Στον απόηχο μιας ολιγωρίας.

Στον απόηχο της συνδιάσκεψης της Κοπεγχάγης μόνο απογοήτευση μπορεί να κυριαρχήσει. Αρκετός κόσμος, άγνωστο πόσος, τί ποσοστό του όλου, είχε εναποθέσει ελπίδες σε αυτή. Ελπίδες γιατί το σύνθετο πρόβλημα λαμβάνει πολλές διαστάσεις. Άλλοι συνειδητά, άλλοι χωρίς να έχουν πραγματική συνείδηση, ήλπιζαν, μερικοί διαδήλωναν κι όλας.
Πολύς κόσμος όμως δεν έχει συνειδητοποιημένο το πρόβλημα. Το βιώνει μεν, το αποδέχεται, αλλά δεν το συνειδητοποιεί. Πόση συνείδηση έχει άραγε για το πρόβλημα ο άνθρωπος που εκπλήσσεται, και με τη στάση του «αποδοκιμάζει» τον φίλο του, που αντί να οδηγήσει μέχρι το ραντεβού για καφέ, περπατάει δεκαπέντε λεπτά το πήγαινε και είκοσι το έλα; Κι ας λαμβάνει το μέρος του περιβάλλοντος στις αντίστοιχες συζητήσεις.
Πόση συνείδηση του προβλήματος έχει ο ομιλητής που κατηγορεί μεμονωμένα τα ορυκτά καύσιμα, τα οποία όντως φέρουν την μεγαλύτερη «ευθύνη» για το πρόβλημα, αλλά υποστηρίζει πως χρειάζεται «πλεονάζουσα» ενέργεια για να αναπτυχθεί; Δυστυχώς οι άνθρωποι δεν έχουν ακόμα συνειδητοποιήσει πως τα καύσιμα, τα σκουπίδια, είναι το αιτιατό του προβλήματος, το αίτιο είναι οι ρυθμοί που υιοθετούνται, οι νοοτροπίες οι ίδιες.
Τί κι αν αντικατασταθούν τα ορυκτά καύσιμα με υδρογόνο; Μεγάλη συζήτηση γινόταν παλιότερα, πριν η μόδα φέρει στην επιφάνεια τα βιοκαύσιμα. Πόσοι δεν θέλησαν καν να εξετάσουν τις συνέπειες από την αυξημένη παραγωγή υδρατμών; Πόσοι, εθελοτυφλώντας, δεν παραδέχθηκαν πως το υδρογόνο, με την τάση που έχει να διαπηδά, όχι απλά να διαφεύγει, αν αντικαθιστούσε όλα τα καύσιμα, μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα θα διέλυε την ήδη θιγμένη οζονόσφαιρα του πλανήτη; Τα βιοκαύσιμα πάλι αρκούν σίγουρα για να συντηρήσουν την ανθρωπότητα, όχι όμως και τους υψηλούς ρυθμούς ζήτησης ενέργειας. Ή ενέργεια, ή τροφή, άλλωστε και η δεύτερη, πηγή ενέργειας είναι. Ηλιακές κυψέλες, πόσο καιρός θα χρειαστεί μέχρι ν' αναρωτηθούν οι άνθρωποι αν η αντικατάσταση της ξανθής άμμου της σαχάρας από μαύρες πλάκες δε θα συσσωρεύσει θερμότητα στη γη; Ανεμογενήτριες, πόσος καιρός θα περάσει και μετά πόσες εγκαταστάσεις θα ελαττωθούν οι άνεμοι και θα διαταραχθεί κι άλλο ο ήδη θιγμένος κύκλος νερού; Γεωθερμία, πόσες πηγές νερού θα χαθούν; Σενάρια που δεν είναι και τόσο φανταστικά σε ένα κλειστό πλανητικό σύστημα.
Η ζωή της φύσης είναι μια συνεχής ανακύκλωση υλικών και μετατροπής τους από τη μία μορφή σε άλλη, με συλλογή ενέργειας από τον ήλιο και κατανάλωσή της για τη συντήρηση του κύκλου των υλικών. Όσο ο άνθρωπος, που μετέχει ενεργητικά και παθητικά σε αυτόν τον κύκλο, δεν συνειδητοποιεί πως οι ρυθμοί του δεν πρέπει να υπερβαίνουν ή να καταλύουν τους ανεκτούς ρυθμούς από τη φύση, αλλά και τους μηχανισμούς της, το περιβαλλοντικό πρόβλημα θα παραμένει, θα εντείνεται, θα απειλεί, θα δυσχεραίνει τη ζωή του, θα σκοτώνει.
Το πρόβλημά μας δεν είναι απλά η ελάττωση των ορυκτών καυσίμων, η οποία φυσικά και δεν τέθηκε ως στόχος, προκαλώντας απογοήτευση για όσα πρόκειται να ακολουθήσουν. Το πρόβλημά μας είναι η ελάττωση των ρυθμών, η αλλαγή νοοτροπίας και τρόπου διαχείρισης και δραστηριοποίησης. Αυτό δυστυχώς απαιτεί τεράστια συναίσθηση ευθύνης και πολιτική βούληση. Απαιτεί διάθεση να ορθώσεις ανάστημα και να αποκρούσεις, να ακυρώσεις όλα τα συμφέροντα που επιζητούν υψηλούς ρυθμούς. Απαιτεί βούληση να δώσεις στον κόσμο να κατανοήσει και να ενστερνιστεί πως η «βολή» έχει όρια και ο τρόπος ζωής του πρέπει να αλλάξει, να γίνει ξανά «πιο φυσικός», πιο φυσιολογικός, να ξεφύγει από το «lifestyle».
Η μεγαλύτερη ματαιοδοξία του ανθρώπου είναι πως ζήτησε να δαμάσει τη φύση. Ζήτησε έτσι να δαμάσει τον ίδιο του τον εαυτό, κι αυτό γιατί ποτέ δεν είδε το εγώ του σαν τμήμα του όλου, την ανθρωπότητα σαν υποσύνολο της φύσης. Ο πύργος της βαβέλ είναι εδώ, υπάρχει πλέον καθημερινά σε όλες της συζητήσεις. Η Κοπεγχάγη είναι απλά άλλος ένας όροφός του.

Σε «αναταραχές» να βρισκόμαστε…

Εκ του «σε δουλειά να βρισκόμαστε». Ή αλλιώς «σε κίνηση». Η κίνηση είναι καλή, η ακινησία οδηγεί στη νωθρότητα και τον εκφυλισμό. Αρκεί ο όρος κίνηση να μην αναφέρεται στο κυκλοφοριακό μποτιλιάρισμα – έμφραγμα. Οι σταζιέρ στο υπουργείο εργασίας. Σταζιέρ, νέα ορολογία για τα σύγχρονα λεξικά. Χωρίς ρίζα, χωρίς καμία διασύνδεση με την δομή της ελληνικής γλώσσας. Αυτοί όμως ήρθαν για να μείνουν. Εκτός και αν εκλείψουν ως είδος, πράγμα που όμως δε διαφαίνεται στον μακρινό ορίζοντα. Οι πυροσβέστες πάλι, εδώ οι ρίζες υφίστανται μιας και αυτοί δεν αποτελούν παράγωγο της σύγχρονης ανθρώπινης δραστηριότητας, βρίσκονται παρατεταγμένοι στο υπουργείο δημόσιας τάξης. Ή όπως αυτό μετονομάστηκε τους τελευταίους μήνες…
Παράπονα από παντού και αυτό είναι απόλυτα φυσιολογικό. Δεν είναι που λείπει πλέον ο σεβασμός προς τον άνθρωπο, προς τον εργαζόμενο, είναι που λείπουν οι θέσεις εργασίας. Και χωρίς αυτές, οι άνθρωποι δεν μπορούν να συντηρηθούν και να δραστηριοποιηθούν μέσα στον σύγχρονο κοινωνικό ιστό. Φυσικό είναι να διαμαρτύρονται, «συναποτελούν» την κοινωνία για να πορεύονται όλοι μαζί και αντ’ αυτού, η «κοινωνία» τους στύβει. Γιατί το πραγματικό ζητούμενο είναι να λυθεί το πρόβλημα της απασχόλησης, όχι να λυθούν τα προβλήματα του κάθε φορέα, του κάθε ατόμου χωριστά.
Μα αυτό είναι «άλυτο» πρόβλημα, χώρια που την ημέρα που θα λυθεί θ’ αλλάξουν άρδην, από μόνες τους οι εργασιακές σχέσεις. Ο εργαζόμενος δε θα έχει κανέναν λόγο να φοβάται πως θα μείνει χωρίς δουλειά, άρα θα απαιτεί, είτε λογικά, είτε παράλογα, και ο εργοδότης θα πρέπει να δίνει, γιατί ο υφιστάμενος δεν θα «βρίσκεται πλέον στην ανάγκη του». Μέσα στο σύγχρονο ανταγωνιστικό παιγνίδι, η ανεργία είναι μία από τις μεθόδους ελέγχου, η δε επίλυση του προβλήματος θα άλλαζε τόσο άμεσα τους όρους του παιγνιδιού που θα το καταστούσε «ανεφάρμοστο». Όσο περισσότερος ανταγωνισμός απαιτείται για να «φτάσεις στην κορυφή», τόσο μεγαλύτερο ποσοστό ανεργίας, «ο φόβος φυλάει τα έρμα», τα στύβει για να αυξάνονται οι ρυθμοί.
Δε γίνεται εκούσια, όχι, γίνεται ακούσια, λόγω ακριβώς αυτής της δομής του παιγνιδιού και των όρων με το οποίο το παίζουμε. Το πρόβλημα λοιπόν είναι να αλλάξουν οι κανόνες του παιγνιδιού, αν όχι το ίδιο το παιγνίδι, γιατί έτσι ως αυτοί έχουν, άνεργοι θα υπάρχουν πάντα, ανεξάρτητα το ποιόν και το ποσόν τους, και θα διαμαρτύρονται. Και είναι τόσο απάνθρωπο να βλέπουμε τους ανθρώπους σαν αριθμούς, σαν ποσοστά, γιατί οι άνθρωποι είναι άνθρωποι και ο χρόνος τους σ’ αυτή τη γη περιορισμένος, και έχουν κάθε δίκιο να είναι εξοργισμένοι απέναντι σε όσους τους ανάγουν σε έναν απλό αριθμό. Έχουν κάθε δίκιο να ζητήσουν το κεφάλι τους επί πινάκι, όχι απλά να διαμαρτύρονται δυσχεραίνοντας την «κίνηση» των υπόλοιπων.
Είναι που λείπει τελικά ο σεβασμός προς τον άνθρωπο, ενώ υπάρχει μόνο σεβασμός προς το χρήμα. Και ύστερα, το ανθρώπινο είδος διατείνεται πως εκπολιτίστικε…

Λογικός παραλογισμός...

- Πας καλά άραβα; Από την αριστερή λωρίδα πας ευθεία;
- Ναι, ο δρόμος έχει δύο λωρίδες και ο απέναντι το ίδιο! Το παράξενο, μιας και το αναφέρεις, είναι που εσύ από τη δεξιά εκ των δύο θες να στρίψεις αριστερά!
- Εγώ δεν είμαι στη δεξιά λωρίδα, είμαι στη μέση!

Μεγάλε λάθος όχημα καβάλησες.
Από αύριο να κυκλοφορείς με καλάμι, όχι με μηχανή…

Επιδότηση καλλιέργειας

Ο αδιάλειπτος επτάωρος ύπνος έχει καταλήξει να είναι «πολυτέλεια», το σύνηθες στις τεσσερισήμισι με πεντέμιση ώρες, άντε καμιά φορά στις έξι, μετά αρχίζουν τα διαλείμματα, ψάξε βρες γιατί, λες και δεν ξέρεις δηλαδή Ζαχαρή μου. Πολυτέλεια όμως που όποτε προκύπτει, αναζωογονεί, τουλάχιστον περιστασιακά. Η προηγούμενη ήταν μια από αυτές τις νύχτες κι έτσι το πρωινό ήταν απ’ αυτά που δεν ξεκινούν με υποβόσκοντα ψήγματα εκνευρισμού.
Παραλίγο ατύχημα, με θύματα παιδιά, κι αυτό από αμέλεια της βασικής αρχής: παράκαμψη ακινητοποιημένου οχήματος στην πόλη γίνεται μόνο με πολλή προσοχή «κι ευλάβεια». Τα παιδιά είναι κοντά, δεν φαίνονται, και ξεπετιούνται και από εκεί που δεν έχουν καν λόγο να βρίσκονται! Ο οδηγός πρέπει να είναι προετοιμασμένος για τα πάντα, να μην επαφίεται ούτε σε νόμους, ούτε σε λογική. Ευτυχώς, αυτού του είδους η «προσοχή» έχει εμφυτευτεί μέχρι και στα αντανακλαστικά.
Αλλού όμως αυτή η απουσία «κοινής λογικής» γίνεται εκνευριστική. Δηλαδή με τι τρόπο θα αποφύγεις τη γαϊδουριά όσων καταλαμβάνουν δύο θέσεις παρκαρίσματος; Λίγο πιο μπροστά, λίγο πιο ταξινομημένα, και η ζωή θα ήταν για όλους πιο άνετη! Βέβαια η τάξη και η οργάνωση στις μέρες μας είναι πολυτέλεια. Ή βρίσκονται υπό διωγμό. Και τα δύο; Ή ίσως το δεύτερο μόνο, μιας και το πρώτο είναι άμεση συνέπεια του δεύτερου. Άλλωστε σήμερα, μη γελιόμαστε, η οργάνωση έχει αντικατασταθεί από την αυτορύθμιση!
Το φυντανοτροφείο έχει ήδη αρχίσει να αδειάζει, όχι από κηπουρούς, από πελάτες. Κάθε χρόνο άλλωστε, τέτοια εποχή, ανεβαίνει το ίδιο έργο. Εργάσιμες ημέρες δεν υπάρχουν, μόνο «η διάθεση του πελάτη». «Εσείς μπορείτε να έρθετε όποτε θέλετε, εμείς δεν θα βρισκόμαστε πάντως εδώ, σας το δίνουμε και υπογεγραμμένο», είπαν οι πελάτες. Οι οποίοι πιστεύουν πως η υπογραφή τους τούς νομιμοποιεί να «απέχουν»; Ή ίσως η συλλογική απόφαση «αποχής» υποχρεώνει τους μαγαζάτορες σε υποταγή στην «κοινή γνώμη»; Δημοκρατία άλλωστε δεν έχουμε; Και «πελατοκεντρική», αυτορυθμιζόμενη κοινωνία; Σίγουρα «πελατοκεντρική» παιδεία «ελαστικών ωραρίων»…
Μάλλον απλά διαστρέβλωση των εννοιών «δημοκρατία» και «ελευθερία» έχουμε στις μέρες μας. Και η κοινή γνώμη θα πει: «εφάρμοσε τα δέοντα». Αυτό φυσικά το λέει η ίδια «κοινή γνώμη» που λέει: «έλα μωρέ τα παιδάκια, δώσ’ τους πτυχίο, θα τα βρουν αλλού μπαστούνια». Η ίδια «κοινή γνώμη» που επίσης πιστεύει πως: «το δικό μου φυντάνι είναι αστέρι». Και το χάος συνεχίζει να αλώνει την ανθρώπινη κοινωνία. Γιατί όπου δεν υπάρχει σεβασμός, υπάρχει πόλεμος, και ο πόλεμος έχει πάντα θύματα. Εκατέρωθεν. Και οι κηπουροί προσπαθούν να βρουν τη χρυσή τομή, ενώ τελικά κανένας δε μένει ευχαριστημένος. Ούτε θα έμενε, όποια και αν ήταν η στάση τους, γιατί ευχαριστημένοι θα ήταν οι άνθρωποι μόνο αν τα πράγματα γινόταν ως όφειλαν, κάτι όμως που προφανώς δεν ευχαριστεί. Τους ανθρώπους. Εντροπία φαύλου κύκλου.
Μάλλον το βασικό πρόβλημα της κοινωνίας είναι πως έπαψε να καλλιεργεί το σεβασμό και αντ’ αυτού καλλιεργεί το θράσος.
Παίρνει ίσως γενναία επιδότηση γι’ αυτού του είδους τις καλλιέργειες…

Πλησιάζουν οι γιορτές, άρχισαν οι δρόμοι να πήζουν από αυτοκίνητα... ταπ ταπ ταπ...

Άσυλο ιδεών

Μεγάλη κουβέντα ξανάνοιξε πάλι. Άσυλο και ασυλία. Και πώς να μην ανοίξει, αφού το άσυλο από τη μία καταστρατηγείται καθημερινά, από την άλλη δεν υπηρετεί την σήμερα εννοούμενη «ομαλή λειτουργία». Κανένας όμως λόγος για το τί εξυπηρετεί πραγματικά, για την «ιδέα». Λογικό και αυτό, το σήμερα δεν έχει χώρο για ιδέες.
Σε έναν κόσμο που δεν λέει να ξεφύγει από την μάστιγα των «οπτικών γωνιών» και ταυτόχρονα υπόκειται στη «διαφθορά της ισχύος», η ύπαρξη του ασύλου θεσμοθετήθηκε για να προστατέψει τον κατατρεγμό από τις «αντίθετες θεωρήσεις». Δημιουργήθηκε για να προστατεύονται άνθρωποι όπως ο Γαλιλαίος ή ο Μαντέλα από τους διώκτες τους. Κάτι που δεν πρέπει να διαφύγει της προσοχής βέβαια είναι πως αν και σήμερα είναι αποδεκτό από την κοινωνία πως άνθρωποι σαν τους προηγούμενους πρέπει να προστατευτούν, στην εποχή και στην κοινωνία στην οποία αυτοί έζησαν το δίκιο τους ήταν αμφιλεγόμενο. Το άσυλο λοιπόν προστατεύει τον ικέτη χωρίς να τον κρίνει.
Το πραγματικό πρόβλημα του ασύλου δεν βρίσκεται στην «απουσία όρων ασυλίας». Η ασυλία δίδεται χωρίς τέτοιους. Οφείλεται στο ότι το άσυλο σήμερα ως ιδέα δεν γίνεται σεβαστό. Καταστρατηγείται και από τους «κοινωνικούς εταίρους», κάθε φορά που συζητούν τους όρους που το διέπουν, αλλά πρωτίστως από τους «ικέτες». Διότι όσοι βρίσκουν καταφύγιο σε αυτό, αντί να σεβαστούν τη λειτουργία του θεσμού που τους το παρέχει, προβαίνουν σε ενέργειες εις βάρος του. Απουσία ιδεολογικού υπόβαθρου, οι ιδέες καταρρέουν, και η σημερινή κοινωνία πάσχει από έλλειμμα αμφοτέρων, πώς να κατανοήσει λοιπόν το «άσυλο ιδεών» και να το προστατέψει;
Έτσι, «εξαναγκαστικά», τίθεται θέμα «αναδιαπραγμάτευσης» του ασύλου. Αυτό βέβαια ίσως έχει και τα θετικά του, μιας και με το πέρασμα των χρόνων αναπτύσσονται νέοι κίνδυνοι για τις ιδέες. Σήμερα, η κυριότερη δύναμη που καταρρακώνει κάθε ιδέα, που κλείνει στόματα και «διαμορφώνει συνειδήσεις», που κατευθύνει και χειραγωγεί τους πάντες, είτε βρίσκονται εκτός, είτε εντός του πανεπιστημιακού ασύλου, είναι το χρήμα. Καιρός λοιπόν η κοινωνία όντως να επαναδιαπραγματευθεί την έννοια του ασύλου και να δει, πέρα απ’ όλα όσα την απασχολούν, πως θα κατορθώσει να δώσει ασυλία στις ιδέες, εντός των πανεπιστημιακών χώρων από τον χειρότερο εχθρό τους, τα οικονομικά συμφέροντα που καθορίζουν την πορεία της πανεπιστημιακής δραστηριότητας. Αλλιώς το άσυλο, ως θεσμός, είναι πέρα για πέρα άχρηστος.

Οικονομική και περιβαλλοντική κρίση

Στη σύγχρονη κοινωνία όλες οι δραστηριότητες «πηγάζουν» από το οικονομικό μοντέλο ανάπτυξης το οποίο αυτή έχει υιοθετήσει. Ένα μοντέλο που στηρίζεται στην «υπόθεση επαρκών πόρων για ανάπτυξη». Η υπόθεση αυτή όμως είναι απολύτως εσφαλμένη αφού ο πλανήτης μας, η κοινωνία μας η ίδια, είναι συστήματα πεπερασμένων πόρων. Η αμετροέπεια στην οποία έσυρε κυριολεκτικά η υπόθεση επαρκών πόρων τον άνθρωπο είναι υπεύθυνη για τις περισσότερες «πληγές» του σύγχρονου δυτικού πολιτισμού. Υπό αυτή την έννοια, η διατύπωση της φράσης «για το φαινόμενο του θερμοκηπίου ευθύνονται οι οικονομολόγοι» είναι πέρα για πέρα αληθής, αφού αυτοί είναι που υιοθέτησαν την υπόθεση επαρκών πόρων και οδήγησαν στην εγκατάσταση του ισχύοντος μοντέλου ανάπτυξης.
Με «πρόσχημα» την οικονομική κρίση που βιώνει ο πλανήτης σήμερα, οι δύο ισχυρότεροι πυλώνες της ευρωπαϊκής ένωσης, η Γαλλία και η Γερμανία, ζητούν ήπια μέτρα για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, ενώ οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Κίνα, χωρίς καν προσχήματα, δεν προτίθενται να δεσμευτούν σε ελάττωση εκπομπών κατά 40%, παρότι κρίνεται αναγκαίο για μια αρχική σταθεροποίηση της παρούσας κατάστασης. Κι όμως, εν μέρει η οικονομική κρίση οφείλεται και στο φαινόμενο του θερμοκηπίου.
Οι περιβαλλοντικοί παράγοντες επηρεάζουν την ποιότητα και τη ζωή των αναπτυσσόμενων φυτών και εκτρεφόμενων ζώων. Από αυτούς, οι κυριότεροι είναι η θερμοκρασία και οι βροχοπτώσεις. Σήμερα, η ραγδαία επιδείνωση των παραμέτρων αυτών έχει επιφέρει ελάττωση της ποσότητας αλλά και της ποιότητας παραγωγής με άμεση συνέπεια την αύξηση των τιμών των τροφίμων. Τα ακραία καιρικά φαινόμενα που βιώνει ο πλανήτης εντείνουν το πρόβλημα, αφού η παρατεταμένη περίοδος ξηρασίας ελαττώνει την απόδοση της γεωργίας ενώ οι πλημμύρες σαπίζουν τα καλλιεργούμενα φυτά. Σημασία δεν έχει ο όγκος της βροχόπτωσης, αλλά η κατανομή της κατά τη διάρκεια της παραγωγικής περιόδου. Τελικά, η παραγωγή τροφής καταστρέφεται και το σύστημα οδηγείται σε περεταίρω αύξηση των τιμών.
Ταυτόχρονα, η κλιματική αλλαγή έχει προκαλέσει κύματα περιβαλλοντικής μετανάστευσης, δυσχεραίνοντας τις οικονομίες και θίγοντας την βιωσιμότητα των τοπικών κοινωνιών. Τα κοινωνικά προβλήματα που δημιουργούνται ευθύνονται με τη σειρά τους για την υποβάθμιση των οικονομικών δραστηριοτήτων στις περιοχές αυτές. Έτσι λοιπόν, η μεταβολή του κλίματος του πλανήτη φέρει το δικό της μερίδιο ευθύνης για τη σημερινή οικονομική κρίση, γεγονός που υποδεικνύει πως τα δύο αυτά αλληλένδετα προβλήματα δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν μεμονωμένα, αλλά από κοινού. Συνεπώς, η προσχηματική αιτιολόγηση της άρνησης μέτρων λόγω της οικονομικής κρίσης δεν είναι τίποτε παραπάνω από προκάλυμμα εξυπηρέτησης συμφερόντων πρόσκαιρης και αμετροεπούς κερδοφορίας.
Ένα από τα βασικά ρυθμιστικά στοιχεία του κλίματος το οποίο θίγεται σημαντικά από την οικονομική δραστηριότητα των ανθρώπινων κοινωνιών είναι το δάσος. Στη σύγχρονη πραγματικότητα πρέπει η κοινωνία να αντιληφθεί πως η «γη για χρήση» δεν μπορεί να αξίζει παραπάνω από τη «γη για δάσος». Η απώλεια των δασικών εκτάσεων συνεπάγεται απώλεια αέρα, νερού και βιοποικιλότητας. «Χάνοντας το δάσος, χάνουμε ζωή». Η τιμολόγηση της εκμεταλλεύσιμης γης ακριβότερα από τη δασική, σύμφωνα με το ισχύον οικονομικό μοντέλο, ισοδυναμεί στο σύγχρονο «χρηματιστήριο αξιών» με τιμολόγηση του θανάτου ακριβότερα απ’ τη ζωή.
Το ζήτημα της κλιματικής αλλαγής είναι πρωτίστως πολιτικό. Σε μια κοινωνία που παραβλέπει τους υπόλοιπους πυλώνες της αειφορίας και ασκεί την πολιτική της με βάση μόνο οικονομικούς στόχους, η εσαεί βιωσιμότητά της είναι αμφιλεγόμενη. Σήμερα, ακόμα και οι χρηματικές επιδοτήσεις από κίνητρο για υιοθέτηση βιώσιμων δραστηριοτήτων έχουν μετατραπεί σε «ευκαιρίες» και σε κερδοφόρους «επιχειρηματικούς τακτικισμούς». Σήμερα το ισχύον οικονομικό διαχειριστικό σχήμα καταστρέφει την ίδια την πολιτική. Σήμερα η κοινωνία, ενόσω η πλανητική υπερθέρμανση κρέμεται σαν δαμόκλειος σπάθη επάνω από το κεφάλι της, βρίσκεται μπροστά σε ένα από τα κυριότερα σημεία καμπής της ανθρωπότητας. Πρέπει να αντιληφθεί πως οι πόροι, υλικοί, ενεργειακοί, ακόμα και ανθρώπινοι, δεν είναι επαρκείς για τους αμετροεπείς ρυθμούς ανάπτυξης. Η γη, κάθε σύστημα, όσο μεγάλο και αν είναι, έχει μια φέρουσα ικανότητα και ο άνθρωπος δεν μπορεί να καταναλώνει πάνω από αυτή, εξαντλώντας έτσι το πλανητικό σύστημα. Τη συμπεριφορά αυτή, απ’ όλα τα ζώντα πλάσματα, την υιοθετούν μόνο οι ιοί και είναι αμφιλεγόμενο κατά πόσο οι τελευταίοι αποτελούν ζωή.

Αυτοκινητομουρμούρα…

Μια από τις μεγαλύτερες ομορφιές του Νείλου είναι τα ζωντανά, καθαρά και έντονα χρώματα που τριγυρίζουν ολούθε γεμίζοντας το βλέμμα. Παρότι ποτάμι, η ατμόσφαιρα δεν είναι «υγρή» και οι χρωματισμοί αποκτούν την πραγματική τους υπόσταση διεγείροντας τις αισθήσεις.
Η ίδια αίσθηση, στην τσιμεντούπολη, αλλά και γενικότερα εδώ πέρα, υπάρχει πολύ λίγες μέρες το χρόνο. Όπως σήμερα. Η ατμόσφαιρα καθαρή μετά τη χτεσινή μπόρα εντείνει την αντίθεση ανάμεσα στις φωτεινές και σκοτεινές περιοχές, ‘κει πέρα μακριά στο απέναντι βουνό, καθώς ο ήλιος περνάει μέσα από τις τρύπες στα σύννεφα. Πράσινο επάνω, ανακατεμένο με καφέ, άσπρο κάτω, το χρώμα της πόλης, καθαρό, όχι μουντό και γκρίζο όπως φαντάζει συνήθως. Καθάρια όλα.
Γίνεται άραγε αυτές τις μέρες κάποιο αφιέρωμα στον Springsteen; Το ραδιόφωνο πάντως σε καθημερινή βάση εκπέμπει ένα από τα τραγούδια του «the river». Παλιά κολόνια, αλλά ευωδιαστή. Διεγείρει και αυτή κάποιες από τις αισθήσεις. Σήμερα το ίδιο το «the river». Η διάθεση διαλύεται όμως από την κλίση στο κινητό. Στην «άλλη άκρη», κατά σύμβαση, μιας και δεν μπορεί να οριστεί πλέον η άλλη άκρη στην ασύρματη επικοινωνία, η πωλήτρια τηλεφωνεί να ενημερώσει για νέα προϊόντα και προσφορές της εταιρίας της.
Αδιάφορο το αν έχει ο δυνητικός πελάτης δουλειά, αν έχει τη διάθεση να την ακούσει, αν το τηλέφωνο το έχει αυτή τη στιγμή ανοιχτό για κάποια ανάγκη και μόνο. Ο προσωπικός χρόνος και χώρος (η λέξη «ατομικός» είναι πολύ παράταιρη και κατακριτέα) βάλλεται και συρρικνώνεται συνεχώς από τη νέα τεχνολογία, ο σεβασμός αλλάζει έννοια. Το μυαλό εξίσταται: «Μα καλή μου, αν είχα μια ανάγκη θα είχα ήδη ανατρέξει να την καλύψω, το γεγονός πως δεν έχω ασχοληθεί σημαίνει πως δεν έχω ανάγκη, σίγουρα πάντως δεν έχω ανάγκες για τις οποίες δεν είμαι ενήμερο». Παιγνίδια του μυαλού που αδυνατεί να συμμορφωθεί στις σύγχρονες επιταγές…
Αλήθεια, ποιόοος ξέχασε να «σφραγίσει» την υπογραφήν του πριν αποστείλει το σύμφωνον; Αυτά τα έγγραφα πολλάν διακρατικάν ταξίδιαν κάμουν…

Γρουμφ είπαμε σήμερα;

Δυναμική…

…του νέου μήνα η είσοδος. Μπήκε ο Δεκέμβρης, αλλά δε μύρισε Δεκέμβρης. Δε μυρίζει καν χειμώνας, αν και κανονικά σήμερα θα ευχόμασταν «καλό χειμώνα», κι όμως, κοιτώντας γύρω κάτι περισσότερο σε αρχές άνοιξης ομοιάζει. Και πάνω που λες να μετράς τους μήνες μπας και διευκρινισθεί η μαύρη τρύπα που τρώει τη χρονική περίοδο μεταξύ Οκτώβρη και Μάη, ο καιρός σε αντιπαλεύεται και δυσκολεύει τη συνειδητοποίηση της παρόδου του χρόνου…
Δε πάει αυτό το ντύσιμο παιδί μου στην εποχή, είναι πολύ ανοιχτόχρωμο. Ποια εποχή; Αφού γύρω όλα ετοιμάζονται να… ανθίσουν! Και σε τελευταία ανάλυση, το ντύσιμο το διαλέγεις με βάση τη θερμοκρασία και τη διάθεση, όχι με βάση την ονομασία των εποχών!
Έναρξη ισχύος της συνθήκης της Λισαβόνας σήμερα, και αν η ευρωπαϊκή ένωση δεν είχε καταλήξει ένα σκέτο εταιρικό σχήμα, ίσως και να ήταν μια ενδιαφέρουσα αλλαγή. Τώρα όμως δεν είναι τίποτε άλλο παρά αλλαγή του καταστατικού μιας κερδοσκοπικής εταιρίας περιορισμένης κοινωνικής ευθύνης. Ο «εορτασμός» της έναρξης τουλάχιστον δε θα διακατέχεται από το διαφημιστικό οίστρο του εορτασμού της «πτώσης του τοίχους». Σε είκοσι χρόνια από σήμερα όμως μπορεί και η επέτειος να γιορτάζεται παρόμοια.
Η αξιωματική αντιπολίτευση της χώρας διαθέτει επιτέλους αρχηγό, και αν και η κάθετη διαφωνία με το σύνολο σχεδόν των θέσεών της είναι δεδομένη, μοναδική ευχαρίστηση αντλείται από το γεγονός πως η διαδικασία εκλογής ανέδειξε μια προτίμηση των πολιτών στην ιδεολογία, έναντι των διαχειριστικών σχημάτων. Και αυτό, από μόνο του, είναι κομμάτι ελπιδοφόρο. Αν λάβει δε κανείς υπ’ όψη του πως η χώρα απέφυγε, πρόσκαιρα τουλάχιστον, τον κίνδυνο να λάμψει επάνω της το «χτισμένο χαμόγελο», αντιλαμβάνεται πως η εκλογή αυτή έχει και τα θετικά της. Ο χτίστης πάντως θα πρέπει να αναρωτιέται πως γίνεται αυτό το εκπληκτικό και μόνιμο «χαμόγελο της τζοκόντα» να έσβησε, παροδικά ευτυχώς, από τα χείλη τη μοναδική ημέρα που η μεγαλοκοπέλα πετούσε από τη χαρά της, κάποιο λάθος θα πρέπει να έκανε στη στήριξη, δεν εξηγείται αλλιώς! Τώρα πάλι, αυτός ο «κοινωνικός φιλελευθερισμός» φιλοδοξεί να κοροϊδέψει τους «φιλ-ελεύθερους», ή την κοινωνία;
Οι ηνωμένες πολιτείες δήλωσαν για πρώτη φορά στην ιστορία πως σκέφτονται να προωθήσουν μείωση των εκπομπών κατά δεκαεπτά τοις εκατό, γεγονός που από μόνο του θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ελπιδοφόρο, αλλά από λόγια σίγουρα ο πλανήτης έχει μπουχτίσει και οι δηλώσεις στις μέρες μας δε σημαίνουν τίποτε, οι πράξεις πάλι δεν γίνονται, σε λίγο θα γίνει και η περίφημη συνάντηση της κοπεγχάγης για να αντιληφθεί ο κόσμος πως από το κιότο μέχρι σήμερα, η κατρακύλα συνεχίστηκε με αυξητικούς ρυθμούς. Γιατί άραγε ο άνθρωπος δυσκολεύεται τόσο πολύ να καταλάβει τις συνέπειες των ρυθμών; Ίσως γιατί σαγηνεύτηκε από «τη χούφτα δολάρια»…
Μία από τις τρεις φάσεις δεν τροφοδοτούνταν χτες και μέσα στο σκοτάδι ήταν σίγουρα δύσκολο να διευκρινισθεί ο λόγος. Πρωινή έλευση, μία ώρα νωρίτερα δηλαδή, για επίλυση του ζητήματος με τη βοήθεια της τεχνικής υπηρεσίας. Αλλά το ρεύμα μας είχε κάνει τη χάρη και είχε αποφασίσει να έρθει από μόνο του, οπότε στην τρίωρη μεσημεριανή βαρεμάρα προστέθηκε και άλλη μία πρωινή ώρα με σαφάρι μύγας. Είναι και πολλές οι άτιμες και συνεχώς αυγατίζουν.
Ο καιρός πάντως μάλλον αλλάζει σιγά-σιγά. Αυτός ο ανιχνευτής που είναι τοποθετημένος στη μέση, εκεί, λίγο πιο πάνω από τη βάση της ραχοκοκαλιάς, βαράει επικίνδυνα συναγερμό. Ας ελπίσουμε πως θα παραμείνει μόνο στα προειδοποιητικά σήματα…

Πρέπει επειγόντως να διαχειριστούμε τους διαχειριστές μας, αλλιώς οι απαιτούμενες υπογραφές θα βρεθούν διασκορπισμένες στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα…

Γρουμφ… Καλό μήνα… Γρουμφ…

Αναπάντεχες κλήσεις

Η συνωνυμία ενεργοποίησε το τηλέφωνο, πάει καιρός από την τελευταία επικοινωνία, όπως και να το κάνεις άλλωστε, πεντακόσια χιλιόμετρα απόστασης βάζουν τη επικοινωνία σε δεύτερη μοίρα. Η συνωνυμία μεν ήταν απλή, αλλά το τηλεφώνημα «καταλυτικό», διότι μπορεί η συσχέτιση των δύο ατόμων να ήταν μηδενική, ο Altair όμως θα ταξίδευε αστραπιαίως, ελαττώνοντας την απόσταση στο ένα εκατοστό της, για μερικές μόνο ώρες.
Φυσικά και το πρόγραμμα αναδιαρθρώθηκε εν ριπή οφθαλμού και στις δύο το μεσημέρι, ο «αγαπημένος παίκτης» κατέθετε τα σέβη του στον «κάφκα ντι-εμ», στην «κεντρική πλατεία του χωριού».
Ακολούθησε μπυροποσία, διότι ο Altair είναι λάτρης της λύρας, αλλά το κουφό τζίνι έκανε λάθος και του έστειλε ένα καφάσι μπύρες, και από τότε ο δόλιος δεν πίνει τίποτε άλλο ελπίζοντας, όταν με το καλό τελειώσει το καφάσι, το τζίνι να του στείλει το σωστό. Συνοδευόμενη φυσικά από τους απαραίτητους γευστικότατους μεζέδες του καπηλειού του τρίτου δισέγγονου της ξαδέρφης της κουνιάδας του αδερφού του ντόνοβαν, και πολύ μα πολύ άρωμα ΠανωΠόλης, μέχρι τις πρώτες βραδινές.
Και όπως είπε και ο επισκέπτης, πάντα θα υπάρχει το σημείο αναφοράς σε εκείνες τις ανέμελες ολονυκτίες της ομάδας, γύρω από το τραπέζι, στη γνωστή γιάφκα της ΠανωΠόλης.

Μου λείψατε ρε αλήτες…

Τικ τακ, τικ τακ

Η ώρα περνά. Οι κενές αυτές ώρες της Τρίτης γίνονται βαρετές, σχεδόν μαρτυρικές, ενώ μια κούραση συνήθως καταλαμβάνει μυαλό και κορμί. Αν συμπεριλάβει κανείς και τη δραματική ζέστη που κοιμίζει, φτιάχνει ένα «εκρηκτικό» μίγμα υπνηλίας. Δραματική ζέστη πλάι στην αρχή του χειμώνα; Διότι μπορεί μεν να μην ξεκίνησε το Σεπτέμβρη όπως προσπάθησαν να διαμηνύσουν υποχθόνια, προ τριμήνου σχεδόν, διάφοροι καλοθελητές (ονόματα δε λέμε, υπολήψεις δε θίγουμε!), αλλά οσονούπω ξεκινάει. Υποτίθεται. Έχουν ανάψει και τα ριγέ θερμοκούτια, ένεκα το τέλος του Νοέμβρη δηλαδή, και το πουκαμισάκι πάει σύννεφο στην αίθουσα. Σε λίγο θα χρειαστούν τα παγοκούτια, γιατί αλλιώς θ’ αρχίσει το στριπτίζ…
Άντε μετά να διαχωρίσεις τρίοδες, πεντάοδες βάνες και πεπλεγμένες διαφορικές από τους στρίπερς. Διότι άλλο να κάνεις ανάκτηση ουσίας στο στρίπερ και άλλο να κάνεις τον στρίπερ από μόνος σου.
Πώς θα γίνει αυτό; Θα χρειαστεί μια βάνα, θ… Μα καλά, από τη βάνα θα ξεκινήσουμε; Ε αφού θα χρειαστεί; Είμαστε σίγουροι ε; Μήπως το μοναδικό «σιγουράκι» είναι ο στρίπερ, και μετά βλέπουμε;
Χάος. Ο «σύγχρονος τρόπος» σκέψης απέχει σίγουρα πολύ από το «συνθετικό» τρόπο. Τα πετάμε όλα χύμα και μετά κάνουμε συνδυασμούς…
Είναι κι αυτό μια «άποψη»…
Μας έχουν φάει οι απόψεις και δεν ξέρουμε τι μας γίνεται πια τη σήμερον ημέρα…
Ένεκα η ελευθερία λόγου…

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, πέρασε η ώρα, με «θέμα ελεύθερο»

Aftermath?

Εκεί οι πέτρες μοιάζουν, μοιάζουν, μοιάζουν ρε παιδί μου πιο μαλακές… Και ξαφνικά περνά απ’ το μυαλό πως παλιότερα είχα πει πως: εκεί τα νερά μοιάζουν πιο ζεστά και μαλακά, ναι, τον ίδιο προσδιορισμό ακριβώς. Ενώ εδώ, εδώ όλα είναι παράφωνα, μέχρι και οι καμπάνες παράφωνα βαράνε, μέχρι και το κλάμα της σινιορίνας παράφωνο είναι. Παράξενο η ίδια λέξη να ξεπηδά από δύο μυαλά, δυο εντελώς διαφορετικές και απόμακρες χρονικές στιγμές, ή μήπως… μήπως τελικά, όταν και άμα κάτσουμε και το καλοσκεφτούμε, όλοι, πάντα, το ίδιο νοιώθουμε;
Να κάτσουμε να το καλοσκεφτούμε… μας έχει αφήσει χρόνο άραγε το ματαιόδοξο κυνηγητό στο οποίο αναγάγαμε τη ζωή μας; Ιόνιο, τραγούδι, κέφι θάλασσα…
Ο πιο αγαπημένος δίσκος μάλλον υπήρξε «ο Καλογιάννης τραγουδά Μουστακί». Κάπου εκεί, πριν είκοσι χρόνια, η κασέτα έπαιζε και ξαναέπαιζε στο κασετόφωνο της «ηλιαχτίδας», συντροφεύοντας τις διαδρομές. Μετά τόσο καιρό, μαζί με λίγο δελφίνι-δελφινάκι, από Καλατζή, ήρθε η σειρά του ψηφιακού δίσκου, μιας και κασετόφωνο δε διαθέτει η πανακότα, δυσεύρετα πια. Όχι ότι οι κασέτες έζησαν τόσα χρόνια, απλά η αναζήτηση μουσικής για τη μάζωξη του προηγούμενου Σαββάτου είχε ως «παρενέργεια» την εξεύρεση και αυτών των δίσκων. Τόσο «οικείο και μαλακό» άκουσμα…
Το παρκάκι στην κορυφή σήμερα ήταν γεμάτο. Γεμάτο κόσμο, μικρά παιδιά, γέλια και χαρές. Γλυκά φτερνίσματα χαριτωμένων ροζ φιόγκων και τρεχάλες πίσω από τις μπάλες. Απέκτησε τουλάχιστον για μια μέρα ζωή. Και όλο το πρωί το πόδια τριγύριζαν όλη του την έκταση. Και η αλήθεια είναι πως η δουλειά είναι αξιόλογη. Το ίδιο και η θέα, θέα που μέχρι τώρα ποτέ δεν είχε αναδειχθεί.
Σ’ ένα ζεστό, καλοκαιρινό καιρό, που το μόνο παράταιρο είναι πως τα ημερολόγια δείχνουν τέλη Νοέμβρη και οι σκιές του απογεύματος αρχίζουν να σείουν και να μακραίνουν τη σιλουέτα τους από τις δύο το μεσημέρι, η ήρεμη βόλτα μέσα στα δέντρα αγαλλιάζει το πνεύμα καθώς η ματιά χάνεται στο «άπειρο», πέρα μακριά, χωρίς τοίχους ή άλλα περιοριστικά εμπόδια σε κοντινή απόσταση να δημιουργούν τραχιά και «άκαμπτη» οπτική εντύπωση.
Αλήθεια, το δίδαγμα του Σαββατόβραδου ηχεί ακόμα στο μυαλό. Πως ορισμένοι άνθρωποι δεν «έχουν μυαλό» και μόνοι τους αποφασίζουν δύστυχη ίσως μοίρα, εν γνώσει πλήρη, αφού τα χείλη τρεμόπαιζαν φανερά σε ένα πνιγμένο άδικο για τα λόγια που άκουγαν τ’ αυτιά να προφέρονται. Βλέποντας τα νευρικά δάκτυλα να τρεμοπαίζουν και τα μάτια ν’ αγωνίζονται να μη βουρκώσουν, μόνο στενοχώρια μπορούσες να αισθανθείς για λογαριασμό τους. Μπορεί βέβαια και όλα αυτά να περάσουν σαν κακό όνειρο, να μείνουν πίσω, οι πιθανότητες όμως λίγες. Γιατί η περηφάνια φαινόταν ήδη σβησμένη, απούσα απ’ το βλέμμα αυτό.
Τελικά τί είναι οικείο και μαλακό, αφού πολλές φορές το πιο μαλακό μπορεί ν’ αποδειχθεί και το πιο σκληρό συνάμα;
Αλήθεια πόσος καιρός πάει από τότε που τίποτε δεν έχει μαλακή υφή;
Εκτός ίσως από τις ήρεμες μέρες του νωχελικού περίπατου μέσα στα δέντρα ή πλάι στη θάλασσα…
Αλήθεια, τί αίσθηση έχει το μαλακό;

Ψαλιδίσματα

Πάγωμα μισθών δημοσίων υπαλλήλων, για μισθούς άνω των δύο χιλιάδων ευρώ. Λογικό ακούγεται, με την πληθώρα του κόσμου να λαμβάνει ως μισθό λιγότερα από χίλια τετρακόσια, το μέτρο συμβάλλει εκτός των άλλων και στο κλείσιμο της ψαλίδας.
Κάπου ακούστηκε πως το «μέτρο» θα ισχύσει και στον ιδιωτικό τομέα. Όχι φυσικά γιατί το ζήτησε κάποια κυβέρνηση, ούτε για να κλείσουν «τρύπες προϋπολογισμού», αλλά να, εκεί αρχίζει η διαπραγμάτευση της συλλογικής σύμβασης σιγά, σιγά, και ήδη οι επιχειρηματίες «κινούνται», προς όφελός τους φυσικά, όχι προς το δημόσιο συμφέρον. Να μην πεταχτούν σαν πορδοβούλωμα; Έχει γίνει άλλωστε «μόδα» οι επιχειρηματίες να εμπλέκονται στα πολιτικά δρώμενα. Ειδικά από τότε που η χρηματοοικονομία τοποθετήθηκε άνω της πολιτικής και η πολιτική έγινε απλή χειράμαξα που υπηρετεί τις επιχειρήσεις.
Τί; Να ελπίζει δηλαδή η κοινωνία πως οι επιχειρηματίες θα παγώσουν τους μισθούς άνω των δύο χιλιάδων, συμβάλλοντας έτσι και αυτοί στο «κλείσιμο της ψαλίδας», ή αυτοί μιλούν για το σύνολο των μισθών, και στην πράξη αναφέρονται στους μισθούς των υπαλλήλων και όχι στις αποζημιώσεις διευθυντάδων και στελεχών, ή στα κέρδη των ιδίων; Πάγωμα στα κέρδη θα υπάρξει άραγε; Πάντως, σήμερα, κοινά αποδεκτό, αν και κατακριτέο απ’ όλους, πως γίνεται να είναι και τα δύο μόνο η οξύμωρη ανωριμότητα του σήμερα μπορεί να ξέρει, είναι πως ήθος και επιχειρηματικότητα δεν συνάδουν. Λες ν’ αλλάζουν οι καιροί ξαφνικά, ή άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε;
Πάγωμα διορισμών δημοσίων υπαλλήλων πέραν των τομέων υγείας και παιδείας (και εθνικής άμυνας;;;). Λογικό. Με τόσες ελλείψεις προσωπικού στα νοσοκομεία, είναι πραγματικά θαύμα πως αυτά καταφέρνουν και λειτουργούν. Αν και ο περισσότερος κόσμος δεν αντιλαμβάνεται πως ένας από τους λόγους που η περίθαλψη είναι σε δραματικό επίπεδο, είναι αυτές οι ελλείψεις προσωπικού. Η προπαγάνδα «συρρίκνωσης του δημοσίου» έχει πείσει τους πάντες να μην εξετάζουν ποτέ αυτή την παράμετρο, αντίθετα να κλείνουν τ’ αυτιά τους και να «κοιτούν» αλλού!
Όσο για τα σχολεία, κάθε χρόνο τρέχουν τελευταία στιγμή να καλύψουν τρύπες μπας και καταφέρουν να λειτουργήσουν. Αλλά βέβαια η κοινωνία είναι «αντίπαλη» και των δασκάλων. Μήπως τελικά η κοινωνία είναι αντίπαλη του εαυτού της και δεν το έχει καταλάβει;
Χάλια η οργάνωση του δημοσίου, χάλια, γιατί εκεί ακριβώς εντοπίζεται το πρόβλημα. Χάλια μαύρα, ειδικά αν σκεφτεί κανείς πως μέσα σε όλες τις ελλείψεις, υπάρχουν και κηφήνες που κάθονται, ειδικά όσο κινείσαι προς τα «πάνω». Διότι το «βόλεμα» εκεί είναι εύκολο να γίνει. Σιτιστές περιστεριών δεν υπάρχουν πολλοί, άσε που ο σιτιστής πρέπει να περπατήσει και λίγο και να παράξει ένα κάποιο έργο, αλλά «διοικητικοί»…
Αυτές τις τελευταίες προσλήψεις θέλει η κυβέρνηση να παγώσει; Πολύ καλά θα κάνει!
Οι ελεγκτικοί μηχανισμοί όμως, βλέπε εφορία, η οποία θα καταστείλει και τη φοροδιαφυγή, βλέπε επιθεώρηση εργασίας, βλέπε ένα σωρό άλλους μηχανισμούς που υπολειτουργούν, χωρίς προσωπικό, εξ ου και όλα πάνε στραβά κι ανάποδα, με τί θα επανδρωθούν; Γιατί δυστυχώς, παρόλο που το ελληνικό δημόσιο βρίθει κηφήνων, η αλήθεια είναι πως έχει τρομερές, πολλαπλάσιες ελλείψεις σε καίριο προσωπικό, το οποίο δεν προσλαμβάνεται μόνο και μόνο λόγω της μοντέρνας επιταγής «συρρίκνωσης» του δημόσιου τομέα.
Σε αυτό το δημόσιο χάος άραγε θα μπει κάποια στιγμή τάξη; Γιατί όσον αφορά στο ήθος, χαΐρι μάλλον δε θα δει η ανθρωπότητα πριν καταδικάσει και απαγχονίσει την έννοια της κερδοφορίας.

Σκόρπιες σκέψεις στ’ όνομά σου

Τί σχέση έχει το σήμερα με το τότε; Τα σημερινά σιδερόφρακτα παράθυρα με εκείνα, τριάντα έξι χρόνια πριν; Τί σχέση έχει ο σημερινός «φόβος» των περίοικων με το αντίστοιχο συναίσθημα των τότε πολιτών; Ποιές οι συσχετίσεις δημοκρατίας, ελευθερίας, τρομοκρατίας;
Πόσο βασανισμένη είναι η συνήθης πια δήλωση πως η τρομοκρατία και τα «γεγονότα» υπονομεύουν τη δημοκρατία; Η «δημοκρατία» του σήμερα κρατεί καλά, το μόνο που υπονομεύει ο φόβος είναι η ελευθερία η ίδια. Άλλωστε, οι δύο τελευταίες έννοιες εκφράζουν κατάσταση, ενώ η πρώτη εκφράζει πολίτευμα.
Τριάντα έξι χρόνια πριν πάντως το κτίριο δεν είχε σφραγισμένα με μέταλλο παράθυρα να προστατέψουν, τί; Τότε, ό,τι και αν είναι αυτό το «τί», προφανώς και δε χρειαζόταν προστασία.
Τότε κάποιοι «ξεσπάθωσαν» ενάντια στην καταπίεση. Σήμερα η «γιορτή», η μέρα μνήμης, φαίνεται πως καταπιέζει την κοινωνία. Και μόνο η φράση «τα προβλήματα που θα προκαλέσουν οι κυκλοφοριακές ρυθμίσεις» φανερώνει πως η κοινωνία δε γιορτάζει. Συνεχίζει απτόητη το «δρόμο της» ελπίζοντας να μην υπάρξουν «αποκλίσεις» από την καθημερινή της ρουτίνα. Γιατί κάθε απόκλιση, αποτελεί πρόβλημα. Και η ζωή η ίδια τελεί έτσι υπό καταπιεστικό καθεστώς. Προφανώς και οι τότε εξεγερμένοι ενάντια στην καταπίεση και υπέρ της ελευθερίας, απέτυχαν.
Απέτυχαν γιατί η ελευθερία έχασε το νόημά της. Στο όνομα της προάσπισής της άλλωστε ο σημερινός άνθρωπος έχει γίνει ο χειρότερος φασίστας, υποστηρικτής των «ατομικών συμφερόντων». Και ενώ στη θεωρία ωραιολογεί, στην πράξη επικροτεί και δικαιολογεί κάθε «προάσπισή τους», με όποιο τρόπο και αν γίνεται, όποιες συνέπειες κι αν έχει. Άλλωστε τα ατομικά συμφέροντα «απαιτούν χώρο» και το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο περιορίζει το άτομο, στερώντας τόν του.
Σήμερα είμαστε όλοι απαλλαγμένοι από το παρελθόν. Σήμερα είμαστε «δημοκράτες», δεν «επιβάλλουμε», δε δημιουργούμε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Τα διώξαμε μακριά μας, σε άλλες χώρες, σε άλλες ηπείρους και παρότι στηριζόμαστε σε αυτά για να βιώσουμε την εικονική μας «ανάπτυξη» και ευημερία, εθελοτυφλούμε και θεωρούμε εαυτούς υπέρμαχους της ελευθερίας. Στο όνομά της σκλαβώνουμε ανθρώπους, ιδέες, ζωές, ακόμα και τις ίδιες τις δικές μας, εμάς τους ίδιους. Σήμερα θεωρούμε εαυτούς ελεύθερους, μόνο και μόνο γιατί βρισκόμαστε στη θέση των καταπιεστών.
Πόσες αυριανές ελευθερίες άραγε δεν αίρονται πιθανότατα σήμερα, με τη σημερινή ανθρώπινη δραστηριοποίηση και πορεία; Τι σημασία έχει όμως; Ο άνθρωπος δεν θέλει να είναι όλοι ελεύθεροι, θέλει απλά να μπορεί να κάνει αυτός, σήμερα, ότι θέλει, αγνοώντας τη διαχρονική διαδραστικότητα των «θέλω» του.
Όλα αυτά όμως είναι «φιλοσοφίες». Η σημερινή μέρα, όπως και κάθε μέρα μνήμης, πρέπει να καταργηθεί. Καταπιέζει τη «φυσιολογική», καθημερινή, ρουτινιάρικη ζωή. Ευτυχώς, ο κόσμος σιγά, σιγά ξεχνάει, βολεύεται, επαναπαύεται, «προχωράει». Ομοιάζει επιτέλους σε ένα λοβοτομημένο ανθρωποειδές κατασκεύασμα που έχει βάλει την «ανάπτυξη» και την «ελευθερία» αυτοσκοπό και μέσα σε όλα αυτά ξεχνάει να ζήσει. Σε λίγο καιρό η «ανθρωπότητα» θα μπορεί να πει ότι είναι πλέον ελεύθερη να προοδεύει απρόσκοπτα.
Η ανθρωπιά πάντως χάθηκε την ώρα που ο άνθρωπος έπαψε να αγωνίζεται για τους συνανθρώπους του. Εξαφανίστηκε τη μέρα που το άτομο εξυψώθηκε πάνω από το σύνολο. Έσβησε όταν ο άνθρωπος έμαθε να φοβάται τους όμοιούς του εκ προοιμίου.

Πρωινό απόδοσης φόρου τιμής, κάτι πρέπει πάντα να αφιερώνουμε.

Μικρά, καθημερινά εγκλήματα…

Και να θες να το αποφύγεις, δεν μπορείς. Τελεσίγραφον: «Καλά, εμείς θα έρθουμε»…
Ε αφού θα έρθετε, ας γίνει ολοκληρωμένο το έγκλημα. Τί τρεις, τί τριάντα; Ένα μηδενικό διαφορά τώρα… Πφφφφ…
Οπότε από πρωί στη μαρινάτα, καλό δέσιμο, μη φύγει κανά κομματάκι δηλαδή και το ψάχνουμε… 3 ώρες ψήσιμο και το «λουκούμι» έτοιμο, ένα γκιούλμπασι να γλύφεις… και τσ’ αμασχάλες του κώλου σου που έλεγε κι' η νόνα μου.



Όπως πάντα φυσικά οι γνωστοί τρελοί έφεραν τούρτα και κεράκια. Τα τελευταία χώρεσαν οριακά, αλλά αυτό το πράμα σε τριάντα κομμάτια δεν κόβεται!



Κόβεται κόβεται, αρκεί να τραγουδήσει η ομήγυρης όλη μαζί δυνατά και να δώσει το σωστό τέμπο! Μετά από ένα ενδελεχές τοπογραφικό οι συνδαιτυμόνες ταΐστηκαν και γλυκάθηκαν, αλλά απείλησαν πως χωρίς μαργαρίτες δεν αποχωρούν…



Τα σέικερ ανά χείρας λοιπόν και τα ποτήρια στον πάγκο.
Και να θέλει ν’ αγιάσει κανείς, δεν μπορεί, ειδικά άμα έχει μπλέξει με μουρλοπαντιέρες…

Surely…

Size may not matter my young padawan,
but age, as you do know, does.

…

Οι «διαχειριστές» κάνουν τελικά τίποτε παραπάνω από το να ροκανίζουν το χρόνο των συνεργατών τους;

Παίρνουν και μερικά τηλέφωνα που και που βέβαια, και μεταφέρουν μερικά προς υπογραφή χαρτιά. Και αν δεν ήταν πάλι διαχειριστές αυτοί που «πρέπει» να τα υπογράψουν, μάλλον κλητήρες θα ονομαζόταν με βάση την υπόλοιπη δραστηριότητά τους. Κλητήρες, μπλαμπλά-δημοσιοσχεσίτες με δικαίωμα υπογραφής και εξειδίκευση στην εξανέμιση του χρόνου… Άντε μετά να κάνεις σοβαρή δουλειά…

Μιλώντας για μαύρες τρύπες…

Και τί έγινε;

Τίποτε. Λογικό, για να γίνει κάτι πρέπει να έχουν προδιαγραφεί προορισμοί. Εκτός και αν θεωρηθεί πως η ρότα είναι θέμα «αυτορύθμισης». Λες και αυτορυθμίζεται ποτέ τίποτε. Ιδέα είναι και αυτό. Αιτιοκρατικά ρυθμίζεται, όχι «αφ εαυτού», απλά με αυτόν τον τρόπο είναι δυνατό να στρουθοκαμηλίσουμε βλέποντας τη «διεργασία» σαν μαύρο κουτί και θεωρώντας άπειρους βαθμούς ελευθερίας.
Μα για ένα λεπτό, για ποιά ρότα μιλάμε; Αυτό δεν είναι ρότα. Στασιμότητα, και μάλιστα δίχως άγκυρα είναι. Πλήρης άπνοια και τα πανιά κρέμονται ακίνητα στα κατάρτια, κοιτούν μάταια το στραβό γιαλό. Κι έχει αρχίσει το σαράκι να το ροκανίζει το σκαρί και στο τέλος αύτανδρο θα πάει, χωρίς να έχει κουνηθεί οργιά.
Και τι έγινε; Το μόνο που θα αλλάξει είναι πως θα χαθούν οι φωνές όσων το επανδρώνουν. Κατά τα άλλα, διαφορά δε θα υπάρξει σε τίποτε, ούτε καν σε αυτούς τους ίδιους. Μόνο μια μικρή αύξηση της εντροπίας, η οποία πιθανότατα θα είναι τόσο αμελητέα, που θα περάσει απαρατήρητη από το σύμπαν.

Χωρίς Ιθάκη άλλωστε, δεν υπάρχει το ταξίδι, χωρίς το ταξίδι, δεν υπάρχει ζωή.

Μήνας εορτών

Ή μήνες εορτών, μιας και οι εορταστικές εκδηλώσεις ξεκίνησαν από τον προηγούμενο και πρόκειται να συνεχιστούν έως και τον επόμενο. Μιχάληδες και Άγγελοι πολλοί, αλλά η καλύτερη γιορτή γίνεται στο σπίτι της θείας. Εκεί λοιπόν αυτή τη φορά ήρθε το μπουζούκι ως επισκέπτης, δεν χρειάστηκε να μεταβεί η ομήγυρη σε κέντρο διασκεδάσεως, και συνοδεία κιθάρας, οι συνδαιτυμόνες θυμήθηκαν Βαμβακάρη, Τσιτσάνη και ένα σωρό άλλους ρεμπέτες, τραγούδησαν όλοι μαζί και χόρεψαν ζεϊμπέκικα και τσιφτετέλια, μιας και «όλοι θέλαν να γίνουν μπουφετζίδες» μπας και αποφύγουν τους «γκρεμούς της ζωής»… Οι φιάλες του κρασιού μάλλον ήταν τρύπιες, δεν εξηγείται αλλιώς η ταχύτητα με την οποία άδειαζαν. Το κέφι και οι συζητήσεις κράτησαν μέχρι «το μινόρε της αυγής». Μετά το δεύτερο στη σειρά γλέντι, η άφιξη στο φυντανοτροφείο οριακά καθυστερημένη.
Μερικές φορές τελικά, ένα ξυπνητήρι θα ήταν χρήσιμο…

Σπάνια πιά τέτοια αυθόρμητα, ζεστά γλεντάτσια  :(

Φως στο τούνελ

Τα «θυμωμένα» σύννεφα περιδιάβαιναν τον ουρανό από πρωί της χτεσινής. Τόσο θυμωμένα, που η απορία «πότε θα ρίξει καρέκλες» περιδιάβαινε με τη σειρά της, και δικαίως, το μυαλό, όσο περιδιάβαινες τη γειτονιά για δυο τρεις αναγκαίες δουλίτσες. Η γενέθλια πρόσκληση ήρθε από νωρίς. «Εσύ με θυμάσαι πάντα, όπως πολύ λίγοι». Και πως μπορούσες να μην τη θυμάσαι, κι ας απομακρύνει η πόλη. Την ξέρεις από μικρό παιδί, πριν είκοσι συναπτά την μάθαινες κολύμπι το καλοκαίρι. Είκοσι; ;;;???;;; Από τότε;;; Ας μην αρχίσουν πάλι βροχή οι κατάρες προς τον Αϊνστάιν και τις μαύρες τρύπες…
Πώς μπορούσες λοιπόν ν’ αρνηθείς; Άσχετο αν ήθελες ή δεν ήθελες, ή αν δεν μπορούσες ν’ αποφασίσεις ποιο από τα δύο ίσχυε. Σημασία είχε πως δεν μπορούσες να μην πας. Και τα μαύρα σύννεφα συνέχιζαν να κυκλοφορούν ψηλά πάνω, συνοδεύοντας τις απαραίτητες εργασίες, χωρίς να ρίχνουν σταγόνα νερού.
Τώρα πως γίνεται μια ήρεμη χαλαρή σπιτική συνεστίαση «λίγων καλών κι εκλεκτών φίλων», να καταλήξει στα μπουζούκια, είναι ένα θέμα. Η αλήθεια είναι πως το χεράκι σου το έβαλες, έσπρωξες κάτι τοις παραπάνω. Άσχετο αν το ήθελες, ή δεν το ήθελες, ή δεν μπορούσες ν’ αποφασίσεις, πρακτικά δεν το πίστευες κι όλας πως θα γίνει. Αλλά ζήλεψε λίγο βλέπεις η «ψυχή του παντρεμένου» και πήρε «άδεια μετά δημοσίων θεαμάτων» κι άφησε γυναίκα και τέκνα για να θυμηθεί εκείνα τα καλοκαίρια προ… χμμ μαύρες τρύπες είπαμε; Ο έτερος καπαδόκης θα σας ακολουθούσε στα πάντα ούτως ή άλλως, η υπόλοιπη παρέα φαινόταν να μην ήθελε, αλλά λίγο παραπάνω «σπρώξιμο» ποτέ δεν έβλαψε κανέναν…
Έτσι καταλήξατε «στην υπόγα» ν’ ακούτε το μπαγλαμά και το τουμπερλέκι να συνοδεύουν τους στοίχοι. Τώρα αλήθεια χρειαζόταν όλα αυτά για να δεις ότι κάτι πάει πάρα μα πάρα μα πάρα πολύ στραβά; Μάλλον χρειαζόταν για να το συνειδητοποιήσεις ακόμα περισσότερο. Κάτι πάει όντως πολύ, πολύ, πολύ στραβά, και σίγουρα δεν μπορείς να βρεις κανέναν τρόπο να το διορθώσεις, να του ξεφύγεις. Κανένας δεν περνάει απ΄ το μυαλό, όσο και αν το σπας το ρημάδι.
Κι αφού δεν κατέβηκαν τελικά οι αγγέλοι, χορέψατε εσείς το τσιφτετέλι, ίνα πληρωθεί το άσμα, και, ταραγμένος από την συνειδητότητα της στιγμής επέστρεψες σπίτι λίγο πριν ανοίξουν τελικά οι ουρανοί και πέσουν οι πολυαναμενόμενες «καρέκλες», σε μια προσπάθεια να ξεπλύνουν ίσως τα στραβά κι ανάποδα. Μόνο που απ’ ότι φαίνεται, τα δαιμόνια πρόκαμαν να περάσουν κι αυτά την πόρτα και η βροχή εις μάτην μαστίγωνε την πόλη. Αυτά, προστατευμένα στους τέσσερεις τοίχους περιδιάβαιναν, παρέα με εκείνο το μπουκάλι ουίσκι, γύρω σου, μέσα σου.

Φώς στο τούνελ, ούτε καν αμυδρό, κι ας έσκασε μύτη ο ήλιος στην άκρη εκείνου του σύννεφου…

Καρδιακό…

Παραλίγο. Και μάλιστα την ώρα που απεφασίσθη η ανανέωση των αντιγράφων ασφαλείας. Ο τούρκος ξεκίνησε ομαλά, όπως αναμενόταν, αλλά εκεί που κανείς θα περίμενε την υπέροχη ταπετσαρία του, αντ’ αυτού εμφανίζεται ο «φάκελος» με τα κείμενά του. Παράξενο. Κλείνοντας τον «φάκελο», μαύρη οθόνη. Γλάροι και κύκνος πουθενά. Τούτη την ώρα απλά κοιτάς απορημένος, δεν υποψιάζεσαι τι μπορεί να ακολουθήσει…
Κάτι λάθος θα έγινε. Επανεκκίνηση! Μα η σιγουριά ότι όλα θα πάνε σωστά τώρα, γρήγορα διαλύεται. Μετά τη γνωστή διαδικασία, κλείσιμο «φακέλου», πάλι εμφανίζεται μια μαύρη οθόνη, με ένα χρυσοκίτρινο βελάκι να περνοδιαβαίνει, διαγράφοντας τη φιδίσια τροχιά που του υπαγορεύει το ποντίκι, λες και το έχει πάρει η γάτα στο κατόπι. Κάπου εδώ ξεκινάνε τα τσιμπήματα, ένας βάρος στο στήθος, μια δυσκολία στην αναπνοή…
Ctrl-Alt-Del, επίκληση του task manager, δεν μπορεί, κάτι θα γίνει. Όλες οι «εργασίες» εκτελούνται κανονικά και τα παράθυρα δουλεύουν άψογα αναφέρει ο διαχειριστής. Και τότε πού είναι η οθόνη; ΟΕΟ; Πού το γνωστό περιβάλλον εργασίας; Επανεκκίνηση για δεύτερη φορά με τις ρυθμίσεις της τελευταίας «επιτυχούς εκκίνησης». Το βάρος μεγαλώνει. Όλα τα αρχεία βρίσκονται «ασφαλισμένα» σε αντίγραφα, όλα εκτός από την τελευταία πρόταση, αυτή που ζητείται γραμμένη σε κελάκια του εξέλ, με συγκεκριμένο αριθμό χαρακτήρων ανά παράγραφο, αυτή που μέσα σε δέκα λεπτά, γράφεις την παράγραφο και θες άλλη μισή ώρα για να τη χωρέσεις, με το νόημα που θες, στο κελί της… Καρδιακό; Καρδιοεγκεφαλικό έρχεται…
Ε, ε, έρχεται, διότι και στην τρίτη εκκίνηση την παράσταση κλέβει η… μαύρη οθόνη! Μαύρη χήρα που τον έφαγε τον τούρκο. Με τα μάτια κλεισμένα σφιχτά, το δισκάκι του λειτουργικού εισάγεται στο ντράιβ για να επιχειρηθεί επιδιόρθωση. Με μισή καρδιά, γιατί τα αποτελέσματα είναι αμφίβολα, η άλλη μισή άλλωστε έχει ήδη παραλύσει. Με ανάσα βαριά και χέρια και πόδια κομμένα. Βλέποντας τον πίνακα επιλογών, έρχεται η ιδέα: Επαναφορά του συστήματος σε παλαιότερη κατάσταση! Υπάρχει μία πριν από την εγκατάσταση της νέας έκδοσης «αντιβιοτικού», την περασμένη Κυριακή. Επιλογή, αναμονή, αναμονή, αγωνιώδης αναμονή, λες και πέρασαν αιώνες ένα πράμα…
Το σύστημα επανέρχεται. Γρήγορα στο φάκελο της πρότασης. Όλα στη θέση τους, όπως έπρεπε! και τα κελιά γεμάτα! Ανακούφιση. Το καρδιακό απεφεύχθη τελευταία στιγμή. Άμεση ανανέωση των αντιγράφων ασφαλείας. Ευτυχώς, η γκέισα βρίσκεται ήδη Ελλάδα και η αντικατάσταση του τούρκου είναι πλέον θέμα ημερών. Φρέσκα νέα. Στο μεταξύ, η προσπάθεια «αναβάθμισης» του γερομπισμπίκη απέβη χρονοβόρα. Η δοκιμαστική έκδοση των νέων παραθύρων αναβαθμίζεται μόνο με τα βιομηχανικά ατσαλοκουφώματα, και όχι με σπιτικά λουμίνια. Αναγκαστική επανεγκατάσταση των πάντων…

Και η ζωή συνεχίζεται…

Φιλαράκι δε γουστάρεις μία, ε;

«Όσοι βρίσκονται εδώ μέσα όμως, βρίσκονται για να δουλεύουν, όποιος δε γουστάρει, όξω απ’ την αίθουσά μου». Κάπως έτσι, με μεγάλη ένταση αλήθεια, τελείωσε ο «μήνας του μέλιτος» και ξεκίνησε ο αγώνας που θα αναδείξει ποιός θα «πατήσει πόδι». Κάποια ανώτερη δύναμη πάντως πρέπει να κανονίζει ώστε οι «αντιρρησίες συνείδησης» να μαζεύονται κάθε φορά, όλοι μαζί, την Τρίτη το βράδυ. Εξουθενωτικό. Τουλάχιστον το «μαστίγιο» φαίνεται να απέδωσε, έστω πρόσκαιρα.
Η αρχική ιδέα πάντως, σήμερα, κινούνταν γύρω από τους γλάρους. Κάθε πρωί, απολαμβάνουν το μπάνιο τους και το θαλασσινό αγέρι πλάι στο δρόμο προς το φυντανοτροφείο, εκεί που η πρωινή άμπωτη δημιουργεί μια τεράστια αμμώδη έκταση, διάσπαρτη με λιμνούλες θαλασσινού νερού. Το θέαμα της ήρεμης «αμμοθάλασσας» με τα εκατοντάδες πουλιά, χειμώνα καλοκαίρι, με ήλιο, συννεφιά ή βροχή, δημιουργεί αλήθεια μια αγαλλίαση, ενώ, ξεκινώντας κάθε φορά το ταξίδι, από το σπίτι κι όλας, η προσμονή για την ώρα της διαδρομής πλάι στα γλαροπούλια που «χαλαρώνουν» λίγο πριν ξεκινήσουν το δικό τους ημερήσιο ταξίδι, είναι μεγάλη. Στην επιστροφή πάλι, η παλίρροια έχει καλύψει όλο το αμμώδες στρώμα τους και ανήσυχα κυματάκια, στεφανωμένα πολλές φορές από άσπρα άτια, σκάνε στην τσιμεντένια βάση του οδοστρώματος. Οι γλάροι έχουν φύγει, θα επιστρέψουν εκεί το επόμενο πρωινό για την καθιερωμένη τους «πρωινή σιέστα».
Καινούργια, φρεσκοβαμμένα παραθύρια ανά χείρας για τον γερομπισμπίκι του γραφείου, που αντέχει σαν σκυλί, χρόνια τώρα, αλλά είναι αμφίβολο πόσο θ’ κρατήσουν τα κουφώματά του τα «νέα υλικά». Οι διαδικασίες αντικατάστασης του τούρκου μπήκαν στην τελική ευθεία. Απεφασίσθη επιστροφή στις παλιές καλές γκέισες που άφησαν εποχή... ;)

Νοέμβρης

Επίσημα. Από χτες. Μετρώντας τους μήνες έναν έναν, υπήρχε ίσως ελπίδα να βρεθεί η μαύρη τρύπα που ρουφάει τον χρόνο μεταξύ Σεπτεμβρίου και Μαΐου. Αντ’ αυτού, αναζητείται πλέον η «οπή διαρροής» για κάθε μήνα χωριστά, διότι και μεμονωμένα, ένας προς έναν οι άτιμοι μήνες «εξατμίζονται» εν ριπή οφθαλμού. Αναζητείται λοιπόν και νέο «πειραματικό πρωτόκολλο» για το επόμενο έτος. Μπας και διευκρινισθεί και λυθεί το πρόβλημα. Όχι ε;
Παραδοχή.
Με τον Νοέμβριο, ήρθε κι ο χειμώνας, χτύπησε την πόρτα και έβαλε το ποδάρι του στο κατώφλι. Δεν εξηγείται αλλιώς. Κοντομάνικο μακό τη μία ημέρα και την επομένη ψάχνεις για μάλλινα, άχρηστα μέχρι τότε, στην ντουλάπα. Ε μέχρι να βρεθεί το κατάλληλο ένδυμα ένα ψιλό συναχάκι το αρπάζει κανείς. Αρκετό για να επιδεινώσει το «τσίμπημα» του λαιμού από το συνεχές μπλαμπλά του φυντανοτροφείου. Μέχρι εκεί. Οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους. Ο χειμώνας οφείλει να μείνει στο κατώφλι και να μη διαβεί την πόρτα για έναν ακόμα μήνα. Να υπάρχει και θέμα δηλαδή για τις αρχές Δεκεμβρίου, σε… δυο τρεις μέρες και μια «χρονοδιαρροή» μετά;
Στην πράξη πάντως αυτή η χρονοδιαρροή ακολουθεί τάξη μεγέθους έτους. Γίνεται πιότερο αισθητό σε συγκεκριμένα γεγονότα, ορόσημα. Δεκαοκτώ, εικοσιπέντε ας πούμε… Πώς και πότε; Ισοδύναμο με το τριάντα, τριανταεπτά βέβαια, αλλά όταν αλλάζει η αρχή των αξόνων και χρησιμοποιείται άλλο χωροχρονικό μετρητικό σύστημα, η ύπαρξη της μαύρης τρύπας γίνεται άμεσα αντιληπτή! Κάπου εδώ ξεκινάς να καταριέσαι τον Αϊνστάιν…
Η χθεσινοβραδινή βόλτα πάντως απέδειξε πως κάποιοι είχαν την προνοητικότητα να έχουν βγάλει απ’ το μπαούλο μέχρι και κασκόλ! Υπερβολικό ίσως. Πάντως η κίνηση στην οδό των ρεμαλιών ήταν πεσμένη. Υποτονική, σχεδόν χειμερινή. Βγήκαν και οι πρώτες σόμπες σε πρώτη θέα. Αλλά το κασκόλ και η καμπαρτίνα που φορούσε η περαστική, μάλλον έπεσαν λίγο βαριά στην εποχή. Από τώρα; Δηλαδή αργότερα τί; Κρομμύδι θα κυκλοφορεί!

Με ελαφρά πηδηματάκια να ξεκινάμε γιατί πλάκωσαν οι επόμενοι πελάτες

Αποταμίευση δανείων

Παγκόσμια ημέρα αποταμίευσης σήμερα. Λες και οι «παγκόσμιες ημέρες» έχουν την οποιαδήποτε σημασία. Πέρα ίσως απ’ το να ησυχάζουν την συνείδηση των ανθρώπων και να τους βοηθούν στην «ολοκλήρωση του εγκλήματος».
Για την ακρίβεια, όλη η προηγούμενη εβδομάδα, με αποκορύφωση τη σημερινή ημέρα, ήταν αφιερωμένη στην αποταμίευση. Οι «ειδήσεις» και οι δημοσιεύσεις όμως παρέμειναν εκ διαμέτρου αντίθετες του πνεύματος. Στον πλανήτη κυριαρχεί ανησυχία για την ελάττωση χορήγησης δανείων σε επιχειρήσεις και νοικοκυριά. Ούτε την «εβδομάδα της αποταμίευσης» δεν «κουκουλώθηκε» αυτή η ανησυχία.
Γιατί άραγε «γιορτάζεται» η αποταμίευση και όχι η δανειοληψία; Ή μήπως η πρώτη αποτελεί ένα κατάλοιπο του παρελθόντος, μία αποβιώσασα συγγενή, και η σημερινή ημέρα δεν είναι «γιορτή», αλλά μνημόσυνο επάνω από τον τάφο της;
Τούτος ο κόσμος μαστίζεται από τα προβλήματα, στα οποία έχει περιέλθει λόγω των δανείων και συνεχώς του τριβελίζουν το μυαλό πως θα τα λύσει με νέα δάνεια. Τούτος ο κόσμος δεν έχει ελπίδα θα μάθει ποτέ, γιατί του κάνουν πλύση εγκεφάλου. Καθημερινή προπαγάνδα με διαλείμματα εορταστικών εκδηλώσεων στη μνήμη παλαιών, «ξεπερασμένων» ιδεών.

The OXI day

Μου αρέσει ο χαρακτηρισμός της ημέρας στο ελληνικό εορτολόγιο της Microsoft. OXI day. Επίσης μου αρέσει που ο ορθογράφος κεφαλαιοποιεί απευθείας το m στο όνομα της εταιρίας, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα, μη γίνει κανένα λάθος και γραφεί Η εταιρία με μικρό μι. Τελικά, άραγε αυτή η ημέρα θα χαραχτεί στις μνήμες σαν «ημέρα του όχι», κατάλοιπο μιας ιδέας της ομάδας του Bill Gates, και θα ξεχαστούν όλα τα υπόλοιπα; Πολύ πιθανό ακούγεται, άλλωστε αν ρωτήσει κανείς τη «νέα γενιά», θ’ ακούσει πολλά ευτράπελα. Όχι πως γίνονται πιστευτά όσα προβάλλονται στην τηλεόραση ή κυκλοφορούν στο διαδίκτυο, αυτά ως συνήθως είναι εσκεμμένα επιλεγμένα για να προκαλούν αίσθηση, να εντυπωσιάζουν ώστε να αποτελούν «είδηση». Αλλά να, τις προάλλες στο ιατρείο ενός παιδιάτρου, μια «ολική» δειγματοληπτική έρευνα απέδειξε πως οι γονείς κοκκίνιζαν ακούγοντας τις απαντήσεις των τέκνων τους.
Η απορία βέβαια δεν πηγάζει από κάποιο «αχαλίνωτο εθνικισμό», όπως σίγουρα θα σχολιάσει ένας «εκμοντερνιστής», πηγάζει από την απλή πεποίθηση πως η ιστορία θα πρέπει να είναι γνωστή, ειδικά όταν αφορά σε τόσο σημαντικά ζητήματα. Πηγάζει και από το γεγονός πως δεν είναι κακό να είναι κανείς περήφανος για προγόνους και να θεσμοθετεί μια ημέρα μνήμης, σε τελευταία ανάλυση, αυξάνει έτσι και η κοινωνική συνοχή. Άλλωστε τόσες «παγκόσμιες ημέρες» υπάρχουν, μια μέρα μνήμης για μια σημαντική καμπή της ιστορίας είναι απόλυτα λογική, απλά ίσως ενοχλεί τα σύγχρονα σχέδια ισοπεδωτικής ομογενοποίησης της υφηλίου. Πηγάζει τέλος από το γεγονός πως μπορεί η ιστορία να είναι γνωστή σε όλους, αλλά οι «θεματοφύλακες» και συνεχιστές της είναι πάντα αυτοί που παραμένουν στον τόπο των γεγονότων, γιατί η ιστορία είναι πάντα συνδεδεμένη με τόπους και πρόσωπα, όσο και αν τα διδάγματά της είναι διαχρονικά και «παγκόσμια».
Όμως είναι πολύ πιθανόν κάποιοι, κάποτε, να πιστεύουν πως την 28η Οκτωβρίου γιορτάζεται η λέξη «όχι». Μετά, ίσως δημιουργήσουν και την ημέρα του «ναι», για να μην μείνει παραπονεμένο και αυτό. Το θέμα είναι πάντως να μην ξεχάσει η ανθρωπότητα τί συμβαίνει τελικά, όταν κάποιος, επειγόντως και εναγωνίως, «χρειάζεται χώρο» για να αναπτυχθεί. Αν και ίσως ήδη έχει αρχίσει να το ξεχνά.
Ευτυχώς που ένα τηλεοπτικό κανάλι προβάλει κινούμενα σχέδια. Τα υπόλοιπα έχουν τις κλασικές γλυκανάλατες εκπομπές της πρωινής ζώνης, ατράνταχτα δείγματα της «πνευματικότητας» του σήμερα, ενώ τα χιλιοπαιγμένα έργα που προβάλλουν τα κρατικά, αν και πολύ πιο ενδιαφέροντα, σίγουρα έχουν καταντήσει βαρετά μετά από τόσα χρόνια. Σε τελευταία ανάλυση, «το μεγάλο κανόνι», ίσως και να αποτελούσε καλύτερο «φόρο τιμής».
Το πρωινό τελικά κυλά το ίδιο γλυκανάλατα, με τον αχνιστό ελληνικό στο φλιτζάνι και το «περισκόπιο» ανά χείρας. Καταντά μονότονο πάντως… σιωπηλό, ανιαρό και ενοχλητικά νωθρό…

Είμαι σίγουρος πως όταν ξεκίνησα σκεφτόμουν κάτι άλλο, αλλά η οθόνη του πιντιέι με οδήγησε εδώ...

Εναρκτήριοι απολογισμοί

Τελικά κάθε αρχή και… εύκολη!
Ισχύει τουλάχιστον στην περίπτωση του φυντανοτροφείου. Να ‘ναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα; Οι πρώτες ώρες αφήνουν πάντα μια διάθεση ευχαρίστησης, πλήρωσης θα έλεγε κανείς. Η ώρα περνά εποικοδομητικά και γρήγορα, «γεμάτα» και «πλούσια», ενώ τα φυντάνια φαίνεται ν’ ανταποκρίνονται θαυμάσια. Ύστερα από ενδελεχή μελέτη χρόνων βέβαια, έχει αποδειχθεί πως η κατάσταση ευφορίας σπάνια κρατά πάνω από δύο βδομάδες. Η ελπίδα πεθαίνει μετά την τέταρτη συνήθως…
Εξαίρεση σ’ αυτό προφανώς και δεν φαίνεται υπάρχει…
Η ελπίδα πάντα πεθαίνει :/
Οψόμεθα εις Φιλίππους…

Ταλαγάνι ψητό!
Ότι πρέπει για «γαρνιτούρα» σαλάτας!
Δημιούργησα πάλι... Μμμμιαμμμμ! ;)

Βραδινές περιπλανήσεις

Μια από τις τελευταίες μέρες που η γαλακτερή λάμψη θα πλανάται επάνω απ’ το βουνό μέχρι τόσο αργά. Αν και πάνω απ’ την πόλη ο ουρανός είναι ήδη μαύρος, μπαίνοντας στο δρόμο του βουνού, προστατευμένο από τα φώτα της και χωρίς δικό του φωτισμό, χωρίς σύννεφα να αντανακλούν τις νυχτερινές λάμψεις, μπορεί κανείς να διακρίνει τα τελευταία υπολείμματα της ημέρας.
Το πάρκο στην κορυφή ευχάριστο, αν και άδειο. Σχεδόν. Δυο πιτσιρίκια συνοδευόμενα απ’ τη μαμά και τον παππού τους διαλύουν την ηρεμία της ατμόσφαιρας με τα μηχανοκίνητα αυτοκινητάκια τους. Τα ποδήλατα αποτελούν παρελθόν μάλλον για την γενιά που μεγαλώνει. Η παροδική δυσαρέσκεια που δημιουργείται από τις επιλογές των άλλων, διαλύεται σιγά σιγά περνώντας στην απέναντι πλευρά, καθώς οι ήχοι των μικροσκοπικών αυτοκινήτων σβήνουν στην απόσταση. Τα φώτα της πόλης κατακλύζουν όλη την περιοχή, από τους πρόποδες, μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι. Δημιουργούν αλήθεια ένα ρομαντικό σκηνικό, εκτός ίσως από τις περιοχές που συνωστίζονται σαν σε ουρά νευριασμένων πολιτών, ή άλλες που η λάμψη γίνεται εκτυφλωτική ή ακαλαίσθητη, από προβολείς και νέον επιγραφές. Ρομαντισμός που αντικατέστησε αυτόν του έναστρου ουρανού, ο οποίος αποτελεί «μύθο» για ανθρώπους που δεν έχουν βρεθεί ποτέ στην νυχτερινή εξοχή, μακριά από κάθε πηγή φωτός.
Η γλυκιά βραδιά προχωρά συντροφεύοντας τα πόδια στο δρόμο τους γύρω απ’ το βουνό. Κάθε πλευρά και μια απέραντη φωτισμένη θάλασσα. Στο στερέωμα η λευκή φλοίδα του φεγγαριού έχει κάνει από ώρα την εμφάνισή της και οδεύει πια αργά προς τη δύση της. Σε δυο μέρες από τώρα όλα αυτά θα συμβαίνουν μια ώρα νωρίτερα. Δίνοντας περισσότερη διάρκεια στη φωτισμένη πόλη και περισσότερες ίσως πιθανότητες στους κατοίκους της να τα αντικρύσουν. Όχι ότι το επιδιώκουν πάντως, κρίνοντας από τους λοιπούς περιπατητές που μετρώνται στα δάκτυλα του ενός χεριού, μάλλον αδιάφοροι είναι αυτοί οι περίπατοι.
Ο θόρυβος των αυτοκινήτων σιγά σιγά εξασθενεί κι εξαφανίζεται καθώς η νύχτα προχωρά… κοπάζει, και η ηρεμία κυριεύει το «μπαλκόνι με θέα». Πέρα μακριά φωτισμένα μνημεία κι εκκλησίες, ακόμα πιο κάτω η θάλασσα, και το μυαλό τριγυρνά πάνω από την πόλη, και στις σκέψεις…

Κόκκινο, το κρασί για τη συνέχεια...

Πολιτικές…

«Συμφωνήθηκε» λοιπόν, και μέχρι το 2030 στοχεύεται η μείωση των εκπομπών του διοξειδίου του άνθρακα από πλοία και αυτοκίνητα στο 70% των σημερινών. Σε έναν κόσμο με συνεχώς αυξανόμενη ζήτηση ενέργειας, προβλέπεται 60% αύξηση της ζήτησης έως το 2030, και όπου οι εκπομπές του διοξειδίου από τα μέσα μεταφοράς ανέρχεται το πολύ στο 20% των συνολικών. Κοινώς η συμφωνία αφορά στον περιορισμό των συνολικών εκπομπών μόνο κατά 6%. Ακόμα και αυτό όμως, είναι άραγε εφικτός ή ανέφικτος στόχος; Τεχνολογικά εφικτός, «πολιτικά» μάλλον ανέφικτος.
Κατά τα άλλα «η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού». Υπό ποιά οπτική γωνία; Κάπου εδώ βρίσκεται ίσως και η ρίζα της μεγάλης αντιπάθειας προς την πολιτική. Όπου συζητούνται μέχρι και τα προφανή, αναγνωρίζονται, γίνονται παραδεκτά και ακολουθούνται από την κυνική απραξία των «μεταρρυθμίσεων», ενώ η ανθρωπότητα συνεχίζει την πορεία της «επί του εφικτού». Σε έναν κόσμο όπου το γεγονός πως πάνω από ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση σε πόσιμο νερό, υποσιτίζονται και πεθαίνουν με εξαιρετικά υψηλούς ρυθμούς, είναι μια απλή είδηση που δεν προκαλεί ρίγη, ούτε τη διάθεση για αλλαγή του διαχειριστικού σχεδίου. «Πολιτικά ανέφικτο» κι ας είναι εφικτό.
Κάτι που θα έπρεπε να προβληματίσει σοβαρά την ανθρωπότητα είναι πως μέχρι σήμερα, τη μεγαλύτερη και αμεσότερη συνεισφορά στην «προστασία του περιβάλλοντος», ένα πρόβλημα που μετρά μόνο 150 χρόνια ζωής, την επέδειξε η «οικονομική κρίση». Ήρθε μάλλον να διορθώσει τα «πολιτικά ανέφικτα», αν και γρήγορα ο άνθρωπος θα ξαναορθώσει ανάστημα «διορθώνοντας τα κακώς κείμενα» και συνεχίζοντας «την τέχνη του εφικτού».

Παλαιόκαινο

Η παλιά φωτογραφία, ασπρόμαυρη, μικρή, με άσπρο πλαίσιο με δοντάκια, σαν παλιό, μεγάλο, πολυκαιρισμένο γραμματόσημο, φίλων και γνωστών, τότε συμμαθητών, ξαπλωμένων ή γονατιστών στο γρασίδι, μπροστά στο κτίριο που την εποχή εκείνη ήταν το σχολείο τους, κείται στην επιφάνεια του μπλε-γκρι, καμπυλωτού, μοντέρνας σχεδίασης, ηλεκτρονικού σαρωτή. Η φωτογραφία κράτησε περισσότερο από αυτόν. Όχι γιατί ο σαρωτής χάλασε, αντιθέτως, μετά από είκοσι, και παραπάνω, χρόνια απρόσκοπτης λειτουργίας, συνεχίζει ακάθεκτος να προσφέρει τις υπηρεσίες του. Μάλλον συνέχιζε. Διότι πλέον, τα μοντέρνα λειτουργικά συστήματα, ενώ τον αναγνωρίζουν, δε δέχονται να συνεργαστούν μαζί του. Παλιό κομμάτι, αδιάφορο αν κάνει αποτελεσματικά τη δουλειά για την οποία προορίζεται, καιρός να παροπλιστεί. Εδώ οι άνθρωποι οι ίδιοι παροπλίζονται άλλωστε, και μάλιστα πολλές φορές πριν την ώρα τους, για ένα μηχάνημα θα σκάσει η ανθρωπότητα;
«Τα πάνω κάτω» φέρνει η έρευνα που αποδεικνύει πως πριν από δύο χιλιάδες χρόνια μπορεί η ζωή να ήταν πρωτόγονη για το σύγχρονο μυαλό, οι άνθρωποι όμως της εποχής εκείνης φαντάζουν υπερήρωες σε σχέση με τους απογόνους τους που ζουν σήμερα. Τί δηλαδή; Η τεχνολογική ανάπτυξη, σε συνδυασμό με την αλλαγή τρόπου ζωής, αξιών και επιδιώξεων, έχει «εξασθενήσει» και εκφυλίσει τον ανθρώπινο οργανισμό; Ή μήπως η αλήθεια είναι κάπου στη μέση; Ή μάλλον θα μπορούσε να κατοικεί στο σημείο της χρυσής τομής, αν ο άνθρωπος σκεφτόταν διαφορετικά; Η αλήθεια είναι πάντως πως η τάση «εκφυλισμού» αποδεικνύεται μάλλον διαχρονική εσωτερική δύναμη, ενώ η δυνατότητα επιβολής της θέλησης επ’ αυτής φαίνεται περιορισμένη, παρότι, περιέργως, η φύση φρόντισε να προικίσει τον άνθρωπο με τις ισχυρότερες ασφαλιστικές δικλείδες έναντι του εκφυλισμού, σε γενετικό τουλάχιστον επίπεδο. Ο μύθος του δρόμου της «αρετής» και της «κακίας» είναι άλλωστε αρχαίος, όχι σημερινός, η διαφορά είναι ίσως πως ακόμα και αξιακά σήμερα, γίνεται αποδεκτό πως η πλατιά και ανθοστόλιστη «λεωφόρος» μπορεί και να αποτελεί για κάποιους θεμιτή επιλογή.
Πάντως, η πρωινή παραδοχή πως η κατανόηση της εκπόρευσης του ατομικού από το συλλογικό συμφέρον είναι μια δύσκολη υπόθεση και πως η αντιληπτική ικανότητα των ανθρώπων είναι μάλλον αρκετά περιορισμένη ώστε να φτάσει μέχρι εκεί, πέραν του γεγονότος πως εκλείπει μέχρι και η διάθεση για σκέψη, μάλλον οδηγεί σε απογοητευτική διάθεση…

The month after…

Ουγκ

«Άκρως γελοία» ταχύτητα. Του χρόνου. Όχι των καταστάσεων. Αυτές πορεύονται στο ρυθμό της «Rαλί». Ούτε και της νταρδιριάδας. Κι αυτή σε στάση. Οι τέσσερεις καλοκαιρινές εβδομάδες απεδείχθησαν καρποφόρες, το κείμενο διπλασιάσθηκε, αλλά η επιστροφή στην πόλη σηματοδότησε και την απαρχή νέας περιόδου «κρίσεως» και ύφεσης, διόλου οικονομικής φύσεως, αλλά σε πλήρη συμφωνία με την παγκόσμια κατάσταση εκτάκτου ανάγκης.
Ούτε το εξωτερικό περιβάλλον βοηθά, ούτε το εσωτερικό. Οι τέσσερεις τοίχοι σίγουρα δεν συνάδουν στη δημιουργικότητα, ανεξαρτήτως των φερόντων καλλιτεχνημάτων. Λογικό βέβαια να μην έχουν την ίδια επίδραση του ήρεμου, πράσινου κήπου, κάτω απ’ τη βεράντα. Το ίδιο ισχύει και για τις συμβατικές αλλά χρονοβόρες υποχρεώσεις στο γραφείο και… στην επιστήμη. Όσο για το εσωτερικό, αυτό καζάνι που βράζει, έτοιμο να εκραγεί. Ταλιμπάν κομάντο αυτοκτονίας ζωσμένος με εκρηκτικά φαντάζει, και ορισμένες φορές αποδεικνύεται για τους οικείους, πολύ πιο ακίνδυνος…
Άλλες τέσσερεις βδομάδες στο Ιόνιο θα είχαν τελικά αποδειχθεί πολύ πιο προσοδοφόρες. Θα απαιτούνταν βέβαια απαγκίστρωση από το «οργανωμένο πρόγραμμα», κάτι που στην πράξη ακούγεται λογικό με την κατάσταση ανοργανωσιάς που ούτως ή άλλως κυριαρχεί διάχυτα τριγύρω, για κάποιο λόγο όμως το αίτημα δεν γίνεται αποδεκτό.

Τικ τακ, τικ τακ, ο χρόνος περνά…

Τοξικά και άλλα

Ο τούρκος πνέει τα λοίσθια δημιουργώντας πρόβλημα στην ομαλή «λειτουργία». Καιρός για ανανέωση των αντιγράφων, μη δε σωθεί η ανθρωπότης δηλαδής. Αλλαγή αναμένεται στο τέλος του μήνα, να βγουν και επίσημα στη γύρα τα καινούργια παράθυρα, τί, αγορά παρωχημένων αλουμινίων, χωρίς διπλά τζάμια; Δε λέει… Αυτά να ήταν μόνο τα προβλήματα…
Ο κόσμος συνεχίζει για κάποιον ακατάληπτο και απροσδιόριστο λόγο να ακούει και να διαβάζει αυτό που περιμένει, όχι αυτό που λέγεται ή γράφεται. Ακόμα και όταν το νόημα είναι τόσο απλό όσο μια λέξη: Όχι.
Μέσα στο πνεύμα των ημερών, ο κινηματογράφος δεν μπορούσε να αφήσει ασχολίαστη την «πανδημία των χοίρων». Έτσι λοιπόν τέσσερεις νεαροί φίλοι βιώνουν το χάος στο οποίο έχει βυθίσει την (για πολλοστή φορά πολύπαθη) Αμερική η εξάπλωση ενός νέου ιού. Φρέσκια σπαρταριστή ταινία (δύο αστεράκια, ουάου) απ’ ότι φαίνεται, να συνεισφέρει και λίγο στο κλίμα της γενικής «ανησυχίας». Πότε κατεβαίνει από τις αίθουσες;
Τα χρωμικά συνεχίζουν να απασχολούν την επιστημονική κοινότητα και τις εφημερίδες, προφανώς λόγω «κατανάλωσης», όπως και η ταινία δηλαδή, αφού δε φαίνεται να απασχολούν κανέναν άλλο σ’ αυτόν τον κόσμο. Το κυνήγι του χρήματος παραμένει η κύρια ασχολία που αναλώνει το σύνολο της ανθρώπινης ζωής, πού χρόνος για ευαισθησίες; Το πολύ, πολύ να «ησυχάσουμε μια ώρ’ αρχύτερα».
Άραγε, στις αυριανές προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης, που τόση ευφορία έχει προκαλέσει με την εκλογή της, θα υπάρχει κάποια πρόνοια για τέτοιου είδος θέματα; Μάλλον όχι, τα ποσοστά καρκίνου της επόμενης δεκαετίας άλλωστε δεν ανήκουν στα προγράμματα των κομματικών επιτελείων. Η αγορά έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο. Εκεί αρχίζει και τελειώνει πλέον η ζωή, η διάρκεια και η ποιότητά της είναι «παράπλευρες μεταβλητές» προς «αυτορύθμιση».

Και που έβρεξε… χαΐρι δεν είδαμε :(

Ετοιμάστε τις γόνδολες

Ή και τις φελούκες. Διότι με τη μαυρίλα που επικρατεί στο στερέωμα του νότου, αλλά και βορειοδυτικά, πιθανότατα θα χρειαστούν. Καιρός να αρχίσουν τα έργα εκβενετισμού της πόλης. Μέγα λάθος η πρόσκληση Ισπανού αρχιτέκτονα, σε Ιταλό θα έπρεπε να ανατεθεί η «ανάπλαση» της χώρας, αυτοί διαθέτουν την τεχνογνωσία για τα απαραίτητα πλέον κανάλια, τις στεγανοποιήσεις που χρειάζονται τα κτίρια και τα συναφή. Κάπως θα πρέπει να προστατευτεί και η ακρόπολη, να μη βουλιάξει αν μη τι άλλο. Αν και εδώ που τα λέμε, η εικόνα του παρθενώνα να «στεφανώνει» ένα μικρό νησάκι είναι ίσως πιο ελκυστική απ’ τη σημερινή.
Θυμίζει το ναό της Ίσιδας.

Και που θα βρέξει πάντως... χαΐρι δε βλέπω... :(

Αλλοπρόσαλλο…

Μέρες έψαχνες τη λέξη, μέχρι που ήρθε και σφηνώθηκε στο μυαλό την ώρα που χάζευες το ταβάνι. Ο ήλιος έξω είχε σηκωθεί από ώρα, αλλά τα παντζούρια παρέμεναν κλειστά, και με μάτια σφραγισμένα, το «αλλοπρόσαλλο» περιδιάβαινε το νου. Μέρα-νύχτα, φως-σκοτάδι, καμία δυνατότητα συσχετισμού της μίας κατάστασης με την επόμενη, της μιας ενέργειας με την άλλη. Απλά αλλοπρόσαλλα. Και ο ήλιος συνέχισε ν’ ανεβαίνει αδιάφορα στο στερέωμα, και οι μύες αρνούταν να κουνηθούν, βυθισμένοι σε λήθαργο απραξίας, αλλά από ερμηνείες, καμία.
Καταθλιπτικά, αυτή τη λέξη πάλι δεν την έψαχνες. Την έχεις αποδώσει εδώ και πολύ καιρό εκεί ακριβώς που ανήκει. Ήρθε τότε στο μυαλό, άμεσα, αυθόρμητα και εντελώς ταυτόχρονα με τη διαπίστωση. Τριβέλισε κι αυτή τη σκέψη καθώς ο ήλιος συνέχιζε την ανηφορική του πορεία, προσπαθώντας μάταια να διαπεράσει πατζούρια και βλέφαρα.
Άλλες λεξούλες της ημέρας;
Απογοήτευση, σπατάλη, ανούσια, βαρετή, θλιβερή, μίζερη… (μπλιάξ)
Ο ήλιος συνεχίζει να ανηφορίζει και ξαφνικά θυμάσαι πως πρέπει να αγοράσεις ένα δώρο. Όχι από υποχρέωση, αλλά να, γιατί θες να δωρίσεις κάτι. Μπας και το παζλ των εννοιών προσελκύσει πλάι του και την «ευχαρίστηση», όχι ότι έτσι περιμένεις να ξορκίσεις τα δικά σου δαιμόνια, αυτά τριγυρνούν μόνιμα πάνω απ’ το κεφάλι σου και δεν δείχνουν καμία διάθεση να σε εγκαταλείψουν, ό,τι κι αν κάνεις.
Ώρα να αντιμετωπίσεις το φως…

Γιατί;

Κουτσά, στραβά (κουτσά, κουτσά…), η αναζήτηση έλαβε τέλος και το σύνολο των άρθρων κατεγράφη. Η τελική ευθεία είναι μπροστά, ταξινόμηση των παραγράφων, συμπεράσματα, προτάσεις και έτοιμοι προς δημοσίευση. Κάτι είναι κι αυτό. Όχι, δεν άπτεται των κυβερνητικών αλλαγών, ήταν εντελώς ανεξάρτητο αυτών και στην πράξη η ολοκλήρωση φαντάζει λίγο παράταιρη με την συνολική κατάσταση. Άλλωστε η συγκέντρωση απουσιάζει αυτήν την περίοδο απ’ το μυαλό και οι μέρες περνούν σαν φαντάσματα, δίνοντας η μία τη θέση της στην άλλη, έτσι, χωρίς σκοπό, χωρίς κέφι. Απλή εναλλαγή ημέρας, νύκτας. Αν η γη δε γύριζε, τα πάντα θα φάνταζαν σαν μία οδυνηρή παύση. Το ότι ξαφνικά τελείωσαν τα άρθρα αποτέλεσε έκπληξη. Πού, πώς, πότε;
«Η τοξικότητα του χρωμίου αναγνωρίζεται εδώ και καιρό», ξεκινά η γραφή και η αλήθεια είναι πως η όλη συμπεριφορά των επαγγελματιών του χώρου φαντάζει ακατανόητη, τραγικά απερίσκεπτη, έως και εκούσια δολοφονική. Φαίνεται τελικά πως ο άνθρωπος, το μόνο ον του πλανήτη που διαθέτει νόηση, αρνείται πεισματικά να βάλει «μυαλό». Αυτό από μόνο του είναι πολύ απογοητευτικό.
Και δυστυχώς δεν περιορίζεται μόνο σε επαγγελματίες, ή επαγγελματικά. Πολλά φαντάζουν ακατανόητα και το «γιατί;» βρίσκεται συνεχώς πρώτο στην ημερήσια διάταξη.

Μήνας ανατροπών;

Μπορεί. Μπορεί και όχι. Μεταβολών σίγουρα, αλλά το αποτέλεσμά τους είναι αμφίβολο. Η εμπιστοσύνη έχει κλονισθεί, αλλά η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Όμως πεθαίνει κάποτε, εκεί πρέπει να σταθεί κανείς και να δώσει μεγάλη προσοχή. Η κεφαλή του κράτους άλλαξε, αυτό άλλωστε ήταν αναμενόμενο μετά την εκούσια παράδοση εξουσίας, οι εκλογικές επιδόσεις όμως σίγουρα δεν ήταν αναμενόμενες από τους περισσότερους. Ούτε και ευκταίες. Δύο από τα πιο ελπιδοφόρα πάντως μηνύματα των εκλογών αυτών ήταν πως ο πρώην, ο άνθρωπος που έθεσε τις βάσεις πάνω στις οποίες στηρίχθηκε ο απερχόμενος, βγήκε από το παιγνίδι από νωρίς, πριν από την ώρα των κάλπεων. Το δεύτερο, αναμενόμενο και αυτό βέβαια, η απόσυρση του απερχόμενου. Εν απουσία «ηγέτης» επί πέντε συναπτά έτη, το μόνο που πέτυχε είναι να διαλύσει πλήρως όσα ξεκίνησε να αποδομεί ο προκάτοχός του. Ευτυχώς απαξιώθηκε και το πρωτοπαλίκαρό του. Διαχειριστές της κακιάς ώρας που καλύτερα να μην είχαν αναλάβει ποτέ το τιμόνι. Πιθανότατα πάντως η παρουσία του τελευταίου ήταν εξ αρχής απλά ένα διαφημιστικό τρυκ, εξ ου και ήταν απών. Πετυχημένο, εκ του αποτελέσματος. Αλλά τα τρυκ δε διαρκούν αιώνια.
Ο νυν έρχεται με υποσχέσεις. Αν και δεν κρίνονται και ιδιαίτερα «συμφέρουσες». Ενδύονται σίγουρα πιο ελκυστικό μανδύα. Ο καιρός θα δείξει. Λαμβάνοντας υπ’ όψη την κατάσταση προ του 2003 βέβαια, μια ελπίδα σίγουρα υπάρχει. Από τότε άλλωστε είναι που όλα μα όλα είναι εντελώς στάσιμα, έως και καθοδικά. Βέβαια, από τότε, η στατικότητα εμφανίζεται σε όλους τους τομείς, και φυσικά για τους περισσότερους από αυτούς δεν φταίει κάποιο από τα κυβερνητικά σχήματα που πέρασαν, αλλά έστω και μια μικρή ανάταση σε έναν από αυτούς μπορεί να φέρει γενικότερα θετικά αποτελέσματα. Αλήθεια, ψέματα, ποιος ξέρει; Πάντως η ελπίδα ψυχορραγεί και καλό θα ήταν να υπάρξει κάποια τονωτική ένεση. Γιατί όχι δηλαδή, τόσες δεν έγιναν στην αγορά; Βέβαια, άλλο αγορά, άλλο ελπίδα…
Οι μεγαλύτερες, έστω και αν είναι παραπαίουσες, ελπίδες πάντως δε στηρίζονται στους πολιτικούς. Αλλά πάλι η όλη κατάσταση μοιάζει εντελώς ακατανόητη. Όπως πάντα άλλωστε. Άβυσσος, καμία λογική. Όπως και να έχει πάντως, αυτή η σχεδόν επταετής στατικότητα ίσως και να αλλάξει με κάποιο τρόπο. Αυτό από μόνο του είναι ελπιδοφόρο. Πόσο και για πόσο όμως;

Οκτώβρης

Κι όλας; Πέρσι, κάπου το Μάη, η αίσθηση πως είναι ακόμα Οκτώβρης ήταν διάχυτη. Μήπως φταίει το μετρητικό σύστημα; Ότι και να φταίει, ο Σεπτέμβρης πέρασε ανεπιστρεπτί, κι ας φαντάζει αυτό αδύνατο.
Η πρώτη φράση που περίμενε στο ηλεκτρονικό γραμματοκιβώτιο, πρώτη του μήνα, ήταν «Ου γαρ η γνώμη των πολλών, αλλά των επαϊόντων», με μια υπενθύμιση πως σήμερα ο Σωκράτης (και όχι μόνο αυτός) μάλλον θα χαρακτηριζόταν αλλιώς. Όχι ότι η ιδέα αυτή δεν έχει περάσει πολλές φορές απ’ το μυαλό, αλλά συνειδητοποιείται διαφορετικά όταν το επισημαίνει και κάποιος άλλος. Συγχρονισμένο απόλυτα ίσως με το επερχόμενο Σαββατοκύριακο, στο οποίο ο ελληνικός λαός καλείται να εκλέξει αντιπροσώπους και κυβερνήτες. Επαΐοντες θα έλεγε κανένας, αλλά σήμερα αυτοί έχουν στερέψει κι έχουν απομείνει μόνο οι δημαγωγοί να λυμαίνονται το πολιτικό σκηνικό. Σε ένα σύστημα όμως, όπου ο πνευματικός κόσμος, η πνευματικότητα η ίδια, φθίνει, είναι λογικό παρεπόμενο. Διαχειριστές εξουσίας λοιπόν, και στην πράξη, ο καυγάς γίνεται για το ποιός μπακάλης θα διαφεντέψει το μπακάλικο.
Ο μήνας ξεκινά με τη «γιορτή της δημοκρατίας», αν και είναι αμφίβολο για το ποιοί την γιορτάζουν και τί ακριβώς γιορτάζουν. Άλλωστε, η δημοκρατία προϋποθέτει ενημερωμένους πολίτες. Μόνο που σήμερα η ενημέρωση είναι μια πονεμένη ιστορία. Τόσο, όσο και οι επαΐοντες. Στη συνέχεια θα ξεκινήσει και το φυντανοτροφείο και όλα θα μπουν σε μια σειρά. Και θα φτάσει ο Μάης. Κι ο Οκτώβρης, κι ο Μάης. Λες και μια μαύρη τρύπα καταπίνει το χρόνο, αφήνοντας περιοδικές εκλάμψεις συνειδητότητας του παρόντος εμποτισμένες με την απορία της χρονικής διάρκειας του παρελθόντος.

Καλό μήνα (;)

Βότσαλα στη λίμνη

Ένα ακόμα βότσαλο στο νερό. Το ένα μετά το άλλο ακολουθούν την ίδια πορεία. Και τα βότσαλα στερεύουν, πλησιάζουν απειλητικά ίσως; Στενεύουν σιγά σιγά τον κλοιό; Έναν κλοιό που θα έπρεπε ταυτόχρονα να διευρύνεται, για να παραμένει σε ισορροπία, αλλά που τελικά το μόνο που πετυχαίνει είναι να συρρικνώνεται καθημερινά; Και αν τα όρια είναι ακόμα ασαφή, είναι φανερό πως πλησιάζουν. Κι ύστερα τι; Βότσαλο το βότσαλο, θα φτάσει κι η σειρά του κεντρικού να βουτήξει στα νερά, τελευταίο, μόνο…

Στιγμές πλάι στο κύμα

Η θάλασσα λαμπυρίζει κάτω από τον ήλιο
Ο φλοίσβος χαϊδεύει τ’ αυτιά
Το μάτι παραδίδεται στο αεικίνητο παιγνίδισμα του νερού
Το αλμυρό αγέρι νοτίζει το στόμα
Το πάντρεμα του πράσινου με το γαλάζιο ηρεμεί
Οι αισθήσεις αγαλλιάζουν
Γιατί η στιγμή να μη διαρκεί αιώνια;

Ποτηράκια - μπουκαλάκια

Το ν’ αρχίσεις να παραπατάς μ’ ενάμισι ποτηράκι κρασί είναι πρωτοφανές. Αν μιλούσαμε για ενάμισι μπουκαλάκι θα το καταλάβαινα. Μα ενάμισι ποτηράκι;
Εντάξει, τις παρασπονδίες των τόνων αλκοόλ που κυκλοφορούσαν στο αίμα προ δεκαπενταετίας τις έχεις παρατήσει προ πολλού. Αλλά τις προάλλες με τρία ποτηράκια ήσουν απολύτως εντάξει, το ενάμισι πως γίνεται να μην τ’ αντέξεις; Προκάλεσες έκπληξη στην ομήγυρη. Πρέπει να τ’ ομολογήσεις.
Να παραπατάς δηλαδή στα σοκάκια είναι ένα θέαμα που δεν το είχαν ξαναδεί! Δεν το αποθανάτισαν κι όλας και ποιός να τους πιστέψει...