Απολογισμοί και προετοιμασίες!

Τρίγωνα κάλαντα φέτος λίγα. Δύο παρέες. Άντε και η μικρούλα της οικογενείας, αυτή δεν πιάνεται, θα περνούσε ούτως ή άλλως. Καλά, υπάρχουν και μικρότερα, αλλά αυτά δεν μπορούν «να τα πουν ακόμα»!

Χριστούγεννα με πολλά τραπέζια. Πολλαπλά. Εις διπλούν, ανά ημέρα, με διάλειμμα στο ενδιάμεσο για να ξεκουραστεί «η σιαγόνα». Και πάνω που τελείωσαν τα οικογενειακά, μπήκαν σφήνα και τα «φιλικά», στο εντελώς αναπάντεχο και απροετοίμαστο. «Για καφέ ήταν το πρόγραμμα, ναι, αλλά μιας και περάσατε απ’ το σπίτι μας!»…

Ξεκίνησε και η προετοιμασία του πρωτοχρονιάτικου. Για τα «σόγια»! Τελικά μεγάλος ο αριθμός προσκεκλημένων, πενήντα νοματαίοι, και δε λογαριάζονται όσοι μένουν σε άλλη πόλη! Εμ, μεγάλα τα σόγια. Να κάτι που θα είναι διαφορετικό μάλλον στην επόμενη γενιά. Άλλο οι οικογένειες των πέντε παιδιών, άλλο αυτές με ένα, άντε με το ζόρι δύο…

Άντε να κάνεις τώρα «χωροταξικό» για να χωρέσουν οι πενήντα! Όλοι οι καλοί χωράνε, αυτό είναι σίγουρο, άλλωστε, στις δόξες του το σπίτι είχε δεχτεί εξήντα πέντε; Κάπου τόσους. Να υπάρχει και τζόγος δηλαδή γιατί η οικογένεια έχει δυναμική να αυγατίσει! Και «το σπίτι» πρόθεση να ξαναζήσει δόξες!
Το κόστος βέβαια βγήκε «ολίγον» υψηλό. Έφτασε ήδη το μισθό ενός της «γενιάς των επτακοσίων». Δηλαδή, με τα νέα δεδομένα, ένας μισθός δεν θα φτάνει ε; Δύο οι αναγνώσεις, αλλά επειδή η «σπάταλη ανάγνωση» δεν είναι η σωστή, μάλλον δύσκολα και απογοητευτικά τα πράματα για το έτος που έρχεται…

Ε καλά τώρα, πενήντα άτομα είναι αυτά, χώρια που μετά τη λήξη του οικογενειακού συμποσίου θα παρελάσουν και οι φίλοι και γνωστοί, οπότε πρέπει να ληφθεί πρόνοια και για τα δικά τους στομάχ… εεεε, μάτια! Τελικά το πενήντα είναι φειδωλή εκτίμηση!

Τα δώρα πάντως θα αγοραστούν σήμερα. Εξόρμηση στα βιβλιοπωλεία, ή όπου αλλού χρειάζεται. Ευτυχώς που όλοι, λίγο ή πολύ έχουν δηλώσει τις ανάγκες τους. Μικρή τσάντα ώμου για επισκέψεις, να ελαττωθεί και το βάρος στην μέση, ασύρματο ακουστικό για κινητό, ε κι ένα κόσμημα για να κοσμεί τον λαιμό, κρεμάμενο στο στέρνο, πάνω από το κατακόκκινο έξωμο φόρεμα… Αυτά πάλι δεν είχαν μπει στο λογαριασμό! Ξεφύγαμε…

Κι έχουμε και μαγείρεμα να κάνουμε. Ευτυχώς που στην οικογένεια δουλεύει πάρα πολύ η «ανάθεση αρμοδιοτήτων»!

Μέσα σ’ όλ’ αυτά μας θυμήθηκαν και οι εκδότες. Μα καλά, αυτοί οι άνθρωποι γιορτές δεν κάνουν; Χριστουγεννιάτικα θυμήθηκαν να ζητήσουν κρίση για υπό δημοσίευση άρθρο; Και όχι τίποτε άλλο, οι συγγραφείς είναι πάλι κινέζοι! Άντε να καταλάβεις τι λένε… Καιρό πάντως είχε να έρθει τέτοια πρόσκληση, εξ ου και ανοίχτηκε το γράμμα. Εν καιρώ εορτών η μόνη αλληλογραφία που ανοίγει είναι αυτή των φίλων και των φυντανιών· για διασκέδαση των πρώτων και για συμβουλές των δεύτερων, διότι συμβουλές στα παιδιά δεν μπορείς ν’ αρνηθείς! Κατά τα άλλα, οι δουλειές μπορούν να περιμένουν, γιορτινές μέρες είναι, σειρά έχουν άλλα! Ες αύριο «τα σπουδαία»! Ή μάλλον, μετά από καμιά δεκαριά μέρες! Τώρα σειρά έχουν σοβαρότερα θέματα και προς διεκπεραίωση, αλλά και προς διερώτηση:
Άραγε μεθαύριο θα περάσουν περισσότερα παιδιά για κάλαντα;
Άραγε θα περάσει κανένας να πει κάλαντα των Θεοφανείων;
Τηλέφωνο, οι φίλοι είναι έτοιμοι, ώρα για εξόρμηση…

Καλημέρα!

Παραμονή

Πλησιάζουν τα Χριστούγεννα. Ο καιρός τελικά δεν μας έκανε τη χάρη να είναι χριστουγεννιάτικος. Το δέντρο στολισμένο αλλά παράταιρο, έξω ήλιος και ζέστη. Ο κολλητός, τουρίστας στην Αυστραλία φέτος, έχει περισσότερες πιθανότητες για χιόνι απ’ ότι ακούγεται!
Ήρθε λέει παγωμένος αέρας από τον νότιο πόλο και θα έχουν χιονιά, αντί να γιορτάσουν ως είθισται στην παραλία. Εμείς όμως κάπως έτσι φαίνεται θα το γιορτάσουμε! Με ήλιο άντε και λίγη βροχή που όλο την ακούμε, αλλά δεν τη βλέπουμε!
Αρχίζουν από αύριο τα οικογενειακά τραπέζια. Περισσότερα από κάθε άλλη χρονιά, περισσότεροι εορτάζοντες· θα φάααμε, θα πιούουμε, και το μόνο σίγουρο είναι πως νηστικοί δεν θα κοιμηθούμε. Κάτι σε βαρυστομαχιασμένους και ολίγον τι από μεθυσμένους μας βλέπω.
Αυτή τη χρονιά θα γιορτάσουμε με όλη μας την καρδιά και θα ευχηθούμε με ελπίδα για ένα ζεστό και τυχερό μέλλον, γεμάτο από υγεία και χαρούμενες οικογενειακές στιγμές και χαμόγελα. Σε μας αλλά και σε όλο τον κόσμο.

Χρόνια πολλά και καλά!

Πατροπαράδοτοι εισαγωγείς

«Απ’ ότι φαίνεται φέτος οι καταναλωτές θα πάρουν αρνάκι και κατσικάκι αφού η πατροπαράδοτη γαλοπούλα είναι ακριβή» αναφέρει ο δημοσιογράφος στο ρεπορτάζ για τη Βαρβάκειο αγορά. Πολύ ενδιαφέρουσα είδηση. Ειδικά αν σκεφτεί κανείς πως στην Ελλάδα πατροπαράδοτο είναι το αρνάκι. Έρμε έλληνα, εισαγόμενε, με αυτή την νοοτροπία σου μάλλον δεν έχει ελπίδες να ορθοποδήσει η χώρα σου…

Τα στερνά

Οι μέρες προχωρούν γοργά, προς τις γιορτές, προς την επόμενη δόση, προς την επόμενη απεργία, προς τις εξετάσεις… Πάντα υπάρχει κάτι προς…
Η διάθεση έχει αρχίσει να στερεύει. Ο θυμός φαίνεται ότι αρχίζει να κυριεύει ένα μεγάλο μέρος του κόσμου. Λογικό, αφού το θράσος αρχίζει να περισσεύει. Οι πολιτικοί φαίνεται να ζουν στον «δικό τους» κόσμο, το ίδιο και οι οικονομολόγοι· φαίνεται πως αδυνατούν ν’ αντιληφθούν ότι διαλύονται οικογένειες και σπιτικά, βλέπουν μόνο αριθμούς. Και άντε, οι της Ευρώπης να πει κανείς πως αδιαφορούν για τους κατοίκους (ο όρος πολίτες εσκεμμένα αποφεύγεται) των άλλων χωρών, αλλά οι πολιτικοί της κάθε χώρας, δημοκρατικά εκλεγμένοι πολιτικοί, με πιό σκεπτικό και ποια νομιμοποίηση αδιαφορούν για τους κατοίκους της χώρας τους;
Δίκαια; Άδικα; Δεν έχει σημασία, όταν διαλύεται ένα σπιτικό διαλύεται βίαια. Φταίνε και οι νοικοκύρηδες. Οι νυκοκυραίοι! Ίσως. Αλλά όπως και να το κάνεις, μέσα στον κόσμο που ζούσαν, τις υποσχέσεις που έλαβαν και τις συνθήκες που εγκαθίδρυσαν οι πολιτικοί και λοιποί θεσμοί, «δραστηριοποιήθηκαν» και έχτισαν το σπιτικό αυτό. Το να διαλύεται με το «έτσι θέλω» είναι μεμπτό, κατακριτέο. Άλλωστε οι πολιτικοί υπάρχουν για να εφαρμόζουν τις λύσεις με τέτοιο τρόπο που να εξυπηρετούν τους κατοίκους της χώρας τους. Η διάλυση οικογενειών με κανέναν τρόπο δεν εξυπηρετεί την κοινωνία που τους εξέλεξε.
Μέσα σε αυτό το σκηνικό οι πράξεις βίας είναι αναμενόμενες. Πράξεις βίας απέναντι στον πολιτικό κόσμο, όχι προσωποποιημένες. Ίσως και απέναντι στον δημοσιογραφικό. Τρομοκρατούν την κοινωνία με τα λόγια και τα νομοθετήματά τους καθημερινά. Το να φοβούνται κι αυτοί λίγο δεν είναι ιδιαίτερα κακό στο σημείο αυτό, αναμενόμενο είναι. Αποτέλεσμα των δικών τους δράσεων είναι οι πράξεις βίας εναντίων τους. Όχι ότι η βία είναι θεμιτός δρόμος, τις περισσότερες φορές είναι «το τελευταίο καταφύγιο του ανίκανου». Αλλά το «ανίκανος» δεν έχει να κάνει μόνο με την ανυπαρξία «εσωτερικών» δυνατοτήτων. Πολλές φορές η ανικανότητα επιβάλλεται εξωγενώς. Και τότε η βία αποτελεί τη μόνη διέξοδο. Άραγε αρμόζει να περιμένει κανείς την ύστατη στιγμή, ή μήπως καλύτερα θα είναι να αντιδράσει νωρίτερα;
Μέσα σε αυτό το κοινωνικό σκηνικό αναταραχής έρχονται οι γιορτές που σηματοδοτούν την αλλαγή της χρονιάς, τη γέννηση της νέας, γιορτές χαράς, ελπίδας και προσμονής, γύρω από οικογενειακά τραπέζια. Για όσες οικογένειες δεν διαλύθηκαν ακόμα. Δέντρο δεν θα στηθεί φέτος. Να μην μπει κανείς στον πειρασμό να αναρωτηθεί ποιά πρωτεύουσα έχει το ψηλότερο! Ούτε να μπει στον πειρασμό να το κάψει! Μια αίσθηση πως όλη αυτή η ιστορία βέβαια αφορά κατά μεγάλο μέρος και σε μια «ψυχροπολεμική διένεξη» μεταξύ του απερχόμενου και του ερχόμενου δημάρχου πλανάται στην ατμόσφαιρα, αλλά καλύτερα να μην συνομωσιολογούμε!
Ο εμπορικός κόσμος συνεχίζει να παραπονιέται για την ελάττωση της κατανάλωσης, αλλά εν τέλει αυτό είναι το μόνο θετικό της «κρίσης». Η υπερκατανάλωση που επεβλήθη ως αναγκαία και μάστιζε τόσα χρόνια την κοινωνία είναι καιρός να εγκαταλειφτεί ως «μοντέλο ανάπτυξης». Καιρός να ασχοληθεί ο κόσμος με πιο προσοδοφόρες ασχολίες και να μοιραστεί τις εργασίες αντί να σπαταλάει τη ζωή του δουλεύοντας και καταναλώνοντας άσκοπα. Όνειρα θερινής νυκτός στην ξαπλώστρα πλάι στο νυχτολούλουδο. Η αδράνεια του συστήματος είναι τόσο μεγάλη που δύσκολα αλλάζει αυτή η κατάσταση. Άλλωστε οι έμποροι, με νύχια και με δόντια απαιτούν «μέτρα» ενίσχυσης της κατανάλωσης, και δυστυχώς οι κυβερνήσεις υποκύπτουν. Διαλύουν οικογένειες και ενισχύουν την κατανάλωση, αντί να προστατέψουν οικογένειες και να αφήσουν το παρωχημένο πρότυπο ανάπτυξης να χαθεί στη λήθη.
Έτσι προβλέπεται να φύγει το έτος αυτό, ένα έτος που έφερε πολλά θετικά αλλά και πολλά αρνητικά συναισθήματα. ‘Ένα έτος που θα είχε όλε τα φόντα να λέγεται σωτήριο, αλλά με τόσα αρνητικά στην πολιτική και κοινωνική ζωή δεν δύναται να λάβει αυτόν το χαρακτηρισμό.

Εβδομάδα εργασιακών

Πώς γίνεται όμως πάντα να βάλλονται οι εργαζόμενοι; Αυτοί αποτελούν μόνιμα τη μήτρα του κακού. Βέβαια, εδώ πλέον αντί να θέλει δουλειά πολλή για να γυρίσει ο ήλιος, θέλει λεφτά πολλά, όσοι προσφέρουν την εργασία λοιπόν δεν είναι να τυγχάνουν τόσου σεβασμού, όσου όσοι προσφέρουν λεφτά!
Οι εργαζόμενοι λοιπόν βάλλονται από παντού. Ενώ οι επιχειρηματίες είναι οι αθώες περιστερές που πλήττονται συνέχεια από τους εργαζόμενους. Το γεγονός πως οι επιχειρηματίες είναι «οι κρατικοδίαιτοι» που απομυζούν επιδοτήσεις, που δεν κάνουν ούτε ένα αναπτυξιακό ή ερευνητικό έργο για λογαριασμό τους, αλλά η μόνη έννοια τους είναι πώς να πάρουν νέες επιδοτήσεις, να συμπιέσουν τους μισθούς και να αυξήσουν την εργασία των εργαζομένων απλά δεν τυγχάνει να είναι πρόβλημα. «Έτσι είναι τα πράγματα». Θεωρείται φυσιολογικό, εξ ου και το θράσος που περισσεύει μεταξύ των αλητών του συνδικαλιστικού φορέα τους. Ε ναι, ο ΣΕΒ συνδικαλιστικός φορέας είναι που λυμαίνεται και αυτός το ελληνικό κράτος με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο κατηγορεί τους υπόλοιπους συνδικαλιστές. Ψιλά γράμματα.
Κι έτσι, τη νύφη για μια φορά θα την πληρώσουν οι εργαζόμενοι. Εύκολα θύματα πλέον. Δεμένοι στα δάνεια και την καλοζωία δεν σφίγγουν το ζωνάρι για να διεκδικήσουν δικαιοσύνη. Υπόκεινται στους εκβιασμούς των επιχειρηματιών, και εξαναγκάζονται να το σφίγγουν σιγά σιγά και εκ των υστέρων για να μην χάσουν τα ψίχουλα που περισσεύουν. Ξέχασαν πλέον πως γίνονται οι διεκδικήσεις. «Εκπολιτίστηκαν» από την καλοπέραση. Οι επιχειρηματίες, ηθικοί αυτουργοί της κατάντια της Ελλάδας, θα παραμείνουν για μια ακόμα φορά στο απυρόβλητο, υποκρινόμενοι επιτυχώς τα θύματα των υπαλλήλων, δημόσιων και ιδιωτικών.

Χιονιάς!

Ο καιρός, χιονιάς! Μέχρι χτες με το πουκαμισάκι, σήμερα χωρίς πουλόβερ και παλτό δεν βγαίνεις από το σπίτι. Εδώ στο βουνό τουλάχιστον. Από τους δεκαοκτώ, σε μια μέρα στους οκτώ. Τέτοια απότομη υποβάθμιση ούτε η ελληνική οικονομία! Με τέτοιες θερμοκρασιακές πτώσεις αισθάνεσαι πως οι διεθνείς «οίκοι αξιολόγησης» (οίκοι είναι, αλλά όχι αξιολόγησης, αλλιώς θα έπρεπε να χαρακτηρίζονται) είναι πολύ επιεικείς με τη χώρα!

Αξιολόγηση… πόσο μεγάλη κουβέντα, πόσο παράλογη κουβέντα, αλλά αυτά δεν είναι της παρούσης. Το χριστουγεννιάτικο δέντρο είναι σχεδόν έτοιμο, και ο καιρός προσπαθεί να διορθώσει τα σπασμένα, αφού έφτασε μέσα Δεκέμβρη για να μπορέσει να αισθανθεί κανείς χειμώνα. Στο δέρμα, γιατί αρκετοί αισθάνονται μια βαρυχειμωνιά, αλλά αυτό δεν έχει να κάνει με τον καιρό.

Αν χιονίσει κι όλας, και προσφέρει έτσι όλο το Χριστουγεννιάτικο πακετάκι, θα ξεφύγει λίγο ο κόσμος από την αναμπουμπούλα. Θα χρειαστεί άλλωστε τότε να κινηθεί και με λίγο χαμηλότερους ρυθμούς, σε πείσμα όσων προσπαθούν να επιβάλλουν αυξημένους! Άλλωστε για φέτος προετοιμάζεται για μια ακόμα φορά, χρόνια μετά την τελευταία, μεγάλη μάζωξη και στο σπίτι, πέρα από αυτές στων συγγενών!
Ο καιρός να πάει μόνο καλά…
Άντε λοιπόν, καλό χειμώνα, μιας και σήμερα μπορούμε να το πούμε και να το εννοούμε, όχι απλά να το ευχόμαστε τύπεις και άκαιρα!

Ανακαλύψεις

Πράσινα ανθρωπάκια δεν βρέθηκαν. Προς μεγάλη απογοήτευση όσων ανήκουν στην σφαίρα της δημοσιογραφικής σόουμπίζ, οι οποίοι θα το χαιρόταν να έχουν να παρουσιάσουν και τα τερτίπια των πράσινων επωνύμων δίπλα σε αυτά των επωνύμων. Άσε που και τα ριάλιτι σόουζ θα έπαιρναν άλλη διάσταση, αυξάνοντας την οικονομική πίτα των καναλιών.
Αλλά δυστυχώς η φύση, για μια ακόμα φορά απογοήτευσε τους ματαιόδοξους ανθρώπους. Αλήθεια, γιατί «ανθρωπάκια»; Το πράσινα είναι κατανοητό. Ένας οργανισμός που έχει ακολουθήσει ένα εντελώς διαφορετικό εξελικτικό μονοπάτι έχει πάρα πολύ μεγάλες πιθανότητες να έχει κάποιο χρώμα διάφορο του σομόν, του μαύρου ή του ωχρού. Το να έχει ανθρώπινη όψη είναι μάλλον απίθανο. Για να έχει τεχνολογία το μόνο κοινό σημείο που ίσως θα έχει με τον άνθρωπο θα είναι ο αντίχειρας στην απόληξη ενός τουλάχιστον άκρου του, αλλά και αυτό δεν είναι κάτι το δεδομένο. Πόσο μάλλον η ανθρώπινη όψη.

Το σημαντικότερο όμως που πρέπει επιτέλους να γίνει κατανοητό μετά από αυτή την ανακάλυψη είναι πως ένας οργανισμός μπορεί όχι μόνο να έχει διαφορετική όψη και φυσιολογία, κάτι που ο άνθρωπος το γνωρίζει επειδή ισχύει στον κόσμο γύρω του, αλλά ακόμα και τα δομικά χαρακτηριστικά του μπορεί να είναι διαφορετικά. Μπορεί, άκουσον άκουσον, να έχει και δηλητήριο στο σώμα του, κάτι που ακόμα και η επιστημονική κοινότητα σε μεγάλο βαθμό, που θεωρητικά διαθέτει το πιο ανοιχτό πνεύμα, δεν θεωρούσε δυνατό.
Το σημαντικότερο που υποδηλώνει η ανακάλυψη αυτή είναι πως ο κόσμος γύρω μας δεν είναι δεδομένος. Αποτελεί ένα χαστούκι σε όσους θεωρούν πως «έτσι είναι» τα πράγματα. Θα έπρεπε να αποτελέσει σίγουρα πηγή έμπνευσης για όσα ισχύουν στην ανθρώπινη κοινωνία και για τις λύσεις που δίνονται στα προβλήματά της, προβλήματα που δημιουργούνται από καταστάσεις «δημιουργήματα» και όχι φυσικές αιτίες. Αλλά η αδράνεια του ανθρώπινου μυαλού είναι πολύ μεγάλη και δυστυχώς αδυνατεί να διακρίνει κάτι έξω από τα τετριμμένα. Εδώ ο περισσότερος κόσμος αδυνατεί να κατανοήσει πως το μεγαλύτερο μέρος των μηχανημάτων που χρησιμοποιούνται στη γη, είτε δεν δουλεύουν, είτε δεν έχουν την ίδια αποδοτικότητα στο διάστημα, μα… λόγω διαφορετικής βαρυτικής επιτάχυνσης και δύναμης φυσικά! Μένει με το στόμα ανοικτό όταν μαθαίνει πως τα εργαλεία της ανθρωπότητας πρέπει να σχεδιαστούν εκ νέου για να δουλέψουν κάπου αλλού πέραν μιας περιορισμένης λωρίδας γύρω από την επιφάνεια της γης! Προφανώς λοιπόν και το ότι ένας οργανισμός μπορεί να έχει αρσενικό «στις φλέβες» του αποτελεί μυθοπλασία, ενώ το ότι η κοινωνία μπορεί να δομηθεί και να δουλέψει και αλλιώς αποτελεί φυσικά μια ουτοπία για τον μέσο άνθρωπο του σήμερα.
Ένα είναι σίγουρο: ένας εξωγήινος πολιτισμός όχι μόνο θα απαρτίζεται από όντα εντελώς διαφορετικά από τον άνθρωπο, αλλά πιθανότατα θα έχει υιοθετήσει διαφορετικές ηθικές αξίες και διαχειριστικά σχήματα. Και πιθανότατα, αν η ανθρωπότητα συνεχίσει να έχει παρωπίδες στον τρόπο με τον οποίο υιοθετεί διαχειριστικά σχήματα, ο πόλεμος ανάμεσα στα είδη θα είναι αναπόφευκτος. Στην περίπτωση δε, που και οι εξωγήινοι θα παρουσιάζουν την ίδια παρωπιδική συμπεριφορά…

Παιδεία και σκουπίδια

Η χρονιά αναμενόταν εξ αρχής «θερμή», αλλά έκλεψαν το εναρκτήριο λάκτισμα άλλες ευρωπαϊκές χώρες, στις οποίες οι φοιτητές ξεσηκώθηκαν πολύ πριν τα φυντάνια για τις περικοπές και την εμπορευματοποίησης της παιδείας.
Τα φυντάνια όμως ακολούθησαν. Με στόχο να καθαριστούν οι αίθουσες η σημερινή κατάληψη. Όχι για να γίνει η δουλειά δηλαδή, αλλά για να πιεστούν οι υπεύθυνοι. Και με στόχο να αντληθούν τα κονδύλια για πληρωμές ανθρώπων οι οποίοι προσπαθούν, αλλά η πολιτεία αναβάλει τις υποχρεώσεις της στις καλένδες. Πάλι τα φυντάνια χαμένα είναι, αλλά τα αιτήματά τους είναι σοβαρά και σίγουρα μη κομματικά, αν και πολιτικά.
Αλήθεια φέρουν κι αυτά την ευθύνη, καφέ, τσιγάρο και φαΐ μέσα στις αίθουσες προφανώς και υποδηλώνει ένα είδος ασέβειας προς το χώρο και για όσα αυτός προορίζεται. Πώς να μην γεμίσει το καλάθι, να μην ξεχειλίσει, και να μην μετατραπεί το μισό δάπεδο σε σκουπιδότοπο; Όμως φταίει πρώτα η πολιτεία, δεν διαθέτει κονδύλια για καθαρισμό, καθαρίστριες δεν υπάρχουν, γιατί αν υπήρχαν θα «μεταλλασσόταν» γρήγορα σε διοικητικό προσωπικό, άσε που θα κόστιζαν παραπάνω από μια σύμβαση με ιδιωτική επιχείρηση. Όμως ακόμα και αυτή λειψή μέσα στην οικονομική κρίση. Φτάνουν δε φτάνουν τα χρήματα για τις εργατοώρες που χρειάζονται οι διάδρομοι. Οι υπεύθυνοι της εταιρίας φροντίζουν ώστε να υπάρχει «προϊσταμένη» που δεν επιτρέπει την είσοδο των καθαριστριών στις αίθουσες. Ακόμα και αν κάποιες φιλοτιμούνται και δεν θέλουν να βλέπουν τα φυντάνια μέσα στη βρώμα.
Κι αυτά πάλι, όταν η πολιτεία τους φέρεται σαν να είναι γουρούνια, γιατί να περιμένει κανείς να φερθούν καλύτερα; Γιατί να σεβαστούν το χώρο; Γιατί να μην φερθούν κι αυτά ως «γουρούνια»; Αυτήν την παιδεία άλλωστε διδάσκονται. Επαγγελματική κατάρτιση, στεγνά και παρωπιδικά, κι από παιδεία… Ας όψονται η Αννούλα κι ο Γιαννάκης που ασελγούν στο ψυχοραγόν κουφάρι της παιδείας…
Περικοπές, άκριτες περικοπές στο δημόσιο, χωρίς κανείς να αντιλαμβάνεται σε τί οδηγεί η συνεχής προσπάθεια συμπίεσης του κόστους. Κι όσο και αν προσπαθεί κάποιος να κρατήσει σε υποφερτά επίπεδα ένα γραφείο και ένα εργαστήριο, πώς μπορεί, όταν οι χώροι δέχονται καθημερινά την επίσκεψη μερικών δεκάδων;
Αλλά γιατί να αναζητηθεί η παιδεία στα είκοσι; Γιατί να μην αναζητηθεί νωρίτερα; Στα οκτώ ας πούμε που ο μικρός Στεφανάκος είπε στη μαμά του ότι αγαπάει τα χρήματα πιο πολύ από τους γονείς του; Μιας και με αυτά μπορεί να αγοράσει παιγνίδια από τα τζάμπο; Να παιδεία! Να πως ξεκινάει η θεσμοθέτηση αξιών!
Πόσο άσχημο ακούστηκε στ’ αυτιά των παρευρισκομένων, πόσο αληθινό όμως, όλοι σήμερα πατούν επί πτωμάτων γι’ αυτά, παντού διδάσκεται κατανάλωση και διαφημίζονται εταιρίες, και τα μπραντ νέιμς έχουν σκεπάσει και αποκρύψει κάθε τι το ανθρώπινο, το φυσικό, η ανθρωπότητα ζει στον ξέφρενο, εικονικό κόσμο του χρήματος και της κατανάλωσης.
Αυτή είναι η παιδεία της σημερινής κοινωνίας που ζει μέσα σε απαστράπτοντα εμπορικά κέντρα, γεμάτα με πολύχρωμα στολίδια και ποικιλία από μάρκες και προϊόντα, δαπανώντας όσο το δυνατό λιγότερες ώρες σε βρώμικα και άχρωμα σχολεία και πανεπιστήμια, τα οποία προσφέρουν απλές, στερεότυπες «οδηγίες χρήσεως» για μελλοντικές επαγγελματικές θέσεις, στοχεύοντας απλά σε μια καλή οικονομική αποκατάσταση, ώστε να μην χρειαστεί να ελαττωθούν οι ώρες που δαπανώνται στα αστραφτερά mall και στα «διασκεδαστήρια».

Απολογισμοί

Ένας από τους σίγουρα χαμένους των εκλογών πάντως ήταν τα φυντάνια. Τρεις βδομάδες απουσίας, θα περίμενε κανείς ότι θα ασχολούνταν τουλάχιστον το ένα δεύτερο από τις ώρες που έχασαν με τη μελέτη και ας αφιέρωναν το υπόλοιπο δεύτερο στη διασκέδαση. Ανέκδοτο ήταν αυτό. Το ένα δέκατο αυτών κουτσά στραβά, το προηγούμενο βράδυ, «μελέτησαν» το σύστημα και επίλυσαν τις εξισώσεις. Δηλαδή κατέγραψαν τη λύση, αλλά οι απαντήσεις; Η κρίση περί της αποτελεσματικότητας των συγκρινόμενων μεθόδων; Ε αυτά ήθελαν πράξεις και… κριτική σκέψη και μέσα στη μαύρη νύχτα της χτεσινής…
Όταν παίρνεις στα χέρια πάντως το πολυπόθητο γραπτό, κουράζεσαι υπερβολικά με το να βλέπεις συνεχή ορθογραφικά λάθη, λες και γίνονται επίτηδες. Το αι έχει καταργηθεί, τη θέση του έχει πάρει το ε, αλλά μιας και η γραμματική επιβάλλει και μερικά από δαύτα, πετάμε στην τύχη κάποια, στον πληθυντικό ας πούμε! Πολλοί αυτοί, πολλά τα γράμματα του αι, ταιριάζει μάλλον. Και τα ι, γιατί είναι τόσα πολλά και μας μπερδεύουν; Και πάει λέγοντας, και η κούραση συσσωρεύεται και μια διάθεση να πεταχτεί το γραπτό στο πάτωμα, όχι μόνο για τα ορθογραφικά, τα οποία θολώνουν το μάτι, αλλά και για τα συντακτικά, όπου εξαναγκάζουν το μυαλό να προσπαθεί να αποκρυπτογραφήσει το κείμενο, αντί να το αναγνώσει, αναπτύσσεται και κυριεύει την ύπαρξη, και ο μόνος λόγος για τον οποίο δεν λαμβάνει υπόσταση είναι ο όποιος σεβασμός απαιτείται απέναντι στο κείμενο ενός φυντανιού. Ένας σεβασμός που λογικά θα έπρεπε να είναι αμοιβαίος, αλλά μάλλον μονόπλευρος καταλήγει.
Να ήταν έτσι άραγε πάντα; Αν ήταν, ήταν σε έναν άλλο κόσμο, στον οποίο δεν συμμετείχες. Κι ας ανακουφίστηκες όταν καταργήθηκε το πολυτονικό, παρότι είχε κι αυτό τη χρησιμότητά του. Όχι, ό,τι και αν λέει ο «μέσος άνθρωπος», τίποτε δεν είναι άχρηστο. Ίσως απλά να μην αξιολογείται ως σημαντικό, με βάση τα σημερινά κριτήρια, αλλά χρήσιμο είναι. Και δεδομένου ότι τα κριτήρια συχνά αλλάζουν, καλό είναι να αποφεύγονται οι καταργήσεις και οι χαρακτηρισμοί.
Άλλωστε, τη στιγμή που παγκοσμίως εγκαταλείπονται οι «μη-ανταποδοτικές» επιστήμες, με βάση τα κριτήρια της αγοράς πάντα, ενθαρρυντικό ακούγεται πως στη Βρετανία γίνεται εκστρατεία επιστροφής των λατινικών και αρχαίων ελληνικών. Βοηθάνε λέει στην ανάπτυξη του πνεύματος λένε, ευτυχώς κάποιοι άλλοι, γιατί αν το έλεγαν έλληνες θα χαρακτηριζόταν ως συντηρητικοί κι οπισθοδρομικοί. Όπως και όλα όσα διδάσκεται κάποιος βοηθάνε στην κατανόηση μηχανισμών και στην ανάπτυξη πολυδιάστατων τρόπων σκέψης. Άρα και στην επίλυση προβλημάτων. Αλλά σήμερα βλέπεις τα φυντάνια κάθε μέρα, πολλάκις, πολλάκις την ώρα θα έλεγε κανείς, αναρωτιούνται: Πού θα μας χρησιμέψει αυτό; Πουθενά παιδί μου, κοιμήσου εσύ και η τύχη σου θα δουλέψει, θα τα λύσει όλα!
Κι ύστερα, τί τραγικό, αναγκάζεσαι να «διδάξεις» πως σημασία, από τις σημερινές επιχειρηματικές πρακτικές, δίδεται στην βέλτιστη οικονομική λειτουργία του ελέγχου ποιότητας, καθώς η ποιότητα αποτελεί ανταγωνιστικό πεδίο ανάμεσα στις επιχειρήσεις. Αν κριθεί όμως οικονομικότερο να πουλάει η επιχείρηση προϊόν χειρότερης ποιότητας από αυτό που μπορεί να παράγει, αυτό είναι θεμιτό και επιδιωκόμενο. Αυτό, σε συνδυασμό με το ότι η ποιότητα είναι σχετικό μέγεθος και μετράται πάντα συγκριτικά, δεν δημιουργεί ένα εκρηκτικό μείγμα; Ποιότητα, παρωχημένη ιδέα. Σημασία άλλωστε έχει η δημιουργία εμπιστοσύνης και όχι η ποιότητα αυτή καθ’ εαυτή. Με τους νόμους της αγοράς μια χαρά συμφωνούν όλα αυτά, με την κοινωνία όμως γιατί συμφωνούν; Με την ηθική και το μεράκι πάντως διαφωνούν κάθετα. Αλλά η ηθική και το μεράκι αποτελούν μάλλον και αυτές παρωχημένες ιδέες.

Κι ύστερα σου λένε: μάθε παιδί μου γράμματα…

Νοεμβριανά

Ήρθε και η 17η και πέρασε. Πιο «τζούφια» επέτειος δεν υπήρξε, τα τελευταία χρόνια τουλάχιστον. Γιατί άραγε; Εντάξει, ατόνησαν τα συνθήματα, αλώθηκαν από το χρήμα και το κέρδος, αλλά τόσο χαμηλά πια έπεσαν οι ιδέες και οι φόροι τιμής; Πέρασαν στη μεταμεσονύχτια ζώνη αφιερωμάτων; Για τα ιδιωτικά κανάλια ούτως ή άλλως δεν είναι παράξενο, η ιδεολογία τους είναι η καινούργια, κέρδος και χρήμα, όχι παιδεία κι ελευθερία, συνεπώς η απουσία εκπομπών που δεν φέρνουν χρήμα είναι αναμενόμενη, όσο και αν αυτές αποτελούν παιδεία. Είναι η εποχή των ριάλιτι σόους άλλωστε. Αλλά τίποτε δεν έγινε από θεσμούς και κοινωνία για να αποταθεί φόρος τιμής; Τίποτε αξιόλογο για να αναφερθεί ως είδηση; Το πολυτεχνείο «δεν πουλάει πιά»;
Ήρθε κι ο νέος προϋπολογισμός. Μείωση του τουριστικού ΦΠΑ. Μπορεί κάμποσοι έλληνες να μην έχουν να φάνε, να στερούνται ψωμιού και παιδείας, την ελευθερία την έχασαν πολύ παλιότερα, τότε που χρεώθηκαν στις τράπεζες για την γιαλατζί ανάπτυξη της «οικονομίας», αν και η αλήθεια να λέγεται, η ελευθερία του τόπου τούτου έχει χαθεί αιώνες πριν, αλλά τουλάχιστον όλοι οι έλληνες, πεινασμένοι χορτάτοι, θα πληρώνουν φθηνό ξενοδοχείο. Το γαλατάκι του μωρού θα συνεισφέρει στον κρατικό κορβανά, αλλά όχι και οι τουριστικές επιχειρήσεις, που στην τελική δεν είναι και τόσο απαραίτητες όσο το γαλατάκι. Λέγεται πως έτσι θα έρθει περισσότερο γαλατάκι, τελικά. Τελικά όμως, όχι τώρα· κάποτε και μόνο αν συντρέξουν και μερικοί άλλοι, μυριάδες, παράγοντες. Η πιθανότητα να παραχθεί κατευθείαν αυτό το γαλατάκι αντί να έρθει στο μέλλον δεν περνάει απ’ το μυαλό κανενός «πολιτικού»…
Το κράτος δε, νομιμοποιεί για ακόμα μία φορά το ξέπλυμα μαύρου χρήματος. Μετά την περαίωση, τώρα μπορεί ο έλληνας να αγοράσει και πρώτη κατοικία με χρήματα που «δεν έχει». Που δεν μπορεί να δικαιολογήσει. Αλαλαγμός, μια τέτοια τακτική θα φέρει περισσότερο χρήμα στο κράτος, αλλά και στην αγορά! Τελικά. Πάλι τελικά. Το γαλατάκι του μωρού πάντως θα του το αποφέρει εξ αρχής το χρήμα. Όλα κι όλα. Πάνω απ’ όλα οι σωστές προτεραιότητες. Σε αυτό το κράτος αλήθεια πώς να τηρηθούν οι νόμοι όταν κάθε τρεις και λίγο νομιμοποιείται η παρανομία; Όχι ότι ο νόμος είναι κάτι το a priori αποδεκτό προς ακολούθηση, αυτά ισχύουν μόνο για τις εντολές βίβλου θρησκείας, αλλά ο νόμος παραμένει εργαλείο της πολιτείας. Η οποία καθημερινά κλείνει το μάτι και νομιμοποιεί την ανηθικότητα και την παρανομία. Η χείριστη μορφή του «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» βρίσκεται ήδη σε εφαρμογή.
Ο κύριος ΣΕΒ από την άλλη ζητάει απολύσεις στο δημόσιο και ακόμα και ο υφυπουργός των οικονομικών τον σιγοντάρει. Ο κύριος ΣΕΒ άλλωστε χύνει κροκοδείλια δάκρια για τους εργαζόμενους. Τους οποίους ο ίδιος απέλυσε, όχι κάποια κρίση. Όλα κι όλα, πάνω απ’ όλα οι προτεραιότητες. Το χρήμα πάνω από τον άνθρωπο. Το δημόσιο λοιπόν κατηγορείται για τη μεγάλη μαύρη τρύπα. Τον κύριο ΣΕΒ θα τον εγκαλέσει κανείς στην τάξη; Θα του αποδώσει τα πρόστιμα που έχει πληρώσει το ελληνικό κράτος για τις ατασθαλίες των μελών του; Θα του αποδώσει το κόστος όλων των μέτρων που έλαβε το κράτος για να αποκαταστήσει τις κοινωνικές και περιβαλλοντικές ζημιές που προκάλεσαν; Το κόστος των πρακτικών τους που έφεραν την οικονομία σε αυτό το σημείο; Δεν φαίνεται κάτι τέτοιο στον ορίζοντα πάντως, κι αυτά τα σπασμένα το έρμο το γαλατάκι θα τα βγάλει! Ακόμα και οι κρατικοί λειτουργοί τον σιγοντάρουν τον κο ΣΕΒ, ψιθυρίζοντας πως δεν μπορεί ο ιδιώτης να στηρίζει το δημόσιο. Λες και δεν είναι ο ιδιώτης αυτός που συστηματικά αποφεύγει να αποδίδει τα του καίσαρος τω καίσαρι, ενώ στην πράξη το μόνο στήριγμα του δημοσίου είναι οι πολίτες του, οι οποίοι όμως… σήμερα ιδιωτεύουν. Χάος, νέα τάξη πραγμάτων. Και οι σωστές προτεραιότητες στις αξίες.
Αλλά καλύτερα έτσι. Άλλωστε το γαλατάκι σε λίγο δεν θα έχει καν ζήτηση μιας και ο κόσμος δεν θα έχει καν χρόνο για ο,τιδήποτε άλλο πέραν της «εργασίας» του. Δουλεία είναι ο σωστός όρος, ούτε καν δουλειά. Πού καιρός για παιδιά και οικογένεια. Παρωχημένες ιδέες άλλωστε, μόνο η καριέρα και η «διάσωση του χρηματοπιστωτικού» μετράει. Ή θα έχει άπλετο χρόνο αλλά φράγκο στην τσέπη κανένα. Οπότε μία η άλλη. Τελικά ούτε το γαλατάκι θα τα αποφέρει αυτά τα χρήματα και όλοι θα είναι ευχαριστημένοι. Το κράτος θα πάψει να υπάρχει. Μετά η κοινωνία και ούτω καθ’ εξής…
Την ώρα λοιπόν που αρχίζουν πλέον ανοιχτά να ξεσηκώνονται οι φοιτητές σε όλο τον (δυτικό) κόσμο για την εμπορευματοποίηση της παιδείας, αυτής που έπαψε πια να υπάρχει δηλαδή εδώ και καιρό, ας μη στρουθοκαμηλίζουμε, η μικρή Αννούλα παίζει με τον μικρό Γιαννάκη πάνω από το ψυχορραγών κουφάρι της ελληνικής παιδείας σκαλίζοντάς της περίτεχνη ταφόπλακα για τα ελληνικά πανεπιστήμια.

[Ήρθε το σημείωμα της περαίωσης. Στάλθηκε για ανακύκλωση!

Περάστε να με ελέγξετε και μετά πάρτε τα από αυτούς που πραγματικά χρωστάνε…]

Χρήμα, χρήμα, χρήμα

Ήρθε να αντικαταστήσει το ψωμί, παιδεία, ελευθερία. Κάποτε τραγουδούσαν πως για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή, αλλά σήμερα εφευρέθηκε το ρητό: Το χρήμα κάνει τον κόσμο να γυρνάει. Μόνο που στην πρώτη περίπτωση, με δουλειά παραγόταν τα προς το ζην, ενώ σήμερα, παρότι η παραγωγή και τα μέσα αρκούν για να καλύψουν τις ανάγκες του συνόλου της ανθρωπότητας, το χρήμα εξασφαλίζει πως μόνο ένα μικρό μέρος της θα καλύπτει τις ανάγκες του, ενώ το υπόλοιπο απλά θα αγωνίζεται, ή θα πεθαίνει. Απλά και ανθρώπινα.
Όλες οι μεγάλες ιδέες της ιστορίας αντικαταστάθηκαν από το κέρδος και αυτό είναι που φιγουράρει πια πρώτο στις απαιτήσεις όλων. Και η ανθρωπότητα, επίπεδη αξιών, ψάχνει την κινούσα δύναμη που θα κυλήσει τα αγαθά να τα διανείμει στο σύνολό της. Ποιός ν’ ασχοληθεί πια με την παιδεία και την ελευθερία; Με στόχο το χρήμα αδιαφορεί και καταπνίγει την πρώτη και για το χρήμα απαρνείται τη δεύτερη.
Σήμερα, ημέρα τιμής προς όσους έχασαν τη ζωή τους για αυτές τις ιδέες, κανένας δεν ασχολήθηκε με την ελευθερία και την παιδεία. Πρωταγωνιστικό ρόλο και πάλι έπαιξαν το χρήμα, τα σπρεντς, τα δάνεια και λίγη από τη δόξα έκλεψε η απήχηση των ελληνικών πανεπιστημίων στην αγορά εργασίας. Παιδεία και ελευθερία πουθενά.
Και όλα αυτά σε μια Ευρώπη που ξεκίνησε την πορεία της με σημαία της τον άνθρωπο για να καταλήξει να γίνει η αριθμολάγνα πόρνη του διεθνούς τραπεζικού συστήματος. Η ήπειρος των καριεριστών που δεν διαθέτουν χρόνο για τα κοινά, που επαφίενται σε διαχειριστές για να κυβερνηθούν, που έχασαν την ιδιότητα του πολίτη· η ήπειρος που γέννησε την πολιτική και την κατάντησε υποδεέστερη της κερδοφορίας. Η ήπειρος που γέννησε τη δημοκρατία και την εκφύλισε σε εκλεκτορική μοναρχία, η ήπειρος που ανέδειξε την εκκλησία του δήμου για να ανάγει την καριέρα ως αυτοσκοπό του ανθρώπου και να ακολουθήσει, απεμπολώντας κάθε πολιτική, το ανταγωνιστικό παιγνίδι, στραγγίζοντας τους κατοίκους της από χρόνο και πολιτική ταυτότητα και εκμηδενίζοντας την συμμετοχή τους στα κοινά. Η ήπειρος στην οποία ο άνθρωπος γεννήθηκε ως ον πολιτικό και κατέληξε να γίνει τυχοδιώκτης χρυσοθήρας.
Για ποιά κοινωνία μιλάμε και για ποιά ιδανικά; Για ποιό πολυτεχνείο και για ποιά επανάσταση; Πόσα ευρώ θέλεις για να επαναστατήσεις;

Πάει κι αυτή…

Η εκλογική αναμέτρηση. Πέρασε, και δεν έφερε νέο εκλογικό πυρετό στη χώρα. Να ησυχάσουν και οι αγορές γιατί μια μικρή βαρυστομαχιά την είχαν τούτες τις μέρες: Θα κάνουν οι αχώνευτοι εκλογές; Να τους ανεβάσουμε κι άλλο τα σπρεντςςςς;

Θετικό: Τουλάχιστον ένας εκ των υπευθύνων για τα «πάρτι» εκατομμυρίων πήγε σπίτι του. Οριστικά ίσως;
Αρνητικό: Όλο το πολιτικό σκηνικό πανηγυρίζει. Όχι ότι είναι αρνητικοί από μόνοι τους οι πανηγυρισμοί και τα χαμόγελα, αλλά όταν οι κάτοικοι της χώρας σφίγγουν τα δόντια τους, αγγίζει ολίγο από ύβρη ο πανηγυρισμός των πολιτικών. Ο όρος «πολίτες», αν και ήρθε πρώτος στο μυαλό, δεν χρησιμοποιήθηκε. Eσκεμμένα. Πολύ λίγοι από τους κατοίκους αυτής της χώρας είναι πολίτες, οι υπόλοιποι ιδιωτεύουν. Μάλιστα, ιδιωτεύουν πολλοί περισσότεροι απ’ όσοι απείχαν, αλλά οι πολιτικοί τους διαχειρίζονται όλους.
Πανηγυρίζει λοιπόν ο πολιτικός κόσμος για τα «μηνύματα της κάλπης», δηλαδή για την προσπάθεια μέσω δημοσκοπήσεων και αναλύσεων να «ερμηνευτεί η λαϊκή βούληση». Αλήθεια, αν όντως ήθελαν να ερμηνεύσουν τη λαϊκή βούληση γιατί δεν κάνουν δημοψηφίσματα; Όχι ότι και αυτά δεν θα τύγχαναν ερμηνειών και παρερμηνειών, αυτά άλλωστε είναι που έχουν ως προαπαιτούμενο την ύπαρξη πολιτών και όχι ιδιωτών, αλλά τουλάχιστον θα παρείχαν πιο εμπεριστατωμένες ερμηνείες. Και παρερμηνείες. Αν και θα ελλόχευαν και τον κίνδυνο να υποδηλώσουν κάθετη αντίθεση με την ακολουθούμενη πολιτική, τέτοια που να μην χωράει παρερμηνείες.
Ενώ τώρα υπάρχουν ασφαλείς τρόποι να αναλυθεί ο κώνωπας και ν’ αποκτήσει προβοσκίδα. Μεγάλο ποσοστό των κατοίκων λοιπόν θεωρεί πως η κυβέρνηση «νομιμοποιείται να λάβει νέα μέτρα». Ενδιαφέρουσα διατύπωση, ειδικά αν σκεφτεί κανείς πως η νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση έχει ως αντικείμενο να λαμβάνει μέτρα και να διαχειρίζεται το κράτος. Για όλη την τετραετία. Το αποτέλεσμα της κάλπης αυτής δεν έχει καμία σχέση με την κυβέρνηση. Άλλο αν θα το σκεφτόταν και δεύτερη φορά πριν τα λάβει, μιας και ως γνωστόν, όσο οι βουλευτές δρουν σαν πειθήνια όργανα, η κυβέρνηση έχει το μαχαίρι και το καρπούζι και σφάζει όπου και όσο θέλει, και άλλο αν «νομιμοποιείται». Η νόμιμη κυβέρνηση δεν χρειάζεται νομιμοποίηση. Και το πανηγύρι στο χώρο της παραφιλολογίας της (παρ)ερμηνείας της ψήφου και της αποχής συνεχίζεται ακάθεκτο.
Το ίδιο και τα μέτρα της τρόικας και των εταίρων. Ο παγκόσμιος οικονομικός πόλεμος κρατεί καλά και καταστρέφει ανθρώπους, οικογένειες, κοινωνίες ολόκληρες. Στο όνομα του «φιλελευθερισμού» και του καπιταλισμού. Αλλά αλήθεια, διαχρονικά, στο όνομα της ελευθερίας δεν έγιναν και τα περισσότερα εγκλήματα;
Τί κι αν οι μπότες των ισχυρών πατούν λαιμούς και στύβουν ανθρώπους, τί κι αν η παγκόσμια παραγωγή υπερκαλύπτει τις ανάγκες του συνόλου της ανθρωπότητας; Πιστοί στο ισχύον χρηματοπιστωτικό σύστημα, στο ισχύον καπιταλιστικό διαχειριστικό σύστημα και στην «ελευθερία της αγοράς» οι πολιτικοί διαπράττουν εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας προς ίδιον όφελος. Των ιδίων και των ημετέρων δηλαδή. Και με τους κατοίκους να ιδιωτεύουν και να «διαμαρτύρονται» από τον καναπέ, όπως προστάζει ο σύγχρονος «πολιτικός πολιτισμός», ποιός ο λόγος να μην χαμογελούν και να μην πανηγυρίζουν οι πολιτικοί, την ώρα που κατεργάζονται, υπογράφουν και εξασφαλίζουν ένα δυστυχέστερο μέλλον για τους κατοίκους του τόπου και του πλανήτη ολόκληρου.

«Εκλογολογία»

Η πρώτη Κυριακή των εκλογών πέρασε. Η δεύτερη έρχεται. Όλο το πολιτικό σύστημα σε αυτή λογαριάζει απ’ ότι φαίνεται. Οι πολίτες επίσης φαίνεται να την είχαν δεδομένη. Από απόψεως δημοκρατικών θεσμών, αυτό το δεδομένο της δεύτερης Κυριακής, τί μήνυμα στέλνει άραγε;
Διότι όλοι πήραν το μήνυμά τους, το οποίο ήταν μήνυμα νίκης, για όλους, για μια ακόμα φορά. Σε αυτή τη δημοκρατία όλοι κερδίζουν και όλοι φυσικά αποζητούν αυτοδυναμία και παντοδυναμία. Γιατί λοιπόν να ονομάζεται δημοκρατία; Η δε πολιτική που ακολουθείται είναι η ίδια: φιλελευθερισμός των αγορών και οικονομική διακυβέρνηση. Απλά τα πρόσωπα αλλάζουν. Παγκοσμίως. Πού είναι λοιπόν η δημοκρατία; Εκτός και αν η πλειοψηφία των πολιτών είναι πεπεισμένη για την αναγκαιότητα εφαρμογής αυτής της «πολιτικής»: της υπερίσχυσης του χρήματος και της αγοράς έναντι της πολιτικής. Τότε ναι, θα ήταν δημοκρατία. Αντιστρέφοντας, αν η πλειοψηφία των πολιτών δεν είναι πεπεισμένη για την αναγκαιότητα αυτής της πολιτικής, τί πρέπει να ψηφίσει για να αλλάξει αυτή η πολιτική; Άκυρο; Λευκό; Αποχή; Με αυτές τις επιλογές σίγουρα δεν βγαίνει κυβέρνηση που θα αλλάξει το πολιτικό σκηνικό. Άρα ή ο κόσμος χειροκροτεί την οικονομική διακυβέρνηση της φιλελεύθερης αγοράς, ή απλά αδιαφορεί, ή αναγνωρίζει πως η ψήφος στην πράξη δεν έχει ισχύ. Αυτά κοιτώντας το σύνολο του εκλογικού αποτελέσματος και όχι τις στατιστικές που επιτρέπουν σε κάθε κόμμα να τις βλέπει απ’ όποια οπτική του αρέσει. Αν όμως αδιαφορεί, ή αν απλά αντιλαμβάνεται πως ό,τι ψήφο και να δώσει, η κατάσταση δεν αλλάζει, τότε προφανώς και το πολίτευμα δεν είναι δημοκρατικό.
Άλλωστε, στην υπόθεση εργασίας ότι θα κυβερνήσουν τα κόμματα διαμαρτυρίας, αν ληφθεί υπ’ όψη η παγκοσμιοποιημένη αγορά, η Ελλάδα θα μείνει στο περιθώριο. Διότι το ίδιο δίλημμα σε τελευταία ανάλυση το έχει όλος ο κόσμος, όχι μόνο Ελλάδα. Ίσως το ερώτημα θα πρέπει να πάει πιο πίσω, είναι δυνατό όλος ο κόσμος να αποζητά την οικονομική διακυβέρνηση έναντι της πολιτικής; Ή μήπως αυτό είναι κάτι στο οποίο σύρεται λόγω του ισχύοντος γίγνεσθαι; Άλλωστε, όπως οι ίδιοι οι πολιτικοί παραδέχονται, η συνείδηση των πολιτών διαμορφώνεται με βάση το πλαίσιο δραστηριοποίησης το οποίο τους διατίθεται. Δύσκολο για το ανθρώπινο μυαλό, αλλοτριωμένο από την καθημερινότητα του, να διανοηθεί πέρα από τα δεδομένα. Κι όσο λιγότερο χρόνο έχει το μυαλό για σκέψη, τόσο λιγότερο ενδιαφέρεται να αμφισβητήσει τους παγιωμένους κανόνες της πραγματικότητας, για να προσπαθήσει να διακρίνει πιθανά νέα σχήματα. Μπορεί να διανοηθεί ο μέσος άνθρωπος τί συμβαίνει σε συνθήκες έλλειψης βαρύτητας; Όχι. Μπορεί να αντιληφθεί πραγματικά τί συμβαίνει σε διαφορετικού τύπου συστήματα διακυβέρνησης; Όχι, να νοιώσει δεν μπορεί, μόνο να «κρίνει με βάση όσα ακούει» μπορεί. Τα οποία τα ακούει από το ισχύων σύστημα, το οποίο, φυσιολογικότατα, ευλογεί τα γένια του και υποσκάπτει κάθε τι διαφορετικό. Οι πιθανές μεταβολές του δε, σίγουρα θα οδηγήσουν σε συγκρούσεις και δυσκολίες, θα βγει ο κόσμος «από τη βολή του», οπότε η απλή, «φυσιολογική επιλογή» παραμένει η προσπάθεια διαχείρισης των δυσκολιών του παρόντος, ακόμα και αν αυτή είναι ανέφικτη. Κι έτσι η δημοκρατία μετατρέπεται απλά σε εναλλαγή προσώπων. Να κυβερνήσουν με παρόμοιες πολιτικές οι μεν, και να τιμωρηθούν για τις κλοπές τους οι δε. Και τούμπαλιν την επόμενη ή παρεπόμενη τετραετία.
Και τώρα τί θα γίνει στο δεύτερο γύρο λοιπόν; Που πρέπει να αποφασίσει κανείς μεταξύ δύο φιλελεύθερων στην πράξη κομμάτων, ψεύτικων στα λόγια, για να κυβερνήσουν τμήματα της Ελλάδας; Ποιος έκλεψε λιγότερα; Τελικά θέμα πολιτικής ή δικαιοσύνης είναι οι κυβερνήσεις; Αλλά οι εκλογές είναι αυτοδιοικητικές. Όχι κομματικές. Μπορεί όμως να πιστέψει κανείς ότι αν ο εκάστοτε υποψήφιος στηρίζεται από ένα κομματικό χώρο, δεν θα ακολουθήσει την πολιτική αυτού του χώρου; Μήπως έχει έρθει η ώρα να καταργηθούν τα κόμματα όπως τα γνωρίζει η σημερινή κοινωνία; Ν’ αλλάξει το σύστημα, μπας και ωφεληθεί η δημοκρατία; Γίνονται όμως αλλαγές χωρίς επανάσταση;
Τραγικό δε είναι, πως οι ήδη αποτυχημένοι ή καταδικασμένοι πολιτικοί επιστρέφουν άμεσα, ή μετά από μια τετραετία στην πολιτική. Τί θα μπορούσε να πει κανείς για τον απερχόμενο, αλλά εκ νέου υποψήφιο, δήμαρχο αθηναίων; Σήμερα γίνεται μεγάλος ντόρος για το πρόβλημα των ασφαλιστικών ταμείων, όμως ποιός ασχολείται με το ότι ο άνθρωπος αυτός είναι ο κύριος υπαίτιος που άνοιξαν, με τα νομοθετήματά του, οι δίαυλοι για την ληστεία των ασφαλιστικών ταμείων; Και όση απέχθεια και αν έχουν οι πολίτες για τη λοβιτούρα που γίνεται στο χώρο της υγείας, ο ηθικός αυτουργός, αλώβητος, εκτελεί χρέη δημάρχου, και προτίθεται να ξαναεκτελέσει! Τη στιγμή που οι «οικονομικές τρύπες» του ασφαλιστικού θεωρούνται ένα από τα κυριότερα προβλήματα που έσυραν την Ελλάδα στο χείλος της χρεοκοπίας. Αλήθεια, τελικά όταν ο πολίτης φτάνει στην κάλπη, τί ψηφίζει; Πολιτική; Πολιτικό βίο; Έντιμο βίο; Αποτελέσματα πρότερης θητείας; Ή απλά χρωματάκια; Βένετοι ή πράσινοι;
Υπήρξε πάντως και περιοχή, όπου οι υποψήφιοι ήταν μόνο δύο, προερχόμενοι και οι δύο από το ίδιο κόμμα, την αξιωματική αντιπολίτευση. Η αποχή χτύπησε κόκκινο και το πολιτικό πόρισμα που διατυπώθηκε ήταν πως ο κόσμος δεν ήξερε ποιόν από τους δύο να πρωτοψηφίσει, εξ ου και απείχε, να μην στενοχωρήσει κανέναν! Η στατιστική, σε συνδυασμό με την «πολιτική» έχει λύσεις για όλα!!!
Και το ερώτημα του δεύτερου γύρου παραμένει: Κάποιος πρέπει να κυβερνήσει. Κάποιος θα κυβερνήσει. Τί ψήφος πρέπει να πέσει στην κάλπη ώστε να εκφραστούν όλες αυτές οι αγωνίες; Και ποιό το μήνυμα τελικά για την ίδια την δημοκρατία; Γιατί όλοι κερδισμένοι δεν μπορεί να είναι. Αυτό ίσχυε μόνο κατ’ όνομα στον συναγωνιστικό αθλητισμό της αρχαιότητας. Στην πράξη, πέρα από τα όμορφα τα λόγια, σε τούτη τη γη τελικά υπάρχουν νικητές και χαμένοι. Αν λοιπόν όλα τα πολιτικά κόμματα κέρδισαν, ποιος έχασε άραγε στις εκλογές τούτες;

Ληστεύοντας το ταμείο

Η παρέα συναντήθηκε σε γνωστό εστιατόριο, στέκι «καλής κοινωνίας», για ένα κρασί κι έναν μεζέ. Είναι που έχει και γνωστούς από το προσωπικό εκεί! Το φαγητό καλό, το κρασί καλύτερο, το γλυκό κερασμένο, ακόμα πιο καλό. Κι ο λογαριασμός; Κι αυτός καλός, εκατόν εξήντα ευρώ. Χωρίς «χαρτάκι». Όχι ότι με «χαρτάκι» θα ήταν διαφορετικός, άλλη τάξη επαγγελματιών τα κάνει αυτά!
Ε, υπάρχει και γνωστός στο προσωπικό τώρα, να μην γίνει θέμα. Κέρασαν και τόσο ωραίο γλυκό, να μην γίνει θέμα. Και το «μαγικό χαρτάκι» δεν ζητιέται ποτέ. Έστω ότι ο ΦΠΑ είναι 20%, σκόντο κάνουμε, δηλαδή ο επιτηδευματίας μόλις έβαλε 32 ευρώ στην τσέπη του, αντί να τα δώσει στο κράτος ως οφείλει. Αλλά δεν τελειώνει το θέμα εκεί. Στο τέλος του οικονομικού έτους, κι έστω ότι ο επιτηδευματίας είναι κάπου στη μέση της φορολογικής κλίμακας, δηλαδή ας πούμε ένα 30%, θα δηλώσει 128 ευρώ λιγότερα έσοδα. Οπότε θα «παντελονιάσει» άλλα 38 ευρώ (και κάτι ψηλά, αλλά είπαμε, σκόντο υπερ του ιδιοκτήτη κάνουμε!). Κι αυτό μόνο αν τα 128 αυτά ευρώ δεν τον μεταφέρουν σε ανώτερη φορολογική κλίμακα, οπότε και θα «κερδίσει» παραπάνω.
Δηλαδή τουλάχιστον 70 ευρώ! Μόλις στερήθηκε δηλαδή το κράτος το ένα δέκατο του μισθού ενός κακοπληρωμένου συμβασιούχου της γενιάς των επτακοσίων ευρώ, για τους οποίους στενοχωριέται το πανελλήνιο! Ή ίσως το ένα εικοστό, ένα φουσκωμένο μεροκάματο δηλαδή, ενός κανονικά αμειβόμενου δημόσιου υπάλληλου. Και πόσοι άραγε, κάθε βράδυ, δεν κόβουν αυτό το «μαγικό χαρτάκι», ως όφειλαν; Πόσοι μισθοί κάθε βράδυ δεν κατευθύνονται στα κρατικά ταμεία, αλλά στις τσέπες επιτηδευματιών;
Και ύστερα αναρωτιέται ο έλληνας που πήγαν τα λεφτά! Ποιά μαύρη τρύπα τα έφαγε και δεν υπάρχουν. Αλήθεια, τί ποσοστό άραγε τρώνε οι δημόσιοι υπάλληλοι και πόσα σφετερίζονται οι ιδιώτες; Μπας και γίνει κατανοητό κάποια στιγμή ποιος φταίει βρε αδερφέ!
Και ήρθαν λέει πεφωτισμένοι οικονομολόγοι και δήλωσαν πως με το παρόν φορολογικό σύστημα οι περαιώσεις είναι αναγκαίες. Όχι για τα μαύρα, αυτά είναι ούτως ή άλλως χαμένα, για τα υπόλοιπα που δεν είναι αρκούντως «διαφανή»! Κλοπή στην κλοπή και αδικία, αλλά τι τώρα; Να κλείσουν μαγαζιά ή να μπουν στη στενή «ευυπόληπτοι πολίτες»;
Κορόιδο έλληνα, που σου έμαθαν πως το να σε κεράσουν ένα γλυκό και να μην ζητήσεις απόδειξη είναι μαγκιά και αισθάνεσαι ανώτερος άνθρωπος έτσι, αριστοκράτης, ρίχνεις και το μπουρμπουάρ σου (μαύρα πάλι!) στο φινάλε και φεύγεις άρχοντας! Και μετά αναρωτιέσαι ποια μαύρη τρύπα τρώει τα χρήματα του κρατικού προϋπολογισμού. Αναρωτιέσαι που πήγε το κοινωνικό κράτος; Χάθηκε στο χαρτάκι που δεν κόπηκε για να αισθάνεσαι αριστοκράτης βρε κουτέ! Εντάξει, σίγουρα το κράτος θέλει νοικοκύρεμα, πολλές οι λοβιτούρες, αλλά έχεις το θράσος να μιλάς όταν εσύ ο ίδιος τις επιτρέπεις; Όταν μόνος σου επιτρέπεις σε κάποιους την κλοπή του κρατικού ταμείου, ωρύεσαι που την επιτελούν και κάποιοι άλλοι; Μήπως επειδή εκείνοι δε σε κέρασαν και δε σε έκαναν να αισθάνεσαι «άρχοντας» βρε;
Το χειρότερο βέβαια είναι πως ο συγκεκριμένος επιτηδευματίας κατεβαίνει και στις εκλογές! Θέλει να γίνει και «τοπικός άρχοντας»! Κι εσύ μαύρε μου, ενώ ξέρεις πως κλέβει ασύστολα το ελληνικό κράτος, θα τον ψηφίσεις γιατί είναι της «καλής κοινωνίας», «έχει ρεύμα», και γνωριμίες έχει εδώ που τα λέμε, και καλές μάλιστα, δεν το έκρυψε, «στενές», και μπορεί και να τον φέρεις κοντά στο αρχοντιλίκι. Τί νομίζεις, όταν βρεθεί εκεί, δεν θα το νοικοκυρέψει καλύτερα το κράτος απ’ όσο νοικοκυρεμένο είναι σήμερα;
Τελικά ποιός είναι αλήθεια ο μεγαλύτερος κλέφτης των πόρων του κοινωνικού κράτους;

Καλάβρυτα

Η εικοστή ογδόη, αργία, εθνική εορτή, ήταν ημέρα εργασίας και χαράς. Έπρεπε να τελειώσουν άλλωστε οι διαφάνειες της τρέχουσας εβδομάδας. Ως αργία, περιείχε και το κατάλληλο «οικογενειακό τραπέζι», με αρκετές απώλειες βέβαια, καθώς και μια θεατρική παράσταση για κλείσιμο, τον κύριο και την κυρία Κοκοβίκου σε επανέκδοση, σενάριο διαχρονικό. Τελευταίες διαφάνειες το πρωινό της Παρασκευής και άμεση αναχώρηση. Όχι δηλαδή ότι υπήρξε τελικά κανένα κέρδος από την εργάσιμη εβδομάδα, τζούφια εθνική εορτή.
Η άνοδος στο βουνό συνοδεύτηκε και από πτώση της θερμοκρασίας. Πέντε με έξι έδειχνε ο υδράργυρος το απόγευμα, την ώρα που τα κοψίδια έπεσαν στη σχάρα και το κρασί άρχισε να ρέει άφθονο στα ποτήρια. Το βράδυ βέβαια έπεσε περισσότερο. Δύο, ένα, ακόμα πιο κάτω…
Οι μέρες όμως κυλούσαν ηλιόλουστα. Και ζεστά. Στον ήλιο η αισθητή θερμοκρασία μπορεί και να έφτανε τους είκοσι δύο, και βάλε, βαθμούς, παρότι η θερμοκρασία του αέρα δεν ξεπερνούσε τους δώδεκα. Στη σκιά δε, δεν καθόσουν αν δεν ήσουν βαριά ντυμένος. Χιονιάς κανονικός. Εκτός ίσως από περιοχές όπου τα κρέατα αναρτούνταν σε κοινή θέα για ν' αποφασίσει ο αγοραστής ποιό θα προτιμήσει…
Στο δρόμο προς το «μνημείο πεσόντων» σπίτια γκρεμισμένα, παλιάς εποχής, απομεινάρια ίσως από εκείνες τις εποχές; Ανέγγιχτα μνημεία οικογενειών που ξεκληριστήκαν ολόκληρες; Εκτελέστηκαν, δεν έπεσαν μαχόμενοι. Εκτελέστηκαν όσοι είχαν την ικανότητα να φέρουν όπλο. Κι ας ήταν δωδεκάχρονα αμούστακα παιδιά. Σε καιρό πολέμου κι αυτά εν δυνάμει στρατιώτες του εχθρού είναι. Πόσο μάλλον αν ο εχθρός έχει ήδη σκοτώσει κάποιο μέλος της οικογένειάς τους. Σενάρια που δεν έμειναν γραμμένα απλά στο χρόνο, πίσω εκεί στο έπος του σαράντα, αλλά επαναλαμβάνονται ακόμα και σήμερα. Λες και η ανθρωπότητα αρνείται πεισματικά να μάθει από την ιστορία της, κι ας στήνει μνημεία θύμησης.

Κι αν αλλού η ιστορία επαναλαμβάνεται σήμερα, ίδια και απαράλλακτη, απλά με άλλους πρωταγωνιστές, στους τόπους αυτούς επαναλαμβάνεται με τους ίδιους ακριβώς πρωταγωνιστές και διαφορετικά όπλα. Λες και όσοι χρειάζονται χώρο και αγορές για ανάπτυξη πειραματίζονται για να βρουν τον αποτελεσματικότερο τρόπο εξουσίας και επιβολής. Μετά από χρόνια, άγνωστο πόσα, όταν ο τρόπος σκέψης του ανθρώπου θα έχει αλλάξει, η σημερινή «ιστορία» θα αντιμετωπίζεται με τον ίδιο ίσως αποτροπιασμό, όπως αυτή του παρελθόντος, σήμερα όμως… Σήμερα όμως η οικονομική κατοχή, η αφαίρεση δικαιωμάτων στο όνομα της χρηματοοικονομίας, φαντάζουν «φυσιολογικά». Και η ιστορία επαναλαμβάνεται αέναα.

Το φαράγγι του Βουραϊκού όμορφο, γεμάτο κελαριστά νερά, διασχίζεται από τον οδοντωτό σιδηρόδρομο. Καινούργια βαγόνια, αυτά δεν μαρτυρούν τα χρόνια τα παλιά. Η φύση όμως γύρω πανέμορφη και δροσερή. Δροσερή στην αίσθηση δηλαδή, γιατί στο δέρμα φαντάζει κρύα. Είναι που έχει πέσει και ‘μέρα, και ο ήλιος δεν φωτίζει πλέον απευθείας μέσα στο φαράγγι. Γίδα βραστή, «εντόπια σπεσιαλιτέ» για γεύμα. Η θερμοκρασία κατέβηκε χαμηλότερα απ’ την προηγούμενη νύχτα.
Πρωινή καλημέρα από την πάχνη που είχε σκεπάσει τα πάντα. Μέχρι φυσικά ν’ ανέβει ο ήλιος και να διαλύσει την ομίχλη. Η Κυριακή κύλησε το ίδιο ζεστή με το Σάββατο. Σε μέρη διαφορετικά όμως. Τόπους και πάλι «θύμησης». Θύμησης ενός παλιότερου πολέμου, της έναρξής του για την ακρίβεια, τότε που ο ελληνισμός αποτίναξε την τουρκική σκλαβιά. Η ιστορία ποτέ δεν θα μπορέσει να αποδείξει ποιός ήταν τελικά ο κερδισμένος από αυτή τη σύρραξη και την έκβασή της. Το μόνο σίγουρο είναι πως τα πάντα θα ήταν διαφορετικά χωρίς αυτή, τόσο διαφορετικά που η σύγχρονη ιστορία θα ήταν απλά μια «πιθανή παράλληλη διάσταση».

Η συνέχεια επεφύλασσε το δάσος με τα μεγάλα πλατάνια. Εκεί μάλλον ο κόσμος πηγαίνει περισσότερο τους καλοκαιρινούς μήνες. Προφανώς, με τόσα νερά που τρέχουν στα ποτάμια του δάσους, η περιοχή διαθέτει «φυσικό κλιματισμό» για τους καύσωνες. Αλλά και τώρα, φθινόπωρο, με τα πρώτα έντονα κρύα «προ των πυλών», η ατμόσφαιρα και η φύση παραμένουν ευχάριστες και η βόλτα σε αυτό αναζωογονεί.

Σπήλαιο λιμνών. Απαγορεύεται η φωτογράφιση. Κι όμως, μερικές νυχτερινές λήψεις δεν θα δημιουργούσαν κανένα πρόβλημα στη φύση, εκεί μέσα, αλλά θα αναδείκνυαν τους υπέροχους σταλακτίτες που δημιουργούσαν νοητές μέδουσες ή κάτασπρα πέπλα που «λικνίζονται» σαν από φύσημα ανέμου ή χορό ανατολίτισσας. Όμως η φωτογράφιση απαγορεύεται. Προφανώς γιατί προτιμάται η οικονομική εκμετάλλευση από την ψυχική ευχαρίστηση των περιηγητών. Η απουσία φωτογραφιών βέβαια δεν οφείλεται τόσο στην συμμόρφωση με τις υποδείξεις του προσωπικού τού χώρου, όσο στην έλλειψη τρίποδα. Ο τελευταίος είχε απομείνει στο αυτοκίνητο και η θύμηση ήρθε πολύ αργά. Και χωρίς αυτόν η φωτογράφιση στο εσωτερικό του σπηλαίου είναι αδύνατη.
Κατά τη διάρκεια του Σαββατοκύριακου φυσικά δεν έλλειψε η απαραίτητη σχολική μελέτη της νεαράς δεσποινίδας της παρέας, η οποία επιπλέον δεν παρέλειπε να καληνυχτίζει και να καλημερίζει με ένα γλυκό φιλί! :)
Επιστροφή στην «καθημερινότητα του φυντανοτροφείου, νέος μήνας, μήνας εκλογών, μήνας με αρκετά χαμένα μαθήματα λόγω της «γιορτής της δημοκρατίας», που ναι μεν αποτελεί δημοκρατική διαδικασία, ελάχιστα θυμίζει όμως από δημοκρατία…

Καλό μήνα και… βοήθειά μας…

Εκβιαστικά διλλήματα

Σταθερή αξία! Τα έθεσε ο πρώην, τα θέτει ο νυν. Και αείν και εις τους αιώνας των αιώνων αμήν! Ή πιστεύει κανείς ότι δεν θα τα θέσει και ο επόμενος; Μάλλον όχι, ε; Γιατί να μην το κάνει άλλωστε;
Ενδιαφέρον παρουσιάζει ωστόσο η ανάγκη για «ισχυρή κυβέρνηση», «ισχυρή πλειοψηφία», «σταθερότητα» και όλα αυτά τα οποία επικαλούνται κατά καιρούς οι κυβερνώντες. Γιατί άραγε κόπτονται τόσο πολύ για την «ισχυρή κυβέρνηση»; Δεν έχουν επιχειρήματα να στηρίξουν την πολιτική τους, ή δεν υπάρχουν απλά επιχειρήματα που να τη στηρίζουν; Ή μήπως «οι άλλοι» δε θέλουν απλά να πειστούν; Είτε είναι ένα, είτε είναι όλα, ένα είναι σίγουρο, το πρόβλημα δεν το έχουν στην πράξη οι κυβερνώντες αλλά η δημοκρατία. Τώρα βέβαια… για ποιά δημοκρατία άραγε μιλάμε, την ανύπαρκτη;
Ας ασχοληθεί καλύτερα ο κόσμος με τη χωροθέτηση των δημοσιογράφων λοιπόν, και με τη σειρά που θα απευθύνουν αυτοί τις ερωτήσεις τους, διότι αυτό είναι που καθορίζει σήμερα τη δημοκρατία μας. Η show biz, όχι κάτι άλλο… Γιατί αν ασχοληθεί με τα ίδια τα λεγόμενα και λεχθέντα, μάλλον ασυνέπεια θα βρει να υπάρχει. Ανάμεσα σε ερώτηση και απάντηση, ανάμεσα στις ίδιες τις φράσεις της απάντησης…
Και εδώ που τα λέμε, ο κόσμος δεν έχει μάθει να καταλαβαίνει τον δομημένο λόγο, προτιμά να ακούει απλά, λιτά ξερά, ασπρόμαυρα διλλήματα, να διευκολύνεται και στην απόφαση, τ' αρέσει το άσπρο, ή το μαύρο χρώμα; Να μη το κουράσει το ρημάδι! Για κούραση είμαστε άλλωστε; Μετά τη συνέντευξη θα έχει ριάλιτι σόου να χαλαρώσουμε, να κουτσομπολέψουμε, να περάσει ευχάριστα η ώρα βρε αδερφέ, για σκοτούρες είμαστε;
Όχι πως δεν είναι καλή η σταθερότητα! Η σταθερότητα στη ζωή του ανθρώπου τού επιτρέπει να αναπτύξει τον εαυτό του, να είναι ήρεμος και κοινωνικός, και χίλια άλλα καλά. Αυτή τη σταθερότητα όμως την καταργούν η ανασφάλεια στην εργασία και οι ελαστικοποιημένες σχέσεις εργασίας. Σε μια κοινωνία με αστάθεια στη ζωή των ανθρώπων πώς να περιμένει κανείς κοινωνική σταθερότητα; Το πολύ στο οποίο μπορεί να ελπίζει είναι μια επίπλαστη «ασταθή ισορροπία», η οποία θα καταστρέφεται ανά πάσα στιγμή από το φόβο για το μέλλον.
Λάθος πράματα προσπαθούν να ρυθμίσουν. Αντί να ρυθμίζουν τις κινούσες δυνάμεις, «ρυθμίζουν» τις εκφάνσεις. Γι’ αυτό και τίποτε δε σταθεροποιείται. Γι αυτό και τα διλλήματα σταθερότητας λοιπόν. Σε μια κοινωνία στην οποία η σταθερότητα είναι απούσα, ας την επιβάλλουμε. Εκβιαστικά, ολιγαρχικά. Πώς αλλιώς; Δημοκρατική επιβολή δεν υφίσταται…
Εν τω μεταξύ, έρανος διενεργείται για χρηματική βοήθεια προς τα μέλη του ΣΕΒ. Οι καημένοι έχουν μόνο 5% κέρδη, εξ ου και έχουν αρχίσει να μαραζώνουν οι βίλλες, οι αμαξάρες και τα κότερα. Άρχισε να λείπει και το μαύρο χαβιάρι από το μεσημεριανό τραπέζι…
Ας βοηθήσει λοιπόν ο κόσμος που είναι μαθημένος χωρίς ανέσεις, γιατί τα καημένα έχουν μάθει στη χλιδή και θα πάθουν καμιά κατάθλιψη. Και μετά θα κλείσουν τις βιομηχανίες τους και θα αυξηθεί η εργασιακή ανασφάλεια. Και σε καιρό κρίσης, δεν είμαστε για πειράματα…

Σάββατο…

…κι απόβραδο και ασετιλίνη… Έτσι τουλάχιστον λέει το άσμα που ήρθε στο μυαλό με την σκέψη πως είναι Σάββατο. Κι απόβραδο. Και μόλις έκλεισε το powerpoint. Αρκετές ασκήσεις για τα φυντάνια έτοιμες. Από το πρωί ανοιχτό, με μικρό διάλειμμα για ψώνια του σπιτιού και λίγο ύπνο, μιας και ο πονοκέφαλος είχε χτυπήσει κόκκινο.
Σάββατο κι απόβραδο έφτασε, πέρασε όλη η ημέρα χωρίς να γίνει αντιληπτή.
Είναι κάποιες, κάμποσες μέρες πάντως, που τα blogs δημιουργούν μια πικρία, μια «δηλητηριασμένη» ίσως αίσθηση. Τα blogs ή όλο το διαδίκτυο; Δεν έχει σημασία, μάλλον το δεύτερο ισχύει, γεγονός είναι πάντως πως υπάρχουν μέρες που καταλήγουν σε άρνηση ανάγνωσης. Είτε γιατί τα κείμενα του διαδικτύου γίνονται λιβελογραφήματα που πικραίνουν (πόσες φορές κι αν δεν έχεις πικραθεί από τέτοια), είτε γιατί γίνεται εντελώς βαρετό να προσπαθείς να «επικοινωνήσεις» ιδέες και επιχειρήματα…
Λες και είναι δυνατό σήμερα να επικοινωνηθούν επιχειρήματα…
Μάλλον αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι η πλήρης ασυδοσία του λόγου. Έκφραση απόψεων και ας επικρατήσει η δημοφιλέστερη. Κάπου εκεί έχει «αναχθεί» η δημοκρατία μας. Μάλλον κάπου εκεί έχει καταντήσει. Και η επικοινωνία των ανθρώπων λιγοστεύει. Ή ίσως δεν λιγοστεύει, απλά παλιότερα ήταν λιγότεροι αυτοί που είχαν τα μέσα και την διάθεση να επικοινωνήσουν, σήμερα αυξήθηκαν όσοι έχουν τα μέσα, αλλά η διάθεση δεν άλλαξε. Είτε έμεινε σταθερή, είτε ίσως και ελαττώθηκε μέσα στα πλαίσια του «νέου τρόπου συνεννόησης».
Άλλωστε η φθίνουσα αδυναμία συνεννόησης έχει γίνει αντιληπτή εδώ και καιρό. Σε τελευταία ανάλυση, όσο περισσότερο κλείνεται ο άνθρωπος στο εγώ του και εξιδανικεύει το «δικαίωμα άποψής του», τόσο λιγοστεύει η συνεννόηση. Αυτό άλλωστε δεν είναι και η «αυτορρύθμιση της κοινωνίας»; Μια μεγάλη κάλπη που καθορίζεται «δημοκρατικά» ο φαινότυπος της κοινωνίας με βάση την άποψη που εμφανίζει μεγαλύτερη πυκνότητα πιθανότητας. Συχνότητα εμφάνισης. Μόνο που πουθενά δεν είχε γραφεί πως η δημοκρατία είναι απλά η «συχνότερη άποψη». Διότι η δημοκρατία απαιτεί γνώση πριν τη διατύπωση άποψης. Ή αλλιώς: «βούτα τη τή ριμάδα τη γλώσσα στο μυαλό πριν μιλήσεις». Συνεπώς υποτίθεται πως πρέπει να είναι η συχνότερη «αιτιολογημένη θέση». Αλλά πόσες φορές δεν κατηγορήθηκες επειδή το είπες στα φιντάνια σου;
«Δε θα μου κόψεις το δικαίωμα να λέω ότι θέλω!»
Έτσι, σήμερα η δημοκρατία θεωρείται το δικαίωμα στην άποψη. Ακόμα και αν κάποιος δεν είναι ενημερωμένος πρέπει να το έχει. Τί, να μη μας πουν και φασίστες τώρα…
Στενά τα όρια τελικά και αυτή η διάθεση αμπελοφιλοσοφίας την ογδόη βραδινή, μετά από τόση δουλειά, καταντάει παράξενη. Ίσως πηγάζει από την «δηλητηριασμένη γεύση» που έχει μείνει στο στόμα, ίσως από μια παραίτηση που γίνεται ώρες ώρες αισθητή όταν διακρίνεις πως τελικά το να μιλάει κανείς καταλήγει μάταιο… χαλάει το σάλιο του βοώντας στην έρημο…
Καταλήγει μάταιο; Ή καλύτερα να ακουστεί, κι ας πέσει χάμω, ας γίνει αιτία διαφωνίας, παρεξήγησης, αρκεί να έχει ειπωθεί; Ίσως κάποια στιγμή να χτυπήσει το καμπανάκι και αυτό που σήμερα φαντάζει τόσο μάταιο, κάποια μέρα να γίνει κινητήρια δύναμη, ή έστω και απλή, μικροσκοπική συνισταμένη της, ώστε κάτι να κινηθεί καλύτερα.
Ναι, μικροσκοπική συνισταμένη της, μιας και αποτελεί μάλλον υπεροψία το να θεωρήσει κανείς πως αποτελεί αυτός, μόνος του, την κινητήριο δύναμη. Αυτό είναι κάτι που μόνο η ιστορία το κρίνει και σίγουρα πολύ μετά θάνατον…
Άκου τώρα μέχρι που κατέληξε το αμπελοφιλοσοφείν. Στον θάνατο λέει…
Άσ’ τον αυτόν στην ησυχία του.
Σαββατόβραδο έρχεται, λίγη ξεκούραση και λίγη διασκέδαση είναι απαραίτητα στοιχεία…

Και πάψε να δίνεις στα πάντα σημασία…

Μετρολογίες και πολυλογίες…

Ε και; Ποιος είχε πιστέψει δηλαδή ότι δεν θα ληφθούν νέα μέτρα; Ούτε δεκατρείς μέρες δεν πέρασαν από τις ρητές εκείνες πολιτικές δηλώσεις. Νομοθετήματα και δηλώσεις. Και «οικονομία», τα μόνα θέματα που ακούγονται πια, όλα τα υπόλοιπα έχουν καταπνιγεί. Λες και η ζωή των ανθρώπων κινείται μόνο πάνω σε αυτούς τους τρεις άξονες. Πάντως οι δηλώσεις γίνονται για το θεαθήναι. Το να τις λάβει κανείς υπ’ όψη του αποτελεί μάλλον αφέλεια. Αλλά γίνονται, και όλος ο «διάλογος» κινείται εκεί γύρω. Λες και ο πολιτικός κόσμος ζει στην δική του εικονική πραγματικότητα. Πώς να μην γυρίσει ο κόσμος την πλάτη στους πολιτικούς; Το κακό όμως είναι πως τη γυρνά και στην πολιτική, ιδιωτεύει, χάνει την ταυτότητα του πολίτη, με όλες τις τραγικές συνέπειες που έχει αυτό για τη δημοκρατία. Αν και σήμερα ο πολίτης δεν μπορεί να κάνει τίποτε. Ποτέ άλλωστε δεν μπορούσε. Μόνο οι πολίτες μπορούν. Πληθυντικός. Και επειδή οι πολίτες ιδιωτεύουν, τα νέα μέτρα είναι προ των πυλών.
Και οι πολιτικοί παραμένουν αλώβητοι και συνεχίζουν το παιγνίδι εντυπώσεων, διαπληκτιζόμενοι επί του Βατοπεδίου και άλλων σκανδάλων.
Και γιατί να μην πάνε άραγε όλοι οι εμπλεκόμενοι στα δικαστήρια; Να διαλευκανθεί η υπόθεση, να τελειώνει η ελληνική κοινωνία με το θέμα. Είναι άλλωστε εντελώς παράλογο να ευλογούν οι ίδιοι οι βουλευτές τα γένια τους. Η αξιοπιστία των αποφάσεων των επιτροπών της βουλής δεν είναι μεγαλύτερη από την αξιοπιστία των δηλώσεων των βουλευτών. Η οποία ούτε δεκατρείς ημέρες δεν μπορεί να αντέξει απ’ ότι φάνηκε!
Όχι ότι η αξιοπιστία των δικαστικών αποφάσεων είναι καλύτερη, αλλά να, αντέχουν μερικά χρόνια, όχι μόνο ημέρες. Όπως εκείνες οι αποφάσεις που έλεγαν πως η βόνταφον και η έρικσον θα πλήρωναν για το σκάνδαλο των υποκλοπών. Ε τελικά τη σκαπουλάρισαν! Σιγά και μη δε… είναι πολλά τα λεφτά!
Το μόνο ευχάριστο θέμα των ημερών είναι οι γαλλικές απεργιακές κινητοποιήσεις. Την παρέλυσαν πάλι τη χώρα τους τα παιδιά, όχι ότι θα πετύχουν πολλά, η απολυταρχικότητα των ανά τον κόσμο σημερινών, δημοκρατικών κατά τα άλλα, κυβερνήσεων είναι τεράστια. Εκτός κι αν συνέχιζαν και μετά την ψήφιση ίσως… Διότι, το ότι θεσπίστηκε ένας νόμος δεν σημαίνει ότι είναι a priori σωστός και ηθικός. Ποτέ το νόμιμο δεν ήταν de facto ηθικό ή δίκαιο, ή σωστό…
Ή ίσως αν οι κινητοποιήσεις τους γενικευόταν, αλλά που, σιγά και μην τους ακολουθήσουν τα χαϊβάνια οι έλληνες. Αυτοί ιδιωτεύουν και με το που θα κινητοποιηθεί ένας, οι άλλοι φωνασκούν πως παρεμποδίζονται! Πολιτισμένα πράματα…
Μη μας αποπέμψουν και από τη μαμά Ευρώπη δηλαδή και τί θα κάνουμε μοναχούλια μας! Μόνο που το αν θα μας αποπέμψουν δεν εξαρτάται από τις κινητοποιήσεις μας. Εξαρτάται από το χρηματικό όφελος των ισχυρών της. Άμα η Μέρκελ δει πως είναι πιο ζημιογόνο να συντηρεί την Ελλάδα, διαφεντεύοντάς τη φυσικά, από το να χάσει μια αγορά για τα προϊόντα της, η Ελλάδα θα φύγει από την ευρωζώνη. Όσο όμως ως αγορά η Ελλάδα της αποφέρει κέρδη, θα ωρύεται για τα ελλείμματα της αλλά θα την βοηθάει να μπει ακόμα πιο βαθιά στα δάνεια.
Γι’ αυτό βρε η Ελλάδα πιέζεται να «ελαφρύνει» την αγορά αυτοκινήτου. Τί κι αν είναι ενάντιο στο εθνικό συμφέρον και την ελληνική οικονομία; Τί κι αν αποτελεί «αιμορραγία» συναλλάγματος; Η κυβέρνηση θα πάρει επιπλέον παράσημα με τέτοιες κινήσεις και ο Έλληνας θα χωθεί πιο βαθιά στα δάνεια. Η μαμά Ευρώπη θα ευχαριστηθεί που κερδίζει και το αύριο θα υποθηκευθεί ακόμα περισσότερο. Γιατί μόνο μέλημα του οικονομικού επιτελείου δεν είναι να γίνει η Ελλάδα βιώσιμη και να σταθεί στα πόδια της, αλλά να βγει η Ελλάδα στις αγορές να δανειστεί. Τραγωδία…

Οικο…λογία ή …νομία;

Περί της λάμπας ο λόγος. Της οικο-λογικής(-νομικής). Διότι πολλά ακούστηκαν, πολύ διαφημίστηκαν, μέχρι και καμπάνιες αντικατάστασης των «παλαιών ενεργοβόρων λαμπτήρων» διενεργήθηκαν από «οικολογούντα» τηλεοπτικό σταθμό. Φυσικά, κάθε προσπάθεια μείωσης της κατανάλωσης του ρεύματος είναι θετική. Έχει θετικό αντίκτυπο στο περιβάλλον. Εδώ που τα λέμε άλλωστε, κάθε ρυθμός που ελαττώνεται έχει θετικό αντίκτυπο στο περιβάλλον. Αν και την αρχή αυτή ο μέσος άνθρωπος σήμερα την εφαρμόζει μόνο όπου του αρέσει…
Έτσι λοιπόν, πάρα πολύς κόσμος έχει ήδη αρχίσει να χρησιμοποιεί τους νέους λαμπτήρες χαμηλής ενεργειακής κατανάλωσης.
Τί δεν ξέρει όμως όλος αυτός ο κόσμος; Αυτό που δεν του λένε! Πλησιάζοντας, κατά τύχη, ένα μετρητικό όργανο προς τη λάμπα αυτή, στα δύο μέτρα άρχισε να σφυρίζει, στο ένα η ακτινοβολία ήταν ήδη στα 60 V/m, στα μερικά εκατοστά έφτανε τα 120! Και μετά αγχώνεται ο κόσμος, και πολύ καλά κάνει, για τα 10 με 15 V/m που φτάνει η ακτινοβολία του κινητού του και των πυλώνων κινητής! Εδώ του «έχωσαν» την πηγή μέσα στο σπίτι χωρίς να του πουν κουβέντα!
Όπως και τότε, με τα κινητά τηλέφωνα, που πρώτα φρόντισαν να διεισδύσουν στην αγορά και μετά να διαδώσουν ευρέως το πόσο ανθυγιεινά είναι και να «νίψουν τας χείρας τους»!
Τελικά, για την οικολογία γίνονται όλα, ή για το χρήμα; Διερώτηση κι αυτή… Φυσικά και για το δεύτερο, δεν πα να καούν όλοι και όλα; Η αγορά και το χρήμα να ικανοποιηθούν…

Στο σπίτι, μόλις καταργήθηκε η τελευταία λάμπα χαμηλής ενεργειακής κατανάλωσης…

Θες να προστατέψεις το περιβάλλον;

Κλείσε τις συσκευές και σβήσε τις λάμπες, σπάσε και καμία του δρόμου!

«Έξυπνες λύσεις» δεν υπάρχουν.

Οϊμέ

Η υγρασία έξω έχει φτάσει στο απροχώρητο. Σχεδόν. Πάντως στον κάμπο, κάτω από το φυντανοτροφείο, η ορατότητα δεν ξεπερνά το μισό χιλιόμετρο. Και η μαυρίλα στο δρόμο της επιστροφής άλλο πράμα. Μέχρι ομίχλη είχε κομμάτι της διαδρομής. Και αύριο λέει η θερμοκρασία θα ανέβει στους 28; [Μήπως να αποφασίσει κάποια στιγμή – ο κακός μας – ο καιρός, τι θέλει από τη ζωή μας;] Με τόση υγρασία; Και με συνθήκες που ευνοούν τη μεταφορά σκόνης από τη Σαχάρα; [Πόσο καιρό είχε ν’ ακουστεί αυτό;] Ώρα για μετανάστευση…
Αν και εδώ που τα λέμε η πανακότα από σήμερα έγινε πιτσιλωτή. Τόση λάσπη απ’ το δρόμο μάζεψε, σιγά μη φοβηθεί τις ευνοϊκές για μεταφορά σκόνης συνθήκες. Κάποιος να πει στον Καντάφι ότι δεν θέλουμε άλλη «δείγμα δωρεάν» σκόνη; Πάλι καλά που η άδεια από τα φυντάνια απεδείχθη «διαρκείας». Επιστροφή νωρίτερα, πονοκεφαλιασμένη. Ένεκα του καιρού… του κακού μας…
Η Γαλλία λέει θα παραλύσει και πάλι έτσι όπως πάει; Άντε μπας και έρθει καμιά άσπρη μέρα… Μπααα ε; Εδώ, τελευταία φορά που παρέλυσαν κανονικά τη χώρα τους, μετά εξέλεξαν πρόεδρο αυτόν εναντίων του οποίου διαδήλωναν με πάθος! Άντε να βρει κανείς λογική… Αλλά τουλάχιστον το γλεντάνε, μποζολέ και ξερό ψωμί! Όχι σαν δώθε που κάνουν πάρτι μόνο οι εταιρίες και οι πολυεθνικές! Άντε και στα δικά μας! [Μπουαχαχαχαχα, το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε;]
Αυξήθηκαν τα κοκόρια! [Και τα κόμματα απ' ότι φαίνεται...] Μίλησε ο Μητσοτάκης για το Σαμαρά, και ο δεύτερος υποχρεώθηκε [ο δύσμοιρος, ούτε στους βασανιστές μας τέτοια τύχη] με το έτσι θέλω να τον παρακολουθήσει λέει! Από ποιόν; Μα… από τον κακό μας τον καιρό, για ποιόν άλλον όλη αυτή η γκρίνια; Βλέπεις «ο επίτιμος» δεν το έχει χάσει το χάρισμα! Εδώ που τα λέμε, με τρία χρόνια που έμεινε στην κυβέρνηση, και λίγα έπαθε η χώρα! Και μετά ο πολιτικός κόσμος ψάχνει για «υπεύθυνους»… Αντί να δουν το προφανές!
[Μη χτυπάς το μόνιτορ ντε, δεν είναι ξύλινο, ναι μπράβο, το γραφείο βάρα!] {Τον πονοκέφαλό μου μέσα…}
Μα να τώρα, πράματα είναι αυτά; Έφυγε ο Χρυσοχοΐδης από την αστυνομία κι άρχισαν τα φιάσκα! Οι κίνδυνοι των ανασχηματισμών…

Έλεος, όχι άλλη υγρασία… :(

Απογευματινό παραλήρημα

Εδώ και ώρα θέλω και προσπαθώ να γράψω κάτι μεγαλόσχημο, αλλά βαριέμαι και δεν μού 'ρχεται και τίποτε (πέρα από το να βρίσω). Η επικαιρότητα σταθερά στους ρυθμούς της κοκορομαχίας, η παγκόσμια πολιτική σκηνή σταθερά υποβαθμίζει τον άνθρωπο και ασχολείται με τα λογιστικά και χρηματοοικονομικά, σε τέτοιο βαθμό που τελικά αναρωτιέται κανείς τί υπηρετεί ποιόν, ο άνθρωπος το χρήμα ή το χρήμα τον άνθρωπο; Τελικά το χρήμα έχει αναχθεί στο υπέρτατο θεϊκό ον που όλοι προσκυνούν ε; Θρησκευτικό ντελίριο!

Στο βάθος οι εταίροι μας μάς κατηγορούν πως όλοι γνώριζαν αλλά κανείς δεν έπραξε. Ποιά συμφέροντα άραγε οδήγησαν σε αυτή την απραξία; Γιατί αν είναι να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι, εξυπακούεται πως πρέπει να φτάσεις στους ηθικούς αυτουργούς. Δηλαδή ας πούμε να βρεις ποιος πλούτισε τελικά και ποιος κίνησε τα νήματα. Οι γερμανοί, ή οι γάλλοι;

Άλλωστε για να μη κοροϊδευόμαστε, η Ελλάδα πάντα από εξωτερικούς και εξωθεσμικούς παράγοντες κυβερνούνταν, σιγά και μην ασχολούταν κανένας με το συμφέρον του λαού της, ο οποίος βαυκαλίζεται και στρουθοκαμηλίζει, λέγοντας ότι ζει σε δημοκρατική χώρα. Η γεωγραφική θέση βλέπεις…
Και η διάθεση υποτέλειας του έλληνα…
Τελικά μάλλον διατηρεί πολύ λίγη από την αίγλη του αρχαίου πνεύματος.
Οπότε, μιας και τα φυντάνια μου εξαφανίστηκαν, δίνοντάς μου άδεια (ακόμα δεν άρχισα) και βοηθώντας με να χαλαρώσω λίγο με την προετοιμασία των νέων διαφανειών, λέω να πάω να τσιμπήσω τίποτε, γιατί πείνασα με τις αναρτήσεις της ξηροκαρπήτας…

Επίσημη πρώτη…

…της φετινής φυντανοχρονιάς. Βέβαια, οι υποχρεώσεις ξεκινούν «από Δευτέρα», σαν όλες τις δίαιτες ένα πράμα. Νέο μάθημα και η προετοιμασία νέων διαφανειών καταναλώνει πολύ χρόνο. Μάλλον θα είναι και ο περισσότερος ή ίσως, σχεδόν ο μοναδικός που θα καταναλώσει το μάθημα αυτό. Πικρόχολο; Ρεαλιστικό ίσως…
Όχι τίποτε άλλο, αλλά μια απέχθεια υπάρχει προς το θέμα. Τι φταίει το «θέμα» βέβαια, αν αντί για να χρησιμοποιηθεί για πραγματική βελτίωση της ποιότητας, χρησιμοποιείται για να χειραγωγεί το αγοραστικό κοινό; Δεν φταίνε τα μέσα, οι άνθρωποι φταίνε… Ή μήπως φέρουν μια κάποια ευθύνη και τα μέσα, τουλάχιστον με τη μορφή που αναπτύχθηκαν; Γιατί οι ιδέες αυτές κάθε αυτές σίγουρα δεν φταίνε. Μόνο σε έναν κόσμο ιδεολόγων όμως…
Οι γάλλοι τελικά φαίνεται πως έχουν περισσότερο τσαγανό από τους έλληνες. Τουλάχιστον αυτοί λένε κατάμουτρα την αλήθεια: ελπίζουν η απεργία να φέρει την κοινωνία σε δύσκολη θέση, αφού εις μάτειν θα περιμένει ο κόσμος το μετρό, ώστε τελικά να απαιτήσει σύσσωμη από την γαλλική κυβέρνηση να αλλάξει σχέδια. Όχι σαν τους πουλημένους έλληνες συνδικαλιστές που κλαψουρίζουν πως «δεν τα βάζουν με άλλες κοινωνικές ομάδες, αλλά τα βάζουν με την κυβέρνηση». Βλέπεις, όταν απεργείς, δεν τα βάζεις με κανέναν, απλά… απεργείς! Αν κάποιος αισθάνεται πως «θίγεται», ας σκεφτεί γιατί θίγεται, πριν αρχίσει να κλαψουρίζει! Βέβαια, από τότε που πέθανε η αλληλεγγύη, αυτά είναι ψιλά γράμματα, και η απεργία έχει χάσει το νόημά της. Σιγά σιγά θ’ αποσυρθεί στο χρονοντούλαπο, ανοίγοντας λεωφόρο στον ολοκληρωτισμό…
Αυτές τις μέρες πάντως, «παραμονές» εκλογών και με τους τόνους των κοκορομαχιών να ανεβαίνουν, και ενώ κάθε αντίδραση είναι εντελώς άτονη και για «τα μάτια του κόσμου», ψήφο εμπιστοσύνης έλαβε η κυβέρνηση από τους βιομήχανους, τις αγορές και τους «τροϊκανούς». Η «σοσιαλιστική» κυβέρνηση, να τονιστεί αυτό! Η οποία έχει τόση σχέση με το σοσιαλισμό, όση και οι «φιλελεύθεροι» με την ελευθερία… Αλλά το ζήτημα είναι να κλείσει το λογιστικό ισοζύγιο. Ο άνθρωπος έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Βέβαια, αν οι «πολίτες» είναι όλοι τους καπιταλιστές, τι να σου κάνει μια σοσιαλιστική κυβέρνηση; Πώς να τους ικανοποιήσει, δεν μπορεί, παρά μόνο αν αποδεχτεί την κυριαρχία του χρήματος επί του ανθρώπου…
Ας αφουγκραστούμε λοιπόν για μια ακόμη φορά τις δεσμεύσεις, οι οποίες θα παραμείνουν στα λόγια, όπως όλες οι δεσμεύσεις που έλαβαν οι έλληνες πολιτικοί την τελευταία δεκαετία (και βάλε) και σε ένα μήνα ας δώσουμε «τον οβολό μας» στη δημοκρατία, αναμένοντας τα νέα μέτρα που «δεν πρόκειται να έρθουν»…

Ακούγεται πως η φετινή φυντανοχρονιά θα είναι πολύ χαλαρή!

Βράζει ο τόπος βλέπεις…

Ειρηνικά όπλα…

Έτσι όπως πάμε δεν θα μας κάνει καρδιά να πατήσουμε πόδι σ’ αυτό το χωριό. Άλλο ένα έφυγε. Αυτό το πήρε η άσφαλτος. Τελικά τα αυτοκινούμενα, δίτροχα, τετράτροχα, είναι το χειρότερο φονικό όργανο που εφηύρε ο άνθρωπος.

Στον κόσμο μας πλέον δεν μπορούμε να προστατέψουμε τα παιδιά μας. Παλιότερα μπορούσαμε; Φταίει άραγε η συνεχής χαλάρωση και ελάττωση του ελέγχου; Η χαοτική κατάσταση που συνεχώς αυξάνει; Ή μήπως απλά τα νέα μέσα; Ο δρόμος που πήραμε;

Η προηγούμενη γενιά έπαιζε ανάμεσα στα ερείπια, τις νάρκες, τις βόμβες και τους ένοπλους στρατιώτες. Η σημερινή αποδεκατίζεται μάλλον με μεγαλύτερους ρυθμούς από «ειρηνικά μέσα».

Κι εσύ έρμε γονιέ, πως περιμένεις να «διδάξεις» το παιδί ν’ αποφύγει κάτι, όταν εσύ, και όλοι τριγύρω, το χρησιμοποιείτε;

Τραγική ειρωνεία πως πριν ένα μήνα και κάτι αγανακτούσες με τα πιτσιρίκια που βουτάνε τη μηχανή και τρέχουν στους δρόμους και την κατάσταση που παραμένει έτσι.

Και τελικά το δικό σου συγκρούστηκε μετωπικά με αυτοκίνητο.

Εκεί στον κάμπο, ανάμεσα στα δυο χωριά.

Πώς να τους κοιτάξεις, πώς να τους μιλήσεις ξανά; Τί να τους πεις;

Τί να πεις στους γκαζιάριδες που περνούν καθημερινά μπροστά από το σπίτι;

Σ’ αυτούς που γκαζώνουν καθημερινά και άσκοπα στους δρόμους της πόλης, των χωριών, τις εθνικές, χωρίς να έχουν συναίσθηση ότι κρατούν φονικό όργανο, αφού τα διαφημιστικά τρυκ το έχουν μετατρέψει σε γκάτζετ απαραίτητο για το λάιφ στάιλ κι έχουν ποτίσει τα «ανεγκέφαλα μυαλά» μέχρι τα μπούνια;
Πώς να εκπαιδεύσεις μετά; Πώς να υπάρξει παιδεία;

Σε λίγο οι επισκέψεις σ’ αυτόν τον τόπο θα είναι μόνο λυπηρές…

Τούτος ο τόπος…

Τούτο τον τόπο δεν τον αγαπάει κανένας. Όλοι θέλουν να τον εκμεταλλευτούν, να κερδίσουν από δαύτον, να τον απομυζήσουν, αλλά κανένας δεν τον κοίταξε με μεράκι, με αγάπη, να πάρει αλλά και να δώσει ταυτόχρονα σε αυτόν, για να τον συντηρήσει και να τον αναπτύξει. Να τον δει να προοδεύει και να χαρεί από αυτό.
Οι κάτοικοί του μαστίζονται από την διχόνοια και τον «εαυτουλισμό». Ο ένας κατηγορεί τον άλλον για «ελληναρά» και στο πρόσωπό του βλέπει τα δεινά του τόπου, αλλά και της οικουμένης. Μόνο που χωρίς αγάπη, χωρίς μεράκι, χωρίς συνεργασία, τίποτε δεν προοδεύει. Κι έτσι ο ίδιος γίνεται ο «ελληναράς του διπλανού του».
Τούτος ο τόπος δεν θα χρεοκοπήσει. Έχει ήδη χρεοκοπήσει, ακόμα και αν λογιστικά καταφέρει να σταθεί στα πόδια του. Χρεοκόπησε επειδή οι κάτοικοί του, απόγονοι αυτών που γέννησαν την συλλογική δημοκρατία, έχουν τη λιγότερη συλλογικότητα από κάθε άλλο έθνος τούτου του ντουνιά. Κοιτούν τον διπλανό τους και θέλουν να του βγάλουν το μάτι αντί να συμπορευτούν και να συνεργαστούν συλλογικά για ένα καλύτερο αύριο.
Ο συμφεροντολογισμός κλείνει σπίτια, διαλύει οικογένειες, διαλύει ακόμα και έθνη.
Τούτον τον τόπο δεν τον πονάει κανένας. Θα πουληθεί μέχρι τελευταίου κόκκου παραλίας, μέχρι τελευταίας ρανίδας λίμνης. Θα χρεοκοπήσει ακόμα περισσότερο ηθικά, σε μια προσπάθεια να μην χρεοκοπήσει χρηματιστηριακά. Και τότε πάλι κανείς δεν θα τον νοιάζεται, πάλι να τον εκμεταλλευτεί και να τον απομυζήσει θα θέλει. Απλά τότε δεν θα μπορεί να κρυφτεί πίσω απ’ το δάχτυλό του και να πει πως το κάνει «για την Ελλάδα ρε γαμώτο».

Καλώς ήρθε το πετροδολάριο!

Διότι για μια χούφτα δολάρια ζει ο έλληνας από την εποχή της Τρούμπας και δώθε, μήπως και κάτι τοις νωρίτερα; Τον τελευταίο καιρό όμως του έρχονται εξ ανατολάς· οι άραβες διεισδύουν όλο και πιο βαθειά: Τράπεζες, περιστασιακά ο ΟΤΕ (δεν τους έκατσε όμως καλά και τόνε δώκανε στους γερμανούς), ναυπηγεία, προσεχώς και πάρκα. Να εισρεύσει το χρήμα βρε παιδάκι μου, να ασχοληθεί κι ο έλληνας με πιο σοβαρά θέματα, όπως οι πρώην πρωθυπουργοί του ένα πράμα.
Βλέπεις ισότητα πολιτών δεν υπάρχει, και αλήθεια γιατί να περιμένει κανείς να σεβαστεί ο έλληνας τους θεσμούς, όταν οι ίδιοι οι θεσμοί αλλά και τα θεσμικά πρόσωπα δεν τους σέβονται; Έτσι λοιπόν ο τέως (πρωθυπουργός, όχι βασιλέας) αποφάσισε πως θα μαρτυρήσει με ταχυδρομικό περιστέρι! Αλήθεια, μιας και η ανάκριση περιλαμβάνει ερωτήσεις, γιατί δεν εγκαθιστούν ένα MSN, ένα Skype, κάτι τοις τέλος πάντων, να μπορέσουν να μιλήσουν ως άνθρωποι, να μη σπαταλάνε και χαρτί δηλαδής, και να διαλευκάνουν το μυστήριο…
Διότι για μυστήριο πρόκειται, προ ενός έτους ο τέως ανέλαβε μια ευθύνη, αν και δεν μίλησε για το ποια ήταν αυτή η ευθύνη ούτε τί έκανε γι’ αυτό – πως το λέγανε να δεις οι παλιοί, από τότε λέει που βρέθηκε το συγνώμη χάθηκε το φιλότιμο; – και ξάφνου, σήμερα, ευθύνη δεν υπάρχει! Διότι, αυτό για το οποίο ανέλαβε λέει ευθύνη, εκτιμητές και διεθνείς οίκοι λένε πως δεν ζημίωσε! Αχ βρε Κωστάκη, σε παγιδέψανε να παραδεχτείς ένα μη τελεσθέν έγκλημα κι εσύ αποδέχθηκες πως το έκανες. Γιατί βρε αγόρι μου έτσι; Να χάσεις τόσο τσάμπα κι άδοξα την εξουσία; Τον εθνοσωτήρα παππού σου, που θα τρίζουν τα κοκαλάκια, του δεν τον σκέφτηκες;
Και μιας και δεν πρόκειται να σεβαστούμε θεσμό για θεσμό, ας ρίξουμε και μια περαίωση να ησυχάσουμε. Να μαζέψουμε και κανά φράγκο, να τραβήξουμε μια κόκκινη γραμμή, να πληρώσουν πάλι τα μόνιμα κορόιδα, αντί να πληρώσουν κανά φράγκο όσοι τόσα χρόνια απέφευγαν να δώσουν τα του καίσαρος τω καίσαρι. Βλέπεις, το κοινωνικό κράτος πρέπει να το συντηρούν οι μισθωτοί, αυτοί που λαμβάνουν υψηλές δόσεις χρήματος δεν πρέπει να ενοχλούνται! Κι όλα αυτά φυσικά εν μέσω αναταραχών στην αγορά. Οι έμποροι, τα καμάρια μας, το χάσανε το ψωμάκι τους. Δεν έχουν τί να πουλήσουν! Βλέπεις, το να πιάσουν να κάνουν καμιά ωφέλιμη δουλειά είναι πέρα από κάθε σκέψη. Εμπόριο να γίνεται και δεν πα να καεί ο πλανήτης;
Αλήθεια, τί κόλλημα κι αυτό τον τελευταίο καιρό… Σοβιέτ σκέτο γίναμε, δημόσιο σοβιετικού τύπου, παιδεία σοβιετικού τύπου, ε μπάστα, ψέματα μας λέγαν τόσα χρόνια όταν περηφανευόταν οι πολιτικοί μας πως «ανήκουμε στη δύση»; Αχ βρε Γιωργάκη, και του δικού σου μπαμπάκα τα κοκαλάκια θα τρίζουν έτσι ψεύτη που τόνε βγάζεις! Τις τελευταίες μέρες πάντως η «σοβιετολογία» έχει εγκατασταθεί στην πρώτη γραμμή πυρός του πολιτικού λόγου. Ότι δεν είναι «φιλελεύθερο», σύμφωνο με τις σύγχρονες επιταγές της ασυδοσίας της αγοράς, είναι μιαρό παρελθοντικό σοβιέτ. Κι ας αυξάνουν οι στρατιές των ανέργων, κι ας μετατρέπονται οι εργασιακές σχέσεις σε τριτοκοσμικές. Το χρήμα μόνο να εισρέει στα «ανώτερα κοινωνικά κλιμάκια» και οι εργαζόμενοι ας κόψουν το λαιμό τους. Άλλωστε το νέο δόγμα του οικονομολογικού ιερατείου επέβαλε νέα «αγία τριάδα»: καριέρα, χρήμα, και λάιφ-στάιλ. Η ζωή του ανθρώπου πρέπει να κινείται γύρω από αυτά. Να γεννιέται, ν’ αναπνέει και να πεθαίνει μόνο γι’ αυτά…
Η απελευθέρωση των αδειών των φορτηγών είναι λέει προς όφελος των οδηγών. Αντί να τους επιβάλλουν οι ιδιοκτήτες να οδηγούν με τα εικοσιτετράωρα τα επικίνδυνα φορτωμένα φορτηγά με τα φθαρμένα λάστιχα, θα τους το επιβάλλει η ανταγωνιστικότητα του επαγγέλματος! Αυτό είναι όντως μια πρόοδος στον κλάδο τους!

Ταυτότητος απώλεια.

Δύο μήνες κοντά ψάχναμε, ψάχναμε, ψάχναμε, πουθενά η απολεσθείσα. Βρε όλες τις τσάντες, πορτοφόλια, πορτοφολάκια κάναμε φύλλο και φτερό (αι γυναίκαι διαθέτουν πολλά, το φιλοσόφησα τώρα…), βρε σε όλα τα μαγαζιά που (θυμόμαστε να) την είχαμε χρησιμοποιήσει πήγαμε, πουθενά. Παρεμπιπτόντως, το ένα είχε κλείσει κι όλας! Εμ ολόκληρο καλοκαίρι που λείπαμε, δεν την ψάχναμε είν’ η αλήθεια, άμα τη επιστροφή μας μάς έπιασε ο πόνος!
Καιρός του ήταν πάντως να κλείσει εδώ που τα λέμε, έχει γεμίσει κάθε οικοδομικό τετράγωνο από ένα-δύο μαγαζιά κινητής τηλεφωνίας και γκάτζετς, ε μπάστα, πού να ζήσουν όλα αυτά δηλαδή, πρέπει ο κόσμος να ξοδεύει εντελώς ανεγκέφαλα!
(Παρεκκλίνεις… και ναι, ο κόσμος ξοδεύει ανεγκέφαλα, αλλά αυτό είναι άλλο ευαγγέλιο…)
Αφού είδαμε κι αποείδαμε λοιπόν, πήγαμε στο αστυνομικό τμήμα να δηλώσουμε απώλεια. Πήγαμε στην εφορία να αγοράσουμε παράβολο να έχουμε, και επιστρέφοντας σπίτι, βάζουμε το παράβολο στο τσαντάκι. Ανοίγοντας λοιπόν μια θήκη για να το αποθηκεύσουμε, μέχρι να πάρουμε και το πιστοποιητικό γεννήσεως που χρειαζόμασταν, διότι άμα δεν αποδείξεις πως εγεννήθης ταυτότητα δεν βγάζεις (κι εδώ αναρωτιέσαι γιατί να βγάλεις δηλαδή, καλύτερα δεν είναι να είσαι άγνωστος στο σύστημα, αλλά λέμε τώρα…), τσουπ, βγάζουμε ως μάγοι τον λαγό απ’ το καπέλο: Την πολύτιμη ταυτότητα που τόσο καιρό ψάχναμε και θεωρούσαμε χαμένη…
Τί συγκίνηση, τί αλαλαγμοί, κοντέψαμε να σφάξουμε τον μόσχο το σιτευτό για την άσωτη ταυτότητα που επέστρεψε ως δια μαγείας στα χέρια μας!
Ευτυχώς που οι δηλώσεις απώλειας δεν καταγράφονται άμεσα και ηλεκτρονικά!

Ταπ ταπ ταπ…