Βροχής συνέχεια…

Έξω από το παράθυρο η φύση ανανεωμένη. Τα δέντρα καταπράσινα, μόλις έχουν χαρεί την δροσιά της βροχής που έπεφτε. Ο ήλιος ξεμυτά ανάμεσα από τα σύννεφα, φωτίζοντας την βρεγμένη φύση. Οι δροσοσταλίδες λάμπουν πάνω στα φυλλώματα.
Το πρωινό ήταν υπέροχο, όπως πάντα, χαμογελαστό και ζεστό, αν και λίγο βιαστικό. Ο δρόμος μακρύς, αλλά πιο όμορφος απ’ ότι συνήθως. Γελαστή καλημέρα, καλή δουλειά.

Φτάνοντας στο γραφείο είχα την διάθεση για κάτι αλμυρό. Κάτι σε γαριδάκι ίσως, σε δρακουλίνι για να έχει και πάπρικα, δεν ξέρω… παλιμπαιδίζω ώρες-ώρες. Τελικά βέβαια δεν έφαγα τίποτε απ’ όλα αυτά. Κρατήθηκα.

Ψαχουλεύω από ‘δω κι από ‘κει, μπας και συγκεντρώσω το μυαλό μου να δουλέψει, αλλά σήμερα βαριέμαι φοβερά. Κοιτώ την βροχή που πέφτει έξω – ο ήλιος ξανακρύφτηκε – και ακούω τα μπουμπουνητά που πέφτουν μακριά. Αυτή τη στιγμή στο μυαλό μου έρχονται εικόνες από περασμένους χειμώνες στην Πάργα. Οι αστραπές να σκίζουν τον ουρανό δίπλα από τον Σκορδά ή να πέφτουν μεσοπέλαγα προς την πλευρά των Παξών. Ο κρότος εκκωφαντικός. Η θάλασσα όμως λάδι, όπως σχεδόν πάντα όταν βρέχει. Κι εγώ στο μπαλκόνι της (τότε) Χαριτίνης να τρώω κερασάκι γλυκό του κουταλιού και να κοιτώ με θαυμασμό το πέλαγος, τόσο γαλήνιο, να μαστιγώνεται από την βροχή και τις αστραπές.

Συνειρμοί…
Γιατί απέναντι είναι το νησάκι με την εκκλησία της Παναγίας. Και τότε έβρεχε – και τώρα βρέχει. Και στο νησάκι θα περιμένω. Εσένα που το άρωμά σου είναι διάχυτο στα χέρια μου και αισθάνομαι ότι βρίσκεσαι ακόμα δίπλα μου.

Πάντα δίπλα μου...