάδα θα παραμείνει ένα απλό πιόνι, πιασμένο στη διαμάχη μεταξύ των «ισχυρών», και η θέση της θα δυσχεραίνει ακόμα περισσότερο, μέρα με την ημέρα, γιατί αντί να έχει τα κότσια να ασχοληθεί με τα του οίκου της και να διορθώσει τα προβλήματά της, περιμένει με τη γλώσσα έξω ν’ ακούσει τους «πεφωτισμένους φίλους» της και να γλύψει κανά κοκαλάκι από τα αφεντικά της. Γιατί απλά οι κυβερνήτες της, όπως και οι απανταχού κυβερνήτες άλλωστε, έχουν όλοι την ίδια μούρη. Αυτή του γουρουνιού.

Τεταμένες ημέρες

Η ατμόσφαιρα μυρίζει μπαρούτι. Όχι γιατί προαναγγέλθηκαν τίποτε επεισόδια, παρότι το διήμερο αυτό «η Ελλάδα βρίσκεται στους δρόμους». Μυρίζει μπαρούτι στην καθημερινότητα. Κυκλοφορείς στο δρόμο και έχεις την αίσθηση πως ο κόσμος γύρω είναι έτοιμος να αρπαχτεί για ψύλλου πήδημα. Τ’ αυτοκίνητα βιάζονται και κινούνται με όλο και πιο χαοτικό τρόπο. Η «κίτρινη φυλή» ακόμα πιο χαοτική. Μα καλά, σε περίοδο κρίσης, ακόμα δεν έχει συνειδητοποιήσει ο κόσμος πως το γκάζι το πατάς απαλά; Χαμηλές στροφές για οικονομία, λιγότερα φρεναρίσματα…

Το γκάζι όμως παραμένει ένα στοιχείο υπερφίαλου εγωισμού μάλλον, όσο πιο ψηλές οι στροφές τόσο πιο μάγκας, ή και μαγκιόρα, μην μπερδευτεί κανείς και δεν καταλάβει πως το αρσενικό πήγαινε στον άνθρωπο και όχι στον άντρα, ο οδηγός που στέκεται από πίσω!

Η μπαρουτοκαπνισμένη ατμόσφαιρα, όχι ότι έχει καμία πραγματική σημασία για την κοινωνία, έχει φτάσει και μέχρι τα ανώτερα πολιτικά κλιμάκια. Οι αρχηγοί των κομμάτων ξιφουλκούν και «ξιφομαχούν δια των λόγων», είτε σε γραφεία, είτε δια τηλεφώνου, σε όποιο πεδία τους βρίσκεται πρόχειρο.

Η Ελλάδα «γκαζώνει» με την όπισθεν και η υπόλοιπη Ευρώπη φοβάται μήπως και το πείραμα πετύχει και εφαρμοστεί και στις υπόλοιπες χώρες της ένωσης. Οι κυβερνήσεις παραμένουν προσκολλημένες σε ένα διαχειριστικό σύστημα που δεν είναι βιώσιμο και δεν έχει γνώμονα τον άνθρωπο, παρότι είναι φτιαγμένο από ανθρώπους, για ανθρώπους, και προσπαθούν να το διασώσουν με κάθε τρόπο, αλλά όχι να το μεταβάλλουν. Οι πολίτες, από «το δρόμο με τα ντουβάρια», ελληνιστί γουόλ στριτ, μέχρι και την πλατεία των ταραχών, μπροστά στην ελληνική βουλή, ζητούν και αγωνιούν για κάποια αλλαγή. Επί ματαίω. Μέχρι και η λέξη «επανάσταση» πηγαινοέρχεται στα χείλη, ακόμα και «έγκριτων δημοσιογράφων», της εγχώριας αλλά και της παγκόσμιας κατανάλωσης.
Όμως οι άνθρωποι που κυβερνούν τον κόσμο αυτό, αυτή τη στιγμή ενδιαφέρονται για τα οικονομικά μεγέθη και όχι για τους ανθρώπους, όχι για τους πολίτες τους. Όχι απαραιτήτως από κάποια «φιλελεύθερη», δήθεν, ιδεολογία, αλλά κυρίως γιατί έτσι έμαθαν, έτσι διδάχθηκαν, έτσι έχτισαν τη ζωή τους, αυτός είναι ο τρόπος σκέψης τους και κατ επέκταση τα συμφέροντά τους. Όταν λοιπόν μιλάει κάποιος για επανάσταση πρέπει να είναι έτοιμος για αποκαθηλώσεις και εκθρονίσεις. Με το ίδιο πολιτικό προσωπικό αλλαγές δεν γίνονται, το πολύ ο κόσμος να πάρει μερικά ψίχουλα και να μην προσέξει το δόλο που θα κρύβεται πίσω τους. Όπως και τόσα χρόνια «ανάπτυξης» του δυτικού κόσμου που κινδυνεύουν να γίνουν στάχτη και μπούλμπερη μέσα σε μια νύχτα.

Και ο κόσμος ψάχνει για εξιλαστήρια θύματα στους έλληνες, στα γουρούνια του νότου, στις περιφερειακές χώρες… Μέσα στον ίδιο τον πυρήνα του συστήματός του αδυνατεί να κοιτάξει, το υπηρετεί με θρησκευτική ευλάβεια.

Και η ατμόσφαιρα συνεχίζει να μυρίζει μπαρούτι, αναμένοντας μια κάποια «λύτρωση», το δυνατόν συντομότερο, και πριν την μεγάλη έκρηξη.

Με το πολιτικό προσωπικό κρυμμένο μέσα στα οχυρωματικά του έργα και οχυρωμένο πίσω από την ίδια διαχειριστική οικονομική πολιτική και τους πολίτες να αντιδρούν με «πυροτεχνήματα» απεργίες της μίας ημέρας, δεμένοι πάνω στο άρμα της καταναλωτικής πραγματικότητας.

Συγνεφιές

Ε μα με τόσους κατσικοπόδαρους που μπλέξαμε μέχρι και χιόνια είδαμε μέσα Φθινοπώρου! Φθινοπώρου, όχι Χειμώνα! Και τώρα δηλαδής πάνε τα μπάνια του καμηλιέρη; Τι κατάσταση είναι αυτή; Βγαίνεις έξω από το σπίτι και το θερμόμετρο γράφει εννιά. Άντε μετά να σου κάνει καρδιά να πας να βουτήξεις, ειδικά που δεν έχει μια ακτίνα ηλίου, ένα κάτι τοις στον ουρανό.

Καλά, όχι ότι θα πήγαινες κι όλας, είχαν κάνει κατάληψη στο κολυμβητήριο λέει. Εκεί όντως γέλασες με την καρδιά σου, Το στενόχωρο είναι που χάθηκε ο ήλιος και χωρίς αυτόν και λίγο κολύμπι πάει το μελαμψό χρωματάκι που έφτιαξες στο Ιόνιο. Φεύγει νωρίς και άδοξα! Μια καταληψούλα στον ήλιο να παραμείνει εδώ; Ή και στα σύνορα να μην μπαίνουν τα σύννεφα, δεν τίθεται θέμα!

«Τα εισιτήρια για την παράσταση έγιναν ανάρπαστα και πωλήθηκαν όλα!» Διαλαλεί η δημοσιογράφος των καλλιτεχνικών. «Δηλαδή, έγιναν όλα σολντ άουτ!» συνεχίζει. Η των καλλιτεχνικών έτσι; Που υποτίθεται πως έχει μια μεγαλύτερη σχέση με το πνεύμα από τους απλούς κοινούς δημοσιογράφους… Μήπως να γινόταν και μια καταληψούλα στα μέσα μαζικής αποχαύνωσης, μπας και διορθωθούν λίγο τα πράματα;…
Σήμερα, λέει, γιορτάζει ο δυτικός κόσμος την παγκόσμια ημέρα για την εξάλειψη της φτώχειας! Τις υπόλοιπες τριακόσιες εξήντα τέσσερεις θα γιορτάζει την υποκρισία του!

Η χρονιά αναμένεται πολύ πληκτική… :(

Τα ταξί και τα κουνούπια

Για να λέμε και του στραβού το δίκιο, ουδέποτε έτρεφες ιδιαίτερη συμπάθεια προς τους ταξιτζίδες. Όχι από κάποιο ρατσιστικό μένος, ούτε από κάποια αίσθηση ανωτερότητας απέναντί τους. Η όλη σου αντιπάθεια πηγάζει από την οδηγική συμπεριφορά που παρουσιάζει ένα μεγάλο μέρος τους. Όχι όλοι, και πιθανών όχι οι περισσότεροι, αλλά όπως πολλές φορές διατείνεσαι, το στραβό έχει την τάση να γίνεται αντιληπτό και εκνευριστικό ακόμα και σε μικρές ποσότητες, δεν χρειάζονται μεγάλες για να εκνευριστείς τόσο πολύ που να αρχίσεις να γενικεύεις. Όταν όμως έχεις φτάσει στο σημείο να βλέπεις μπροστά σου ταξί και να σκέφτεσαι: για κάτσε να φυλαχτώ γιατί ή σφήνα θα κάνει, ή θα σταματήσει απότομα για «ψάρεμα», δυσχεραίνοντας την κυκλοφορία για όλους τους υπόλοιπους και αυξάνοντας την πιθανότητα ατυχήματος, ε τότε ξεκινά η αντιπάθεια, ανεξάρτητα με το πώς θα φερθεί τελικά ο οδηγός του. Άλλωστε, εκατό φορές μπορεί να μην γίνει το κακό, μία όμως να γίνει και δεν ξέρεις μέχρι που μπορεί να φτάσουν οι συνέπειες!

Η αλήθεια επίσης είναι πως ούτε ιδιαίτερη χρήση κάνεις στα ταξί. Ζήτημα αν έχεις μπει σε κάποιο από αυτά την τελευταία διετία. Οπότε, τις ημέρες που απεργούν, η πόλη είναι μια όαση! Η οδήγηση πολύ πιο ήρεμη, διαταράσσεται πλέον μόνο από τα δίτροχα που επίσης θεωρούν τον δρόμο ιδιοκτησία τους! (Όχι όλα κι εδώ, αλλά είπαμε…)

Σύγκρυο και ιδρώτας σε πιάνει όταν σκέφτεσαι την επόμενη της πλήρους απελευθέρωσης του επαγγέλματος. Ένα δέκα τοις εκατό επιπλέον από δαύτα πόσο θα επιβαρύνει άραγε το κυκλοφοριακό της πόλης; Πόσο θα κάνει αβίωτη τη ζωή στους πολίτες; Αυτό άλλωστε δεν συμβαίνει πάντα; Όταν ένα είδος χάνει τους «ανταγωνιστές» του, πολλαπλασιάζεται με θαυμαστούς ρυθμούς και…

Πώς γέμισε η πόλη κουνούπια; Γιατί απλά λείπουν οι ανταγωνιστές τους και τώρα πίνουν το αίμα των κατοίκων της με «το μπουρί της σόμπας»! Κάποια στιγμή βέβαια θα πάψουν να πολλαπλασιάζονται «ασύστολα», η πείνα από τον αναμεταξύ τους ανταγωνισμό θα σταθεροποιήσει κάπως το πλήθος τους, όμως ο αριθμός τους θα είναι μεγάλος, σαν σε έλος ένα πράμα, μη-βιώσιμος για την ανθρώπινη κοινωνία.

Το ίδιο ισχύει φυσικά και για τα ταξί. Αν αφεθούν ανεξέλεγκτα, χωρίς ρυθμιστικό πλαίσιο που να παίζει το ρόλο «εξωγενούς ανταγωνιστή», τότε, με μόνο γνώμονα τον αναμεταξύ τους ανταγωνισμό, θα καταστήσουν και τις πόλεις αλλά και το επάγγελμα μη-βιώσιμα. Το ίδιο άλλωστε δεν ισχύει και για όλα τα επαγγέλματα;

Σίγουρα, η σημερινή μορφή των κλειστών επαγγελμάτων δεν είναι και το καλύτερο ρυθμιστικό πλαίσιο, αλλά η πλήρως ανεξέλεγκτη δραστηριοποίηση δεν είναι και το ζητούμενο βιώσιμο διαχειριστικό σχήμα. Η «μοναδική» και αδιαμφισβήτητη αποτελεσματικότητα της ελεύθερης αγοράς άλλωστε αποτελεί μόνο αποκύημα της φαντασίας των οικονομολόγων που έφτιαξαν μια θεωρία και προσπαθούν να βάλουν τον κόσμο να χορεύει στον ρυθμό της.

Άλλωστε, πέρα απ’ όλη την παραφιλολογία για την βελτίωση της ποιότητας μέσω του ανταγωνισμού, όλα καταλήγουν στο: ν’ ανοίξει ο ανταγωνισμός, να πέσουν οι τιμές. Κάπου εδώ όμως δεν πρέπει να πέσουν και οι μάσκες; Ο ανταγωνισμός μας είναι αποτελεσματικός, αλλά όχι για όλους, ούτε καν για τους περισσότερους, μόνο για λίγους. Αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στον πλανήτη για να καταλάβει πόσοι πεινάνε και πόσοι είναι χορτάτοι…

Κάποτε όμως θα καταλάβουμε ως είδος πως έχουμε «πάρει τον ανταγωνισμό λάθος».

Πρωινό κούρεμα

Είχε παραγίνει το κακό, μ’ αυτά και μ’ αυτά κόντευε δίμηνο από το προηγούμενο. Είχε μακρύνει το μαλλί και χρειαζόταν την τρόικά του! Έφαγε λοιπόν ένα κούρεμα πάνω από 60%, κοντά στο 80 ένα πράμα, και ελάφρυνε το κεφάλι! Και με συνοπτικές διαδικασίες, όχι σαν κάτι άλλους μπαρμπέρηδες και κομμώτριες που κυκλοφορούν στην πιάτσα και δεν μπορούν ν’ αποφασίσουν πόσο να σε κουρέψουν! Κάθονται και το υπεραναλύουν το θέμα και μακραίνει το μαλλί. Μετά σε κουρεύουν γουλί, σαν ερίφιο ένα πράμα, και πλέκουν και κανά πουλοβεράκι για τις κρύες νύχτες του χειμώνα εκεί στα βόρεια της Ευρώπης.

Αναζήτηση βενζίνης μετά τις πρωινές δουλειές. Εις μάτην. Και να σκεφτείς ότι όταν έμαθες περί απεργίας και ενημέρωσες την ομήγυρη, ο περισσότερος κόσμος «κοιμόταν». Με το που μαθεύτηκε ευρέως, ρανίδα καυσίμου (απλού) δεν έμεινε. Τα ενισχυμένα υπήρχαν, αλλά συνοδευόταν από ενισχυμένες ουρές στα πρατήρια. Η πανακότα άδεια σχεδόν, μετά την επιστροφή από το Ιόνιο δεν είχε κινηθεί. Δε βαριέσαι, για δυο-τρεις μικρές αναγκαίες μετακινήσεις θα φτάσει, ούτως ή άλλως η οδήγηση στην πόλη ποτέ δεν ήταν το φόρτε σου, ένας από τους βασικούς λόγους που θα ήθελες να μετοικήσεις σε μικρότερα μέρη με μέγιστη απόσταση μισάωρο-ποδαράτο ας πούμε;

Οι συζητήσεις περί του 2004 έχουν ανάψει. Μόνο που αυτή τη φορά δεν αφορούν στην ολυμπιάδα. Αυτή πέρασε, έφυγε, κατά τον βαγγέλα όμως το 2004 ξανάρχεται! Όπως και οι γερμανοί ένα πράμα, αν και αυτοί μάλλον ποτέ δεν έφυγαν, αλλά λέμε τώρα! Πάντως, τότες, αν ενθυμείσαι καλά, ο περισσότερος κόσμος είχε δουλειές, όλοι ζούσαν σε μια ευδαιμονία για το μεγάλο γεγονός της αναβίωσης των ολυμπιακών και το χρήμα έρρεε άφθονο παντού! Μέχρι και σε μίζες στο εξωτερικό πήγαινε! Οπότε αν είναι να γυρίσει ο χρόνος εκεί, κανείς δεν θα έχει πρόβλημα, γιατί όμως δεν διαφαίνεται τίποτε τέτοιο στον ορίζοντα; Μπαρούφες αραδιάζει πάλι ο βαγγέλας, μπαρούφες. Και εμ’ πας περιπτώσει, αν είναι να κάνει «ρισέτ» ο χρόνος, γιατί να μην γυρίσει στο ’98 ας πούμε; Να μην έχουμε δώκει και τις μίζενς τις μεγάλες, να μην έχουμε υπερχρεωθεί και τόσο, και να κάνουμε καμιά σοβαρή δουλειά ως χώρα αντί να δανειζόμαστε για να κάνουμε φιέστες; Αν βάζαμε δε και τα πόδια σε ένα παπούτσι στους επιχειρηματίες που μόνο επιδοτήσεις μίζα και εκβιασμούς ξέρουν, και κάναμε και καμιά ανάπτυξη της προκοπής και όχι γιαλαντζί δανειοχρηματοοικονομική, τζάμι θα τα περνάγαμε!

Η αλήθεια όμως ρε βαγγέλα είναι πως ούτε στο ’04, ούτε στο ’98, ούτε πουθενά αλλού θα πάμε. Στο 2012 οδεύουμε ταχέως, και πιθανότατα γουλί για να μην μας φάνε και οι ψείρες. Και το γουλί δεν είναι το κακό της υπόθεσης, το κακό είναι πως δεν έχουμε ούτε βιβλία για να διαβάσουμε, ούτε υλικά για να πειραματιστούμε, ούτε υποδομές για να αναπτυχθούμε ως άνθρωποι. Και όχι μόνο δεν έχουμε αυτά, αλλά και καμιά πολιτική ανάπτυξης (πραγματικής, μην μπερδευόμαστε, όχι γιαλατζί) δεν φαίνεται στον ορίζοντα, μόνο ξεπουλήματα και δήθεν ξερόλες εθνοσωτήρες που νομίζουν πως το κράτος και η κοινωνία είναι επιχειρήσεις. Αλλά δυστυχώς έτσι τους δίδαξαν και αυτές τις πολιτικές χάραξαν οι ισχυροί του πλανήτη…

Ευτυχώς πάντως, ο δικός σου κουρέας είναι ευχάριστος και έχει ελαφρύ χέρι!

Πρωτοβρόχια (;)

Λίγο αργά αν σκεφτείς πως έχει ήδη μπει ο Οκτώβρης. Η αλήθεια είναι πως δεν είσαι σίγουρος κι όλας αν είναι πρωτοβρόχια γιατί δεν θυμάσαι αν έπεσε καμιά βροχή τον Σεπτέμβρη. Αν τώρα πάλι έβρεξε όσο ήσουν στο Ιόνιο δεν μετράει μιας και για ‘σένα παραμένουν πρωτοβρόχια!

Ιόνιο ε; Να τώρα που η αλήθεια είναι πως καμία μα καμία διάθεση δεν έχεις να βρεθεί πετρελαιοφόρο κοίτασμα εκεί. Έναν φόβο η αλήθεια είναι πως τον έχεις, αλλά τι να γίνει, μπορείς εσύ ν’ αλλάξεις «το ρου των γεγονότων»; Ούτε τον αιματοβαμμένο δρόμο του πετρελαίου μπορείς, αν μπορούσες…

Πώς το είπε η επισκέπτρια προχτές, πάνω από εκείνες τις μπουκίτσες κοτόπουλου μπύρας που σερβίρατε; Εμένα μου αρέσει να βλέπω αυτά τα τούρκικα σήριαλ, βέβαια κακό είναι κι’ όλας γιατί έτσι χάνουν δουλειά οι έλληνες ηθοποιοί, αλλά τι να κάνεις; Σωστά, λες και αν κάνεις εσύ, θα κάνουν και οι υπόλοιποι… πολιτική είναι ο κόσμος, και δυστυχώς χείριστου είδους τον τελευταίο καιρό.

Μεγάλος πάντως ο προβληματισμός για την τηλεόραση. Η αλήθεια είναι πως η τηλεόραση αποτελεί την κερκόπορτα του κάθε σπιτικού· ίσως, στην τελική εκεί οφείλεται ένα μεγάλο μέρος των βασάνων μας σήμερα. Και το χειρότερο απ’ όλα, η διαφήμιση. Πώς μπορείς άραγε να αποδεσμεύεις ας πούμε τα παιδιά από την τραγική επήρεια της; Η πλύση εγκεφάλου που τους γίνεται είναι ίσως η χειρότερη χειραγώγηση και προπαγάνδα που έχει γίνει απ’ την απαρχή αυτού του κόσμου! Άσε που δεν στοχεύει μόνο στα παιδιά, αλλά ειδικά σε αυτά η κατάσταση είναι πέρα από κάθε όριο και έλεγχο. Άντε άλλαξέ ‘το. Στο τέλος θα πετάξεις την χαζοπλακέτα (χαζοκούτι παλαιά…) από το σπίτι και θα ησυχάσεις… Και θα γίνεις και το γραφικό τέρας της γειτονιάς.

Φθινοπώριασε λοιπόν και φέτος· χειμώνας από Δεκέμβρη, να λείπουν οι κακεντρεχείς και άκαιρες ευχές που συνήθως ξεκινούν από 20 Αυγούστου! Σήμερα δεν είχε μπάνιο, ο καιρός δεν το επέτρεπε, αλλά ελπίζεις πως τουλάχιστον για πάνω από μήνα το κολύμπι θα συνεχιστεί, έστω και σε μια μη-καθημερινή βάση.

Ήλιο μόνο μη βγάλει άμεσα και κατά τα άλλα μπορεί και να γλυτώσεις από τα κουνούπια που σου έχουν πιεί κυριολεκτικά το αίμα τους τελευταίους μήνες. Ν’ αφήσουν και κάτι να πιεί κι ο Βαγγέλας δηλαδή!

Πάντως, μετά την απόλυτη επιτυχία του «Κουρέα της Σεβίλλης» τα ταμεία τώρα αναμένεται να σπάσουν με την νέα υπερπαραγωγή: «Η κομμώτρια του Βερολίνου»!

Άφες ημίν

Πάλι καλά που οι κληρικοί εξαιρούνται από το «μέτρο» της εφεδρείας. Ως γνωστόν, η σοφία αποκτάται με την ηλικία και την εμπειρία, οπότε όσο πλησιάζει τη σύνταξη ο πνευματικός, τόσο καλύτερες οι υπηρεσίες του! Και όπως και να το κάνουμε, έναν πνευματικό θα τον χρειαστούν οι τριακόσιοι της βουλής, να μην γίνεται καμία σύγχυση με τους τριακόσιους του Λεωνίδα δηλαδής, γιατί εκείνοι πέσαν για να δώσουν την δυνατότητα σε άλλους να ζήσουν, ενώ τούτοι ρίχνουν τους άλλους στον καιάδα· θα τον χρειαστούν λοιπόν τον πνευματικό οι τριακόσιοι πολυχρονεμένοι μας για να τους σχωρέσει τις αμαρτίες πριν συναντηθούν με τον Κύριο. Λογικότατη την βρίσκουμε την εξαίρεση, για να μην κοροϊδευόμαστε άλλωστε, μπορεί να τον χρειαστούμε και κάποιοι από εμάς τον πνευματικό να μας σχωρέσει, γιατί υπάρχει κόσμος που άμα πετύχει πολιτικό μπροστά του…

Γι’ αυτό άλλωστε και τα καμάρια μας δείχνουν υπερβάλλοντα ζήλο για την προστασία της βουλής των τριακοσίων. Ξέρουν οι έρμοι (οι τριακόσιοι – της βουλής, μην μπερδευόμαστε) ότι άμα τους πετύχει κανείς στο δρόμο αδέσποτους θα τους κάνει μπλε μαρέ από το ξύλο, και φροντίζουν να αποφεύγουν τα πιθανά κακά συναπαντήματα! Αλλά πραγματικά είναι ν’ αναρωτιέται κανείς: τον έναν που τη βάρεσε τη δημοσιογράφο (ας ασχοληθούμε με αυτό που έχει πάρει διαστάσεις δηλαδή, παρότι τα ίδια ισχύουν και για αρκετούς άλλους, αλλά δίκιο εκείνοι να μην περιμένουν, και για τη δημοσιογράφο δεν ξέρω δηλαδής…) αυτόν λοιπόν που βάρεσε τη δημοσιογράφο τον πιάσανε και θα τον δικάσουν (λένε… μπουαχαχαχαχα, το άλλο με τον Τοτό το ξέρεις;). Τους συναδέλφους του όμως που βρισκόταν δίπλα του εκείνη τη στιγμή και τον είδαν να κάνει παράβαση καθήκοντος και να βιαιοπραγεί κατά πολίτη, τον οποίον βέβαια έχουν υποχρέωση να προστατεύουν, γιατί δεν τους δικάζουν για παράβαση καθήκοντος; Αλλά μια στιγμή, η δικαιοσύνη είναι τυφλή…

Και μετά σου λένε πως η τρομοκρατία βλάπτει τη δημοκρατία… Μάλλον ο πολιτιζμός τους είναι που βλάπτει σοβαρά την υγεία!

Τα τελευταία ψήγματα αρμύρας

Ελάχιστες οι ξαπλώστρες πια στην παραλία. Κι ο κόσμος λιγοστός, μια παρέα ανά πέντε μέτρα ας πούμε, σε μερικά σημεία και ανά δέκα. Ήρεμη θάλασσα, ζεστή, εκπληκτικά ζεστή αν λάβει κανείς υπ’ όψη την θερμοκρασία της κατά Ιούνιο μεριά. Μπούζι εκείνες τις μέρες…

Τελικά χωρίς τουρισμό ο τόπος είναι πανέμορφος, αλλά χωρίς αυτόν μάλλον δεν υπάρχει και καμία ελπίδα για τον τόπο, ειδικά με τους φωστήρες, εντόπιους και αλλοδαπούς, που του έχουν κατσικωθεί στο σβέρκο. Χαΐρι από πολιτικούς δεν βλέπεις, από επιχειρηματίες δεν βλέπεις, από παραγωγή δεν βλέπεις, μόνο ο τουρισμός μπορεί να σας σώσει, παρότι αυτός θα γίνει και η καταστροφή σας αν δεν αλλάξει η πολιτική της χώρας…

Τελευταία μέρα στο Ιόνιο, από αύριο στα τσιμέντα και στη βουή της πόλης. Πίσω στη βουή της τρέλας, γιατί περί τρέλας πρόκειται, η οποία φτάνει σε επίπεδα σχιζοφρένειας με τους νιοφερμένους από τα ξένα επιτηρητές. Οι οποίοι παρεμπιπτόντως δεν πείθουν καθόλου για την ικανότητά τους να συγγράφουν ριπόρτς. Όλα κι όλα, εσύ όταν είχες να παραδώσεις ριπόρτ στη μαμά ευρώπη έκοβες τον κώλο σου και το είχες έτοιμο τουλάχιστον δυο-τρεις μέρες νωρίτερα, τούτοι ‘δω από τώρα σήκωσαν τα χέρια ψηλά και δήλωσαν πως δεν θα προκάμουν! Σκιτζήδες, αλμπάνηδες με κανέναν επαγγελματισμό… μόνο παίγνια και πορδές είναι ‘τοι!

Όλ’ αυτά θα έρθουν να πλαισιώσουν την πραγματικότητα από αύριο, ενώ μέχρι χτες η φύση ηρεμούσε λίγο το πνεύμα από τις ανοησίες που δεχόταν κατά κόρον καθημερινώς από τους πολυχρονεμένους μας κυβερνήτες. Τοπία σαν τη λίμνη του Ζηρού και του Αώου επιτρέπουν για λίγο στη σκέψη να ξεφεύγει από τον καθημερινό βομβαρδισμό.

Στάση στο Μέτσοβο, με απαραίτητη περιήγηση στο κελάρι της οινοποιίας. Εδώ είσαι στο στοιχείο σου και σας δόθηκε και η ευκαιρία να τιμήσατε για άλλη μια φορά τον τίτλο του κροκόδειλου! Διότι χωρίς οίνο δε ζεις, όπως και να το κάνεις! Το μεσημεριανό ραχάτι απαραίτητο για να μπορέσετε να πάρετε το δρόμο της επιστροφής˙ έπρεπε να αυξηθεί ξανά λίγο η συγκέντρωση του αίματος στο αλκοόλ σου!

Στάση και στο σπίτι του πολιτικού που παρότι ασχολήθηκε σθεναρά με διώξεις και μια ύποπτη μαυρίλα πλαισιώνει τη μνήμη του, τουλάχιστον μπορεί να του αναγνωρίσει κανείς πως με τα χρήματα που του έμελλε να διαχειριστεί έκανε γενεές δωρεές στο κράτος και στο κοινωνικό σύνολο.

Είναι ν’ αναρωτιέσαι πότε ακριβώς έγινε η αλλαγή και ο κάθε «πολιτικός» άρχισε να φροντίζει για την τσέπη του και όχι για τον τόπο. Τον πατριωτισμό άλλωστε οι νέοι πολιτικίσκοι τον έχουν μόνο ως καλολογικό στοιχείο των λόγων τους, κατά τα άλλα έχουν διακόψει κάθε διπλωματική σχέση μαζί του. Κερδοσκοπικό επάγγελμα ασκούν οι άνθρωποι βλέπεις… Μην τους αδικούμε όμως, κάθε χρόνο μας μοστράρουν το «πόθεν έσχες» τους και μας κάνουν τα μούτρα κρέας!

Πώς το είπε να δεις προχτές το άλλο το λαμόγιο, αυτός ο λιγδιάρης της αξιωματικής αντιπολίτευσης ντε: «δεν γίνεται να μιλάμε για περικοπές στις αποζημιώσεις μας, πληρώνω τόσα στα ταξίδια και στα γραφεία μου, δίνω και τόσα μισθά στους γραμματείς μου», είπε. Ενώ οι πολίτες αυτής της χώρας βλέπεις μπορούν να φάνε και με λιγότερα χρήματα, αυτοί δεν έχουν άλλες υποχρεώσεις, αυτούς μπορούμε να τους στύβουμε, ο πολιτικός όμως πρέπει να έχει να ξοδεύει, αν δεν ξοδέψει άλλωστε πώς θα καταφέρει να σώσει τη χώρα; Με τρύπιο παντελόνι; Δε γίνεται… Το θράσος περισσεύει ώρες-ώρες, να και κάτι που δεν διαθέτει η Ελλάδα σε έλλειμμα! Να το δώκουμε στους δανειστές μας να ξεχρεώσουμε!

Είναι στιγμές πάντως που, προσπαθώντας να αξιολογήσεις τους έλληνες πολιτικούς, ξεκινάς από τον καποδίστρια και… σταματάς στον καποδίστρια! Μετά από αυτόν μάλλον δεν υπήρξε πραγματικός πολιτικός σε τούτο τον τόπο. Είτε χειραγωγημένα ανδρείκελα που άγονται και φέρονται από ξένες πολιτικές και δόγματα, είτε συμφεροντολογικά λαμόγια. Με δυσκολία μπορείς ν’ αναγνωρίσεις ελληνική πολιτική θωριά στους μετέπειτα χρόνους, εκείνη η σφαίρα που σταμάτησε τη ζωή του πρέπει να ξεκίνησε και την καταστροφή του τόπου σχεδόν από γεννησιμιού του…

Για το μόνο που δεν έχεις ν’ ανησυχείς πάντως είναι πως στην Ελλάδα, με την κυβέρνηση αυτή, δεν πρόκειται να μπουν καπιταλιστικού τύπου φόροι όπως στη Δανία! Θα υπάρχει σύγκρουση συμφερόντων και ιδεολογίας με τα θωρηκτά «Πάγκαλος» και «Βενιζέλος». Μετά τις εκλογές όμως, κανείς δεν ξέρει…

Μα κανείς δεν πιστεύει ότι θα γίνουμε Ινδία, Κίνα θα γίνουμε!

Καλωσόρισες τρόικα!

Κάποτες καλωσορίσαμε το δολάριο, ακόμα παλιότερα δηλαδής καλωσορίσαμε τους βαβαρούς˙ γενικά είμαστε πολύ φιλόξενος λαός και όλους τους καλωσορίζουμε, δεν είναι θέμα. Τώρα καλωσορίζουμε ξανά μανά την τρόικα, η οποία μας τα έσιαξε όλα τόσο καιρό καλά καμωμένα και σήμερα επανέρχεται σε ρόλο εθνοσωτήρα για να μας σώσει.

Όχι ότι έχουμε δηλαδή πιθανότητα σωτηρίας. Άλλωστε είμαστε ένας λαός που το «ηπειροξύλ» ταιριάζει περισσότερο στην κουλτούρα του από το «ηπειρωτική ξυλεία». Δίνει έναν αέρα ευρώπης, όπως και να το κάνεις, οι ελληνικές καταλήξεις φαίνονται απαρχαιωμένες!

Βέβαια, αν το καλοσκεφτεί κανείς, ακόμα και την αρχαία ελλάδα οι βαβαροί μας την φόρεσαν σαν κουστούμι, οι έρμοι οι κατσαπλιάδες ευρωπαίοι ήθελαν να γίνουν. Οι ευρωπαίοι τώρα ένα κόλλημα το είχαν με την αρχαία ελλάδα˙ αρχαίοι έλληνες θέλαν να γίνουν άλλωστε, ε είπαν να «πλάσουν τον νεοέλληνα απόγονο», αλλά κάπου τους απέτυχε η συνταγή – θα ‘ναι ίσως που την αρχαία ελλάδα την κατέστρεψε ο χριστιανισμός μία κι έξω και για πάντα, και αυτοί δηλώνουν ακόμα χριστιανοί…

Άλλωστε και οι σημερινές συνταγές τους αποτυγχάνουν, όχι γιατί η ελλάδα είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει την κανόνα (τους), αλλά επειδή η χώρα αποτελεί απλά τις «σκηνές από ταινία προσεχώς» που προλέγουν το έργο που θα παιχτεί στις αίθουσες του δυτικού κόσμου. Βλέπεις, μέσα από τα στραβά της, αναδεικνύει το οξύμωρο της οικονομικής θεωρίας που έχουν ενστερνιστεί, και επιταχύνουν την προσέγγιση του τέλους…

«Ζούμε σε έναν παράλογο κόσμο όπου ένα μικρό του μέρος ξοδεύει τεράστια ποσά για να κρατηθεί σε σιλουέτα, όταν ένα σημαντικό μέρος του απλά καταφέρνει να εξασφαλίσει το καθημερινό του φαγητό, ενώ το μεγαλύτερο τμήμα του αγωνιά για το αν και την επαύριο θα μείνει νηστικό όπως και σήμερα!»

Πικρή αλήθεια…

Και δυστυχώς επιστήμονας είναι αυτός που προσπαθεί να ερμηνεύσει με θεωρίες τον κόσμο, ενώ σκιτζής είναι αυτός που φτιάχνει μια θεωρία και προσπαθεί να φέρει τον κόσμο στα μέτρα της. Σαν τον Προκρούστη ας πούμε… Κοινώς: «άμα φάτε μεθαύριο κανά ψίχουλο φροντίστε να χορτάσετε για κανά μήνα!» - γιατί με τους οικονομολόγους που έμπλεξε η ανθρωπότητα χαΐρι δε βλέπετε!

Αυτά όμως είναι ψηλά γράμματα και δεν αφορούν τους κατοίκους αυτής της χώρας, αυτοί απλά καταβάλουν απέλπιδες προσπάθειες να ονομαστούν ευρωπαίοι.

Ας σηκωθούμε λοιπόν όλοι μαζί να (ξανά)καλωσορίσουμε για μια φορά ακόμα την τρόικα, τους σημερινούς εθνοσωτήρες, μην μας φύγουν πάλι και χάσουν την ευκαιρία να αυνανίζονται ελεύθερα και δημοσίως οι χειροκροτητές των «μεταρρυθμίσεις, έτσι για να μας βρίσκονται»…

Βλέπεις, τσαγανό για να τινάξουμε το χρηματοπιστωτικό οικοδόμημα της ευρώπης – και όχι μόνο – στον αέρα, όταν μπορούσαμε, μπας και λιγδώσουν περισσότερα αντεράκια δηλαδής, δεν είχαμε… Μας είχαν γητεύσει σε μια παροξυστική ονείρωξη ότι έτσι θα κρατήσουμε ζωντανά τα ινστιτούτα αδυνατίσματος και τώρα που ξυπνήσαμε κοιτάμε με τρόμο το αυριανό τραπέζι…

Ετεροχρονισμένα…

Όλος ο Αύγουστος πέρασε στα τσιμέντα, το ίδιο και το μεγαλύτερο μέρος του Σεπτεμβρίου. Μετά το πέρας των γαμήλιων τελετών όμως, τρείς στη σειρά τις είχαμε, και σε πείσμα όλων των δυσκολιών που μέχρι τελευταία στιγμή προσπάθησαν να μας κρατήσουν στα τσιμέντα, κάποιος μας έφτυσε, δεν εξηγείται αλλιώς, την κάναμε με ελαφρά πηδηματάκια, την ώρα που κατά κορακολόγους «κορυφώνεται η ταλαιπωρία», και οδεύσαμε στο γαλανό ιόνιο.

Επισκευτήκαμε φυσικά το ποτάμι των νεκρών και μετά οδεύσαμε προς το Σούλι για ένα «προσκύνημα» στην ελληνική ιστορία. Τα παλιά σπίτια, χαλάσματα πια, κρύβονται σαν χαμαιλέοντες στον περιβάλλοντα χώρο. Πλάι τα νέα, ανακαινισμένα σπίτια, δομούν το νέο χωριό. Το Κούγκι στεφανώνει το βράχο πάνωθέ του, μνημείο του ηρωισμού και της υπερηφάνειας των Σουλιωτών.

Στον τόπο αυτό, απ’ ότι είναι φανερό, ακόμα και τα ζα αδιαφορούν για το αν θες να περάσεις!

Τώρα βέβαια θα ήταν ίσως καλύτερα να μην τα προβάλουμε και πολύ αυτά,

γιατί απ’ ότι φαίνεται σήμερα η υπερηφάνεια λιγοστεύει επικίνδυνα…

Σσσσστ.......

Στο χρονοντούλαπο της ιστορίας

Η κατάσταση φαίνεται να έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Προφανές όταν ακούς τον κύριο σημερινό υπεύθυνο να ευχαριστεί την τρόικα που βρίσκεται εδώ γιατί αλλιώς η κατάσταση θα είχε ξεφύγει από κάθε έλεγχο… Τώρα αν αναλογιστεί κανείς πως αυτά τα λόγια προέρχονται από θεσμικό όργανο, μάλλον θ’ αποφασίσει πως η αυτοχειρία είναι μια πράξη ευθύνης. Γι’ αυτό άλλωστε και οι αυτόχειρες προέρχονται από τον απλό κοσμάκη και όχι από τον πολιτικό κόσμο!

Ο τελευταίος, απ’ ότι φαίνεται, σαν μωράκι παίζει και μαθαίνει με την τύχη της ανθρωπότητας. Εδώ βέβαια οι δικοί μας παίζουν λίγο πιο ριψοκίνδυνα παιγνίδια, για την τύχη του κοσμάκη πάντα, τα μωρά άλλωστε παίζουν πάντα και παντού εκ του ασφαλούς. Και ευθύνες αναλαμβάνουν «εκ του ασφαλούς». Άλλωστε όλα τα μωρά έχουν εξασφαλισμένη την επόμενη μέρα και πάντα ξεχνούν τί έγινε την προηγούμενη!

Και ο «κοσμάκης»; Διχασμένος άγεται και καταφέρεται ενάντια του διπλανού του, και όλοι μαζί ενάντια του πολιτικού συστήματος. Η αλληλεγγύη και η κοινωνία γενικότερα είναι πλέον έννοιες που έχουν καταργηθεί, έχουν μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Αυτές για τα καλά, όχι όπως η δεξιά ας πούμε, που μπήκε κάποτες και από τότε μπαινοβγαίνει πιο συχνά και από κούκο σε ρολόι τοίχου!

Τώρα θα πεις: έχει ο κοσμάκης την τύχη του στα χέρια του; Ναι ή όχι; Δύσκολη απάντηση, μιας και η πολιτική καθορίζει τον τρόπο που κινείται μια κοινωνία και η πολιτική σήμερα δεν οδηγεί σε συλλογικές δράσεις. Άσε που όταν πεινάς ή δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει αύριο, τον εαυτό σου κοιτάς, σαν το αγρίμι που προσπαθεί να επιβιώσει. Οπότε η κοινωνία πάει περίπατο. Μπήκε για τα καλά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και δεν προβλέπεται να βγαίνει, όποια ευθύνη κι αν αναλάβει ο καθένας πολίτης χωριστά. Άμα αλλάξει κάποτε η παγκόσμια πολιτική…

Θα ξαναλλάξει, κάποια στιγμή θα γίνει κι αυτό, αλλά αυτό δεν είναι στο χέρι κανενός απ’ τον κοσμάκη. Για την ώρα… Όταν θα φτάσουμε στο σημείο πλήρους κατάρρευσης και η κοινωνία των ανθρώπων δεν θα είναι τίποτε άλλο από μια ζούγκλα με μοναχικά ζώα και αγέλες που θα σπαράσσονται αναμεταξύ τους για την επικράτηση και επιβίωση… Φροντίζει η αδράνεια γι’ αυτό. Και η αλυσιδωτή κίνηση των πραγμάτων… Γιατί, να βρεθεί πριν πολιτικός που θα βάλει τα πράματα σε άλλη βάση μάλλον είναι λίγο δύσκολο… αδύνατο όχι, αλλά απίθανο σίγουρα.

Ο χειμώνας προβλέπεται βαρύς και η κυβέρνηση σπρώχνει τον κόσμο στον καιάδα, αργά και σταθερά. Ταμπουρώνει κάθε οικογένεια πίσω απ’ ότι ο καθένας μπορεί να βρει για να κρύψει… έστω και λίγα ευρά για ώρα ανάγκης. Γιατί υπάρχουν και προβλήματα, υπάρχουν και παιδιά… πολύ ανώτερα από τους αριθμούς, αλλά όταν η κοινωνία κοιτά μόνο τους αριθμούς κι όχι τον άνθρωπο…

Κάποιοι σίγουρα θα καταφέρουν να επιζήσουν, αλλά πολύς κόσμος θα εξαθλιωθεί. Και αυτό είναι άδικο. Στην τελική δεν αξίζει καν να συμβεί, μόνο και μόνο για να εξυπηρετηθεί κάποια λογιστική λογική. Αλλά δυστυχώς είπαμε, τα πάντα είναι θέμα πολιτικής, και η παγκόσμια πολιτική, σήμερα, έχει τους αριθμούς πάνω από τον άνθρωπο. Ναι, ξέρει ότι αυτό είναι απάνθρωπο, όπως ξέρει ότι υπάρχουν και άλλες λύσεις, απόλυτα εφικτές. Αλλά αυτό προφανώς και δεν ενδιαφέρει όσους καθορίζουν σήμερα την παγκόσμια πολιτική. Οπότε και ο απλός «κοσμάκης», ή θα την ακολουθήσει, ή απλά θα βρίσκεται, ολομόναχος, στην πλευρά των «εχθρών» του συστήματος. Κι ας είναι πιο ανθρώπινος και πιο ηθικός από τους «άλλους»…

Αλίμονο για την Ευρώπη, που πριν μισό μόνο αιώνα αποφάσισε να χτίσει μια κοινωνία αλληλεγγύης, για να σπαράσσεται και να ψυχορραγεί σήμερα σαν λαβωμένο κτήνος.

Τόσο γρήγορα ξεχνούν όσοι αποκτούν εξουσία.

Κοινωνία ανθρώπων υπό διωγμό…

Το κατάλαβες ή…

Και που λες ρε Βαγγέλα, εσύ καλά τα λες γιατί σου έχει μπει το τσιβί στα τροφαντά σου οπίσθια και καίγεσαι να μαζώξεις τα κατομμύρια το δυνατό συντομότερο, κι έχεις και δίκιο, ότι οι έλληνες δηλαδή καταλαβαίνουν τι γίνεται, υπάρχει όμως ένα προβληματάκι ρε καρντάσι: Εσείς εκεί πάνω στους θώκους της εξουσίας είναι που δεν έχετε ακόμα ψυχανεμιστεί πως ο κόσμος δεν έχει να σου τα δώκει αυτά τα λεφτά καμάρι μου. Πώς να το κάνουμε, ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος, δεν το καταλαβαίνεις ρε παλικάρι μου; Δεν σου μπαίνει στο κεφάλι; Ή απ’ το ‘να σου μπαίνει, απ’ τ’ άλλο σου βγαίνει;

Και ρε αδέρφι, δίκιο έχεις εσύ και η συνομοταξία σου, πως το ελληνικό δημόσιο έχει προβλήματα και διαθέτει και ένα πλεονάζον προσωπικό, μαζί σου, μόνο που το πλεονάζον προσωπικό βρίσκεται στις διοικητικές και συμβουλευτικές θέσεις και όχι στους εργασιακούς χώρους, οπότε για κανόνισε να στείλεις τους διευθυντάδες σου σε εφεδρεία και άσε σε παρακαλώ τα καημένα τα υπαλληλάκια, αφού βέβαια εξασφαλίσεις πως θα τιμωρηθούν οι λουφαδόροι – υπάρχουν και τέτοιοι –, να κάνουν τη δουλειά τους.

Επιτέλους, σταμάτα να δυσφημείς τους υπαλλήλους γενικώς, μιας και την τακτική την εμπεδώσαμε εδώ και καιρό δηλαδής, και πες και μια αλήθεια ρε βαγγέλα, πως κρατικοδίαιτοι δηλαδή δεν είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι, αλλά ο ελληνικός επιχειρηματικός παύλα ιδιωτικός τομέας που χρόνια τώρα βρίσκει ως αγοραστή το ελληνικό δημόσιο γιατί κανένας άλλος δεν αγοράζει τις μπακατέλες που παράγει, και μάλιστα τις υπερχρεώνει και δεκαπλάσια για να απομυζήσει καλύτερα και ταχύτερα τα κρατικά κονδύλια!

Οπότε ρε βαγγέλα κανόνισε λίγο να εξυγιάνεις τον ελληνικό ιδιωτικό τομέα, και κόψε επιτέλους να τον τρέφεις, κόψ’ του λίγο και το τροφαντά του οπίσθια γιατί έφαγε πάμπολλα και κόστισε και άλλα τόσα στους έλληνες φορολογούμενους με τις κακές πρακτικές του, γιατί αν και όταν με το καλό μηδενίσεις το έλλειμμα «κόβοντας δημόσιο» όπως σου λένε οι πεφωτισμένοι τροϊκανοί, θέλω να δω τί δικαιολογία θα βρεις να πεις που ο ιδιωτικός τομέας θα είναι ανίκανος να βγάλει την Ελλάδα από το βούρκο.

Ένα είναι σίγουρο πάντως, εμείς κυβέρνηση δεν ξέρω αν θα αλλάξουμε, εσείς, αλλά και ο αντωνάκης, στα ίδια σύννεφα πετάτε και την ίδια παπαρολογία χρησιμοποιείτε χρόνια τώρα, οπότε τί να αλλάξει ο μανολιός τα ρούχα του και να τα βάλει αλλιώς, τί να τ’ αφήσει ως έχουν. Η γερμανία όμως τουλάχιστον κυβέρνηση θ’ αλλάξει και απ’ ότι φαίνεται, ευτυχώς δηλαδής, το «φιλελεύθερο» στοιχείο θα είναι μικρότερο. Και όσο λιγότεροι «φιλελεύθεροι» στην εξουσία, τόσο το καλύτερο, οπόταν πάρ’ το λίγο αλλιώς κι εσύ, αν και μετά από τις «φιλελεύθερες» χαζομάρες που έχετε κάνει όλοι σας τον τελευταίο καιρό, σας βλέπω να βουτάτε από τα σύννεφα και πάτο να μην πιάνετε γιατί ούτε κι εμείς τον έχουμε βρει ακόμα…

Κατάλαβέ μας κι εσύ ρε βαγγέλα μια φορά, μην ζητάς μόνο να σε καταλαβαίνουμε εμείς: Δεν υπάρχει σάλιο!

Μέσα Σεπτέμβρη πια...

H κατάσταση με τα κουνούπια φέτος είναι κομμάτι τραγική. Δεν μπορείς να ξεμυτίσεις στον κήπο αν δεν είσαι πασαλειμμένος με μερικούς τόνους εντομοαπωθητικού και γίνεσαι σουρωτήρι. Κυριολεκτικά… Η άλλη εκδοχή είναι πως τα κουνούπια αποφάσισαν να υλοποιήσουν εκείνο το παλιό ανέκδοτο που κατέληγε με την ατάκα: «δε θα με κάνετε πιρόγα»!

Η κίνηση στους δρόμους επέστρεψε. Για να λέμε και του στραβού το δίκιο, άργησε λίγο να επιστρέψει. Τις δυο πρώτες μέρες της βδομάδας, παρότι την ανέμενες αυξημένη, ήταν υποτονική. Από εχτές όμως… Μετά θυμήθηκες ότι εκείνες τις πρώτες μέρες απεργούσαν τα ταξί. Και εκεί ξαφνικά αναρωτήθηκες τί έχει να γίνει αν αυξηθεί ο αριθμός τους έστω και κατά… 10%. Χάος…

Ακούστηκε κάπου ότι το μέτρο του δακτυλίου έχει πλέον «γεράσει». Δεν είν’ και ψέμα αυτό, άλλωστε πλέον κάθε οικογένεια έχει αποκτήσει από ένα αυτοκίνητο μονό κι ένα ζυγό! Δεν είναι θέμα ηλικίας λοιπόν, θέμα νοοτροπίας είναι! Από την άλλη, μια συνολική πεζοδρόμηση του κέντρου θα μας έβγαινε κομμάτι ακριβή αυτόν τον καιρό. Άσε την γκρίνια που θα ξεσήκωνε…

Απ’ ότι φαίνεται από Δευτέρα ξεκινάμε. Καιρός ήταν. Αφού πρώτα ακούσαμε όσα είχαμε να ακούσουμε… λες και δεν θα ακούσουμε κι άλλα δηλαδής. Αλλά είπαμε, οι πολιτικές δηλώσεις και υποσχέσεις έχουν ορίζοντα… ημέρας πλέον! Όταν λέμε «δεν θα πάρουμε νέα μέτρα» εννοούμε «σήμερις»! Οπόταν ας ξεχαστούμε λίγο με κανά μάθημα, να περνά και η ώρα βρε αδερφέ, γιατί για πασατέμπο δεν το βλέπω, κοστίζει και εμείς δεν είμαστε για έξοδα… Ήρθαν και τα πρώτα ραβασάκια… Βαθειά το χέρι στην τσέπη… Και που να έρθουν τα επόμενα! Να γιατί το έκοψα το ελεύθερο επάγγελμα κυρ' έφορα... Και άργησα, δυστυχώς :(

Οι μηνιαίες (και βάλε) δυνατότητές μας άλλωστε εξαντλήθηκαν σε μια κουμπαριά και δύο γάμους! Πλάκα στην πλάκα τους τέσσερεις γάμους τους είχαμε φέτος και λέω να σταματήσουμε εδώ γιατί καμία μα καμία διάθεση δεν έχω να πάρει ο χρόνος τον τίτλο ταινίας! Αν και αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς είχαμε στο σύνολο τέσσερα βαφτίσια, έξι γάμους και μία κηδεία, αλλά αυτό δεν αφορά το στενό πλαίσιο της παρέας. Εκεί μετράμε «τέσσερεις γάμους και δύο βαφτίσια». Let’s call it a year mates!

Εγώ λέω να βάλουμε στις τσέπες καβούρια και να τους πούμε «μολών λαβέ»!

Economists...

Το ταξίδι - vol 4

Κατά τα άλλα λοιπόν, η ύπαιθρος των υψιπέδων είναι εντελώς μονότονη και βαρετή (χάλια, χάλια λέμε, μην τυχών και πάτε, καλύτερα τα μπουκέ και η καραϊβική εδώ που τα λέμε... εκεί έχεις τόσα να δεις, κρεβάτι - παραλία, ενώ εδώ μόνο 2700χλμ κάναμε - χάλια λέμεεεε). Ποτάμια που χωρίζουν λιβάδια σπαρμένα με πρόβατα, μενίρ διάσπαρτα ανάμεσα στα πρόβατα, κάστρα διάσπαρτα ανάμεσα στους κήπους, πόλεις διάσπαρτες ανάμεσα στα κάστρα και πάει λέγοντας. Πού και που βλέπεις και κανα σκιουράκι να σπάει τη μονοτονία που λέει ο λόγος βρε παιδί μου γιατί με τόσο πράσινο…!

Μια στο τόσο βρέχει κι όλας (ευτυχώς δηλαδή μόνο μία έβρεξε, κατά τα άλλα ήλιος με δόντι!) και σπαέι ακόμα παραπάνω την μονοτονία του τοπίου δηλαδής!

Αν πάντως αποφασίσετε να πάτε ποτέ προς τα ‘κει, πάρτε μαζί και τη σκάλα σας, γιατί ποτέ δεν ξέρετε που μπορεί να έχει βάλει ο αρχιτέκτων την τουαλέτα!

Επίσης, κανά σκοινί να σας βρίσκεται γιατί κάπου εκεί πέρα απ’ ότι είδαμε τελειώνει και ο κόσμος!

Οπότε κι εμείς, βουρ πίσω στον πολιτισμό και τον ομφαλό του κόσμου ;)

(Not to be continued – ε μπάστα πια με τη διαφήμιση!)