Σκεψούλες

Τα τελευταία δύο χρόνια (ίσως και παλιότερα, δεν θυμάμαι) υπάρχει μια «παράδοση» ο χρόνος να φεύγει με ένα τραγικό γεγονός. Πέρσι λοιπόν το 2004 έκανε μια «θεαματική» έξοδο καταστρέφοντας ένα από τα πιο δημοφιλή εξωτικά θέρετρα. Δεκάδες χιλιάδες οι νεκροί, μέχρι και οι πλάκες της γης μετατοπίστηκαν, ακόμα δεν είμαστε σίγουροι αν μετατοπίστηκε σημαντικά και ο άξονάς της. Φέτος η «θεαματική έξοδος» μέχρι στιγμής τουλάχιστον περιορίστηκε σε τοπικό επίπεδο. Δύο αστυνομικοί νεκροί, ένας οπλισμένος «εν ψυχρώ» δολοφόνος ελεύθερος, μερικά χωριά θα ζήσουν μέσα στον φόβο τις πρώτες ώρες του 2006. Σίγουρα το κόστος μικρότερο από το περσινό, αλλά όταν πρόκειται για ανθρώπινες ζωές το κόστος είναι ούτως ή άλλως ανυπολόγιστο οπότε…
Παλιότερα πάλι είχαμε το Μπαλί…
Και πάει λέγοντας…

Είναι παράξενο πώς οι συγκυρίες (;;;) διαλέγουν την έξοδο του χρόνου για να προσφέρουν τραγικά γεγονότα στους ανθρώπους. Και φυσικά όλοι μας λέμε κρίμα αλλά αφού είναι μακριά από μας… Λογικό. Λυπόμαστε, αλλά κατά βάθος ανακουφιζόμαστε που είναι μακριά μας και τα περνάμε «ξώφαλτσα». Καλά κάνουμε, δεν τίθεται ζήτημα. Σε τελευταία ανάλυση η ζωή είναι ένας αγώνας για επιβίωση. Αν χάσουμε το κουράγιο μας, αν απογοητευτούμε, δεν θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε. Θα μαραζώσουμε μέσα στον φόβο μας και θα χάσουμε την διάθεση της ανάπτυξης και της δημιουργίας.

Σε αντίθεση όμως ορισμένες φορές, χάνοντας με αυτόν τον τρόπο την εικόνα του «δάσους» νομίζουμε τα δικά μας προβλήματα τεράστια. Αν κοιτάξουμε γύρω μας και αντιληφθούμε την πραγματικότητα θα δούμε ότι αφού έχουμε αυτή τη στιγμή την ικανότητα να διαβάζουμε αυτό το κείμενο, σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι μπροστά στους οποίους είμαστε «μεγιστάνες» κι «απροβλημάτιστοι»! Πάλι όμως ακραίο. Τελικά ίσως η λύση είναι κάπου στην μέση. Όμως ο εγωισμός μας δεν μας αφήνει να την δούμε…

Στον μικρόκοσμό μου λοιπόν, το 2005, αν και ήταν ίσως από τις πιο παράξενες χρονιές, και όχι και ιδιαίτερα εποικοδομητική, ίσως ήταν η πιο «τυχερή». Η χρονιά που μου πρόσφερε ότι καλύτερο μου συνέβη. Εσένα αλεπουδίτσα. Με ελαφρό σκεπτικισμό λοιπόν για τους ανωτέρω προβληματισμούς, στον μικρόκοσμό μου θεωρώ ότι το 2005 ήταν η καλύτερη χρονιά της μέχρι τώρα ζωής μου. Πώς θα είναι το 2006 δεν γνωρίζω. Το ξεκινάω όμως γεμάτος ευχές και ελπίδα για ‘μένα, για ‘σένα για όλους και για όλα. Για τον μικρόκοσμό μου δεν υπάρχει περιθώριο για πιο χαρούμενα γεγονότα. Τουλάχιστον το 2006. Τα υπόλοιπα είναι στα χέρια σου και όχι στον χρόνο πλέον.

Υγεία, ευτυχία και αγάπη για όλο τον κόσμο!

Καλή χρονιά!

O σκύλος που μιλάει!

Περπατάει ένας τύπος στο δρόμο και έξω από ένα σπίτι βλέπει μια ταμπέλα που λέει:

«Πωλείται σκύλος που ξέρει να μιλάει»

Από περιέργεια μπαίνει στην αυλή, χτυπάει στην πόρτα και ζητάει πληροφορίες.
Ο ιδιοκτήτης του λέει ότι είναι πίσω απ' το σπίτι ο σκύλος και αν θέλει να πάει να τον δεi. Πάει πίσω ο τύπος και βλέπει έναν μαύρο κοπρίτη να κάθεται σε μια γωνιά αραχτός.
Δεν του γέμιζε το μάτι, αλλά τον πλησιάζει με δυσπιστία και, τι να κάνει, του λέει:

«Εσύ είσαι ο σκύλος που ξέρει να μιλάει;»
Ο σκύλος τον ξαφνιάζει απαντώντας του:

«Ναι, εγώ είμαι.»

Ο τύπος σαστίζει και του λέει:
«Καλά, πώς γίνεται αυτό, πες μου λίγα πράγματα για σένα.»
Κι ο σκύλος αρχίζει:
«Κοίτα, από μικρός που γεννήθηκα είχα αυτό το χάρισμα. Οι πρώτοι μου ιδιοκτήτες, έκαναν το μεγάλο σφάλμα να το διαδώσουν και αμέσως με μαζέψανε για πειράματα. Πριν περάσει λίγος καιρός, με απήγαγε η κεντρική υπηρεσία πληροφοριών και με έβαλε να δουλεύω σαν κατάσκοπος. Όπως καταλαβαίνεις, κανείς δεν υποπτεύεται ότι ένας σκύλος μπορεί να κρυφακούει, και με στείλανε σε κάποιες αποστολές στη Μέση Ανατολή με αποτέλεσμα η ανατροπή ενός απολυταρχικού καθεστώτος να οφείλεται σχεδόν αποκλειστικά σε δικές μου ενέργειες. Μετά από ένα διάστημα άρχισε να με κουράζει αυτή η ιστορία, και κυρίως τα συχνά ταξίδια στο εξωτερικό, και διαπραγματεύτηκα μια συμφωνία με την υπηρεσία. Από τότε καθόμουν στα αεροδρόμια και παρακολουθούσα συνομιλίες και ανταλλαγές λαθρεμπόρων. Οι συλλήψεις που ακολούθησαν συζητήθηκαν σε όλες τις εφημερίδες. Ε, να μην χασομεράω, από τότε παντρεύτηκα δυο φορές, έκαναένα κάρο σκυλάκια, και τώρα είμαι πλέον στην σύνταξη και κάθομαι εδώ με το καινούργιο αφεντικό αραχτός.
Αυτά πάνω κάτω ...»
Ο τύπος έχει κουφαθεί τελείως. Πάει στο αφεντικό και του λέει:
«Πόσο τον δίνεις;»
Αυτός απαντάει «20 Ευρώ».
Ο τύπος κουφαίνεται:
«Μα καλά, γιατί τόσο λίγο; Ο σκύλος σου είναι απίθανος!»
Και το αφεντικό του απαντάει:
«Ρε μην ψαρώνεις, παλιοψεύτης είναι, δεν έκανε τίποτα από αυτά που σου είπε!»

Χριστούγεννα!

Κάλαντα, παιδικές φωνές, γλυκά και χαρούμενα χαμόγελα. Αυτά ήταν τα Χριστούγεννα! Θυμάμαι ακόμα όταν ήμουν παιδί που είχα ξυπνήσει πρωί πρωί να πάω να «τα πω». Και μετά, πήγα και ξόδεψα όλα τα χρήματα που είχα μαζέψει για να αγοράσω ένα δώρο για τους γονείς μου. Δυο κρυστάλλινους κύκνους να κοιτούν ο ένας τον άλλο. Είναι άλλωστε τα πρώτα κάλαντα που θυμάμαι!
Σήμερα τα Χριστούγεννα είναι πολύ διαφορετικά. Βλέπω και νοιώθω γύρω μου τους περισσότερους ανθρώπους να «νοιώθουν» διαφορετικά. Τα παιδάκια λένε τα κάλαντα για να αγοράσουν υπολογιστή ή αυτοκίνητο. Οι μεγάλοι δεν θέλουν να ανοίξουν τις πόρτες τους. Τόση αποξένωση, τόση αδιαφορία για επικοινωνία. Τόση αδιαφορία για την ίδια την κοινωνία μας, τα ίδια τα παιδιά μας.
Τα Χριστούγεννα είναι γιορτή αγάπης και θαλπωρής. Όλοι μας θέλουμε να τα μοιραζόμαστε με τα πρόσωπα που αγαπάμε. Φώτα, στολίδια, γέλια και χαρές. Υπάρχουν όμως άνθρωποι μόνοι. Άνθρωποι που ανεξαρτήτως του περίγυρού τους είναι μόνοι στην ψυχή. Κάποτε ήμασταν όλοι «μια οικογένεια». Τώρα πια λείπει η ευφορία από τις καρδιές μας. Πώς κατάφεραν και μας αποξένωσαν έτσι;

Σήμερα «οι ουρανοί αγάλονται και χαίρει η φύσης όλη»
Είμαστε κομμάτι της φύσης. Ας χαρούμε κι εμείς μαζί της.
Σήμερα ανοίγουν οι ουρανοί για να έρθει ο νεογέννητος Χριστούλης στην γη.
Ας ευχηθούμε να σταματήσει η αποξένωση και η μοναξιά και να ξαναγεμίσουν οι καρδιές μας αγάπη και οι ψυχές μας ευφορία.
Ας ευχηθούμε όλοι μαζί μπας και πιάσει για μια φορά.

Σήμερα θα κάνω Χριστούγεννα μαζί σου. Όχι όπως θα ήθελα αλλά τουλάχιστον μαζί σου και με μια καρδιά γεμάτη δύναμη και ζωντάνια από εσένα. Για εμένα θα ευχηθώ απλά: του χρόνου σπίτι μας γλυκιά μου αλεπουδίτσα!

Υγεία, ευτυχία, και χρόνια πολλά και καλά, με αυτούς που αγαπάμε!

Των Μάγων τα προβλήματα...

Μαθήματα γεωγραφίας!

Το κακό είναι ότι οι περισσότεροι Aμερικάνοι ξέρουν ακόμα λιγότερη γεωγραφία...

Δεν μπορώ να κρατηθώ, θα ρωτήσω!

Αφού την έβδομη μέρα ακόμα και ο Θεός «ξεκουράστηκε» και την αφιέρωσε για να θαυμάσει τα έργα του, ο Χριστόδουλος γιατί δεν έλαβε θέση στο θέμα της εργασίας την Κυριακή;

Τί «έθνος» είμαστε;

Χτες το πρωί βρισκόμουν στον σταθμό του ΗΣΑΠ στο Μοναστηράκι. Συγκεκριμένα, περίμενα δίπλα στην εκκλησίτσα με το καμπαναριό της.

Και να ‘σου τύπος in και cool με το κινητό να μιλάει (στην γκόμενα; στον φίλο; δεν ξέρω) και να λέει:

«Ναι ρε μαλάκα, στο Μοναστηράκι είμαι σου λέω, στο μιναρέ δίπλα!»

Βέρος Έλληνας ο τύπος έτσι; 18 με 22 σε ηλικία υποθέτω…

Ποιος φταίει τώρα;

Οι δάσκαλοι που δεν του μάθανε την διαφορά καμπαναριού-μιναρέ;
Οι γονείς του που προφανώς δεν ασχολήθηκαν ποτέ μαζί του;
Το σύστημα και η πολιτεία που δεν έβαλε μια ταμπελίτσα από κάτω να λέει: «Καμπαναριό»;

Δεν ξέρω αν εκείνη την στιγμή ένοιωσα ντροπή, θυμό ή απογοήτευση.
Δεν ξέρω τι ήθελα περισσότερο, να τον δείρω ή να βάλω τα κλάματα για το κατάντημά μας;

Δεν ξέρω αν είμαστε «έθνος ανάδελφον» αλλά βαδίζουμε με σίγουρα βήματα στο να γίνουμε «έθνος ανύπαρκτον»...

Υπόγειος κόσμος – Η πόλη μέσα στην θάλασσα

Κάθομαι και κοιτάω αποχαυνωμένος. Μπροστά μου ένα τούνελ σκοτεινό και μυστήριο. Προσπαθώ να διακρίνω ένα φως, μια άκρη, μια εσοχή, ένα αντικείμενο, έστω μια πέτρα. Το σκοτάδι όμως είναι «κατράμι». Τίποτε δεν φαίνεται μπροστά. Γύρω πάλι ένας θολός κύκλος από το φως του δαυλού που τρεμοπαίζει. Στα πέντε βήματα διακρίνονται αυτά που είδα και αυτά που θα δω. Πιο πίσω πάλι σκοτάδι. Το ίδιο πηχτό σαν αυτό που βρίσκεται μπροστά. Βέβαια ξέρω τι υπάρχει αλλά και πάλι η αίσθηση είναι ίδια με την αίσθηση του άγνωστου που απλώνεται σε όλο το τούνελ. Κάπου κάπου ακούω το κελάρυσμα μιας πηγής, το γέλιο ενός από τους κατοίκους του υπόγειου κόσμου, το σύρσιμο των βημάτων και τις ανάσες τους καθώς με παρακολουθούν. Ξέρω ότι με βλέπουν, ξέρω ότι ξέρουν τα πάντα, εγώ όμως δεν τους ξέρω. Κινούνται γύρω μου σαν αρπακτικά που περιμένουν την κατάλληλη στιγμή να επιτεθούν στην λεία τους ή ως «φίλοι» που θέλουν να δώσουν ένα χέρι βοηθείας αν σκοντάψω;
Ό,τι και να είναι παραμένουν αφανείς. Και ο δρόμος συνεχίζει μπροστά και η «πόλη μέσα στην θάλασσα» που βρίσκεται μπροστά είναι ακόμα μακριά. Πολλές φορές ακούγοντας το κελάρυσμα πιστεύω ότι φτάνω. Πάλι όμως ο ήχος απομακρύνεται και χάνεται, δείγμα ότι ή ο δρόμος δεν πάει εκεί, ή το νερό ακούγεται από άλλο μονοπάτι που δεν μπόρεσα να δω μέσα στο σκοτάδι. Άλλες φορές πάλι μέσα στα συρσίματα αναγνωρίζω την Σελόμπ, καραδοκεί να σβήσει η φωτιά για να επιτεθεί στην εύκολη λεία της. Τα trolls και τα orcs θα είναι χορτασμένα. Λίγες οι ανέλπιδες προσπάθειές τους να τραφούν από τις σάρκες μου μέχρι τώρα. Το σπαθί μου στάθηκε πιστός σύντροφος. Μπροστά βέβαια υπάρχουν και τα ko toa. Δεν είναι κάτι το απλό. Θα πρέπει να σκεφτώ πώς θα τα προσπεράσω. Δεν νομίζω ότι μπορώ να τα ξεπεράσω μόνος. Σίγουρα αδύνατο να νικήσω σε έναν μοναχικό αγώνα μαζί τους.
Όμως τίποτε απ’ όλα αυτά δεν είναι τόσο επικίνδυνο όσο το μαύρο σκοτάδι που απλώνεται γύρω μου. Το σκοτάδι που καταβροχθίζει κάθε ήχο, κάθε υποψία προορισμού. Αυτό το σκοτάδι, μόνος σύντροφος από την αρχή μέχρι το τέλος. Το σκοτάδι που απειλεί να καταβροχθίσει και εμένα τον ίδιο αν σβήσει η φλόγα του δαυλού…

Και μετά;

(Darthiir young)

Δεν πας μέχρι την γωνία;

Κυκλοφορεί «Ο οδηγός του αναρχικού» στα πανεπιστήμια.
Μα είναι φυσικό. Επειδή οι καθηγητές έχουν ιδέες όμορες με τους αναρχικούς, διδάσκουν στα παιδιά τέτοια πράγματα, όπως το πώς να κατασκευάζουν βόμβες και άλλα…

Καρατζαφέρης

Δεν πας μέχρι την γωνία να δεις αν έρχομαι ρε κρετίνε; Που ξύπνησε ο κάθε τυχάρπαστος ένα πρωί και νομίζει ότι μπορεί να εκφέρει γνώμη και άποψη επί παντώς επιστητού, και να δυναμιτίζει θεσμούς αιώνων; Χωρίς να λογαριάζουμε το γεγονός ότι θίγει ανθρώπους και υπολήψεις. Τι λε ρε θείο; Έχει άλλο έξυπνο η μαμά σου; Να μου το τυλίξει στην λαδόκολλα παρακαλώ…

Κατά τα άλλα από εδώ και πέρα φροντίστε να προσέχετε τι λέτε στα τηλέφωνα. Ψηφίστηκε ο νόμος για την καταγραφή των τηλεπικοινωνιών από την ευρωπαϊκή ένωση! Από σήμερα λοιπόν με ταχυδρομικό περιστέρι, άντε οι πιο εξελιγμένοι με την κουκουβάγια του Χάρρυ Πότερ….

Ένας αλλά λέων…

… κι όλοι εσείς τυριά!

Πότε θα συνειδητοποιήσεις ότι δεν σχεδιάζεις το πείραμα και μετά παίρνεις αποτελέσματα, αλλά σχεδιάζεις το πείραμα ανάλογα με τα αποτελέσματα που θες να πάρεις;

Φιλοσοφική κουβέντα. Ακαδημαϊκού επιπέδου…

Βέβαια βέβαια…

Καλά τους έκαναν!

Εμάς δηλαδή γιατί δυναμιτίζουν καθημερινά τις τσέπες μας; Τους βάλανε και αυτών ένα δυναμίτη μια φορά και κάτι τρέχει στα γύφτικα… Το έκαναν και θέμα κατάλαβες; Ρε ούστ από ‘δω, κάθε μέρα να σας βάζανε μπας και στρώνατε χαρακτήρα καμιά φορά
Πραγματικά δηλαδή γελάω ώρες-ώρες με την «σοβαρότητα» που έχουν ορισμένοι όταν βγαίνουν στο γυαλί και συζητάνε για μισθούς και συντάξεις. Είναι απορίας άξιο πώς δεν τους πιάνουν τα γέλια κάθε φορά που μιλάνε για τα μυθικά ποσά των 500 έως και 1500 ευρώ! Με τις Τούρκικες λίρες πρέπει να τους πάρουμε μου φαίνεται.

Κατά τα άλλα μια χαρά μας κόβω. Έκρηξη στο Λονδίνο, έκρηξη στην Μαγούλα, έκρηξη στο Σύνταγμα τι έχει σειρά τώρα; Ξεκίνησαν φαίνεται από νωρίς τα πυροτεχνήματα για το νέο έτος. Κάνουν πρόβα για την βραδιά της πρωτοχρονιάς που η Μπακογιάννη θα ανάψει χιλιάδες βεγγαλικά πάλι. Ρε δεν δίνεις τα φράγκα για κανά σχολείο λέω ΄γω, να μην τρομάξουν και τα σκυλιά της γειτονιάς που θέλουμε μισή ώρα μετά να τα ηρεμήσουμε;;; Βέβαια υποσχέθηκε να ρίξει μυριάδες αν είναι να πάρει κανά υπουργείο από τον Κωστάκη αλλά δεν το κόβω να της το ανακοινώνει πρό της πρωτοχρονιάς οπότε και θα κάνει την γιορτή πριβέ με μερικές χιλιάδες σαμπάνιες αντί για βεγγαλικά…

Και μετά θα έχουμε λέει την Αγγελοπούλου για δήμαρχο. Σε κάποια φάση είχα ακούσει και την άποψη να της δώσουμε το υπουργείο οικονομίας… ευτυχώς που δεν το έχουμε δώσει ακόμα γιατί η Αγγελοπούλου έχει και ένα παρελθόν να βάζει φωτιές με βεγγαλικά… άμα της βάλουν και δυναμίτη…

Τεσπα.. μετά το πρωινό κους-κους και το κουβάρι που ξετυλίξαμε με την βοήθεια του Αυτιά (αυτός κάθε φορά ξετυλίγει κουβάρι… πρέπει να έχουν πολλές κουβαρίστρες εκεί στον Άλφα) πήραμε το αμάξι μας να πάμε στο γραφείο.

Από τις μέρες όμως που λες «γιατί σηκώθηκα;» ένα πράμα...!

Στροφή νούμερο ένα. Έχεις στόπ. Κοιτάς αριστερά να δεις αν έρχεται κανένας να στρίψεις δεξιά. Κανένας. Ξεκινάς λοιπόν σαν καλός και νομοταγείς πολίτης, σίγουρος ότι δεν θα κάνεις ατύχημα να στρίψεις. Αν δε! Εκεί που στρίβεις και φυσικά έχεις το νου σου αριστερά για τυχόν μηχανάκια που έρχονται συνήθως βολίδα και δεν ξέρεις από πού σου ήρθαν (άλλο κακό αυτό) γυρνάς το κεφάλι δεξιά και βλέπεις στην μέση του δρόμου ατάραχη μαμά με καροτσάκι. Με τηλεμεταφορά σίγουρα βρέθηκε εκεί. Δεν εξηγείται αλλιώς! Είμαι σίγουρος ότι δεν βρισκόταν στην περιοχή. Εντάξει, συνηθίζω να παραχωρώ προτεραιότητα στους πεζούς, αλλά βρε παιδιά (μαμάδες κυρίως με καροτσάκι), στις στροφές το αμάξι δεν έχει πλήρη ορατότητα, προσέχτε και εσείς λιγάκι γιατί πρέπει η ψυχή μας να πηγαίνει στην Κούλουρη;

Διακλάδωση νούμερο δύο. Έχεις προτεραιότητα και παρόλ’ αυτά κόβεις. Βέβαια το κόβεις είναι σχετικό γιατί έχεις και κατηφόρα. Και σου έρχεται τσακιδών ο τύπος ο πολλά βαρύς με το κινητό στο αυτί να κοιτάει προς την άλλη κατεύθυνση (ενώ είσαι σε μονόδρομο) και να σταματάει στην μέση του δρόμου, μετά το κορνάρισμά σου, και ενώ εσύ τα έχεις δει όλα, έχεις κάνει ένα κανονικό Υ με το αμάξι για να τον αποφύγεις και μόνο και μόνο επειδή ήσουν καλός στο φλιπεράκι κατάφερες να αποφύγεις τα παρκαρισμένα στις γωνίες των στενών αυτοκίνητα! Είδα τον Χριστό «Σειρήνα στο Αιγαίο» ένα πράμα... Γιατί ρε φίλε δεν είσαι συγκεντρωμένος όταν οδηγείς; Τι σου φταίει ο κόσμος που θα πάρεις μαζί σου σαν τον Χάρο; Εσύ έχεις κάθε δικαίωμα να θες να αυτοκτονήσεις, οι άλλοι όμως τι σου φταίνε; Τόσοι τοίχοι υπάρχουν, δεν πας να στουκάρεις σε κάποιον από αυτούς μπας και γλυτώσουμε και από εσένα (ούτως ή άλλως μια μέρα φονιάς θα γίνεις έτσι που οδηγείς) αλλά και από το πρόβλημα παρκαρίσματος που δημιουργεί το αμάξι σου;

Ευτυχώς έφτασα σώος στο γραφείο, αλλά KV μου καταλαβαίνεις τώρα γιατί ΔΕΝ παίρνω ποτέ καφέ μαζί μου στο αμάξι. Δεν θα τον έπινα, θα λουζόμουν!

Το κερασάκι στην τούρτα;
Το πρωινό e-mail του δικού μου (με ημερομηνία 1/1/2002 βέβαια): Έλεγξε το κείμενο (60σλδ.). Την Δευτέρα πρέπει να το στείλουμε.
Μα είναι Δευτέρα!!!!
Ξέρετε ποια είναι η απάντηση έτσι;
«Το έλεγξα. Στείλτο!» (την έχω στείλει ήδη :p)

Ούφ.. πολύ δουλέψαμε για σήμερα…
Εξήντα σελίδες κείμενο διόρθωσα. Λέω να πάω για καφέ…

Καλημέρα!

Και προσοχή στα 2ευρα!!!

Την προσοχή σας!

Κυκλοφορεί η νέα τούρκικη λίρα (Yeni Turk Lirasi) της οποίας η αξία είναι 0,4 euro. Προσέξτε την ομοιότητα με το ευρωπαϊκό νόμισμα των 2 euro!


Προφανώς είναι πολύ εύκολο να εξαπατηθούν οι καταναλωτές στα επιστρεφόμενα ρέστα ή από τα μηχανήματα αυτόματης διανομής. Στο εξής ας είμαστε πολύ προσεκτικοί με τα νομίσματα των 2 euro και τα ρέστα που λαμβάνουμε...

Όσο για τους λόγους της τραγικής ομοιότητας των νομισμάτων...

Επιλογές....

Για να δω ειλικρινείς απαντήσεις... με το χέρι στην καρδιά....
(μην κολλήσετε στο φύλο τώρα... απλά δεν έχω δει πουθενά αρσενικές να βάλω το αντίστοιχο...)

Παράδειγμα:

Και αυτή είναι η αισιόδοξη άποψη......

Καλή τύχη

Κάθε πρωί σηκωνόσουν με δύναμη. Άδραχνες την μέρα. Περισσότερο από τον καθένα μας. Δημιουργούσες, έφτιαχνες. Γλυκομίλητος, χιουμορίστας, καυστικός. Πάντα θα φρόντιζες να μην στενοχωρήσεις κανέναν.

Ανέστησες δύο παιδιά και πάλεψες με κάθε τρόπο να φέρεις το πρώτο πίσω από τον κατήφορο. Δεν έφταιξες, αλλά συνετέλεσες χωρίς να το θες σε αυτόν. Και πάλι όμως, ακόμα και στο πιο δύσκολα δεν το έβαλες κάτω. Και κέρδισες τον γιό σου πίσω. Του έδωσες για δεύτερη φορά ζωή.

Φρόντιζες πάντα να μου κάνεις κάθε χατίρι. Λίγο η αγάπη, λίγο η υποχρέωση που αισθανόσουν. Καμιά υποχρέωση. Όσο αγαπούσες σε αγαπούσαν και τον αγαπούσαν. Δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση να σε αφήσουμε μόνο στον αγώνα σου.

Σήμερα ξεκινάς έναν άλλο αγώνα. Δεν το ήξερες, δεν το είχες καταλάβει, το έμαθες κατά τύχη ότι ο καρκίνος σου τρώει τα σωθικά. Ευτυχώς είναι νωρίς, αν και ήδη αρκετά αργά. Καλό δρόμο. Καλό αγώνα. Η οικογένειά σου σε χρειάζεται, το βαφτιστήρι μου σε χρειάζεται.

Ελπίζω το βράδυ να μάθω θετικά νέα. Αν και θα είναι πολύ νωρίς, το ξέρω.

Αν αγωνιστείς όμως με το πείσμα που έδειξες στην ζωή σου τίποτε δεν μπορεί να σε νικήσει. Ούτως ή άλλως είσαι ήδη νικητής.

Γιατί, ψέματα είναι;

Είναι ένα κουνελάκι που χαίρεται τη ζωή του, έχει ßγει έξω να ξεκουραστεί και όπως δεν πρόσεξε, πλησιάζει µια αλεπού και του ορµάει.

- Χα χα χα! Θα γίνεις ωραίο γεύµα!
- Δεν γίνεται να µε φας! Όχι τώρα! Πρέπει να περιµένεις µερικές µέρες τουλάχιστον!
- Καλά, είσαι σοßαρός; Τώρα θα σε φάω!
- Μα σε λίγες µέρες τελειώνω τη διατριßή µου µε τίτλο "Η Υπεροχή των Κουνελιών σε σχέση µε τις Αλεπούδες και τους Λύκους"
- Α, δεν πας καλά, όλοι ξέρουν ότι τα κουνέλια δεν έχουν καµία τύχη απέναντι στις αλεπούδες!
- Ε, αν δεν πιστεύεις, έλα στη φωλιά µου να τη διαßάσεις και να πειστείς. Αν δεν πειστείς, να µε φας. Πείθεται η αλεπού, πάει στη φωλιά του κουνελιού..... και δεν ξαναßγαίνει ποτέ....

Επαναλαµßάνεται το ίδιο σκηνικό, µόνο που ο κυνηγός αυτή τη φορά είναι ένας λύκος που καταφέρνει και στριµώχνει εύκολα το κουνέλι σε µια γωνιά (Οξιάς και Πλατάνου γωνία, στο Άνω Δάσος (όχι Χαϊδαρίου))

- Μµµµ, τι ζουµερό µεσηµεριανό είσαι εσύ!
- Κάτσε, περίµενε, δεν µπορείς να µε φας! Περίµενε µερικές µέρες!
- Ίσως δεν πρέπει να σε φάω, φαίνεσαι πειραγµένος στο κεφάλι! Με δουλεύεις;
- Όχι, σε µερικές µέρες τελειώνω τη διατριßή µου "Η Υπεροχή των Κουνελιών σε σχέση µε τις Αλεπούδες και τους Λύκους" και είναι κρίµα!
- Μα καλά, υπάρχουν εκτός από τρελές αγελάδες και τρελά κουνέλια; Ετοιµάσου, σου 'ρχοµαι!
- Περίµενε! Περίµενε! Αν δε µε πιστεύεις, έλα στη φωλιά µου να τη διαßάσεις και να πειστείς. Αν δεν πειστείς, να µε φας.

Όπως και οι πιο µικροί µας φίλοι έχουν καταλάßει τι θα γίνει παρακάτω, πάνε στη φωλιά του κουνελιού µπαίνουν µέσα και πάει ο λύκος, δεν ξαναßγήκε ποτέ....

Σε κάποια άλλη χαζοχαρούµενη στιγµή του κουνελιού, περνάει µια φίλη του κουνέλα.

- Τι νέα; Φαίνεσαι χαρούµενος!
- Καλά µωρέ, τέλειωσα τη διατριßή µου και ξελασκάρισα λίγο. Ήταν πολύ επιτυχηµένη!
- Μπράßο! Τι θέµα είχε;
- «Η Υπεροχή των Κουνελιών σε σχέση µε τις Αλεπούδες και τους Λύκους»!
- Εεεχµµµ.... είσαι σίγουρος; Δεν µου ακούγεται πολύ σωστό αυτό!
- Ναι σου λέω! Αν θες έλα να τη διαßάσεις!

Πηγαίνουν στη φωλιά του κουνελιού, κατεßαίνουν, ήταν λίγο ακατάστατα ßέßαια, αλλά ήταν µια γεµάτη εßδοµάδα µε την παρουσίαση κι όλα αυτά, οπότε κατά σειρά εµφανίσεως ßλέπει η κουνέλα ένα κρεßάτι άνω-κάτω, έναν υπολογιστή ταλαιπωρηµένο, χαρτιά παντού, ένα σωρό από κόκκαλα αλεπούς, ένα σωρό από κόκκαλα λύκου και ένα θεόρατο χορτασµένο λιοντάρι!

Ηθικόν Δίδαγµα της ιστορίας:

1. Ο τίτλος του Διδακτορικού σου δεν έχει σηµασία.
2. Το αντικείµενο του Διδακτορικού σου δεν έχει σηµασία.
3. Η έρευνα στο Διδακτορικό σου δεν έχει σηµασία.
4. Αυτό που έχει σηµασία είναι ο Επιßλέπων Καθηγητής.....

Αργοπορημένη παράδοση

Είναι ένας πελαργός και κουβαλάει ένα γέροντα 80 χρονών.
Κάποια στιγμή γυρνάει ο γέροντας και λέει στον πελαργό:
"Έλα μαλάκα, παραδέξου ότι χαθήκαμε!"

Τα μεγαλύτερα μυαλά της ανθρωπότητας!

Καλό μήνα :p

Πρώτη Δεκέμβρη, η πρώτη του «τελευταίου»! Άντε θα φύγει και το 2005 και θα μπούμε αισίως στο 2006. Και όπως προέβλεψα (και πολύ σωστά όλοι προέβλεψαν, αφού στο θέμα τουλάχιστον έχουμε γίνει πια όλοι οι Έλληνες πυθίες, και μάλιστα χωρίς «ήξεις αφήξεις») τα πάντα συνεχίζουν να ακριβαίνουν…
Ο προϋπολογισμός; Σφιχτός. Τα εργασιακά; Ε πώς τα υποσχέθηκαν; Ε ναι.. ακριβώς το αντίθετο ένα πράμα… και αν πάρεις σύνταξη γράψε μου!!!

Α ναι, η τωρινή δικαιολογία, μιας και πάλιωσε η δικαιολογία της «προηγούμενης κυβέρνησης», είναι ότι θα σφιχτούμε για να τα δώσουμε τον άλλο χρόνο! Ποιος σας πιστεύει ρε καραγκιόζηδες; Τον άλλο χρόνο ούτως ή άλλως θα τα δίνατε γιατί είναι ο προεκλογικός! Τον άλλο χρόνο, ως δια μαγείας θα μονιμοποιηθούν και ορισμένοι συμβασιούχοι για να τραφούν οι ελπίδες των υπόλοιπων και να ξαναπέσουν στην λούμπα και να ξαναψηφίσουν με την ελπίδα ότι ίσως είναι οι επόμενοι και μάλιστα άμεσα. Ά ρε κοροΐδα που είμαστε όλοι μας. Αφού το τραβάει που το τραβάει ο οργανισμός μας, γιατί δεν το παραδεχόμαστε, να τους γλυτώσουμε και από τα ψέματα, και να σταματήσουμε κι εμείς να φωνάζουμε ότι δεν γίνεται τίποτε; Γιατί οποτεδήποτε (ανεξαρτήτως κόμματος) δεν στείλαμε άμεσα σπίτι του οποιονδήποτε μας είπε ψέματα; Αφού αποδείχθηκε ότι το μόνο που κάνουν είναι να μας τρέφουν ελπίδες! Δεν με ενδιαφέρουν οι δικαιολογίες σου ρε φίλε. Είπες ότι θα το κάνεις, να το κάνεις. Αν δεν ήξερες ότι μπορείς να το κάνεις, να μην το έλεγες. Λες και θα πιστέψουμε ποτέ ότι δεν ήξερες από πρίν...

Τέλος πάντων ξεφύγαμε… και τα ανωτέρω είναι εντελώς «ακαδημαϊκές ερωτήσεις», απλά τα πήρα ένα πράμα…

Άντε να ανεβαίνουμε, αφού ούτως ή άλλως πάντα έτσι ζούσαμε, και να ξεκινήσουμε να στολίζουμε για να υποδεχτούμε το νέο έτος με ελπίδα και πίστη για το καλύτερο. Γιατί όπως είπε και ο Κοέλο, όταν θέλεις κάτι και το επιδιώκεις με όλες σου τις δυνάμεις (αφού προφανώς πιστεύεις σε αυτό, γιατί μόνο τότε μπορείς να το επιδιώκεις) το σύμπαν (ουχί οι πολιτικοί) συνωμοτεί υπέρ σου.

Εγώ πάντως περιμένω να δω τον ΝΚ σήμερα, να τσακωθώ ολίγων τι μαζί του. Ε τί, χωρίς τσακωμό; Δεν γίνεται! Μόνο έτσι μπαίνει καλά ο δικός μας μήνας. Έχω να τον δω πάνω από βδομάδα και ξεχεστήκαμε κανονικότατα. Αλλά δεν μπόρεσα να κρατηθώ! Όταν μου είπε ότι ξενύχτησε τέσσερις ώρες (ναι το ποσοτικοποίησε) να γράψει ένα κείμενο και μου φώναζε να κάνω το ίδιο για να το διορθώσω, άνοιξα το κείμενο και το είδα! Και είδα ότι ήταν…. copy/paste από 2 άλλα κείμενα! Αλλά ακριβώς μιλάμε! Δηλαδή οι 16 σελίδες ήταν ακριβώς ίδιες με αλλαγή μιας λέξης (υλικά) σε μια άλλη (μεμβράνες).

Δηλαδή: Cooopy… pasteeeee… Replace: Υλικά to μεμβράνες… 10 δεύτερα ένα πράμα και το έχουμε το κείμενο….

Ε δεν άντεξα.. εκεί του έστειλα ένα mail λέγοντας: Dear NK, you did a hell of a job staying up all night just to copy and paste a document I gave you two months ago!

Ε όχι.. με έπνιξε το δίκιο μου δηλαδή! Από τότε τον έχω γράψει κανονικά αλλά λέω ν’ αρχίσω να ψάχνω κανά άλλο έργο γιατί εδώ…. δεν ξέρω αν θα αυτοκτονήσω ή θα πάω στην φυλακή… μέση λύση δεν υπάρχει…

Άντε καλό μας μήνα αλεπουδίτσα μου…

Γιατί απλά...

Χωρίς σταματημό ο Δρόμος μας τραβάει μπροστά,
Κατηφορίζοντας απ’ το κατώφλι που ξεκίνησε.
Και τώρα πια ο Δρόμος έχει φτάσει μακριά
Και εγώ λέω στον εαυτό μου «Ακολούθησε!»
Κυνήγησέ τον! Βαριά και αν είν’ τα πόδια,
Σε κάποια στράτα μεγαλύτερη θα βγεις,
Όπ’ ανταμώνουνε αμέτρητοι σκοποί και μονοπάτια.
Και πού μετά; Ποιος να το ξέρει τάχα!

J.R.R. Tolkien

Περί ανέμων…

Τον τελευταίο καιρό έχω μια περίεργη αίσθηση κούρασης όταν σηκώνομαι από το κρεβάτι. Το κορμί μου θα έλεγα ψιλοπονάει και οι μύες μου αντιδρούν στις πρώτες κινήσεις. Τα βλέφαρα είναι βαριά και ανοίγουν με δυσκολία. Βέβαια όλα περνάνε με το πρωινό ντουζάκι, αλλά ένα μικρό «βάρος» στο κεφάλι παραμένει (ο όγκος θα είναι… )
Έχω πάντως καταλήξει να έρχομαι πάντα μισή ώρα αργότερα στο γραφείο απ’ την ώρα που συνήθιζα… Όχι ότι έχει και καμιά διαφορά. Τις χαζομάρες που έχω να κάνω τις προφταίνω.. ούτως ή άλλως χαζομάρες είναι, οπότε και τις μισές να κάνω.. πάλι την άλλη μέρα θα τις έχει ξαναλλάξει ο ΝΚ οπότε δώρο άδωρο να τις τελειώσω...
Βέβαια έχει μείνει πίσω η «πραγματική δουλειά» αλλά… μία η καθυστέρηση παραδόσεων, μία η ανοργανωσιά του «δικού μου» που τελικά μας καταναλώνει όλο τον χρόνο με ανούσια πράγματα και μας κουράζει άδικα και άσκοπα, εεε λίγο θέλει; Πρέπει να πάω ας πούμε να πάρω μερικές ατσαλένιες αλλενόβιδες και βαριέμαι αφάνταστα… Δεν έχουν αυτά τα μαγαζιά ντελίβερυ να ησυχάσω;
Φυσικά ο ΝΚ, μετά από τον τρικούβερτο καβγά που ρίξαμε την ημέρα των γενεθλίων μου είναι μέλι γάλα! Έκανα μιάμιση βδομάδα να τον δω από εκείνη την ημέρα και με το που με είδε προχτές ήρθε σαν παιδάκι χαρούμενο να μου πει τις νέες του ιδέες! Όπως με όλες τις παιδικές ιδέες λοιπόν στηρίζεται σε μια καλή αρχή και μετά, από τον ενθουσιασμό του τα σκατώνει και πάει… where no idea has gone before!!!
Και φυσικά αυτό για εμένα σημαίνει ή πλήρης άρνηση, ή πολλή δουλειά, από την μία για να τον ικανοποιώ κρατώντας λίγο τα λουριά και από την άλλη να προσπαθώ να τον πείσω να ΜΗΝ πάμε μέχρι τ’ άστρα… να μείνουμε εντός γήινης σφαίρας…
Και σήμερα πάλι έχω να πάω να διδάξω τους ανεπίδεκτης… ΟΚ, μπορεί να μην είναι όλοι ανεπίδεκτης, αλλά όσοι δεν έχουν αυτό το φρούτο, έχουν το άλλο της αδιαφορίας. Και έχουν και την αίσθηση ότι μπορούν να σε ελέγξουν κι’ όλας και να σου πουν πώς θα τους διδάξεις και αν θα τους διδάξεις και ότι θα τους περάσεις σε τελική ανάλυση, άλλοι με νάζι και άλλοι με υπονοούμενα ισχύος…
Αλλά ήδη ξέφυγα… Με το θέμα θα ασχοληθώ εκτενέστερα όταν θα είμαι τσαντισμένος… Γιατί εγώ στην θέση τους θα ντρεπόμουν να εμφανίζομαι έτσι μπροστά σε καθηγητές…

Εφιάλτες!

- Γιατρέ μου, έχω σοβαρό πρόβλημα. Πέφτω το βράδυ να κοιμηθώ και βλέπω κάτι απίστευτα όνειρα, με ποντίκια να παίζουν μπάλα. Συνέχεια. Όση ώρα κοιμάμαι, αυτά παίζουν μπάλα. Αν κοιμηθώ μισή ώρα παραπάνω, παίζουν παράταση και μετά βαράνε και πέναλτι. Πολλά πέναλτι. Με τις ώρες!

- Πρώτη φορά ακούω κάτι τέτοιο. Μήπως πρέπει να κάνετε απολύμανση στο σπίτι και σας έχει γίνει έμμονη ιδέα; Κάντε μια απολύμανση κι ελάτε την άλλη εβδομάδα να σάς ξαναδώ...

Μία εβδομάδα αργότερα...

- Γιατρέ μου, έκανα και απολύμανση, αλλά τα ποντίκια παραμένουν. Κάθε βράδυ, μόλις κλείσω τα μάτια μου, βλέπω τα ίδια: Πάσες, σέντρες, σουτ...

- Μήπως τρώτε βαριά το βράδυ; Να κόψετε το βραδινό και να τα ξαναπούμε την άλλη εβδομάδα...

Την επόμενη εβδομάδα...

- Γιατρέ μου, έχασα πέντε κιλά, αλλά τα ποντίκια δεν λένε να φύγουν. Κάθε βράδυ στα όνειρά μου τα βλέπω. Τι να κάνω;

- Λοιπόν, θα σάς δώσω μια συνταγή με ηρεμιστικά. Θα παίρνετε ένα κάθε βράδυ, από απόψε και για μία εβδομάδα. Πιστεύω ότι θα σας βοηθήσουν.

- Γιατρέ, μήπως θα μπορούσα να αρχίσω τη θεραπεία από αύριο;

- Απόψε σας είπα!

- Αύριο γιατρέ, αύριο αν γίνετε. Έχει τελικό απόψε...

Προβλέψεις!

Είσαι απογοητευμένος με την ΕΜΥ; Αγόρασε κι εσύ μια πέτρα πρόβλεψης του καιρού από τον Gary!

Εδώ πολυτεχνείο…

Τριάντα δύο χρόνια πριν.
Φοιτητές και απλός λαός κλεισμένοι μέσα σε στην φυλακή του πολυτεχνείου. Λαός και έθνος κλεισμένος μέσα στην φυλακή μιας δικτατορίας. Άνθρωποι που βρέθηκαν τυχαία αποφάσισαν να φυλακιστούν μέσα στα τείχη για να διαδηλώσουν την ελευθερία. Άνθρωποι που κλήθηκαν για βοήθεια, έσπευσαν να βοηθήσουν αιμορραγούντα αβοήθητα παιδιά, θύματα μιας Χούντας, θύματα μιας «κυβέρνησης» που δεν μπορούσε να πείσει και να κρατηθεί στην εξουσία παρά μόνο με την βία και τα όπλα. Θύματα ανθρώπων που είχαν ως μόνη φιλοδοξία να βάλουν την Ελλάδα «στον γύψο». Έτσι, να στρώσει λίγο βρε αδερφέ…

Τριάντα δύο χρόνια μετά.
Ψωμί, παιδεία, ελευθερία. Το σύνθημα αντηχεί ακόμα μέσα από το τούνελ της ιστορίας. Ο ραδιοφωνικός σταθμός των ελεύθερων πολιορκημένων ακούγεται για μια ακόμα φορά στα ραδιόφωνά μας, σαν να μην πέρασε μια μέρα, τιμή σε όσους θυσιάστηκαν για να μπορούμε να εκφράζουμε ελεύθερα τις απόψεις μας, για να μπορούμε να συναθροιζόμαστε άνω των τριών σε κλειστό χώρο, για να μπορούμε να διαλέγουμε ποιος θα μας κυβερνήσει ώστε να έχουμε ψωμί, παιδεία, ελευθερία. Τα ύψιστα αγαθά…

Τα αγαθά που σήμερα δεν έχουμε.

Ψωμί; Έχουν κάποιοι. Οι περισσότεροι όμως πεινάνε και παίρνουν δάνεια να ζήσουν και αναρωτιούνται πώς θα βγάλουν τον επόμενο μήνα. Κατά γενική ομολογία ο σημερινός μισθός δεν φτάνει. Τι κάνει γι’ αυτό η (κάθε) δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνησή μας; Γιατί σήμερα κανείς μας δεν κλείστηκε στο πολυτεχνείο, χωρίς να κάψει, χωρίς να βανδαλίσει, απλά να πει: Πέθαναν για το ψωμί, έφεραν την δημοκρατία, εγώ γιατί δεν έχω ψωμί; Όλοι εσείς οι κυβερνώντες καπηλεύεστε τον θάνατό τους και μιλάτε γι’ αυτόν με δάκρυα στα μάτια… κροκοδείλια. Γιατί αν τους σεβόσασταν θα φροντίζατε να εκπληρωθούν τα όσα ιδανικά τους ώθησαν στην θυσία τους.

Παιδεία; Η παιδεία στις μέρες μας αιμορραγεί. Αιμορραγεί χειρότερα από όλους τους ανθρώπους που έχυσαν το αίμα τους εκείνες τις μέρες. Όλοι μας φωνάζουμε ότι τα παιδιά μας δεν μαθαίνουν γράμματα στο σχολείο. Οι καθηγητές «φωνάζουν» ότι η παιδεία πάσχει, ζητούν χρήματα, ναι απόλυτο δίκιο έχουν, τους λείπει το ψωμί, αλλά η παιδεία είναι λειτούργημα, όχι επάγγελμα. Αφού η παιδεία πάσχει και εσείς είστε οι λειτουργοί της παιδείας, βοηθήστε τα παιδιά να μάθουν. Βοηθήστε έτσι ώστε η επόμενη γενιά των πολιτικών να είναι πιο συνετή και σωστή. Ώστε και αυτή με την σειρά της να βοηθήσει την παιδεία… Η παιδεία δεν χρειάζεται χρήματα, καλή διάθεση και ένα τετράδιο χρειάζεται και όλα μαθαίνονται. Και πάνω απ’ όλα η ανθρωπιά και η σωστή κρίση. Δεν χρειάζεται λαϊκισμούς και ψηφοθηρισμούς. Χρειάζεται εκ-παίδευση. Άνθρωπος δεν γίνεσαι αν δεν μοχθήσεις. Δώστε παιδεία στον λαό κυβερνούντες και καθηγητές. Παιδεία, όχι θέσεις στα πανεπιστήμια και εύκολη γνώση. Αν ο λαός δεν παιδευτεί, δεν μπορεί να εκπαιδευτεί. Μην χρησιμοποιείτε τις λέξεις των αγωνιστών της δημοκρατίας, χύνοντας κροκοδείλια δάκρυα για τους δικούς σας σκοπούς.

Ελευθερία; Στις μέρες μας έχουμε αμέριστη ελευθερία, αλλά δεν έχουμε τα μέσα να την εκμεταλλευτούμε! Όμως και αυτή η ελευθερία είναι εικονική. Ζούμε στην οικονομική σκλαβιά των οικονομικών κολοσσών και την στρατιωτική σκλαβιά ενός κράτους που για το «έτσι θέλω» κάνει πολέμους στην άλλη άκρη της γης, δημαγωγώντας και σκοτώνοντας ανελέητα ανθρώπους γιατί απλά είναι αναλώσιμοι, και οι «άλλοι» αλλά και οι «δικοί τους». Για ποιά ελευθερία ομιλούμε σήμερα, εμείς οι σκλαβωμένοι των media, του «χιτλερικού» υπερκαταναλωτισμού και του «πλανηταρχικού» ιμπεριαλισμού; Για ποια ελευθερία ομιλούμε την στιγμή που ένας ολόκληρος ΟΗΕ υποκλίνεται στις διαθέσεις και τις δημαγωγίες του ενός; Για ποια ελευθερία ομιλούμε την στιγμή που το μόνο που μας μαθαίνουν και μας εντυπώνουν στο μυαλό σε καθημερινή βάση είναι το «καταναλώστε»; Πόσο προφητικό εξελίχθηκε το «Ζουν ανάμεσά μας» για την σημερινή μας εποχή;

Ψωμί, παιδεία, ελευθερία. Ένα σύνθημα που σφράγισε μια ολόκληρη γενιά, ένα σύνθημα που σφράγισε τις ζωές νέων ανθρώπων μέσα σε μια νύχτα. Ένα σύνθημα που θα καπηλευτεί για ακόμα μία φορά η κάθε πολιτική παράταξη της χώρας μας για δημαγωγικούς σκοπούς. Ένα σύνθημα που σήμερα, μέσα στον αγώνα για επιβίωση και ανάδειξη, ακόμα και εμείς οι απλοί πολίτες έχουμε ξεχάσει την πραγματική του έννοια και υπόσταση. Αυτό που δεν κατάφεραν να κάνουν με τα όπλα, κατάφεραν και το έκαναν με τον υπερκαταναλωτισμό, την δημαγωγία και την χειραγώγηση. Ακόμα και εμείς κροκοδείλια δάκρυα χύνουμε, αφού εν μία νυκτή παραδώσαμε όσα οι γονείς μας κέρδισαν με μόχθο και αγώνα, πίσω στους έχοντες και κατέχοντες το χρήμα και την εξουσία.

Και εσείς οι κυβερνόντες για άλλη μια φορά χύνετε κροκοδείλια δάκρυα αλλά χρησιμοποιείτε ακόμα στην κυβέρνηση ανθρώπους από αυτούς που τότε ήταν υπέρ της δικτατορίας, υπέρ της επέμβασης των τανκ, υπέρ της χρήσης όπλων. Παρόλο που… «ούτε ένας φοιτητής δεν πέθανε τότε.. όλα αυτά είναι μια προπαγάνδα!...»
Άνθρωποι που πιστεύουν στην διακυβέρνηση με τον φόβο δεν μπορούν να θεωρούνται μέλη δημοκρατικών κυβερνήσεων. Κυβερνήσεις που χρησιμοποιούν ανθρώπους που πρωτοστάτησαν στην Χούντα και στην μοναρχία δεν δικαιούνται να αρθρώνουν λόγο για τα παιδιά που χάθηκαν.
ΒΛΑΣΦΗΜΙΑ…

Η ζωή μας μια βόλτα

Τέσσερεις μέρες. Τέσσερεις μέρες αναβίωσης δέκα χρόνων. Μνήμες, θύμησες. Αμέτρητες ώρες βόλτας στην παραλιακή. Από το Μακεδονία μέχρι τα Λαδάδικα. Βόλτες στην αγορά, Τσιμισκή, Μοδιάνο, Λουλουδάδικα. Ροτόντα, Καμάρα, Ναβαρίνο... Πέρασμα από τα κάστρα, πέρασμα από την Κρήνη, καφέ στην όμορφη «άκρη» της.
Παλιά στέκια επισκεφτήκαμε, παλιούς φίλους είδαμε και μαζί τους τα ήπιαμε! Ωραίοι μερακλίδικοι μεζέδες και κρασάκι. Βόλτα στο Κάρα Τέπε να δούμε την Θεσσαλονίκη σε όλο της το μεγαλείο. Εσύ απλά έβλεπες τα μέρη που πήγαινα, εγώ όμως θυμόμουν λεπτομέρειες για το καθένα. Ανθρώπους που χάθηκαν, ανθρώπους από τους οποίους χωρίστηκα χωρίς να το θέλω, ιστορίες που ζήσαμε παλιά, αναμνήσεις μιας ζωής. Δέκα χρόνια ήταν αυτά, που τα’ αναπολώ με νοσταλγία. Ρωτούσες πάντα, σε ένοιαζε να μαθαίνεις, ότι μου ερχόταν, ότι θυμόμουν στο έλεγα, είναι όμως τόσα πολλά που και εγώ δεν τα θυμάμαι όλα. Οι «θύμησες» δεν είναι ακριβώς συγκεκριμένες αναμνήσεις. Είναι η γλύκα που σου αφήνουν όλα τα μικρά πράγματα που έζησες και που από ανάμνηση πλέον έχουν μετατραπεί στο οικείο συναίσθημα μιας γνωστής πόλης. Αυτή την γλύκα με έβαλες να την ξανανιώσω απ’ την αρχή!

Δεν θα μπορούσα να ξαναζήσω την ζωή που έζησα. Ότι πέρασε-πέρασε και δεν ξανά ’ρχεται. Όταν έφυγα όλοι ήξεραν ότι τίποτε δεν θα ξαναγινόταν ίδιο ποτέ, όποια και αν ήταν η συνέχεια, και γι’ αυτό με αποχαιρέτησαν…
Δεν θα άλλαζα την τωρινή ζωή μου, κι ας μην ήθελα να φύγω από την Θεσσαλονίκη τότε. Παρόλο που ήμουν απογοητευμένος, τελικά αποδείχθηκε ότι όλα μπορούν να συμβούν. Δεν θα άλλαζα με τίποτε αυτό που ζω τώρα.

Μέσα σε μια εκδρομή μια ολόκληρη ζωή. Η αναπόληση αυτή οφείλεται σ’ εσένα. Εσύ μου ζήτησες, για χάρη σου, και για να σου την διηγηθώ, να κάνω ένα οδοιπορικό στην ζωή μου στην ΠάνωΠόλη. Εσύ μου ζήτησες να σε πάω σε όλα τα μέρη που αγαπάω και που μου θυμίζουν τα όμορφα πράματα που έζησα στην ζωή μου. Να σε πάω να τα δεις να τα ξέρεις.

Μέσα από την καρδιά σου και χωρίς να το θέλεις, χωρίς να το έχεις καν σχεδιάσει, μου έκανες το καλύτερο δώρο γενεθλίων. Την ζεστή παρουσία σου όχι μόνος την συγκεκριμένη βραδιά αλλά ταυτόχρονα σε όλη την προηγούμενη ζωή μου! Τέτοιο δώρο δεν ξέρω πώς μπορώ να ανταποδώσω γλυκιά μου αλεπουδίτσα…

Ευχαριστώ!

Εντυπώσεις...

Εζητήθησαν, τις καταθέτω:
Η μέρα ξεκίνησε με ευχές. Οι πρώτες φυσικά από την αλεπουδίτσα μου. Μετά μου ευχήθηκαν οι καμήλες μου, την ώρα που προσέθετα άλλη μία στο κοπάδι! Μετά οι φίλοι, οι γονείς και οι λοιποί του σογιού.

Γραφείο. Ο μεγαλύτερος τσακωμός με τον ΝΚ. Αν το "δωμάτιο τηλεδιασκέψεων" (ατςςς) δεν ήταν ηχομονωμένο θα μας άκουγε όλη η Αθήνα! Κάγγελο τα νεύρα! Μετά από αυτό νηνεμία.

Ώρα 16:00. Αναχώρηση από γραφείο. Μαζεύω την αλεπουδίτσα μου και ξεκινώ ν' ανηφορίζω... Νέο ρεκόρ! Λιγότερο από 5 ώρες ΜΕ στάση για τσιμπολόγημα για ΠάνωΠόλη! Αλλά τί να κάνω; Επρεπε να φτάσω νωρίς γιατί με περίμεναν με κοκκινα χαλιά να κάνω θεαματική είσοδο στο Grotesque! Και με ένα καζαν ντιμπί αντί τούρτας, φιλική συμμετοχη από τον isos, ίσως για να ξεχρεώσει το σπάσιμο νεύρων που μου έκανε τον προηγούμενο μήνα!!! Ε ήπιαμε, ξαναήπιαμε, ξαναματαήπιαμε, ήπιαμε και "άσπρα, κόκκινα, κίτρινα, μπλε" σφινάκια το'να πίσω απ' τ' άλλο και θυμηθήκαμε τα παλιά! Στο τέλος σφάξαμε και το καζάν ντιμπί και το καταφχαριστηθήκαμε!

Χρόνια είχα να κάνω γενέθλια στην ΠάνωΠόλη, χρόνια είχα να περασω έτσι. Είπαμε: Σαν να μην έφυγα μια μέρα!
Δεν έφτανε όμως μόνο αυτό! Είχα δίπλα και την αλεπουδίτσα μου! Αυτό έκανε την χαρά μου χιλιαπλάσια!

Μαρινάκι όπως είδες γλυκάκι παίζει,αλλά μέχρι να κατέβω θα έχει τελειώσει :p

Άντε, καλή αρχή!
Τώρα πίνω το καφεδάκι μου στην παραλία και φχαριστιέμαι την λιακάδα!

n+1

… πλέον και επίσημα…
Και σχεδόν όλοι μου οι φίλοι με έχουν ήδη πάρει (από το πρωί μιλάω στο τηλέφωνο). Το πιο γλυκό μήνυμα όμως μου το άφησε ο πατέρας μου. Σας ευχαριστώ. Μπορεί να σας ταλαιπώρησα, να σας τσάντισα ορισμένες φορές, να βριστήκαμε, να σπαστήκαμε, αλλά… εσείς, όλοι εσείς γεμίζετε την ζωή μου.

Εσείς και εσύ ακόμα πιο πολύ γιατί της δίνεις νόημα αλεπουδίτσα μου και δεν θα μπορούσα να την διανοηθώ χωρίς εσένα!

Η προηγούμενη χρονιά ήταν περίεργη. Όντως μπορώ να πω ότι την αισθάνομαι σαν την πιο περίεργη της ζωής μου. Έγιναν πάρα πολλά καλά, κακά, αλλά και ανέλπιστα, παρόλο που ξεκίνησε εντελώς δυσοίωνα… Μα εντελώς ένα πράγμα…

Το 33 μπήκε τόσο άσχημα... τόση μαυρίλα δεν είχα νοιώσει ποτέ μου...

Το 34 ξεκινά ευοίωνα. Ας φέρει λοιπόν σε εμένα ότι επιθυμώ και το ίδιο εύχομαι και για όλους σας.

Σαββατογεννημένος.. τα 'χω καλά και με τον ΑποΚάτω, μάλλον την χρειάζεστε την ευχή μου!

Εγώ το βράδυ θα το κάψω στην ΠάνωΠόληΜου!
Ναι ναι, σας σπάω ακόμα μια φορά τα νεύρα και πάω για ακόμα μια φορά φθινοπωρινές διακοπούλες!

Μόλις τώρα μπήκα στο 34το έτος της ζωής μου.

n=n+1

Η έναρξη ήταν η χειρότερη. Οι οιωνοί έδειχναν καταστροφές. Όταν κάτι ξεκινά με τις χειρότερες των προϋποθέσεων, τότε τι να περιμένει κανείς;
Η συνέχεια επιβεβαίωσε την αρχή μέσα σε λίγες μέρες, για την ακρίβεια μέσα σε 2-3 μέρες μόνο! Τα πράγματα δεν μπορούσαν να είναι πιο άσχημα. Ένας μήνας ακατάσχετες σκέψεις. Ένα "γιατί;" που δεν απαντήθηκε ποτέ. Που δεν είχε απάντηση.
Μετά ήρθαν οι χαζομάρες. Πάντα χρειάζονται για να ξεδώσεις. Και δεν έφτανε η κακή αρχή, έπρεπε να υπάρχει ταυτόχρονα και ο αγώνας για εξασφάλιση. Ακόμα πιο κακή δηλαδή η αρχή. Όταν δεν έχεις τίποτε στα χέρια σου, όταν κλείνουν όλες οι πόρτες, όταν ΤΑ ΠΑΝΤΑ πάνε από το κακό στο χειρότερο και δεν φαίνεται καμία ελπίδα, όταν οι στόχοι και οι επιθυμίες σου φαντάζουν αδύνατες τότε απλά καταφεύγεις στις χαζομάρες. Και δουλεύει. Γιατί αλλιώς αυτοκτονείς. Σίγουρα λίγο αδύναμος χαρακτήρας να είσαι αυτοκτονείς. Γι’ αυτό και τι κάνεις; Για να κατευνάσεις τα πνεύματα κάνεις ένα πάρτυ! Καλείς όλο τον κόσμο και το καις μέχρι πρωί και.... υποδέχεσαι το νέο ημερολογιακό έτος με αισιοδοξία...

Κάπου στην μέση, μετά από άπειρες χαζομάρες και προσπάθειες, άρχισε να φαίνεται κάτι. Όχι σημαντικό αλλά ήταν κάτι. Τελικά η σωστή υποδομή απέδωσε. Όχι το τέλειο αλλά τουλάχιστον μια καλή αρχή!
Ταυτόχρονα σχεδόν εμφανίστηκε και ένα φως, μια ελπίδα ότι τελικά δεν είναι όλα τόσο μαύρα και τόσο χαζά…
Παρόλα τα προβλήματα, τελικά απέδωσαν και τα δύο αρκετά. Και μάλλον το τέλος είναι τόσο διαφορετικό από την αρχή! Σχεδόν ανέλπιστο.

Ένα είναι σίγουρο. Ότι το τέλος, και ειδικά οι τελευταίοι τρεις μήνες, επεφύλαξαν την πιο ευχάριστη και ανέλπιστη έκπληξη. Κάτι που δεν περίμενα ότι μπορούσε να συμβεί. Κάτι που θεωρούσα αδύνατο, ανύπαρκτο... Και είναι ότι καλύτερο έχει συμβεί…

Περιμένοντας την νέα έναρξη...

Αν έχεις τύχη διάβαινε....

Η μέρα άρχισε με νεύρα. Τύφλα να ‘χει η KV δηλαδή!!!
Δεν φτάνει που ξέχασα τα βιβλία μου και έπρεπε να γυρίσω σπίτι να τα πάρω και να φάω την κίνηση της αρκούδας στην επιστροφή, μπαίνοντας μέσα στο γραφείο ακούω: Σε θέλει…
Τι με θέλει; (Αμάν εκδηλώθηκε!)
Δεν του αρέσει λέει το κείμενό σου;
????????
Πάω λοιπόν ο δικός σου και ρωτάω: Τι δεν σου άρεσε;
Μα δεν γράφεις τις αλλαγές Δεν έχει αυτό το σχήμα στην αρχή, δεν έχεις αυτό, εκείνο, το άλλο..
Μα ρε άνθρωπε του θεού (κατ’ ευφημισμόν) η πρώτη σελίδα είναι η εισαγωγή και η δεύτερη είναι οι στόχοι. Μετά αρχίζει η ανάλυση του πλάνου και των αλλαγών!! Πώς θες να βάλω όλα αυτά στην εισαγωγή;;; Θες να ξεκινήσω το κείμενο από τη μέση; Όταν γράφεις μια έκθεση ξέρεις υπάρχει μια δομή! Εισαγωγή, στόχοι, ανάλυση κτλ…
Μα δεν τα γράφεις πουθενά!!! Πώς δεν τα γράφω; Στο τρίτο κεφάλαιο που είναι 3 σελίδες πιο κάτω και κάνω την ανάλυση πλέον…
Μα;;;
Τί μα;
Διάβασες όλο το κείμενο ή μόνο την εισαγωγή, δεν είδες αυτό που περίμενες και δε σου άρεσε και άρχισες; Γιατί αυτό έκανες!
Μα;
Δεν έχει μα.. Δεν γίνεται να σου γράψω όλο το work plan στην εισαγωγή για να το βλέπεις και να είναι όλα καλά…
Μα αυτό θέλουν να δουν!
Ναι. Και αυτό δείχνω. Γιατί στην εισαγωγή το βλέπεις επιγραμματικά και αν θες ανάλυση πας μέσα στο κείμενο και διαβάζεις. Νταξ; Άσε με τώρα να κάνω την δουλειά μου άσχετε, κρετίνε, ουραγκοτάγκε, οστρογότθε, βησιγότθε, βάρβαρε παπούα…

Πώς μπορείς να χαλάσεις την φήμη σου…

Είναι ένα ωραίο μπαράκι/κλαμπάκι. Πήγαινα αρκετά συχνά. Εννοώντας ότι όποτε ήθελα να βγω έξω για «τζερτζελέ» το είχα στα υπ’ όψην. Έλα μου ντε που κυρίλεψε! Βέβαια! Πλέον μπορείς να κλείσεις το προσωπικό σου πιθάρι! Και δεν φτάνει αυτό, αλλά δεν μπορείς να πάρεις ένα σκαμπό να καθίσεις και φυσικά… τα σκαμπό είναι δυσεύρετα, άρα για να μην μας τα πάρεις θα τα κρύψουμε στην τουαλέτα μέχρι να μας τα ζητήσουν! Ναι μάλιστα! Α και πού είσαι, μην αφήνεις το άδειο ποτήρι σου εδώ που δεν κάθεται κανένας γιατί περιμένουμε κόσμο. Ναι, το γκαρσόνι δεν θα το πάρει κι ας είναι άδειο από εδώ, θα το πάρει από κάπου αλλού!
Και φυσικά άμα πετύχω και άδειο σκαμπό θα κάνω αγώνα δρόμου να το πάρω να το κρύψω, για την πιθανότητα μετά από 2 ώρες να έρθει κάποιος να το ζητήσει για να κάτσει σε τραπέζι… εεε… σε πιθάρι!
Δεν μπορώ να πω, ευγενέστατος ο αρχισερβιτόρος σας, να τον χαίρεστε (στα γαριδάκια το πετύχατε το κελεπούρι;)! Εγώ ένα έχω να πω: Η παρέα χτες ήρθε στο Enzzo de Cuba επειδή εγώ τους το πρότεινα. Άλλη φορά όμως δεν θα το προτείνω ούτε στον εαυτό μου. Συγχαρητήρια, μόλις χάσατε έναν πελάτη!

Διαπραγμετεύσεις!

Νωρίς το απόγευμα και ο καιρός είναι δροσερός. Ένας τύπος με κουστούμι, και χαρτοφύλακα περιμένει στην αίθουσα αναμονής του γραφείου του Xριστόδουλου. Η γραμματέας του χαμογελάει συγκαταβατικά και του λεει:
- Ο Παναγιώτατος θα σας δεχτεί τώρα. Μπορείτε να περάσετε.
Ο τύπος γνέφει, σηκώνεται απότομα, μπουκάρει στην μισάνοιχτη πόρτα, ακουμπά το χαρτοφύλακα πάνω στο γραφείο του Παναγιώτατου, τον ανοίγει (τον χαρτοφύλακα), τραβάει ένα χαρτί από μέσα, το προσφέρει στο Χριστόδουλο και λεει:
- Θα περάσω κατευθείαν στο ψητό. Λέγομαι Jim Douglas και αντιπροσωπεύω την Coca Cola. Είμαι εδώ, γιατί η εταιρία μου έχει να σας κάνει την εξής γενναιόδωρη προσφορά. Σας ζητάμε να αλλάξετε τον στίχο του Πάτερ Ημών υπ' αριθμόν 8, το σημείο που λεει: "τον άρτων ημών τον επιούσιον", έτσι ώστε να λεει: "την Coca Cola ημών την επιούσια". Εμείς από τη μεριά μας θα σας δώσουμε το ποσό των διακοσίων εκατομμυρίων δολαρίων σε νόμισμα της επιλογής σας. Δέχεστε;
Ο αντιπρόσωπος του ενός και μοναδικού Θεού, αφού ξοδεύει τέσσερα ως και εφτά δευτερόλεπτα για να καταλάβει τι συμβαίνει, άλλα ενάμιση ως δύο για να συγκεντρώσει τη φωνή του, και περίπου τρία τέταρτα του δευτερολέπτου για σκίσει το χαρτί, φωνάζει γεμάτος έξαρση και θρησκευτικό φανατισμό:
- Αν είναι ποτέ δυνατόν. Θα μας κάψουν οι ουρανοί. Τολμάτε και έρχεστε εδώ και ζητάτε τέτοιο πράγμα. Δεν υπάρχει ποσό για να αγοράσει τέτοιο πράγμα. Παρακαλώ να ανακαλέσετε την προσβολή που μας κάνατε.
Ο Jim Douglas χαμογελά, τραβάει ένα δεύτερο χαρτί από τον χαρτοφύλακα του, το προσφέρει και λεει:
- Αχά, το προβλέψαμε πως θα αντιδρούσατε κάπως έτσι. Η εταιρία μου είναι διατεθειμένη να ανεβάσει την προσφορά της στα τριακόσια εκατομμύρια δολάρια και να συμπεριλάβει στο συμβόλαιο και ένα ετήσιο ποσοστό επί των κερδών της.
Ο Χριστόδουλος πετάει κάτω το καλιμαύκι του γεμάτος οργή και του λέει:
- Σας παρακαλώ κύριε, δεν είναι δυνατόν να ζητάτε από την ορθόδοξη εκκλησία να κάνει κάτι τέτοιο για οποιοδήποτε ποσό. Έχουμε εκατομμύρια πιστούς, δεν μπορούμε να κάνουμε αλλαγές στην προσευχή μας και στα πιστεύω μας.
(Ο αντιπρόσωπος της Coca Cola χαλαρώνει τη γραβάτα του, ο Άγιος πατέρας βηματίζει πάνω κάτω στο γραφείο του.)
- Άγιε πατέρα, ζητούμε συγνώμη αν σας προσβάλαμε. Παρακαλώ, σκεφτείτε την τελευταία προσφορά μας:Δίνουμε μισό δισεκατομμύριο δολάρια σε νόμισμα της επιλογής σας και ένα αρκετά σεβαστό ποσοστό επί των ακαθάριστων κερδών της εταιρίας ετησίως, ας πούμε πέντε τα εκατό.
(Παύση για σκέψη, ο Παναγιώτατος έχει κάτσει στην πολυθρόνα του.)
Φαίνεται να το σκέφτεται, παίζει με το στυλό του και τελικά χτυπά το intercom, από όπου ακούγεται η φωνή της γραμματέας του να ρωτά πως μπορεί να τον εξυπηρετήσει.
- Μαίρη, σε παρακαλώ κορίτσι μου, ψάξε στα αρχεία μας να δεις πότε λήγει εκείνη η σύμβαση με τους αρτοποιούς....

Ζήλεια!

Πιστός στο δρόμο που χάραξε η Νένυα, της αφιερώνω το παρόν post *με* τον τίτλο του και ελπίζω να της αρέσει η αρχή της Χριστουγεννιάτικης ιστοριούλας!
Και σε αυτήν αλλά και σε όλους τους αναγνώστες μας!

Όποιος θέλει λοιπόν ας μας βοηθήσει!

Ni vista

Αόρατο. Μέχρι να πάρεις την τελευταία στροφή και να μπεις μέσα στο διάσελο τίποτε δεν σε προϊδεάζει για το όμορφο χωριό που θα συναντήσεις μπροστά σου, το Νυμφαίο! Χτισμένο ανάμεσα σε δύο βουνοκορφές, είναι πραγματικά αόρατο από μακριά. Με το που στρίβεις όμως και μπαίνεις στο διάσελο, βλέπεις μπροστά σου τα όμορφα πέτρινα σπίτια και τα μεγάλα λιβάδια στα οποία βόσκουν αμέριμνες οι φοράδες! Ένας καλοδιατηρημένος οικισμός με όμορφα σπίτια, δουλεμένα με μεράκι, κρυμμένος κυριολεκτικά μέσα στην φύση!

Το τοπίο φθινοπωρινό. Τα φύλλα του δάσους δίνουν στα βουνά ακανόνιστα αναμεμιγμένους καφέ, κόκκινους και κίτρινους χρωματισμούς. Ένα πανέμορφο θέαμα που ξεκουράζει το μάτι από τα συνηθισμένα χρώματα και σχήματα της πόλης.

Εκεί, ανάμεσα στα βουνά βρίσκεται και το καταφύγιο της αρκούδας, ένα μέρος όπου οι αρκούδες που κάποτε ήταν θύματα εκμετάλλευσης των ανθρώπων προσπαθούν να ζήσουν με αξιοπρέπεια την υπόλοιπη ζωή τους, αφού δεν είναι ικανές να απεξαρτηθούν από τον άνθρωπο. Μωρά όντας όταν τα απομακρύναν από την μαμά, την οποία και σκότωσαν για να μπορέσουν να τα πάρουν, δεν έμαθαν ποτέ πώς να βρίσκουν τροφή και πώς να προφυλάσονται από τους κινδύνους του δάσους. Εκεί βρίσκεται και το καταφύγιο των λύκων, όπου φιλοξενούνται λύκοι που για τους ίδιους λόγους είναι ανίκανοι να ζήσουν αυτόνομα μέσα στα δάση! Μια φιλότιμη προσπάθεια να διατηρήσουμε ορισμένα είδη που τείνουν να εξαφανιστούν από τα δάση μας και να τα γνωρίσουμε καλύτερα. Δύο είδη που στην φύση βρίσκονται στην ίδια «βαθμίδα» με τον άνθρωπο. Δύο είδη που ο μόνος τους εχθρός είναι ο άνθρωπος. Εχθρός λόγω, και μέσα, στην άγνοιά του.

Κοντά και οι όμορφες Πρέσπες, από τους σημαντικότερους βιότοπους, η Καστοριά, όμορφα χτισμένη αμφιθεατρικά γύρω από την λίμνη της αλλά και η Έδεσσα, με τους ωραίους καταρράκτες και τα πάρκα της.

Μια εκδρομή πανέμορφη, μιας και δεν υπάρχει τίποτε καλύτερο απ' το να περπατάς σε όμορφα μέρη, ή να αγναντεύεις, αγκαλιά με κάποιον που αγαπάς. Σου υποσχέθηκα ότι θα σε ξαναπάω, αυτή την φορά χειμώνα όμως, να δεις και το χιονισμένο τοπίο που είναι εξίσου όμορφο, αν και διαφορετικό από το φθινοπωρινό. Οι αρκούδες θα κοιμούνται, οι λύκοι όμως θα είναι πιό ενεργητικοί και τα Χάσκυ θα τρέχουν μέσα στα χιονισμένα λιβάδια!

Βαθυστόχαστοι προβληματισμοί!

Και πού να ήξερες ακόμα......

Είναι τρελοί αυτοί οι Ρωμαίοι….

Ώρα 10 το πρωί και αλλάζω τακάκια και λάδια για την εξόρμηση του 3ήμερου! Να ’σου ο τάδε3 από την Α3 στο τηλέφωνο! Με συγχωρείς που σε ενοχλώ στο κινητό! (πάντα ζητάνε συγνώμη λόγω δέους επειδή τα έχω καλά με τον ΑποΚάτω όπως έχουμε πει). Τίποτε, δεν πειράζει (θα προσθέσω ένα δύο βασανιστριάκια για εσένα στην μηνιαία λίστα που θα του στείλω) πες μου ποιο το πρόβλημα; Ε να, δύο νούμερα είναι λάθος! Λάθος; Χμμ τι μπορώ να κάνω; (Ελεύθερη μετάφραση του «Εσύ μου τα έδωσες ρε!») Εεεεε να τα διορθώσουμε; Μήπως να τα διόρθωνες εσύ πριν τυπώσεις; Άλλωστε δικά σας νούμερα είναι! Α μπορώ; Μα φυσικά και μπορείς (…άμα πατήσεις τα αντίστοιχα πλήκτρα….)!
Τελειώνω με τα του αμαξιού μου λοιπόν και οδεύω προς το γραφείο. Παίρνω και τα τηλεφωνάκια μου στους partners να μου στείλουν τα στοιχεία και μου λένε όλοι ότι ο «δικός μου» κανόνισε μαζί τους να περάσει από τις εταιρείες να τα πάρει! Πολύ ωραία, είμαι έτοιμος λοιπόν, έχω τελειώσει μάλιστα 2 μέρες πριν το deadline! Και έρχεται το απόγευμα. Ρωτάει ο ΝΚ. Γιατί ο τάδε3 παραπονιέται για τον προϋπολογισμό; Δεν ξέρω, δεν τον έκανα εγώ. Ναι αλλά γιατί του είπες να πάρει την ΧΧΧ και δεν του απάντησες εσύ; Μα;; Είπαμε, δεν τον έκανα εγώ, πώς να του απαντήσω εγώ;;; Μα να του απαντούσες! Πώς να του απαντήσω για κάτι που δεν ξέρω; Είσαι καλά;
Δεν συνεχίζω για να μην ξαναγίνω Τούρκος. Η ουσία είναι ότι με άκουσε όλο το κτίριο για τα επόμενα 5 λεπτά. Αφού βγαίνοντας έξω μου κάνει η γραμματέας: Μην φωνάζεις έτσι καλέ, μιλάμε και στο τηλέφωνο! (Μου έχουν μείνει κενά πλάκα-πλάκα δύο μαστιγωματάκια γι’ αυτό το μήνα… ρε λες;;;;)
Μετά από λίγο μπαίνει ο ΥΥΥ στο γραφείο: Ο ΝΚ ρωτάει πώς θα πάρει την πρόταση από την Α3. (Να σημειώσουμε ότι συνήθως με ρωτάει ο ίδιος αυτοπροσώπως!) Μα; Αφού ο τάδε3 μου είπε ότι έχει συνεννοηθεί μαζί του να συναντηθούν! Βγαίνει, ξαναμπαίνει και ξαναλέει: Πότε; Σοκ εγώ. (Να ξανασημειώσω ότι με ανοιχτή την πόρτα ακούγονται ότι λέμε από το ένα γραφείο στο άλλο και δεν χρειαζόμασταν τον ΥΥΥ για διάμεσο!) Τι πότε; Το πρωί ο τάδε3 μου είπε ότι έχει συνεννοηθεί! Καλά, ο ΝΚ ρωτάει γιατί δεν του το είπες; Τι να του πω παιδί μου; Να του πω ότι συνεννοήθηκε με τον τάδε3 να πάει να συναντηθεί μαζί του;;;;; Εγώ θα του πω τι είπε με κάποιον την στιγμή που δεν ήμουν παρόν στην συζήτησή τους;;;; (Εγώ τώρα γιατί δεν βγάζω λογική σε αυτό δεν ξέρω…) Για κάτσε να πάω να τον ρωτήσω να δούμε… Μέχρι να βγω από το γραφείο ο ΝΚ έχει γίνει Λούης από το δικό του!!!!
Τέσπα, μετά από μισή ώρα γυρνάει… ΝΚ, εγώ έχω τηλεφωνήσει τρείς φορές στις εταιρείες παρακαλώντας τους να στείλουν κάτι. Και αυτοί απαντούν κάθε φορά ότι συνεννοήθηκαν μαζί σου να περάσεις να τα πάρεις. Όταν λοιπόν αναλαμβάνεις τις συνεννοήσεις, να ξέρεις ότι θα τις φέρνεις και σε πέρας. Εγώ παραπάνω δεν μπορώ να βοηθήσω. Ναι-ναι, εντάξει θα τα πάρω εγώ…

Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα πάρει τίποτε. Και το μόνο σίγουρο είναι ότι εγώ θα λείπω!

Ρε μπας και παίζω σε ταινία των Μόντυ Πάιθονς;

ΥΓ: Σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την απουσία καμηλών από το Αττικό Πάρκο, έφερα και εκθέτω το κοπάδι μου στο παρόν blog!

Ήχοι και χρώματα!

Κυριακή μεσημέρι και η εξόρμηση στο Αττικό Πάρκο ξεκινά. Είναι ένας ζωολογικός κήπος, λίγο διαφορετικός όμως απ’ ότι έχουμε συνηθίσει. Τα ζώα βρίσκονται σε μεγάλες περιοχές, οι οποίες προσομοιώνουν το φυσικό περιβάλλον τους, όχι σε κλουβιά, όπως στους μέχρι τώρα ζωολογικούς κήπους. Η βόλτα μέσα στα δρομάκια, ανάμεσα στις περιοχές όπου ζουν ζώα της σαβάνας, αλιγάτορες, τίγρεις, καμηλοπαρδάλεις και άλλα θηλαστικά και τρωκτικά είναι πολύ όμορφη. Σε μερικές περιοχές μπορείς να μπεις μέσα στο «κλουβί» και να περπατήσεις με τα ζώα!

Αποκάλυψη ήταν το κλουβί με τα μικρά μαϊμουδάκια! Τα βλέπεις να τρέχουν γύρω σου και φυσικά, όπως και τα περισσότερα από τα «ήμερα» ζώα του πάρκου, δεν σε φοβούνται καθόλου! Μάλιστα έρχονται και παίρνουν πράγματα από τα χέρια σου, παίζουν μπροστά σου και ανεβαίνουν ακόμα και επάνω σου! Δεν το περίμενα, αλλά το μαϊμουδάκι είναι ελαφρύ και το πάτημά του απαλό! Δεν «γαντζώθηκε» επάνω μου! Απλά περπάτησε ανάλαφρα στους ώμους μου!!!
Στην συνέχεια έρχονται οι αρκούδες. Νωχελικές και «οικογενειακές» είτε θα κοιμούνται όλες μαζί, είτε θα παίζουν τα παιδιά όλα μαζί, σου δίνουν την αίσθηση μιας εντελώς ανθρώπινης συμπεριφοράς. Οξύμωρο ίσως βέβαια. Ίσως θα έπρεπε να πούμε ότι ο άνθρωπος ορισμένες φορές συμπεριφέρεται «φυσικά» και προσομοιώνει αυτές τις συμπεριφορές… Η φύση είναι μία και ίδια παντού, σε όλα τα είδη της. Συνεπώς οι συμπεριφορές αυτές είναι αναμενόμενες. Απλά εμάς μας γεμίζει δέος το γεγονός γιατί έχουμε μάθει να βλέπουμε τα πράγματα διαχωρισμένα, οι άνθρωποι και τα ζώα, όχι τα είδη της φύσης που είναι παρόμοια αλλά απλά ο άνθρωπος έχει εξελιχθεί πνευματικά και βιολογικά περισσότερα από τα άλλα.

Τέλος έρχονται τα πουλιά. Όπως είπες μωρό μου, η φύση είναι ο καλύτερος δάσκαλος για τους καλλιτέχνες. Τα χρώματα των πουλιών είναι υπέροχα! Τι ροζ ανεπαίσθητες αποχρώσεις μέσα στα λευκά, φτερά, τι λαμπερά μπλε και μωβ χρώματα, τι αναμίξεις όμορφων αποχρώσεων του κόκκινου του κίτρινου και του πράσινου! Είδαμε και κάτι παπιά Αφρικής, υπέροχα, με τέλειες καφέ αποχρώσεις και το φτέρωμά τους δημιουργούσε «τείχος» δεξιά και αριστερά από την πλάτη τους! Είναι φανερό ότι ορισμένα από τα «άρματα» που μετέφεραν τους φαραώ είναι εμπνευσμένα από αυτό το είδος πάπιας!
Υπάρχουν επίσης ορισμένοι χώροι με πουλιά Ασίας, Αφρικής και Αμερικής που μπαίνεις μέσα στο κλουβί, το οποίο είναι τεράστιο φυσικά, και περπατάς μέσα στην «φύση» της αντίστοιχης «ζούγκλας», και βλέπεις τα πουλιά να πετάνε γύρω σου και να κάθονται σε κλαδιά από πάνω σου. Αισθάνεσαι πολλές φορές ότι όντως είσαι μέσα σε μια ζούγκλα, κάπου μακριά, και κάνεις βόλτα στον Αμαζόνιο, ή στον Γάγγη ή στον Νείλο… Το ξέρατε ότι στην Αφρική υπάρχουν πιγκουίνοι;;; Μάθετέ το!

Πάπια να ερωτοτροπεί με το χέρι σας έχετε δεί; Η συγκεκριμένη μπορούσε να κάθεται να σου τσιμπολογάει το δάχτυλο και να το γλύφει με τις ώρες! Το ράμφος της ήταν πολύ μαλακό και δεν σε πονούσε καθόλου! Ήταν σαν να σου έδινε φιλάκια!

Ο άνθρωπος αντιγράφει την φύση! Και πάντα θα την αντιγράφει γιατί είναι τμήμα της, όσο και αν δεν θέλει να το παραδεχτεί και προσπαθεί, βλάσφημα, να θεωρήσει και να αποδείξει ότι είναι υπέρ άνω της φύσης!

Μια ευχάριστη απόδραση δίπλα στην Αθήνα. Μια ευχάριστη εκδρομή, μια ευχάριστη ανάπαυλα από την καθημερινότητα. Μια εκδρομή που μπορεί να την κάνει εύκολα ο καθένας. Ένα μέρος που σίγουρα άξιζε που το επισκεφθήκαμε!

Καμιά καμήλα όμως δεν έχετε βρε παιδιά; Τι έγινε; Στην απ’ έξω οι καμηλίτσες μου;;;

Σχετικά με το προχτεσινή ερώτηση της ημέρας: Μάλλον ο Γύπας ή αρρώστησε, ή τον κλείσαν σε καραντίνα! Σας έλεγα εγώ ότι είναι ομάδα υψηλού κινδύνου! Έχει να γράψει από τότε που εμφανίστηκε η νόσος των πουλερικών!!!

ΥΓ: Όπως καταλαβαίνετε, μετά από τόσα ζώα και τόσο περπάτημα, η μέρα, μάλλον το απόγευμα, πρόσταζε ένα καλό φαΐ! Οπότε πήγαμε και φάγαμε κάτι παϊδάκια… μα κάτι παϊδάκια…

Νέα μέτρα για τον ιό των πουλερικών!

Σύμφωνα με επείγουσα εγκύκλιο του Υπουργείου Υγείας, λαμβάνονται τα κάτωθι προληπτικά μέτρα για την άμεση αντιμετώπιση των κινδύνων που πιθανόν να προκύψουν από ενδεχόμενη εισβολή της γρίπης των πουλερικών:

• Απαγορεύεται η μετάδοση των τραγουδιών "Όταν θα πάω κυρά μου.... θα σου αγοράσω ένα κοκοράκι", "Παπάκι πάει στην ποταμιά", καθώς και το χιτ των '80ς "Παπάκια". Ομοίως και το "Είμαι της γερακίνας γιός".
• Τα ερωτευμένα ζευγάρια απαγορεύεται στο εξής να αποκαλούνται πιτσουνάκια ή περιστεράκια μου. Προτεινόμενες ονομασίες: κολιμπρί, εμού, κοάλα.
• Η γριά κότα παύει να έχει το ζουμί. Παρακαλείται να το παραδώσει στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής της.
• Όπου λαλούν πολλοί κοκόροι δεν θα αργεί πλέον να ξημερώσει. Σε αντίθετη περίπτωση θα γίνονται μετατροπές στα ωράρια των καταστημάτων και των δημοσίων υπηρεσιών.
• Αναστέλλονται οι άδειες κυκλοφορίας σε όσους οδηγούν παπάκια. Αντ' αυτού προτείνεται το περπάτημα. (Προσοχή όμως: όχι το βάδισμα της χήνας).
• Όποιος κυκλοφορεί με χτένισμα κοκοράκι θα συλλαμβάνεται και θα υποχρεώνεται να το αλλάζει σε ράστα.
• Στη φράση "κάτσε στ'αυγά σου" θα πρέπει να διευκρινίζεται ότι τα εν λόγω αυγά είναι αυγά χελώνας και όχι κότας.
• Το αυγό του Κολόμβου καταδικάζεται σε θάνατο δια τηγανισμού. Ο ίδιος ο Κολόμβος εξορίζεται στις Δυτικές Ινδίες.
• Οι σαράντα πέντε Γιάννηδες απαγορεύεται στο εξής να διαθέτουν ενός κοκόρου γνώση. Η πολιτεία θα μεριμνήσει για την ίδρυση ειδικών φροντιστηρίων για τη βελτίωση των γνώσεων των συγκεκριμένων ατόμων. Αρκεί να μην τα φορτώσουν στον κόκορα.!!!!
• Το "Πριν αλέκτωρ φωνήσαι" διαγράφεται από τα ιερά κείμενα. Στη θέση του τοποθετείται ψηφιακός αφυπνηστήρ.
• Το σύμβολο @ παύει στο εξής να ονομάζεται παπάκι. Από σήμερα ονομάζεται ουραγκοτάγκος.
• Όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα στο εξής θα τον τρώνε οι .... τύψεις.
• Αποσύρονται οι πάπιες από τα νοσοκομεία και τις κλινικές. Αντικαθίστανται με φορητές χημικές κουκουβάγιες.
• Το θέατρο Κοτοπούλη μετονομάζεται σε Θέατρο Παπακαλιάτη.
• Ο Δήμος Περιστερίου τίθεται σε καραντίνα και ο Ατρόμητος Περιστερίου υποβιβάζεται στη Β' Εθνική.
• Τέλος, όποιος ερμηνεύει δημοσίως το κύκνειο άσμα του θα εκτελείται επί τόπου.

IQ-ραδικιού

Αργά-αργά, βασανιστικά, κυλούν οι τελευταίες ώρες της εργάσιμης εβδομάδος. Πρέπει να ομολογήσω ότι τουλάχιστον στον δρόμο μου προς το γραφείο είμαι από τους προνομιούχους. Δεν «πατάω» κανέναν από τους κεντρικούς δρόμους. Δεν συναντάω κίνηση παρά για 150 μέτρα και ακόμα και αυτή είναι στρωτή ροή. Συνεπώς ευτυχώς ποτέ δεν φτάνω στο γραφείο με νεύρα. Εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων όπου θα συναντήσω έναν παππού ή έναν Ν(έο) οδηγό στα στενά του Χολαργού και θα με πιάσουν τα διαόλια μου! Αλλά ευτυχώς και αυτά περνάνε άμεσα…
Αυτό είναι πολύ καλό. Γιατί έτσι λοιπόν φτάνω με κέφι στο γραφείο. Και ξεκινάω φυσικά την δουλειά με χαρά και αφοσίωση, ως καλός επαγγελματίας… Και σήμερα έχω να μαζέψω τα στοιχεία που έχω ζητήσει εδώ και μία εβδομάδα από τρεις ελληνικές εταιρίες, και τους έχω πει ότι πρέπει να είναι έτοιμα σήμερα, ώστε να τους τα στείλω την Δευτέρα για υπογραφές. Παίρνω την πρώτη εταιρία Α1. Καλημέρα σας. Τον κύριο τάδε1 θα ήθελα. Δεν είναι εδώ, ποιος τον ζητεί; Εδώ Darthiir (μια παύση από την άλλη γραμμή, πάντα το όνομά μου δημιουργούσε ένα δέος… άλλωστε ως γνωστόν τα έχω καλά και με τον ΑποΚάτω). Προσπαθώ να τον βρω τρεις μέρες και όλο λείπει. Ελπίζω κάποιος να συλλέγει τα στοιχεία που ζήτησα. Θα δω τι γίνεται κύριε και θα σας πω. Μετά από λίγο με παίρνει τηλέφωνο και μου εξηγεί ότι δεν ξέρει τι γίνεται και ότι έχει συνεννοηθεί η γυναίκα του κύριου τάδε1 να περάσει να μου φέρει τα στοιχεία. Ή μάλλον για την ακρίβεια να τα φέρει στον «δικό μου» αφού συνεννοήθηκε μαζί του. ΜΑ ΤΟ ΘΕΜΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΜΟΥ ΣΤΕΙΛΕΤΕ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΘΕΛΩ ΕΓΩ, όχι εκτυπωμένα αυτά που θέλει ο ΝΚ. Δεν ξέρω κύριε, εγώ δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο. Το ξέρω, αλλά μπορείς. Μπορείς να πείς απλά στον κύριο τάδε1 ότι αν εγώ δεν έχω τα στοιχεία που ζήτησα εγώ σήμερα το απόγευμα, αυτός δεν θα έχει την Δευτέρα την πρόταση για να την υπογράψει. Και συνεπώς επειδή εμείς θέλουμε να κατεβάσουμε την πρόταση, απλά θα σας βγάλουμε εκτός. Δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς!
Συνεχίζω λοιπόν παίρνοντας τηλέφωνο την εταιρία Α2. Μια από τα ίδια:
Καλημέρα σας, την τάδε2 θα ήθελα (εδώ έχουμε προχωρήσει παραπέρα γιατί έχω μιλήσει με τον υπεύθυνο και έχει αναθέσει την δουλειά σε μια κοπέλα του λογιστηρίου οπότε υποτίθεται ότι έχει ξεκινήσει να κάνει αυτά που ζήτησα). Καλημέρα τάδε2, πώς πάει η συμπλήρωση των πινάκων; Καλά πάει. Αλλά δεν έχω τελειώσει το ιστορικό της Α2 γιατί πρέπει να το δω με μια άλλη κοπέλα. Κοίταξε να δεις, αν δεν έχω εγώ τα στοιχεία σήμερα, πως θα έχεις εσύ το κείμενο την Δευτέρα, να βρείς τον διευθυντή σου να το υπογράψει; … (κενό σύνολο) … Μίλησα με τον ΝΚ. Και μου είπε ότι θα περάσει την Δευτέρα να πάρει τα έγγραφα. ΠΟΙΑ ΕΓΓΡΑΦΑ ΚΑΛΗ ΜΟΥ ΚΟΠΕΛΑ;;; ΤΟ ΘΕΜΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΜΟΥ ΣΤΕΙΛΕΤΕ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΘΕΛΩ ΕΓΩ, όχι ότι σας ζήτησε ο ΝΚ. Αν δεν τα στείλετε μέχρι το απόγευμα, πρόταση γιοκ. Α καλά, θα δω τι μπορώ να κάνω… Για το άλλο που μίλησα με τον ΝΚ… Εκεί την κόβω απότομα: Ότι είπες με τον ΝΚ κανόνισέ το με τον ΝΚ. Ότι είπες με εμένα, θα το κανονίσεις μόνο με εμένα και κανέναν άλλο. Αυτά που ζήτησα εγώ λοιπόν φρόντισε να μου τα στείλεις σήμερα. Ευχαριστώ.
Και περνάμε στην Α3… Την μεγάλη επιχείρηση! Τιτιτιτιτιτιτι… Ντρίν ντρίν… Μάλιστα; Ο κος τάδε3; Ο ίδιος. Είμαι ο Darthiir (και εδώ έχουμε ξεπεράσει το στάδιο γνωριμίας και έχουμε ξεκινήσει την καταγραφή). Τι κάνετε; Καλά; Καλά, εσείς; Καλά (έχουμε και κοινωνικότητα…) Είναι έτοιμη η φόρμα; … εεε την ετοιμάζω (μα δεν καταλαβαίνω το «την ετοιμάζω». Είναι 6 πίνακες με απλές ερωτησούλες του στυλ: Το όνομα του υπεύθυνου, το όνομά σας, το όνομα όσων θα συμμετάσχουν, τα στοιχεία της εταιρίας σας, τα παλιότερα προγράμματα που συμμετείχατε, ποιος σας χρηματοδότησε, πόσα πήρατε, τι του δώσατε… απλά πράματα… την οικονομική μελέτη την κάναμε μόνοι μας για λογαριασμό τους χωρίς καν να τους ρωτήσουμε!!!). Μάλιστα, έχετε κάποιο πρόβλημα; Εε να δούμε τα στοιχεία μαζί; (Πάλι; Προχτές τα είδαμε) Να τα δούμε. Πίνακας 1. Εκεί θα βάλετε την διεύθυνσή σας, το τηλέφωνό σας και τον δήμο που βρίσκεται η εταιρία σας. Μάλιστα. Πίνακας 2 Θα βάλετε το όνομα, τηλέφωνο κτλ. του υπεύθυνου. Μάλιστα. Πίνακας 3. Αυτό δεν ξέρω να σας πω εγώ τι είστε εσείς. Βρείτε το καταστατικό σας και δείτε τι δηλώνετε εκεί! Μάλιστα… δηλαδή;;;;; (….) Δηλαδή βρείτε το καταστατικό και δείτε τι δηλώνετε εκεί. Α καλά… (ΟΥΦ). Το σύντομο ιστορικό δεν το έχω στείλει για υπογραφή… να σας στείλω το κείμενο του word;;; Μα δεν θέλω υπογραφή ούτε θέλω 30 σελίδες κείμενο. Θέλω μια περίληψη 10 γραμμών. Μα τόσες είναι. Ε κάντε ‘τες copy/paste στον πίνακα. Να σας στείλω το κείμενο; Στείλτε μου το κείμενο… (ραδικιού είπα; αμοιβάδας μάλλον! τα ραδίκια έχουν και ένα στάτους….). Τα έργα δεν τα έχω ανά φορέα χρηματοδότησης. Ρωτήστε το λογιστήριό σας, θα ξέρουν (μα στο λογιστήριο είναι και αυτός….)
Με αυτά και με αυτά πέρασαν αργά και βασανιστικά μερικές από τις ώρες που απομένουν για το επόμενο ΣΚ. Και μετά εσύ KV μου, γκρινιάζεις για το Γαλλόδι σου. Μια χαρά περνάς εκεί που είσαι με το Γαλλοδάκι. Εκτός κι αν θες καμιά σκάτζα…. Κανονίζεται, αλλά μετά μην γκρινιάζεις κι εδώ…
Καλά που δεν με πιάνουνε εύκολα τα νεύρα μου…

Καλή σας ημέρα.

Ερώτηση της ημέρας: Ο Γύπας κινδυνεύει από την γρίπη των πουλερικών;

Με ανακάλυψαν!

Κοντά στον τόπο όπου η Ίσιδα γέννησε και ανάθρεψε τον Όρο, στον τόπο απ’ όπου ξεκίνησε ο νέος θεός του Άνω Κόσμου! Εκεί απ’ όπου πηγάζει η δημιουργία, η γονιμοποίηση, η αναγέννηση, η αθανασία και η βασιλική δύναμη. Εκεί λοιπόν βρίσκεται το ησυχαστήριο του Darthiir.

Εκεί, στα παράλια του Νείλου, στην άνω Αίγυπτο, στην χώρα του λωτού, βρίσκεται το εξοχικό μου σπιτάκι. Ο isos το ανακάλυψε βάζοντας παπαράτσι να με ακολουθούν. Όπως όμως βλέπετε είναι φρούριο απόρθητο. Κανείς τους δεν μπόρεσε να περάσει και να δει το εσωτερικό του. Είναι ένας μικρός προσωπικός χώρος που αποσύρομαι για να βρω την ησυχία μου απ’ όσους με κυνηγούν για να εξοικονομήσουν ένα βαρέλι πετρέλαιο!

Την επόμενη φορά βρε isos μου, πάρε την jojo και ελάτε εσείς για καφέ, αντί να μου στείλεις όλον αυτόν τον συρφετό από φωτορεπόρτερ. Εσείς μπορεί και να καταφέρετε να μπείτε στα άδυτα των αδύτων!

Ο Ιός του (παρα)κράτους

Αγία Σοφία

Συλλέγονται υπογραφές ώστε να αποκατασταθεί η Αγιά Σοφιά ως Χριστιανικός ναός. Όποιος θέλει ας συνεισφέρει.

Παράξενα πράματα…

Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται, και η δική μου δεν ξεκίνησε πολύ καλά. Γενικά κάτι με κρατούσε στο κρεβάτι. Φυσικά όμως έπρεπε να σηκωθώ και να έρθω στο γραφείο. Άλλωστε έχουμε και νέα πρόταση να καταθέσουμε μέχρι τις 27. 25 για μένα λέω. 26 και 27 θα έχω άλλες δουλειές. Άρα πρέπει να τελειώνουμε αυτή την βδομάδα.
Οπότε σηκώθηκα ο καλός σου και ξεκίνησα την πρωινή ιεροτελεστία. Ελληνικός μοσχοβοληστός (μμμμ ), προετοιμασία σάντουιτς-κολατσιού για το γραφείο, ντουζάκι να ξυπνήσουμε, μερικά κουλουράκια για πρωινό γιατί δεν είχα γλυκό και βαριόμουν να αλείψω φρυγανιές, και πορτοκαλάδα…
Και πάνω που πάω να στύψω το πρώτο πορτοκάλι, συνειδητοποιώ γιατί δεν με άφηνε το κρεβάτι να σηκωθώ! Ένοιωσα το πλευρό μου να σουβλίζεται από τον πόνο . Έπαθα τράβηγμα!!! Εντάξει, να πάθω τράβηγμα επειδή σήκωσα βάρος το καταλαβαίνω, να πάθω τράβηγμα από επικίνδυνες κινήσεις επίσης το καταλαβαίνω, από στύψιμο πορτοκαλιού όμως… δεν το έχω ξανακούσει! Τι να πει κανείς…
Γρήγορα τέντωμα επάνω και το προφταίνουμε. Και ναι όντως το πρόφτασα. Δεν με άφησε κάτω. Μου άφησε όμως ένα πιάσιμο στο πλευρό. Έτσι, έχω ένα προβληματάκι στις κινήσεις που περιλαμβάνουν στέψη του σώματος δεξιά. Και είναι πολλές αυτές τελικά (ευτυχώς όμως όχι βασικές). Ας προσέχουν λοιπόν οι οδηγοί που έρχονται από τα δεξιά μου! Εκεί έχω το μεγαλύτερο πρόβλημα !
Τέλος πάντων, κατάφερα ο έρμος και το ξεπέρασα (χτύπησα το αντίστοιχο μεζουλίντ μου για να χαλαρώσουν οι μύες) και συνέχισα το στύψιμο… Με λίγη δυσκολία βέβαια γιατί δεν μπορούσα να πιέσω το χέρι μου στον στύφτη!!! Μετά από αυτό άλλο ατύχημα δεν είχαμε. Απλά μου έχει μείνει η ζαβλακομάρα του πρωινού και το σπάσιμο από την ενόχληση στην μέση. Συνηθισμένα πράματα βέβαια μιας και έχω και ευπάθεια! Ιεροποίηση πέμπτου οσφυϊκού! Έτσι είπαν οι ακτινογραφίες (εδώ και χρόνια). Το έχει και ο μπαμπάς μου. Είναι κληρονομικό λέει. Ο 5ος οσφυϊκός σπόνδυλος έχει συνοστεωθεί με το ιερό οστό. Πώς τα 5 κοκαλάκια της ιερής μοίρας συνοστεώθηκαν και έκαναν το ιερό οστό; Έ σε εμένα και τον πατέρα μου προχώρησε λίγο παραπάνω και συνοστέωσε και ένα ακόμα κοκαλάκι! Α ρε τι σου κάνει η εξέλιξη! Αποτελούμε πρωτοπόρο είδος, πείραμα της φύσης για το επόμενο εξελικτικό βήμα του ανθρώπου! Αν είναι ο άνθρωπος εξελισσόμενος να αρχίσει να έχει πρόβλημα με την μέση, καλύτερα να μείνει στάσιμος! Ο 5ος οσφυϊκός είναι ο ισχυρότερος σπόνδυλος και κρατά όλο το βάρος του σώματος. Λόγω συνοστέωσης λοιπόν, το βάρος σε εμένα πέφτει στον 4το οσφυϊκό που είναι μικρότερος. Αποτέλεσμα μια ευαισθησία! Είμαι και ευαισθητούλης λοιπόν ! Τόση ευαισθησία όμως στην πορτοκαλάδα δεν την περίμενα!
Έφτασα τελικά στο γραφείο. Εδώ με περίμενε η γνωστή κατάσταση του τρελού αφεντικού! Εμ έχασε το IP, έχει αρχίσει να τα χάνει. Σε λίγο θα τον έχω με τα χαπάκια του για να μην χτυπιέται! Αν και λέω να του κάνω δώρο ένα… μίξερ… Χτυπιέται που χτυπιέται, να χτυπιέται αποδοτικότερα και με στύλ!!!

ΥΓ: Πάντως τώρα είμαι εντάξει (το πλευρό πονάει λίγο αλλά δεν πειράζει). Άκουσα το γέλιο σου στο τηλέφωνο και φτιάχτηκα! Η ζαβλακομάρα πέρασε!