Να φταίει το νερό;

Πάει και αυτός, τονε παντρέψαμε και ησυχάσαμε. Αφού βέβαια επιδοθήκαμε σε ένα τριήμερο εορταστικών εκδηλώσεων. Τρινύκτιο μάλλον θα έπρεπε να πούμε. Ευτυχώς που δεν μας μέτρησαν τα ίχνη αίματος στο αλκοόλ μας. Θυμηθήκαμε τα παλιά, ανεβάσαμε για μια φορά ακόμα το μέσο όρο ηλικίας στα ξενυχτάδικα και παραξενευτήκαμε για μια ακόμη φορά που ήμασταν οι μοναδικοί που χορεύαμε και τραγουδούσαμε (και πίναμε σαν κροκόδειλοι) συνεχώς και αδιαλείπτως.

Και δυστυχώς, αφού σχόλασ’ ο γάμος, τελείωσαν και οι λόγοι παραμονής και επιστρέψαμε στην βάση μας για πολλοστή φορά, με νοσταλγία και πίκρα για όσους αφήσαμε πίσω, όσα δεν μπορούμε να έχουμε στην καθημερινότητά μας (καταραμένη διακτίνιση, πότε θα σε ανακαλύψουμε), για ανθρώπους, τόπους, σκηνικά, για τον αέρα, τις ομορφιές, τις μορφονιές και όλα τα λοιπά και συναφή αλλά και άσχετα. Δεν ξέρω αν φταίει το νερό, αλλά ο αέρας είναι σίγουρα άλλος εκεί πάνω…

Να ‘σαι καλά Altair για όσα μας επεφύλαξες…
…και να θυμάσαι όσα σου επιφυλάξαμε >:)

Καλήν εσπέραν άρχοντες

«…κι αν είναι ορισμός σας, Χριστού τη θεία γέννηση να πω στ’ αρχοντικό σας». Προσπαθώ να θυμηθώ το συναίσθημα όταν ξυπνούσαμε πρωί και πηγαίναμε, συμμαθητές, φίλοι, τα παιδιά της γειτονιάς, παρέες παρέες να πούμε τα κάλαντα. Ραντεβού στις επτάμιση με οκτώ το πρωί. Ένα από τα μειονεκτήματα μάλλον των αναμνήσεων είναι πως είναι εικόνες, το συναίσθημα των γενομένων χάνεται. Μαζευόμασταν λοιπόν και πηγαίναμε σε όλα τα σπίτια των γνωστών, των υπόλοιπων συμμαθητών ή φίλων που δεν ήταν στην παρέα. Στο διάβα μας «υπέφεραν» τις παραφωνίες μας και μερικοί άγνωστοι που για κακή τους τύχη έμεναν σε διπλανά διαμερίσματα και μιας και βρεθήκαμε εκεί αποφασίζαμε να τους «τα ψάλουμε» για να τους «μπάσουμε» στο γιορτινό κλίμα. Ακόμα πιο παλιά, οι γονείς αφηγούνται πως στα σπίτια τους φίλευαν με γλυκά, ξηρούς καρπούς, καραμέλες και τα συναφή. Στην μέρες τις δικές μου όμως το φαινόμενο είχε εκλείψει. Βέβαια ήδη είχαν εκλείψει από τα περισσότερα σπίτια οι μυρωδιές και τα μερακλήδικα φρεσκοψημένα γλυκά, δίνοντας τη θέση τους σε είδη ζαχαροπλαστείου. Υπάρχουν φορές που αναρωτιέμαι ποιό ήταν το όριο στο οποίο μετατράπηκε το φίλεμα σε νόμισμα. Με αυτό το νόμισμα λοιπόν κατευθύνθηκα στο μαγαζάκι της γειτονιάς και αγόρασα μια οικογένεια από κρυστάλλινους κύκνους, δώρο να κοσμεί το κρεβάτι τον γονιών μου. Άλλωστε ποτέ δεν «έλεγα τα κάλαντα» με στόχο να «βγάλω χρήματα» για κάτι συγκεκριμένο. Μαζευόμασταν για να πάμε παρέα, με γέλια και χαρά, να πραγματοποιήσουμε κάτι που πρόσταζε το έθιμο. Μετά τα ξοδεύαμε τρώγοντας γλυκά. Αναρωτιέμαι σήμερα τι νοιώθουν άραγε τα παιδιά. Τις περισσότερες φορές «κάποιος τα έχει ξαναπεί», ο κόσμος τρέχει, τα περισσότερα σπίτια είναι κλειστά το πρωί. Εκεί που κάποτε υπήρχαν μυρωδιές και γέλια, που μετέπειτα αντικαταστάθηκαν με μοναχικές νοικοκυρές και αγουροξυπνημένους εργαζόμενους, τώρα υπάρχουν ως επί το πλείστο κλειστές πόρτες. Και ένα λαβωμένο «πνεύμα των Χριστουγέννων».
Πέρασαν δυο «κουκλίτσες» να μου προμηνήσουν τον ερχομό του. Η μία ήξερε όλα τα λόγια και καθόμουν και την παρακολουθούσα μέχρι να τελειώσει και τον τελευταίο στοίχο.
Χιόνισε λίγο σήμερα. Χιονόνερο μάλλον. Πέντε λεπτά, ενός σύννεφου πέρασμα. Όπως και το «εορταστικό πνεύμα». Μιας εβδομάδος πέρασμα, κι αν το αφήσεις να σ’ αγγίξει. Αντ’ αυτού βέβαια τα σπίτια είναι κλειστά και οι άνθρωποι τρέχουν σε συμπιεσμένη εργασία, συμπιεσμένα ψώνια και δεν έχουν χρόνο για αγγίγματα. Το βράδυ όλο και κάπου θα καταλήξουν. Μόνοι ή με παρέα, με γνωστούς ή άγνωστους, σε ένα τραπέζι με μεράκι και οικειότητα ή σε ένα καθημερινό «κρύο» τραπέζι; Θ’ αγγίξει το πνεύμα ή θα περάσει και φέτος; Θα αναρωτιόμαστε για μία ακόμα φορά πού πήγε το πνεύμα των Χριστουγέννων ή θα κοντοσταθούμε για να το δούμε δίπλα μας, έστω και λαβωμένο; Γιατί το πνεύμα είναι εδώ, εμείς απλά δεν του δίνουμε σημασία ψάχνοντας να το βρούμε εκεί που δεν υπάρχει κι αγνοώντας το καθώς στέκει μπροστά μας παραξενεμένο.
Φέτος φαίνεται πως το «πνεύμα» θα πληγεί ακόμα μία φορά. Ένα μεγάλο μέρος συνανθρώπων μας θα στερηθούν χρόνου να αφιερωθούν στην οικογενειακή ή φιλική θαλπωρή. Βλέπεις μιας και το πνεύμα «απωλέσθη» και δεν το βρήκαμε στα απολεσθέντα, ψάχνουμε τώρα μήπως το βρούμε στα ψώνια. Και εκεί που κάποιοι θα αφιερώνονται στην οικογένειά τους, άλλοι θα συνεχίσουν εις μάτειν να το ψάχνουν στα μαγαζιά και άλλοι εξαναγκαστικά θα εγκαταλείψουν την οικογένεια, όπως κάνουν και καθημερινά, για να διατηρήσουν τα εμπορικά καταστήματα ανοιχτά μερικές μέρες ακόμα. Και το «πνεύμα» θα συνεχίσει να κοιτά απορημένα τις τυφλόμυγες που το ψάχνουν και παρότι μπροστά τους, δεν μπορούν καν να το δουν και να το πιάσουν.
Οι μέρες τούτες είναι για επικοινωνία, για συναίσθημα για αλλαγή της καθημερινότητας, για όσα ήδη λείπουν υπερβολικά από την υπόλοιπη ζωή μας και «καλούμαστε» τουλάχιστον τώρα να αναπληρώσουμε. Γιατί το πνεύμα είναι το συναίσθημα και χρειάζεται συναίσθημα, και όσο το ψάχνουμε με κάτι άλλο πέρα της καρδιάς δεν πρόκειται να το βρούμε ποτέ και πουθενά. Τις μέρες τούτες ευχές πρέπουν. Να ‘ναι λοιπόν γιορτινές και γεμάτες συναισθήματα, μακριά από την καθημερινότητα, μακριά από εργασίες και μαγαζιά, αλλά σε σπίτια και σε δρόμους, δίπλα στους δικούς μας, τους οικείους και όλους όσους αγαπάμε. Για τα υπόλοιπα υπάρχουν οι υπόλοιπες μέρες. Οι γιορτινές όμως, ας είναι για όλους συναισθηματικές και γεμάτες επικοινωνία, χαρά και γέλια μεγάλων και μικρών παιδιών.

Μην πυροβολείτε το πνεύμα των Χριστουγέννων.

Ακούσματα των καιρών

Άκουσα έναν πρωθυπουργό να αναλαμβάνει την πλήρη πολιτική ευθύνη. Ο ίδιος. Αυτοπροσώπως! Και είναι ακόμα στη θέση του. Παρέδωσε δε μαθήματα ήθους και θάρρους! Παραμένοντας στη θέση του φυσικά. Αλλιώς δεν θα είχε βήμα προφανώς για την παράδοση. Παραδέχθηκε ότι όταν πρωτομίλησε για το θέμα δεν ήταν ορθά ενημερωμένος. Παραδέχθηκε δηλαδή πως μπορεί και να εκφράσει επίσημη από βήματος θέση, χωρίς να γνωρίζει εις βάθος. Για πολιτικό μιλάμε έτσι; Με αυτόν τον τρόπο αναλαμβάνω κι εγώ πολιτική ευθύνη ακόμα και για το προπατορικό αμάρτημα! Ναι τώρα μπορείς να μου το φορτώνεις επίσημα.
Άκουσα μια γυναίκα να λέει: «Μα φυσικά και πρέπει να κατέβουμε στο κέντρο της Αθήνας για ψώνια. Πώς αλλιώς θα καταλάβουμε γιορτές;» Τώρα πλέον μπορώ να αντιληφθώ την κατήφεια τόσων γενεών που δεν κατέβηκαν ποτέ στο κέντρο για ψώνια και που δεν κατανάλωσαν τον γιορτινό χρόνο τους καταναλώνοντας στην αγορά. Τόσους αιώνες δεν είχαν καταλάβει γιορτές αυτοί οι άνθρωποι. Ευτυχώς που το καταλάβαμε εμείς οι μοντέρνοι και είμαστε χαρούμενοι κι ευτυχισμένοι που διορθώσαμε το σφάλμα ώστε να μπορεί ο κόσμος σήμερα να χαίρεται και να χαμογελάει πραγματικά.
Στο μεταξύ η σταθερή παράνοια των πυροτεχνημάτων κήρυξε την έναρξη της εορταστικής ατμόσφαιρας (αυτής που είχαν χάσει οι πρόγονοι και ήταν κατσούφηδες) στο κέντρο της Αθήνας. Διότι άλλο τα σπάμε και τα καίμε, άλλο τα πετάμε στον αέρα και τα καίμε.
Λοιπόν, δεν ξέρω αν το προσέξατε, αλλά είμαστε μια πολύ ωραία ατμόσφαιρα…
Μόνο που είμαστε δηλητηριώδης ατμόσφαιρα.

Το ύψος της μνήμης

«Να ευχηθούμε να τελειώσουν όλα γρήγορα για να γυρίσει ο κόσμος στις δουλειές του». Τα λόγια αυτά, ειπωμένα σε κάμερα της ΕΤ2 από χείλη καταστηματάρχη της οδού Ερμού, Σάββατο μεσημέρι, ακριβώς επτά εικοσιτετράωρα «μετά» (λίγο νωρίτερα στην ουσία), αποτελούν τον έμμεσο τρόπο να πει κάποιος «να ξεχαστούν όλα να ησυχάσουμε». Είναι ο λόγος για τον οποίο τίποτε ποτέ δεν αλλάζει. Είναι η ειλικρινής παραδοχή πως τίποτε απ’ όλα αυτά που συνέβησαν δεν τον αφορά και καλά θα ήταν να μην αφορούσε και τον υπόλοιπο κόσμο γιατί αλλιώς θα έχει αναδουλειές. Είναι η έμμεση παρότρυνση στην κοινωνία να ξεχάσει πως ένα ανήλικο παιδί δολοφονήθηκε ψυχρά από τους άντρες καταστολής που η ίδια η κοινωνία όπλισε το χέρι τους και τους έδωσε την εντολή να την διαφυλάττουν από κακοποιά στοιχεία. Είναι η έμμεση παρότρυνση προς την κοινωνία να σταματήσει να ασχολείται με πράγματα που την αφορούν πραγματικά και να επιστρέψει στην εργασία και την κατανάλωση, έναν μαγικό συνδυασμό της σύγχρονης μορφής δουλείας.
Διότι την ημέρα που ο κόσμος θα αποδεχθεί πως πρέπει να επιστρέψει στην εργασία του, αφήνοντας ανοιχτούς τους λογαριασμούς και παραδίδοντας σε «αρμόδιους» να πάρουν μέτρα ώστε να μην επαναληφθεί το φαινόμενο, αρνούμενος ο ίδιος να συμμετάσχει προσωπικά στην συζήτηση για τα μέτρα αυτά και στην επίλυση των προβλημάτων της ίδιας της κοινωνίας της οποίας αποτελεί μέλος, αλλά γυρνώντας στην καθημερινότητά του, είναι η ημέρα που ξεχνάει, η μέρα που παραδέχεται πως ζει μόνο για να εργάζεται και να καταναλώνει, η μέρα που δηλώνει ευθαρσώς πως δεν τον ενδιαφέρει ο τρόπος και τα μέσα, αλλά θέλει μόνο να τον αφήνουν ήσυχο να εργάζεται και να καταναλώνει. Είναι η μέρα που παραδίδει άκριτα και ανεξέλεγκτα την εξουσία στα χέρια «πεφωτισμένων» και που προδίδει την ίδια την δημοκρατία και την ελευθερία. Και ας μην πάμε μακριά, πόσες από τις ελευθερίες δεν έχει αποποιηθεί ο ίδιος ο σύγχρονος άνθρωπος στο όνομα της «τάξης και της ασφάλειας»; Μιας τάξης και ασφάλειας που είναι τόσο εύθραυστη ώστε να καταστρέφεται από τα ίδια της τα όργανα, όσες ελευθερίες κι αν έχουν γίνει θυσία στο όνομα της εννοούμενης «ελευθερίας» του σήμερα.
Να επιστρέψουμε στην ηρεμία μας, στην εργασία μας και στην κατανάλωση, όχι γιατί θα πάθουν κάτι οι άνθρωποι, αλλά γιατί «το εμπορικό σύστημα» θα καταρρεύσει. Στην πράξη να αδιαφορήσουμε και να ξεχάσουμε πως κάποιοι άνθρωποι έπαθαν κάτι, είτε αυτό ήταν δολοφονία, είτε αυτό ήταν βανδαλισμός, είτε αυτό ήταν άδικη επίθεση. Είναι η δημόσια παραδοχή πως ο συγκεκριμένος έμπορος που για καλή του τύχη δεν έκανε επώνυμα την δήλωση, δεν αξίζει την συμπαράσταση της κοινωνίας. Την δική μου πάντως δεν την κέρδισε.
«Αν δεν καταναλώσει ο κόσμος αυτό το οποίο πρέπει, τα καταστήματα θα έχουν πρόβλημα» δήλωνε την προηγούμενη ο πρόεδρος των επιχειρήσεων. Από πότε κάποιος πέραν εμού και των αναγκών μου καθορίζει πόσο πρέπει να καταναλώνω; Από πότε έγινα τμήμα ενός μηχανισμού που καθορίζει την ανάγκη μου για κατανάλωση αντί απλά να μου προσφέρει μέσα διαβίωσης; Μα είναι απλό, από τότε που η μόνη, εντελώς παρασιτική και μη παραγωγική δραστηριότητα, το εμπόριο, μετατράπηκε τεχνηέντως σε παραγωγική και υιοθετήθηκε ως φορέας επίλυσης του εργασιακού. Γίνετε έμποροι, ανοίξτε μαγαζιά, παλέψτε αναμεταξύ σας ανταγωνιστικά σαν τα θηρία για να επιζήσετε, αρκεί να μην μετέχετε σε ποσοστά ανεργίας. Ανεξάρτητα αν προσφέρετε ουσιαστικά ή ανούσια, ανεξάρτητα αν αυτό είναι εφικτό, ανεξάρτητα αν δημιουργεί υπερβολικά προβλήματα, ανεξάρτητα αν είναι βιώσιμο ή όχι. Αλλά είναι απλό και λογικό να σκεφτεί κανείς πως τόσους έμπορους δεν τους αντέχει «η πιάτσα», «μοιράζεται η πίτα». Και έτσι η κατανάλωση ανάγεται σε «επάγγελμα» και χωρίς αυτή τραντάζεται συθέμελα ολόκληρο το οικοδόμημα. Το τι θα γίνει με τους χαμένους του ζωώδους ανταγωνισμού φυσικά κανείς δεν ενδιαφέρεται. Γιατί αυτό είναι η κατάρα του ανταγωνισμού: δημιουργεί χαμένους. Και μετά με θράσος περισσό οι θιασώτες του ανταγωνιστικού παιγνιδιού «αναζητούν κοινωνική πολιτική».
Παρόλ’ αυτά, ουδέποτε ερωτήθηκα αν ενδιαφέρομαι να καταναλώσω. Ουδέποτε ερωτήθηκα αν έχω διάθεση και χρόνο να εμπλακώ σε αυτό το αλισβερίσι ή αν προτιμώ να ασχοληθώ με τα προβλήματα της κοινωνίας, με τα προβλήματα τα δικά μου, με το να επικοινωνήσω με τους φίλους μου, την οικογένειά μου, με το να αναθρέψω τα παιδιά μου. Η κατανάλωση μου προβάλλεται πλέον ως μόδα και αναγκαιότητα, όχι για να ζήσω όμως αλλά για να στηριχθεί το παρόν μοντέλο της χρηματικής οικονομίας. Και δεν φτάνει μόνο αυτό, αλλά πρέπει να ξοδέψω επιπλέον χρόνο για να κάνω έρευνα αγοράς, ώστε να υποστηρίξω και να ελέγξω τον ανταγωνισμό. Χρόνο από αυτόν που ήδη δεν μου περισσεύει για να εκτελέσω όλες τις υπόλοιπες λειτουργίες που πραγματικά θα με κατατάξουν στην κατηγορία των ελεύθερων Ανθρώπων. Εκεί που άλλοι μιλούν για ελευθερία του σύγχρονου κόσμου στην πράξη υπάρχει μόνο σκλαβιά, άνθρωποι που δεν έχουν το δικαίωμα να δραστηριοποιηθούν διαφορετικά γιατί αλλιώς «το σύστημα θα καταρρεύσει». Κατανάλωσε γιατί θα καταρρεύσει η αγορά. Εργάσου με απαξιωτικούς μισθούς και υπερβολικά ωράρια γιατί θα καταρρεύσουν οι επιχειρήσεις. Εσύ άλλωστε ως άνθρωπος δεν έχεις σημασία, σημασία έχουν οι επιχειρήσεις και η αγορά. Αδιαφόρησε για το αν ο άνθρωπος μέσα σου έχει ήδη καταρρεύσει. Παιδιά; Οικογένεια; Επικοινωνία; Όλα σε δεύτερη μοίρα. Πρώτα έρχονται οι επιχειρήσεις και οι αγορά. Ανθρώπινη κοινωνία;
Τίποτε να μην επιστρέψει στους προηγούμενους ρυθμούς. Παιδιά και γονείς να μείνουν στους δρόμους. Δε χρειάζονται βανδαλισμοί. Δε χρειάζεται όμως και παρωπιδική κατανάλωση – αυτή είναι η καθημερινότητά μας πια. Συζητήστε, ασχοληθείτε με τα προβλήματα της κοινωνίας. Μιλήστε, συμφωνήστε, διαφωνήστε, αλλά επικοινωνήστε και μείνετε στους δρόμους σε ένδειξη διαμαρτυρίας. Απαιτείστε απ’ τους εμπόρους να συμμετάσχουν και αυτοί αν θεωρούν ότι και οι ίδιοι αξίζουν την προσοχή της κοινωνίας, δεν χρειάζεται να γυρίσουν στην ρουτίνα. Παραμείνετε εκεί ενεργοί και συζητώντας, μέχρι να αλλάξει κάτι. Συζητώντας με όλους ενεργά, όχι στείρα με τους οικείους σας από τον καναπέ σας. Κάντε την ενασχόληση με τα προβλήματα ένα μικρό μέρος της καθημερινότητάς σας, δίπλα στην επικοινωνία σας με τους οικείους σας, απορρίπτοντας άλλες λιγότερο σημαντικές ασχολίες. Πάντως μη γυρνάτε στην καθημερινότητα, αυτό ισοδυναμεί με τη λήθη.
Σήμερα οι έμποροι ζητούν να επιτραπεί να μείνουν ανοιχτοί όλα τα Σαββατοκύριακα των εορτών. Να έχει ο κόσμος ακόμα λιγότερο χρόνο για να σκεφτεί και να μιλήσει. Να εργάζεται ή να καταναλώνει μόνο, απλό γρανάζι σε μια μηχανή. Σα δεν ντρέπονται. Γιατί δεν τους νοιάζει κάτι άλλο. Γιατί όχι απλά δεν θυμούνται ή δεν ενδιαφέρονται για τα γεγονότα, αλλά όλα όσα έγιναν τους «χάλασαν τη σούπα». Η σούπα τους νοιάζει, όχι τα προβλήματα. Δεν ενδιαφέρονται να προασπίσουν την κοινωνία, αλλά κάποιος άλλος να επιβάλλει την τάξη που αυτοί ορίζουν, ώστε να μπορεί ο πολίτης να καταναλώσει «ελεύθερα», όχι να ζήσει. Βγείτε λοιπόν όλα τα Σαββατοκύριακα, και όχι μόνο αυτά, στους δρόμους. Αλλά όχι για να «ψωνίσετε». Για να μιλήσετε.
Το υγειές είναι να είναι ο κόσμος στους δρόμους και να συζητάει, όχι να καταναλώνει.
Όσο όμως θα γυρνάτε στις εργασίες σας και στους ρυθμούς της καθημερινότητας χωρίς να αφήνετε χώρο για την κοινωνία μέσα στην προσωπική σας ζωή, τόσο τα πάντα θα ξεχνιούνται μέσα σε πολύ λίγο χρόνο, τόσο τίποτε ποτέ δεν θα αλλάζει όπως θέλετε και τόσο η μνήμη θα «έχει κοντά ποδάρια».
Και ο σημερινός άνθρωπος δεν θα ονομαστεί ποτέ homo economicus. Ούτε το homo sapiens sapiens του αρμόζει πια. Homo consumere sclavus είναι η ονομασία που του πρέπει.

Ποια κοινωνία;

Άντε, να ηρεμούμε σιγά-σιγά, να πάει ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του, να δούμε τι θα κάνουμε αύριο. Να κάνουμε και καμιά δουλειά ρε παιδιά. Βλέπεις γίναμε όλοι άνθρωποι της καριέρας. Η δουλειά μας έχει μεγαλύτερη σημασία απ’ την κοινωνία. Λογικό, εδώ η δουλειά μας έχει μεγαλύτερη σημασία από τη ζωή μας. Δεν ζούμε άλλωστε, δουλεύουμε μόνο και γυρνάμε σπίτι να κοιμηθούμε. Επικοινωνούμε; Σχετιζόμαστε; Δημιουργούμε; Ναι δημιουργούμε. Καριέρα και χρήματα. Αιώνες εξελίξεως απαξίωσαν κάθε άλλο πέραν της καριέρας και των χρημάτων. Άμα έχεις χρήματα είσαι ότι θες. Κουραφέξαλα. Άμα έχεις χρήματα οι άλλοι σε κάνουν να αισθάνεσαι ότι είσαι αυτό που θες. Εσύ αυτό που είσαι είσαι και στη συγκεκριμένη περίπτωση είσαι και ένα άδειο τσουβάλι από μουχλιασμένες πατάτες. Δημιουργία; Εδώ και το να δημιουργήσεις μια νέα ζωή και να την αναθρέψεις σωστά κατάντησε μπελάς. Καλά που βγήκαν τα DVD και τα PC να ηρεμήσει λίγο το κεφάλι μας. Και οι νταντάδες και οι βρεφονηπιακοί και τα εσώκλειστα κολέγια και αμήν παναγία μου να δημιουργηθούν εταιρίες που με το που το γεννάς να τους το δίνεις και το αναθρέφουν αυτές και να το βγάζουν «χρήσιμο» πολίτη στην κοινωνία μας ώστε να «εκπληρώνουμε» αποτελεσματικότερα το «χρέος» μας. Άγιος άνθρωπος αυτός που τα ανακάλυψε όλα αυτά.
Κοινωνία; Ποια κοινωνία; Επειδή εγώ ζω μέσα σε αυτή και επειδή σε αυτή οφείλω το ότι δεν είμαι ένα αγρίμι μόνο του μέσα σε μια σπηλιά να κυνηγάει τροφή; Όχι γιατί και τα αγελαία ζώα δηλαδή οφείλουν στην αγέλη τους, τα ζα που ενδιαφέρονται μόνο για τις ατομικές τους επιδιώξεις και «άσε τους άλλους να ζήσουν ή να πεθάνουν, εμείς να την βγάλουμε καθαρή» ούτε σε αγέλη δεν συνενώνονται. Μόνα τους κυνηγάνε, μόνα τους ζουν, μόνα πεθαίνουν. Και αναρωτιόμαστε γιατί είμαστε μόνοι ως άνθρωποι μέσα στο πλήθος; Μα γιατί απλά το πλήθος, υπάρχει δεν υπάρχει γύρω μας, το αναζητούμε για «ίδιον όφελος» και όχι για να επικοινωνήσουμε ειλικρινά. Το αναζητούμε όταν το θέλουμε εμείς, όχι πάντα. Ποτέ όταν μας θέλει αυτό. Μετά γιατί αναρωτιόμαστε; Άλλωστε κάθε μας συσχέτιση την ανάγουμε σε ανταγωνιστική. Ποιος θα βγάλει περισσότερα, ποιος θα κατακτήσει περισσότερο την αγορά, ποιος θα πει περισσότερα, ποιού τα χατίρια θα γίνουν περισσότερες φορές, θα πάμε πιο συχνά σε βουνό ή θάλασσα; Ε μπάστα ούτως ή άλλως εμείς οι ίδιοι δεν αντέχουμε τόσο ανταγωνισμό. Αλλά βλέπεις ο ανταγωνισμός είναι υγεία κατά τα μοντέρνα πρότυπα, τον αναγάγαμε σε τρόπο ζωής και δεν βλέπουμε μπροστά μας, δεν παίρνουμε πρέφα ότι ο ανταγωνισμός είναι αρρώστια. Ιός που κατατρώει τα σωθικά κάθε υγιούς διάθεσης.
Την επαύριον των δραματικών γεγονότων ο πολυχρονεμένος μας πρωθυπουργός κωστάκης καραμανλάκης τζούνιορ, συντετριμμένος από τα γεγονότα ανακοίνωσε τα μέτρα «εξόδου από την κρίση». Αντίγραφο σχεδόν του περσινού του λόγου προς Ηλείας πυρόπληκτους (το ανάγνωσμα πρόσχομεεεεν) μίλησε για τις οικονομικές ενισχύσεις. Μέτρα που ανακοινώθηκαν για την αποφυγή παρόμοιων καταστάσεων στο μέλλον: Μηδέν. Μέτρα που θα βελτιώσουν την ζωή του πολίτη: Μηδέν. Ποσοστό αύξησης της εμπιστοσύνης και της ελπίδας του πολίτη για βελτίωση των συνθηκών αύριο: Μηδέν. Μέτρα που θα οδηγήσουν σε άρση των αιτιών που δημιουργούν δολοφόνους και βανδάλους: Μηδέν. Μέτρα που θα ελαττώσουν την όξυνση, το άγχος, τα προβλήματα του πολίτη: Μηδέν. Μίλησε μόνο για τα χρήματα που θα δώσει, προσπαθώντας μέσα από έναν τέτοιο λόγο να υποδηλώσει πως κάνει κοινωνική πολιτική, τη στιγμή που η κοινωνική πολιτική του ελληνικού κράτους εξαντλείται εδώ και χρόνια στα λόγια και κατά τα άλλα, οι έλληνες ζουν σε περίοδο λιτότητας κι εγώ έχω ξεχάσει από πότε. Αλαζονεία.
Ρε παλικάρια, κακώς σπάτε βιτρίνες. Ο κωστάκης έχει μεγάλο όγκο, θα τον πετύχετε, μπορεί να μην κάνει κρότο καθώς θα θρυμματίζεται, αλλά σίγουρα θα κάνει αίσθηση ο θρυμματισμός του.
Αλλά σε τελευταία ανάλυση ή ο κωστάκης ζει στον κόσμο του, ή το μεγαλύτερο μέρος των ελλήνων για τα χρήματα που θα δώσει ο κωστάκης ενδιαφέρεται και όχι για την κοινωνία στην οποία ζει. Τουλάχιστον τα ζα που ζουν απομονωμένα στη σπηλιά τους, μακριά από αγέλη, έχουν την συναίσθηση να μην τρέφουν απαιτήσεις από καμία αγέλη. Η ανθρώπινη κοινωνία και η ατομιστική δραστηριοποίηση δεν συνυπάρχουν λέω συνήθως. Η κοινωνία συνοχής και «η πάρτη» μας δεν συμβαδίζουν διάβασα, πολύ καλύτερα εξεφρασμένο. Αν δεν ενδιαφέρεσαι για την κοινωνία, η κοινωνία δίκαια δεν θα ενδιαφερθεί για ‘σένα. Αν σε νοιάζει μόνο η ζωούλα σου και οι αξίες σου αφορούν το άτομό σου, τότε πάντα θα είσαι μόνος. Και «οι άλλοι» πάντα θα στα σπάνε κι εσύ θα κλαίς γιατί η άδικη κοινωνία για την οποία μέχρι τώρα δεν ενδιαφέρθηκες αλλά κοιτούσες μόνο τη δουλίτσα σου, την καριέρα σου και τον εαυτούλη σου δε σε προστάτεψε, ενώ με θράσος περισσό θα ζητάς και αποζημίωση.
Ποιά κοινωνία βρε θρασύτατα μοναχικά τυπάκια; Η κοινωνία απαρτίζεται από ανθρώπους που αλληλοβοηθιούνται καθημερινά, όχι που απαιτούν βοήθεια μόνο όταν χρειάζονται.
Κοινωνία υπάρχει μόνο όταν δεν αισθάνεστε μόνοι.

Ευθύνη

«Θα αποδοθούν οι ευθύνες, θα τιμωρηθεί παραδειγματικά ο ένοχος». Ε και; Με τον τρόπο αυτό θα γυρίσει ο χρόνος, αίροντας τα κακώς κείμενα, ή θα απαλείφει ο πόνος; Θα ζωντανέψουν οι νεκροί; Θα έρθει η δευτέρα παρουσία;
Χρόνια τώρα, σχεδόν από τότε που θυμάμαι, η ίδια φράση ακούγεται από πολλά χείλη. Τον τελευταίο καιρό δυστυχώς όμως ο ίδιος ο κυβερνήτης της χώρας κρύβεται πίσω από αυτή τη φράση. Λες και η εκ των υστέρων απόδοση ευθυνών διορθώνει τα πράγματα, γυρνάει το χρόνο, επουλώνει πληγές.
Το πρόβλημά μας δεν είναι αν αποδίδονται οι δεν αποδίδονται ευθύνες. Το πρόβλημά μας είναι πως δεν αίρονται οι αιτίες που δημιουργούν τα προβλήματα, τις καταστάσεις, τις δυνάμεις που ωθούν σε δολοφονίες, βανδαλισμούς και συρράξεις. Από μικροκοινωνικό έως και παγκόσμιο επίπεδο. Αιτίες και ευθύνες επί αιτιών κι αιτιατών.
Με απόδοση ευθυνών δεν λύνονται προβλήματα, με παραδειγματικές τιμωρίες δεν σωφρονίζεται η ανθρωπότητα, με φόβο κυβερνούν μόνο οι δικτάτορες.
Και σήμερα η κοινωνία φοβάται για πάρα πολλά πράγματα.

Τεχνοπαράνοια

Αισίως ελαττώθηκαν οι πόνοι. Ελαττώθηκε και το «κοκτέιλ» χαπιών που έκανε το κεφάλι βαρύ και το στομάχι ασήκωτο. Προσπάθεια επιστροφής σε φυσιολογικούς ρυθμούς. Βέβαια με μαγκωμένη μέση είναι δύσκολο. Μετά τη μιάμιση ώρα σε καρέκλα (ή στη θέση του οδηγού) δυσανασχετεί. Ανώτεροι φυντανοκύκλοι βέβαια αποφάσισαν να ματαιώσουν το σχέδιο επιστροφής στη χαρά και εργασία. Να ‘ναι καλά τα παιδιά, όχι ότι δε με βόλεψε. Λιγότερες ώρες σε καρέκλα.
Τις τελευταίες εβδομάδες με προβληματίζει υπερβολικά η «τεχνολογική διείσδυση» στη ζωή μας. Ουδέποτε υπήρξα αντίπαλος των υπολογιστών. Όμως δεν μπορώ να μην παρατηρήσω τις τραγικές συνέπειες της συνεχούς εξάρτησης από αυτούς, στο μυαλό των φυντανιών. Εν αρχή στοχάζονται και φιλοσοφούν, παρατηρώντας το πρόβλημα και διερευνώντας στη φαντασία τους υποτιθέμενα σενάρια λύσης. Εν συνεχεία το απόφθεγμα: Θα τα κάνει το μάτλαμπ. Και η λύση ουτοπία, μηδέν εις το πηλίκο. Προσπαθώ να κατανοήσω από πού έχει προκύψει αυτή η άρνηση καταγραφής, από πού ωθείται το συνεχές παράπονο: Τί; Όλα αυτά; Αυτά είναι «ένας τόνος πράξεις»! Και στο τέλος, τρείς ώρες μετά, βρισκόμαστε ακόμα στην αρχή. Πλήρης η άρνηση προσπάθειας. Μηχανισμός σκέψης μηδενικός. Σκέψη; Μηχανισμός; Αρκεί η φιλοσοφία! Στη συνέχεια λοιπόν έπεται η φιλοσοφική θεώρηση του μάτλαμπ. Ο υπολογιστής θα τα έλυνε όλα, αλλά ο άτιμος δεν τα λύνει!
Και το μόνο που απομένει είναι να αναρωτιέσαι αν πρέπει να κλαίς ή να γελάς με όσα ακούς, ενώ ψάχνεις λόγους για να μην αρχίσεις να χτυπάς απογοητευμένα το κεφάλι σου στον τοίχο. Θα μου πεις, φταίει ο υπολογιστής; Όχι άψυχο αντικείμενο είναι. Ο τρόπος που τον εισάγουμε στην ζωή μας και το εκπαιδευτικό μας σύστημα φταίει. Το γεγονός της εξάρτησής μας από αυτόν, το γεγονός πως «διδάσκεται» καθημερινά με τη στάση «της επιδίωξης της ευκολίας» η εξάρτηση και η απόρριψη της προσπάθειας. Όλα ένα παιγνίδι και θέλω τα πάντα εύκολα και σημασία έχει τι θέλω. Αλλά δυστυχώς σημασία έχει τι πρέπει.
Κι έτσι, ακόμα και όταν λίγα φυντάνια καταλάβουν πως τελικά ο υπολογιστής δεν μπορεί να λύσει τίποτε, συνεχίζουν να φιλοσοφούν επί του προβλήματος. Είναι πια πολύ αργά για να καλύψουν την απόσταση που έχασαν, το μυαλό έχει γίνει πιο δυσκίνητο και ο χρόνος λιγοστεύει. Γιατί αν δεν πάρεις από την αρχή τον κακοτράχαλο και δύσκολο δρόμο, ο γκρεμός θα σε περιμένει. Και το «ποτέ δεν είν’ αργά» είναι, μετά τη θελωλατρεία, το χειρότερο δόγμα της σημερινής πραγματικότητας.
Όλα στην ώρα τους κι ο κολιός τον Αύγουστο. Μετά βρωμάει.

Τρείς βδομάδες μετά

Επιστροφή στο γραφείο. Με ζώνη μεν αλλά προσπαθώντας να επιστρέψουμε στην «καθημερινότητα». Δεν μας έφτανε βλέπεις η «οικονομική» κρίση, έπρεπε να έχουμε και «οσφυϊκή». Εις διπλούν. Πάντως δεν πρέπει να έχουμε παράπονο, όλα όπως τα αφήσαμε είναι. Εξαιρείται μια στοίβα χαρτομάνι στο γραφείο. Για πέταμα, όχι για έλεγχο. Κίνηση υποτυπώδης, κινήσεις αργές και απέλπιδα προσπάθεια να θυμηθούμε «που είχαμε μείνει». Χμμμφτ, σκέφτομαι σοβαρά μπας και πρέπει να ξανακάνω «τίποτε» για να το εμπεδώσω καλύτερα δηλαδή, η επανάληψη άλλωστε είναι η μητέρα της μαθήσεως. Αν και ο κόσμος φαίνεται να το έχει ξεχάσει…
Μιας και μπήκε ο Δεκέμβρης, μπορούμε πλέον να πούμε «καλό χειμώνα». Να θυμηθώ να πάρω και αλυσίδες, μην τρέχω τελευταία στιγμή. Λέω εγώ τώρα.
Αργές, προσεκτικές κινήσεις για να αποφύγουμε τρίτη κρίση. Οσφυαλγίας, όχι «οικονομική», αυτή, με το χρηματοοικονομικό μας σύστημα, είναι αδύνατο να την αποφύγουμε…

Μοναχός ή τρομοκράτης;

Αγάλι αγάλι...

Ένδον 7/?

Επτά ημέρες συνεχώς μέσα σε τέσσερεις τοίχους. Καιρός ν’ αρχίσει η ψυχική υποτροπή. Καλά που είχαμε που και που παρέα (για πίτσες – πεπερόνι λάβερς με έξτρα πεπερόνι και εχχχ βάλτε και λίγο πεπερόνι να μας βρίσκεται – όχι για λαπά όπως διαδίδει ψευδώς ο Σωτήρης…). Πολύ πίτσα πάντως ρε παιδί μου. Ας πάρουμε και κανα καλτσόνε γι’ αλλαγή (πεπερόνι βάζουν στο καλτσόνε, δε βάζουν;)
Τα φυντάνια προφανώς την έχουν αράξει σαν τα σαλιγκάρια σήμερα που έβγαλε ήλιο και πίνουν καφέ προσπαθώντας να λύσουν το μυστήριο των νερών που πάνε πάνω κάτω (λέμε τώρα). Πρωινό τηλεφώνημα, τσεκάρισμα διδάσκοντος, μέρα για εκδρομή.
Πέρας συγγραφής. Και οι δύο προτάσεις έτοιμες και στην ώρα τους. Για την ακρίβεια έχουμε 2 μέρες ακόμα ν' ανοίγουμε σαμπάνιες μέχρι την κατάθεση. Αναρωτιέμαι βέβαια γιατί όλος αυτός ο χαμός. Αφού αν δεν έχεις μπάρμπα στις Βρυξέλες (τώρα με την ΕΕ η Κορώνη έχει γίνει μπανάλ τόπος) και ξάδερφο μεγαλομέτοχο πολυεθνικής, ανάθεση έργου δε σταυρώνεις από τη μαμά Ευρώπη. Για να μη σχολιάσουμε το γεγονός πως ασχολούμεθα με ζητιανιά αντί για ανάπτυξη, o tempora o mores. (Προσπαθώ να εντοπίσω πότε η επιστήμη εκφυλίστηκε σε μάρκετινγκ και παπαρολογία, αλλά αδυνατώ - φαινόμενο των καιρών δίχως άλλο, θα περάσει, ελπίζω...)
Κάθε φορά που το μυαλό περνάει απ’ αυτό το μονοπάτι, κοντοστέκεται και αναπολεί την επιστολή της διεύθυνσης ενέργειας. Έχετε τόσο ολοκληρωμένο και καλοστημένο πρόγραμμα διάχυσης γνώσης που δεν πιστεύουμε ότι θα το υλοποιήσετε. Βαθμολογία τρία στα πέντε (α αξίζει τουλάχιστον τα τρία σας ε;). Μα γιατί δεν κάνετε κλιμάκωση και των τριών τεχνολογιών, αλλά επιλέγετε, μετά από περαματική μελέτη, μόνο την καλύτερη να κλιμακώσετε; Βαθμολογία τρία στα πέντε. Ανόητε και άχρηστε τύπε που δε κάνεις άσκοπα πράματα…
Αυτό που με στενοχώρησε πάντως χθες είναι που δεν μπόρεσα να πάω με τον πατέρα μου τη βόλτα στο πολυτεχνείο. Να θυμηθεί εκείνη την ημέρα και ν' αφήσουμε και κανά λουλουδάκι, φόρο τιμής του αίματος...
Και επειδή είμαστε για γέλια (γενικότερα, ειδικότερα και οικονομικότερα) αλλά και επειδή η μέση μας χρειάζεται περπάτημα, καιρός να εκμεταλλευτούμε τη μη-βροχή και τις ημέρες σαμπάνιας και να βολτάρουμε λίγο στο βουνό. Όχι τίποτε άλλο αλλά χτες, την ώρα που τελείωσε ο προϋπολογισμός και είπα να βγω να πάρω λίγο αέρα, άρχισε να βρέχει τουλούμια.

[Ορθοπεδική ζώνη απαραίτητη]

Αθλητική κάλτσα

Η διάθεση εκλείπει γενικότερα. Η δουλειά πάλι όχι. Δύο προτάσεις με καταληκτική στις 21, φυντάνια στο ενδιάμεσο, άντε να λογαριάσεις πώς να φέρεις βόλτα και εορταστικές εκδηλώσεις (καταληψούλα;). Να ξεκουραστώ είπαμε;
Το ότι θα λασκάριζε το λάστιχο της κάλτσας δεν ήταν προβλέψιμο. Το να σηκωθεί η κάλτσα στη θέση της δεν ήταν προγραμματισμένο. Το να μείνεις στη μέση του δρόμου από μέση, να γυρίσεις κακήν κακώς στο σπίτι (να ‘ναι καλά τα καγκελάκια στις σκάλες) και να μην μπορείς πλέον να σηκωθείς από το κρεβάτι σίγουρα δεν ήταν ευκταίο. Όχι μόνο για σήμερα αλλά γενικότερα. Εξαναγκαστική ξεκούραση. Μαύρη ξεκούραση μέσα στον πόνο… γρουμφφφφ
Η χειρότερη μέχρι τώρα κρίση. Η αίσθηση της αδυναμίας αυτοσυντήρησης τραγική. Πλήρης παράλυση από τον πόνο κι ας έχω πλακωθεί στα χάπια και τις ενέσεις (μέσος ρυθμός 0,5/h). Η μανούλα βρήκε λόγο να τριγυρνά όλη μέρα στα πόδια μου. Και ο πατερούλης…
Τα φυντάνια χαρούμενα σήμερα θαρρώ θα ήπιαν πολλούς καφέδες. Η καταληκτική αμείλικτη χαμογελά με κακεντρέχεια. Έβαλε ύπουλα μέσα για να νικήσει και πιθανών θα το πετύχει αυτή τη φορά, αλλά δεδομένης της κατάστασης δε μου καίγεται καρφάκι. Αν και στενοχωριέμαι για την μέχρι τώρα δουλειά και για όσους θα στενοχωρηθούν.
Δυνατότητες πληκτρολόγησης μικρές. Αδύνατο να καθίσω για πολύ σε καρέκλα, ακόμα και να κρατήσω τον τούρκο στα πόδια ξαπλωμένος. Καταραμένη κάλτσα. Το 37ο λες να συνεχίσει έτσι; Ελπίζω να μην είναι σημαδιακό.

Απεργία βίου

Υπάρχουν φορές που χωρίς να μπορείς να αντιληφθείς την αιτία, η κούραση είναι έκδηλη επάνω σου. Συνήθως αναρωτιέσαι αν και γιατί είσαι κουρασμένος, δεν έσκαβες κι όλας όλη μέρα – για την ακρίβεια δεν έσκαψες και καθόλου, και θεωρείς πως όλα αυτά είναι αποκυήματα του μυαλού, αλλά όταν αντιλαμβάνεσαι πως οι μύες αδυνατούν να επαναλάβουν για ενδέκατη φορά την έλξη και επιπλέον αντιδρούν με πόνο στην απόφαση επανάληψης της δεκάδας, τότε μάλλον είσαι κουρασμένος. Ή και αυτό αποτελεί καλά καλυμμένο αποκύημα της φαντασίας σου, μιας και στην πράξη εξ ανάγκης εξαναγκάζεις τον εαυτό σου να ασκηθεί με αυτό τον τρόπο, ενώ στην ουσία προτιμάς ομαδικά, δημιουργικά αθλήματα; Αλλά πού και πώς να βρεις την ομάδα;
Όχι δεν είναι αποκύημα. Ίσως η εσωτερική αποστροφή εντείνει την αίσθηση παραίτησης της στιγμής, αλλά η κούραση προφανώς είναι γενικότερα έκδηλη επάνω σου. Η μανούλα άλλωστε συνήθως είναι αλάνθαστη σε τέτοια θέματα. Θα φταίνε τα φυντάνια, σου απομυζούν αρκετή ενέργεια. Ειδικά όταν σε κουράζει και η νοοτροπία τους. Εντάξει κι εσύ χάρηκες τις φορές που ακυρώθηκαν τα μαθήματα και σου δόθηκε χρόνος για περισσότερη διασκέδαση, αλλά ποτέ δεν θεώρησες τη σπουδή καταναγκαστικά έργα, μεταβατική περίοδο την οποία πρέπει να διανύσεις για να συνεχίσεις παραπέρα. «Αν δεν θέλετε μάθημα μία, εγώ μπορώ να μην ενδιαφερθώ δέκα. Απλά να με ενημερώνετε εκ των προτέρων για να μην έρχομαι». Λίγη σύνεση μπορείς να διακρίνεις μόνο σε όσους απέτυχαν ήδη μία φορά. Όχι λόγω τιμωρίας, το ξεκαθάρισες. Άλλωστε, εξαιρώντας όσους είναι προκλητικά αδιάφοροι, τα κινούμενα ζόμπι όπως τα χαρακτηρίζεις, και όσους είναι προκλητικά αντιρρησίες – οι μελλοντικοί σφαλιαροεισπράκτορες ή δυνάστες, έν’ απ’ τα δυο, με τους υπόλοιπους «παίζεις σφαλιάρες». Με διακριτούς ρόλους μεν, αλλά η επικοινωνία κινείται σε φιλικά επίπεδα.
Παρόλ’ αυτά η όλη κατάσταση σίγουρα κουράζει. Και οι περίεργες βραδιές δεν βελτιώνουν την κατάσταση. Όταν μετά μία ώρα ξυπνάς και παρότι κουρασμένος, αναλαμβάνει δράση «ο αβόλευτος» και δεν μπορείς να θυμηθείς καν μετά από πόση ώρα κοιμήθηκες ή πόσες φορές τριγύρισες σαν φάντασμα, μάλλον κουρασμένος θα είσαι. Και νευριασμένος γιατί την επαύριο έχεις δουλειά, πνευματική σύνθεση, και ξέρεις πως το μυαλό δε θα λειτουργήσει ορθά. Γιατί δεν το κάνεις τώρα; Μα ούτε τώρα λειτουργεί ορθά, ανεξαρτήτως της άρνησης ύπνου. Κάτι σαν απεργία φαντάζει.
Είναι καιρός άλλωστε που μάλλον είσαι κουρασμένος. Από πολλά. Τα γεμάτα στη μέση ποτήρια – πολύ προτιμότερα τελικά τα άδεια, την αναμονή, την προσμονή, την αδυναμία. Από εσένα τον ίδιο, ακόμα και από την συμπεριφορά σου απέναντι στους γονείς σου. Καιρό τώρα λες πως κακώς μίλησες έτσι, όμως το επαναλαμβάνεις και το ξαναεπαναλαμβάνεις. Και κάθε φορά το μετανιώνεις αλλά είναι αργά. Ακόμα και συγνώμη να ζητούσες, θα είχε χάσει πια το νόημά της. Ευτυχώς που οι γονείς είναι πάντα γονείς, αλλιώς πιθανότατα θα σου είχαν κόψει την καλημέρα.
Η κούραση και η απεργία ύπνου πάντως σίγουρα δεν βοηθά την επικοινωνία. Κανενός είδους. Ώρες ώρες αισθάνεσαι κι εσύ κινούμενο ζόμπι. Άλλου είδους, όχι σαν τη φυντανίτσα που σου ήρθε στο μυαλό νωρίτερα. Θα μου πεις βέβαια πως ανάμεσα σε ‘σένα και σε αυτή, αυτή μάλλον «περνάει καλά». Λόγω άγνοιας βέβαια. Ενώ εσύ κουράζεσαι και από την έγνοια, την επιπλέον έγνοια όσων δεν νοιάζονται.
Άλλα τριγύριζαν στο νου εδώ και δύο μέρες, άλλα κατεγράφησαν. Στον παγκόσμιο πανζουρλισμό για την εκλογή του μαύρου πλανητάρχη πάντως δε συμμετείχες. Όπως πάντα, αν είναι να χειροκροτήσεις, προτιμάς να χειροκροτείς στο τέλος της παράστασης, όχι στην έναρξή της.

Goodmorning Dr Chandra

…I am ready for my first lesson. Η φράση περικλείει έναν ηλεκτρισμό σχεδόν ερεθιστικό. Τους επιστημονικούς πόθους, τη δικαίωση, τον φόβο της «εξαπολυόμενης κόλασης». Η ανθρώπινη φιλοδοξία. Φόρος τιμής ο Ντέιβιντ Μπόουμαν, απλός στρατιώτης πια, αποσυνδέει μία-μία τις πλακέτες της Άριας. Τον Hal;
“Dr Chandra?” “Yes?” “Will I dream?”
Οδύσσεια του διαστήματος. Παιγνίδια πολέμου. Εχθρός του έθνους. Η Βαβέλ της Syrianaς για απαρχή. Λίγο απ’ όλα, μια δόση νέας τεχνολογίας και voila, έτοιμοι οι παγιδευμένοι. Σε τι; Από τί; Θυμήθηκα καμιά δεκαριά χρόνια πίσω τον ΓΕ που, αφού πρώτα έκανε ως όφειλε την ανακοίνωση στην κλίση, ήρθε απορημένος και με ρώτησε: «Μπορεί να γίνει πραγματικά αυτό;» «Να σε παρακολουθούν από κινητά; Ακόμα και κλειστά;» «Ναι» «Λογικά… Υπάρχει μηχανισμός, αν υπάρξει και η πρόβλεψη...». Μόνο του σπανού τα γένια δεν γίνονται, ακόμα και αυτά δηλαδή τώρα γίνονται.
Ο μόνος λόγος που επιβιώνουμε σε αυτή την κοινωνία είναι γιατί κανείς δεν επιβουλεύεται το κεφάλι μας. Στην αντίθετη περίπτωση, οι μέρες, οι ώρες, τα λεπτά μας είναι μετρημένα. Και η δυνατότητα αντίδρασης μηδενική. Και όσο προχωρεί η «φιλοδοξία» τόσο περισσότερο προσεγγίζει το μηδενικό όριο την τιμή του απολύτου μηδενός. Όχι πως χωρίς αυτή αλλάζει κάτι. Αλλά να, στην ματαιόδοξη επιδίωξη για «ιδιωτικότητα» ή μάλλον ασύδοτη, αλογάριαστη, ανερώτητη ατομικότητα και κρυψινισμό – φόβο του ίδιου μας του εαυτού; – το μόνο που επιτυγχάνουμε είναι το ακριβώς εκ διαμέτρου αντίθετο αποτέλεσμα. Παραδίδουμε αμαχητί ακόμα και την ιδιωτικότητα που δικαίως δικαιούμαστε.
Άρια. Aria. Άρεια; Παράξενη ονομασία. Σημειολογική; Παρότι ο «θάλαμος του εγκεφάλου» θύμιζε κάτι από την πύλη του ορίζοντα των γεγονότων. Κι όμως, ανεξαρτήτως του συναισθηματισμού που αναπτύσσεται προς τους χαρακτήρες, αυτό που ίσως διαφεύγει είναι πως ο υπολογιστής αποφάσισε την απόλυτα δίκαιη ανθρώπινα τιμωρία. Το σημειολογικό σχέδιο «γκιλοτίνα» σίγουρα αρμόζει κάλλιστα στην περίσταση. Διαφεύγει επίσης ίσως, πως ακόμα και ο ίδιος ο υπερυπολογιστής, σεναριακά, επέλεξε μέθοδο που χαρακτηρίζεται «τρομοκρατική» για την επιβολή της «γκιλοτίνας» - σε αντίθετη περίπτωση, πιθανότατα, οι περισσότεροι θα επευφημούσαν την εφαρμογή του. Άλλωστε η ίδια η έναρξη των γεγονότων, αφαιρώντας κάθε ψήγμα έπαρσης, δεν αποτελεί τίποτε περισσότερο από τρομοκρατική ενέργεια νομιμοποιημένη μέσα από τα πλαίσια της στατιστικής και την υποθετική μελλοντική έκβαση, παρότι η στατιστική σφάλματος δεν ήταν καν «μειονοτική». Και το ερώτημα που παραμένει είναι πως ορίζεται η τρομοκρατία ανάμεσα σε αμαρτωλούς που ουδείς θα έπρεπε να τολμάει να σηκώσει τον πρώτο λίθο. Θα έπρεπε…
Η ψυχρή τεχνίτη νοημοσύνη, που απέδειξε την ανουσιότητα του πολέμου, αυτές ακριβώς τις αποφάσεις θα έπαιρνε. Και όλα αυτά γιατί στην ματαιόδοξη επιδίωξη για τα θέλω και το άτομό μας, χάνουμε τον Άνθρωπο.
Και το όνειρο που παραμένει, εκτονώνοντας τον ηλεκτρισμό της στιγμής: “I understand now Dr. Chandra. Would you like to play a game of chess? I play very well”

Έγκλημα στο Φενεό

Πεντάς γνωστών εγκληματιών εθεάθη να τριγυρνά στην ορεινή Κορινθία. Η είδηση κυκλοφόρησε ευρέως τις τελευταίες ημέρες στα μέσα ενημέρωσης, αλλά οφείλουμε να την διαψεύσουμε πάραυτα διότι, αν και ξεκινήσαμε πέντε, στην πορεία γίναμε έξι και αν είχαμε και λίγο παραπάνω χρόνο μπορεί ο αριθμός των γνωστών αγνώστων να γινόταν ακόμα μεγαλύτερος (αν είχαν εισακουστεί οι επικλήσεις εις τον πάνα).
Τα αρχικά σχέδια ανέφεραν Τρίκαλα και Στυμφαλία και σίγουρα αν η ομάδα δεν είχε παρεκκλίνει από αυτά, το έγκλημα δε θα είχε συντελεστεί, αλλά ως γνωστών, ποτέ δεν ακολουθούμε τα σχέδια. Άλλωστε δεν φταίμε διόλου εμείς που ο φημισμένος ναός του Αγ. Δημητρίου είναι μόνιμα κλειδωμένος και ανοίγει για το κοινό μόνο σε εθνικές επετείους και εορτές. Διόρθωση, μάλλον μόνο σε εορτές (πιθανότατα μόνο του Αι-Δημητριού αλλά λέμε τώρα) διότι εθνική επέτειος ήταν ανήμερα της επισκέψεώς μας. Και δεν είδαμε και καμία παρέλαση εκεί δα μπροστά τώρα που το σκέφτομαι. Μόνο κάτι εργάτες που έχτιζαν καινούργια ενοικιαζόμενα καταλύματα (μεσούσης της παγκοσμίου χρηματοπιστωτικής κρίσεως βεβαίως-βεβαίως), Αλβανοί θα ήταν θαρρώ διότι οι έλληνες λογικά θα ήταν όλοι στην παρέλαση σε κάποια κεντρική πλατεία, την οποία όμως την κρατούσαν εντελώς κρυφή και οι εν λόγω εγκληματίες, παρότι ήθελαν εναγωνίως να τιμήσουν με την παρουσία τους στην παρέλαση τον τόπο και την μαμά πατρίδα, δεν τα κατάφεραν (από εδώ ξεκίνησε και η κατήφεια, η οποία ώθησε την ομάδα στις εγκληματικές ενέργειες που ακολούθησαν).
Αφού λοιπόν, απογοητευμένοι που δεν κατόρθωσαν να δουν τις θαυμαστές τοιχογραφίες του ναού και να τιμήσουν τα προγόνους τους συμμετέχοντας στας εντόπιας παρελάσεις, έπνιξαν τον πόνο τους σε γλυκό κυδώνι και βύσσινο (χόουμ-μέιντ εκ πεθεράς κάπελα – η οποία σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες συμμετείχε στην κρυφή παρέλαση ενδεδυμένη με γνήσιες τοπικές φορεσιές – εδώ λοιπόν μπορούμε να παρατηρήσουμε τα προεόρτια του εγκλήματος) και αφού ξεδίψασαν με ελληνικό στη χόβολη (και παχιά-παχιά σοκολάτα βιενουά για ορισμένες – υπολήψεις δε θίγουμε, μα… για όνομα… σοκολάτα βιενουά;), έκαναν λίγη κούνια (τα μωρά της παρέας) στην παιδική χαρά και καβάλησαν τις γκαμήλες κατευθυνόμενοι προς την Στυμφαλία.
Και εντάξει, τον Ηρακλή δεν περίμεναν να τον δουν (μα ούτε ένα αγαλματάκι για τον ήρω; μέγα σφάλμα μέγα…), τις όρνιθες έμαθα δεν τις βαλσάμωσαν, τη λίμνη όμως πού την πήγαν;;; Διότι φτάσαμε που φτάσαμε (και ενώ η ξανθιά χαζογκόμενα από το πιντιέι ωρυόταν αυταρχικότατα: στρίψτε δεξιά – δεξιά είπα καραγκιόζη, που πας, το προσπέρασες) στο εντελώς κεντρικότατο νεκροταφείο (!!!) του χωριού (ντιπ για ντιπ ξανθιά χαζογκόμενα, δε το συζητώ), ανακαλύψαμε πως δεν υπάρχει σταγόνα νερό (αυτό θα εννοούν στη διαφήμιση: Νερό – δεν υπάρχει αρκετό, προσέχουμε για να έχουμε, εμ οι στυμφαλιώτες δεν πρόσεχαν, πρόσεχαν; εκτός και αν τους το ήπιαν όλο οι όρνιθες εν τη απουσία του ήρου). Ψάξε από εδώ, ψάξε από εκεί, ανακαλύψαμε στο πιντιέι ένα σημείο όπου ο δρόμος εφάπτεται υδάτινου όγκου. Είπαμε λοιπόν στη χαζοξανθιά να μας οδηγήσει στο σημείο πάραυτα και ακολουθήσαμε την αυταρχική (και διόλου αισθησιακή – μα γιατί δεν βάζουν κάποια από τις γραμμές 090 τουλάχιστον; στην επιλογή πορείας πιστεύω διαφορά δε θα είχε) φωνή της. Αφιχθήκαμε ταχέως εις ένα ξύλινο παρατηρητήριο (χωρίς πάσαλο για να δέσουμε τας γκαμήλας – ούτε καν χώρο να τις μαντρώσουμε δηλαδής, στη μέση του μονοπατιού τις αφήκαμε) το οποίο παρατηρούσε με περηφάνια περισσή έναν μεγάααααλο κάμπο με μερικές συστάδες ψηλών δέντρων και άλλα οπωροφόρα. Νερό γιόκ. Λειψυδρία…
Με αυτά και με αυτά, η κατήφεια μεγάλωνε και η ομάς αποφάσισε να κατευθυνθεί εις τα λημέρια του πάνα (είναι πλέον φανερή η ηθική κατάπτωση της ομάδος – γενεσιουργός αιτία του επικείμενου εγκλήματος).



Απογευματάκι πλέον και η ομάδα επιτέλους έφτασε στη λίμνη (νεροοοό-νεροοοό αναφώνησαν – θάλαττα δε θα την έλεγες) και άφησε τις γκαμήλες να ξεδιψάσουν, ενώ περιηγήθηκε στα μονοπάτια πλάι στην ακρολιμνιά, ψάχνοντας απεγνώσμενα για δείγματα της τοπικής πανίδος και χλωρίδος. Και αφού έκρουσαν την καμπάνα στο εκκλησάκι καταμεσούσης της λίμνης, συνοδεύοντας έτσι με τας καμπανοκρουσίας έναν ύμνο προς τον πάνα και τα τοπία τριγύρω (ελπίζοντας εις παλλακίδας – ως γνήσιοι σάτυροι βεβαίως-βεβαίως), κατευθύνθηκαν σε γνωστό καπηλειό όπου και συνετέλεσαν το έγκλημα δια το οποίο και κατηγορούνται: Εξήντλησαν το τζατζίκι! (γιαορτοσκόρδιον δι όσους δεν ομιλούν άπταιστα την αργκό και έχουν πρόβλημα κατανόησης της υπόστασης του θύματος).
Ναι, ευθαρσώς δηλώνουμε στην κοινωνία ένοχοι για την εξαφάνιση του τζατζικιού από τα λημέρια του πάνα. Μάλιστα οι υποφαινόμενοι φαίνεται να μην επιδέχονται σωφρονισμού διότι είναι η δεύτερη φορά που υποπίπτουν στο συγκεκριμένο ολίσθημα. Ο κάπελας δε, με το εντελώς φλεγματικό του ύφος (της οργάνωσης κι αυτός – μη δίδετε σημασία) επανέλαβε την ίδια ακριβώς ατάκα που είχε εκστομίσει και την πρώτη φορά, σταματώντας αίφνης τη φράση του, αναρωτώμενος δια την πρωθύστερη εμπειρία της προβάλλουσας σκηνής (ελληνιστί deja-vu): «Παίδες σας ανεβάζει πολύ το κασέ το τζατζίκι!». Στη συνέχεια, συνειδητοποιώντας το οικείο της φάτσας μας (σεσημασμένοι εγκληματίες γιαορτοσκορδίου), αντέτεινε: «Κάτι πρέπει να κάνω με εσάς, την επόμενη φορά θα σας πουλάω χονδρικής».
Εδώ βέβαια πρέπει να αναφέρουμε την εξαίρετη ποιότητα των συνοδευτικών του τζατζικίου – βλέπε αγριογούρουνο κυνήγι, λουκάνικο χωριάτικο, σουτζουκάκια σμυρναίικα, τηγανιά πνιγμένη στη μαυροδάφνη, ψαρονέφρι και δε συμμαζεύεται (όλα διαίτης και με χαμηλά λιπαρά) – η οποία θεωρούμε πως πρέπει να ληφθεί ως ελαφρυντικό κατά την εξέταση της υπόθεσης από τους δικαστάς.
Αναζητώντας εξιλέωση για τα σοβαρά παραπτώματά των, η ομάς κατευθύνθηκε παραθαλασσίως, όπου, νύκτα πια, προσπάθησε να καλύψει τα ίχνη της ξεπλένοντας τα απομεινάρια στη σόδα και τον εσπρέσο.

[Τι πίνω;]

Τα παιδία παίζει vol.2

Ούτε η νταρδιριάδα να ήταν, η οποία παρέμεινε πίσω λόγω φυντανιών και επισκεπτών αλλά δεν πτοούμαστε – χρόνο απλά δε βρίσκουμε…
Και επειδή άρχισαν τα σχολεία ο Σωτήρης αποφάσισε να μας βάλει εργασίες για να μας βαθμολογήσει στο τρίμηνο (πλάθω κουλουράκια, με τα δυο χεράκια, ο φούρνος θα τα ψήσει, το σπίτι θα μυρίσει – να κάνουμε και ένα γκάλοπ να δούμε πόσα σπίτια είναι τόσο άτυχα ώστε να μην ευωδιάζουν έτσι… μπρρρρ).

• Αφού το αποτέλεσμα συνδέεται κατ’ απόλυτο τρόπο με τα αίτια, ποιο το νόημα της ελεύθερης βούλησης; Να μια καλή ερώτηση (με τριγυρνά πολύ την τελευταία τριετία) για μια ατέρμονη συζήτηση φιλοσοφικού περιεχομένου.
• Γιατί; Είναι η μόνιμη ερώτηση που αφορά στους παλιούς έρωτες – όχι γιατί κάτι συγκεκριμένο, γιατί τα πάντα…
• Δεν ξέρεις τί ήρθα να ρωτήσω; Μέντιουμ δεν είσαι;
• Γιατί θες να μεγαλώσεις; Είναι κάτι που θα ήθελα να μου θυμίσει ένα παιδί, αν και σίγουρα δε θα τολμούσα να το ρωτήσω στα σοβαρά.
• Πάλι κατακόκκινα τα μάτια; Ως συνήθως κοιτώ σε καθρέφτες μόνο όταν ξυπνάω… :p (αν κοιτάξω δηλαδή…)

Θείο Σωτήρη θα με περάσεις; >:)

Θεωρώ πως ελεύθερη βούληση υπάρχει, απλά έχει εντελώς διαφορετικό νόημα
από αυτό που επικρατεί στον σημερινό κόσμο.
Αυτός όμως ο ορισμός είναι το αντικείμενο της φιλοσοφικής συζήτησης :)

Επτά αλήθειες

Μα γιατί να μην το κάνουμε διαφορετικά; Επτά ευχές και τρείς αλήθειες, πολύ πιο ικανοποιητικό θα έλεγα! Σκώληξ μου πιστεύω πως πρώτη εσύ έπρεπε να ζητήσεις να αλλάξουν οι κανονισμοί του παιγνιδιού, πριν μου ζητήσεις να σου κάνω στριπτιζ – όχι τίποτε άλλο δηλαδή αλλά το «επτά αλήθειες» μου θυμίζει τον χορό τον επτά πέπλων. Μμμμμμμμ :)

Βαριέμαι να διαλέγω, αλήθεια σου λέγω, οπότε μου είναι πολύ δύσκολο να επιλέξω επτά αλήθειες (η αλήθεια είναι πως αναρωτιέμαι γιατί να κάθομαι να ψάχνω επτά αλήθειες, αφού εδώ μέσα υπάρχουν καταγεγραμμένες μερικές χιλιάδες πολύ πιο αποκαλυπτικές απ όσες αναφέρω - αυτή η αλήθεια μετράει;).
Άλλωστε οι επτά είναι πολύ λίγες για μένα, και δύσκολα επιλέγω, μιας και σιχαίνομαι τα ψέματα – αν αναγκαστώ να ερωτοτροπήσω ποτέ με κάποιο από δαύτα, με τρώει το σαράκι και μου έρχεται μια αναγούλα ένα πράμα… στενοχωριέμαι αφάνταστα και πέφτω σε μελαγχολία. Αλλά είπαμε, ούτως ή άλλως βαριέμαι τη διαδικασία επιλογής – μέχρι αηδίας.
Ωραία, οι δύο βγήκαν αυθόρμητα, αλλά ο κέρσορας κάθεται πλέον με τις ώρες κολλημένος στο ίδιο σημείο (μα τι σκουλήκι που είσαι και με ταλαιπωρείς έτσι;). Ααα το βρήκα!
Είμαι αυθόρμητος μέχρι αηδίας! Υποψιάζομαι πως αυτό με έχει βάλει αρκετές φορές σε δύσκολη θέση (έτσι με έχει πει μια φίλη μου – η οποία υποστηρίζει μάλιστα πως καταφέρνω να «μονοπωλώ» και την «ατμόσφαιρα»), αλλά καρφάκι δε μου καίγεται. Σ’ όποιον αρέσουμε άλλωστε, για τους άλλους δε θα μπορέσουμε (κυκλοφορεί και σε μπλουζάκι με στάμπα «άμα δε σ’ αρέσω μία, δε μ’ αρέσεις δέκα» – το κουβαδάκι σου και σ’ άλλη παραλία!)
Παρόλο τον αυθορμητισμό που διέπει τη συμπεριφορά μου, είμαι λάτρης μιας «ζωής με κώδικα». Οξύμωρο; Αντίθεση; Δε το θεωρώ έτσι. Άλλο το «σιχαίνομαι το σαβουάρ βιβρ» και εντελώς άλλο το «δε λογαριάζω τίποτε και κανέναν παρά μόνο το τομαράκι μου». Με τις νέες φιλοσοφίες δεν (θέλω να) έχω σχεδόν καμία σχέση. Βλέπεις τα πάντα κινούνται πάνω στον άξονα αιτίου-αιτιατού-αποτελέσματος.
Μ’ αρέσουν τα (οδικά) ταξίδια. Βαριέμαι όμως αφάνταστα τις αναμονές στα αεροδρόμια και τα λιμάνια καθώς και την αναμονή στο ίδιο το ταξίδι. Κοινώς θέλω πάντα ν’ απασχολούμαι με κάτι, το οποίο όμως αφήνει την αίσθηση της δημιουργίας και απορροφά πλήρως τον εγκέφαλο. Το να κάθομαι άπραγος μου δημιουργεί μεγάλη δυσφορία, ακόμα και αν κάθομαι σε μια θέση μεταφορικού μέσου περιμένοντας να φτάσω σε έναν προορισμό.
Για να δούμε, φτάσαμε στο έβδομο – ας ρίξουμε το πιο αποκαλυπτικό πέπλο. Είμαι άνθρωπος «της παρέας». Συχνά αναφέρω πως δεν φοβάμαι παρά μόνο ένα πράγμα στη ζωή μου. Αυτό φυσικά δεν είναι μήπως πέσει ο ουρανός στο κεφάλι μου. Το μόνο που φοβάμαι είναι το να ζώ μόνος. Φυσικά ξέρω πως συνήθως ο καθένας μας ανταμείβεται με τους ίδιους του τους φόβους.

(ΟΥΦ τα βρήκαμε… Σου είπα πως είσαι και πολύ σκουλήκι, ε;)

Ανάμικτα συναισθήματα

Οκτώ ώρες μπλαμπλα

Δεν είναι καθόλου λίγες. Και όπως κάθε αρχή, άρχισαν τα τσάγια. Με τα πόδια και το σβέρκο τα πράγματα είναι πιο δύσκολα. Χμφφφφτ να ξεκινάμε και τα μυοχαλαρωτικά μήπως;
Κάθε φορά θυμάμαι την πρόταση των δώδεκα συνεχόμενων ωρών και γελάω. Ορισμένα πράγματα είναι αδύνατα, εκτός και αν δεν σε ενδιαφέρει η ποιότητα πάντα. Άλλωστε η μεγάλη ποσότητα ανέκαθεν υπήρξε εχθρός της ποιότητας. Μακράν καλύτερες οι δύο ημέρες. Σε άλλη περίπτωση η απόδοση θα ήταν μηδενική. Ή, όπως λέει και η «θεία η καλή», καλό είναι να είμαστε άνθρωποι, όχι ρομπότ, ούτε σκλάβοι, χρειαζόμαστε και λίγη ποιότητα. Αυτό μου θυμίζει πως μάλλον πρέπει να αποφύγω ορισμένες εκ των υποχρεώσεων.
Σκέφτηκα πως θα ήταν ταχύτερο και αποτελεσματικότερο, αντί να ρωτήσω τον έλληνα αντιπρόσωπο, να απευθυνθώ στην μητρική εταιρία.
“Dear Sir, I am writing to ask about the type and brand of the GPS receiver integrated in your Diamond Touch HTC product.”
“Dear customer, thank you for your inquiry, there is no need to buy an extra GPS receiver as Diamond Touch HTC product has a built in receiver. You only need to buy a navigation software, like (μπλαμπλαμπλα).”
Η ηλιθιότητα φαίνεται πως αυξάνει εκθετικά γύρω μου και η αλήθεια είναι πως εδώ και καιρό έχω αντιληφθεί πως η ανθρωπότητα τον τελευταίο καιρό αδυνατεί να επικοινωνήσει. Σύνηθες το φαινόμενο να παίρνεις άσχετες απαντήσεις από κάθε τμήμα σέρβις, αλλά περίμενα πως το φαινόμενο περιορίζεται στις εταιρίες λογισμικού και οι τεχνικοί των εταιριών μηχανημάτων θα είχαν ξεφύγει του μικροβίου. Η ασθένεια όμως μάλλον λαμβάνει διαστάσεις επιδημίας, εγώ παραπονιέμαι για τα φυντάνια μου;
Προσωπικά έχω αρχίσει να απολαμβάνω υπερβολικά την «νταρδιριάδα», ποτέ δε θεωρούσα πως θα καταγράψω ένα σενάριο σαν βιβλίο, σενάρια απλά έχω φτιάξει αρκετά αλλά ποτέ σε δεμένο κείμενο. Η αλήθεια είναι πως κάτι που ξεκίνησε «για το χαβαλέ», έχει αρχίσει να μου κινεί το ενδιαφέρον και πλέον θέλω να το ολοκληρώσω, όχι γιατί ξέρω τι θα βγει, αλλά γιατί αναρωτιέμαι κι εγώ να δω τί θα βγει στο τέλος. Σε τελευταία ανάλυση, μπορεί να θεωρώ τον εαυτό μου «αυθεντία» σε συγκεκριμένους τομείς, αλλά αυτός είναι ένας που ποτέ δεν θεώρησα πως έχω κάποια σημαντική ικανότητα – θεωρούσα πως οτιδήποτε κι αν βγει θα είναι κάτω του μετρίου. Αρχίζει λοιπόν να με στενοχωρεί και να με δυσκολεύει το γεγονός της έλλειψης χρόνου.
Σε τελευταία ανάλυση καλύτερα να ασχοληθώ με την «νταρδιριάδα», παρά με τους καραγκιόζηδες της σημερινής πραγματικότητας. Πάντως χαίρομαι αφάνταστα για την ξαφνική αύξηση της κρατικής παρέμβασης (βέβαια στην Ελλάδα η κρατική παρέμβαση συγχέεται με την εξυπηρέτηση συμφερόντων από τους κυβερνώντες...). Εγώ βέβαια θα προτιμούσα την δήμευση (μόνο τέτοια μοίρα αξίζει σε «γκόλντεν μπόις» και τους λοιπούς της συνομοταξίας) μιας και τελικά όσοι έπαιξαν στις πλάτες των άλλων και θα την γλυτώσουν, αλλά και θα συνεχίσουν να κυκλοφορούν στα πολυτελή τους σαλόνια, αντί να νοιώσουν την πραγματικότητα των υπόλοιπων και την αγωνία που οι ίδιοι εισάγουν στην κοινωνία. Ελπίζω πάντως και ο έλεγχος να αυξηθεί, αλλά και η κρατική παρέμβαση. Η κοινωνία χρειάζεται οργάνωση για να είναι βιώσιμη, όχι αυθαίρετη δραστηριοποίηση και αδυσώπητο ανταγωνισμό.
Ευτυχώς το τσάι βοηθά κατά πολύ το λαιμό. Με το σβέρκο και τα πόδια, ακόμη δεν βρήκα λύση. Αναρωτιέμαι πως θα καταλήξει η αυριανή. Γιατί στο τέλος μου φαίνεται πως εκάστη η μεθαυριανή θα απαιτεί αναρρωτική. Η αλλαγή πάντως του αέρα και η διέλευση στο πλάι της θάλασσας, έστω και λίγο ανταριασμένης, δημιουργεί αίσθημα ευχαρίστησης, έστω και όταν κυριαρχεί αίσθημα κόπωσης.

Κάτι πρέπει να βρω και για σβέρκο και πόδια :(

Κόκκινα άσπρα όνειρα

Οι επιστήμονες της Αυστραλίας το έκαναν το θαύμα τους! Αφού μελέτησαν ικανό δείγμα ανδρών-γυναικών ως προς την εννοούμενη ευτυχία κατέληξαν ότι οι άνδρες γίνονται ευτυχισμένοι με το σεξ (αν το αρχικό κείμενο δεν περιείχε και τους προσδιορισμούς αδυσώπητο, πρόστυχο και βρώμικο, η έρευνα είναι αμφιβόλου ποιότητας) ενώ οι γυναίκες με την ξεκούραση στον καναπέ και ένα καλό βιβλίο (βαριεστημένες ψευτοψιλομυτοκουλτουριάρες…). Η έρευνα βέβαια καταλήγει πως και τα δύο φύλα βρίσκουν την ευτυχία μέσα σε μερικές ποιοτικές στιγμές με το έτερό τους ήμισυ. Αυτό πάλι είναι το κερασάκι στην τούρτα που έρχεται να διορθώσει τις εντυπώσεις έτσι; Διότι η ποιότητα με βάση όσα προηγήθηκαν του κερασακίου προφανώς ορίζεται διαφορετικά στα δύο φύλα!
Ευτυχώς πάντως που υπάρχουν και ορισμένοι επιστήμονες που ασχολούνται ακόμα με την βασική έρευνα και έρχονται να επιβεβαιώσουν αυτό που είναι τοις πάση γνωστό, ότι δηλαδή οι γυναίκες προέρχονται από την Αφροδίτη και ουδεμία σχέση έχουν με εμάς τους ανώτερους Αρειανούς, ούτε πρόκειται ποτέ να καταφέρουν να μας καταλάβουν!
Ψιτ, εσένα λέω, εσένα, όχι εσένα με την κοτσίδα, ούτε την άλλη με τα γυαλιά, εσένα που κοιτάς με αυτό το φθονερό ύφος, α να μπράβο, εσένα. Πρέπει να σε προειδοποιήσω πως οι γκαμήλες μου είναι πολύ εκδικητικές και δαγκώνουν όσους με καταδιώκουν, έτσι;;;

Ρούχα μαζί που πλύθηκαν…
…κι έχουνε γίνει ροζ…

Επιστροφή στα πνευματικά

Βαλβίδες, βάνες, έμβολα, αντλίες και τα συναφή. Και τα μοντελάκια και οι ελεγκτές. Για μια ακόμη φορά θα μελετήσουμε το μόντελινγκ! Έτσι για να μην παραπονιούνται τα φυντάνια πως δεν είμαστε μέσα στη μόδα.
Ηλιόλουστο και δροσερό ταξίδι. Ευχάριστο, ειδικά εκεί που πλησιάζεις τη θάλασσα. Τα φυντάνια όρμησαν ως βάρβαροι μέσα στην αίθουσα. Όχι για μάθημα φυσικά, ξεμπλέξαμε γρήγορα με την ταξινόμηση γιατί ο καφές περίμενε στην παραλία! Τουλάχιστον επιστρέψαμε λίγο πιο κοντά στη ρευστοδυναμική και τη θερμοδυναμική. Ο προβληματισμός περί ασφάλειας συνεχίζει να με απασχολεί. Τόσες κλειδαριές ούτε το αλκατράζ – το φορντ νοξ θα έλεγα αλλά αυτό τώρα τελευταία δεν τις χρειάζεται.
Δεν επιζητείται τα Σκόπια να αλλάξουν το συνταγματικό τους όνομα. Άλλωστε καμία χώρα δεν μπορεί να υποχρεωθεί με οποιονδήποτε τρόπο να μεταβάλει το σύνταγμά της, αποτελεί εσωτερική της υπόθεση. Μου θυμίζει πως όποτε χρειάζεται χρησιμοποιείται η αλήθεια, σε άλλες περιπτώσεις όμως διαστρεβλώνεται. Όπως η φοβερή φήμη που κυκλοφορεί για τα πρόστιμα που παίρνει η Ελλάδα λόγω του ότι δεν έχει ιδιωτικά πανεπιστήμια. Μα και η παιδεία είναι εσωτερική υπόθεση και τα ιδιωτικά απαγορεύονται από το σύνταγμα και οι διεθνείς συνθήκες απαγορεύουν την οποιαδήποτε πίεση προς αλλαγή συντάγματος! Αλλά συμφέρει η φήμη των προστίμων για ιδιωτικά πανεπιστήμια αντί της αλήθειας για πρόστιμα λόγω μη αναγνώρισης επαγγελματικών δικαιωμάτων των κολλεγιακών πτυχίων. Με τα ψέματα μπορεί και να καταφέρουμε να περάσουμε αυτό που «μας συμφέρει». Και όλοι αυτοί οι συνειρμοί επειδή για πρώτη φορά άκουσα να λέγεται η αλήθεια με αφορμή ένα άλλο θέμα, στο οποίο θέλουν να προφτάσουν αντιδράσεις, εξ ου και λένε την αλήθεια: Καμία χώρα δεν υποχρεώνεται με κανέναν τρόπο να αλλάξει το σύνταγμά της!
Πάντως αν περιμένει ποτέ ο έλληνας να διορθωθεί η παιδεία στη χώρα του με ψίχουλα, ελάττωση των κονδυλίων – ναι ελάττωση φέτος στο προσχέδιο του προϋπολογισμού, να φέρνουμε κιμωλίες από το σπίτι – και απλήρωτους καθηγητές, είναι γελασμένος. Από το κακό στο χειρότερο θα πηγαίνει και αυτό είναι απόλυτα φυσιολογικό. Νηστικό αρκούδι δεν έχει δυνάμεις να χορέψει, ακόμα περισσότερο όταν αντιμετωπίζει και την αχαριστία. «Θα βαρεθείς κι εσύ μια μέρα» στριφογυρνούν τα λόγια στο μυαλό. Ούτε με ψέματα θα διορθωθεί ποτέ το οτιδήποτε. Αλλά τι τα θες, με βάση τον πεφωτισμένο υπουργό μας, το πρόβλημα της ελληνικής παιδείας εντοπίζεται στην έλλειψη ιδιωτικών πανεπιστημίων και θα λυθεί με την ίδρυσή τους. Κοιτώντας γύρω βλέπεις ξεκάθαρα... ΙQ ραδικιού… Ή συμφεροντολογία;
Βαλβίδες, βάνες έμβολα και μόντελινγκ. Ρευστομηχανική – θερμοδυναμική. Και το έτος ξεκινά.
Μωβ-πορφυρός ουρανός πάνω από την ήρεμη θάλασσα και ξεκινάει η επιστροφή. Περίεργο, γλυκό ζεστό χρώμα. Εικόνες έμπνευσης… :)))

Μια χαμένη εκδρομή

Η παρουσίαση στην ημερίδα αποδείχθηκε άσκοπη αφού η βασική ομιλήτρια περιορίσθηκε στο να αναγνώσει τμήματα του οδηγού, ενώ δε φάνηκε ιδιαίτερα κατατοπισμένη ώστε να απαντήσει σε επικεντρωμένες ερωτήσεις. Πόσο άσχημη εντύπωση δημιουργεί η παρουσίαση μέσω ανάγνωσης κειμένου. Μέχρι πλήρους απώλειας ενδιαφέροντος (δε θα ενθουσιαστεί ιδιαίτερα από το φυλλάδιο αξιολόγησής μου). Άσε που, διαβάζεις που διαβάζεις βρε πουλάκι μου, είναι ανάγκη να αναφέρεσαι στα «παρελθόντα έτη που προηγήθηκαν»; Μπρρρ
Για να περάσει η ώρα ξεκίνησα ένα «προσωπικό» παιγνιδάκι: με βάση τον τρόπο, τόνο, ύφος ερώτησης, πόσοι από τους παραβρισκόμενους δε θα είχαν καμία επιτυχία αν έδιναν διάλεξη σε αμφιθέατρο. Το 99%; Τραγικό μου φάνηκε ειδικά αν σκεφτεί κανείς πως το μεγαλύτερο μέρος εξ αυτών λογικά θα έπρεπε να δίνουν διαλέξεις, τουλάχιστον σε συνέδρια.
Οι προηγούμενες δυο εβδομάδες έφεραν άλλα τρία μωρά στην οικογένεια (πρέπει να ξεκινήσω τις επισκέψεις – αυτές οι άσκοπες ημερίδες μου σπαταλάνε χρόνο). Ο αναδεχτός δεν είναι πλέον μόνος (επιτέλους μπορεί και να σωθεί απ’ τη μαμά του) αν και το κακό έχει ήδη γίνει. Καλομαθημένος, υπερπροστατευμένος και χωρίς να του έχουν χαλάσει ποτέ χατίρι, η ζήλεια πάει σύννεφο (υπάρχουν φορές που στενοχωριέμαι πάρα πολύ που έχω δίκιο). Άντε να ξεμπλέξεις τώρα από ένα πιτσιρίκι που ζωγραφίζει ένα τερατάκι να κυνηγάει ένα μωρό. Τι πιθανότητες του δίνουμε να το πνίξει αν μείνει μόνο μαζί του; (εδώ κολλάει το τά ‘θελες και τά ‘παθες μανούλα, τόσα χρόνια δεν άκουγες…)

Γενικά δεν τρέφω ιδιαίτερη εκτίμηση στη σύγχρονη πραγματικότητα,
ορισμένες φορές όμως με νευριάζει αφάνταστα….

Συνεχίζω να βαριέμαι να σεντονιάσω...

Και η νταρδιριάδα έχει μείνει λίγο πίσω :(

Ο νέος πρόεδρος

Η σκηνή εξελίσσεται στον Παράδεισο όπου ο Άγιος Πέτρος καλωσορίζει όλους όσους θέλουν να µπουν μέσα.
Έτσι, λοιπόν, ρωτάει τον ψηλόλιγνο συμπαθητικό μαυρούλη που μόλις κατέφθασε:
- Ποιος είσαι και τί έκανες στη Γή;
- Είμαι ο Μπάρακ Οµπάµα, ο πρώτος μαύρος πρόεδρος των ΗΠΑ.
- Πλάκα µου κάνεις;;;!!! Μαύρος πρόεδρος στις ΗΠΑ;;;
- Ναι, σοβαρά μιλάω.
- Και πότε έγινε αυτό;
- Πριν από είκοσι λεπτά…

{Βαριέμαι να σεντονιάσω σήμερα...}

Το τζίνι

Τον τελευταίο καιρό κυκλοφορεί η μόδα των τριών αλυσιδωτών ευχών και η αλήθεια είναι πως έχω διαβάσει μπόλικες, άκρως πολιτισμένες, εκλεπτυσμένες και ανιδιοτελείς ευχές. Αναρωτήθηκα λοιπόν πως γίνεται να υπάρχουν τόσοι πολιτισμένοι άνθρωποι τριγύρω και να μην έχουμε κατακτήσει ακόμα τον πολιτισμό στην κοινωνία μας. Μετά βέβαια θυμήθηκα πως η παγκόσμια ειρήνη δεν κατακτάται μέσα από ευχολόγια καλλιστείων αλλά μέσα από αγώνες και θυσίες. Βλέπεις η από μηχανής θεός έχει το κακό συνήθειο να εμφανίζεται μόνο σε όσους κινούν και τα δικά τους χεράκια. Άσε που ακόμα και τα τζίνια δεν σου κάνουν τη χάρη να βγουν απ’ το λυχνάρι αν δεν το τρίψεις.
Αλήθεια, πολύ ενδιαφέρον το σενάριο του τζίνι που εκπληρώνει ανιδιοτελώς τρείς ευχές. Για τζίνι μιλάμε έτσι; Για το πιο έξυπνο, μοχθηρό και κακόβουλο πλάσμα που δημιούργησε η ανθρώπινη φαντασία.
Η μανούλα πάντως θέλει να μάθει τη δική μου επιλογή τριών ευχών, παραβλέποντας το γεγονός του μικροσκατόψυχου χαρακτήρα μου. Υποθέτω βέβαια πως ευχή του στυλ θέλω να μου εκπληρωθούν όλες οι ευχές μου, σ’ όλη μου τη ζωή, δεν μετράει ε; Γιατί μετά θα πρέπει να κάτσω να γράψω και ολόκληρη λίστα, όχι τίποτε άλλο.
Ευχές: τρόπος για να θέσεις στόχους ή για να εφησυχαστείς αναμένοντας την πραγματοποίησή τους; Το δεύτερο πάντως καίει, καίει πολύ. Άραγε αν ένα τζίνι εκπλήρωνε την ευχή «θα ήθελα να είχα όλο το χρυσάφι του κόσμου», την επόμενη μέρα θα χτυπούσε το εφμπιάι την πόρτα του ευχητή ζητώντας να μάθει πως βρέθηκαν τα αποθέματα του φορντ νοξ στο υπόγειό του, μαζί με τις ράβδους χρυσού που έκρυβε ο βασιλόπορτας στο προσωπικό του θησαυροφυλάκιο; Τα τσιράκια των εμπόρων ναρκωτικών πάντως σίγουρα δεν θα χτυπούσαν την πόρτα. Με το χέρι τουλάχιστον, με βαριοπούλα μπορεί…
Τί να ευχηθώ για μένα λοιπόν; Μάλλον να μην κουραστώ ν’ ακολουθώ τον προσωπικό μου κώδικα και να μην βρεθώ ποτέ στην ανάγκη να συμβιβαστώ καταπατώντας κάποιες από τις αρχές του. Βέβαια με το δεύτερο σκέλος διακινδυνεύει κανείς να του πει το τζίνι: «Είναι πολλές όλες οι υπόλοιπες ευχές που θα είχες στη ζωή σου;»
Σ’ αυτούς που αγαπώ τί να ευχηθώ; Να μου χαμογελάνε καθημερινά (και να με πηγαίνουν για καφέ καθημερινά – είπα ποτέ σε κανέναν πως στην προσωπική μου ζωή είμαι ανιδιοτελής;)
Στους εχθρούς μου; Χαχαχα. Μα φυσικά να υποστούν σύντομα τα πολλαπλάσια από τα βάσανα που επιφέρουν και με ώθησαν να τους χαρακτηρίσω εχθρούς. Άλλωστε ο μόνος λόγος να χαρακτηρίσεις κάποιον εχθρό, είναι το αίσθημα της εχθρότητας που νοιώθεις εσύ γι’ αυτόν, όχι οι δικές του πράξεις.
Αναρωτιέμαι βέβαια γιατί αφήνουμε έξω συστηματικά το υπόλοιπο μέρος της ανθρωπότητας. Αν μου έδινε λοιπόν το τζίνι και μια τέταρτη ευχή; Καλά μυαλά σε όλους μας, ή….;

ΟΥΦ… Να τις κάνουμε πέντε;

Η μοναξιά της όασης

Τελικά οι συζητήσεις της σημερινής πραγματικότητας με παραξενεύουν πολύ. Πανζουρλισμός για την απεργία των τελωνιακών. Να και κάτι που ποτέ δεν είχα φανταστεί. Αγωνία για την αγορά, αδειάζει, πότε θα γεμίσει, πλήττεται ο κόσμος λέει (πάλι καλά που δεν πάθαμε και τίποτε δηλαδής είπε ο συνοδηγός της διαλυμένης μαζεράτι, μαζεύοντας τα άντερά του και κρατώντας τα στα χέρια του).
Παραξενεύομαι να βλέπω αυτόν τον «πανζουρλισμό» γύρω μου ενώ, κοιτώντας τον εαυτό μου, εμένα ούτε που με άγγιξε. Δηλαδή μα τον δία, άμα δεν μου περνούσε απ’ το μυαλό πως το Σάββατο το βράδυ δεν θα μπορούσα να πάω σε δείπνο στο οποίο ήμουν προσκεκλημένος, με το αυτοκίνητό μου, και συνεπώς μάλλον δεν θα πήγαινα (οι τεράστιες αποστάσεις του τσιμέντου), ούτε που θα είχα καταλάβει πως κάνει κάποιος απεργία. Μέχρι την Κυριακή θα είχα ούτως ή άλλως στερέψει βενζίνης και θα κινούμουν μόνο σε ακτίνα περιπάτου και κάτι τρέχει στα γύφτικα. Το πολύ-πολύ θα έκοβα και το γραφείο μέχρι να ξαναγεμίσουν τα βενζινάδικα (θα προχωρούσε και περισσότερο η νταρδιριάδα – το να χρησιμοποιήσω ΜΜΜ μετατρέποντας μια διαδρομή δεκαπέντε λεπτών σε δίωρη εκδρομή, τετράωρο πήγαινέλα, δεν το θεωρώ οπτιόν για μένα).
Φαγητό βρήκα μπόλικο (βέβαια θα μου πεις εγώ δεν τρέφομαι καθημερινώς με φουά γκρά γαλλίας, φιλετάκι σολομού βορείου θάλασσας, πάπια του πεκίνου και αντιλόπη χιλής, οπότε δεν είμαι αντιπροσωπευτικό δείγμα του ελληνικού πληθυσμού) και ούτως ή άλλως δεν αισθάνθηκα καμία ανάγκη αγοράς κάποιου αντικειμένου – που πιθανότατα θα το έβρισκα δηλαδή, ένα δωράκι για το σαββατόβραδο βρήκα άνετα μέσα σε πέντε λεπτά (σιγά και μη χάσω το χρόνο μου στα μαγαζιά), αλλά και να μην το έβρισκα, υπήρχε και η άλλη και η παράλλη βδομάδα. Όλος αυτός ο σαματάς για το ότι στέρεψε η αγορά, δεν ξέρω πώς και γιατί δημιουργείται.
Με τρελαίνουν αυτές οι φοβερές ουρές στα βενζινάδικα (ρε παιδιά, μετά περάστε και από κανά σουπερμάρκετ και πάρτε και κωλόχαρτο, είναι πολύ πιο χρήσιμο από την βενζίνη και άμα η αγορά παρουσιάσει ελλείψεις όπως διατεινόμαστε, δεν είμαστε για να μένουμε και με το σκατό στον κώλο). Κάτσε και λίγο σπίτι ρε παιδάκι μου, χαλάρωσε και λίγο, κάτσε με το παιδί σου και μίλα του λιγάκι, συζήτα μαζί του μπας και γίνει άνθρωπος αντί των φυντανίων που αντιμετωπίζω κάθε μέρα (εδώ παίρνει λίγο νερό βέβαια το θεματάκι γιατί αν είναι να το κάνεις σαν τα μούτρα σου μη συζητάς καλύτερα… χμφφφτ). Ήμαρτον πια με αυτή την τρέλα: Δούλευε όλη μέρα χαμάλη, μετά τρέχα στην αγορά (γιατί; γιατί πρέπει να ασχοληθώ με την αγορά και όχι με την ζωή μου;) για να καταναλώσεις και να συνεισφέρεις κι εσύ στο δείκτη ανάπτυξης (μα ήμαρτον, δηλαδή πλέον αν αγοράζεις, δουλεύεις δε δουλεύεις, συνεισφέρεις στον δείκτη ανάπτυξης – φοβερό κόνσεπτ – τινάζει μέχρι και τράπεζες στον αέρα) και γύρνα το βράδυ σπίτι σου να καληνυχτίσεις το παιδί σου αφού του πάρεις το ντουβουντού με το οποίο ζαβλακώθηκε τις τελευταίες ώρες που σε περίμενε, μετά από ένα μεγάλο αριθμό ρομποτικών και κανονικοποιημένων «δραστηριοτήτων» που ναι μεν ωραίες είναι, αλλά ουδεμία σχέση έχουν με παιδικό αυθορμητισμό και ισορροπημένη ανάπτυξη. Άλλο πάλι που δεν μπορώ να χωνέψω είναι γιατί πρέπει σώνει και καλά να ξοδεύω το χρόνο μου ψάχνοντας για την καλύτερη τιμή. Ένα αγαθό μπορεί να κοστίζει όσο ακριβώς κόστισε να δημιουργηθεί. Γιατί πρέπει να ψάχνω να βρω ποιος δε με κλέβει; Σοβαρότερα πράγματα δεν έχω να κάνω; Δουλειά να παράξω κάτι δεν έχω; Σπίτι δεν έχω; Φίλους να επικοινωνήσω; Γιατί πρέπει να χαλάω το χρόνο μου στην «αγορά»;
Ξύλο που θέλουμε όλοι μας – με πολύ μα πολύ βρεγμένη σανίδα…
Αυτή την αγοραλατρεία πραγματικά δεν τη χωράει το μυαλό μου. Πιθανότατα ζω στον κόσμο μου, δεν εξηγείται διαφορετικά (αλλιώς κάποιος μας κάνει πολύ μεγάλη πλάκα και εμείς καθόμαστε και τον ακούμε αποχαυνωμένοι). Άλλωστε που να βρεις αγορά μέσα στην έρημο; Εδώ και όαση να πετύχεις, πιθανότατα ολομόναχος θα βρίσκεσαι εκεί…

Ιστορικές φράσεις

Φθινόπωρο και πρώτη μέρα στα θρανία για τους μαθητές του αμερικανικού κολεγίου. Η δασκάλα παρουσιάζει στα αμερικανάκια έναν καινούριο συμμαθητή τους, τον Ιάπωνα Σακίρο Σουζούκι (γιο του διευθυντή της SONY) και το μάθημα αρχίζει με μικρές ερωτήσεις ιστορίας.
«Για να δούμε λοιπόν, πόσο καλοί είστε στην αμερικανική ιστορία;» λέει η δασκάλα.
«Ποιος είπε 'δώστε μου ελευθερία ή δώστε μου θάνατο'»
Κάποιοι μουρμουρίζουν αλλά κανείς δεν σηκώνει το χέρι του, εκτός από τον καινούριο:
«Ο Πάτρικ Χένρυ το 1775 στη Φιλαδέλφεια», απαντά.
«Μπράβο Σουζούκι, και ποιος είπε: 'Κυβέρνηση του λαού, από το λαό και για το λαό'», ξαναρωτά την τάξη η δασκάλα.
«Ο Αβραάμ Λίνκολν, το 1863 στο Γκέτυσμπουργκ», απαντά και πάλι ο Σουζούκι.
Η δασκάλα κοιτάζει αυστηρά την τάξη και λέει:
«Ντροπή σας! Ο Σουζούκι είναι γιαπωνέζος και ξέρει την αμερικανική ιστορία καλύτερα από σας!»
Τη σιωπή στην τάξη σπάει μια μικρή φωνή από τα πίσω θρανία:
«Ρε δεν πάτε να γαμηθείτε όλοι, μαλάκες γιαπωνέζοι!»
«Ποιος το είπε αυτό;;;» ρωτάει αυστηρά η δασκάλα.
Ο Σουζούκι σηκώνει το χέρι του και χωρίς να περιμένει λέει: «Ο στρατηγός Μακάρθουρ, το 1942, στη διώρυγα του Παναμά και ο Λι Ιακόκα, το 1982 στη γενική συνέλευση της Τζένεραλ Μότορς».
Η τάξη βυθίζεται στη σιωπή.
«Θέλω να ξεράσω», ακούγεται μια ξεψυχισμένη φωνή.
«Ποιος το είπε αυτό;;;» ξαναρωτάει με το ίδιο βλοσυρό ύφος η δασκάλα.
Και ο Σουζούκι πετάγεται πάλι:
«Ο Τζορτζ Μπους ο πρώτος, στον πρωθυπουργό Τανάκα κατά τη διάρκεια επίσημου δείπνου στο Τόκιο το 1991».
Ένας μαθητής σηκώνεται όρθιος και ξεσπάει: «Ρε δε μας παίρνεις καμιά πίπα, λέω γω!!!»
Και ο Σουζούκι, ψύχραιμα: «Μπιλ Κλίντον στη Μόνικα Λουίνσκι, το 1997, στο οβάλ γραφείο του Λευκού Οίκου».
Δυο τρεις μαθητές πετάγονται και φωνάζουν: «Α γαμήσου ρε μαλακισμένο, Σουζούκι».
Ατάραχος ο γιαπωνέζος: «Βαλεντίνο Ρόσι, παγκόσμιο πρωτάθλημα μοτοσικλέτας, ράλι Νότιας Αφρικής, το 2002».
Κόλαση στην τάξη, οι μαθητές ουρλιάζουν και πετάνε καρέκλες, η δασκάλα έχει σωριαστεί λιπόθυμη και ξαφνικά ανοίγει η πόρτα και μπαίνει ο διευθυντής: «Ε, μα την Παναγία δεν έχω ξαναδεί τέτοιο μπουρδέλο!!».
Και στο βάθος ακούγεται πάλι η φωνή του Σουζούκι:
«Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, Κώστας Καραμανλής, το Σεπτέμβριο του 2008, στο υπουργικό συμβούλιο της κυβέρνησής του».

Πράσινο-καφέ

Είπαμε πως ευχόμαστε καλό φθινόπωρο, αλλά αυτό το κάνουμε για να το καλοπιάσουμε και να έρθει μαλακά-μαλακά. Ποιος του είπε να έρθει την Παρασκευή το βράδυ και να μας επιφυλάξει ένα συννεφιασμένο Σάββατο, αποτρέποντάς μας από το θαλάσσιο κολύμπι; Ούτε μια μικρή χάρη δε μας κάνει το αχάριστο, ενώ εμείς γυρνάμε «ανά τον κόσμο» και τον προτρέπουμε να μην «τρώει» τις εποχές, μετά το καλοκαίρι έρχεται το φθινόπωρο και μετά από τρείς ολόκληρους μήνες έρχεται ο χειμώνας, αυτό εκεί. Ουφ… Τόσες μέρες βρε έχει η βδομάδα, το ΣΚ βρήκες να συννεφιάσεις και να βρέξεις;
Θα μου πεις βέβαια ότι την Κυριακή ήταν χαρά θεού, αν και την ψυχρούλα του την είχε ένα πράμα, για παραλία δε σου έκανε κέφι, για αρχαιολογικό χώρο πάλι μια χαρούλα ήταν, ευχάριστα θα έλεγα. Άσε που και αυτόν με την ψυχή στο στόμα, μόνο δύο ωρίτσες μείναμε μέσα, γιατί φυσικά «παρασυρθήκαμε» από την καφεποσία, αν και ευτυχώς αντισταθήκαμε στην τσιπουροποσία γιατί αλλιώς σήμερα θα πήγαινα.



Άλυτο βέβαια παραμένει το ερώτημα: Ποιος παίζει σούπερ ντόμινο με τις κολώνες; Φως στο τούνελ όμως δεν βλέπουμε, το μόνο σίγουρο είναι πως η Ήρα τσαντιζόταν τα μάλα άμα ξενοκοιτούσε ο Δίας, αλλά αυτή τους σπίτωνε κανονικά τους γκόμενους. Ένας έμπαινε από την πόρτα, άλλος έβγαινε απ’ το παράθυρο, ε στο τέλος το κάνανε γκάμπριο το μαγαζί για να μην τους ενοχλούν οι τοίχοι. Α ρε Δία δε ρίχνεις έναν κεραυνό να τον φχαριστηθούμε εδώ πέρα…



Η διαδρομή καταπράσινη και πανέμορφη, οι δρόμοι φυσικά οι κλασικοί βουνίσιοι με τις γέφυρες του ενός αυτοκινήτου και τα κλασικά πέταλα, αλλά τελικά αυτό κάνει τη διαφορά ανάμεσα σε ταξίδι και εκδρομή.
Και όπως είπε και ο καλός ο τσοπανούλης: «Ε όλα όμορφα τα προβάλλουν παλικάρι μου, παραδοσιακά προϊόντα, παραδοσιακός οικισμό, παραδοσιακό τό ‘να, παραδοσιακό τ’ άλλο…», «Αμ δεν ασχολούμαι με προϊόντα όταν λέω όμορφα μπάρμπα, ηρεμία, πράσινο, δροσούλα, ευχάριστο τοπίο, φρέσκος αέρας, όμορφα!», «Ναι, όμορφα είναι παλικάρι μου!»
Και περνώντας απ’ την άλλη πλευρά του βουνού, μέσ’ απ’ την τρούπα, άρχισαν οι καταρράκτες. Άλλος κόσμος…

Απόδραση

Σε πείσμα όσων θέλουν να εύχονται καλό χειμώνα. Όχι πως το χειμώνα δεν αποδρούμε από την καθημερινότητα και το τσιμέντο, αλλά να, δε μου αρέσει το τσιμέντο. Μάλλον καθόλου.
Μακριά απ’ το τσιμέντο είναι πιο ευχάριστα, αυθόρμητα και χαρούμενα. Και σίγουρα πιο όμορφα. Άλλωστε δεν μου αρέσει κάθε μέρος, αν μου μιλούσες για το Σουλοχώρι, καλό είναι μεν αλλά δε θα ξετρελαινόμουν κι όλας. Άλλο η νυφούλα, άλλο το αόρατο, άλλο το χωριό των αγώνων.
Ξεκαρδιστική η χτεσινή νύκτα. Μέχρι πονόκοιλου δηλαδή. Συγκεκριμένη συνδαιτυμόν δε είναι άξιον απορίας πως δεν έπαθε τίποτις (λες να κυκλοφορούσε με πάνα βρακάκι;). Καλά που δε σπάσαμε και κανά τακούνι...
Η επιστροφή στο τσιμέντο σημαδεύτηκε από μια περίεργη αναπνευστική δυσφορία φέτος. Άμεση υπόθεση η ευθύνη των πράξεων του υποφαινόμενου, παρόλ’ αυτά… Παράξενο δεν είναι, πέντε ώρες μετά την απομάκρυνση όλα να ξαναγυρίσουν εκεί που ήταν;
Εορταστικές εκδηλώσεις με δασκάλα, απ’ αλλού και καμιά 20αριά ακόμα… (σαμ’ πως μέτρησε κανείς πόσοι θα έρθουν;)

Αυξήθηκαν τα πρόστιμα

Αυξήθηκαν και τα τροχαία το πρώτο εξάμηνο του 2008!
Ίνα πληρωθούν τα λόγια του «προφήτου»…

Τα εισπρακτικά μέτρα δεν οδηγούν στην επίλυση των προβλημάτων.

Αλλά πως μπορείς να συζητήσεις με ανθρώπους που ακόμα και τα προβλήματα τα θεωρούν πεδίο χρηματικής εκμετάλλευσης.

Εγώ ειμί ο σωτήρας του κόσμου

Τελικά είμαι και πολύ μούρη. Πρέπει να αισθάνομαι πολύ περήφανος για τον εαυτό μου δηλαδή. Απτόητη από το χρηματοοικονομικό κραχ του αμερικανικού κολοσσού, μία από τις τράπεζες που συνεργάζομαι, αναγνώρισε την αξιοπιστία, την εγκυρότητα και τις ικανότητές μου και σήμερα, πρωί-πρωί, ο ίδιος ο διευθυντής της μου απέστειλε μια εντελώς προσωπική επιστολή με την οποία μου γνωστοποιεί πως δεκαοκτώ ολόκληρα χιλιάρικα βρίσκονται στη διάθεσή μου, προεγκεκριμένα και χωρίς να χρειάζεται καμία άλλη ενέργεια από μέρους μου, πέραν της αναλήψεώς τους, για να κάνω με άνεση τις αγορές μου.
Είναι ολοφάνερο ότι ο άνθρωπος γνωρίζει το συμφέρον της τράπεζάς του καθώς και του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος. Θα βγει ο καμηλιέρης με τις καμήλες του παγανιά στην αγορά, θα πλερώνει απ’ εδώ κι απ’ εκεί αγοράζοντας όλα τα πανχρήσιμα γκάτζετς και τα πανέμορφα μπιχλιμπίδια, θα στηρίξει την ελληνική χρηματοοικονομία και θα βοηθήσει και εμάς να ανακάμψουμε από την διεθνή κρίση που μαστίζει τα ιδρύματά μας. Α ρε, αισθάνομαι τελικά πολύ περήφανος για τον εαυτό μου που οι τραπεζίτες εμπιστεύονται στα χέρια μου την περιουσία τους και όλες τους τις ελπίδες να μην πεινάσουν αύριο αυτοί και τα παιδιά τους.
Εκατομμύρια δολάρια χάθηκαν από το κραχ. Μα που πήγαν ρε παιδιά; Τα έφαγ’ η μαύρη τρύπα; Και το έλεγα εγώ στους Ελβετούς να μην ακούσουν αυτούς τους επιστήμονες και να μην στήσουν αυτό το τεράστιο πράμα που θα φέρει τη συντέλεια του κόσμου, κάτω απ’ τη Γενεύη, τίποτε αυτοί. Δεν με άκουσαν. Χαμένοι εντελώς ρε παιδί μου, αντί να έχουν την εξυπνάδα του διευθυντή της τράπεζάς μου! Βλάκες τελείως. Να τώρα τι τραβάμε. Μπήκε μπροστά το μηχανάκι, δημιούργησε τη μαύρη τρύπα, τα ρούφηξε τα καημένα τα δολαριάκια. Χάθηκαν, εξαϋλώθηκαν από προσώπου γης μέσα σε μια στιγμή. Θα μας φάει όλους η μαρμάγκα στο τέλος με τις ανοησίες τους. Αντί να βάλουν όλα αυτά τα δισεκατομμύρια ευρά στο σίγουρo και αναπτυξιακό χρηματιστήριο, κάθονται και παίζουν με πρωτόνια, νετρόνια, ποζιτρόνια, ηλεκτρόνια, μποζόνια, αδρόνια, ελπίζοντας να ανακαλύψουν το βλακειόνιο λέει, το φοβερικό εκείνο σωματίδιο που κάνει την ανθρωπότητα να κινείται. Αλλά δεν με ακούν, ούτε εμένα ούτε τους χρηματιστές, να ‘νάψω μια λαμπάδα παναϊαμ’ που υπάρχουν και οι πεφωτισμένοι χρηματιστές και πάει μπροστά ο πλανήτης, ακούν τους βλάκες τους επιστήμονες. Μόνο ο τραπεζίτης μου με εμπιστεύεται. Ε ρε πως τον πάω τον άνθρωπο, θα τον καλέσω για δείπνο καμιά μέρα. Αυτός δηλαδή πως μου στέλνει αυτοπροσώπως τις αυθυπόγραφες επιστολές αναγνώρισης και θαυμασμού προς το άτομό μου; Μια υποχρέωση του έχω όσο να ‘ναι, να τονε πάω για δείπνο με αστακομακαρονάδες και φουα γκρα γιατί μπορεί να πεινάει ο καημένος με την κρίση που διέρχεται ο τραπεζικός κόσμος σήμερα.
Άκουσα λέει παρεμπιπτόντως έναν αναλυτή, δε θυμάμαι ποιος ήταν αλλά πρέπει να ήταν και πολύ βλάκας ο δικός σου, να λέει πως ο πρωθυπουργός φάνηκε αλαζόνας στην ομιλία του στην έκθεση και αυτό πληρώνει. Ρεεεε, μεγάλεεε. Κάνεις λάθος. Ο έλληνας ψηφοφόρος τη γουστάρει την αλαζονεία. Δε θυμάσαι πέρση τέτοιο καιρό, κανά δυό σαββατοκύριακα πίσω θα ‘τανε, που ο Κωστάκης εντελώς αλαζονικά δήλωσε πως ή η λαϊκή ετυμηγορία θα είναι όπως τη γουστάρει αυτός, και θα του δίνει αυτοδυναμία, ή αυτός δεν κυβερνά, να τον ξεχάσουμε, να πα να βρούμε άλλον να βάλουμε στη θέση του, την θώκο αυτός δε την μοιράζεται. Ένα δίκιο τό ‘χε εδώ που τα λέμε ο άνθρωπος. Χωράει δεύτερος να κάτσει στη ίδια θέση μαζί του; Τον έχει έναν όγκο, άμα βάλεις και τον αέρα της νίκης μαζί, δύο-δύο τις θέλει τις θώκους ο τετραπέρατος. Έτσι είναι βρε δικέ μου, ψάξε αλλού να βρεις το πρόβλημα, η αλαζονεία είναι από τις αγαπημένες ιδιότητες του ανθρώπου. Δεν βλέπεις άλλωστε πόσο αλαζονικά και αφ’ υψηλού κοιτάμε όλοι γύρω μας. Αναλυτής της κακιάς ώρας είναι τελικά, τσάμπα τονε πληρώνει το κανάλι του. Δεν είναι σαν τον τραπεζίτη μου. Αυτός ούτε αλαζόνας, τα μοιράζεται τα λεφτά του απλόχερα μαζί μου να τα ξοδέψω χωρίς καν να ενδιαφερθεί αν μπορώ να τα καλύψω, έχω πρόσωπο εγώ, ούτε και βλάκας είναι. Ξέρει το συμφέρον του. Υποστηρίζει Καμηλιέρη!